- o zmianie ustawy o usługach płatniczych

Transkrypt

1 Warszawa, dnia 26 czerwca 2012 r. Pani Ewa Kopacz Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. oraz na podstawie art. 32 ust. 2 Regulaminu Sejmu RP, niżej podpisani posłowie wnoszą projekt ustawy: - o zmianie ustawy o usługach płatniczych Do reprezentowania wnioskodawców upoważniamy panią poseł Genowefę Tokarską. Lp. Imię i nazwisko Klub Podpis 1. Tokarska Genowefa 2. Borawski Edmund 3. Borkowski Krzysztof Lp. Imię i nazwisko Klub Podpis 4. Bury Jan 5. Gos Marek

2 6. Górczyński Jarosław 7. Grzeszczak Eugeniusz 8. Kalemba Stanisław 9. Kasprzak Mieczysław 10. Kłopotek Eugeniusz 11. Łopata Jan 12. Łuczak Mieczysław 13. Maliszewski Mirosław 14. Ozga Krystyna 15. Pawlak Mirosław 16. Pawlak Waldemar 17. Piechociński Janusz 18. Racki Józef 19. Sawicki Marek 20. Smolarz Henryk 21. Sosnowski Zbigniew 22. Stefaniuk Franciszek Jerzy 23. Sztorc Andrzej 24. Walkowski Piotr 25. Włodkowski Zbigniew 26. Zgorzelski Piotr 27. Zych Józef 28. Żelichowski Stanisław PROJEKT Ustawa z dnia 2012 r.

3 o zmianie ustawy o usługach płatniczych art. 1. W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2011 r. Nr 199 poz ze zm.) po art. 9 dodaje się art. 9a o następującym brzmieniu: art. 9a 1. Stawka opłaty interchange pobierana przy każdej transakcji dokonanej przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego powinna być ustalana w oparciu o przejrzyste kryteria z uwzględnieniem potrzeb rozwoju rynku usług płatniczych i zabezpieczenia praw konsumentów. Opłata interchange nie może być wyższa niż 0,7% wartości pojedynczej transakcji. 2. Zmiana wysokości opłaty, o której mowa w ust. 1, nie może być powiązana ze wzrostem innych opłat i marż związanych z usługą płatniczą polegającą na dokonywaniu transakcji przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego, jak również wydawaniem karty i obsługą transakcji. Wysokość opłaty nie może być uzależniona od miejsca wydania karty. 3. W przypadku, gdy stawka opłaty interchange nie odpowiada kryteriom określonym w ust. 1 lub jej zmiana następuje w okolicznościach, o których mowa w ust. 2, Komisja Nadzoru Finansowego może ustalić wysokość opłaty w drodze decyzji administracyjnej wydanej w stosunku do dostawcy usługi płatniczej pobierającemu te opłaty. Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia. UZASADNIENIE 1. Obecny stan prawny i faktyczny

4 Jednym z warunków rozwoju drobnej przedsiębiorczości w Polsce umożliwianie przedsiębiorcom dostępu do korzystania z możliwości oferowania klientom możliwości płacenia kartami płatniczymi. Jest oczywistym, że taka możliwość zachęca klientów do korzystania z oferty drobnych przedsiębiorców. Tymczasem jak zauważył Narodowy Bank Polski w Polsce rynek usług płatniczych wyczerpuje swoje możliwości. Przyczyną tego stanu rzeczy jest faktyczny monopol dwóch emitentów kart (z których jeden wycofał się z prac prowadzonych pod auspicjami Narodowego Banku Polskiego zmierzających do zracjonalizowania opłat interchange), który powoduje, że poziom opłat pobieranych przez agentów rozliczeniowych, których główną częścią (stanowiącą nieraz do 85% poziomu opłaty pobieranej od punktów akceptujących karty) są opłaty interchange ustalane przez organizacje kart płatniczych lub zrzeszone w nich banki. Stawki te wynoszą ok. 2% i są najwyższe w Europie np. we Francji wynosi ona 0,4%, a Wielkiej Brytanii 0,2 %., co więcej taka sytuacja powoduje również ograniczenia w działalności banków, które mogłyby poszerzyć swoją ofertę oraz ograniczają rynek transakcji bezgotówkowych, a co za tym idzie sprawne funkcjonowanie rynku jako mechanizmu gospodarczego w Polsce. Wysokość ustalonych opłat interchange nie jest związana z faktycznymi kosztami świadczonej usługi. W efekcie zahamowany został rozwój sieci akceptacji (punktów akceptujących rozliczenia bezgotówkowe), co z kolei zahamuje tempo wzrostu obrotu bezgotówkowego. Szczególnie wyraźnie zjawisko to jest widoczne w regionach, które do tej pory nie podlegały rozwojowi w tym zakresie, tj. na wsiach i w małych miastach do mieszkańców. 2. Różnice pomiędzy obowiązującym stanem prawnym i faktycznym, a proponowaną nowelizacją. Wysokość opłaty interchange ustalana przez organizacje kart płatniczych lub zrzeszone w nich banki wynosi ok. 2%. Celem projektodawców jest ustalenie maksymalnego poziomu opłat na poziomie 0,7 % wartości transakcji. 3. Cel nowelizacji. Projekt nowelizacji ustawy o usługach płatniczych przewiduje powierzenie Komisji Nadzoru Finansowego, jako organowi nadzoru, którego celem jest zwiększenie ochrony

5 klientów korzystających z usług płatniczych, możliwości władczej ingerencji w wysokość opłat płaconych przez punkty handlowo - usługowe na rzecz agentów rozliczeniowych jeżeli ich wysokość jest nieuzasadniona i powoduje nadmierne obciążenie przedsiębiorców, a w rezultacie ograniczenie w rozwoju rynku usług płatniczych. Opłaty interchange w obecnej wysokości stanowią w istocie czynnik zwiększający zysk wydawców kart, a koszty tej opłaty wpływają na ostateczne ceny towarów i usług, płacone przez konsumentów. Na podkreślenie zasługuje okoliczność, iż obniżenie poziomu opłat interchange powinno być przeprowadzone przy pozostawieniu na podobnym poziomie innych pozycji kosztowych składających się na wysokość opłat ponoszonych przez akceptanta (sprzedawcę). 4. Przewidywane skutki społeczne. Wprowadzenie proponowanej zmiany spowoduje wyrównanie konkurencyjności przedsiębiorców polskich i unijnych, gdzie opłata interchange jest średnio kilkakrotnie niższa. Korzyści finansowe z wprowadzonej zmiany odczują sprzedawcy, a beneficjentami tych zmian będą konsumenci, płacący za towary i usługi mniej, niż w przypadku gdyby opłaty nie uległy zmniejszeniu. W razie niezrealizowania obowiązku wynikającego z wprowadzonej zmiany, Komisja Nadzoru Finansowego, zgodnie z postanowieniami art. 105 ustawy o usługach płatniczych, może zastosować sankcje tam określone, w tym karę pieniężną w wysokości do złotych. 5. Przewidywanie skutki finansowe. Proponowane rozwiązania nie powoduje dodatkowego obciążenie budżetu państwa ani budżetów jednostek samorządu terytorialnego. 6. Projekt nowelizacji nie wymaga wydania aktów wykonawczych. 7. Zgodność z prawem Unii Europejskiej. Projektowana regulacja dotyczy obszaru leżącego w zakresie oddziaływania prawa unijnego, i jest z nim zgodna.

6 8. Informacja o przeprowadzonych konsultacjach społecznych. Projekt nie został poddany konsultacjom, o których mowa w art. 34 Regulaminu Sejmu. Przewidziane trzymiesięczne vacatio legis ustawy, ma umożliwić przygotowanie Komisji Nadzoru Finansowego do praktycznej realizacji jej założeń.