22 lipca 2009 r. UZASADNIENIE projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw

Transkrypt

1 22 lipca 2009 r. UZASADNIENIE projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw Czteroletni okres obowiązywania ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne wskazał na potrzebę poprawy istniejących rozwiązań oraz wprowadzenia nowych, zwłaszcza w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych, zwalczania spamu, rachunkowości regulacyjnej, wydawania pozwoleń radiowych, opłat za wykorzystanie częstotliwości radiowych, wprowadzenia podziału funkcjonalnego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego. Projekt odnosi się także do przepisów wprowadzonych lub zmienionych ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 85, poz. 716). Uzasadnienie szczegółowe Art. 1 ust. 2 pkt 2 Proponowana zmiana ma na celu podkreślenie znaczenia budowy nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej jako jednego z priorytetowych celów ustawy Prawo telekomunikacyjne. Jest to o tyle istotne, że w dotychczasowych przepisach ustawy Prawo telekomunikacyjne kwestia budowy nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej była zmarginalizowana. Art. 2 pkt 1 oraz art. 59 ust. 1 i 2, art. 60, art. 60a ust. 1, 4 i 5, art. 61 ust. 4 i 5, art. 66 ust. 2, art. 67 ust. 1, art. 71 ust. 1a, art. 78 ust. 2 i 8, art. 80 ust. 1, 1a, 5-6a, art. 103 ust. 1a, art. 105 ust. 1, art. 131 ust. 3, art. 163, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 i 2, art. 169 ust. 1a, art. 171 ust. 1, 7 lit. b i 8, art. 173 i art Zmiana definicji abonenta (art. 2 pkt 1) polegajaca na wykreśleniu zwrotu w formie pisemnej jest podyktowana potrzebą usuniecia niezgodności definicji zawartej w ustawie Prawo telekomunikacyjne z definicją przyjętą w art. 2 lit. k) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), (Dz.Urz. L108, s.33). Niezgodnośc ta została stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości WE w wyroku z dnia 22 stycznia 2009 r. (sprawa C-492/07). W efekcie ww. zmiany definicji abonenta rozszerzeniu ulegnie zakres podmiotów objętych pojęciem abonent. Przykładowo projektowana definicja obejmie również użytkowników aparatów publicznych oraz użytkowników końcowych usługi przepłaconej świadczonej w ruchomych sieciach telefonicznych (tzw. pre-paid). W związku z tym, konieczne jest doprecyzowanie poszczególnych przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne, tak by było wskazane jakiej kategorii abonentów dotyczy dany przepis (zmiany do art. 59, art. 61, art. 66, art. 67, art. 78, art. 80, art. 103, art. 131, art. 169 i art.171 ). Przepisy te wymagały także modyfikacji, tak by były one wykonalne w odniesieniu do poszczególnych kategorii abonentów. W niektórych przypadkach zmiany wymagały także przepisy wprowadzone lub zmienione ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw. Tak, jest np. w odniesieniu do art. 60a ust. 1 wprowadzonego tzw. nowelą unijną, gdzie pkt 1 i 2 zostały połączone w jeden, nowy pkt 1, który obejmuje abonentów, którzy mają podpisaną umowę na piśmie (zgodnie z dotychczasową definicją

2 abonenta) oraz użytkowników usług przedpłaconych, którzy się zarejestrowali. W konsekwencji zmianie musiał ulec określony w tym przepisie sposób określania terminu powiadamiania abonentów o proponowanych zmianach warunków świadczenia usług : z uwagi na fakt, że abonenci będący użytkownikami pre-paid, nie mają okresów rozliczeniowych, wskazano, że dostawca powinien powiadamiać abonentów z wyprzedzeniem co najmniej jednego miesiąca przed wprowadzeniem tych zmian w życie. Ponadto, w projekcie zawarto również propozycje zmian legislacyjnych, które, choć nie wpływają w sposób znaczący na treść poszczególny przepisów, usuwają niepotrzebne powtórzenia i sprawiają, że dany przepis bardziej odpowiada nowej definicji abonenta (zmiany do art. 71, art. 163, art. 165, art. 166, art. 173 i art. 174). Art. 2 pkt 15 zmiana definicji kolokacji Celem tej zmiany jest wyeliminowanie wątpliwości czy kolokacja ogranicza się tylko do połączenia sieci i dostępu do lokalnej pętli abonenckiej. Art. 2 pkt 20a wprowadzenie definicji łącza dzierżawionego Z uwagi na fakt, iż dzierżawa łączy telekomunikacyjnych jest usługą regulowaną zgodnie z przepisami ustawy Prawo telekomunikacyjne, zostało zdefiniowane w przepisach ustawy pojęcie łączy dzierżawionych w celu wyeliminowania wątpliwości interpretacyjnych dotyczących znaczenia tego pojęcia. Art. 3 ust. 3a Celem zmiany jest poszerzenie zakresu możliwości wprowadzania po zasięgnieciu podmiotów, o których mowa w art. 179 ustawy, przez ministra właściwego do spraw łączności, w drodze rozporządzenia, do stosowania wymagań i zaleceń międzynarodowych o charakterze specjalistycznym i technicznym, również na sytuacje gdy wymagania i zalecenia te dotyczą wykonywania w sieciach telekomunikacyjnych zadań na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa. Dotychczasowy przepis nie pozwalał na takie działanie ministra właściwego ds. łączności, uniemożliwiając w prosty sposób wdrożenie do stosowania dokumentów dotyczących działań w zakresie przechwytywania treści korespondencji przez uprawnione organy państwowe. Art. 4 Zmiana przepisu jest konsekwencją zmian zaprojektowanych w art. 111 ustawy Prawo telekomunikacyjne, polegającej na wprowadzeniu nowego podziału użytkowania częstotliwości na cywilne i wojskowe. W tym celu dostosowano pogrupowanie organów i jednostek organizacyjnych do kompetencji organów dysponujących częstotliwościami. 2

3 Art. 5, art. 26 ust. 3, art. 26a, art. 28 ust. 2, art. 31 ust. 3 pkt 5 lit.a, art. 32 pkt 3, art. 33 ust. 1, art. 126 ust. 1, art. 149 ust. 2, art. 185 ust. 8, art. 185 ust. 12 Proponowane poprawki są konsekwencją zmiany art. 4. Aktualnie obowiązujący art. 4 pkt 3 podzielony został w projekcie na pkt 1a i 3, pkt 2 na 2 i 2a, co ułatwi czytelność przepisów dotyczących tych podmiotów Dodatkowo w art. 5 proponowana zmiana stanowi również doprecyzowanie aktualnie obowiązującego przepisu, bowiem w art. 4 pkt 1 i 3 jest mowa o organach, komórkach i jednostkach, a nie o działalności telekomunikacyjnej, jak jest zapisane obecnie. Art. 16 ust. 1 i 2 Zmiany mają charakter porządkowy i dostosowują przepisy do obowiązującego nazewnictwa organów, a także mają na celu zapewnienie spójności w tym zakresie wszystkich przepisów ustawy PT, tj. art. 118 ust.6, i art. 192 pkt 15. Zgodnie z Konstytucją RP organem jest Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, a nie jej Przewodniczący, a także ze względu na konieczność jednoznacznego wskazania publikatora ogłoszeń Prezesa UKE. Art. 37 ust. 4, Art. 43 ust. 4, art. 53 ust. 7, art. 54 ust. 1 i 2, art. 118c Zgodnie z przepisami ustawy Prawo Telekomunikacyjne Prezes UKE wydaje zarówno Biuletyn UKE oraz Dziennik Urzędowy UKE. W praktyce stosowanie tych przepisów powoduje wątpliwości, w szczególności w tych przypadkach w których przepis ustawy nie wskazuje, w którym z publikatorów zamieszcza się dane ogłoszenie Prezesa UKE. Ponadto wydawanie obu publikatorów powoduje po stronie Urzędu koszty, których nie pokrywają wpływy z opłat z tytułu sprzedaży obu publikatorów. W świetle powyższego proponuje się wskazanie we wszystkich przypadkach obowiązku publikacji w Biuletynie Informacji Publicznej i rezygnację z wydawania przez Prezesa UKE zarówno biuletynu Urzędu, jak i Dziennika Urzędowego UKE. Art. 43 Propozycja zmiany art. 43 zmierza do kompletnego uregulowania kompetencji Prezesa UKE w zakresie zarządzania ofertami ramowymi. W nowym brzmieniu przedmiotowy przepis w sposób wyczerpujący obejmuje zarówno projekty przedkładane przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej wykonującego obowiązek nałożony w decyzji regulacyjnej po przeprowadzeniu analizy rynków właściwych jak i wykonującego obowiązek wynikający z decyzji Prezesa UKE zobowiązującej do zmiany oferty ramowej (tj. teraz art. 43 ust. 2). Ponadto Prezes UKE ma możliwość elastycznego reagowania w sytuacji, gdy zobowiązany operator nie przedłoży w terminie projektu oferty ramowej lub przedłożony projekt nie odpowiada przepisom prawa, potrzebom rynku telekomunikacyjnego lub obowiązkom regulacyjnym nałożonym na operatora. W takiej sytuacji Prezes UKE na zasadzie alternatywy dokonuje zmiany projektu i go zatwierdza lub odrzuca przedłożony projekt. Ponadto organ regulacyjny dysponuje kompetencją do wprowadzenia oferty ramowej z urzędu, w sytuacji gdy operator zobowiązany nie wykonuje swojego obowiązku opracowania i przedłożenia oferty ramowej. Celem proponowanych zmian jest poszerzenie kompetencji regulatora w procesie zarządzania ofertami ramowymi przy jednoczesnym preferowaniu sytuacji, gdy to 3

4 operator zobowiązany jest autorem oferty ramowej, a jej opracowanie jest tylko nadzorowane przez Prezesa UKE. Zaprojektowana zmiana art. 43 ust. 2a zgodnie z którą Prezes UKE mógłby zmienić ofertę ramową, jeżeli nie odpowiada ona warunkom rynkowym, wynika z dotychczasowych poważnych trudności związanych z wprowadzeniem, decyzją Prezesa UKE, oferty określającej ramowe warunki dostępu do lokalnej pętli abonenckiej poprzez dostęp do węzłów sieci telekomunikacyjnej TP na potrzeby sprzedaży usług szerokopasmowej transmisji danych, tzw. oferty Bitstream Access. Doświadczenia związane z wprowadzeniem tak ważniej oferty dla rynku telekomunikacyjnego, skutkującej zawieraniem przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych umów o dostępie do pętli lokalnej, pokazały że Prezes UKE powinien dysponować uprawnieniem do zmiany ofert ramowych w sytuacji, w której nie nastąpiły zmiany warunków rynkowych, ale w praktyce wykonywania decyzji wprowadzającej ofertę ramową okazało się, że jej przepisy są niewykonalne czy nie dość precyzyjne. W konsekwencji może to mieć negatywny wpływ na sytuację podmiotów obowiązanych do jej wykonywania, jak również tych, którzy korzystają z usług telekomunikacyjnych. Art. 44a i 44b Proponowana zmiana wprowadza możliwość nałożenia obowiązku rozdziału funkcjonalnego i określa okoliczności w jakich środek ten może być stosowany. Zawiera również ustalenia dotyczące zarządzania jednostką wydzieloną. Umieszczenie zapisów dotyczących separacji funkcjonalnej w ustawie Prawo telekomunikacyjne jest spowodowane sygnalizowaną przez środowisko telekomunikacyjne (KIGEiT) oraz Komisję Infrastruktury (postulaty poselskie) potrzebą uzupełnienia obecnie stosowanych narzędzi regulacyjnych, ze względu na nieskuteczność dotychczas nałożonych obowiązków w celu zapewnienia dostępu telekomunikacyjnego wszystkim zainteresowanym przedsiębiorcom telekomunikacyjnym na takich samych warunkach. Zdaniem środowiska brak pełnej skuteczności regulacji ex ante dokonywanej z wykorzystaniem obecnie dostępnych środków regulacyjnych wymaga wyposażenia Prezesa UKE w odpowiednie narzędzia, które w sposób bardziej efektywny gwarantować będą niedyskryminacyjne oferowanie usług hurtowych przez operatorów o pozycji znaczącej. Ze względu na brak takiego środka regulacyjnego w katalogu zawartym w dyrektywie dostępowej oraz fakt, iż na forum europejskim trwają intensywne prace nad zapisami dotyczącymi podziału funkcjonalnego nieznany jest ostateczny kształt wymagań, które będą musiały spełniać przepisy umożliwiające podział funkcjonalny w przyszłości. Rozdział funkcjonalny jest narzędziem, którego zastosowanie możliwe jest w wyjątkowych przypadkach stwierdzenia długotrwałego nieprzestrzegania zasady niedyskryminacji na rynkach związanych z dostępem telekomunikacyjnym, po uprzednim zastosowaniu adekwatnych środków naprawczych, które nie przyniosły oczekiwanych efektów oraz po stwierdzeniu istnienia braku lub niewielkich szans na osiągnięcie w przewidywalnym czasie konkurencji. Zastosowanie rozdziału funkcjonalnego wymaga uprzedniego przeprowadzenia analiz rynków związanych z dostępem telekomunikacyjnym w celu stwierdzenia czy w dalszym ciągu na tych rynkach brak jest skutecznej konkurencji. Stwierdzenie, że zastosowane wcześniej środki regulacyjne okazały się nieskuteczne i nie przyczyniły się do zwiększenia konkurencyjności na tych rynkach oraz, że brak jest przesłanek do uznania, że środki te okażą się skuteczne dla osiągnięcia skutecznej konkurencji oznacza, iż problem ten ma trwały charakter. 4

5 Istotnym jest również, aby nałożenie takiego obowiązku nie przyczyniło się do ograniczenia inwestowania danego przedsiębiorstwa w swoją sieć i nie wywierało niekorzystnego wpływu na konsumentów. Zastosowanie rozdziału funkcjonalnego operatora o znaczącej pozycji rynkowej możliwe jest po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej. Art. 46 ust. 3 Przepisy art. 46 ust. 3 uzupełniono o nowy przepis - pkt 2a, który umożliwi Prezesowi UKE regulację cen detalicznych przedsiębiorcy o znaczącej pozycji na detalicznych rynkach właściwych poprzez ustalenie formuł ograniczających wzrost cen usługi lub koszyka usług, tzw. price cap. Ta metoda regulacji cen przedsiębiorców o znaczącej pozycji jest wskazana jako jedna z możliwych w art. 17 ust. 2 dyrektywy o usługi powszechnej i preambule do tej dyrektywy i stanowi bardziej elastyczną i liberalną dla przedsiębiorców o znaczącej pozycji metodę regulacji cen. Ponadto w punkcie 3 lit. b słowo lub zostało zamienione na słowo oraz, ponieważ nie ma możliwości nałożenia obowiązku określania cen usług na podstawie kosztów ich świadczenia bez nałożenia obowiązku prowadzenia kalkulacji kosztów usług zgodnie z zatwierdzonym przez Prezesa UKE opisem kalkulacji kosztów. Aby móc określić ceny na podstawie kosztów, najpierw trzeba ustalić wysokość tych kosztów. Prezes UKE może regulować cenniki i regulaminy świadczenia usług. Z uwagi na fakt, iż oprócz regulaminu świadczenia usług i cennika stosunki umowne między przedsiębiorcą telekomunikacyjnym a abonentem kształtuje również umowa pomiędzy tymi stronami rozszerzono zakres opiniowanych dokumentów o wzory umów stosowanych przez przedsiębiorców o znaczącej pozycji rynkowej na rynku detalicznym. _ Art. 47 ust. 5 Zmiany w tym przepisie mają na celu zapewnienie spójności terminologicznej i jednolite używanie określenia łącze dzierżawione. Art. 47 ust. 9 Zapisy całości art. 47 odpowiadają postanowieniom art. 18 Dyrektywy o usłudze powszechnej. Minimalny zestaw łączy dzierżawionych jest określany normą techniczną ustanawianą w trybie art. 17 Dyrektywy ramowej. W wyniku zmiany uprzednio obowiązującej stosownej normy technicznej (decyzji Komisji Europejskiej 2003/548/WE) w drodze decyzji Komisji Europejskiej 2008/60/WE obecnie obowiązujący w świetle przepisów UE minimalny zestaw łączy dzierżawionych jest zbiorem pustym. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że określenie na gruncie prawa krajowego minimalnego zestawu łączy dzierżawionych w drodze rozporządzenia nie wywiera bezpośrednich skutków prawnych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych lub użytkowników końcowych. Ewentualne skutki prawne w przedmiotowym zakresie wywołuje jedynie decyzja Prezesa UKE ws. rynku 7 (świadczenia usługi zapewnienia części lub całości minimalnego zestawu łączy dzierżawionych o przepływnościach do 2 Mbit/s włącznie). Mając na uwadze indywidualny charakter takiej decyzji, fakt, że w związku z rozwojem techniki telekomunikacyjnej wiele z rodzajów łączy określonych w rozporządzeniu nie jest w praktyce wykorzystywana, możliwość swobodniejszego kształtowania przez Prezesa UKE 5

6 decyzji ws. rynku 7 w przypadku, gdy jej przedmiot jest ustalany bezpośrednio w tej decyzji, a nie w akcie prawa powszechnie obowiązującego, zdecydowano o wykreśleniu delegacji art. 47 ust 9. Art. 48 Przepisy dają Prezesowi UKE możliwość zgłaszania sprzeciwu do cennika, wzoru umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i regulaminu w zakresie decyzji, o których mowa w art. 46 ust. 2 i art. 47 ust. 1. Ponadto zrezygnowano z obligatoryjnego obowiązku przedstawienia przez przedsiębiorcę poprawionego projektu cennika lub regulaminu w części objętej sprzeciwem. Natomiast wprowadzono jego fakultatywność. W praktyce może okazać się bowiem, że dotychczasowy cennik lub regulamin jest korzystniejszy dla abonentów lub rynku. W takim przypadku nakładanie obligatoryjnego obowiązku wprost w ustawie nie jest celowe. Doprecyzowano również sposób obliczania terminu zawieszania postępowania dotyczącego regulaminów i cenników. W ust. 6 zrezygnowano z określenia, że przedsiębiorca telekomunikacyjny ponosi koszty publikacji, gdyż zamieszczanie na stronie BIP UKE nie generuje praktycznie żadnych kosztów. Art. 49 Zmiana ust. 1 art. 49 ma na celu doprecyzowanie brzmienia tego ustępu, ponieważ zdaniem projektodawcy wyodrębnienie i przypisanie aktywów, pasywów, przychodów i kosztów przedsiębiorcy telekomunikacyjnego a także ustalenie przychodów i związanych z nimi kosztów nie jest celem rachunkowości regulacyjnej ale sposobem jej prowadzenia. Natomiast zmiana brzmienia ust. 2 dookreśla sposób prowadzenia rachunkowości regulacyjnej tak, aby zgodnie z Zaleceniem Komisji Europejskiej z dnia 19 września 2005 r. w sprawie rozdzielności księgowej i systemów księgowania kosztów zgodnie z uregulowaniami prawnymi dla łączności elektronicznej, umożliwiał on identyfikację transferów wewnętrznych pomiędzy działalnościami i usługami. Art. 53 W obowiązującej ustawie Prawo telekomunikacyjne stwierdzono brak normy nakładającej na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego obowiązek przedkładania Prezesowi UKE projektu instrukcji oraz opisu kalkulacji kosztów, a także sprawozdań z prowadzonej rachunkowości regulacyjnej lub wyników kalkulacji kosztów. Delegacja zawarta w art. 51 wskazuje jedynie terminy przekazywania ww. dokumentów, natomiast zapisy aktu wykonawczego nie stanowią obowiązku regulacyjnego. Proponowane zapisy ust. 1a i 6a uzupełniają zapisy ustawy o obowiązki wymienione powyżej. Ponadto na mocy przepisów obecnie obowiązującej ustawy Prawo telekomunikacyjne Prezes UKE ma możliwość zatwierdzenia instrukcji prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i opisu kalkulacji kosztów, wprowadzając w nich zmiany, o ile przedsiębiorca telekomunikacyjny nie dokona ich na wcześniejsze wezwanie Prezesa UKE. W przypadku wydania przez Prezesa UKE decyzji zatwierdzającej instrukcję i opis kalkulacji kosztów ze zmianami oraz mając na uwadze wypełnienie obowiązku, o którym mowa w art. 54, zasadnym jest dostarczenie przez operatora instrukcji i opisu kalkulacji kosztów z uwzględnionymi w nich zmianami wskazanymi w decyzji zatwierdzającej ww. dokumenty- stąd też proponowany nowy ust. 3a. 6

7 Jednocześnie proponuje się wyznaczenie terminu nie dłuższego niż 21-dni, liczonego od dnia doręczenia decyzji zatwierdzającej, na przekazanie uzupełnionych dokumentów. W przypadku wydania decyzji zatwierdzającej bez wprowadzenia zmian do ww. dokumentów, operator zwolniony jest z obowiązku dostarczenia instrukcji i opisu kalkulacji kosztów w celu publikacji, gdyż Prezes UKE nie wprowadzając zmian posiada ostateczną wersję wymienionych dokumentów. Zmiana brzmienia ust. 5 ma na celu uniknięcie wątpliwości interpretacyjnych. Użyte w ust. 5 pojęcie biegłego rewidenta zmieniono na pojęcie podmiot uprawniony do badania sprawozdań finansowych na podstawie ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym określa podmioty uprawnione do badania sprawozdań finansowych, do których należą zarówno biegli rewidenci prowadzący działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, jak i spółki cywilne, jawne, partnerskie, komandytowe z wyłącznym udziału biegłych rewidentów oraz osoby prawne zatrudniające do badania sprawozdań finansowych biegłych rewidentów. Kolejna zmiana art. 53 polega na dodaniu ust. 6b, który ma na celu określenie katalogu informacji, jakie powinien zawierać raport z badania przeprowadzonego przez podmiot uprawniony do badania sprawozdań finansowych. Katalog ten jest zgodny z Zaleceniem Komisji z dnia 19 września 2005 r. w sprawie rozdzielności księgowej i systemów księgowania kosztów zgodnie z uregulowaniami prawnymi dla łączności elektronicznej. Pomimo, że zarówno opinię jak i raport z przeprowadzonego badania, podmiot uprawniony sporządza stosując przepisy ustawy o rachunkowości, jednakże nie należy utożsamiać przedmiotowego badania z audytem finansowym, a zakres informacji zawartych w raporcie z przedmiotowego badania nie musi być tożsamy z zakresem informacji zawartych w raporcie z audytu finansowego. Natomiast zmiana w ust. 7 polega na uzależnieniu terminu publikacji rocznych sprawozdań, wyników kalkulacji kosztów oraz opinii i raportu z badania, o którym mowa w ust. 5, od dnia zakończenia tego badania, a nie jak było dotychczas od zakończenia roku obrotowego ze względu na przedłużające się czasami badanie, przez podmiot uprawniony, dokumentów złożonych przez przedsiębiorcę. Art. 54 Propozycja zmiany art. 54 ma na celu doprecyzowanie zapisów ustawy i zachowanie spójności terminologii używanej w ustawie oraz poprawienie czytelności jej zapisów. Ze względu na to, że przedsiębiorca nie ma dostępu do stron BIP UKE, zmieniono obowiązek, o którym mowa w tym artykule z publikowania na obowiązek przekazywania w celu publikacji i w związku z tym w ustępie 4 zaproponowano, aby Prezes UKE w decyzji nakładającej ten obowiązek określił również termin przekazania dokumentów Prezesowi UKE, w celu ich publikacji na stronie BIP UKE. Ponadto zmiana przepisu daje Prezesowi UKE możliwość nałożenia na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego obowiązku przekazywania w celu publikacji na stronie BIP UKE nie tylko cen detalicznych, ale również opłat stosowanych za dostęp telekomunikacyjny (ust. 3) Art. 56 ust. 3 7

8 Zmiana wprowadzona w przepisie zmierza do dprecyzowania, że przepis dotyczy umów zawieranych w formie pisemnej Art. 58a Proponowana zmiana ma na celu zwiększenie ochrony abonenta, z uwagi na to, że obowiązek zapewnienia hermetyzacji sieci spoczywa na przedsiębiorcy telekomunikacyjnym. W związku z tym usługi zrealizowane abonentowi wskutek naruszenia integralności sieci telekomunikacyjnej nie mogą obciążać abonenta, jeżeli naruszenie nie nastąpiło z jego winy. Art. 60 ust. 2 pkt 8 Proponowana zmiana jest konsekwencją zaproponowanych przepisów z zakresu przeciwdziałania przesyłaniu spamu (w szczególności treści art. 175g). W związku z powyższym wyraźnie wskazano, iż informacje o potencjalnych działaniach, które usługodawca będzie mógł podjąć w przypadku zidentyfikowania przesyłania spamu z zakończenia sieci abonenta, powinny obligatoryjnie znaleźć się w regulaminie świadczenia usług. Art. 60a ust. 5 Oprócz zmiany wynikającej z dostosowania przepisu do zmienionej definicji abonenta z art. 2 pkt 1, wprowadzono zdanie drugie w brzmieniu analogicznym jak w art. 60a ust. 4. Art. 61 ust. 3 Doprecyzowano obowiązkowy element cennika jakim są szczegółowe informacje/postanowienia dotyczące tego dokumentu. Aktualne brzmienie art. 61 ust. 3 stanowi, że szczegółowe informacje zawarte w cenniku dotyczą wyłącznie stosowanych pakietów cenowych oraz opustów, podczas gdy elementem każdego cennika są lub powinny być szczegółowe informacje/postanowienia dotyczące terminu, od którego obowiązuje cennik lub okresu jego obowiązywania, sposobu naliczania opłat, szczegółowego określenia usług, za które pobierane są opłaty oraz użytkowników, którzy mogą skorzystać z danego cennika, jak również stosowanych pakietów cenowych oraz opustów. Informacje te mają wpływ na wysokość opłat oraz ustalenie ich przedmiotu (za jakie usługi są pobierane) oraz podmiotu (od kogo są pobierane np. wyłącznie abonentów będących konsumentami, abonentów planu standardowego tp itp.). Art. 64, 64a, 64b oraz 65 Projektowana zmiana służy zwiększeniu ochrony konsumentów przed nadużyciami w związku z korzystaniem z usług o podwyższonej opłacie, w szczególności poprzez rozszerzenie obowiązków informacyjnych wobec odbiorców tego rodzaju usług. Z uwagi, iż konsumenci najczęściej za nieprawidłowe świadczenie usług o podwyższonej opłacie winili operatorów telekomunikacyjnych, podczas gdy wielokrotnie odpowiadali oni jedynie za jakość zestawianych połączeń, natomiast za udostępnianie treści odpowiadał zupełnie inny podmiot, w nowelizowanych przepisach wskazano wyraźnie możliwość 8

9 wystąpienia takiego podziału funkcjonalnego oraz doprecyzowano obowiązki dostawców usług (wskazując tym samym zakres ich odpowiedzialności). Rozszerzono również zakres informowania konsumentów o usłudze o podwyższonej opłacie poprzez wprowadzenie obowiązku informowania przez dostawców tego rodzaju usług na 5 sekund przed rozpoczęciem naliczania opłaty o cenie za minutę połączenia z danym numerem, również w przypadku gdy sposób naliczania opłat ulegnie zmianie w trakcie połączenia. Dostawcy tego rodzaju usług zobowiązani zostaną także do podawania do publicznej informacji nie tylko numeru i ceny (brutto) za jednostkę rozliczeniową lecz również nazwy podmiotu realizującego dodatkowe świadczenie. Wprowadzono także przepis warunkujący świadczenie subskrybowanych usług o podwyższonej opłacie przy użyciu sieci Internet lub wiadomości SMS/MMS od wyrażenia zgody odbiorcy na otrzymywanie zamówionych treści. Użytkownicy końcowi otrzymali możliwość zablokowania (na żądanie) połączeń wychodzących na numery o podwyższonej opłacie. Wskazano na możliwość wypracowania przez organizacje reprezentujące konsumentów oraz przedsiębiorców telekomunikacyjnych i podmioty dostarczające dodatkowe świadczenia Kodeksu Dobrych Praktyk Świadczenia Usług o Podwyższonej Opłacie oraz określono sposób jego publikacji. Wypracowanie takiego dokumentu pozwoli na ujednolicenie postępowania dostawców tego rodzaju usług i zwiększenie ochrony konsumentów. Rozszerzeniu uległ katalog niezbędnych informacji, jakie dostawca usługi o podwyższonej opłacie obowiązany jest przekazać Prezesowi UKE, który prowadzi jawny rejestr numerów wykorzystywanych do świadczenia tego rodzaju usług. Skróceniu uległ również minimalny termin, z jakim dostawca usług przekazać musi ww. informacje Prezesowi UKE, co przyspieszy procedurę rozpoczęcia świadczenia usług lub realizowania dodatkowego świadczenia, np. w przypadku kampanii społecznych, akcji charytatywnych, itp. Nowa regulacja ma charakter prokonsumencki. Po raz pierwszy szczegółowo ustala obowiązki podmiotów świadczących usługę o podwyższonej opłacie. Ze względu na charakter tych usług oraz praktykę wskazującą na brak dostatecznej ochrony konsumentów, zdecydowano się rozszerzyć dotychczasowe obowiązki. Powyższe rozwiązania są kompilacją rozwiązań prawnych stosowanych w innych krajach członkowskich UE. Art. 66 ust. 1, art. 70, art. 94 ust. 1, art. 184 ust. 2 pkt 7 Pojęcie strefa numeracyjna nie zostało zdefiniowanie w ustawie PT, co powoduje uzasadnione wątpliwości co do znaczenia tego terminu, zwłaszcza z uwagi na zdefiniowanie w tej ustawie pojęcia numeru geograficznego. W związku z powyższym dla zapewnienia spójności terminologii dostosowano ww. przepisy do art. 2 pkt 22) ustawy. Art. 66 ust. 3 i art. 67 ust. 1 i 2 Zaproponowana zmiana pozwoli na doprecyzowanie sytuacji, w jakiej dostawca publicznie dostępnych usług telefonicznych będzie zobowiązany udostępniać niezbędne dane innym przedsiębiorcom telekomunikacyjnym. Celowo zastosowano pojęcie dane swoich abonentów, które zgodnie z ustawą, mogą być udostępniane. Pojęcie to zobowiązuje 9

10 dostawcę usług do przekazania danych abonentów, ale wyłącznie tych których dane zgodnie z przepisami mogą być udostępniane, np. w przypadku osób fizycznych wyraziły one zgodę na udostępnianie danych. Powyższe ograniczenie jednocześnie powoduje, że umowę o udostępnianie danych zawiera się z przedsiębiorcą wpisanym do Rejestru Przedsiębiorców Telekomunikacyjnych, posiadającym status dostawcy publicznie dostępnych usług telefonicznych oraz w szczególności posiadającym abonentów. Występuje bowiem olbrzymia różnica między liczbą dostawców wpisanych do rejestru (ok ), a liczbą dostawców posiadających abonentów (ok. 60). Wielu z zarejestrowanych dostawców usług w ogóle nie rozpoczyna działalności lub świadczy usługi telekomunikacyjne, ale nie posiada abonentów. W związku z tym, podpisywanie umów o udostępnianiu danych lub wydawanie decyzji przez Prezesa UKE dotyczących wszystkich zarejestrowanych dostawców jest niecelowe; Art. 72 ust. 1 Zmiana jest konsekwencją nieprawidłowej implementacji Dyrektywy o usłudze powszechnej (2002/22/WE) w zakresie podmiotu realizującego obowiązek zapewnienia selekcji i preselekcji. Zmiana polega na wskazaniu, że chodzi o operatora zajmującego znaczącą pozycję rynkową w zakresie rynków: świadczenia usługi przyłączenia do stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej i utrzymania w gotowości do świadczenia usług telekomunikacyjnych dla konsumentów lub świadczenia usługi przyłączenia do stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej i utrzymania w gotowości do świadczenia usług telekomunikacyjnych dla użytkowników końcowych, z wyłączeniem konsumentów. Art. 72 ust. 3 Dodano dodatkową wytyczną, którą powinien się kierować Prezes UKE przy nakładaniu obowiązku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 ustawy PT, z uwagi na fakt, iż obowiązek ten powinien być nałożony w drodze decyzji po przeprowadzeniu analizy rynku i w związku z jej wynikiem, a główną przesłanką badaną w tym postępowaniu jest stan konkurencji na rynku usług połączeń telefonicznych świadczonych w ruchomej publicznej sieci telefonicznej. Art. 79 ust. 1 Art. 79 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne jest związany z implementacją art. 28 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej). Zgodnie z tym przepisem: Państwa Członkowskie zapewniają użytkownikom końcowym z innych Państw Członkowskich możliwość dostępu do numerów niegeograficznych na ich terytorium w przypadku gdy jest to technicznie i ekonomicznie możliwe, z wyjątkiem przypadków, gdy wywołany abonent zdecydował, z powodów handlowych, ograniczyć wywołania przychodzące z określonych obszarów geograficznych.. Natomiast rec. 38 Dyrektywy stanowi: Dostęp użytkowników końcowych do wszystkich zasobów numeracji we Wspólnocie jest zasadniczym warunkiem wstępnym dla jednolitego rynku. Powinien on obejmować numery telefoniczne bezpłatne, o stawkach specjalnych oraz inne numery niegeograficzne, z wyjątkiem przypadków, w których wywoływany abonent postanowił, z powodów handlowych, ograniczyć dostęp z pewnych obszarów geograficznych. Taryfy pobierane od wywołującego spoza danego Państwa 10

11 Członkowskiego nie muszą być takie same jak w przypadku wywołującego z terytorium tego Państwa Członkowskiego.. Wyżej wymieniony przepis dyrektywy dotyczy połączeń międzynarodowych połączeń od użytkowników końcowych inicjujących połączenie z terytorium jednego państwa członkowskiego do użytkowników numerów niegeograficznych zlokalizowanych na terytorium innego państwa członkowskiego, przy czym obowiązek z art. 28 dotyczy państwa członkowskiego docelowego dla tych połączeń (państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się te numery niegeograficzne) - warto zwrócić uwagę, że połączenia te są połączeniami do użytkowników numerów niegeograficznych a nie pomiędzy użytkownikami. W związku z tym, realizacją takiego obowiązku państwa członkowskiego powinno być zobowiązanie operatorów sieci, w którym funkcjonuje taki numer niegeograficzny (państwa członkowskiego docelowego) do stworzenia warunków przyjmowania połączeń kierowanych do tych numerów z zagranicy. W treści art. 28 dyrektywy nie ma obowiązków odnośnie połączeń krajowych do numerów niegeograficznych. Z treści art. 79 ust 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne wynika, że Polska, jako zobowiązane państwo członkowskie, docelowo realizuje przepis art. 28 dyrektywy o usłudze powszechnej poprzez nałożenie na operatorów publicznej sieci telefonicznej obowiązku zapewnienia możliwości wykonywania przez użytkowników końcowych połączeń z terytorium innego kraju członkowskiego do numerów niegeograficznych w Polsce. Obowiązek ten obciąża wszystkich operatorów w Polsce, których sieci uczestniczą w realizacji połączeń z zagranicy operatorów przyjmujących połączenie od partnera zagranicznego, operatorów tranzytujących takie połączenia w Polsce i przede wszystkim operatorów docelowych dla numerów niegeograficznych. W tej części treść art. 79 ust. 1 nie budzi wątpliwości. Zakres regulacji art. 79 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne dotyczy jednak szerszego katalogu połączeń obejmuje także połączenia realizowane przez użytkowników końcowych swojej sieci operatora. I jeśli są to połączenia do numerów niegeograficznych realizowane wewnątrz sieci zobowiązanego operatora to taka regulacja nie budzi wątpliwości, gdyż sieć inicjująca i docelowa to ta sama sieć i ten sam operator (chociaż w gruncie rzeczy taka regulacja jest zbyteczna). Jednakże przepis inaczej traktuje połączenia krajowe inicjowane przez użytkownika końcowego jednej sieci do numerów niegeograficznych w innej sieci krajowej. W takim przypadku zobowiązanym z art. 79 ust. 1 jest operator sieci, z której są inicjowane połączenia, a operator docelowy nie jest obciążony obowiązkiem stworzenia warunków do korzystania z usług pod numerami niegeograficznymi osiąganymi w jego sieci przez użytkowników końcowych innych sieci krajowych odmiennie niż dla połączeń z zagranicy. Istnienie obowiązku stworzenia warunków przez operatora docelowego wydaje się kluczowe. Zgodnie bowiem z treścią przytoczonego rec. 38 Taryfy pobierane od wywołującego spoza danego Państwa Członkowskiego nie muszą być takie same jak w przypadku wywołującego z terytorium tego Państwa Członkowskiego., co może oznaczać, że taryfy połączeń krajowych do numerów niegeograficznych muszą być takie same. Jeśli tak, to w odniesieniu do niektórych usług (np. freephone) jedynie od operatora docelowego zależy, czy połączenia takie realizowane z sieci o wyższych stawkach za rozpoczynanie połączeń mogą osiągnąć rentowność (np. z sieci komórkowych). Takiego ryzyka nie ma dla połączeń z zagranicy, gdyż tu taryfy nie muszą być takie same. W takiej sytuacji brak obowiązku stworzenia warunków przez operatora docelowego do korzystania z usług pod numerami niegeograficznymi osiąganymi w jego sieci przez użytkowników końcowych innych operatorów krajowych jest niewłaściwy. Art. 80 ust. 6 11

12 Ze względu na ochronę abonenta w ust. 6 przedmiotowego przepisu wydłużono z 12 do 24 miesięcy okres, za który abonent może żądać szczegółowego wykazu wykonanych usług telekomunikacyjnych. Art. 81 ust. 1 i 3 oraz art. 103 ust.1 W ust. 1 zmieniono definicję usługi powszechnej na bardziej ogólną, mając na względzie fakt, iż szczegółowy katalog usług wchodzących w jej skład, określony jest w ust. 3. Nowe brzmienie art. 81 ust. 3 obejmuje następujące zmiany: a) pogrupowanie usług wchodzących w skład usługi powszechnej, w sposób który zapewni prawidłowy wybór przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia poszczególnych usług wchodzących w skład usługi powszechnej oraz sposób obliczania kosztu netto jej świadczenia, b) zapewnienie spójności terminologicznej z art. 103 w zakresie ogólnokrajowego spisu abonentów i usługi ogólnokrajowego biura numerów. Wprowadzenie ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu abonentów do katalogu usługi powszechnej, wynika z zapisów dyrektywy o usłudze powszechnej. Konsekwencją zmiany będzie usprawnienie i skrócenie procedury wyznaczania przedsiębiorcy telekomunikacyjnego do świadczenia przedmiotowych usług. Powyższa zmiana dodatkowo spowoduje, że przedsiębiorca wyznaczony do świadczenia ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu abonentów będzie wybierany w drodze konkursu albo procedury z art. 83, a nie w drodze odrębnej dodatkowej decyzji. Art. 81 ust. 4 Zmiana legislacyjna polegajaca na usunięciu odesłania do przepisu art. 81 ust. 3 pkt 1. Art. 81 ust. 6 W związku z wprowadzeniem ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu abonentów do katalogu usługi powszechnej, nastąpiło rozszerzenie zakresu rozporządzenia o pkt. 4 i uległa zmianie wytyczna do tego rozporządzenia. Art. 82 Nowy ust.3a nakłada na Prezesa UKE obowiązek publikowania w dzienniku o zasięgu ogólnokrajowym wyników przeprowadzonego konkursu na przedsiębiorcę wyznaczonego. Natomiast zmiana ust. 4 polega na uściśleniu, że kryterium koszt świadczenia odnosi się tylko do tych usług, których dotyczy przeprowadzany konkurs. Proponuje się również, aby dodatkowym kryterium wyboru przedsiębiorcy wyznaczonego w drodze konkursu był koszt netto świadczenia usługi powszechnej. Projektowana zmiana uwzględnia postanowienia art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy o usłudze powszechnej, z którego treści wynika, że podstawą późniejszej kalkulacji kosztu netto powinien być koszt netto zadeklarowany w postępowaniu konkursowym. Na tę rozbieżność z art. 12 Dyrektywy zwróciła uwagę spółka KPMG, która brała udział w przygotowywaniu projektu 12

13 rozporządzenia z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie sposobu obliczania kosztu netto usługi wchodzącej w skład usługi powszechnej (Dz. U. Nr 255, poz. 2141). W związku z wprowadzeniem ww. dodatkowego kryterium wyboru przedsiębiorcy wyznaczonego, dodano ust. 4a, w którym wprowadzono definicję kosztu netto świadczenia usługi powszechnej. Definicja ta ujednolica podejście do obliczania kosztu netto obowiązkowego świadczenia usługi powszechnej, aby zgodnie z przepisami dyrektywy o usłudze powszechnej (Załącznik IV część A), był ustanawiany jako suma kosztów netto wynikających z poszczególnych składników obowiązku świadczenia usługi powszechnej. Art. 83 Dotychczas nie zostały określone przypadki, kiedy Prezes UKE stwierdza brak rozstrzygnięcia konkursu. Proponowany przepis likwiduje lukę prawną. W przypadku procedur, określonych w art. 83, które stosuje się, jeżeli w drodze konkursu nie zostanie wyłoniony przedsiębiorca wyznaczony, zaproponowano rezygnację z wyboru tego przedsiębiorcy na podstawie znaczącej pozycji rynkowej, ze względu na problemy interpretacyjne w przypadku zastosowania tej procedury oraz jej czasochłonność. W przypadku braku przedsiębiorcy wyznaczonego w drodze konkursu, wystarczającą procedurą, spełniającą wymogi takie jak: skuteczność, obiektywność, przejrzystość i niedyskryminacja, jest tryb wskazany w art. 83 ust. 2. Art. 84 Przepis został doprecyzowany. W obowiązującym stanie prawnym Prezes publikuje listę przedsiębiorców wyznaczonych. Zastąpiono obowiązek publikacji listy obowiązkiem publikacji decyzji z uwagi na fakt, iż publikacja rozstrzygnięcia jest podaniem do publicznej wiadomości, poza wskazaniem przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia usługi powszechnej, ogółu obowiązków, które zostały na niego nałożone, co z punktu widzenia abonentów jest istotne. Art. 85 Zmiana ma na celu doprecyzowanie, iż warunki świadczenia usługi powszechnej są określane w decyzji wyznaczającej przedsiębiorcę do świadczenia tej usługi. Jest to istotne w szczególności ze względu na określany, w ramach warunków jej świadczenia, termin rozpoczęcia świadczenia usługi. Z tym terminem powstają wszelkie ustawowe uprawnienia oraz obowiązki związane ze świadczeniem usługi powszechnej. Art. 90 Zmiana ma charakter porządkowy wynikający ze zmiany brzmienia art. 91, uregulowanego w tzw. projekcie unijnym, i polega na zawarciu w jednym artykule uregulowań dotychczas zawartych w art. 90 i art. 91 ust. 1. Art. 95 Zmiana brzmienia ustępu 2 ma na celu, aby zgodnie z przepisami dyrektywy o usłudze powszechnej (Załącznik IV część A), Prezes UKE ustalał dopłatę w wysokości kosztu netto 13

14 świadczenia usługi powszechnej, czyli zgodnie z art. 82 ust. 4a w wysokości sumy kosztów netto świadczenia poszczególnych usług wchodzących w skład usługi powszechnej, a nie jak dotychczas w wysokości kosztu netto świadczenia usługi wchodzącej w skład usługi powszechnej. Natomiast proponowany przepis ust. 4 doprecyzowuje, że minister właściwy do spraw łączności, przy ustalaniu w drodze rozporządzenia sposobu obliczania kosztu netto usługi powszechnej, powinien uwzględnić nie tylko przepisy unijne ale również praktykę krajów członkowskich Unii Europejskiej. Metodologia i sposób obliczania kosztu netto wynikają wprost z rozwiązań stosowanych przez kraje członkowskie Unii Europejskiej. Obowiązujące obecnie rozporządzenie w tej sprawie uwzględnia takie podejście, a proponowany zapis tylko to potwierdza. W związku z powyższym zmiana ta nie spowoduje konieczności wydania nowego rozporządzenia w związku z wejściem w życie niniejszej ustawy. Art. 96 W ust. 2 pojęcie biegłego rewidenta zostało zastąpione pojęciem podmiot uprawniony do badania sprawozdań finansowych na podstawie ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym określa podmioty uprawnione do badania sprawozdań finansowych, do których należą zarówno biegli rewidenci prowadzący działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, jak i spółki cywilne, jawne, partnerskie, komandytowe z wyłącznym udziałem biegłych rewidentów oraz osoby prawne zatrudniające do badania sprawozdań finansowych biegłych rewidentów. Zmiana ust. 3 polega na wydłużeniu do 6 miesięcy okresu, w którym Prezes UKE weryfikuje koszt netto. Przeprowadzenie wnikliwej analizy dokumentacji przedkładanej przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego z pomocą powołanego przez Prezesa UKE podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych, oraz weryfikacja kosztu netto przez Prezesa UKE to czynności niezmiernie skomplikowane i czasochłonne i dlatego proponuje się wydłużenie okresu tej weryfikacji do 6 miesięcy. Ponadto dodano ust. 3a, który daje Prezesowi UKE możliwość zasięgnięcia, w trakcie procesu weryfikacji kosztu netto opinii przedsiębiorców zobowiązanych do udziału w pokryciu dopłaty, dotyczącej przedstawionych przez przedsiębiorcę wyznaczonego dokumentów. Zmiana ust. 4 polega na doprecyzowaniu jego brzmienia. Art. 98 ust. 2 Proponowana zmiana zapisu art. 98 ust. 2 jednoznacznie wskazuje rok, na podstawie którego weryfikuje się przychody operatorów, którzy biorą udział w dopłacie do kosztu netto. Art. 99 ust. 5, uchylenie art. 191 Znikome zainteresowanie podmiotów zewnętrznych nabyciem Dziennika Urzędowego UKE i strata finansowa Urzędu z tym związana powoduje, że należy zrezygnować z tego publikatora na rzecz urzędowego publikatora teleinformatycznego, jakim jest Biuletynu Informacji Publicznej UKE. 14

15 Art. 101 Poprawka ma na celu wyeliminowanie nieścisłości interpretacyjnych wynikających z dotychczasowego brzmienia przepisów. Art. 103 Zmiana brzmienia art. 103 wynika z wprowadzania usługi ogólnokrajowego spisu abonentów i usługi ogólnokrajowego biura numerów do katalogu usługi powszechnej. Art. 105 ust. 1 Zmiana art. 105 ust. 1 jest podyktowana potrzebą przyznania uprawnienia do otrzymania odszkodowania także innym kategoriom abonentów niż abonenci usługi powszechnej. W związku z rozszerzeniem definicji abonenta, do kręgu podmiotów objętych pojęciem abonent weszli także użytkownicy usług przedpłaconych świadczonych w telefonii ruchomej. Usługa przepłacona nie jest usługą płatną okresowo, dlatego też zaistniała potrzeba wskazania w tym przepisie sposobu obliczania wysokości odszkodowania dla tej kategorii użytkowników. Art. 108a Celem niniejszego przepisu, z uwagi na treść art ustawy Kodeks cywilny, jest zwiększenie ochrony abonentów będących konsumentami, jako słabszej strony stosunku prawnego, poprzez zagwarantowanie im czasu odpowiedniego do skutecznego rozstrzygnięcia potencjalnego sporu z dostawcą usług w drodze postępowania reklamacyjnego, mediacyjnego lub polubownego przed Prezesem UKE. Z uwagi na stosowaną przez dostawców usług praktykę natychmiastowego odsprzedawania wierzytelności firmom windykacyjnym po negatywnym rozpatrzeniu reklamacji, abonenci zostają pozbawieni możliwości wyjaśnienia wszystkich okoliczności reklamacji, co niejednokrotnie miałoby bezpośredni wpływ na pozytywne rozpatrzenie reklamacji przez dostawców usług. W świetle proponowanego przepisu z jednej strony dostawcy usług w sposób rzetelny będą rozpatrywać wszytkie wpływające reklamacje, z drugiej zaś strony chętniej będą korzystać z drogi mediacyjnej bądź polubownej, która doprowadzi do szybkiego rozstrzygnięcia sporu z abonentem. Art. 110a, 107 ust. 1 oraz 192 ust. 1 Proponuje się rozszerzenie zakresu działania Prezesa UKE o rozstrzyganie sporów między konsumentami a dostawcami publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Powyższa zmiana zmierza do zapewnienia pełnej implementacji art. 34 dyrektywy 2002/22/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowników odnoszących się do sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. Urz. WE L 108 z ) dotyczącego pozasądowego rozwiązywania nierozstrzygniętych sporów z udziałem konsumentów. Zgodnie z powyższą regulacją obowiązkiem państw członkowskich jest zapewnienie dla rozwiązywania sporów takich procedur, które umożliwiają rozwiązywanie nierozstrzygniętych sporów z udziałem konsumentów w sposób sprawiedliwy i sprawny. W tym zakresie w powyższej zmianie 15

16 proponuje się, aby obok dobrowolnego postępowania mediacyjnego oraz postępowania przed Sądem Polubownym Sądem Konsumenckim przy Prezesie UKE wprowadzić możliwość rozstrzygania sporów pomiędzy konsumentami a dostawcami publicznie dostępnych usług przez Prezesa UKE w drodze decyzji administracyjnej. Proponuje się aby powyższa decyzja była wydawana w terminie 90 dni od dnia złożenia wniosku. Ponadto, proponuje się wprowadzenie odpowiedniej zmiany w art. 107 Pt, zgodnie z którą w zakresie roszczeń określonych w ustawie, wynikających ze stosunków z przedsiębiorcami wyznaczonymi, konsument zawsze najpierw będzie musiał wyczerpać drogę postępowania reklamacyjnego, a dopiero potem będzie mógl wystąpić do Prezesa UKE z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu. Art. 111, art. 114 ust. 7 i 8 oraz art. 8 ustawy nowelizującej W obecnie obowiązującej ustawie przewidziano 3 kategorie użytkowania częstotliwości: cywilną, rządową oraz cywilno-rządową. W projekcie nowelizacji proponuje się zastąpienie ich następującymi kategoriami:,,cywilną, wojskową, cywilno-wojskową i rządową. Zaproponowany podział jest lepiej dostosowany do sposobu organizacji krajowego systemu gospodarowania częstotliwościami radiowymi poprzez jednoznaczne przyporządkowanie poszczególnych zakresów częstotliwości organom odpowiedzialnym za gospodarowanie nimi oraz wydawanie stosownych uprawnień: Prezesa UKE w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości jako cywilne oraz cywilno-wojskowe, przy czym w tym drugim przypadku konieczne będzie dokonanie uzgodnień z MON. MON w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości jako wojskowe, MSWiA w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości jako rządowe, które są wykorzystywane przez podmioty, o których mowa w art. 4 pkt 2, 2a i 4. Jednoznaczne wydzielenie kategorii wojskowego wykorzystania częstotliwości uzasadnia się specyficznymi potrzebami sił Zbrojnych RP, a w szczególności koniecznością harmonizacji częstotliwości niezbędnych dla wykonywania zobowiązań sojuszniczych w ramach Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego. Proponowane zmiany legislacyjne stanowią w tym wypadku jedynie odzwierciedlenie obecnego stanu faktycznego, w którym MON (za pośrednictwem swojej jednostki organizacyjnej Wojskowego Biura Zarządzania Częstotliwościami) prowadzi bieżącą koordynację częstotliwości wykorzystywanych dla potrzeb Sił Zbrojnych RP oraz jednostek sił zbrojnych państw sojuszniczych, przebywające czasowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Istotne znaczenie ma tu fakt dużego zapotrzebowania na częstotliwości ze strony wymienionych użytkowników oraz konieczność dochowania szczególnych procedur w procesie ich uzgadniania. Analogicznie w stosunku do częstotliwości określanych jako cywilne rolę podmiotu koordynującego pełnić będzie Prezes UKE. W przypadku częstotliwości określanych jako cywilno-wojskowe rolę podmiotu koordynującego pełnić będzie Prezes UKE, przy czym ciążyć będzie na nim obowiązek dokonania uzgodnień z MON. Rozwiązanie takie ma na celu właściwe uwzględnienie w procesie gospodarowania częstotliwościami tych zakresów, dla których nie można w sposób jednoznaczny przypisać dla obszaru całego kraju kategorii użytkowania wojskowego lub cywilnego. Docelowo w drodze kolejnych nowelizacji Krajowej Tablicy Przeznaczeń 16

17 Częstotliwości powinno dążyć się do zmniejszenia ilości częstotliwości określanych jako cywilno-wojskowe. Określenie, do której kategorii zaliczany jest dany zakres częstotliwości będzie odbywało się bez zmian w stosunku do stanu obowiązującego w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości wydawanej na podstawie art. 111 ust. 3 ustawy. Należy mieć przy tym na uwadze, że po wejściu w życie ustawy zapisy rozporządzenia zostaną w całości dostosowane do nowych kategorii wykorzystania częstotliwości. W myśl proponowanych zmian każdy użytkownik po spełnieniu przesłanek ustawowych będzie miał prawo do uzyskania prawa do wykorzystania częstotliwości z dowolnej kategorii ( cywilnej wojskowej, cywilno-wojskowej lub rządowej ), przy czym przypisanie danego zakresu częstotliwości do jednej z nich determinuje wyłącznie tryb postępowania w danej sprawie. W przypadku podmiotu cywilnego (przedsiębiorcy telekomunikacyjnego) w każdym z obydwu przypadków zwraca się on z wnioskiem Prezesa UKE, który w przypadku częstotliwości wojskowych lub cywilno-wojskowych dokonuje dalszych uzgodnień z MON. Rozwiązanie takie stanowi usankcjonowanie dotychczasowej praktyki, która jednak nie była w sposób dostatecznie precyzyjny określona w przepisach. W szczególności wątpliwości budziła kwestia kompetencji w zakresie gospodarowania częstotliwościami dotychczas określanymi jako cywilno-rządowe, co przyjęto jako argument za usunięciem tej kategorii użytkowania. Podmioty określone w art. 4 pkt 3 oraz 5-8 będą użytkowały częstotliwości w oparciu o decyzje o prawie do wykorzystania częstotliwości wydawane przez Prezesa UKE. Rozwiązanie takie również sankcjonuje dotychczasową praktykę, jednocześnie porządkując kwestie tytułu prawnego tych podmiotów do wykorzystania częstotliwości, co w powiązaniu jednoznacznym wskazaniem, że Prezes UKE organem właściwym w zakresie gospodarowania częstotliwościami użytkowanymi przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych oraz podmioty określone w art. 4 pkt 3 oraz 5-8, powinno przyczynić się do ogólnego zwiększenia efektywności oraz uelastyczniena wykorzystania częstotliwości. Podmioty określone w art. 4 ust. 2, 2a oraz 4 będą wykorzystywały częstotliwości oznaczone jako rządowe, na podstawie decyzji MSWiA. Projekt przewiduje wyłączenie spod obowiązku rezerwacji częstotliwości użytkowanych przez podmioty wskazane w art. 4 z zastrzeżeniem, że będą one wykorzystywane dla wykonywania ich ustawowych zadań i obowiązków. Celem takiej regulacji jest zapewnienie, aby wykorzystanie częstotliwości dla wykonywania zadań na rzecz obronności, zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ochrony zdrowia i życia przez te organy, nie skutkowało koniecznością rozpisywania przez Prezesa UKE przetargów, w których stosowne wnioski tych organów byłyby rozpatrywane i oceniane na zasadach przewidzianych dla podmiotów planujących komercyjne wykorzystanie częstotliwości. Art. 112 ust. 2 Nowelizacja ustawy Prawo telekomunikacyjne wynikająca z wejścia w życie ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz. U. Nr 267 poz. 2258) eliminuje pojęcie rozprowadzania i wprowadza jedynie pojęcie rozpowszechniania programów w przypadku emisji w technologii analogowej, i odwrotnie, w przypadku emisji w technologii cyfrowej eliminuje pojęcie rozpowszechniania i wprowadza jedynie pojęcie rozprowadzania programów. Analizując obowiązujące definicje rozprowadzania i 17

18 rozpowszechniania zawarte w art. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, a także mając na uwadze proponowane zmiany tych definicji w ramach niniejszej ustawy, można stwierdzić, iż zarówno w przypadku emisji w technologii analogowej jak i cyfrowej może zachodzić proces rozpowszechniania i rozprowadzania programów. Ponadto ze wspomnianych definicji wynika, że nie można rozprowadzać programu, który nie jest rozpowszechniany. Dlatego uzupełnieniu o pojęcie rozprowadzania uległ przepis art. 112 ust. 2 ustawy Pt. Art. 112 ust. 3 Międzynarodowe plany zagospodarowania częstotliwości odnoszące się do cyfrowych przekazów radiowych i telewizyjnych przyporządkowują najczęściej daną częstotliwość do tzw. obszaru rezerwacji/wykorzystania częstotliwości (ang. frequency allotment), rzadziej zaś do konkretnych lokalizacji stacji nadawczych (ang. frequency assignment). Takie podejście daje większą swobodę przy planowaniu sieci nadawczych, które pokryją sygnałem wymagane terytorium. Zatem, żeby umożliwić uwzględnienie w krajowych planach zagospodarowania częstotliwości zapisów ujętych w planach międzynarodowych, należy rozszerzyć zakres uzgodnień pomiędzy Prezesem UKE a Przewodniczącym KRRiT o obszary pokrycia sygnałem. Art. 113 ust. 1 i 2 Określenie szczegółowych warunków wykonywania określonych służb radiokomunikacyjnych w przewidzianych dla nich zakresach częstotliwości, z uwzględnieniem wymagań stosowanych przy określaniu Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości powinno zostać uwzględnione w rozporządzeniu określającym zakres urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo-odbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia. Z tych względów należy uchylić przepis art. 113 ust. 1 ustawy. Również dalsze utrzymywanie w mocy przepisu art. 113 ust. 2 nie jest celowe z tego względu, że szczegółowe warunki wykorzystywania zakresów częstotliwości przeznaczonych dla urządzeń używanych w przemyśle, medycynie lub nauce, z uwzględnieniem wymagań przyjmowanych przy określaniu Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości, powinny zostać także określone w rozporządzeniu, wydawanym na podstawie art. 144 ust. 3 Art. 114 ust. 2 i art. 116 ust. 1 Biorąc pod uwagę argumentację że w przypadku emisji programów radiowych lub telewizyjnych oprócz rozprowadzania może mieć miejsce także proces rozpowszechniania, a także mając na względzie spójność z art. 115 ust 3., dodaje się w art. 114 ust. 2 i art. 116 ust. 1 pkt 1 po słowie rozprowadzania sformułowanie lub rozpowszechniania w sposób cyfrowy. Art. 114 ust. 2a, uchylenie ust. 3 pkt 7 Zmiana ma na celu uregulowanie sytuacji w której Prezes UKE będzie uprawniony do odmowy dokonania rezerwacji, jeżeli istnieje zagrożenie, że jej dokonanie będzie prowadziło do nieefektywnego wykorzystania widma. Przepis ten nie będzie miał zastosowania do rezerwacji częstotliwości otrzymanych w wyniku konkursu albo przetargu. 18

19 Art. 114 ust. 3 Określanie lokalizacji stacji nadawczej nie zawsze jest konieczne przy planowaniu częstotliwości w ramach radiodyfuzji. Przyjmuje się, że wystarcza określanie obszarów pokrycia konkretną częstotliwością (allotment), i stąd propozycja dostosowania przepisu do wymagań praktyki oraz porozumień międzynarodowych. Art. 114 ust. 3 pkt 3, uchylenie pkt 6, art. 115 ust. 2 pkt 2 Przesłanka taka zapewni spójność ze zmianą proponowaną w art Dostępność częstotliwości nie oznacza możliwości zapewnienia kompatybilności pomiędzy systemami (pracującymi i planowanymi), w tych samych lub sąsiednich zakresach częstotliwości. Niejednokrotnie okazuje się, że uważane za dostępne częstotliwości dla określonej lokalizacji lub systemu radiokomunikacyjnego będą niedostępne dla innego systemu Art. 114 ust. 3 pkt 4 Z punktu widzenia przepisów międzynarodowych nie zawsze konieczne jest koordynowanie częstotliwości na poziomie uprawnienia tak ogólnego, jak rezerwacja częstotliwości. W większości przypadków rezerwacji częstotliwości nie można uzgadniać, gdyż nie ma stacji, która mogłaby być przedmiotem uzgodnień. Ponadto zaproponowana redakcja tego przepisu spowoduje ograniczenie obowiązku międzynarodowych uzgodnień częstotliwości do przypadków, gdy taki obowiązek wynika z międzynarodowych przepisów radiokomunikacyjnych lub umów międzynarodowych. Art. 114 ust. 5 Co 4-5 lat odbywa się Światowa Konferencja Radiokomunikacyjna WRC, która wprowadza zmiany w światowej tablicy przeznaczeń częstotliwości (Regulamin Radiokomunikacyjny Międzynarodowego Związku Radiokomunikacyjnego). Udzielanie rezerwacji na zbyt długi okres czasu, np. 25 lat, mogłoby blokować wdrożenie ustaleń z Konferencji WRC. Pewność korzystania z nabytego prawa wzmacnia uprawnienie do ponownego uzyskania rezerwacji częstotliwości w trybie bezprzetargowym. Wydaje się, że zaproponowany przepis przywraca balans między uprawnieniem z tytułu rezerwacji, a możliwościami Prezesa UKE do prowadzenia efektywnej gospodarki widmem częstotliwości, z uwzględnieniem przepisów międzynarodowych. Art. 114 ust. 6a-6c Aby zwiększyć efektywność wykorzystania częstotliwości oraz ułatwić praktyczne rozwiązywanie sporów wynikających ze współkorzystania z częstotliwości konieczne jest ustanowienie zaproponowanej powyżej kompetencji regulacyjnej Prezesa UKE. W miarę postępu technologicznego zwiększają się możliwości techniczne współkorzystania z tej samej częstotliwości przez różne podmioty dla takich samych lub różnych usług, na tym samym terenie. Upowszechnianie się rozwiązań technicznych nie nadąża za możliwościami regulacyjnymi i procedurami prawnymi, pozwalającymi na rozstrzyganie ewentualnych konfliktów, jakie mogą rodzić się w wyniku współkorzystania z częstotliwości. Wprowadzenie stosownych mechanizmów jest wynikiem rosnącego zapotrzebowania na widmo częstotliwości. 19

20 Art. 115 ust. 3 W art.115 ust 3 pkt 1) i 2) proponuje się zastąpić słowo sygnał multipleksu słowem multipleks aby zachować spójność z proponowaną definicją multipleksu w art. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Dodatkowo w punkcie 1 proponuje się zastąpić słowo tworzących na wchodzących w skład aby uniknąć ewentualnej interpretacji artykułu, iż multipleks składa się tylko z programów telewizyjnych lub radiofonicznych. W rzeczywistości w skład multipleksu wchodzą również usługi dodatkowe. Ponadto proponuje się takie brzmienie punktu 1, które zapewnia Prezesowi UKE możliwość określenia minimalnego procentowego udziału programów w multipleksie, które może być konieczne w rezerwacjach częstotliwości na pierwsze emisje cyfrowe (tzw. okres przejściowy) w związku z ograniczonymi zasobami częstotliwości. Wykreśla się w punkcie 2 pojęcie audiowizualnych składników sygnału multipleksu, w związku z nowym brzmieniem punktu 1 niniejszego artykułu. Art. 116 ust 2 i 2a Powyższa zmiana umożliwi zmniejszenie czasu potrzebnego na rozpatrzenie wniosku o rezerwację częstotliwości. W chwili obecnej Prezes UKE, ogłasza na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Komunikacji Elektronicznej stan zajętości częstotliwości. Jeżeli dostępna częstotliwość jest ogłoszona przez okres kilku miesięcy i nie wpływają na nią wnioski rezerwację częstotliwości, a zaraz po ogłoszeniu składają wnioski o zainteresowaniu inne podmioty, to często mamy do czynienia z próbami zablokowania konkurencji niż z rzeczywistą chęcią wykorzystania częstotliwości. Ogłaszanie stanu zajętości częstotliwości jest już dokonywane przez Prezesa UKE i nie wymaga wdrożenia specjalnych przepisów dostosowujących, Art. 116 ust. 7 Proponuje się jednoznacznie uregulować sytuację dotyczącą zmian w zakresie rezerwacji częstotliwości, poprzez określenie, w jakim przypadku zmian w rezerwacji przetarg lub konkurs jest konieczny, co a contrario pozwoli wnioskować kiedy możliwe jest dokonanie zmiany rezerwacji bez przeprowadzania przetargu lub konkursu. Usunie to obecny problem interpretacji przepisów dotyczących obowiązku przeprowadzania przetargu lub konkursu w zakresie zmiany rezerwacji częstotliwości polegającej na modyfikacji poszczególnych składników uprawnienia (np. służby), przy zachowaniu jednak zakresu użytkowanej częstotliwości. Obecny przepis art. 116 ust. 7 mówiący o odpowiednim stosowaniu procedury przetargowej albo konkursowej do wszelkich zmian rezerwacji częstotliwości jest przedmiotem sporów Art. 116 ust. 11 W związku z istniejącymi w aktualnym stanie prawnym pewnymi wątpliwościami czy Prezes UKE może ogłaszać przetargi definiując obszary inaczej, niż wynikałoby to ze złożonych wniosków, (np. połączyć kilka wniosków do jednego przetargu, celem efektywnego 20