Społeczna czyli jaka?

Transkrypt

1 Fot. archiwum Społeczna czyli jaka? URSZULA KIEŁCZEWSKA dyrektor Gimnazjum Społecznego Milanowskiego Towarzystwa Edukacyjnego Milanówek ma szczęście do szkolnictwa społecznego od początku jego istnienia czyli od końca lat 90. W mieście działają szkoły społeczne wszystkich typów, zapewniając uczniom edukację w tym systemie od etapu początkowego (przedszkole, szkoła podstawowa) do zaawansowanego (gimnazjum i liceum). Nasze pismo jest wspólną inicjatywą milanowskich szkół społecznych i cel, jaki sobie przede wszystkim stawiamy, to popularyzowanie tego typu szkolnictwa oraz dostarczenie wiedzy o tym, co dzieje się w naszych szkołach, czym żyjemy nauczyciele i uczniowie, jak radzimy sobie z nowymi wyzwaniami, jak realizujemy się nie tylko w edukacyjnym, ale także społecznym wymiarze. W naszych szkołach dzieje się dużo interesujących i wartościowych rzeczy, realizujemy różnorodne projekty, włączamy się do różnych akcji, prowadzimy ciekawe lekcje i zajęcia dodatkowe, rozwijamy pasje. Nasi uczniowie to aktywni młodzi ludzie świadomi swojej indywidualności, a także otwarci na innych, samodzielni, a jednocześnie chętnie działający wspólnie na rzecz siebie i innych. Szkoły, które tworzymy i prowadzimy to miejsca przyjaznych spotkań, autentycznej współpracy zespołów nauczycielskich, udanych i pożytecznych kontaktów nauczycieli i rodziców, to codzienne wysiłki w budowanie przyjaznego środowiska, w którym praca nauczycieli i nauka uczniów mają swój sens, nie są tylko realizacją szkolnych programów, ale wspólnym akcesem na rzecz takich wartości jak wiedza, prawda, przyjaźń, odpowiedzialność, budowanie ładu serca i rozumu w niełatwym, rozedrganym, zmiennym, choć niezmiennie fascynującym świecie współczesnym. Chcemy wierzyć, że choć w pewnym stopniu udaje się nam uczyć nie tylko dla szkoły, lecz dla życia i że nasza działalność to dopisywanie kolejnych stron traktatu o dobrej robocie. O tym właśnie chcemy pisać, przybliżając wizerunki naszych szkół mieszkańcom Milanówka i okolic, tworząc jednocześnie szerokie pasmo do prezentacji i wymiany doświadczeń. Na koniec przywołajmy tytułowe pytanie: społeczna czyli jaka? Odpowiedzią będzie ten i kolejne numery naszego pisma. Zachęcamy do lektury i współpracy!

2 Szkoły i placówki tworzące dwumiesięcznik Społeczna czyli jaka : Społeczne Liceum Ogólnokształcące Nr 5 STO w Milanówku, ul. A. Fiderkiewicza 41 Społeczna czyli jaka? DWUMIESIĘCZNIK MILANOWSKICH SZKÓŁ SPOŁECZNYCH sekretariat@szkolamilanowek.pl tel. (22) , tel./fax (22) ul. Spacerowa, Milanówek, Autorzy: Wojciech Czaj, Magda Ghia, Agnieszka Gontarczyk, Agnieszka Herman, Urszula Kiełczewska, Dorota Kraszewska, Agnieszka Niemczyk, Dorota Popowska, Julia Popowska, Dorota Targońska, Joanna Zaremba-Czereyska Zdjęcia: fotolia.com, Magda Ghia, Agnieszka Herman, Waldemar Zieńko Redakcja i korekta: Anna Borowska, Dorota Kraszewska, Anna Perzanowska Opracowanie graficzne: Agnieszka Herman Serdecznie zapraszamy do współpracy przy tworzeniu dwumiesięcznika. Gimnazjum Społeczne Milanowskiego Towarzystwa Edukacyjnego, ul. Brzozowa1 Integracyjna Społeczna Szkoła Podstawowa im. gen. bryg. A. E. Fieldorfa, ul. Spacerowa 3 Przedszkole Społeczne ul.wspólna 18 Pracownia Edukacyjno-Terapeutyczna Promyk, ul. Spacerowa 3 SPIS TREŚCI Społeczna czyli jaka?... 1 URSZULA KIEŁCZEWSKA Krótko o wolontariacie... 3 Jeden niewielki gest AGNIESZKA NIEMCZYK, AGNIESZKA GONTARCZYK Pokusa bycia razem Z MAGDĄ GHIA, wolontariuszką PAH, prowadzącą od roku warsztaty kulinarne z kobietami w Ośrodku Uchodźców w Dębaku, rozmawia Agnieszka Herman Jak wygląda wolontariat u naszych sąsiadów za Odrą i Nysą? DOROTA POPOWSKA Więźniarki z Ravensbrück JULIA POPOWSKA Czy warto integrować? DOROTA TARGOŃSKA Dobro nielimitowane WOJCIECH CZAJ Po prostu kocham życie! krótka opowieść o Nicku Vujivicu DOROTA KRASZEWSKA Wolontariat na Brzozowej URSZULA KIEŁCZEWSKA Smacznie i na słodko Na tablicy Mam talent Humor z zeszytów... 20

3 Krótko o wolontariacie Fot. fotolia.com Wolontariat (łac. voluntarius dobrowolny) jest to dobrowolna, bezpłatna, świadoma praca na rzecz innych, wykraczająca poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Choć jest działalnością ochotniczą, nie można jej nazwać amatorską. W praktyce wolontariat realizowany jest w grupach, w którym jedna lub więcej osób jest przygotowana zawodowo do wykonywania danego typu działalności, inne zaś uczą się pod jej kierownictwem. Do głównych sfer działalności wolontariackiej należą: zachowanie dziedzictwa kulturowego, edukacja, pomoc w sytuacjach katastrof i zagrożeń naturalnych, ochrona środowiska, rozwój podstawowej infrastruktury w tzw. trzecim świecie, działalność humanitarna i charytatywna. Wolontariat w Polsce jest unormowany prawnie poprzez uchwaloną 24 kwietnia 2003 r. Ustawę o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U Nr 96 poz. 873). Po raz pierwszy w polskim prawie zostały w niej zdefiniowane takie pojęcia, jak: wolontariusz, organizacja pozarządowa oraz działalność pożytku publicznego. Ustawa reguluje zasady angażowania wolontariuszy, ich prawa i obowiązki oraz przysługujące im świadczenia. Nad realizacją postanowień ustawy czuwa Departament Pożytku Publicznego, powołany przy Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. W Polsce istnieje Sieć Centrów Wolontariatu, która oprócz promocji tej idei zajmuje się: pośrednictwem ofert pomiędzy organizacjami, a osobami chcącymi zostać wolontariuszami; przygotowywaniem obydwu tych grup do współpracy; Rok 2001 został uznany przez ONZ Międzynarodowym Rokiem Wolontariatu. Rok 2011 uchwałą Komisji Europejskiej został uznany za Europejski Rok Wolontariatu i Aktywności Obywatelskiej. 5 grudnia każdego roku obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Wolontariusza Wspierającego Rozwój Gospodarczy i Społeczny. konsultowaniem zmian aktów prawnych i strategii dotyczących wolontariatu i aktywności społecznej. Wiele ogromnych przedsięwzięć społecznych odbywa się na zasadzie wolontariatu. W Polsce najłatwiej zauważyć wolontariuszy Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i Polskiego Czerwonego Krzyża. Ale wolontariat to nie tylko działanie na rzecz bliźnich. To także np. opieka nad zabytkami. Przykładem są tutaj wolontariusze Fundacji Polskich Kolei Wąskotorowych. Inne przykładowe organizacje i projekty oparte na wolontariacie: Polska Akcja Humanitarna, Amnesty International, Fundacja Greenpeace Polska, Fundacja Mam Marzenie, Salezjański Wolontariat Misyjny Młodzi Światu, Diecezjalne Caritas. Wraz z upowszechnianiem się dostępu do mediów cyfrowych oraz nowych technologii telekomunikacyjnych i teleinformatycznych, a w szczególności dostępu do komputerów osobistych i Internetu, wolontariat stał się jedną z cech ruchu wolnego oprogramowania i ruchu wolnej kultury. Do najbardziej znanych przykładów projektów opartych na wolontariacie należą: Debian, OpenOffice, Wikipedia, Linux. Nowe media umożliwiają też podejmowanie odmiennych form dobrowolnej pracy na rzecz innych, określanych mianem wolontariatu wirtualnego.

4 Jeden niewielki gest,,człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi. Jan Paweł II AGNIESZKA NIEMCZYK, AGNIESZKA GONTARCZYK Miarą człowieczeństwa jest dobroć, jaką człowiek może ofiarować innemu człowiekowi. Nasze czyny określają naszą wartość jako jednostki, jednostka natomiast może mieć ogromne oddziaływanie na społeczność, w której żyje. Jeden niewielki z pozoru gest może wywołać wiele dobra. Przekaz ten wpajamy już od 22 lat uczniom Integracyjnej Społecznej Szkoły Podstawowej w Milanówku. Wychowując naszych podopiecznych, staramy się pokazać im, że czasem blisko nas jest ktoś, kto ma takie same potrzeby jak my, ale ma niewielkie możliwości, aby je zrealizować. Samorząd Szkolny ISSP organizuje różnorodne akcje charytatywne mające na celu pomoc potrzebującym. Udział w nich pozwala rozwijać w naszych wychowankach empatię większą wrażliwość na potrzeby i problemy innych, a także pewność, że razem możemy więcej. Nasi uczniowie całym sercem angażują się w podejmowane przez Samorząd Szkolny działania, które mają bardzo szerokie spektrum oddziaływań. Co roku bierzemy udział w ogólnopolskiej akcji,,góra Grosza, której patronuje Ministerstwo Edukacji Narodowej. Celem akcji jest zebranie funduszy na pomoc dzieciom wychowującym się poza własną rodziną. Kolejna akcja została zorganizowana pod tytułem,,pomóżmy dzieciom pomagać innym. Uczniowie przygotowali przepiękne karty i ozdoby świąteczne, które następnie zostały sprzedane na szkolnym kiermaszu. Zebrane w ten sposób pieniądze przeznaczyliśmy na pomoc społeczną. W okresie przedświątecznym włączyliśmy się do akcji, która zjednoczyła całą szkołę. Była to pomoc dzieciom ze Specjalnego Ośrodka Szkolno Wychowawczego w Długoborzu. Zbieraliśmy odzież, zabawki, książki, sprzęt sportowy, jednym słowem wszystko, co mogło się przydać i ucieszyć wychowanków ośrodka. Włączyliśmy się również w projekt UNICEF-u. Dzieci wraz z rodzicami zaprojektowały i uszyły lalki, mające symbolizować dzieci z różnych stron świata, które następnie zostały sprzedane podczas szkolnej aukcji. Niektóre lalki osiągnęły bardzo wysokie ceny. Pamiętamy również o osobach niepełnosprawnych. Zorganizowaliśmy zbiórkę nakrętek, z której dochód zasilił akcję zakupu wózka inwalidzkiego. Patriotyzm jest wizytówką naszej szkoły. Nasi uczniowie opiekują się symboliczną mogiłą patrona naszej szkoły

5 czyli gen. bryg. Emila Augusta Fieldorfa. Co roku, wraz z wychowawcami jeżdżą na Cmentarz Powązkowski, aby uprzątnąć pomnik, złożyć kwiaty i zapalić znicze ku jego pamięci. Dzieci kochają zwierzęta, dlatego kiedy dzieje się im krzywda mobilizują siły, aby im pomóc. Przykładem tego, że razem możemy więcej może być akcja,,zwierzę nie jest rzeczą. Przeprowadzając zbiórkę, zdobyliśmy środki pieniężne, dzięki którym wykupiliśmy konia przeznaczonego na rzeź i zapewniliśmy mu opiekę w schronisku dla zwierząt. Koń o dumnym imieniu Irmina cieszył się odtąd życiem na pięknym, zielonym pastwisku. A nasze dzieci? Ich radość była ogromna! Przepełniała je duma, że dokonały tak wielkiego czynu. Fot. Waldemar Zieńko dek szkolny. Staramy się, aby świat wokół Nasi uczniowie są WIELCY, nas był piękniejszy i lepszy. ponieważ są dobrymi, wrażliwyo wielkości człowieka świadczą jego mi ludźmi, którzy dzielą się do- czyny, są one świadectwem jego życia. Nasi uczniowie są,,wielcy, ponieważ są brem z potrzebującymi. W miarę możliwości odwiedzały swego czworonożnego przyjaciela. A jak wiadomo w gości nie wypada pójść z pustymi rękoma, dlatego też dzieci zabierały z sobą marchewki, pietruszki, jabłka, a nawet kostki cukru, aby osłodzić Irminie życie. Wspomagamy również schronisko dla zwierząt w Milanówku, zbierając karmę dla psów i kotów, koce, zabawki. Oczywiście dbamy również o środowisko naturalne. Sprzątamy teren wokół szkoły, a starsi uczniowie projektują ogró- dobrymi, wrażliwymi ludźmi, którzy dzielą się dobrem z potrzebującymi. Działalność charytatywna uczy nas otwartości serca; pozwala dzielić się darami, jakże niewielkimi w naszych oczach, a w oczach obdarowywanych, jakże ogromnymi. Pamiętajmy, każdy mały gest tak jak ziarenko piasku prawie niewidoczny, ale pomnożony przez dziesięć, dwadzieścia, sto daje spektakularne efekty. Dlatego uczmy siebie nawzajem pomagać innym.

6 Pokusa bycia razem Z MAGDĄ GHIA, wolontariuszką PAH, prowadzącą od roku warsztaty kulinarne z kobietami w Ośrodku Uchodźców w Dębaku, rozmawia Agnieszka Herman. Jak stałaś się wolontariuszką Polskiej Akcji Humanitarnej? Trochę przypadkiem. Moja córka chodziła do szkoły podstawowej w Podkowie Leśnej, w której uczyło się wiele dzieci uchodźców. Na spotkaniach szkolnych poznałam mamy tych dzieci. Często przynosiły jakieś swoje rękodzieło czy wypieki świąteczne. Zaproponowałam tym paniom, by uświetniły jeden z organizowanych przeze mnie pikników, które odbywały się w ogródku prowadzonego wówczas przez mnie sklepu z winami. Pomogła mi w tym Janina Kmita-Juczkowicz, która jest koordynatorką świetlicy dla dzieci uchodźców z ramienia Polskiej Akcji Humanitarnej. I przyszły? Tak, piknik bardzo się udał. Była to w dużej mierze zasługa moich gości panie z Dębaka wniosły wiele ciepła i energii. Nawiązałyśmy bardzo przyjemny kontakt. Wówczas koordynatorka PAH-owska zaproponowała, żebym poprowadziła warsztaty dla kobiet z ośrodka w Dębaku. Jaka była Twoja reakcja? Byłam nieco zaskoczona. Z jednej strony czułam, że jeżeli to do mnie przyszło, muszę się z tym wyzwaniem zmierzyć. Pytałam jednak sama siebie co ja mogę robić wspólnie z tymi kobietami? Czego mogę ich nauczyć? Jak znaleźć wspólny język? I oczywiście nie chodziło tu o język werbalny, bo tu najczęściej pomaga rosyjski, ale coś, co integruje, co sprawia, że ludzie nabierają do siebie zaufania. Znam masaż hawajski, ale rozumiałam, że ten temat odpada. Do tego trzeba się rozbierać, dotykać, a tam najczęściej przebywają ludzie z kultur, gdzie dotyk zarezerwowany jest dla najbliższych. Czyli był to jakiś akt odwagi, bo na pierwsze spotkanie poszłaś nie do końca przygotowana Można tak powiedzieć. Zrozumiałam jednak, że muszę najpierw poznać te panie i od nich usłyszeć, co chciałyby razem robić. W każdym razie, miałam nadzieję, że mi coś podpowiedzą. I podpowiedziały? Pierwsze zajęcia zaplanowałam przy herbacie i cieście. Pomyślałam, że ciasta nie kupię, ale razem je upieczemy. Liczyłam na to, że wspólne działanie, a potem ucztowanie, pozwoli mi lepiej poznać ich potrzeby. Bo to, co mówi koordynator to jedno, a to, czego naprawdę potrzebują, to inna sprawa. I okazało się, że to wspólne robienie ciasta bardzo się udało. To panie wychodziły z pomysłami potraw, smaków, za którymi tęskniły po opuszczeniu swoich ojczyzn Gruzji, Kirgizji, Czeczenii, Syrii. W ośrodku jest kuchnia, która wydaje trzy posiłki dziennie więc te panie nie muszą same gotować. Ale nawet jakby chciały, to nie zawsze mają za co kupić potrzebne produkty. Od naszego państwa dostają niewielkie kieszonkowe. Okazało się, że kuchnia jest niezwykłą platformą do spotkań naturalną i uniwersalną. A jak wyglądały pierwsze spotkania? Najpierw było dość trudno. Rozumiałam jednak, że ci ludzie są ostrożni, bo mają wiele do stracenia. Bardzo uważają na słowa, żeby sobie nie zaszkodzić. W dodatku na początku trzeba było przełamać jakiś rodzaj mentalnej bariery. Panie nie do końca rozumiały sens takich warsztatów. Nigdy nie uczestniczyły w podobnym przedsięwzięciu nie chodziły do kółek gospodyń. Miały swoje domy i ciężką, codzienną pracę. Jak udało Ci się je przekonać do uczestnictwa? Wiedziały, że coś takiego dla nich powstaje. Tylko dla nich. Jednak nie od razu było to oczywiste, że będą

7 Po prostu kobiety, które spotkały się w drodze życia i kuchnia stała się dla nich miejscem bez granic, gdzie czują się wolne. Smak stał się dla nas wspólnym językiem. Jesteśmy z różnych kultur. Mamy możliwość wzajemnie próbować smaków, z których pochodzimy. Odbywamy niemożliwą obecnie podróż do naszych rodzinnych domów. Jesteśmy tym co jemy. Dlatego chcemy opowiedzieć o sobie. Fot. Magda Ghia przychodziły. Niektóre panie się wykręcały. Wymawiały się nawałem pracy, a wiem, że po prostu siedziały w swoich pokojach. Najpierw więc była to mała grupa osób. Czasami przychodziły panie, które tylko się przyglądały. Niektóre tylko na pięć minut, żeby porozmawiać, a inne na gotowe i przy herbacie jadły z nami to, co przygotowałyśmy. Pewnie myślały tak jak ja na początku - gotuję jak gotuję, jak każda inna. Nic wyjątkowego, nie ma się czym popisać. Ale o to właśnie chodziło żeby te panie robiły coś razem, żeby wreszcie miały na coś wpływ. Żeby było gdzie po babsku porozmawiać. Poza tym, trzeba pamiętać, że kuchnia w Dębaku jest miejscem wspólnym. Nie wszystkie osoby w jednym czasie w tym samym pomieszczeniu mogą gotować, dlatego dochodzi do nieporozumień. Powoli jednak uczestniczki warsztatów oswajały się i po roku widzę, jak te nasze spotkania procentują. I teraz, kiedy siadamy przy stole i jemy czasem lepsze, czasem gorsze rzeczy, jesteśmy razem. I żeby nie było tak różowo nie zawsze wszystko musi dobrze wyjść. To mi dwa razy opadło ciasto. Śmiały się? Często się śmiejemy, ale też wciąż się uczymy. I ta nasza współpraca ewoluuje. Najpierw było tak, że ktoś rzucał pomysł i robiłyśmy daną potrawę. Nie chciałam jednak, żeby pojawiła się rutyna, dlatego powstał pomysł prowadzenia bloga, w którym opisujemy kolejne spotkania, umieszczamy przepisy i fotografie przedstawiające efekty naszej pracy. Prowadzi go Agata Wesołowska, wolontariuszka PAH blogspot.com/. Poza tym, muszę dyskretnie czuwać nad tym, żeby żadna z pań nie zdominowała grupy. Dlatego robimy czasem dania z jakiegoś przepisu znalezionego w Internecie. Żebyśmy wszystkie miały równe szanse. Czy można już określić, jakie wymierne efekty przyniosła Twoja praca? Na pewno jest lepsza atmosfera w samym ośrodku. Kuchnia rozładowuje jedzenie to smaki, aromaty. Uczestniczki warsztatów zostawiają swoją wojnę za drzwiami, bo pokusa bycia razem jest silna. Raz przy jednym stole zgromadziło się aż dziewięć nacji. A wcześniej bywało tak, że niektóre panie jawnie ogłaszały, że jak przyjdzie tamta, to ta nie przyjdzie. Inne ostentacyjnie wychodziły, kiedy wchodziła jakaś nielubiana osoba. Potem okazywało się, że stał za tym jakiś konflikt. Udało się jednak coś przełamać. Jesteśmy kobietami, które dobrze się ze sobą czują. Inna sprawa to kwestia edukacji dzieci. Poprzez tę naszą relację z matkami udało się je przekonać do tego, by ich dzieci się kształciły. Wcześniej nie było to takie oczywiste. Polska jest w ich życiu tylko przystankiem, nie punktem docelowym, dlatego nie uważały za konieczne uczenie się języka polskiego. Teraz jednak, to nie jest matka zamknięta gdzieś za drzwiami w wyizolowanym świecie, ale ktoś z kim znamy się po imieniu, kto nas interesuje, jesteśmy bliżej. Czego Ty się uczysz od nich? Może to zabrzmi dziwnie, ale to ja więcej od nich dostaję niż one ode mnie. Kiedy nachodzi mnie taka refleksja, czuję się zakłopotana. Masz takie przekonanie, że Ty musisz dawać więcej z racji tego, że zostałaś wyznaczona do takiej a nie innej roli? Tak. Czuję się odpowiedzialna za wyniki. Wiem, że to jakaś misja, że trzeba ją wypełnić w jakimś określonym harmonogramie, że to ma przynieść jakieś rezultaty. Te kobiety przyjeżdżają ze swoich krajów poranione. O swoich ojczyznach mówią jak o raju na ziemi, opisują piękno tamtych miejsc, kuchni, ludzi. I ja, w jakimś stopniu uczestniczka zachodniego pędu konsumpcyjnego, wchodzę do grupy kobiet, które w sytuacji, w jakiej się znalazły potrafią wygenerować ciepło i radość. One nie mają planów, kompletnie nie wiedzą, jak potoczy się ich życie, często są bardzo samotne. Mężowie są w innym ośrodku lub już udało im się wyjechać dalej, a one tu z małymi dziećmi czekają. Jest coś czystego, wręcz dziecięcego na pograniczu kultur w naszych kontaktach musimy się wzajemnie na siebie otworzyć, odrzucić stereotypy i próbować zrozumieć. Ta podróż w głąb siebie to wspaniała przygoda życia.

8 Jak wygląda wolontariat u naszych sąsiadów za Odrą i Nysą? DOROTA POPOWSKA W swojej krótkiej karierze zawodowej pracowałam kilka lat w Wyższej Szkole Ekonomiczno Informatycznej w Warszawie w Instytucie Studiów Europejskich. Na zajęciach ze studentami przygotowującymi się do licencjatu, omawialiśmy tematy bezrobocia, poszukiwania pracy i wolontariatu, opierając się na niemieckich dokumentach i informacjach zebranych przez nich samych. Podsumowaniem tematu: Jak wygląda wolontariat, pomoc bezrobotnym w Niemczech? był wyjazd do Niemiec na zaproszenie Domu Kultury z Lipska, na kilkudniowe szkolenie o działalności młodzieży w tym regionie. Był koniec listopada, zimno i jeszcze jesiennie, a w Lipsku panowała już świąteczna atmosfera. Kilkupiętrowy dworzec kolejowy ozdobiony był bożonarodzeniowo, wszędzie kolorowe lampki, gwiazdki, pierniczki i choinki. W Domu Kultury, który mieścił się przy ratuszu, przyjęła nas bardzo miła pani dyrektor, Polka mieszkająca na stałe w Niemczech, wraz z grupą młodzieży w wieku od 16 do 22 lat. Od tych młodych ludzi dowiedzieliśmy sie o tym, jak bardzo lubią rozwijać swoje zainteresowania poprzez pomoc innym. Moja grupa studentów zamilkła, gdyż nie spodziewała się takich wypowiedzi. Ale to był dopiero początek niespodzianek! Następnego dnia zostaliśmy zaproszeni do nowego Urzędu Pracy w Lipsku, który mieści się niedaleko ratusza. Sam budynek zrobił na nas wrażenie, ponieważ był bardzo nowoczesny. Jednak najciekawsze czekało na nas wewnątrz. W budynku znajdowało się kilka dobrze wyposażonych sal z komputerami, ekranami na ścianach i licznymi szufladami w wielkich szafach, które przyciągnęły nasze spojrzenia. Oprócz dwóch lub trzech dorosłych pracowników w Urzędzie Pracy, w działalność instytucjii zaangażowana jest także młodzież, którą poznaliśmy. Długo opowiadano nam o tym, co tu robią i dlaczego wybrali tę formę wolontariatu. Dowiedzieliśmy się, że większość z nich jest spoza Lipska, zazwyczaj z zachodnich lub północnych Niemiec. Urząd Miasta w Lipsku korzysta z ich

9 Fot. fotolia.com pomocy od lat. W ten sposób przygotowuje sobie pracowników w kolejnych urzędach w różnych miejscowościach w Niemczech. Młodzi ludzie lubią ten rodzaj wolontariatu, bowiem mogą specjalizować się w swoich ulubionych dziedzinach, np. chłopcy w elektronice, budownictwie, dziewczęta w modzie, kosmetologii, medycynie, ogrodnictwie, pedagogice i itp. Gdy przychodzi zapytanie np. od studenta kierunku informatycznego, który nie może znaleźć w swoim mieście pracy, wówczas oni w pierwszej kolejności wykorzystują jego talenty dla samego urzędu. Potem zaś urząd informuje go o tym, gdzie, w którym regionie jest realizowany korzystny dla niego projekt z możliwością pracy w domu, a dopiero potem szukają dla niego zajęcia na stałe. Podczas naszej wizyty byliśmy świadkami pracy tych wolontariuszy na miejscu, ich wzajemnych konsultacji, dyskusji. Z ogromnym zaangażowaniem, przezwyciężając różnorakie trudności, pomagają osobom nadsyłającym maile z pytaniami i prośbami o pomoc. Zakres tych pytań jest bardzo szeroki, tak jak rozpiętość wiekowa osób, którym pomagają. Jeśli wolontariusze nie mogą poradzić sobie z problemem, odsyłają odpowiedź negatywną. Zwykle dotyczy to 1 proc. takich przypadków. Po szkoleniu w Urzędzie Pracy w Lipsku, które trwało dwa dni, pojechaliśmy za miasto, gdzie znajduje się gospodarstwo wiejskie, w którym młodzież spędza swój czas w formie innego wolontariatu. Jest to zagroda zaadaptowana przez kilka starszych bezrobotnych osób, które realizując projekt Urzędu Pracy, podjęły się hodowli krów, świń, owiec, kur, kaczek i innych zwierząt. Dzięki temu mają teraz własne mięso i przetwory. Bezrobotni otworzyli również sklep z wiejskimi produktami. Młodzi wolontariusze pomagają im w opiece nad zwierzętami, w wytwarzaniu produktów garmażeryjnych do sprzedaży w sklepie i wyrobów ceramicznych. Sami też wypiekają chleb i ciasta. Ten drugi wymiar wolontariatu sprzyja nawiązywaniu przyjaźni i prowadzeniu zdrowego stylu życia. Bardzo to lubią, dlatego zapraszają do swojej oazy gości, którzy mogą skorzystać z agroturystyki i rozsmakować się w zdrowej, wiejskiej kuchni. Bardzo podobał nam się ten rodzaj działalności młodzieży z miasta, która chętnie promuje wieś. Moi studenci opisali każdy szczegół projektu i rozesłali do miast współpracujących z uczelnią. Pomysł bardzo spodobał się prezydentowi Piotrkowa Trybunalskiego, który zrealizował go u siebie w nowozbudowanym Urzędzie Pracy.

10 Więźniarki z Ravensbrück W 2012 r. uczniowie SLO nr 5 w Milanówku wzięli udział w edukacyjnym projekcie IPN-u pt. O tym nie można zapomnieć spotkania z kobietami, które przeszły piekło Ravensbrück, którego ukoronowaniem była realizacja własnego filmu. Wśród kilkudziesięciu zespołów uczniowskich, biorących udział w projekcie, przedstawiciele milanowskiego liceum zajęli III miejsce. JULIA POPOWSKA Fot. fotolia.com Celem projektu miało być pogłębienie wiedzy uczniów na temat losów więźniów obozów koncentracyjnych w czasie II wojny światowej oraz zaznajomienie ich z techniką dokumentowania relacji świadków historii w formie notacji historycznej. Uczestnicy tego ciekawego przedsięwzięcia mieli możliwość uczestnictwa w warsztatach pt. Jak przygotować się do spotkania ze świadkiem historii i utrwalić to spotkanie w postaci notacji, a także w seminarium, podczas którego młodzież spotkała się z byłymi więźniarkami Ravensbrück, historykami, działaczami organizacji pozarządowych i dziennikarzami. Finał projektu ukoronowała publiczna prezentacja materiałów, które potem znalazły się w publikacji wydanej w formie broszury z dołączoną płytą CD. Ostatnim punktem przedsięwzięcia był wyjazd na uroczystość obchodów wyzwolenia obozu w Ravensbrück (Niemcy). W szkole dowiedziałam się, że istnieje możliwość wzięcia udziału w projekcie dotyczącym kobiet, które przeżyły piekło Ravensbruck, obozu koncentracyjnego na terenie Niemiec. Postanowiłam wziąć udział w tym wydarzeniu, ponieważ chciałam usłyszeć opowieść z ust osoby, która doświadczyła tego na własnej skórze. Chciałam poczuć emocje i wrażenia towarzyszące dawnym więźniarkom. Czułam, że przeszłość poznawana bezpośrednio od świadków jest pełniejsza, za każdą opowieścią stoją żywi ludzie, ich walka i umiejętność przetrwania. Możliwość zetknięcia się z Panią dawną więźniarką była dla mnie dużym przeżyciem. To, o czym czytałam wcześniej w książkach, pokazywało jedynie sytuacje, ale nie oddawało relacji międzyludzkich, np. nic nie mówiło o kontaktach między więźniarkami a ludźmi, którzy musieli pracować na terenie obozu. Podczas spotkania miałam możliwość posłuchania wiersza, który został napisany przez jedną z Pań w obozie oraz dotknięcia figurek Świętych, które więźniarki wykonały z rączek od szczotek do włosów. Takie przeżycie na długo pozostaje w mojej pamięci. Tego rodzaju osobiste spotkania ze świadkami historii rozwijają nas i nasze myślenie, o tym, co się wydarzyło, dają możliwość porównania tego, co mamy z tym, co było, budzą skrajne emocje. Osób niosących swoje opowieści, niekiedy trudne do wyobrażenia dla nas żyjących w pokoju, zostało już bardzo mało, dlatego świadectwo, które mogłam usłyszeć, jest dla mnie czymś wyjątkowym. Gdybym mogła jeszcze raz zgłosić się do tego typu projektu, na pewno bym to zrobiła. JULIA POPOWSKA uczennica II klasy LO nr 5 w Milanówku

11 Czy warto integrować? DOROTA TARGOŃSKA Słowo integracja oznacza scalanie; proces tworzenia całości z części, włączanie jakiegoś elementu w całość, zharmonizowanie i zespolenie. W edukacji i wychowaniu ogólnie znane jest dążenie do zintegrowanego, harmonijnego rozwoju dziecka. Przyjrzyjmy się jednak bliżej, co się za tym kryje i jakie działania mogą prowadzić dziecko ku harmonijnemu rozwojowi? Fot. Agnieszka Herman Co pozwoli scalić różne doświadczenia, potencjały i możliwości? Co pomoże osiągnąć pełnię rozwoju, docenić dar życia i napełnić go radością? Z pewnością należy mądrze czuwać nad wychowaniem i edukacją każdego dziecka, towarzyszyć mu na jego ścieżkach poznawania świata, uczyć rozróżniania dobra od tego, co złe, narażać na możliwość spełniania dobrych uczynków i doświadczania radości, jaka płynie z działań podejmowanych dla innych. Dążąc do pełnego rozwoju, należy uwzględniać potrzebę zarówno fizycznego, jak i duchowego i intelektualnego rozwoju dziecka. Czasem trzeba poprawić niezbyt dobre skłonności, wzmocnić i zespolić dobre cechy, przypomnieć o zasadach, pracować nad silną wolą oraz kształcić umiejętność samodzielnego myślenia w kategorii przyczyn i skutków. Wszystkie te działania są potrzebne do Umiejętność współdziałania można i warto kształtować na drodze edukacji integracyjnej, wówczas dostrzeganie potrzeb drugiego człowieka ( kolegi, koleżanki, babci, dziadka, sąsiadki, mamy czy taty) staje się dla dziecka czymś oczywistym tak, jak i umiejętność wspierania potrzebujących. ukształtowania pozytywnej osobowości, są podstawą do tego, by jak mówił Tertulian w przyszłości młodzi ludzie mogli być współwłaścicielami świata a nie błędu, aby umieli włączyć się do aktywnego współdziałania, każdy w sposób mu właściwy, w zależności od posiadanej wiedzy, zdolności, predyspozycji fizycznych, cech osobowości, czy nabytych doświadczeń. Współdziałania realizowanego w klimacie wzajemnego szacunku i świadomości, że każda z osób potrafi wnieść coś wyjątkowego do wspólnego działania, coś, co dopełnia i wzmacnia potencjał możliwości oraz rozwija wachlarz różnych sposobów radzenia sobie z trudnymi wyzwaniami. Umiejętność współdziałania można i warto kształtować na drodze edukacji integracyjnej, wówczas dostrzeganie potrzeb drugiego człowieka (kolegi, koleżanki, babci, dziadka, sąsiadki, mamy czy taty) staje się dla dziecka czymś oczywistym tak, jak i umiejętność wspierania potrzebujących. Niepełnosprawność kolegi czy koleżanki budzi oczywiście różne pytania, ale uczy też pełniejszego, szerszego spojrzenia na świat. Świat, w którym jest i radość i cierpienie, w którym zarówno dzieciom, jak i dorosłym zdarzają się choroby. W którym udaje się pokonywać trudności, a ich przezwyciężanie przynosi satysfakcję, wzmacnia nadzieję i otwiera nowe możliwości. Świat, w którym wyraźnie widać, że dawanie (obojętnie, czy jest to życzliwy uśmiech, dobre słowo, czy konkretna pomoc przy pakowaniu książek do tornistra) przynosi więcej szczęścia niż branie.

12 Fot. fotolia.com Dobro nielimitowane WOJCIECH CZAJ Ten dość pompatyczny tytuł chodził mi po głowie od dawna. Przyszło mi mianowicie kiedyś na myśl, że szkoła jako taka, jest miejscem, gdzie ludzie dzielą się ze sobą wiedzą, a ilości przekazywanej wiedzy nikt nie ogranicza. Wiedza jest dobrem nielimitowanym. Jednak w tym akurat miejscu, znaczenie tego tytułu jest podwójne i w zasadzie ma wyrazić główne przesłanie tego artykułu, że dzielenie się dobrem jako kategorią etyczną i wiedzą jest nie tylko powinnością, żeby nie powiedzieć obowiązkiem każdego z nas, ale prawem do spełniania się w tym coraz bardziej zagmatwanym gąszczu wartości i wzorów życia w społeczeństwie.

13 Czy potrafimy się dzielić tym, czego na pewno nam nie zabraknie? Szkoła jest z wielu względów miejscem szczególnie nadającym się do aktywności określanych wspólnym mianem charytatywnych lub wolontariatu. Szczególnie dlatego, że pełni swoją rolę wychowawczą, rozwijającą i jest obszarem pierwszych doświadczeń społecznych. Kalejdoskop działań młodzieży na rzecz innych ludzi jakie mają miejsce w szkole jest spory. Nie mówię tu o wzajemnej pomocy uczniów. Mam na myśli działania podejmowane w szkole, a skierowane na zewnątrz. Są to na stałe wpisane do szkolnego kalendarza imprezy jednorazowe, akcyjne organizowane przez zewnętrzne instytucje takie jak: PAH, WOŚP, Góra Grosza, Szlachetna Paczka; są też działania rozciągnięte w czasie, takie jak pomoc w nauce kiedyś występujące pod nazwą młodszy brat, młodsza siostra, czy też towarzyszenie starszym samotnym osobom lub dzieciom w świetlicy środowiskowej. Młodzież chętnie odpowiada na sugestie podjęcia pracy wolontariusza, a nierzadko jest to ich własna inicjatywa. W przypadku naszej szkoły Społecznego Liceum przy ulicy Fiderkiewicza głównym odbiorcą tej pomocy są uczniowie gimnazjum z Zespołu Szkół przy ulicy Królewskiej. Nie są to działania bardzo częste, w roku zdarzają się dwa, trzy przypadki. Pani Marzena Osiadacz pedagog szkolny z gimnazjum przy ulicy Królewskiej z którą współpracę bardzo sobie cenię sugeruje rodzicom, że mogą zwrócić się do nas o pomoc. Określamy wówczas potrzeby: jaki przedmiot, jaki problem i szukamy wolontariusza. Trzeba powiedzieć, że uczeń liceum w roli nauczyciela traktuje tę funkcję niezmiernie poważnie. Myślę, że to doświadczenie dla wolontariusza jest nie mniej pożyteczne i inspirujące jak dla podopiecznego. Charakter godzinnych lekcji może być bardzo różny. Najczęściej polegają one na zwykłych korepetycjach przedmiotowych, często z matematyki lub angielskiego, ale nierzadko mam wrażenie, że największą wartością tych spotkań jest coś innego. Zazwyczaj dzieci szukające pomocy naszych uczniów pochodzą ze środowisk i rodzin dysfunkcyjnych, co sprawia, że sama forma tego spotkania, Refleksje wolontariuszki Wolontariat zawsze kojarzy się z pomocą osoby lub grupy, która decyduje się na nią dobrowolnie. Zazwyczaj są to proste zadania, takie jak pomoc starszym ludziom w domu, czy dawanie korepetycji. Młodzież zazwyczaj decyduje się na tę drugą opcję, gdyż łączy się ona z satysfakcją, którą dają postępy danej osoby w nauce. Do szkół (zwłaszcza liceów) często zgłaszają się uczniowie, których np. nie stać na dodatkowe lekcje, więc proszą o pomoc starszych kolegów. Uczeń, który wyraża chęć pomocy, zazwyczaj idzie na spotkania, z poczuciem odpowiedzialności za osobę, którą uczy, ze strachem, bo nie wie czego się spodziewać, ale też z bardzo pozytywnym nastawieniem. Problem pojawia się wtedy, gdy wolontariusz nie jest traktowany poważnie. Czeka w szkole na osobę, z która się umówił, nie jest uprzedzany o tym, że uczeń/uczennica nie przyjdzie na lekcje, bo ktoś nie traktuje tego tak poważnie jak on. Zazwyczaj w takich sytuacjach nie wiadomo co zrobić, bo nie ma się odwagi zwrócić uwagę drugiej osobie. To pokazuje plusy i minusy wolontariatu. Negatywnych stron jest dużo mniej, ale trzeba się liczyć z tym, że nie zawsze wolontariusz będzie traktowany poważnie. Pozytywnych stron jest dużo więcej, np. fakt, że uczymy się bezwarunkowej pomocy wobec drugiej osoby, bo przecież wolontariusz nie dostaje wynagrodzenia za to co robi; możemy sprawdzić swoją wiedzę (jeżeli są to korepetycje) lub wytrzymałość w danej sytuacji. Zachęcam każdego do zajęcia się wolontariatem, bo wiąże się on nie tylko z pracą z innymi, ale przede wszystkim z pracą nad sobą. Julia Społeczne Liceum Ogólnokształcące Nr 5 w Milanówku

14 Paczka, która uszlachetnia Często słyszymy w telewizji czy w radiu o najróżniejszych akcjach charytatywnych. Udział w nich daje nam poczucie spełnienia poprzez niesienie pomocy drugiej osobie. Jednak wsparcie to nie musi przejawiać się wcale jako uczestnictwo w rozreklamowanej przez media akcji. Warto zastanowić się, czy pomoc drugiemu człowiekowi nie powinna ujawniać się na co dzień, choćby poprzez rozmowę z potrzebującym, czy pomoc starszej osobie przy przejściu przez ulicę. Jako uczennica klasy maturalnej, dwukrotnie już zorganizowałam w mojej szkole zbiórkę pieniędzy na akcję Szlachetna Paczka. Chciałam w ten sposób szerzyć ideę pomocy społecznej pośród młodzieży, zwrócić uwagę moich rówieśników na problemy współczesnego świata, tj. głód i biedę. W dzisiejszym świecie często bowiem zapominamy, jak ważną rolę pełni wsparcie, ratunek, nie tylko fizyczna pomoc lecz również mentalna. Biorąc udział w tejże akcji postanowiliśmy pomóc potrzebującym dzieciom, przemieniając ich święta w czas magiczny, pełen prezentów i radości. Uśmiechy na twarzach tych pociech, ich wdzięczność za pomoc całej rodzinie stały się największym gwiazdkowym prezentem, jaki kiedykolwiek dostaliśmy. Przedświąteczne zbieranie wszelkich przydatnych zabawek, gier, ciuchów oraz słodyczy połączyło uczniów naszej szkoły, staliśmy się wspólną drużyną pomagającą najmłodszym i ich rodzinom. Osobiście uważam, iż niesienie otuchy potrzebującym jest jedną z ważniejszych rzeczy w naszym życiu. Otwiera nam ono oczy na rzeczywistość, daje jego realny obraz. Często nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele zła i niedoli nas otacza. Jednak wystarczy porozmawiać z tymi, którzy żyją w niedostatku. Sprawi to, iż odnajdziemy samych siebie, spojrzymy na świat z zupełnie innej perspektywy. Powinniśmy zatem pomagać innym oraz szerzyć ideę wsparcia potrzebującym. Klaudia Lubczuk Społeczne Liceum Ogólnokształcące Nr 5 w Milanówku estetyka miejsca, kulturalny sposób zwracania się do dziecka, poświęcenie mu uwagi, wysłuchanie go, rozmowa o zainteresowaniach lub problemach z niewiele starszym kolegą, jest wartością samą w sobie, stanowiącą wzorzec sposobu bycia i kultury osobistej. Oto kilka migawek z pracy wolontariuszy. Klasa Julki już dawno skończyła lekcje. Ale Julia siedzi i patrzy na drzwi wejściowe do szkoły. Wiem, co to znaczy. Czeka na podopieczną. A przecież umawiały się, że Mała zadzwoni, gdyby jej coś wypadło. Pytam Julii, czy tak jest często? No dość pada podretuszowana delikatnością odpowiedź. Justyna. Lat 17. Druga klasa liceum. Uczy matematyki dziewczynkę z pierwszej klasy gimnazjum. Przez uchylone drzwi widzę, jak siedzi wyprostowana, w jej postawie można dostrzec zdecydowanie, przegląda zeszyt z odrobionymi ćwiczeniami. Robi to bardzo poważnie. Patrzę i myślę: talent nauczycielski. Nie zawsze chodzi o pomoc dzieciom mającym problemy. Jakiś czas temu wolontariuszka pracowała z dziewczynką, która miała ambicję, żeby uczyć się ponad wymagania programu szkolnego. Było to nie lada wyzwanie dla uczennicy drugiej klasy liceum; Agnieszka przygotowywała się specjalnie do tych zajęć, aby były one atrakcyjne i wartościowe, ale też widać było, że jest dumna i to podwójnie, i ze swojej uczennicy, i z siebie. Z ciekawością pytam Sylwię wolontariuszkę WOŚP jak potrafi sama zebrać do puszki ponad 2000 zł? Jak? Zasuwam od 6 rano, cały dzień na nogach. Chcę pomóc, zebrać jak najwięcej, co tu mówić, po prostu, chodzę, uśmiecham się i zachęcam... Czy istotnie szkoła jest takim rajem działalności charytatywnej? Robimy dużo, ale nie wszyscy rozumieją i uznają ideę wolontariatu. O ile w imprezach masowych, takich jak WOŚP czy zbiórki dla domów dziecka, udaje nam się zebrać sporą grupę wolontariuszy, (właściwie co najmniej połowa uczniów szkoły bierze w tym udział) o tyle, kiedy chodzi o indywidualne zobowiązanie rozciągnięte w czasie takie jak pomoc w nauce, sprawa nie jest już tak prosta. Wynika to nie tylko z obawy: czy mam wystarczające kompe-

15 tencje, lecz także z pobudek całkiem innych, takich, które świadczą o braku gotowości do dzielenia się, a nawet o zwykłej niechęci do tego rodzaju działalności. Niedawno, przy okazji spotkania na temat wolontariatu, jedna z uczennic zapytana, czy weźmie w nim udział, odpowiedziała spontanicznie: Wolontariat? To nieciekawe, to takie nudne! Tak, to otrzeźwiający klaps dla tych, którzy myślą, że szlachetność i bezinteresowność w tak rozwiniętym i dość zasobnym społeczeństwie jak nasze to cechy powszechne. Nauczyciele, pozostający w swojej pracy w ciągłej interakcji z dziećmi i młodzieżą, mają duże możliwości rozwijania postaw prospołecznych oraz cech takich jak wrażliwość i empatia. Kiedy na lekcji fizyki ściągam z Wikipedii wykres, który pokazuję na zajęciach, nie robię tego bez komentarza, staram się zawsze zwracać uwagę na to, że te wielkie zasoby intelektualne są dostępne dzięki pracy setek wolontariuszy. Społeczne Towarzystwo Oświatowe, które prowadzi naszą szkołę, jest organizacją pozarządową, jedną z 22 tysięcy organizacji pozarządowych w województwie mazowieckim i jedną z 1450 organizacji pożytku publicznego w naszym województwie (w naszym mieście jest ich 5). Celowo przytaczam te liczby. Na mnie robią one wrażenie. Jeśli wszystkie te organizacje są tak ambitne jak STO (mogę tak powiedzieć, bo znam tę organizację od ponad 20 lat), zdeterminowane, aby budować społeczeństwo ludzi mądrych, solidarnych, rozumiejących wolność jako wielostronne zobowiązanie do wzajemnego szacunku; jeśli w zarządach tych organizacji pracują tak zaangażowani jak w STO wolontariusze to co to znaczy? To jest jakaś niezaprzeczalna wartość rozwojowa naszego społeczeństwa. Wartość polegająca nie tylko na zdolności do wykonywania zadań statutowych, ale przede wszystkim wartość polegająca na gotowości ludzi do dzielenia się swoim czasem, wiedzą, doświadczeniem, a wreszcie życzliwością i uśmiechem. Po prostu kocham życie! krótka opowieść o Nicku Vujivicu DOROTA KRASZEWSKA war to poczytać Pływa na desce, gra w piłkę nożną, jeździ na deskorolce, skacze ze spadochronem... Od dziesięciu lat podróżuje po całym świecie, a na spotkania z nim przychodzą tysiące ludzi. Prywatnie mąż i od niedawna dumny ojciec. Nie, nie, to nie kolejny celebryta, którego sława polega na tym, że jest sławny... To trzydziestoletni Australijczyk Nick Vujicic, który po prostu kocha życie. Nick przyszedł na świat w ciele zniekształconym rzadką chorobą genetyczną, przez którą pozbawiony został rąk i nóg. Przez pierwsze miesiące życia jego rodzice nie potrafili nawet wziąć go na ręce. Dopiero, kiedy nauczyli się kochać niepełnosprawnego syna, rozpoczęła się walka o życie bez ograniczeń. Nick poradził sobie ze swoją niepełnosprawnością. Dziś czerpie z życia pełnymi garściami, a swoją radością dzieli się z innymi. Pisze książki, założył fundację, milionom ludzi na całym świecie opowiedział swoją piękną historię. Wszystko po to, aby i oni pokochali swoje życie.

16 Wolontariat na Brzozowej URSZULA KIEŁCZEWSKA Nasza szkoła zachęca uczniów do pracy społecznej. Wolontariat i praca społeczna to także jeden z 11 obszarów, w których uczeń jest oceniany z zachowania. Może on pracować jako wolontariusz w swojej macierzystej szkole lub na rzecz innych placówek, jego działania mogą mieć charakter stały lub okresowy. Nasi gimnazjaliści pracują m.in. dla: szkół podstawowych i przedszkoli, miejskich bibliotek, schronisk dla zwierząt, fundacji, Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. W swojej szkole opiekują się na przykład wybraną pracownią lub dyżurują w szkolnej bibliotece, mogą także działać jako wolontariusze w różnych akcjach organizowanych przez Samorząd Szkolny, wspierając działalność własnej reprezentacji uczniów. Wśród wielu akcji charytatywnych, które są zawsze świetną okazją do zjednoczenia całej szkolnej społeczności i źródłem satysfakcji dla naszych uczniów, chcielibyśmy wyróżnić kilka z nich. Co roku zasilamy szeregi Korkowiczów pracujących na rzecz Żoliborskiego Stowarzyszenia DOM RODZINA CZŁOWIEK w ramach akcji Nakrętka. Niewielki detal w postaci plastikowej zakrętki, który dzięki ofiarności uczniów ulega imponującemu zwielokrotnieniu, przeistacza się w konkretny przedmiot ułatwiający życie innym. Dla Fundacji Księdza Orione CZYŃ- MY DOBRO zbieramy zużyte tonery i pojemniki po tuszach drukarskich. Dokarmiamy leśną zwierzynę, pamiętając także o czworonożnych podopiecznych ze schronisk dla zwierząt. Kilka razy z rzędu włączyliśmy się do akcji Zostań Mikołajem, spełniając marzenia dzieci z Domu Dziecka Nr 7 w Łodzi. Naszych uczniów można spotkać od

17 lat jako kwestarzy Jurka Owsiaka i jego Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy oraz wolontariuszy WOŚP podczas miejskich obchodów Finału Orkiestry. W tym roku już po raz trzeci bierzemy udział w akcji Szlachetna Paczka projekcie, który co roku łączy tysiące osób: wolontariuszy, rodziny w potrzebie i darczyńców. Do tej szlachetnej inicjatywy przystąpiliśmy bez wahania od początku jej zawiązania w naszej okolicy. Co roku organizujemy happening inaugurujący tę akcję. Najpierw maszerowaliśmy ulicami Grodziska Mazowieckiego, a od dwóch lat nasz barwny pochód przechodzi ulicami Milanówka, apelując do mieszkańców o wsparcie i powiększanie grona Szlachetnych Darczyńców. Oprócz tego, że aktywnie włączamy się w kampanię pozyskania darczyńców, to sami robimy to, do czego zachęcamy innych: uczniowie wspólnie z rodzicami i nauczycielami przygotowują paczki dla najbardziej potrzebujących rodzin w naszym mieście. Za nasze działania w ramach projektu Szlachetna Paczka Gimnazjum Społeczne MTE otrzymało szczególne wyróżnienie: złoty certyfikat przyznany przez księdza Jacka Stryczka, prezesa Stowarzyszenia Wiosna, które jest organizatorem tej ogólnopolskiej akcji. Dostaliśmy też wiele niezwykle serdecznych i wzruszających podziękowań od rodzin, do których dotarła nasza pomoc. C oś na ząb Smacznie i na słodko Ciasto truflowe Nasza szkoła podstawowa współpracuje z Akademią Kulinarną Whirpool z Warszawy. Co dwa tygodnie odbywają się zajęcia kulinarne prowadzone przez szefa Akademii, Włocha pana Marco Ghia, który piękną polszczyzną opowiada o gotowaniu, wtajemnicza zebranych, jak i co zrobić, żeby potrawy były smaczne. Poznajemy nowe przepisy, uczymy się kolejnych czynności wykonywanych podczas prac kuchennych oraz właściwości produktów spożywczych. Dzieci zachwycone są tymi zajęciami, a jeszcze bardziej efektami pracy. Zjeść własnoręcznie zrobioną włoską pizzę, tiramisu lub sałatkę to jest dopiero frajda! Na ostatnich zajęciach robiliśmy ciasto truflowe. Oto przepis na jego wykonanie. Składniki: pół kilograma gorzkiej czekolady 3/4 śmietany 30% 25 dkg ciastek owsianych ok. 1/2 kostki masła Kolejność czynności: zemleć ciasteczka owsiane rozpuścić masło na ogniu dodać płynne masło do rozdrobnionych ciastek wymieszać masę, ułożyć w formie i włożyć do lodówki rozpuścić czekoladę na ogniu i dodać śmietanę wlać to na oziębioną masę ciasta włożyć do lodówki na 12 godzin Przed podaniem należy posypać ciasto gorzkim kakao. Spożywać gotowe w małych kawałkach, smacznego! Opiekunkami Koła Kulinarnego w Integracyjnej Społecznej Szkole Podstawowej są Anna Piotrowska i Dorota Popowska

18 Na tablicy Najświeższe informacje o szkoleniach, warsztatach oraz zaproszenia dla pedagogów, młodzieży i rodziców Instytucje pozarządowe proponują wiele szkoleń dla pedagogów, rodziców i młodzieży, by dopomóc im w rozwiązaniu trudnych problemów i wesprzeć rozwój dzieci. Na terenie Warszawy w najbliższym czasie odbędą się ciekawe szkolenia. Informacje o nich znaleźć można na portalu organizacji pozarządowych 1. Bajkoterapia jako ciekawa metoda terapeutyczna. Szkolenie odbyło się się w grudniu 2013 r. Bajkoterapia to jedna z metod terapeutycznych wykorzystana w pracy lekarzy i psychologów, a jej pozytywny wpływ na dzieci poddawane terapii argumentowany jest następująco: bajka wpływa dodatnio na psychikę czytelnika, który identyfikuje się z pozytywnym bohaterem. Bajka konfrontuje dziecko z podstawowymi wewnętrznymi problemami życia, pomaga w rozpoznawaniu własnych trudności i sposobów radzenia sobie z nimi. Bajki sprawiają dziecku przyjemność i wspierają rozwój jego osobowości. Pomagają w odkrywaniu jego własnej tożsamości, nadawaniu sensu swojemu życiu. Wspierają je w trudnościach związanych z dorastaniem i integracją osobowości. Bajki zachęcają do aktywnego pokonywania trudności i nawiązywania przyjaznych kontaktów ze światem przyrody. Psycholog dr Maria Molicka postrzega bajkę jako środek do przezwyciężania lęku i uczenia pozytywnego myślenia. Wyodrębnia trzy rodzaje bajek: relaksacyjne, psychoterapeutyczne i psycho-edukacyjne. Po wiedzę o terapii bajkami mogą sięgnąć wszyscy: nie tylko nauczyciele, pedagodzy, ale również rodzice. Zalety bajkoterapii są nieocenione bowiem pokonują podstawowe trudności i lęki, które są przyczyną wielu zaburzeń. Bajka jest doskonałą formą nawiązania głębszej relacji z własnym dzieckiem i elementem zabawy. Szkolenie organizuje Centrum Doradztwa i Edukacji SUKCES. 2. Projekt Filmowe pogwarki skierowany był do gimnazjalistów i licealistów. Dzięki niemu młodzież odkrywała, w jak bogatym kulturowo środowisku mieszka i uczy się. Poprzez spotkania z lokalnymi twórcami, etnografami i przedstawicielami starszego pokolenia mogła odkryć dawny język, obyczaje i tradycje, a tworząc filmy animowane oraz organizując ich premiery, zdobyła nowe umiejętności. Więcej informacji na temat projektu można znaleźć na blogu filmowych pogwarek, gdzie znajduje się ciekawa baza materiałów dotyczących animacji, badania lokalnych odmian polszczyzny, czy sposobów na przeprowadzenie projektu z młodzieżą. Projekt prowadzi Centrum Edukacji Obywatelskiej. 3. Dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych proponowane są warsztaty z zakresu dziennikarstwa i mediów. Bezpłatne szkolenie Stowarzyszenia Polis uczy szybkiego poruszania się w sieci, montażu dźwięku i obrazu, tekstu, budowy i pozycjonowania stron www. 4. Szkolenia związane z przygotowaniem do projektów na lata pt. Kreatywna Europa. Projekty na kolejne lata mają za zadanie wsparcie sektora kultury, dziedzictwa regionalnego i lokalnego. Finansowane będą przedsięwzięcia z zakresu m.in.: filmu, telewizji, muzyki, teatru, sztuki wizualnej, dziedzictwa kulturowego, literatury, działalności wydawniczej, sztuki interdyscyplinarnej i inne. Więcej informacji można znaleźć na stronach: Kolejne informacje o ciekawych szkoleniach pojawią się w następnym numerze. Opracowała DOROTA POPOWSKA

19 czyli Konkurs dla wszystkich od 6 do 18 lat! Zapraszamy dzieci i młodzież z trzech szkół społecznych do wzięcia udziału w konkursie talentów! Konkurs obejmuje różnorodne talenty: plastyczne, muzyczne, komputerowe, filmowe, sportowe, fotograficzne, kulinarne, literackie i inne. Zgłoszenia przyjmujemy na adres redakcji naszej gazety. Termin zgłoszenia do połowy stycznia 2014 r. W pierwszym etapie konkursu każda szkoła indywidualnie wybiera najciekawsze pomysły. Ich prezentacja odbędzie się po feriach zimowych. Serdecznie zapraszamy do udziału w konkursie! Cenne nagrody gwarantowane!

20 humor z zeszytów Zebrany humor z zeszytów od przyrody naszych uczniów: dy Wybrała Joanna Zaremba-Czereyska