fale BAŁTYKU CHCĘ BYĆ NAJLEPSZY! Przełamując BUSINESS WO(W)MAN Klub Morski wyrusza w rejs KONFERENCJA sposób na sukces według Kamila Kosiora

Transkrypt

1 Miesięcznik Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie publikacja bezpłatna numer 04/07 (233), czerwiac 2007 Przełamując fale BAŁTYKU Klub Morski wyrusza w rejs KONFERENCJA BUSINESS WO(W)MAN równouprawnienie w biznesie CHCĘ BYĆ NAJLEPSZY! sposób na sukces według Kamila Kosiora Aleksander Kwaśniewski Drugie urodziny PROFerencji Gra symulacyjna TEES-6 Rosja po największej katastrofie geopolitycznej Studencki portal oceny kadry dydaktycznej SGH CEMBA i EAUM-MBA w czołówce zwycięzców II edycji gry

2 7 czerwca 1997 r. rektorzy polskich uczelni akademickich przybyli do Krakowa. W Kolegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego odbyło się zebranie założycielskie Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Nazajutrz, na spotkaniu z Ojcem Świętym w Kolegiacie Św. Anny, w 600. lecie powołania Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Krakowskiego, pierwszy przewodniczący KRASP, rektor UJ prof. Aleksander Koj, przedstawił Jego Świątobliwości rektorówzałożycieli KRASP, akcentując wyzwania dla świata nauki i kultury oraz ciążący na środowisku obowiązek i odpowiedzialność za formowanie postaw moralnych i obywatelskich. Wystąpienie Jana Pawła II w Kolegiacie uznaje się powszechnie za wyjątkowe. Ojciec Święty powiedział m.in.:... wszystkie uczelnie Polski, i te o wielowiekowej tradycji i te całkiem nowe, jednoczą się wokół tej najstarszej Alma Mater Jegiellonica. Przychodzą do niej, żeby dać wyraz swojemu zakorzenieniu w całej historii polskiej nauki, która wzięła swój początek z owej jagiellońskiej fundacji sprzed sześciuset lat. W dziesiątą rocznicę powołania KRASP rektorzy (obecni i ubiegłych kadecji) znów spotkali się Krakowie na nadzwyczajnym, jubileuszowym zgromadzeniu plenarnym, żeby spojrzeć na drogę, jaką wspólnie przebyli w obronie autonomii polskiego uniwersytetu. fot. Anna Wojnar

3 dzieje się SPIS TREŚCI DZIEJE SIĘ MISJA KRASP 3 9. KONFERENCJA 3 STOWARZYSZENIA PR I PROMOCJI UCZELNI POLSKICH PROM DRUGIE URODZINY 4 PROFERENCJI ELITARNY LICENCJAT, 9 MASOWY MAGISTRAT ZAPOMNIANA POLSKA 10 SZKOŁA ROZWOJU SEMINARIUM EKONOMICZNE 13 SZKOŁY GŁÓWNEJ HANDLOWEJ W WARSZAWIE INTERNETOWY KONKURS 14 EKONOMICZNEJ GRY EDUKACYJNEJ DNI WSCHODNIE 16 ROZMOWA GAZETY CHCĘ BYĆ NAJLEPSZY! 20 KOLOROWA WKŁADKA SPORT W SGH KONFERENCJE/SEMINARIA SPOTKANIE PRZYJACIÓŁ KOMUNIKOWANIA Miesięcznik Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie al. Niepodległości 162, Warszawa budynek główny, pokój 146, tel. (0 22) Wydawca Szkoła Główna Handlowa w Warszawie al. Niepodległości 162, Warszawa Redaktor naczelna Lidia Jastrzębska lijas@sgh.waw.pl Sekretarz redakcji Katarzyna Growiec katarzyna.growiec@sgh.waw.pl Zdjęcia Maciej Górski Serwis internetowy Skład CB4 Promocja sp. z o. o. ul. Granitowa 1a, Warszawa Nakład: 2000 egz. ISSN: OIKOS SPRING MEETING PARIS 27 ZMIENIAJĄCY SIĘ 29 PARADYGMAT ZARZĄDZANIA KONIUNKTURA GOSPODARCZA LAT DOŚWIADCZEŃ INSTYTUTU ROZWOJU GOSPODARCZEGO BLISKO NAS STARTUJEMY W THE TALL SHIPS RACES POLSKI MARKETING NARODOWY W CENTRUM ZAINTERESOWANIA CZYM JEST, A CZYM NIE JEST WZROST GOSPODARCZY GAZETA SGH PATRONAT NAD SALĄ ZAKOŃCZENIE VI TOKU 35 ZAOCZNEGO STUDIUM DOKTORANCKIEGO CZYTELNIA KULTURARIA 36 BYLIŚMY W MAROKU! 36 Misja KRASP Z okazji 10-lecia Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich rektorzy zaapelowali do władz państwowych, parlamentarzystów i polityków o porozumienie ponad podziałami politycznymi w sprawach edukacji, nauki i kultury. Zwracamy się do najwyższych władz państwowych, polityków i parlamentu polskiego o traktowanie spraw edukacji, nauki i kultury z należytą powagą i podniesienie ich do rangi racji stanu. Oczekujemy w tym względzie porozumienia ponad podziałami politycznymi. KRASP nie utożsamia się z żadną opcją polityczną i trwanie tej neutralności czyni siłę KRASP. Nie godzimy się na wstrząsanie polskim społeczeństwem konwulsjami politycznych waśni, ideologizowaniem każdej najmniejszej kwestii, rozsiewaniem atmosfery podejrzeń i agresywnej deprecjacji środowisk inteligenckich mówił przewodniczący KRASP, prof. Tadeusz Luty podczas nadzwyczajnego zgromadzenia plenarnego KRASP w Krakowie. Podczas jubileuszowego posiedzenia została ogłoszona i uroczyście podpisana przez rektorów deklaracja: Misja KRASP w zmieniającym się świecie, a także ogłoszono Kodeks Dobre praktyki w szkołach wyższych, opracowany z inicjatywy Fundacji Rektorów Polskich (o kodeksie pisaliśmy w Gazecie SGH, nr 231). Dokument nie jest wiążącym aktem prawnym, zawiera jedynie zalecenia, które senaty uczelni zrzeszonych w KRASP mogą przyjąć w całości lub w części. Z okazji jubileuszu zaprezentowana została monografia powstała z myślą o tej rocznicy, opracowana przez dra Adama Gałkowskiego. Jak podkreślił podczas konferencji prasowej prof. Tadeusz Luty, przewodniczący KRASP, do sukcesów minionych 10 lat władze KRASP zaliczają m.in. uchwalenie ustawy o szkolnictwie wyższym, obronę jakości matury, powrót matematyki do egzaminu maturalnego. Do porażek przegraną walkę o zmianę ustawy o zamówieniach publicznych i nieutworzenie do dziś Funduszu Wspierania Nauk Ścisłych i Technicznych, o co KRASP apelował do rządu i parlamentu. 9. konferencja Stowarzyszenia PR i Promocji Uczelni Polskich PRom Gazeta SGH jest jednym z patronów medialnych dziewiątej konferencji Stowarzyszenia PR i Promocji Uczelni Polskich PRom, współorganizowanej przez Szkołę Główną Handlową w Warszawie i Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Konferencja odbędzie się od 27 do 30 czerwca br. w Białobrzegach k. Nieporętu. Tematem przewodnim konferencji jest Umiędzynarodowienie szkolnictwa wyższego a public relations polskich uczelni. Na program złożą się prezentacje i debaty na temat PR-owego wymiaru umiędzynarodowienia, dyskusja nad możliwością koordynacji promocji polskich uczelni za granicą (poparta analizą doświadczeń Finlandii, Francji i Holandii) i warsztaty (kreatywność w kontaktach z mediami; wystąpienia publiczne; promocja w internecie). Stowarzyszenie PRom ( pl) zrzesza osoby zajmujące się zawodowo tworzeniem dobrego wizerunku oraz informowaniem o działalności edukacyjnej i naukowej uczelni polskich. Jednym z głównych celów stowarzyszenia jest stworzenie platformy komunikacji środowiska akademickiego z otoczeniem w ramach rozwoju społeczeństwa opartego na wiedzy. PRom dąży także do utworzenia systemu informacji i promocji naszej edukacji i nauki poza granicami kraju. Ważnym zadaniem stowarzyszenia jest też integracja środowiska oraz wymiana doświadczeń, mająca na celu doskonalenie zawodowe coraz liczniejszej grupy profesjonalistów zajmujących się informacją i promocją nauki i wyższych uczelni. czerwiec

4 dzieje się URODZINY PROFERENCJI PROFerencje studencki portal oceny kadry dydaktycznej SGH, obchodzi w październiku swoje drugie urodziny. Z tej okazji została przeprowadzona ankieta, w której ponad 600 studentów wyraziło swoje opinie na temat serwisu PROFerencje. Ankieta pozwoliła na ocenę zainteresowania serwisem, a także na wydobycie wielu ciekawych informacji o preferencjach studentów Serwis PROFerencje stworzyli członkowie studenckiego Koła IT za zgodą poprzedniego Rektora SGH Prof. Marka Rockiego. Celem serwisu jest promocja najlepszych zajęć i wykładowców. Obecnie w serwisie znajduje się ponad 6 tysięcy opinii studentów, zaś dziennie portal jest odwiedzany przeciętnie dwieście razy. Serwis PROFerencje dostępny jest dla wszystkich pracowników i studentów SGH pod adresem pl/proferencje/ (koniecznie ukośnik na końcu!). Ankieta przeprowadzona na wiosnę tego roku wykazała, że PROFerencje są rozpowszechnione wśród studentów na dużą skalę. Ponad 80% ogółu studentów wie, co to są PROFerencje. Przy czym system jest najmniej popularny wśród studentów pierwszego roku, zaś najbardziej rozpowszechniony wśród studentów drugiego roku. Względnie niska znajomość systemu przez studentów pierwszego roku wynika prawdopodobnie z innego systemu dokonywania wyboru wykładów na wyższych latach studiów oraz z krótszego okresu studiowania. Również studenci najstarszych lat wyrażają mniejsze zainteresowanie PROFerencjami, co jednak jest zrozumiałe, gdyż duża część podejmuje pracę zawodową, a studenci piątego roku nie dokonują wyborów wykładów. Następnie udało się ustalić stopień aktywnego uczestniczenia studentów w systemie. Prawie 40% wszystkich badanych studentów dokonało przynajmniej jednego wpisu w systemie, co oznacza, że prawie połowa studentów, którzy spotkali się z tym systemem, wzięła w nim aktywny udział. Chęć aktywnego udziału studentów w tworzeniu bazy danych w systemie wzrasta począwszy od pierwszego roku studiów aż do trzeciego roku. Wpisów w systemie dokonała jedna czwarta ankietowanych studentów pierwszego roku i prawie połowa studentów trzeciego roku. Serwis PROFerencje został uruchomiony, aby pomagać studentom w wyborze najbardziej odpowiadających ich potrzebom wykładów i wykładowców. Dlatego szczególnie ważnych danych dostarczyło pytanie o kierowanie się informacjami dostępnymi w systemie przy wyborze przedmiotów. Ankieta ujawniła, że 60% wszystkich studentów korzystało z systemu podczas ostatnich deklaracji semestralnych (ostatnich przed przeprowadzeniem ankiety). Natomiast wśród studentów, którzy znają system, jedynie 27% nie szukało informacji w PROFerencjach. W trakcie ostatniego wyboru przedmiotów serwis okazał się być najbardziej przydatny dla studentów drugiego roku. Skorzystało z niego prawie 80% wszystkich studentów drugiego roku. Natomiast najmniej studentów pierwszego roku używało PROFerencji w tym celu, gdyż niecałe 50% ich ogółu. Ankieta pokazała, że większość respondentów, którzy nie zaglądali w ostatnim czasie do serwisu, 4 GAZETA SGH 04/07 (233)

5 dzieje się ZNAJOMOŚĆ SERWISU PREFERENCJE WŚRÓD STUDENTÓW Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego zamierza to zrobić przy kolejnym wyborze przedmiotów. Prawie trzy czwarte ankietowanych studentów korzystało lub zamierza skorzystać z serwisu. Zaś zaledwie niecałe 9% respondentów stwierdziło, że PROFerencje nie będą dla nich przydatne. Serwis PROFerencje stanowi wsparcie dla studentów przy wyborze przedmiotów. Do analizy czy pomoc ta jest efektywna posłużyło zbadanie zależności między korzystaniem z serwisu a średnią otrzymanych ocen. Analiza danych ankietowych wskazała na istnienie związku między średnią ocen a korzystaniem z systemu. Nie można zatem wykluczyć, iż dzięki niemu studentom łatwiej jest wybrać przedmioty, w których mogliby się realizować. PROFerencje cieszą się różną popularnością również wśród studentów poszczególnych kierunków studiów. Prawie 90% studentów MISI i SM zna serwis PROFerencje, jednak w mniejszym stopniu korzystają z niego przy wyborze przedmiotów niż studenci FIB i ZIM, dla których system ma największe znaczenie przy wypełnianiu deklaracji semestralnych. Natomiast największe różnice występują gdy rozpatruje się aktywny udział w systemie. Ponad połowa wszystkich ankietowanych studentów MISI dokonała wpisu na stronie internetowej PR- OFerencji, podczas gdy wśród studentów SM wielkość ta nieznacznie przekroczyła jedną trzecią. Ankieta umożliwiła ocenę w jakim stopniu wyszczególnione czynniki wpływają na decyzje studentów. Studenci zostali poproszeni o rozdysponowanie 100 punktów RELACJA MIĘDZY ŚREDNIĄ OCEN A KORZYSTANIEM Z PROFERENCJI Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego O AUTORACH ANKIETY Piotr Pietrucha Absolwent Finansów i Bankowości oraz Zarządzania i Marketingu. Odbył praktyki w The Boston Consulting Group. Obecnie aktywnie współpracuje z Katedrą Zarządzania Strategicznego KNoP prowadzi zajęcia i jest współautorem skryptu dla studentów. Od października br. chciałby otrzymać stypendium w SGH i zacząć stacjonarne studia doktoranckie. Anna Matuszewska Absolwentka Zarządzania i Marketingu. Obecnie pisze pracę dyplomową z Finansów i Rachunkowości. Uczęszcza także na kurs kontrolera ruchu lotniczego jej marzeniem jest praca w wieży kontroli lotów. Wcześniej odbyła praktyki w Polskich Portach Lotniczych. Maciej Tywończuk Absolwent Finansów i Bankowości oraz Zarządzania i Marketingu (Proferencje). Obecnie studiuje na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych w Instytucie Optoelektroniki i Mikroelektroniki oraz pracuje w firmie zajmującej się doradztwem biznesowym. W przyszłości chciałby związać się z branżą elektroniczną. na sześć następujących motywów: sugestia wykładowcy zaliczonego przedmiotu lub promotora pracy dyplomowej ( wykładowcy ), wymagania w realizowanej ścieżce studiów ( ścieżka ), informacje zawarte w sylabusie według Informatora SGH ( sylabus ), opinie innych studentów o wykładzie ( studenci o wykładzie ), opinie innych studentów o wykładowcy ( studenci o wykładowcy ), dostępność przedmiotów oferowanych w kolejnym semestrze studiów ( dostępność ). Przeciętny ankietowany prawie jedną trzecią punktów przyznał odpowiedzi ścieżka, co oznacza, że najważniejszym kryterium przy wyborze przedmiotów dla badanej grupy studentów jest dopasowanie przedmiotów do podjętych ścieżek w trakcie studiów. Kolejne dwa motywy, które mają decydujące znaczenie przy wyborze zajęć, to opinie innych studentów. Motywy wyróżnione jako studenci o wykła- czerwiec

6 dzieje się dzie i studenci o wykładowcy zdobyły u przeciętnego studenta niemalże po jedną czwartą punktów. Jest to bardzo korzystny wynik z punktu widzenia systemu PROFerencje. Świadczy to bowiem o tym jak ważne dla studentów jest zdanie ich kolegów. Skoro studenci w prawie 50% swe decyzje uzależniają od oceny swoich rówieśników, to znaczy, że istnieje duże zapotrzebowanie wśród studentów na informacje tego rodzaju, a więc m.in. na informacje dostarczane przez PROFerencje. Najmniej popularnym motywem wyboru przedmiotów okazała się być sugestia wykładowców i promotorów prac dyplomowych. Może to być związane z małą liczbą rad wykładowców co do dalszego toku studiów studentów, którzy często, choć trafiają na te same przedmioty, są zainteresowani zupełnie innym kierunkiem ścieżki naukowej. Również kwestia dostępności przedmiotów w danym semestrze studiów okazała mieć w stosunku do innych motywów małe znaczenie. Dzięki ankiecie udało się ustalić następujące zróżnicowanie preferencji studentów. Wraz z rokiem studiów rośnie waga wymagań stawianych przez ścieżki naukowe studiów, a studenci pierwszych dwóch lat w zdecydowanie większym stopniu kierują się opiniami kolegów. Zdanie wykładowców jest szczególnie istotne dla studentów MISI, jest o ponad jedną trzecią ważniejsze niż dla przeciętnego studenta, a najmniej wrażliwi na sugestie wykładowców są studenci ZIM. Przydatność Informatora SGH najniżej oceniają studenci MISI, a najwyżej studenci FIBA. Dla studentów ZIM i SM bardziej liczą się opinie na temat wykładowców, a dla studentów MISI dotyczące wykładów. Studenci o najniższej średniej w najmniejszym stopniu słuchają rad wykładowców (i być może dlatego źle na tym wychodzą), natomiast studenci przywiązujący do nich znacznie większą wagę mają średnią ocen ponad 4,5. Studenci o średniej poniżej 4,0 zdecydowanie bardziej polegają na opiniach rówieśników, a w szczególności dotyczących wykładowców, zaś studenci o najwyższej średniej ocen najmniej kierują się tymi opiniami. Motywy decyzji studentów poszczególnych kierunków przy wyborze zajęć. W skali od 0 do 5 (gdzie 0 oznacza brak wpływu, a 5 bardzo duże znaczenie przy wyborze przedmiotów) studenci przyznali średnio po 3 punkty łatwości zaliczenia przedmiotu oraz godzinom zajęć, a 2,4 odchylenie od wartości właściwej ogółowi ankietowanych w % MOTYWY, KTÓRYMI KIERUJĄ SIĘ STUDENCI PRZY WYBORZE PRZEDMIOTÓW Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego MOTYWY DECYZJI STUDENTÓW POSZCZEGÓLNYCH LAT PRZY WYBORZE ZAJĘĆ Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego MOTYWY DECYZJI STUDENTÓW POSZCZEGÓLNYCH KIERUNKÓW PRZY WYBORZE ZAJĘĆ Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego 6 GAZETA SGH 04/07 (233)

7 dzieje się odchylenie od wartości właściwej ogółowi ankietowanych w % odchylenie od wartości właściwej ogółowi ankietowanych w % ISTOTNOŚĆ WYBRANYCH CZYNNIKÓW PRZY WYBORZE Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego MACIERZ SATYSFAKCJI STUDENTÓW Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego oraz K. Mazurek-Łopacińska, Badania marketingowe: teoria i praktyka, PWN, Warszawa 2005, s. 479 OCZEKIWANIA STUDENTÓW CO DO WYKŁADÓW Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego punktów obowiązkowej obecności na zajęciach. Trudność zaliczenia przedmiotu stanowi czynnik wyjątkowo istotny dla studentów pierwszego roku. Wraz z biegiem studiów ten element stopniowo traci na znaczeniu dla studentów, rośnie natomiast waga godzin, w których odbywają się zajęcia, oraz obowiązkowej obecności na zajęciach. Badane trzy czynniki mają najmniejszy wpływ na decyzje studentów MISI, a największy na studentów SM. Szczególnie nisko oceniana jest waga łatwości zaliczenia przez studentów MISI, a wysoko przez studentów SM. Duże znaczenie ma dla studentów SM obowiązkowa obecność na zajęciach w porównaniu ze studentami pozostałych kierunków. Łatwość zaliczenia przedmiotu jest wyjątkowo ważna dla studentów z najniższą średnią. Podczas badania ankietowego studenci zostali poproszeni o ocenę jak istotne jest dla nich spełnienie przez wykład pięciu wyróżnionych czynników, do których należą: interesujący sposób prowadzenia zajęć ( ciekawość ), przyjazne podejście do studentów ( życzliwość ), przystępność i jasność wykładanych treści ( jasność ), zdobycie dużej ilości wiedzy ( wiedza ), obiektywność wykładowcy przy ocenianiu studentów ( obiektywność ). Macierz satysfakcji studentów na osi pionowej prezentuje znaczenie tych czynników dla studentów. Ponad ¼ wszystkich punktów studenci przyznali 1. czynnikowi, co oznacza, że przeciętny student najbardziej ceni sobie interesujący sposób prowadzenia zajęć. Natomiast najmniejszą wagę studenci ankietowani przywiązują do obiektywności wykładowcy, której przyznali niecałe 15% punktów. Szczegółowa analiza dostarczyła następujących wniosków. Przyjazne podejście i jasność wykładów jest bardziej istotna dla studentów pierwszego roku niż lat późniejszych. Wraz z rokiem studiów wzrasta waga zdobycia dużej ilości wiedzy oraz chęć uczęszczania na wykłady prowadzone w sposób interesujący. Na interesujący sposób prowadzenia zajęć stawiają przede wszystkim studenci ZIM, element ten jest najmniej istotny relatywnie dla studentów MISI. Studenci SM najbardziej ze wszystkich cenią przyjazne podejście do studentów oraz obiektywność wykładowców, a w najmniejszym stopniu zależy im na zdobyciu dużej ilości wiedzy. Przystępność i jasność wykładanych treści jest kryterium względnie najważniejszym dla MISI, zaś najmniej istotnym dla ZIM, co prawdopodobnie jest czerwiec

8 dzieje się odchylenie od wartości właściwej ogółowi ankietowanych w % ZRÓŻNICOWANIE POSTRZEGANIA WYKŁADÓW PRZEZ STUDENTÓW POSZCZEGÓLNYCH KIERUNKÓW STUDIÓW związane z ogólnie wyższym stopniem trudności przedmiotów realizowanych w ramach MISI. Relatywnie więcej wiedzy pragną zdobyć studenci FIBA i MISI. Najmniejsze zapotrzebowanie na obiektywność wykładowców zgłaszają studenci FIBA. Studentom o najwyższej średniej zależy względnie w najmniejszym stopniu na przyjaznym stosunku wykładowców i w mniejszym stopniu potrzebują, aby wykładane treści były jasne. Zaś studenci o najniższej średniej najmniej wagi przykładają do zdobywania wiedzy. Następną informacją, jaką udało się uzyskać za pomocą ankiety, była ocena w jakim stopniu wykłady w ostatniej sesji egzaminacyjnej spełniały wymienione pięć kryteriów. Spełnienie oczekiwań studentów zostało przedstawione na osi poziomej Źródło: Opracowanie własne na podstawie badania ankietowego fot. archiwum Marka Bryksa macierzy satysfakcji studentów. Studenci ogółem najwięcej punktów przyznali atrybutowi 2. życzliwość, co oznacza, że zajęcia w SGH w ich opinii odznaczają się przede wszystkim przyjaznym podejściem wykładowców. Potrzeba studentów w zakresie interesującego sposobu prowadzenia zajęć nie została w pełni zaspokojona. Wysoko natomiast studenci ocenili obiektywność wykładowców w porównaniu z oczekiwaniami. Studenci wybranych kierunków wyrazili opinie, z których wynika, iż studenci ZIM wyjątkowo źle oceniają zajęcia pod kątem ich ciekawości, zaś najwyżej pod tym względem postrzegają wykłady studenci SM. Studenci ZIM mają natomiast do czynienia z wykładowcami, których ZBIERAMY NAGRODY 14 maja br. minister budownictwa wręczał doroczne nagrody za prace magisterskie, doktorskie, habilitacyjne i publikacje. Komisja ministra budownictwa do spraw nagród uznała książkę prof. Marka Bryksa: Rynek nieruchomości. System i funkcjonowanie (wydaną w ubiegłym roku przez Poltext) za nowatorską i zaproponowała przyznanie mu nagrody. Serdecznie gratulujemy! w ich odczuciu cechują w największym stopniu obiektywność i przyjazne podejście do studentów. Relatywnie mniej wiedzy zdobywają studenci ZIM i SM zgodnie z ich mniemaniem, ale i mają mniejsze oczekiwania w tym względzie niż studenci FIBA i MISI. Ponadto, studenci o najwyższej średniej wysoko oceniają przystępność wykładów, a ci ze średnią poniżej 4,0 relatywnie najniżej. Obserwacja ta znajduje proste wytłumaczenie, studenci, którzy lepiej rozumieją wykładane treści, otrzymują lepsze oceny. Można się także pokusić o stwierdzenie, że mniejsza zrozumiałość wykładów powoduje, iż studenci postrzegają je jako ciekawsze. Ankieta wskazała na istnienie rozbieżności między oczekiwaniami studentów a zadowoleniem z ich realizacji. Serwis PRO- Ferencje wpływa na zmniejszanie się tych różnic poprzez komunikację między wykładowcami i studentami. A zatem PRO- Ferencje są czynnikiem pozytywnie oddziałującym na jakość wykładów. Świadczy o tym również to, że prawie 70% respondentów sądzi, że dobrym pomysłem jest zapoznawanie wykładowców z wypowiedziami studentów, gdyż dzięki temu wykładowcy mogą ulepszyć swoje wykłady. Dzięki ankiecie udało się zbadać w jakim stopniu informacje zawarte w PRO- Ferencjach odzwierciedlają stan faktyczny. Prawie trzy czwarte studentów, którym zostało zadane pytanie o to, czy informacje znalezione w serwisie potwierdziły się, odpowiedziało tak, 15% uznało, że informacje te były zawyżone, a 5%, że zaniżone. Twórcy PROFerencji zachęcają do korzystania z systemu, tak aby wymiana informacji między wykładowcami i studentami na temat zajęć była jak najszersza co, bez wątpienia, ma pozytywny wpływ na jakość kształcenia. Wkrótce, dzięki poparciu Prof. Marii Romanowskiej, link do serwisu będzie na stronie głównej SGH. Anna Matuszewska, Piotr Pietrucha, Maciej Tywończuk autorzy otrzymali pierwszą nagrodę w konkursie na prace dyplomowe dotyczące Szkoły Głównej Handlowej, zorganizowanym w ramach obchodów stulecia SGH PS Autorzy dziękują Prof. Małgorzacie Rószkiewicz za nieocenioną pomoc przy tworzeniu ankiety. 8 GAZETA SGH 04/07 (233)

9 dzieje się ELITARNY LICENCJAT, MASOWY MAGISTRAT UWAGI NAD STRATEGIĄ SGH PROF. DR HAB. WOJCIECH MORAWSKI Kierownik Katedry Historii Gospodarczej i Społecznej. Przedstawiciel nauczycieli akademickich zatrudnionych na stanowiskach profesora zwyczajnego, profesora nadzwyczajnego oraz innych nauczycieli akademickich posiadających stopień doktora habilitowanego w Senacie Akademickim. Zainteresowania badawcze: historia finansów, historia gospodarcza II Rzeczypospolitej, geografia historyczna, najnowsza historia polityczna. Próba pogodzenia wymogów nowej sytuacji ze zdobyczami reformy 1991 roku doprowadziła do powstania hybrydowego systemu SGH musiała dostosować swoją działalność dydaktyczną do modelu bolońskiego, czyli studiów dwustopniowych. Na to nałożyło się znaczne ograniczenie autonomii szkół wyższych i coraz dalej idąca ingerencja ministerstwa w programy nauczania. Próba pogodzenia wymogów nowej sytuacji z zasadniczymi zdobyczami reformy 1991 roku doprowadziła do powstania hybrydowego systemu. Od tego, w którym jeszcze niedawno studiowali studenci SGH, obecny system różni się tym, że praktycznie całkowicie likwiduje swobodę wyboru i swobodę samodzielnego kształtowania programu studiów w obrębie szerokiej oferty dydaktycznej. Dziś swobód takich studenci praktycznie nie mają, a i swoboda zgłaszania ofert dydaktycznych przez wykładowców została drastycznie ograniczona. Argumentacja, że stało się to w trosce o jakość, ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Zanim przyjdzie czas na szukanie konkretnych rozwiązań, niezbędna wydaje się refleksja nad strategicznymi celami szkoły. Niezależnie od tego, czy system boloński nam się podoba, czy nie, jest on faktem, z którym przynajmniej na jakiś czas trzeba się pogodzić. Powszechną praktyką stanie się zmiana szkoły po zakończeniu szczebla licencjackiego. Niesłuszne zatem byłoby nakierowywanie programu naszej szkoły na takich studentów, którzy całe studia odbywać będą w SGH. Oczywiście tacy też będą, ale będą stanowić wyjątek. SGH, jak sądzę, musi nastawić się na dwie, dość różniące się od siebie grupy studentów. Pierwsza to ci, którzy dostaną się na studia licencjackie, a po ich odbyciu zdecydują się na drugi szczebel studiów na uczelni europejskiej. Druga to ci, którzy nie dostaną się u nas na studia licencjackie i pójdą do szkół prywatnych, ale potem przyjdą do nas zwabieni renomą SGH. Lepsi trafią do pierwszej grupy, a gorsi do drugiej. Dlatego nasza odpowiedź na takie wyzwanie powinna przyjąć postać podwójnej decyzji: elitarne studia licencjackie i masowe studia magisterskie. Oba filary tego systemu wydają się równie ważne. Tylko w ten sposób SGH najlepiej dostosuje się do nowej sytuacji i zachowa wyjątkową pozycję wśród wyższych szkół ekonomicznych. prof. dr hab. Wojciech Morawski Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej czerwiec

10 MIĘDZYNARODOWA RENOMA POLSKIEJ SZKOŁY ROZWOJU Datujące się od połowy lat 50. zainteresowanie polskich ekonomistów kwestiami zacofania i przyśpieszenia rozwoju KSR pojawiło się w ramach otwierania naszego kraju na świat zewnętrzny po okresie błędów i wypaczeń socjalizmu oraz zimnej wojny. Głównym inicjatorem tych badań był O. Lange, najbardziej wówczas znany w skali międzynarodowej polski ekonomista (który nota bene ostatnio oskarżany jest o długoletnią współpracę z sowieckim wywiadem). Zainspirowany swoimi wizytami w charakterze eksperta w Indii i na Cejlonie, Lange opublikował serię artykułów nt. omawianych krajów. Problematyką tych krajów zajmowali się też już wtedy J. Nowicki i M. Kalecki. Kamieniem milowym w historii polskich badań nad aspektami ekonomicznymi KSR stało się utworzenie w roku akad. 1960/1961 Międzyuczelnianego Zakładu Problemowego Krajów Słabo Rozwiniętych (MZPKSR), który działał jako wspólna placówka badawcza ówczesnej SGPiS i Uniwersytetu Warszawskiego. W rok póździeje się ZAPOMNIANA Jest to podwójnie dobra okazja, żeby przypomnieć niebagatelny bynajmniej wkład naszej Uczelni w tę specyficzną dziedzinę badawczą, która od wielu już lat wyodrębniana jest w światowych naukach społecznych jako samodzielna dyscyplina, określana mianem ekonomii rozwoju (Development Economics). W szczególności warto przypomnieć, jak narodziła się i uzyskała międzynarodową renomę już w latach 60. XX wieku Polska Szkoła Rozwoju (Polish Development School), której dorobek nie tylko został dostrzeżony, ale też bezsprzecznie bardziej został doceniony przez zagranicznych niż rodzimych ekonomistów. Dzisiaj zresztą prawie zupełnie nie pamięta się o nim w naszym kraju. Fakt ten może zaskakiwać tym bardziej, że jest to jedyny obszar badawczy nauk ekonomicznych, w którym dokonania polskich naukowców były w okresie powojennym na tyle znaczące, że w literaturze fachowej pojawiło się wspomniane pojęcie Polskiej Szkoły. Skoro SGH jako wiodąca i najstarsza w RP uczelnia ekonomiczna może równocześnie pochwalić się unikalnym wkładem w rozwój Development Economics w skali światowej, to wkład ten zasługuje niewątpliwie na przypomnienie. POLSKA SZKOŁA ROZWOJU Obchody stulecia SGH zbiegły się w czasie z pięćdziesięcioleciem polskich badań nad problematyką gospodarczo- -społeczną słabo rozwiniętych krajów Afryki, Azji, Ameryki Łacińskiej, Karaibów i Pacyfiku PRÓBA PERIODYZACJI Ze względów oczywistych badania nad problemami ekonomicznymi krajów słabo rozwiniętych (KSR) nie mają w Polsce tak bogatych tradycji jak w byłych metropoliach kolonialnych. Nie były też one nigdy prowadzone na tak rozległą skalę jak np. w USA. Jednak zapoczątkowano je dość dawna temu, bo w 1955 r. Analizując ich zakres w SGH i w skali ogólnopolskiej oraz wyniki osiągnięte w latach , można wyodrębnić sześć głównych faz, które tworzą dwa zamknięte cykle rozwojowe i trzeci nowo rozpoczęty. Pierwszy cykl tych badań obejmował okres od roku 1955 do Składał się on z trzech faz, tj. z etapu narodzin ( r.), fazy powstania i burzliwego rozkwitu Polskiej Szkoły Rozwoju ( r.) oraz fazy reorganizacji i przejściowego osłabienia prac badawczych nad KSR ( r.). Trwający od 1976 r. do początku obecnej dekady drugi cykl omawianych tu badań trwał dłużej niż poprzedni. Należy w nim wyróżnić 2 następujące fazy: etap intensyfikacji badań (zwłaszcza w sensie ilościowym), który przypadał na lata , a także etap poważnego ograniczenia, czy wręcz załamania się prac badawczych nad KSR ( r.) w warunkach transformacji rynkowej, zachodzącej w naszym kraju. Na szczęście od roku 2001 obserwuje się powolne odradzanie się badań w rozpatrywanej dziedzinie. Można więc mówić o zapoczątkowaniu nowego, trzeciego cyklu w procesie ewolucji tych badań. 10 GAZETA SGH 04/07 (233)

11 dzieje się niej zaczął działać w SGPiS podyplomowy Wyższy Kurs Planowania Gospodarczego dla Obcokrajowców (WKPG), przeznaczony dla ekonomistów z KSR. Zajęcia na tym Kursie prowadzono po angielsku i francusku. Dla uczestników obu jego wersji językowych publikowano także skrypty. Komisja ds. Zagranicznych Senatu USA w swoim raporcie nt. rywalizacji Wschód Zachód o wpływy w Trzecim Świecie (przygotowanym w 1967 r. w oparciu o poufne materiały CIA), podkreślała, że WKPG dlatego jest niebezpieczny, że w odróżnieniu od wszystkich innych szkoleń dla KSR organizowanych przez kraje komunistyczne jego celem nie jest ideologiczna indoktrynizacja, lecz odznacza się on wysokim poziomem przekazywanej wiedzy ekonomicznej. Dziś tej pozytywnej oceny merytorycznej ze strony amerykańskich senatorów nie można traktować inaczej niż jako swoistej laurki, na którą zasłużyli sobie ówcześni wykładowcy Kursu z SGPiS. Szeroki oddźwięk wywołały opublikowane w latach 60. na łamach światowej prasy ekonomicznej wyniki prac badawczych MZPKSR, a w szczególności publikacje najwybitniejszego przedstawiciela Polskiej Szkoły Rozwoju, tj. Michała Kaleckiego. Zaprzyjaźniona z nim od dawna, powszechnie znana ekonomistka brytyjska o lewicowych poglądach Joan Robinson, wysoko oceniając jego wkład w rozwój Development Economics, stwierdziła: Jedną z najoryginalniejszych i najciekawszych koncepcji Kaleckiego była jego idea «ustrojów pośrednich». W ustrojach tego typu stara klasa feudalna zostaje wywłaszczona, a wielki kapitał niemal nie istnieje; w tych warunkach władza polityczna przechodzi w ręce klas średnich ( ). Kalecki przewidział, że «ustroje pośrednie» nie okażą się systemami długotrwałymi. Dalej J. Robinson pisała: Oprócz chłodnego realizmu, charakterystycznego dla jego rozumowania, Kalecki osiągnął szczyty precyzji analizy naukowej. Jego diagnozy wydawały się bezsporne i potwierdzały je późniejsze doświadczenia. (J. Robinson, M. Kalecki o gospodarce mieszanej, w: M. Kalecki, Dzieła, tom 5, PWE, Warszawa 1985, Dodatek 2, s. 348). Ze światowym uznaniem spotkały się również publikacje M. Kaleckiego poświęcone specyfice bezrobocia i inflacji oraz metodom finansowania rozwoju KSR. Duże zainteresowanie wzbudziło też nowe podejście do międzynarodowego podziału pracy, przedstawione przez przedstawicieli MZPKSR podczas UNCTAD I w 1964 r. Wprawdzie w późniejszym okresie dorobek Polskiej Szkoły Rozwoju uległ częściowo zapomnieniu, lecz do dziś w literaturze światowej nt. roli sektora państwowego w KSR często wyodrębnia się obok podejścia neoklasycznego podejście neokaleckiańskie. DR MIECZYSŁAW SZOSTAK Adiunkt w Instytucie Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych, Kolegium Gospodarki Światowej, SGH. W latach autor pracował w działającym wtedy w SGPiS Instytucie Gospodarki Krajów Rozwijających się, który w 1996 r. został przekształcony w Instytut Studiów Międzynarodowych. Zainteresowania badawcze: teoria handlu międzynarodowego; polityka handlowa; międzynarodowa równowaga płatnicza; międzynarodowe obroty czynnikiem produkcji (obroty kapitałowe, transfer technologii); gospodarka światowa; integracja ekonomiczna; ekonomia rozwoju; transformacja. OD PRZEJŚCIOWEGO OSŁABIENIA DO INTENSYFIKACJI BADAŃ W efekcie tzw. wydarzeń marcowych 1968 r. ówczesne władze partyjno-państwowe z przyczyn politycznych podjęły decyzję o likwidacji MZPKSR. Skupiony wokół Kaleckiego zespół badawczy tego Zakładu rozpadł się, a sam M. Kalecki zrezygnował z pracy w SGPiS. W miejsce MZPKSR utworzono w kwietniu 1968 r. afiliowany tylko przy SGPiS Instytut Gospodarki Krajów Rozwijających się (IGKR), gdzie grupa młodych naukowców prowadziła badania nad problematyką gospodarczą KSR. Wiodącą rolę w tych badaniach odgrywał J. Nowicki, autor licznych publikacji nt. modeli wzrostu, ekonomii rozwoju oraz strategii przezwyciężania zacofania KSR, który był dyrektorem IGKR w latach Rok 1976 zapoczątkował relatywnie długotrwałą, bo obejmującą trzy kolejne pięciolatki, fazę intensyfikacji polskich prac badawczych nad ekonomiczno-społecznymi aspektami rozwoju KSR W tym okresie IGKR pełnił funkcje krajowego koordynatora centralnych programów badań naukowych, finansowanych z budżetu państwa, które dotyczyły nie tylko problematyki KSR, lecz też szerzej całej gospodarki światowej. W realizacji tych pięcioletnich programów obok ekonomistów z SGPiS uczestniczyli przedstawiciele wszystkich polskich ośrodków naukowych, zajmujących się międzynarodową problematyką gospodarczo-społeczną. Dzięki temu powstało kilkadziesiąt nowych, interesujących opracowań i publikacji, poświęconych teoretycznym i praktycznym aspektom przezwyciężania przez KSR ich zacofania i ubóstwa, jak również wewnętrznym i zewnętrznym uwarunkowaniom rozwoju tych krajów oraz współpracy Polski z KSR. Wyniki prac badawczych, prowadzonych wtedy w IGKR, publikowano w dwu wydawanych przez ten Instytut periodykach, tj. w Economic Papers oraz na łamach Prac i Materiałów IGKR. Podyplomowy Wyższy Kurs Planowania Gospodarczego, działający przy IGKR, kontynuował w omawianym okresie swoją działalność w wersjach angielsko- i francuskojęzycznej, ciesząc się ciągle sporym zainteresowaniem ze strony ekonomistów z KSR. Do momentu jego likwidacji w 1992 r. ukończyło go ok uczestników z ponad 50 krajów, głównie z Afryki. Oprócz polskich ekonomistów w charakterze wykładowców WKPG występowali tacy światowej sławy twórcy Development Economics jak m.in.: H. Singer, D. Seers, R. Jolly (wszyscy trzej z Wielkiej Brytanii), L. Emmerij (z Niderlandów), J.P. Peemans (z Belgii) i A. Kamarck (z USA). Od II połowy lat 70. do końca lat 80. IGKR odgrywał aktywną rolę w działal- czerwiec

12 dzieje się ności Europejskiego Stowarzyszenia Instytutów ds. Rozwoju (EADI European Association of Development Institutes). Na odnotowanie zasługuje zwłaszcza seria konferencji naukowych, zorganizowanych przez IGKR w Warszawie w ramach współpracy z EADI. Poświęcone one były problematyce ekonomicznej roli państwa w KSR oraz analizie kierunków ewolucji i dorobku ekonomii rozwoju. W konferencjach tych wzięło udział wielu naukowców o międzynarodowej renomie, w tym m.in.: S. Amin, I. Abdalla, A. Benechenhou, P. Salama, M. Ikonicoff, A.G. Frank i A. Levkovskij. ZAŁAMANIE SIĘ BADAŃ NAD KSR W OKRESIE TRANSFORMACJI Wkrótce po zapoczątkowaniu przez Polskę procesu transformacji rynkowej nastąpiła likwidacja wspomnianego systemu 5-letnich programów badań naukowych. Ograniczono drastycznie środki finansowe na realizację prac badawczych poświęconych KSR oraz na stypendia dla studentów z Afryki i innych regionów Trzeciego Świata, co w szczególności spowodowało rezygnację przez władze naszej Uczelni z kontynuacji działalności WKPG. Natomiast wskutek spadku zainteresowania badaniami nad KSR wielu polskich ekonomistów, zajmujących się dotąd tą grupą krajów, musiało zmienić tematykę swych prac badawczych, a część spośród nich zrezygnowała z działalności naukowej, przechodząc do pracy w administracji państwowej, konsultingu, bankowości lub w firmach prywatnych. IGKR początkowo kontynuował badania nad KSR w kontekście globalnym, skupiając się zwłaszcza na analizie zmiany podejścia do ekonomicznej roli państwa i przydatności doświadczeń krajów nowo uprzemysłowionych dla Polski itp. Ale stopniowo jego działalność była przestawiana na kwestie integracji europejskiej i środków społecznej komunikacji, czego ukoronowaniem stała się zmiana nazwy IGKR na Instytut Studiów Międzynarodowych (w 1996 r.). Równocześnie tematyka KSR została prawie zupełnie wyeliminowana z programu nauczania w SGH. W ten sposób nasza Uczelnia utraciła tę specyficzną wartość dodaną, jaką w przeszłości posiadała, będąc wiodącym ośrodkiem naukowo-badawczym i dydaktycznym utożsamianym z Polską Szkołą Rozwoju. DRUGA REAKTYWACJA PILNIE NIEZBĘDNA W ostatnich latach pojawiły się jednak oznaki wskazujące na to, że wspomniane załamanie się badań nad KSR, prowadzonych w SGH i na innych polskich uczelniach ekonomicznych, miało charakter zjawiska przejściowego. Próby ponownego ożywienia tych badań podobnie jak miało to miejsce po roku 1968 widoczne stały się od roku 2001, kiedy to dwie ekonomistki z SGH opublikowały przygotowane przez siebie, niezwykle interesujące książki, poświęcone omawianej problematyce. Chodzi tu o monografię pióra Z. Kozak pt: Ekonomia zacofania i rozwoju, a także o pracę M. Sulmickiej zatytułowaną: Ubóstwo we współczesnym świecie. Ze sporym odzewem spotkała się konferencja naukowa nt.: Ubóstwo a konflikt Północ Południe, jaką jesienią 2002 r. zorganizowało Kolegium Gospodarki Światowej SGH. Zostały na niej przedstawione referaty poświęcone społeczno-politycznym implikacjom konfliktu Północ Południe (J.W. Gołębiowski), ewolucji międzynarodowego ładu gospodarczego i negocjacji wielostronnych Północ-Południe (M. Szostak), walki z ubóstwem w dobie globalizacji (E. Rumińska-Zimny) i ocenie wkładu OECD w zwalczanie biedy we współczesnym świecie (J. Bielawski), kwestii ograniczenia zadłużenia zagranicznego najbiedniejszych krajów (E. Chrabonszczewska), analizie konfliktu ekologicznego Północ Południe (A. Budnikowski) oraz przesłanek i implikacji ekonomicznych terroryzmu w stosunkach między krajami Północy i Południa (K. Starzyk). Zbiór tych referatów ukazał się w Zeszytach Naukowych Kolegium Gospodarki Światowej (2003, nr 14). Pracownicy tego Kolegium opublikowali ponadto kilka artykułów nt. wpływu globalizacji i transformacji na stosunki Polski z KSR oraz roli bezpośrednich inwestycji zagranicznych, międzynarodowej pomocy rozwojowej i integracji regionalnej w procesie rozwoju KSR. Coraz częściej tematyka ta jest też podejmowana w pracach magisterskich i doktorskich, pisanych w SGH, zaś ekonomia rozwoju jest jednym z przedmiotów wykładanych obecnie na Uczelni. W moim przekonaniu w nadchodzących latach należy oczekiwać w naszym kraju rosnącego zainteresowania prowadzeniem badań nad problematyką gospodarczo-społeczną KSR. Przemawiają za tym co najmniej dwa główne względy. Po pierwsze, Polska będzie niewątpliwie dążyć do rozszerzenia swoich dotąd zbyt marginesowo traktowanych stosunków handlowych i finansowych z KSR oraz ekspansji inwestycyjnej i transferu technologii na rynki tych krajów. Jak bowiem twierdzą niektórzy złośliwi komentatorzy zagraniczni, w ostatnim okresie polską specjalnością eksportową stał się eksport oddziałów wojskowych do Iraku i Afganistanu. Natomiast nie możemy niestety pochwalić się większymi sukcesami w dziedzinie eksportu cywilnych towarów i usług do KSR. Po drugie, jako pełnoprawny kraj członkowski UE Polska musi stopniowo zwiększać swoją pomoc ekonomiczną dla omawianych krajów (szczególnie dla ściśle powiązanej z Unią grupy krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku, tj. AKP), co winno też przyczyniać się do wzrostu zainteresowania badaniami nad KSR. Przy okazji trwającej obecnie dyskusji nad strategią rozwojową SGH warto wydobyć z zapomnienia dorobek Polskiej Szkoły Rozwoju. W nawiązaniu do chlubnych tradycji lat awansować trzeba problematykę KSR do rangi jednego z priorytetowych kierunków badawczych naszej Uczelni. Należy równocześnie znacznie szerzej niż dotąd uwzględnić tę problematykę w ofercie dydaktycznej SGH. Jeśli tego nie uczynimy, wkrótce zrobi to któraś z innych polskich uczelni. W szczególności takie aspiracje przejawia ostatnio Wydział Ekonomiczny Uniwersytetu Łódzkiego. Do rangi wiodącego ośrodka badawczego w tej dziedzinie może też pretendować Instytut Krajów Rozwijających się Uniwersytetu Warszawskiego. Mogą się też znaleźć inni kontrkandydaci. Wynika stąd konkluzja, że nadszedł stanowczo czas na drugą reaktywację w SGH Polskiej Szkoły Rozwoju. Gdyby obecna okazja została przez nas jako Uczelnię przegapiona, to po raz kolejny potwierdziłoby to trafność starego przysłowia: Mądry Polak po szkodzie Lepiej, żeby się tak nie stało. dr Mieczysław Szostak Instytut Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych 12 GAZETA SGH 04/07 (233)

13 dzieje się SEMINARIUM EKONOMICZNE Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie Rozmowa z Jakubem Growcem i Łukaszem Woźnym, organizatorami nowej inicjatywy międzyuczelnianego seminarium ekonomicznego Jesteście grupą osób, które postanowiły zrobić coś, o czym myśli wielu pracowników naukowych, ale brakuje im determinacji. Chcecie zorganizować seminarium, na którym na wzór zachodnich uczelni, będziecie dyskutować nad swoimi projektami badawczymi. Jaki jest konkretnie cel tego seminarium? Seminarium ma być platformą wymiany myśli ekonomicznej pomiędzy naukowcami Szkoły Głównej Handlowej oraz innych ośrodków badawczych (uczelni, instytutów, fundacji) w kraju. Pierwsze referaty zgodziło się już wygłosić kilkoro naukowców z różnych kolegiów SGH, ale też spoza Uczelni, np. specjalista z dziedziny farmakoekonomiki, pracujący na Akademii Medycznej w Warszawie. Planujemy spotykać się co 1 2 tygodnie od początku października br. Zachęcając pracowników naukowych, doktorantów oraz ambitniejszych studentów zainteresowanych tematyką ekonomiczną do wygłaszania referatów i uczestnictwa w dyskusji, podkreślmy tylko kilka potencjalnych korzyści: seminarium będzie okazją do otrzymania konstruktywnej krytyki własnych pomysłów i prac badawczych, a dla studentów także okazją do poszerzenia swojej wiedzy. Seminarium będzie również miejscem nawiązywania nowych kontaktów naukowych i w ten sposób tworzenia własnej sieci współpracowników. Kontakty takie mogą w przyszłości zaowocować wspólnymi badaniami naukowymi. Każdy z organizatorów seminarium studiował przez pewien czas za granicą. Czy chcecie wzorce z uczelni zachodnich przenieść do Polski? Studiując za granicą zobaczyliśmy, że dla rozwoju naukowego kluczowa jest interakcja naukowców. W Polsce jest wielu badaczy, którzy robią coś wartościowego, chcemy żeby poprzez seminarium nawiązali ze sobą kontakt. Naszym celem jest to, aby różne ośrodki naukowe w Polsce, a nawet kolegia na SGH otworzyły się na siebie, współpracowały ze sobą tak, jak to się dzieje za granicą. Jakie zagadnienia będą poruszane na spotkaniach? Wygłaszane i dyskutowane będą referaty zarówno z zakresu ekonomii teoretycznej, jak i stosowanej. Zapraszamy osoby interesujące się zagadnieniami praktycznymi, takimi jak np. cykl koniunkturalny, wzrost gospodarczy, rynek pracy czy polityka monetarna, jak i narzędziowymi, np. ekonometrią, statystyką czy teorią gier. Kto może wygłosić swój tekst? Nie stawiamy żadnych wymagań formalnych: zachęcamy więc zarówno doświadczonych, jak i początkujących ekonomistów; także ambitnych studentów. Wszystkich zainteresowanych prosimy o przesyłanie tekstów do organizatorów seminarium. Podkreślamy, że o dopuszczeniu danego referatu do wygłoszenia, decydować będzie wyłącznie jakość merytoryczna tekstu. Jaka jest formuła wystąpienia? Przewidujemy dwie formy wystąpienia: z jednej strony zapraszamy osoby chcące zaprezentować i poddać dyskusji wyniki własnych badań naukowych; z drugiej strony będziemy starali się także organizować od czasu do czasu wykłady okolicznościowe z wybranych dziedzin. Jak się zgłosić? Szczegółowe informacje o planowanych referatach i wykładach oraz informacje dla chcących zgłosić swój tekst znajdują się na stronie seminarium: pl/se/. Informacje można także uzyskać drogą ową, pisząc na adres: se@sgh. waw.pl. Seminarium Ekonomiczne rozpoczyna działalność z początkiem semestru zimowego 2007/08. Serdecznie zapraszamy! Organizatorzy: Małgorzata Knauff, Jakub Growiec i Łukasz Woźny Rozmawiała Katarzyna Growiec JAKUB GROWIEC Absolwent kierunku Ekonomia (SGH) oraz kierunku Matematyka (licencjat, UW). Jest asystentem w Instytucie Ekonometrii SGH. W roku akademickim 2005/06 przebywał na stypendium wyjazdowym EDNET / Marie Curie w Center for Operations Research and Econometrics (CORE), na Uniwersytecie Katolickim w Louvain-la-Neuve w Belgii. W 2007 r. uzyskał stypendium dla wybitnych młodych naukowców Start Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Zainteresowania naukowe: teoria wzrostu gospodarczego, ekonomia działalności badawczo-rozwojowej, edukacji i dzietności, teoria funkcji produkcji oraz dynamiczne modele rozkładu dochodów. ŁUKASZ WOŹNY Absolwent kierunku Ekonomia, SGH w Warszawie. W 2005 roku był stypendystą Marie Curie w Center for Operations Research and Econometrics (CORE), na Uniwersytecie Katolickim w Louvain-la-Neuve w Belgii, a w latach stypendystą Fulbrighta na Arizona State University, USA. Obecnie kończy doktorat przy Katedrze Teorii Systemu Rynkowego SGH. W swoich badaniach zajmuje się równowagą ogólną i teorią gier. MAŁGORZATA KNAUFF Adiunkt w Zakładzie Wspomagania i Analizy Decyzji SGH. Doktorat z ekonomii obroniła na Katolickim Uniwersytecie w Louvain-la-Neuve (Belgia), oprócz magisterium z SGH (metody ilościowe i systemy informacyjne) ma licencjat z matematyki (Wydział Matematyki i Nauk Informacyjnych Politechniki Warszawskiej). Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół mikroekonomii, ekonomii gałęziowej (Industrial Organization) i teorii gier. czerwiec

14 dzieje się Internetowy konkurs EKONOMICZNEJ GRY EDUKACYJNEJ POMYSŁ NA GRĘ Gracz przenosi się w realia XVIII- -wiecznych Stanów Zjednoczonych, gdzie jako nowo przybyły osadnik prowadzi swoją farmę. W miarę upływu czasu farma zmienia się w manufakturę, a następnie w przedsiębiorstwo handlowe, by na koniec stać się firmą przemysłową, której produkty zmonopolizowały lokalny rynek. Gromadzenie funduszy i rozbudowa nie są jednak zadaniem łatwym gracz musi się wykazać znajomością modeli mikroekonomicznych, żeby na podstawie dostępnych informacji podejmować właściwe decyzje. Umożliwia to obecny w grze zestaw wizualnych narzędzi, które pozwalają graczowi (za pomocą znanych z podręczników do mikroekonomii wykresów), ustalać optymalny poziom cen, produkcji, zatrudnienia itp. Gra podzielona została na cztery etapy, każdy obejmuje odrębny zakres zagadnień, które łącznie wyczerpują większość materiału proponowanego w kursie Mikroekonomia I na naszej uczelni. W każdym z etapów gracz stara się albo zgromadzić jak największy majątek, albo jak najszybciej osiągnąć określony poziom rozwoju. Internetowy Konkurs Ekonomicznej Gry Edukacyjnej powstał z inicjatywy studentów SGH działających w Kole Naukowym Analiz Ekonomicznych. Wspierani przez pracowników Zakładu Wspomagania i Analizy Decyzji, stworzyli grę komputerową ( w r. akad. 2005/2006), którą następnie umieścili na specjalnie przygotowanej stronie internetowej. Celem gry jest zachęcenie studentów do nauki mikroekonomii, pomoc w utrwaleniu zdobytej już wiedzy oraz umożliwienie jej zastosowania w warunkach symulacji do rozwiązywania problemów decyzyjnych, z którymi borykać się musi każdy przedsiębiorca. Konkurs ruszył pod koniec listopada 2006 i trwał do połowy lutego W tym czasie blisko 700 osób zarejestrowało się w systemie gry. Większość stanowili studenci SGH, największym zainteresowaniem konkurs cieszył się wśród osób, które wybrały kierunek 14 GAZETA SGH 04/07 (233)

15 dzieje się Lista zwycięzców pierwszej edycji Internetowego Konkursu Ekonomicznej Gry Edukacyjnej: LP. IMIĘ I NAZWISKO ROK STUDIÓW NAGRODY 1 Zbigniew Porczyk II 1000 zł i książka 2 Szymon Pinderak I Odtwarzacz MP3 i książki 3 Tomasz Kołodziejczyk II Odtwarzacz MP3 4 Jakub Jaroszewski II Książki 5 Łukasz Lamparski III Książki 6 Maciej Dziasek III Książki 7 Paweł Kardacz I Książki 8 Justyna Paskiewicz II Książki 9 Piotr Oszytko Podyplomowe Książki 10 Marcin Luziński I Książki MIEiSI lub FiR. Ponadto w konkursie wzięli udział studenci Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Łódzkiego, Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz wielu innych uczelni, a także licealiści oraz osoby posiadające już wyższe wykształcenie. OPINIE STUDENTÓW Po zakończeniu konkursu organizatorzy przeprowadzili wśród uczestników ankietę za pośrednictwem internetu, którą wypełniło 78 osób. Wynikło z niej, że studentom przypadła do gustu taka forma nauki. Warto przytoczyć niektóre odpowiedzi na pytanie: Czy podoba Ci się idea nauki poprzez grę komputerową? Dlaczego? Pomaga to w zastosowaniu zdobytej wiedzy w praktyce; Rozrywka, dzięki której coś zostaje w głowie; To narzędzie dostarcza unikalnych możliwości, na przykład: graficzne ilustrowanie informacji, interaktywność; Wiedza wchodzi mimowolnie, bez wysiłku.; Bo większość osób woli grać niż nad książkami siedzieć. Znalazły się także nieliczne głosy krytyki: W czasie rozgrywek wyniki graczy były rejestrowane na serwerze, na ich podstawie była tworzona i aktualizowana na bieżąco lista rankingowa. Stała się ona przyczyną zaciętej rywalizacji pomiędzy najlepszymi graczami, szczególnie w ciągu ostatnich kilku dni trwania zawodów. Nie obyło się również bez drobnych problemów gracze wykryli w grze kilka usterek, które były w miarę możliwości usuwane przez organizatorów. Oczy psuje; Osobiście uważam, że nauka przez grę jest dobrym pomysłem na poziomie szkoły podstawowej, gimnazjum, zaś w przypadku studentów częściej liczy się (...) szybkość i efektywność nauki. Gra komputerowa nie jest efektywna, gdyż poznanie algorytmu rządzącego grą (...) możliwe jest dzięki czasochłonnej metodzie prób i błędów. Padały również propozycje, w jakich innych dziedzinach wiedzy gra komputerowa byłaby przydatna do nauki. Najczęściej wspominane to: makroekonomia, historia, statystyka, matematyka, finanse, zarządzanie, teoria podejmowania decyzji, teoria gier, optymalizacja, języki obce, ekonometria. Jeden z ankietowanych napisał nawet: Nie wyróżniałbym żadnej. Myślę, że gra komputerowa może być ciekawym uzupełnieniem w nauce chyba wszystkich przedmiotów. Rozgrywki zakończyły się dokładnie o północy, z 18 na 19 lutego 2007 r. Ostateczna lista zwycięzców została opublikowana 26 lutego. 19 marca odbyło się uroczyste zakończenie konkursu, na którym członkowie Kapituły Konkursu: prof. dr hab. Tomasz Szapiro, prof. dr hab. Tomasz Kuszewski i Grzegorz Koloch, prezes Koła Naukowego Analiz Ekonomicznych wraz z przedstawicielem sponsora nagród, firmy The Boston Consulting Group, Anną Mankiewicz oraz koordynatorem gry Adamem Narkiewiczem, wręczyli zwycięzcom nagrody i dyplomy. Wszyscy nagrodzeni są studentami Szkoły Głównej Handlowej. Obecnie zespół Ekonomicznej Gry Edukacyjnej z Koła Naukowego Analiz Ekonomicznych pracuje nad kolejną edycją konkursu. Twórcom gry zależy, żeby zainteresować jak najwięcej uczestników, ponieważ to oni są miarą sukcesu projektu. Jeżeli więc fortuna nadal będzie sprzyjała członkom KNAE, być może niedługo powstaną kolejne gry wnoszące swój skromny wkład w rozwój e-learningu oraz podniesienie poziomu kształcenia w Polsce. Więcej o Konkursie Internetowej Ekonomicznej Gry Edukacyjnej na stronach: Adam Narkiewicz członek Koła Naukowego Analiz Ekonomicznych czerwiec

16 dzieje się Dni Wschodnie fot. archiwum SKN SzW Dni Wschodnie to coroczny, dwudniowy cykl konferencji, warsztatów i wykładów organizowany przez Studenckie Koło Naukowe Stosunków ze Wschodem od 2002 roku. W ciągu dwóch dni studenci spotykają się z ekspertami, naukowcami oraz przedstawicielami ambasad krajów Europy Środkowo-Wschodniej i Azji. Na wykładach i dyskusjach poruszane są tematy związane z sytuacją gospodarczo-polityczną krajów regionu, omawiane są stosunki bilateralne z Polską jak i wielostronne, w ramach struktur światowych. Staramy się również zaprezentować kulturę, mentalność, zwyczaje panujące w prezentowanych krajach. Dniom Wschodnim towarzyszą wystawy książek, materiałów promocyjnych krajów oraz informacji o Kole Naukowym i Ścieżce Wschodniej. VI Dni Wschodnie koncentrowały się na polsko-rosyjskich stosunkach dyplomatycznych, historii transformacji ustrojowej, budowaniu relacji z partnerami biznesowymi na Wschodzie oraz zarządzaniu zasobami ludzkimi w polskich firmach działających w Rosji. Podczas Dni wystąpili: były prezydent Aleksander Kwaśniewski, dr hab. Piotr Balcerowicz, prof. dr hab. Jadwiga Staniszkis, dr Władysław Sokołowski, ambasador RP w Kazachstanie oraz Przemysław Walczak, dyrektor ds. Personalnych Pfleiderer Grajewo S.A. W ramach imprezy odbyła się również projekcja filmu, pt. Gambit turecki. ALEKSANDER KWAŚNIEWSKI: ROSJA PO NAJWIĘKSZEJ KATASTROFIE GEOPOLITYCZNEJ fot. archiwum SKN SzW Aleksander Kwaśniewski Po upokorzeniu, jakim dla Rosjan był upadek Związku Radzieckiego oraz utrata wpływów w dawnych krajach socjalistycznych, Rosja ponownie wraca do gry. Nastrój współczesnego państwa potwierdza, iż uważa się ona za poważnego i niezwykle istotnego partnera w globalnej polityce. Jednak pytanie o miejsce Rosji na arenie międzynarodowej jest, zdaniem Aleksandra Kwaśniewskiego, nadal kwestią otwartą i zarazem głównym punktem rozważań nad tym, jak będzie wyglądać świat w przyszłości. Jak można zauważyć, odpowiedzi na te pytanie nie zna sama Rosja. Zdefiniowanie nowej pozycji przychodzi jej z wielkim trudem: czy być pomostem między Europą i Azją? Czy bardziej kierować się ku Azji Chinom i Indiom? Może realizować swoje cele w ramach grupy G8, a może skupić się na utrzymaniu wpływów w Azji Centralnej? Powodem obecnej szamotaniny, jak wiadomo, jest upadek ZSRR. Sama ocena tego wydarzenia nie jest jednoznaczna. Dla Rosjan była to największa katastrofa geopolityczna, której konsekwencje okazały się dramatyczne dla całego narodu rosyjskiego. Dla świata zachodniego, była to jedna z najlepszych wiadomości, oznaczająca koniec sztucznego podziału po 16 GAZETA SGH 04/07 (233)

17 dzieje się II wojnie światowej oraz koniec zimnej wojny. Okres zimnej wojny uznawany jest jednak także za okres zimnego pokoju. ZSRR, jako gwarant stabilności regionu nie dopuścił do powstania ostrych konfliktów. Wraz z upadkiem starego systemu, pojawiły się miejsca zapalne Zakaukazie, Czeczenia, Bałkany, Azja Centralna. Aleksander Kwaśniewski wskazał, iż w najbliższym czasie nie uda się osiągnąć kompromisu pomiędzy tymi dwoma podejściami. Główną przeszkodą w tworzeniu społeczeństwa obywatelskiego w Rosji jest brak tradycji demokratycznych. Tworzenie społeczeństwa obywatelskiego, które rozpoczęło się w czasach Jelcyna, zostało zastopowane przez Putina. Jednak, jak podkreślił były prezydent, w XXI wieku, kiedy poziom komunikacji jest bardzo intensywny, nie można powiedzieć społeczeństwu, że nie ma wpływu na to, co się dzieje w kraju. Dlatego też procesu demokratyzacji nie można zahamować, a pytanie o demokrację w Rosji nie brzmi czy?, ale kiedy?. Duży wpływ na ponowny wzrost znaczenia Rosji w świecie mają rządy Władimira Putina. Dla Rosji jest to okres sukcesu i odrodzenia wzrosły możliwości ekonomiczne, ale powróciły też stare stereotypy i mentalność imperialna. Sam Putin, jak wskazał Kwaśniewski, jest człowiekiem szczęścia. Nikomu nieznany, zostaje namaszczony na następcę Jelcyna i wygrywa demokratyczne wybory. Choć wątpliwości może budzić nie w pełni demokratyczna rywalizacja, Putin posiada mandat demokratyczny. Co ważne, obecny rosyjski prezydent może zintegrować władzę państwową dzięki instytucjom, z których się wywodzi. Dodatkowo, szczęśliwie dla Putina, wzrosły ceny surowców. Sytuacja zagrożenia niewypłacalnością zmienia się diametralnie i Rosja reguluje zobowiązania przed czasem. Trzecim, ważnym wydarzeniem był atak z 11 września 2001 roku. Federacja z dnia na dzień stała się niezbędnym partnerem w koalicji antyterrorystycznej. Zakończono dyskusję wokół Czeczenii, przylepiono Rosję do G7 i uznano za poważnego gracza na arenie międzynarodowej. Polityka rosyjska w najbliższym czasie zasadniczo nie powinna się zmienić. Jeśli Putin dotrzyma słowa i nie będzie kandydował, Kwaśniewski uzna to za krok w stronę demokracji. Rosja potrzebuje kolejnych fot. archiwum SKN SzW Aleksander Kwaśniewski i prezes SKN SzW Łukasz Sawicki oraz rektor prof. dr hab. Adam Budnikowski etapów budowania społeczeństwa obywatelskiego. Jeśli jest dwóch kandydatów równorzędnych, nawet proputinowskich, a Kreml nie powie, na kogo głosować, Rosjanie po raz pierwszy otrzymają możliwość wyboru. To też będzie bardzo ważne. Aleksander Kwaśniewski sceptycznie wyraził się na temat szans poprawy stosunków polsko-rosyjskich. Jest potrzeba budowania dobrych relacji, ale istnieje lista istotnych rozbieżności. Zaliczają się do nich m.in. różne wizje Ukrainy i Białorusi. Polska dąży również do tego, aby NATO się wzmacniało i zapewniało bezpieczeństwo w regionie. Rosja z kolei chce to bezpieczeństwo budować na linii Waszyngton Moskwa. W Unii Europejskiej chcemy prowadzić wspólną politykę wobec Rosji, a Rosja jest zwolennikiem bilateralnych rozmów. Odrębnym tematem są również rozbieżności historyczne. Im bardziej my o historii, tym bardziej Rosja o niewdzięczności podkreślił Kwaśniewski. Efektem takiej polityki było ustanowienie przez Rosjan święta 4 listopada. W momencie jego ogłoszenia, sami Polacy dowiedzieli się o wydarzeniach sprzed 400 lat, kiedy to Dymitr Samozwaniec został carem. Zapytany o spór wokół tarczy antyrakietowej prezydent Kwaśniewski wskazał, iż powinniśmy w tej kwestii wziąć na wstrzymanie. Jeśli rzeczywiście jest to skuteczny system, należy go zbudować. Gdzie zbudować, powinno wynikać z danych technicznych. Tarcza powinna też stanowić ochronę przed terroryzmem nie tylko dla Stanów Zjednoczonych, ale dla wszystkich. Polsce pozostaje w obecnej sytuacji namawianie do porozumienia na trzech różnych płaszczyznach. Na początku trzeba doprowadzić do porozumienia na linii USA Rosja. Po drugie, fot. archiwum SKN SzW Prof. Jadwiga Staniszkis czerwiec

18 dzieje się należy żądać, aby USA w sprawie tarczy rozmawiały również z NATO (by nie doprowadzić do kolejnego wewnętrznego sporu). Trzecia i ostatnia płaszczyzna rozmów powinna toczyć się między USA a UE, szczególnie w sytuacji, gdy Unia chce prowadzić wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa. JADWIGA STANISZKIS: KULISY TRANSFORMACJI SYSTEMOWEJ Na kolejnym panelu prof. Jadwiga Staniszkis naświetliła studentom kulisy transformacji systemowej w krajach byłego ZSRR. Profesor jest wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim, specjalistką w zakresie socjologii ekonomicznej i politycznej. Na spotkaniu w ramach Dni Wschodnich przedstawiła swoje spojrzenie na temat przyczyn, przebiegu i zdarzeń po przemianach ustrojowych, opisanych szczegółowo w publikacji pt.: Postkomunizm z 2002 r. Nawiązała do rozpadu ZSRR, kulisów porozumienia Borysa Jelcyna z prezydentami Białorusi i Ukrainy o rozwiązaniu Związku, puczu i do późniejszych zawirowań, jednak był to tylko wstęp, gdyż główny nacisk wykładu położony był na kryzys finansowy w Rosji w 1998 r. Licznie przybyli studenci z uwagą słuchali o stworzeniu przez oligarchów rosyjskich pozornie stabilnego systemu finansowego w kraju i wykorzystaniu tego faktu do zaciągania wielomiliardowych pożyczek w bankach zachodnich, podczas fot. archiwum SKN SzW Przemysław Walczak, dyrektor ds. HR Pleiderer Grajewo S.A. gdy w kraju istniały de facto dwa rynki funkcjonujące niezależnie. Kiedy nadmierne zadłużenie nałożyło się na ogólnoświatową recesję, Rosję dotknął głęboki kryzys gospodarczy i groźba niewypłacalności. Ponadto poszczególne obwody zaczęły prowadzić odrębną politykę zagraniczną, co było zapowiedzią rozpadu kraju. Dopiero dymisja rządu, abdykacja Jelcyna i przejęcie władzy przez Władimira Putina, uratowało Federację. PIOTR BALCEROWICZ: KRAJ RZĄDZONY PRZEZ DYKTATORÓW Wiedza na temat Azji Środkowej w naszym społeczeństwie jest nikła. Informacje fot. archiwum SKN SzW SKN Stosunków ze Wschodem 18 GAZETA SGH 04/07 (233)

19 dzieje się dotyczące tego regionu pojawiają się w mediach nad Wisłą tylko incydentalnie. Sytuację tę zmienił nieco popularny film opowiadający o amerykańskich przygodach pewnego Kazacha. Niestety, oprócz wywołania krótkotrwałego zainteresowania, przyczynił się do pogłębienia istniejących, często absurdalnych, stereotypów. Przeciwwagą dla tych tendencji był drugi wykład, wygłoszony w ramach VI Dni Wschodnich, zatytułowany: Czego Borat nie wie o Azji Środkowej?. W klimat świata środkowoazjatyckich cywilizacji wprowadził nas naukowiec, filozof, podróżnik, pracownik Instytutu Orientalistycznego UW, dr hab. Piotr Balcerowicz. W pierwszej części prelekcji poznaliśmy historię regionu oraz systemy polityczne panujące w poszczególnych krajach. Warto dodać, że tych tematów dotyczyła seria seminariów przeprowadzonych przez naszego gościa na Państwowym Uniwersytecie w Osz w Kirgistanie. Największe zainteresowanie wśród licznie zgromadzonej publiczności wywołał jednak pokaz slajdów, wykonanych przez dr Balcerowicza w czasie podróży po ostępach Azji. Wcześniej mało kto zdawał sobie sprawę z piękna i przepychu Samarkandy, stolicy imperium Timurydów, znajdującej się obecnie w Uzbekistanie. Szkoda tylko, że ten kraj, podobnie jak sąsiedni Turkmenistan, rządzony jest przez krwawych dyktatorów. Ciekawostką jest fakt, że prelegent dzień przed wykładem wrócił z podróży po Afganistanie, co pozwoliło nam uzyskać aktualny obraz prawdziwego życia w tym starganym wojną państwie. Wydaje się, że warto było się przekonać, że wiedza Borata na temat własnego kraju jest znikoma, a rozmowa z interlokutorem Jasera Arafata, Szymona Peresa czy Ahmeda Szaha Masuda (dr hab. Piotr Balcerowicz przeprowadził ostatni wywiad z legendarnym pogromcą Talibów, tuż przed jego zabójstwem) była fascynującą przygodą. PRZEMYSŁAW WALCZAK: KULTUROWE ASPEKTY EKSPANSJI Kolejny panel poświęcony był zagadnieniu zarządzania zasobami ludzkimi na Wschodzie. Przemysław Walczak, dyrektor ds. HR Pleiderer Grajewo S.A. przedstawił kulturowe aspekty ekspansji międzynarodowej polskich przedsiębiorstw na przykładzie inwestycji Pfleiderer Grajewo S.A. zrealizowanej w Nowogrodzie. Wykład prowadzony był w formie case study. W barwnej prezentacji Przemysław Walczak zwrócił szczególną uwagę na wpływ globalizacji, ale także kultur narodowych (niemieckiej, polskiej i rosyjskiej), które okazały się głównymi determinantami sukcesu ekspansji na rynku rosyjskim (Fabryka z Grajewa jest jak dotąd największą, polską inwestycją w Rosji). Okazało się, że również na szczeblu kierowniczym istotnym fot. archiwum SKN SzW problemem dalszego rozwoju były stereotypy narodowe. Podsumowaniem studium przypadku było wskazanie czynników decydujących o skuteczności menedżera w międzynarodowym projekcie. Prezentacja będzie dostępna na stronie Koła Stosunków ze Wschodem ( WŁADYSŁAW SOKOŁOWSKI: WPŁYWOWE RÓŻNICE KULTUROWE Ostatni panel, który odbył się w ramach VI Dni Wschodnich poprowadzony został przez dr Władysława Sokołowskiego. Swoje ogromne doświadczenie zebrał podczas pracy jako ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Rzeczypospolitej w Republice Kazachstanu i Republice Kirgizji. Tematyką panelu były: sposób nawiązywania kontaktów z przedstawicielami państw Azji Środkowej oraz różnice kulturowe mające wpływ na stosunki z partnerami biznesowymi. Na początku wykładu przybliżył nam podłoże historyczne, które ukształtowało tak różne narody rejonu Azji Środkowej jak przykładowo spokojni, łagodni Kazachowie oraz energiczni górale z Kirgizji. Historia, warunki na zamieszkiwanym terenie formowały sposób odnoszenia się do obcych, mentalność oraz typowe cechy dla poszczególnych narodów. Jednak, co podkreślał ambasador, każdy gość zostanie serdecznie przywitany i ugoszczony. Ciekawostką jest cierpliwość Kazachów, którzy dopiero po tygodniowym pobycie zadadzą gościowi pytanie, co jest powodem jego wizyty. Kolejnym punktem Władysław Sokołowski, ambasador RP w Republice Kazachstanu i Republice Kirgizji wykładu był krótki szkic obecnej sytuacji w państwach regionu, najnowszej historia oraz perspektyw rozwoju. Przy tym opisał kulturę polityczną państw o nieustabilizowanej sytuacji. Przykłady znacznych różnic od tego, do czego przywykliśmy nieraz wprawiały zebranych w osłupienie przykładem może być kandydatura na ministra spraw wewnętrznych przywódcy mafii, który zresztą niedługo później został przez swojego konkurenta zabity. Kończąc swój wykład ambasador Sokołowski raz jeszcze przykuł naszą uwagę historią o wielu budowlach nowej stolicy Kazachstanu prezentach innych rządów oraz wielkich koncernów. Uświadamia to fakt, jak ważnym elementem wzajemnych stosunków jest prezent. Co warto zauważyć, organizator wykładu ambasadora w imieniu SKN Stosunków ze Wschodem otrzymał wyjątkowy prezent: oryginalną, kirgiską czapkę. Zdjęcie do obejrzenia na stronie Organizatorzy z SKN Stosunków ze Wschodem dziękują wszystkim panelistom, za uświetnienie swoją obecnością imprezy oraz studentom SGH za tak liczne uczestnictwo w tegorocznych, VI Dniach Wschodnich, jednocześnie zapraszając serdecznie już za rok na VII edycję Dni. Tekst o wykładzie Aleksandra Kwaśniewskiego ukazał się pierwotnie na łamach Portalu Spraw Zagranicznych psz.pl. Łukasz Sawicki i organizatorzy Dni Wschodnich czerwiec

20 rozmowa gazety fot. Newsweek Chcę być NAJLEPSZY! Rozmowa z Kamilem Kosiorem, studentem SGH. Od dwóch lat pracuje w firmie doradztwa finansowego i awansuje Co decyduje o sukcesie? W Stanach nauczono mnie jak rozwijać swoją karierę, jak podchodzić do siebie i zasad sukcesu. Podczas moich studiów w Szkole Głównej Handlowej dwukrotnie wyjeżdżałem za ocean. Pracowałem tam sprzedając książki edukacyjne, następnie zarządzałem zespołem. Wszystkie wyniesione z tej ciężkiej pracy doświadczenia zaprocentowały w momencie, gdy rozpocząłem pracę w mojej obecnej firmie. Mam głębokie przekonanie, że awans jest zależny od nas samych. To my mamy wpływ na to, jak rozwinie się nasza kariera, między innymi przez podejście do pracy, co sami sobie obiecamy i z jaką determinacją będziemy realizować własne postanowienia. Mój awans zawodowy wiąże się z wynikami w pracy. Nie robię tyle, ile ode mnie wymaga szef, ale tyle ile muszę zrobić, aby sprostać własnym wymaganiom wobec siebie. Poprzeczkę postawiłem sobie wysoko chcę być najlepszy spośród ludzi, którzy pracują w firmie. Tak postanowiłem już w momencie, gdy przyjmowano mnie do pracy. Co decyduje o sukcesie? Albert E. N. Gray pracownik Prudential Insurance Company of America przez 30 lat, który był odpowiedzialny za sprzedaż i szkolenia pracowników mówił w 1940 roku, że ludzie, którzy osiągają sukces różnią się od tych, którzy go nie osiągają tym, że robią rzeczy, których innym robić się nie chce; że sukces jest rzeczą nienaturalną, ponieważ gdyby był naturalną, to każdy by go osiągał. Tymczasem sukces osiąga niewielu ludzi. Żeby go osiągnąć, nie można kierować się tym, co podpowiadają nasze chęci czy niechęci, ale trzeba robić rzeczy, o których się wie, że innym by się nie chciało. Ja tak robię. Jak Pan pracuje nad sobą? Dobry nawyk, który można w sobie wyrobić, to nawyk zaufania do samego siebie, tzn. jeśli postanowię, że coś zrobię, to sam dopilnowuję, żebym to zrobił. Większość ludzi zachowuje się przeciwnie obiecuje coś sobie, a potem tego nie robi, to okropny nawyk. To są małe rzeczy, ale one decydują o tym, co się dzieje w pracy, a w perspektywie decydują o wynikach. Ciężko pracuję, efektywnie, jestem bardzo punktualny, daję z siebie wszystko podczas każdej godziny pracy, nie robię sobie wymówek, nigdy nie mówię sobie, że czegoś się nie da zrobić. Powiedzenie, które czasem stosuję to: Kto chce, szuka sposobu, kto nie chce, szuka powodu. Ja zawsze szukam sposobu. Nie odkładam pracy na 20 GAZETA SGH 04/07 (233)

21 55 LAT Centrum Wychowania fot. Janusz Stelmach Fizycznego i Sportu Na Bożena Madejska Cenne pamiątki fot. Maciej Górski przełomie lat 1952 i 1953 zostało wydane zarządzenie ówczesnego ministra szkolnictwa wyższego o wprowadzeniu obligatoryjnego wychowania fizycznego na I i II roku studiów we wszystkich polskich uczelniach. Wówczas w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH) powstało Studium Wychowania Fizycznego. Zajęcia wf odbywały się w różnych dyscyplinach sportowych, a dla studentów wyższych lat prowadzone były jako grupy fakultatywne. Zespół magistrów wychowania fizycznego pracował bardzo aktywnie, co roku odbywały się wspaniałe Święta Sportu tzw. Spartakiady, w których brali udział nie tylko studenci i pracownicy Studium WF, ale również pracownicy innych katedr Uczelni. Przy Klubie Uczelnianym AZS powstawało coraz więcej sekcji sportowych i był nawet taki czas gdy wf był obowiązkowy przez 3 lata studiów. W 1972 roku uczelniane studia wf zostały przemianowane na Studium Wychowania Fizycznego i Sportu. Wtedy sekcje sportowe AZS- SGPiS bardzo się rozwinęły i brały udział w różnych zawodach sportowych: Mistrzostwach Szkół Wyższych Ekonomicznych, Mistrzostwach Warszawy oraz w międzynarodowych typu Puchar Przyjaźni w siatkówce i koszykówce. Zgodnie ze Statutem uczelni (z roku) SGPiS wróciła do dawnej nazwy. Studium Wychowania Fizycznego i Sportu przemianowane zostało na Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu. W nowej strukturze uczelni zniesiono obowiązkowe zajęcia wychowania fizycznego; przez co stały się one zajęciami fakultatywnymi. Studenci uczestniczący w zajęciach mieli do wyboru różne dyscypliny sportowe, powstały nowe, ciekawe sekcje np. aerobiku i wspinaczki skałkowej. CWFiS zaangażowała się w organizację Akcji Lato: obozy na Mazurach: żeglarskie, windsurfingowe, rowerowe, w górach w Szczyrku oraz w Akcję Zima: obozy narciarskie w kraju i za granicą. Studenci za uczestnictwo w wf otrzymywali tzw. punkty kredytowe 2 za semestr lub 3, jeśli uczestniczyli w sekcji AZS-SGH. Przez cały czas swojej działalności CWFiS dba nie tylko o sprawność studentów, ale również pracowników i ich rodzin, prowadząc zajęcia otwarte na basenie i siłowni, które cieszą się ogromnym zainteresowaniem. W 2007 r. gdy CWFiS obchodzi swoje 55-lecie istnienia zgodnie z zarządzeniem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego zostają przywrócone obowiązkowe zajęcia wf w wymiarze 60 godz. na studiach I stopnia. Nagroda dla Tomasza Miśkiewicza najlepszego zawodnika w V Turnieju Tenisa w kategorii sekcja tenisa SGH fot. Janusz Stelmach Nagrody dla drużyny rektorów i dziekanów w sztafecie pływackiej rektorzy i dziekani vs. studenci fot. Maciej Górski Podczas uroczystego zakończenia Dni Sportu wystąpił gościnnie Zespół Kontra 99 z Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 7 z Saskiej Kępy r. I Mistrzostwa SGH w Szachach o Puchar JM Rektora r. XI Mistrzostwa w piłce nożnej halowej r. Mistrzostwa w wieloboju siłowym r. Mistrzostwa SGH w Żeglarstwie nad Zalewem Zegrzyńskim r. Beach Cup (plażowa piłka siatkowa) nad Zalewem Zegrzyńskim r. V Mistrzostwa SGH w tenisie r. Sztafeta pływacka Rektorzy i dziekani vs. studenci r. Uroczyste zakończenie Dni Sportu wraz z wręczeniem pucharów, dyplomów i nagród (Aula Spadochronowa) fot. Janusz Stelmach KALENDARZ IMPREZ DNI SPORTU: Uroczystość zakończenia Dni Sportu prowadził Witold Dżoń - z-ca kierownika CWFiS ds. sportu

22 DZIEWCZYNY mają lepiej W dniach 7 8 maja 2007 w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie odbył się Dzień Siatkówki. Pomysłodawcami a zarazem realizatorami przedsięwzięcia byli studenci, członkowie Klubu Uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego oraz Studenckiego Koła Naukowego Zarządzania w Sporcie przy stołecznej SGH: Nikolett Siklósi, Anna Wawrzykowska, Katarzyna Perycz, Piotr Jakóbik oraz Arkadiusz Sumara. Dzień Siatkówki rozpoczął pokaz zdjęć z Ligi Światowej oraz Mistrzostw Świata Dzięki uprzejmości Polskiego Związku Piłki Siatkowej studenci oraz pracownicy SGH mogli podziwiać profesjonalne zdjęcia, które wyświetlane Rybak, Witold Roman oraz Krzysztof Wanio. Krzysztof Wanio, znany komentator sportowy, a od niedawna rzecznik prasowy PZPS, poprowadził całą imprezę, uzyskując od gości cenne informacje. Sam również opowiedział nam jak zgrupowania i mecze widziane są okiem reportera, a także jak trudno jest dotrzeć do zawodników czy trenerów. Dzięki naszym kadrowiczom dowiedzieliśmy się Alojzy Świderek Edward Skorek były w centralnym miejscu uczelni w Auli Spadochronowej. W przerwach między zajęciami, przy dźwiękach Pieśni o Małym Rycerzu, wyświetlane były fragmenty meczów Polskiej Reprezentacji: z Japonii z 2007 r., a także z Montrealu z 1978 r. Od godziny uczelnia stała się miejscem spotkań wybitnych działaczy i zawodników polskiej siatkówki. Pierwsza Konferencja Dzień z życia kadrowicza cieszyła się wielkim powodzeniem. Naszymi gośćmi byli: Izabela Bełcik, Radosław Wojciech Czayka jak wygląda dzień na zgrupowaniu. Zarówno Iza Bełcik jak i Radek Rybak wyjawili nam, jak wyglądał ich pierwszy dzień w kadrze. Opowiedzieli nam także, jak w trakcie kilku lat spędzonych w kadrze zmieniały się trendy w treningach, zgrupowaniach. Jedno jest jednak pewne, co wielokrotnie podkreślał Witold Roman: Dziewczyny mają na zgrupowaniach lepiej. Miał tu na myśli chociażby godzinę pobudki, śniadania czy treningi. Witold Roman podzielił się z nami swoimi doświadczeniami zarówno z kariery zawodniczej, jak i dzisiejszej roli managera reprezentacji. Dowiedzieliśmy się m.in. że jest on jedyną osoba, która w każdej chwili może odebrać telefon, i w przeciwieństwie do zawodników może, a wręcz musi go mieć zawsze przy sobie. Druga konferencja: Przepis na sukces w Polskim Sporcie Drużynowym była debatą bardziej kameralną, ale własnie dzięki temu jej uczestnicy mogli z niej dużo wynieść, a zarazem zadać nurtujące ich pytania. Naszymi gośćmi byli: Edward Skorek, Alojzy Świderek oraz Wojciech Czayka. Debata miała głównie na celu wyjaśnienie, w czym lepsza jest włoska szkoła siatkówki i dlaczego zatrudniamy obecnie trenerów obcokrajowców Lozano i Bonittę. Zarys historyczny, który został przedstawiony przez dwóch wybitnych trenerów, pokazał nam, drogę którą musiała przejść polska siatkówka i polscy trenerzy, by dojść do dzisiejszego poziomu. Wojciech Czayka wprowadził nas od kuchni w sprawy organizacyjne. Mowa była m.in. o pozyskaniu sponsora generalnego, jakim jest Polkomtel S.A., przygotowaniu merytorycznym do Polskiej Ligi, ME, MŚ czy Ligi Światowej. Zarówno według CEV jak i FIVB Polska jest na wysokiej pozycji, jeśli chodzi o poziom organizacji dużych imprez siatkarskich. Ma to niewątpliwie wpływ na to, że właśnie Polska organizauje w tym roku Finał Ligi Światowej. Na zakończenie Dnia Siatkówki uczestnicy mieli możliwość obejrzenia dwóch filmów w Auli Multimedialnej SGH. Zawieszeni w powietrzu był to film o siatkówce. Wypowiedzi trenera Raula Lozana, podstawowe przepisy PZPS w siatkówce, techniki odbić podobały się zarówno fanatykom jak i laikom siatkarskim. Tytuł filmu jest nieprzypadkowy- w dzisiejszych czasach, prawie każdy element gry odbywa się w powietrzu. Drugi z filmów nosił tytuł Najlepsi na świecie. Tym razem bohaterami byli kibice są oni bowiem uznawani za najlepszych na świecie. Na meczach siatkówki panuje niesamowita atmosfera i jest na tyle bezpiecznie, że rodzice nie boją się zabierać na trubuny kilkumiesięcznych dzieci. A jak sami kadrowicze opowiadają, zupełnie inaczej gra się przy pełnych trybunach i głośnym dopingu. Nikolett Siklósi Prezes Klubu Uczelnianego AZS SGH

23 Esgieh na wodzie, 12 maja, na wodach podwarszawskiego Zalewu Zegrzyńskiego odbyły się pierwsze Mistrzostwa Szkoły Głównej Handlowej o Puchar JM Rektora. Rozegrane zostały na łodziach klasy Sunhorse 19, zapewnionych przez firmę Sailing Events działającą przy Hotelu 500 w Zegrzu. Wystartowało aż 84 zawodników, poza studentami SGH stanęli także przedstawiciele władz SGH i studenci innych uczelni. Dzięki sprawnej pracy komisji sędziowskiej udało się rozegrać wszystkie 9 zaplanowanych wyścigów. Początkowo rywalizacja przebiegała w dwóch grupach eliminacyjnych, z których 5 najlepszych załóg zostało zakwalifikowanych do finału i walki o czołowe lokaty. Aby zwiększyć widowiskowość regat, rozegrano je w pobliżu brzegu, co zmuszało zawodników do maksymalnej koncentracji, ponieważ zmiany wiatru przychodziły zupełnie niespodziewanie. Wiatr płatał zresztą figle od samego rana, wiejąc ze zmienną siłą od 1 do 4B. Co więcej, kręcił na wszystkie strony na ustawionej w pobliżu nawietrznego brzegu trasie regat. Niektórym udawało dotrzeć po dwóch halsach na górną boję, inni po sześciu zwrotach wciąż pozostawali na halsówce. Prócz wiatru, na zawodników czyhała mielizna przy wyspie, która czyniła halsówkę pełną niespodzianek. W miarę rozgrywania kolejnych wyścigów wiatr słabł i finał rozgrywany był przy bardzo znikomych podmuchach, co wystawiało nerwy zawodników na ciężką próbę. Na sam koniec, po ostatnim wyścigu, wiatr zupełnie zdechł, a przelotny deszcz ostudził emocje wracających do brzegu załóg. Rywalizacja była bardzo wyrównana, o czym świadczyć może wiele remisów punktowych zarówno w eliminacjach jak i w finale. Trudno było zatem przewidzieć faworyta. Zwycięzcą I Regat o Puchar Rektor SGH, został Paweł Ołdziej z Politechniki Warszawskiej, który razem z załogą SGH-AM najlepiej poradził sobie z wymagającymi warunkami. Na zakończenie regat nastąpiło uroczyste wręczenie medali i dyplomów najlepszym załogom oraz głównej nagrody niespodzianki ufundowanej przez Zegrze Sailing Center oraz Hotel 500 którą okazał się być weekend w Hotelu 500 wraz z czarterem jachtów. Regaty okazały się nie tylko wielkim sukcesem od strony sportowej, ale także organizacyjnej. Wzbudziły ogromne zainteresowanie wśród studentów, co pozwala patrzeć z optymizmem na kolejne tego typu imprezy. Miejmy nadzieję, że już niedługo. Może już na jesieni. Karol Milewski,Tomek Nowiński, Małgorzata Zakrzewska Skład zwycięskiej drużyny: Paweł Ołdziej PW, Ewa Warchoł AM, Katarzyna Szczerba SGH, Agata Kruszka SGH fot. AZS SGH czyli I Mistrzostwa SGH w Żeglarstwie Kierownik CWFiS Anna Kęska podczas Mistrzostw SGH w Żeglarstwie

24 Najtęższa głowa SGH, J ubileusz stulecia SGH zaowocował wieloma wydarzeniami, które miały miejsce po raz pierwszy. Powstał Zespół Pieśni i Tańca SGH, wybrano Miss, najsilniejszego człowieka, najpopularniejszego wykładowcę SGH. Jednak co zadziwiające również nigdy wcześniej w stuletniej historii Uczelni nie poważono się obiektywnie rozstrzygnąć, kto jest najmądrzejszym SGH-owcem! Kwestii tej nie poruszano przez ostatnie sto lat pewnie dlatego, że zdefiniowanie i pomiar inteligencji jest wciąż kontrowersyjny. Zdecydowano, że średnia ocen czy IQ są niemiarodajne i postanowiono zastosować metodę węgierskiego prof. Elo, który stworzył system (nazwany jego imieniem) oceny siły intelektu w oparciu o szachy. W pełnym przekonaniu o wyższości królewskiej gry nad innymi metodami mierzenia wydajności szarych komórek, grupa szachistów z KU AZS zorganizowała 15 kwietnia br. turniej o I mistrzostwo SGH w szachach. W Auli Spadochronowej, pod czujnym okiem patrona honorowego imprezy, JM Rektora prof. Adama Budnikowskiego, zmierzyło swoje siły 55 zawodników (akurat tylu, ile lat liczy CWFiS). Po 9 rundach emocjonującej walki udało się wreszcie wyłonić bezapelacyjnego zwycięzcę, którym został ubiegłoroczny absolwent mgr Paweł Kołosowski. Tytuł najlepszej szachistki wywalczyła (pokonując przy okazji wielu mężczyzn!) studentka V roku Maria Szymańska, która o włos pokonała znaną arcymistrzynię i reprezentantkę Polski Beatę Kądziołkę studentkę I roku. Trzeba dodać, że od walki z uzdolnioną młodzieżą nie uchylili się wykładowcy naszej Alma Mater w szranki turnieju stanęło kilku z nich. Tytuł najlepszego wykładowcy SGH zdobył po wyjątkowo zaciętym poje- dynku z dr. Grzegorzem Myśliwcem autor tego artykułu. Z kolei najstarszym zawodnikiem turnieju był 71-letni absolwent SGPiS Jerzy Lesiak, który kilkukrotnie udowodnił, że doświadczenie może być ważniejsze od wa Fundacji na rzecz wspierania szachów w Warszawie. I Mistrzostwa SGH w szachach cieszyły się nadspodziewanie dużym zainteresowaniem pomimo bardzo krótkiego czasu na zgłoszenia (do początku kwietnia nie było pewności, że uda się rozegrać turniej) chęć gry zgłosiło blisko sto osób. W przeważającej mierze byli to studenci i pracownicy SGH, ale także absolwenci SGH i SGPiS oraz sympatycy naszej Uczelni z Politechniki Warszawskiej, SGGW, Uniwersytetu Warszawskiego i innych stołecznych uczelni. Zainteresowanie imprezą środowiska akademickiego, mediów (relacje z mistrzostw przekazywała m.in. telewizja TVP3 i Życie Warszawy ), a także znaczące wsparcie władz Uczelni w osobach rektora prof. Adama Budnikowskiego i prorektora prof. Joachima fot. Maciej Górski Aula spadochronowa przygotowana do turnieju fot. Maciej Górski czyli o przewadze ELO nad IQ Zwycięzcy I Mistrzostw SGH w szachach Od lewej: mgr Marcin Najbar najlepszy absolwent SGH, Beata Kądziołka najlepsza studentka SGH, mgr Paweł Kołosowski zwycięzca turnieju i zdobywca tytułu Mistrza SGH, dr Paweł Lesiak najlepszy wykładowca SGH, Krzysztof Rek najlepszy student SGH szybkiej ręki (w trakcie partii do namysłu przysługiwało jedynie 10 min). Zwycięzcy turnieju w różnych kategoriach (w sumie kilkanaście osób) otrzymali nagrody pieniężne ufundowane przez Uczelnię, a także atrakcyjne nagrody rzeczowe ufundowane przez firmy: Microsoft (reprezentowana przez silnego szachistę i absolwenta SGH Adama Dzwonkowskiego), Plus GSM, Grupa Żywiec i PEKAES. Do sponsorów turnieju dołączyła też firma logistyczna Hellmann Worldwide Logistics, której motto Thinking ahead, moving forward świadczy o tym, że biznes opiera się na tych samych zasadach, co szachy. Wsparcie logistyczne turnieju zapewniła jednak nie firma logistyczna, lecz absolwentka SGPiS Maria Macieja, szefo- Osińskiego (notabene obaj szachiści!) oraz Prezesa AZS prof. Marka Rockiego (na razie warcaby i GO) pozwalają żywić nadzieję, że turnieje szachowe na stałe zagoszczą na uczelni kształcącej najlepszych ekonomistów w kraju. Nadzieja jest tym bardziej uzasadniona, iż szachy stanowią kwintesencję myślenia w kategoriach strategicznych i operacyjnych, zarządzania siłami i czasem, wreszcie dokonywania racjonalnych wyborów. Są więc grą opartą na podobnych zasadach, jak gra rynkowa. dr Paweł Lesiak Instytut Handlu Zagranicznego i Studiów Europejskich Koordynator I Mistrzostw SGH w szachach plesiak@sgh.waw.pl

25 rozmowa gazety KAMIL KOSIOR Student V roku SGH, kierunek: zarządzanie i marketing. Starszy Doradca Finansowy. Zarządza sześcioma oddziałami firmy doradztwa finansowego. Pracuje w Warszawie, Radomiu, Szczecinie i Sopocie. Kieruje pracą około 150 osób. Dodatkowo jest odpowiedzialny za rekrutację i szkolenia. Zaczął budować swoją karierę już po I roku studiów. Firma, która sprzedaje książki, ogłosiła w SGH, że szuka studentów chętnych do pracy w USA podczas wakacji. Pojechał. To była ciężka praca w sprzedaży; wiele się tam nauczył m.in. perfekcyjnie opanował język angielski oraz jak polegać na sobie. Po powrocie zaproponowano mu dalszą pracę dla tej firmy tym razem w Polsce. Pracował w niej jeszcze przez ponad rok. Od marca 2005 roku pracuje dla firmy doradztwa finansowego. Początkowo był odpowiedzialny za kontakt z klientem. Później awansował zarządzał zespołem doradców finansowych, został szefem jednego z oddziałów firmy w Warszawie. Obecnie zarządza sześcioma. Jego komentarze finansowe pojawiają się w mediach. później. Albert E. N. Gray napisał też, że ludzie formują nawyki, a nawyki formują przyszłość. Cała rzecz polega na tym, aby wytworzyć w sobie odpowiednie nawyki robić rzeczy, na które nie mamy ochoty, aby weszły nam w krew. Na początku jest ciężko, wszystko się wydaje trudne. Ludzie nie rodzą się gotowi na sukces, muszą się dopiero nauczyć odpowiednich nawyków, aby go osiągnąć. Studia kształtują nawyki? Studencki styl życia i studia nie pomagają nam w tym, żebyśmy byli nastawieni na karierę i rozwój zawodowy. Kiedy w szkole czy na studiach zrobimy cztery zadania na pięć, z tych które nam zadał nauczyciel, to uważamy, że zrobiliśmy dobrą robotę, bo zrobiliśmy prawie tyle, ile trzeba było. Jak zrobimy prawie tyle, ile trzeba było w pracy to, to nie jest dobra robota w ogóle. A nas się do tego stylu działania się przyzwyczaja. Poza tym studia uczą, że jak mam coś zrobić dzisiaj, zrobię to jutro; jak mam egzamin w piątek, fot. Newsweek w czwartek będę przez cały dzień i noc się uczył zostawiam wszystko na ostatnią chwilę. Takie wysokie wymagania wobec siebie muszą wywoływać stres. Ostatnio byłem na konferencji Get Inspired w Warszawie. Tam przemawiali tacy ludzie, jak np. jeden z autorów Przywództwa bez władzy Richard Boyatzis. Boyatzis mówił o chronicznym stresie odczuwanym przez menedżerów w pracy. Ale mówił, że menedżerowi musi towarzyszyć stres, bo jest odpowiedzialny za swoich pracowników, za wyniki. Ja też odpowiadam za ludzi; niektórzy z nich wzięli kredyty hipoteczne na mieszkania, niektórzy kupili drogie samochody, inni się żenią, zakładają rodziny. Ja muszę im zapewnić to, że będą mieli dalej pracę oraz że będą się rozwijali. Stres towarzyszy poczuciu odpowiedzialności, jakie ma menedżer. Natomiast ten stres trzeba umieć kontrolować. Jak Pan zarządza swoim stresem? Po pierwsze w ciągu dnia pracy trzeba mieć czas tylko dla siebie. Niektórzy nazywają to szumnie medytacją. Ale niektórzy mówią po prostu: przemyślenia. Trzeba mieć czas na to, aby codziennie zrobić coś dla siebie poczytać książkę, rozerwać się, pobiegać, pójść na spacer. Na pewno nie wolno funkcjonować na zasadzie: za trzy miesiące będę miał wakacje, wtedy się odstresuję, bo to nie działa, to jest za mało. Radziłbym odstresowanie przez uprawianie jakiegoś sportu, relaks, żeby nie wpaść w wir. Chodzę na basen dwa razy w tygodniu, mam świętą zasadę, że raz w tygodniu wychodzę ze znajomymi na miasto, aktywnie spędzam weekendy w maju pojechałem do Portugalii, gdzie uczyłem się surfować, ostatnio byłem w Poznaniu i w Szczecinie, na łódkach na Mazurach, a w lipcu lecę na tydzień do Tokio, żeby odpocząć. Zarządza Pan osobami z większym doświadczeniem i starszymi od Pana. Powoduje to konflikty? O szacunek trzeba walczyć. Trzeba wykazywać się kompetencją wobec klientów i pracowników. Jeśli posiada się odpo- czerwiec

26 rozmowa gazety fot. Newsweek wiednie umiejętności i potrafi się zaoferować swoim pracownikom jakąś wartość dodaną, to za to będą cię szanować. Nie można kazać się szanować. Można tylko tak pracować i dawać innym taki przykład swoją pracą, żeby ludzie chcieli za tobą podążać. Piszę pracę magisterską o tym, jak być liderem, za którym ludzie chcą iść. Będąc młodym liderem, właśnie w ten sposób trzeba zarządzać porywać ludzi za sobą, dawać im wizję. Trzeba sprawić, aby ludzie chcieli pracować więcej, chcieli dawać z siebie wszystko. W nowoczesnych organizacjach nie obowiązuje już starożytna rzymska zasada, że ludzie nie mają cię lubić, ale mają się ciebie bać. Nowoczesny menedżer nie stoi z biczem nad pracownikami, ale chce zainspirować ich swoją wizją, swoim przykładem. Staram się tak zachowywać, aby pracownicy czuli, że mogą się czegoś ode mnie nauczyć. fot. Newsweek Z pewnością ma Pan znajomych, którzy planują lub wyjechali do pracy za granicę i pracują tam w swoim zawodzie. Czy przekonuje ich Pan, że w kraju też mogą zrobić karierę? Nigdy nie planowałem ani nie planuję wyjazdu za granicę. W Polsce mówi się o wysokim bezrobociu; wskaźniki wskazują na 14 proc., moim zdaniem to jest ok. 8 proc., bo jest duża szara strefa. Jeśli ktoś chce znaleźć pracę, znajdzie ją. W każdym zawodzie, jeśli ktoś chce odnieść sukces, może to zrobić, gdy się stara. Ucieczka za granicę jest pójściem na łatwiznę. Swoich znajomych, którzy myślą o wyjeździe, przekonuję, że w Polsce można odnieść sukces, cokolwiek się robi. Wyjechanie za granicę może wiązać się z lepszym poziomem życia, ale też nie musi. Mam znajomego, który wyjechał do Londynu, i pracował w City. Zarabiał kilkanaście tysięcy złotych. Jednak życie w Wielkiej Brytanii jest na tyle drogie, że wcale nie żył w Londynie na wyższym poziomie niż gdyby w Polsce zarabiał cztery tysiące złotych. Pracował tam dwa lata, zebrał doświadczenie i wraca teraz do Polski. Wyjechanie za granicę i przyjęcie ciepłej posady za dobre pieniądze jest OK, ale niepartiotyczne. Uważam, że osoby wykwalifikowane zdobędą za granicą doświadczenie i wrócą do kraju. Myślę, że tak się będzie coraz częściej działo. Jakie jest Pana największe marzenie? To banał, ale pieniądze nie są najważniejsze. W pewnym momencie ludzie sukcesu przestają pracować dla pieniędzy. Mam nadzieję, że uda mi się dotrzeć do tej granicy. Marzę o tym. Co zatem jest ważniejsze od samych pieniędzy? Ważniejsze jest to, co chcę osiągnąć w pracy zawodowej. W firmie chcę być na tyle aktywny i widocznym, aby inspirować pracowników, uczuć ich, szkolić, dawać im możliwość rozwoju. Chciałbym, aby firma, w której obecnie pracuję zrealizowała swój cel stała się największą firmą doradztwa finansowego w Polsce. Mamy bardzo ambitne plany, pasję pracy i wspaniałą wizję... Częścią niej jest to, co ja chciałbym w tej firmie zrobić zbudować tak dużą strukturę organizacyjną zatrudnić tysiące ludzi która będzie dawała pracownikom możliwość zrobienia kariery. Rozmawiała Katarzyna Growiec 22 GAZETA SGH 04/07 (233)

27 konferencje/seminaria Spotkanie przyjaciół komunikowania Jak wiadomo proces komunikowania należy do najstarszych procesów społecznych. Co więcej, komunikowanie jest wręcz niezbędne dla nawiązywania kontaktów społecznych, służących przekazywaniu informacji czy to zmierzających do wytworzenia, wzmocnienia, czy też rozszerzenia wspólnego obszaru myśli i uczuć W zasadzie trudno wyobrazić sobie życie społeczne bez procesu komunikowania, który odbywa się na różnych poziomach, przy użyciu różnych środków, wywołując różnorodne skutki. Procesem, który leży u podstaw piramidy komunikowania, jest komunikowanie interpersonalne, które polega na przetwarzaniu informacji przez człowieka, w mniej czy bardziej świadomy sposób. Nie ulega wątpliwości, że głównym podmiotem naszych oddziaływań jesteśmy my sami prowadzimy rozmowy z samym sobą, kłócimy się albo pocieszamy, cieszymy się z własnych sukcesów, wybaczamy sobie winy fot. archiwum Anny Kozłowskiej Małgorzata Molęda-Zdziech Pierwszym poziomem komunikowania o charakterze społecznym jest komunikowanie interpersonalne, zachodzące na poziomie jednostka jednostka, które charakteryzuje się przede wszystkim spontanicznością i brakiem sformalizowanych kontaktów. Życie jednostki w grupie dało podstawy do pojawienia się kolejnego poziomu komunikowania, jakim jest komunikowanie grupowe, w którym zaczęły wykształcać się wzory interakcji społecznych; pojawił się problem zależności międzyludzkich, wpływu społecznego czy też władzy. Rozwój społeczny był podłożem dla wyłonienia się komunikowania międzygrupowego, a powstanie władzy politycznej i pierwszych organizacji gospodarczych, stworzyło warunki do pojawienia się komunikowania organizacyjnego. Proces komunikowania na tym poziomie jest bardziej sformalizowany, władza i kontrola zdefiniowane, role nadawcy i odbiorcy jasno określone. Za najwyższy poziom komunikowania uznaje się komunikowanie masowe, które pojawiło się wraz z rozwojem mediów masowych. Od kilku lat jesteśmy świadkami wyodrębniania się nowego poziomu komunikowania, jakim jest komunikowanie interaktywne. Za sprawą nowych mediów, zwłaszcza internetu, człowiek zyskał możliwość porozumiewania się za pośrednictwem medium, ale w sposób natychmiastowy. Pojawiają się pytania: czy i na ile poziom komunikowania interaktywnego zmieni funkcjonowanie jednostki w grupie, czy stanie się on podstawowym poziomem dla formowania Pierwsze spotkanie z problematyką komunikowania na SGH napawa optymizmem. Okazało się, że jest to dziedzina wiedzy bliska zainteresowaniom wielu pracowników i studentów naszej Uczelni. Może być przydatna przy tworzeniu zespołów interdyscyplinarnych, które analizując zjawiska społeczne, korzystają z paradygmatu komunikacyjnego. ŚWIAT TO KOMUNIKAT Seminarium poświęcone komunikowaniu na uczelni ekonomicznej musi mieć swoją specyfikę Pomysł na nasze seminarium zrodził się bardziej z potrzeby zapoznania słuchaczy z pewnymi koncepcjami czy teoriami komunikowania, które pozwalają na lepsze zrozumienie złożoności wielu zjawisk społecznych, ekonomicznych czy politycznych. Dlatego celem seminarium naukowego Proces komunikowania. Teoria i praktyka (8 maja br.) zorganizowanego przez Katedrę Socjologii nie była dyskusja na temat tego jak rozmawiamy, o czym, co pomijamy i jakie bariery spotykamy na drodze do porozumienia chociaż było to seminarium poświęcone komunikowaniu, a postawione pytania są ważne i na pewno warto szukać na nie odpowiedzi Biorąc pod uwagę informacje zawarte w ostatnim wydaniu Gazety SGH, związane z tematyką negocjacji czy manipulowania, jesteśmy przekonani, że problematyka komunikacyjna znajduje coraz więcej fanów także na naszej Uczelni. Uczestnicy wysłuchali ośmiu prezentacji, poświęconych tak różnym zagadnieniom, jak: lobbing, społeczności markowe czy władza organizacyjna; połączonych jednakże wspólnym mianownikiem, jakim jest proces komunikowania. i trwania społeczności, czy świat wirtualny może zastąpić świat realny? Złożoność relacji, jakie zachodzą pomiędzy uczestnikami procesu komunikowania powoduje konieczność poszukiwania coraz lepszych rozwiązań nie tylko w nawiązywaniu kontaktu społecznego, ale również w budowaniu skutecznych sposobów wpływu społecznego. Tym samym rodzi się potrzeba interdyscyplinarnego podejścia do zagadnień związanych z procesem komunikowania, dyskusji wokół różnorodnych podejść do badania tego samego problemu. Wydaje się zatem, że możliwość wymiany doświadczeń, próba integracji środowiska zajmującego się różnymi aspektami komunikowania, czerwiec

28 konferencje/seminaria INFORMACJA O REFERENTACH Prof. dr hab. Jolanta Gładys-Jakóbik profesor w Katedrze Socjologii SGH. Przedmiotem jej zainteresowań są elity gospodarcze i zmiany zachodzące w funkcjonowaniu współczesnych organizacji. Prowadzi zajęcia i szkolenia dla kadry kierowniczej z zachowań w organizacji, kultury organizacyjnej i komunikowania. Jest autorką lub współautorką publikacji poświęconych tej problematyce, m.in. Dyrektorzy przedsiębiorstw państwowych w sytuacji zmiany systemowej, Kształtowanie się środowiska biznesu jako grupy interesu w Polsce, Różne oblicza i uwarunkowania sukcesu we współczesnej Polsce. W roku 1994 jako stypendystka Mellon Scholarship, przebywała w USA, w 1996 uzyskała certyfikat Międzynarodowej Szkoły Zarządzania w Barcelonie, a 1998 roku w ramach stypendium Tempus JEP, przebywała jako visiting professor w Uppsali. Współpracowała z Polsko-Amerykańskim Centrum dla Małej Przedsiębiorczości, z Centrum ds. Szkolenia Olimpus oraz z Polską Fundacją Promocji Kadr. Zajmowała się szkoleniami kadry kierowniczej dla PKP i Poczty Polskiej. Brała udział w opracowaniu diagnozy i rekomendacji w zakresie zmian kultury organizacyjnej PP Poczta Polska. Prywatnie lubi koty, interesuje się kulturą Chin i jogą. Dr hab. Jacek Miroński pracownik naukowy w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Jest absolwentem wydziału Handlu Zagranicznego SGH. Tytuł pracy habilitacyjnej Zarys teorii przedsiębiorstwa opartej na władzy. Prowadził szkolenia m.in. na zlecenie Krajowej Izby Gospodarczej, UNIDO, Canal Plus, PZU, Bosch, Samsung, polsko-kandyjskiego i polsko-amerykańskiego programu MBA SGH. Brał udział przy opracowywaniu ekspertyz dla szeregu polskich i zagranicznych firm. Pracował w Procter & Gamble Polska. Był dyrektorem ds. promocji Radia Zet. W roku akademickim 1996/1997 przebywał jako stypendysta Fundacji Fulbrighta na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Odbywał staże naukowe na uniwersytetach w Kanadzie i w Szwecji. W roku 2000 otrzymał roczne stypendium badaw- to naprawdę świetny pomysł na seminarium naukowe We wstępie Jolanta Gładys-Jakóbik nawiązała do problematyki mediów i wartości społecznych, które prezentują. Skoncentrowała się na trzech zagadnieniach: na ile treści prezentowane w mediach stanowią odzwierciedlenie problemów, którymi żyje współczesne społeczeństwo, jakie wątki przeważają w prezentowanych programach i jakie idee są prezentowane przez środki masowego przekazu. Celem prowadzonych badań w tym zakresie, jest rozpoznanie przekazów masowych, określenie, co jest w nich wspólne, co jest przedstawiane jako istniejące, ważne, słuszne (lub nie). W prowadzonych analizach socjologicznych przyjmuje się zatem, że istnieje wspólna baza zawarta w treści przekazu dla formułowania opinii i prowadzenia publicznych dyskusji. Autorka proponuje schemat analizy dla zapisu instytucjonalnego zachowania w przekazach do dużych i heterogenicznych społeczności. Jest to propozycja dla uporządkowania informacji przekazywanych przez media masowe. Z kolei Małgorzata Molęda-Zdziech mówiła o lobbingu w polskiej rzeczywistości gospodarczej. Oprócz zagadnień definicyjnych w prezentacji znalazło się wiele interesujących spostrzeżeń dotyczących praktyk lobbowania w Polsce. Omawiana problematyka została pokazana na tle rozwiązań istniejących już w innych krajach: w Stanach Zjednoczonych i w krajach Unii Europejskiej; co tym bardziej pobudziło zebranych do zadawania pytań i dyskusji na temat polskiej wersji lobbingu. Lobbing w Polsce został niebezpiecznie obarczony ładunkiem pejoratywnym, co Małgorzata Molęda-Zdziech upatruje m.in. w niechlubnych początkach transformacji i w niekoniecznie odpowiednim przenikaniu się sfery biznesu oraz polityki. Tymczasem lobbing ma do odegrania bardzo ważną rolę w społeczeństwie polskim. Rola ta to stymulowanie rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, w efekcie aktywowanie obywateli do łączenia się w grupy interesów i do reprezentowania swoich interesów. Konsekwencją tego rodzaju działań powinno być zmniejszenie przepaści, między obywatelem a władzą, która wydaje się od wielu lat pogłębiać. Wystąpienie Pawła Piątka, dotyczyło niezwykle interesującej kwestii, jaką współcześnie są społeczności markowe. Problematyka marki została pokazana na przykładzie firmy Apple. W swoim bardzo socjologicznym wystąpieniu, pokazał on, w jaki sposób marka może urosnąć niemal do rangi religii. Sposób ujęcia tematu i jego nowość, spowodowały duże zainteresowanie osób biorących udział w seminarium, co zaowocowało wieloma pytaniami skierowanymi bezpośrednio do autora, który pokazał, że komunikowanie interaktywne może stać się dla człowieka, jeśli nie podstawowym sposobem kontaktu społecznego, to na pewno na tyle istotnym, że można mówić o formowaniu się charakterystycznej społeczności koncentrującej się wokół marki. Prezentacja Izabeli Książkiewicz dotyczyła teorii naznaczania społecznego. Referentka zwróciła przede wszystkim uwagę na fakt, że zgodnie z podejściem Ervinga Goffmana każdy z nas jest aktorem podejmującym na scenie życia codziennego role, które są konsekwencją procesów socjalizacji i kontekstu, w jakim przebiega zdarzenie. Role mogą być nam narzucone niezależnie od naszej woli, oznacza to, że jednostki są niejako wepchnięte w określone scenariusze Seminarium wzbudziło duże zainteresowanie wśród uczestników działania. Z tej perspektywy prelegentka przedstawiła sytuację grup i jednostek, które ze względu na narzucone im instytucjonalne i społeczne naznaczone role, są marginalizowane; jednym słowem stają się nosicielami piętna. Warto pamiętać, że współcześnie można stać się nosicielem piętna z różnych powodów: ekonomicznych, etnicznych, światopoglądowych, zdrowotnych czy też cech 24 GAZETA SGH 04/07 (233)

29 konferencje/seminaria INFORMACJA O REFERENTACH fizycznych. Ze względu na skalę problemów wynikających z procesów marginalizacji ważne jest rozpoznanie tego typu zachowań, po to, by nie pogłębiać izolacji społecznej, która ogranicza szanse życiowe jednostek dotkniętych piętnem. Na zakończenie prezentacji autorka wskazała na bardzo interesującą kwestię, jaką są mechanizmy pozytywnego piętna, które można z powodzeniem wykorzystywać w celach manipulacji, zarówno wizerunkiem jednostki jak i grupy. Druga część naszego spotkania była poświęcona konstruowaniu wizerunku jednostek, grup i całych organizacji. Anna Kozłowska zajęła się wywołującą coraz większe zainteresowanie problematyką budowania wizerunku firmy odpowiedzialnej społecznie. Na wybranych przykładach pokazała, w jaki sposób firmy włączają się do różnego rodzaju działań społecznych i w jaki sposób jest to wykorzystywane w kampaniach komunikacyjnych. Społeczny wymiar działań przedsiębiorstw można dostrzec zarówno w tradycyjnych kampaniach reklamowych, w których firma koncentruje się np. na przekazaniu informacji o swym odpowiedzialnym podejściu do produkcji, fot. archiwum Anny Kozłowskiej zarządzania czy marketingu, jak również w społecznych kampaniach reklamowych, w których uczestnictwo przedsiębiorstwa sygnalizowane jest jedynie poprzez logo. Tymczasem można postawić pytanie, czy CSR (Corporate Social Resposibility) nie jest przypadkiem instrumentalnie traktowane jako narzędzie działań public relations? W dyskusji podkreślony został fakt, iż wraz z rozwojem koncepcji społecznej fot. archiwum Anny Kozłowskiej Jolanta Gładys-Jakóbik odpowiedzialności biznesu, pojawia się konieczność określenia relacji pomiędzy tą koncepcją a działalnością PR. Z jednej strony CSR obejmuje wiele instrumentów i programów, które wykraczają poza dotychczasowe podejście do działań PR jako instrumentu komunikowania marketingowego (niektórzy uważają wręcz, że rolą public relations powinno być wyłącznie komunikowanie o inicjatywach z zakresu CSR). Z drugiej jednak, rola public relations nie może być sprowadzana jedynie do kreowania pozytywnego wizerunku firmy czy wspierania działań marketingowych (MPR). PR coraz częściej postrzegany jest jako funkcja zarządzania, której zadaniem jest budowanie i wzmacnianie więzi ze wszystkimi interesariuszami, tym samym też inicjowanie działań o charakterze społecznym. Na koniec Anna Kozłowska podkreśliła, iż budowanie wizerunku firmy społecznie odpowiedzialnej powinno być konsekwencją podejmowania przez przedsiębiorstwa konkretnych działań społecznych czy ekologicznych. Kontynuacją wystąpienia Izabeli Książkiewicz z pierwszej części seminarium, była prezentacja Beaty Błaszczyk poświęcona problematyce stereotypizacji, pokazanej na przykładzie osób bezrobotnych. Wskazała ona na źródła istniejących stereotypów i uprzedzeń w stosunku do osób bezrobotnych, jej odbiór społeczny oraz funkcjonujące wizerunki osób bezrobotnych, zarówno z perspektywy pracodawców, urzędów pracy i pomocy społecznej, jak również z perspektywy samych bezrobotnych. Referentka podkreśliła w swym wystąpieniu, że społeczny odbiór cze Fundacji Japońskiej na Uniwersytecie Hosei w Tokio. Do jego głównych zainteresowań badawczo-naukowych należą: zarządzanie ludźmi, psychologia zarządzania i komunikacja marketingowa. Jest autorem licznych publikacji, m.in. książki Władza i polityka w przedsiębiorstwie. Dr Małgorzata Molęda-Zdziech socjolożka, adiunkt w Instytucie Studiów Międzynarodowych (Zakład Mediów Elektronicznych i Komunikowania), w SGH, ekspertka i wiceprezeska międzynarodowej organizacji pozarządowej EUROPA (Entretiens Universitaires pour l Administration Publique) z siedzibą we Francji, Limoges. Autorka monografii aktorskiego strajku Obecna nieobecność aktorski bojkot radia i telewizji w stanie wojennym (Oficyna Naukowa, Warszawa 1998) oraz współautorka książek: Lobbing. Sztuka skutecznego wywierania wpływu (Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2006) oraz Lobbing w Unii Europejskiej (Instytut Spraw Publicznych, Warszawa 2002), redaktorka naukowa polskiej wersji Lobbing i jego sekrety Michel Clamen, Felberg SJA, Kolekcjonerka aniołów w każdej postaci: figurki, rzeźby, książki o tej tematyce. A na co dzień i od święta mama nastolatka Marka. Dr Anna Kozłowska doktor nauk ekonomicznych, pracownik naukowy w Szkole Głównej Handlowej (Katedra Socjologii), swoje zainteresowania naukowe koncentruje wokół zagadnień związanych z oddziaływaniem mass mediów i reklamy, autorka dwóch podręczników: Reklama. Socjotechnika oddziaływania i Oddziaływanie mass mediów. Dalsze zainteresowania naukowe wiąże z problematyką marketingu społecznego i społecznej odpowiedzialności biznesu. W wolnych chwilach zajmuje się majsterkowaniem. Inspiracji do dalszych badań nad technikami wpływu społecznego dostarczają jej długie rozmowy z córką. Dr Katarzyna Górak-Sosnowska doktor nauk ekonomicznych, pracownik Katedry Socjologii SGH, sekretarz redakcji czasopisma Bliski Wschód oraz sekretarz Stowarzyszenia ARABIA.pl. czerwiec

30 konferencje/seminaria INFORMACJA O REFERENTACH Zajmuje się gospodarczymi i społecznymi problemami świata arabskiego oraz społecznościami muzułmańskimi w Europie. Autorka ponad 20 artykułów oraz współredaktor dwóch książek: Kuwejt historia i współczesność (2005) i Islam i obywatelskość w Europie (2006). Prowadzi także zajęcia warsztatowe dla uczniów szkół ponadpodstawowych w ramach projektu W kręgu kultury islamu realizowanego przez Stowarzyszenie ARABIA.pl i Polski Komitet ds. UNESCO. Dr Izabela Gabriela Książkiewicz absolwentka wydziału socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1997 roku zatrudniona na stanowisku asystenta, a od 2006 adiunkta w Kolegium Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Handlowej. Swoje zainteresowania koncentruje wokół problematyki naznaczania społecznego, wykluczenia. Wielka miłośniczka zwierząt. Dr Beata Błaszczyk adiunkt w Instytucie Gospodarstwa Społecznego. Wśród jej zainteresowań naukowych wymienić należy: problematykę bezrobocia i ubóstwa w ujęciu interdyscyplinarnym, procesy wykluczenia społecznego we współczesnej Polsce, polityka rynku pracy wobec grup szczególnie zagrożonych tymi procesami. Najważniejsze publikacje: Marginalisation and exclusion, [w:] Trends in Employment Atability and Labour Market Segmentation, Jena 2006, Bezrobocie i wykluczenie najważniejsze kwestie społeczne współczesnej Europy, [w:] Europa w gospodarce, polityce i kulturze światowej. Między dziedzictwem i przyszłością, red. J. Osiński, SGH, Warszawa 2004, Bezrobocie a problem kształtowania się podklasy w Polsce [w:] Między transformacją a integracją, red. P. Błędowski, SGH, Warszawa Prywatnie wielka miłośniczka kotów. Mgr Paweł Piątek absolwent dwóch kierunków: Stosunków Międzynardowych oraz Zarządzania i Marketingu SGH. Swoje zainteresowania naukowe koncentruje wokół marki jako zjawiska społecznego oraz wokół kultury popularnej. Spotkanie przyjaciół komunikowania bezrobotnych jest kwestią niesłychanie ważną. Dzieje się tak dlatego, że negatywny odbiór może przyczyniać się do izolacji społecznej bezrobotnych, powodującej w konsekwencji pozostawanie w zaklętym kręgu bezrobocia. Z kolei pozytywne nastawienie do bezrobotnych może być bardzo pomocne przy włączaniu tych ludzi do życia społecznego, a także przy szukaniu przez nich pracy. Z kolei komunikowaniem w organizacji z punktu widzenia władzy zajął się Jacek Miroński. Interesującym założeniem referatu było to, że władza w organizacji, rozumiana jako potencjalna możliwość wywierania wpływu na innych, jest jednym z podstawowych narzędzi menedżera. Jednak z powodu ambiwalentnego stosunku do władzy oraz niepełnego zrozumienia sposobu jej funkcjonowania, miejsce władzy w organizacji jest często niewłaściwie rozumiane zarówno przez menedżerów, jak i samych pracowników. Kluczową rolę w wykorzystaniu władzy odgrywa proces komunikowania pozwala on zarówno zdobywać władzę w organizacji, przekształcać ją w realny wpływ, ale także ograniczać opór wobec podjętych już decyzji. W efekcie skuteczność menedżera w wykorzystaniu władzy, zależy w dużym stopniu od jego umiejętności komunikowania. W swoim wystąpieniu autor pokazał, że komunikowanie pozwala nie tylko na zdobycie władzy, ale jest wręcz niezbędne dla jej utrzymania i bieżącego zarządzania organizacjami. Skuteczne komunikowanie powinno być zatem celem każdego kierownika i menedżera. Nieco egzotyczną problematyką z punktu widzenia prezentowanych wcześniej, zajęła się Katarzyna Górak-Sosnowska. fot. archiwum Anny Kozłowskiej Mówiła o wizerunkach kobiet sukcesu w świecie arabskim. Pokazując je, starała się jednocześnie znaleźć elementy wspólne, łączące pojęcie sukcesu istniejące w naszej kulturze z tymi, które wywodzą się z odmiennej rzeczywistości społeczno-ekonomicznej. Jak zauważyła autorka, może się wydawać, że między pojęciami kobieta arabska i kobieta sukcesu nie istnieje żaden związek, a jeżeli już, jest nią wzajemna sprzeczność. Tymczasem mieszkanki świata arabskiego coraz częściej wkraczają w sfery zdominowane przez mężczyzn, zajmując najwyższe stanowiska w rządach, kierując międzynarodowymi korporacjami czy zdobywając platynowe płyty. Czasami ich sukces jest mniej spektakularny, ale istotny społecznie przykładem występ bez hidżabu na ceremonii zaprzysiężenia (w Kuwejcie), pilotowanie samolotu (w Arabii Saudyjskiej) czy ukończenie szkoły dla kaznodziejów (w Maroko). W wystąpieniu przedstawiono sylwetki 12 kobiet sukcesu świata arabskiego, wskazując na czynniki, które umożliwiły im karierę. Są to, w zależności od dziedziny, wysoka pozycja społeczna, wsparcie męskich członków rodziny, ale także talent i czasami po prostu determinacja. Czy zatem aby odnieść sukces, kobieta musi zająć miejsce przedtem należące do mężczyzn? Pozostawiamy to pytanie retorycznym Dziękując wszystkim tym, którzy byli obecni na naszym seminarium i brali udział w dyskusji, liczymy, że nie będzie to ostatnie spotkanie przyjaciół komunikowania na SGH Do zobaczenia! Jolanta Gładys-Jakóbik Anna Kozłowska 26 GAZETA SGH 04/07 (233)

31 konferencje/seminaria OIKOS Spring Meeting Paris fot. Marcin Gajewski W dniach kwietnia 2007 roku sześcioosobowa delegacja warszawskiego oddziału oikos International, działającego przy Katedrze Geografii Ekonomicznej w Szkole Głównej Handlowej, wzięła udział w odbywającej się w Paryżu, międzynarodowej konferencji Oikos Spring Meeting Konferencja ta była kolejnym z cyklicznie organizowanych spotkań oddziałów międzynarodowej organizacji zrzeszającej studentów kierunków ekonomicznych i działającej na rzecz propagowania idei zrównoważonego rozwoju oraz społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR). Oikos International został utworzony w 1987 roku przez grupę studentów i wykładowców Uniwersytetu St. Gallen w Szwajcarii, gdzie do dzisiaj ma swoją siedzibę. Organizacja copółrocznych spotkań oddziałów, za każdym razem w innym miejscu oraz przez inny oddział, na stałe wpisała się w prawie dwudziestoletnią tradycję organizacji. Warto zaznaczyć, że gospodarzem poprzedniego spotkania oikos Autumn Meeting, odbywającego się w październiku 2006 roku był oikos Warszawa. Paryska konferencja składała się z dwóch głównych bloków: pierwszego, który dotyczył spraw związanych z funkcjonowaniem organizacji oraz drugiego, ściśle merytorycznego, którego celem było pogłębienie wiedzy uczestników z zakresu zrównoważonego rozwoju. Jeszcze przed oficjalnym otwarciem konferencji odbyło się spotkanie zarządu oikos International z przedstawicielami oddziałów, podczas którego postawiono przed uczestnikami zadanie wypracowania strategii rozwoju organizacji na lata W atmosferze owocnej burzy mózgów i przyjaznej dyskusji udało się przygotować projekt strategii, który następnie przyjęto w powszechnym głosowaniu. Ważnym elementem strategii była kwestia weryfikacji oddziałów pod względem aktywności. Tutaj spór okazał się szczególnie zacięty, gdyż nie jest łatwo obiektywnie oceniać aktywność poszczególnych oddziałów, nie znając dokładnie np. specyfiki danej uczelni. W związku z tym przyjęto pewne kryteria minimalne, które muszą być spełnione przez każdy oddział, aby został on utrzymany. Pierwszy, inauguracyjny wykład dotyczył przeglądu rynków finansowych pod kątem zrównoważonego rozwoju, a wygłosił go Matt Christensen z European Social Investment Forum ogólnoeuropejskiej grupy zajmującej się propagowaniem rozwoju zrównoważonego na rynkach finansowych Unii Europeskiej. Kolejnym punktem konferencji była prezentacja oikos International przeprowadzona przez Ninę Hug, obecną prezes zarządu, a także przekazanie uczestnikom założeń wypracowanej strategii na kolejne lata. Ważnym czerwiec

32 konferencje/seminaria fot. Marcin Gajewski Wspólne zdjęcie z zarządem oikos International, od lewej: Robert Stürmer, Nina Hug (oikos Int. President), Martin Herrndorf, Frank-Elmar Linxweiler, Maciej Żygłowicz, Alexis Angot, Dirk Schneider, Lars Stein, Mario Diethart, Gian Schelling elementem każdego spotkania jest prezentacja oddziałów i projektów przez nie zrealizowanych. Tym razem zdecydowano się na odejście od poprzedniej formuły, tj. prezentacji multimedialnych, przedstawianych przez reprezentantów oddziałów. Zdecydowano się na wprowadzenie formy bardziej interaktywnej, polegającej na przygotowaniu plakatów informacyjnych oraz krótkim wprowadzeniu każdego oddziału, aby następnie każdy mógł odwiedzić wybrane przez siebie stanowisko i uzyskać szczegółowe informacje na temat działalności i przeprowadzanych projektów. Warto wspomnieć, że stanowisko naszego oddziału cieszyło się dużym zainteresowaniem. Później mieliśmy okazję wziąć udział w bardzo ciekawym, zarówno pod względem merytorycznym, jak i sposobu wygłoszenia, wykładzie prof. Oliviera Fourcadet z ESSEC Business School w Paryżu. Jak się okazało profesor świetnie orientuje się w kwestiach związanych z naszym krajem, gdyż od ponad 10 lat corocznie odwiedza Warszawę i wykłada w SGGW. Częścią integralną wykładu były warsztaty, osobiście nadzorowane przez profesora, dotyczące wyzwań, jakim musi sprostać ludzkość w najbliższych dziesięcioleciach. Kolejne zajęcia dotyczyły roli, jaką organizacje pozarządowe odgrywają we współczesnym świecie. Na przykładzie frimy Danone, z którą oikos Warszawa współpracuje od kilku lat przy okazji projektu TRUST by Danone, a także wspólnej organizacji warsztatów, pokazano, jak może wyglądać współpraca pomiędzy fot. Gian Schelling wielkimi koncernami a organizacjami pozarządowymi. Problem ten został przybliżony przez dyrektora departamentu zrównoważonego rozwoju firmy Danone, Bernarda Giraud. Niezwykle charyzmatyczna przedstawicielka banku BNP Paribas, Cyrille Parant, zapoznała nas z dynamicznie rozwijającym się sektorem tzw. mikrokredytów, które z założenia mają być niewysokimi i nisko oprocentowanymi pożyczkami udzielanymi ubogiej ludności krajów Trzeciego Świata z przeznaczeniem na uruchomienie przez nich działalności gospodarczej. Ma to być droga do wyciągnięcia z biedy milionów obywateli tych państw. Ostatni dzień konferencji dotyczył głównie spraw organizacyjnych oikos International. Omawiano m.in. kwestię następnego, jesiennego spotkania w St. Gallen, a także oddziały Wieczorne zwiedzanie Paryża, od lewej: Sebastian Philipps, Aleksandra Bartyś, Magdalena Selwa, Maciej Żygłowicz, Marcin Gajewski, Łukasz Makuch, Małgorzata Chlebek, Nina Schnackenbeck, Annika Ströh zgłaszały akces do organizacji spotkania wiosennego w przyszłym roku. Przeprowadzono również głosowania zatwierdzające sprawozdanie zarządu, a także usunięto trzy oddziały: oikos Bangalore, oikos Beirut oraz oikos Wilno. Jednocześnie przyjęto sześć nowych oddziałów: oikos Dhaka, oikos Johannesburg, oikos Lahore, oikos Oslo, oikos Friedrichshafen oraz oikos Wageningen. Było to największe dotychczasowe rozszerzenie liczby oddziałów. Ze względu na miejsce organizacji konferencji, członkowie oikos Paris przygotowali plan zwiedzania Paryża w przerwach między kolejnymi punktami spotkania. Również nasza delegacja w składzie: Aleksandra Bartyś, Małgorzata Chlebek, Marcin Gajewski, Łukasz Makuch, Magdalena Selwa oraz Maciej Żygłowicz opracowała własny plan zwiedzania, który z powodzeniem udało się zrealizować. Planujemy również wziąć udział w spotkaniu jesiennym w St. Gallen, które będzie spotkaniem jubileuszowym, bo przypadającym w dwudziestą rocznicę powstania organizacji. Planowany jest zjazd obecnych członków, a także alumnów oraz przedstawicieli środowisk nauki i biznesu z całego świata. Będzie to okazja do nawiązania kolejnych kontaktów i wymiany poglądów ze studentami z całej Europy, a także, z już pracującymi w przeróżnych firmach i organizacjach, byłymi członkami oikos International. Maciej Żygłowicz wiceprezes oikos SGH Warszawa 28 GAZETA SGH 04/07 (233)

33 konferencje/seminaria Zmieniający się paradygmat ZARZĄDZANIA fot. archiwum Marianny Strzyżewskiej U podstaw organizacji tego seminarium leżało przekonanie, że w ostatnich latach nasiliła się potrzeba podnoszenia poziomu jakości kształcenia na studiach doktoranckich, szczególnie zaś w zakresie metodologii badań. Można wskazać kilka przesłanek tego przekonania. Po pierwsze, studia doktoranckie rozwijają się dynamicznie w sensie ilościowym, nie obserwujemy natomiast ich odpowiedniego rozwoju jakościowego; po drugie, dokonują się gwałtowne zmiany w biznesie i jego otoczeniu, co zmusza nauki o zarządzaniu do głębszego zaangażowania w ich zrozumienie; po trzecie, rozwój IT zwiększa możliwości doskonalenia metod badawczych, które powinny być szerzej wykorzystywane; po czwarte, następuje internacjonalizacja studiów magisterskich, podczas gdy studia doktoranckie nie są jeszcze umiędzynarodowione w odpowiednim stopniu, nie są też wykorzystywane doświadczenia najlepszych uczelni w tym zakresie. Odpowiednio do tych przekonań opracowany został program seminarium. Był on ułożony według pewnej logicznej kolejności. Składał się z czterech bloków poświęconych: przedstawieniu wyzwań metodologicznych pojawiających się przed młodymi naukowcami, w związku z dynamicznie zmieniającą się praktyką zarządzania; informacjom przedstawicieli organizacji europejskich zajmujących się doskonaleniem studiów doktoranckich i badań naukowych; informacjom na temat możliwości pozyskiwania środków na badania naukowe i zwiększenia mobilności doktorantów w ramach Unii Europejskiej; dyskusji konkretnych problemów metodologicznych, na jakie napotkali doktoranci, podejmując pracę nad rozprawą doktorską. Seminarium otworzył wykład profesora Piotra Płoszajskiego nt.: Zmieniający się paradygmat zarządzania. Od teorii trwania do teorii stawania się. Świat biznesu powiada profesor podlega dziś zmianom tak głębokim i wielopostaciowym, że w ich efekcie wyłania się rzeczywistość nie poddająca się analizie z wykorzystaniem wyłącznie dotychczasowych teorii i metod badawczych. Ten stan faktycznej rewolucji w zarządzaniu wymaga w konsekwencji również poważnego namysłu nad metodologią i nowymi tematami badań. Faza generalnej transformacji modeli biznesowych prowadzić może do konieczności uznania, że teoria trwania i teoria stawania się to w istocie dwie różne dyscypliny potrzebujące odmiennych paradygmatów i narzędzi metodologicznych. Wykład wzbudził wyjątkowe zainteresowanie zarówno treścią, jak i formą prezentacji. Skłaniał uczestników do niekonwencjonalnego myślenia i ambitnego podejmowania problemów badawczych. SEMINARIUM METODOLOGICZNE DLA DOKTORANTÓW W dniach kwietnia odbyło się w Szkole Głównej Handlowej seminarium metodologiczne dla doktorantów nt.: Zmieniający się paradygmat zarządzania. Uczestniczyło w nim 85 osób z uczelni ekonomicznych w Polsce. W skład Rady Programowej tego seminarium weszli wszyscy prorektorzy naszej uczelni, którzy wspierali je zarówno finansowo, jak i przez własne uczestnictwo w nim oraz zachęcanie i ukierunkowywanie bezpośrednich organizatorów. Spiritus movens całego przedsięwzięcia był prorektor, prof. dr hab. Piotr Płoszajski. Prof. Pierre Batteau, prezes European Doctoral Association in Management and Business Administration (EDAMBA) omówił genezę, cele i działalność organizacji, która dąży do stworzenia sieci kierowników studiów doktoranckich w skali światowej, wzajemnego zasilania się przez nich dobrymi pomysłami prowadzącymi do poprawy jakości studiów. Odrębnym tematem, które omówił Prof. Pierre Batteau było kształtowanie współpracy między promotorem a doktorantem. Prof. Eero Kasanen, przewodniczący Komitetu ds. Badań Naukowych i Edukacji Doktorantów CEMS, mówił o działaniach komitetu na rzecz wspierania współpracy naukowców, zwiększenia ich mobilności, podejmowania działań na czerwiec

34 konferencje/seminaria Oczywiście bez wsparcia rektorów na samym początku inicjatywa seminarium nie miała żadnych szans na realizację. Za to dzięki ich wspólnemu poparciu zyskało wyższą jakość. Gorącego wsparcia organizacji seminarium udzieliło Centrum Rozwoju Programów Międzynarodowych z dyr. Elżbietą Fonberg Stokłuską i Kariną Bark. Organizatorami seminarium byli doktoranci toku VI i toku I studiów z KNoP. Chciałabym wymienić tych, którzy poświęcili najwięcej swego czasu i energii. Są to PT. Violetta Hamerska, Iwona Sierzputowska, Kasia Bentowska z Katedry Biznesu Międzynarodowego wraz mężem doktorantem z Kolegium, Roman Sawka wraz z synem, Paweł Dec. Pieczę nad całością rzecz organizacji wspólnych warsztatów doktoranckich, realizacji wspólnych programów dydaktycznych, upowszechniania informacji o studiach doktoranckich. Dr Therese Woodward omówiła funkcjonowanie Akademii Badań Naukowych EDAMBA. Akademie te organizowane są dla początkujących i zaawansowanych doktorantów, ale również dla młodych doktorów w celu kształcenia ich na dobrych promotorów i badaczy umiejących także publikować wyniki swoich badań. Wszyscy mówcy przedstawili obraz edukacji doktorantów w swoich krajach, co oznacza że uczestnicy mieli możliwość zaznajomienia się z rozwiązaniami w tym zakresie stosowanymi we Francji, Finlandii i Anglii. Wystąpienia gości zachęciły doktorantów do patrzenia na swoją działalność badawczą przez pryzmat tego, co dzieje się w Unii, a nawet na świecie w zakresie kształcenia doktorantów, porównania ich studiów ze studiami za granicą, uświadomiły im, że nauka ma wymiar globalny, a nie uczelniany i że z tego powinni korzystać. Szczególne zainteresowanie wzbudziły szkoły letnie poświęcone metodologii badań. Odbyła się też ciekawa dyskusja nad relacjami doktorant promotor. Trzeci blok poświęcony był przedstawieniu możliwości pozyskiwania środków na badania dla doktorantów i mobilności młodych naukowców. Informacje te zawdzięczamy Małgorzacie Chmieleckiej, przedstawicielce Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej oraz Ewelinie Mossakowskiej, przedstawicielce Krajowego Punkt Kontaktowego Programów Badawczych Unii Europejskiej. Prezentacje obu pań pokazały, że dla zaangażowanych w naukę młodych ludzi istnieją możliwości pozyskania środków zarówno na badania, jak i na wyjazdy zagraniczne. Czwarty blok stanowiły warsztaty prowadzone przez profesorów: Marię Romanowską, Kazimierza Kucińskiego i Mariannę Strzyżewską. Warsztaty prowadzone były odpowiednio do potrzeb sformułowanych przez doktorantów, co zgodnie z ich opiniami będzie pomocne przy dalszej pracy nad dysertacją. Wartością dodaną dla uczestników seminarium były dwa tomy opracowane O TYCH, KTÓRYM ZAWDZIĘCZAMY REALIZACJĘ SEMINARIUM fot. archiwum Marianny Strzyżewskiej organizacji sprawowała znakomicie Elżbieta Włodyka. Sponsorami seminarium była firma Nestle oraz Hotel Polonia. Sesjom w pierwszym dniu seminarium przewodniczyli prof. Marcin Nowakowski i prof. Jolanta Mazur. Jako osoba, która wzięła na siebie odpowiedzialność za przygotowanie i zrealizowanie koncepcji seminarium, serdecznie dziękuję wszystkim profesorom i doktorantom, organizatorom, uczestnikom i sponsorom, uczelnianemu wydawnictwu, które dołożyło starań, aby książki na seminarium ukazały się w terminie, Grażynie Sieradzińskiej za wspaniały catering. Działaliśmy dla realizacji dobrej idei. Zyskaliśmy uznanie i wdzięczność sporej grupy doktorantów. przez doktorantów studiów niestacjonarnych VI toku i I toku studiów stacjonarnych Kolegium Nauk o Przedsiębiorstwie, pt.: Doktoranci o metodologii badań ekonomicznych oraz Doktoranci o przygotowywaniu konspektu pracy doktorskiej. Na moje pytanie skierowane pod adresem doktorantów o to, które wystąpienia lub bloki okazały się najbardziej dla nich korzystne, podkreślali, że wszystkie były w swym rodzaju znakomite. Natomiast w sumie przyniosły nową wartość szersze i głębsze spojrzenie na ich prace doktorskie, dodały impulsu do pracy badawczej, pokazały ich pracę nad doktoratem i ich studia na tle międzynarodowym, zachęciły do współpracy. W tym sensie było to pierwsze tego typu seminarium. Ze strony uczestników padły propozycje kontynuowania takich seminariów i prośby o zorganizowanie w Polsce szkoły o charakterze metodologicznym dla doktorantów na wzór szkoły organizowanej przez EDAMBA. Z ogromną satysfakcją słuchałam pozytywnych opinii doktorantów, którzy już po zakończeniu seminarium długo dyskutowali zarówno o kwestiach podniesionych w czasie seminarium, jak i o pomysłach na przyszłość. Miejmy nadzieję, że entuzjazm, jaki pojawił się wśród uczestników seminarium, przyniesie kolejne inicjatywy wspierające podnoszenie poziomu metodologicznego studiów doktoranckich i ich internacjonalizację. Być może pojawią się nowe formy współpracy doktorantów z różnych ośrodków krajowych. W opinii jednego z doktorantów SGH dzięki temu seminarium stanęła na czele tych procesów. prof. dr hab. Marianna Strzyżewska 30 GAZETA SGH 04/07 (233)

35 Wkonferencji uczestniczyło ponad 100 osób z różnych ośrodków akademickich i instytucji z Polski. Na konferencję zgłoszono 24 referaty, z których 16 było prezentowanych na sesjach plenarnych, a pozostałe były dyskutowane w czasie dyskusji okrągłego stołu Organizatorem konferencji był Instytut Rozwoju Gospodarczego SGH. Wsparcia finansowego udzielili: Fundacja BRE Banku, Narodowy Bank Polski oraz PKN ORLEN, patronat medialny piastowała Rzeczpospolita. Konferencja poświęcona była dyskusji nad historią, metodami i praktyką badań koniunktury oraz ich przydatnością do oceny i prognozowania procesów gospodarczych. Była również okazją do spotkania i integracji środowiska naukowego w Polsce zajmującego się badaniami za pomocą testu koniunktury, jak i tych, którzy korzystają z wyników tych badań. Gościem konferencji był reprezentant badaczy koniunktury z Ukrainy. Obrady były zorganizowane w trzech sesjach. Pierwsza, historyczna, była omówieniem genezy inicjatywy podjęcia badań koniunktury gospodarczej w Polsce oraz ewolucji tych badań w ujęciu historycznym. Dwie kolejne sesje były poświęcone prezentacji dorobku metodycznego i analitycznego badań koniunktury gospodarczej w minionym 20-leciu. Otwarcia konferencji dokonał rektor SGH prof. dr hab. Adam Budnikowski, który podzielił się również swoimi wspomnieniami związanymi z Instytutem. Rektor odczytał również list gratulacyjny dla IRG SGH od prof. dr hab. Danuty Hübner, Komisarz UE ds. Polityki Regionalnej, która zajmowała się w swoich badania naukowych koniunkturą gospodarczą i współpracowała z Instytutem na tym polu. Sesję historyczną rozpoczął prof. dr hab. Leszek Balcerowicz, który wspominał swoją współpracę z Instytutem w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy to piastował funkcję sekretarza naukowego Instytutu. Podkreślał ogromne znaczenie tego okresu dla jego dalszej kariery zawodowej, przypomniał m.in. cykl seminariów dla młodych naukowców, prowadzonych przez niego, a poświęconych zagadnieniom transformacji ustroju konferencje/seminaria KONIUNKTURA GOSPODARCZA 20 LAT DOŚWIADCZEŃ INSTYTUTU ROZWOJU GOSPODARCZEGO (IRG SGH) W roku akademickim 2006/2007 Instytut obchodzi dwa symboliczne jubileusze: 20.lecie podjęcia przez Instytut systematycznych badań koniunktury gospodarczej w Polsce oraz 35.lecie działalności Instytutu. Taki podwójny jubileusz zobowiązuje - dlatego Instytut zorganizował ogólnopolską konferencją naukową poświęconą wymianie doświadczeń w badaniu koniunktury gospodarczej w Polsce gospodarczego. Właśnie na bazie tych seminariów w podziemiach IRG na przełomie lat powstały założenia reformy gospodarczej. Następnie swój referat wygłosił prof. dr hab. Eugeniusz Gorzelak, dyrektor Instytutu w latach i obecnie współpracownik IRG oraz autor unikalnego, cyklicznego badania koniunktury w rolnictwie. Prof. Gorzelak przedstawił Garść wspomnień o współpracy z Instytutem Rozwoju Gospodarczego, wspominał dynamiczny rozwój badań koniunktury w IRG SGH w latach 90-tych kiedy to objęły one poza przemysłem pozostałe sektory gospodarki. Drugi referat wygłosił dr. Alfred Bieć, który był inicjatorem wdrożenia badan koniunktury 20-ścia lata temu w Instytucie Rozwoju Gospodarczego. W swoim wystąpieniu opisał skąd się wzięła idea 1 Wszystkie referaty sa dostępne na stronie internetowej konferencji ( i zostaną opublikowane w kolejnej edycji Prac i Materiałów IRG SGH. fot. archiwum Gazety SGH Sesja II: Koniunktura w Polsce fot. archiwum Gazety SGH Otwarcie konferencji: prof. dr hab. Elżbieta Adamowicz dyrektor IRG SGH prof. dr hab. Adam Budnikowski rektor SGH czerwiec

36 konferencje/seminaria tych badań w IRG, jak one zostały zainicjowane w praktyce. Dr Bieć zaznaczył, że w rzeczywistości te badania zostały przemycone na polski grunt badawczy, gdyż w ówczesnych realiach słowo koniunktura nie mogło być używane w odniesieniu do gospodarki socjalistycznej. Drugi blok referatów (sesja II) dotyczył głównie zagadnień praktycznego wykorzystania badań koniunktury do diagnozowania i prognozowania stanu naszej gospodarki. W ramach tej sesji można wyróżnić kilka nurtów badawczych. Pierwszy z nich dotyczył analizy stanu całej gospodarki i jej wahań koniunkturalnych na podstawie wskaźników syntetycznych, czyli tzw. barometrów koniunktury lub wskaźników wyprzedzających. Drugi nurt odnosił się do analizy koniunktury gospodarczej w aspekcie branżowym lub regionalnym. Referaty dotyczyły m.in. koniunktury gospodarczej w sektorze ubezpieczeniowym, bankowym, przemyśle, W kuluarach: prof. dr hab. Elżbieta Adamowicz dyrektor IRG SGH prof. dr hab. Joachim Osiński - prorektor ds. Nauki i Zarządzania dr Joanna Klimkowska wicedyrektor IRG SGH fot. archiwum Gazety SGH czy też w województwie podkarpackim. Kolejny nurt obejmował zagadnienia związane z zachowaniem się gospodarstw domowych, m.in. dotyczył czynników determinujących oceny rynku pracy czy też wzorców formułowania ocen i prognoz przez polskie gospodarstwa domowe. Trzecia sesja była poświęcona metodom i narzędziom stosownym w badaniach koniunktury. Dokonano tutaj przeglądu różnych metod ekonometrycznych, m.in. poruszono zagadnienia analizy racjonalności oczekiwań, przedstawiono przykłady zastosowania metod mikroekonometrii, modeli Markowa, modeli wskaźników miękkich, jak i również bayesowskich metod statystycznych. Ostatnim elementem konferencji była dyskusja okrągłego stołu poświęcona obecnym perspektywom koniunktury gospodarczej w kraju, a w szczególności szansom i zagrożeniom dla jej utrzymania w średniej perspektywie. Generalną konkluzją tej dyskusji było stwierdzenie, że w najbliższym okresie ( ) polska gospodarka będzie się rozwijać w stosunkowo wysokim tempie, średnio 5-6% rocznie, jednak tempo wzrostu będzie stopniowo malało, co związane jest ze zbliżaniem się do górnego punktu zwrotnego w cyklu koniunkturalnym. Wśród szans dyskutanci wymienili m.in.: napływ funduszy strukturalnych z UE, rozwój rynku kredytowego czy też organizację EURO Stwierdzono, że efekt EURO 2012 będzie dla gospodarki pozytywny ale stosunkowo niewielki w skali całego kraju. Mimo pozytywnych oczekiwań wymieniono wiele zagrożeń dla gospodarki m.in. brak spójnej polityki gospodarczej, zahamowanie prywatyzacji, rozluźnienie polityki fiskalnej, bariery podażowe w zakresie surowców, rynku pracy i w związku z regulacjami ekologicznymi, barierę podatkową i prawną. Stwierdzono, że jeżeli te zagrożenia się zrealizują to wzrost gospodarczy ulegnie znacznemu spowolnieni i możemy mieć nawet scenariusz twardego lądowania. Konferencji towarzyszyła również wystawa plakatowa pod hasłem IRG SGH ( ) - Fakty, liczby, daty, ludzie, wydarzenia... wraz ekspozycją pamiątek, zdjęć i dokumentów archiwalnych Instytutu Rozwoju Gospodarczego. Z tej sesji mogliśmy się m.in. dowiedzieć, że IRG SGH co kwartał wysyła 8000 ankiet do fot. archiwum Gazety SGH Briefing prasowy IRG SGH: prof. dr hab. Elżbieta Adamowicz, prof. dr hab. Maria Bieć polskich przedsiębiorstw i gospodarstw domowych (w tym rolnych). Łącznie w 20-letniej historii prowadzenia badań koniunktury IRG SGH wysłał ponad milion ankiet do swoich respondentów. W sesji plakatowej ukazano również ogromny dorobek badawczy i publikacyjny Instytutu, który jest ceniony w różnych środowiskach. Niech odzwierciedleniem tego będzie fragment artykułu prof. Urszuli Grzelońskiej (Bank i Kredyt, nr 5-6, maj-czerwiec 2006, str ): Dziedziną, w której środowisko SGH zajmuje chyba czołową pozycję w badaniach jest problem cykliczności rozwoju gospodarczego. Prawie 15 lat trwają obserwacje oparte na badaniu jakościowym opinii polskich przedsiębiorców, prowadzone przez Instytut Rozwoju Gospodarczego SGH. Od rejestracji empirycznych obserwacji środowisko osób współpracujących z Instytutem przechodzi obecnie do opisów uogólnionych, koncentrując się na metodycznych kwestiach przekładu danych jakościowych w ilościowe mierniki cyklu (prowadząc przy tym wymianę doświadczeń z innymi ośrodkami, z Akademii Ekonomicznej w Poznaniu czy GUS). Być może działa tu jakaś magia, która sprawia, że powstał ośrodek badawczy, tym razem w SGH, przypominający wspominany tutaj Instytut Badania Koniunktur Gospodarczych i Cen z jego działalnością w latach 30-tych minionego wieku.. Dr Sławomir Dudek Sekretarz Naukowy IRG SGH 32 GAZETA SGH 04/07 (233)

37 blisko nas Startujemy w The Tall Ships Races Klub Morski Szkoły Głównej Handlowej powstał z inicjatywy trzech pasjonatów żeglarstwa: Karola Smoczyńskiego, Tomasza Piotrowskiego i Karola Wyki. Nasze wysiłki zmierzają do rozpowszechnienia tego pięknego sportu zarówno wśród braci studenckiej SGH, jak i innych uczelni W tym celu organizujemy wiele imprez żeglarskich, w tym zwłaszcza rejsów morskich. W tym roku planujemy dwa: jest to udział w regatach The Tall Ships Races Baltic 2007 oraz rejs w Grecji po Cykladach. To znakomita okazja dla zdobywania nowych doświadczeń, poznawania nowych miejsc i poszerzania swojej wiedzy z zakresu obcowania z jachtem żaglowym. The Tall Ships Races (dawniej Cutty Sark) to jedna z największych, najstarszych i najbardziej prestiżowych imprez żeglarskich na świecie. Udział w tych regatach z pewnością jest marzeniem każdego żeglarza. W 2007 roku, pierwszy raz w historii, finał odbędzie się w Szczecinie, który już od ponad roku przygotowuje się na przyjęcie światowych elit żeglarskich. Patronat honorowy nad imprezą objęli Tarja Halonen, prezydent Finlandii, książę Frederik, następca tronu duńskiego oraz Lech Kaczyński, prezydent RP. Regaty i zloty to wielkie święto żeglarzy. Dla międzynarodowej braci żeglarskiej otwierają się miasta Europy, a sportowe zmagania, marynarskie gry i zabawy, biesiady w pubach i na ulicach wciągają także mieszkańców i turystów, którzy specjalnie przyjeżdżają z całej Europy, żeby zobaczyć największe żaglowce świata skupione w jednym miejscu. Fot. archiwum Klubu Morskiego Fot. archiwum Klubu Morskiego Od prawej: Kamil Smoczyński (kapitan), Tomasz Piotrowski (I oficer), Karol Wyka (II oficer) PLAN REJSU DARU NATURY Arhus, Dania 5 lipca 8 lipca wyścig 1 10 dni Kotka, Finlandia 18 lipca 21 lipca Cruise in Company 6 dni Sztokholm, Szwecja 27 lipca 30 lipca wyścig 2 5 dni Szczecin, Polska 4 sierpnia 7 sierpnia Reprezentacja SGH weźmie udział w regatach, startując na jachcie Dar Natury typu Cetus 8 w klasie C pod banderą Klubu Morskiego Szkoły Głównej Handlowej. Zatem reprezentujemy dumnie naszą uczelnię. Jest to doskonała okazja dla zmierzenia się z żywiołem i ścigania się z największymi żaglowcami na świecie. Podczas rejsu załoganci będą poszerzali swoją wiedzę z zakresu nawigacji, meteorologii, locji, pracy na mapie, obsługi sekstantu, pracy w charakterze członka załogi i manewrowania pełnomorskim jachtem. Nasz rejs został podzielony na dwa etapy: pierwszy 21-dniowy i drugi 20-dniowy. I etap rozpocznie się w Trzebieży, skąd wyruszymy do portu w Arhus (Dania), zatrzymując się po drodze w Kopenhadze (Dania). W Arhus rozpoczyna się pierwszy etap regat z metą w Kotce w Finlandii, gdzie nastąpi wymiana załogi. Drugi etap naszej wyprawy to 6-dniowy Cruise in Company, podczas którego zatrzymamy się w Talinie (Estonia), aby docelowo dotrzeć do Sztokholmu (Szwecja), skąd rozpocznie się drugi etap regat z metą w Szczecinie. W tej edycji zlotów to właśnie Polska ma zaszczyt organizować 4-dniowy finał imprezy. Więcej informacji o starcie w regatach i Klubie Morskim SGH znajdziecie na stronie serdecznie zapraszamy! W październiku relacja z wyprawy! Tomasz Piotrowski czerwiec