UWAGI Polskiej Izby Informatyki i Telekomunikacji [PIIT]

Transkrypt

1 UWAGI Polskiej Izby Informatyki i Telekomunikacji [PIIT] DO ZAŁOŻEŃ USTAWY O ZMIANIE USTAWY Z DNIA 7 MAJA 2010 R. O WSPIERANIU ROZWOJU USŁUG I SIECI TELEKOMUNIKACYJNYCH ORAZ NIEKTÓRYCH INNYCH USTAW (PROJEKT Z DNIA 3 LIPCA 2015 r.) Polska Izba Informatyki i Telekomunikacji [PIIT] z uznaniem przyjmuje podjęcie działań legislacyjnych mających na celu zmianę otoczenia prawnego w sposób zmierzający do stworzenia warunków dla sprawniejszej, szybszej i bardziej racjonalnej kosztowo budowy sieci szerokopasmowych. Z uznaniem należy odnotować, że zakres przedstawionych założeń wydaje się zmierzać do kompleksowego ujęcia kwestii istotnych z punktu widzenia procesu inwestycyjnego budowy sieci szerokopasmowych, a projektowane regulacje uwzględniają również bariery inwestycyjne wynikające ze specyficznych krajowych uwarunkowań. Takie podejście zasługuje na poparcie zważywszy, że jedynie całościowe systemowe rozwiązania nakierowane na znoszenie zidentyfikowanych przeszkód inwestycyjnych dają możliwość realizacji rzeczywistych celów dyrektywy oraz realnego postępu w zakresie upowszechnienia dostępu obywateli do szybkiego Internetu. Jednocześnie PIIT przedstawia następujące uwagi szczegółowe do konsultowanych obecnie założeń ustawy. I. Uwagi szczegółowe 1. Str. 8 i 9 podziemna infrastruktura telekomunikacyjna Założenia przewidują wprowadzenie pojęcia podziemnej infrastruktury telekomunikacyjnej i dla takiej infrastruktury definiuje się punkt dostępu do sieci. Należy zauważyć, że dyrektywa 2014/61/UE nie posługuje się pojęciem podziemnej infrastruktury telekomunikacyjnej. 2. W trakcie opracowania konkretnych przepisów należy mieć na uwadze, że niektóre elementy infrastruktury telekomunikacyjnej (również stacjonarnej) nie są umieszczone pod ziemią są to choćby linie napowietrzne, szafki, kontenery itd. str. 9 dostęp do infrastruktury technicznej Niezależnie od kwestii dostępu do infrastruktury technicznej podmiotów użyteczności publicznej niezwykle istotny dla ostatecznego dostarczania usług szerokopasmowych jest dostęp infrastruktury telekomunikacyjnej i powierzchni w budynku użytkownika. Zarządzanie tą infrastrukturą i powierzchnią w budynkach przejmowane jest bardzo często przez firmy reprezentujące właścicieli budynków i jednocześnie będące operatorami świadczącymi usługi w tych budynkach. Firmy te nie odmawiają, co prawda dostępu do budynku, ale często narzucają wysokie opłaty za wykorzystanie powierzchni i infrastruktury w budynku, które to opłaty powodują nieopłacalność inwestycji. Postępowanie przed Prezesem UKE w takich przypadkach jest zawsze skomplikowane, uciążliwe i trwa zbyt długo nie niwelując w ten sposób zakłócenia konkurencji. Także proponowana w Założeniach procedura pomimo tego, że może znacząco uprościć ten proces zakłada dość długi czas osiągania konsensusu. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

2 Zdaniem PIIT potrzebna jest jasna regulacja w zakresie szybkiego określania maksymalnych opłat dotyczących dostępu do budynków być może w formie delegacji do wydania rozporządzenia. Regulacja taka mogłaby wskazywać maksymalne stawki opłat za 1 mb łącza miedzianego (dwie pary UTP) lub światłowodowego (para włókien) oraz graniczne warunki kolokacji w budynku. Już samo określenie maksymalnych opłat może spowodować zmniejszenie liczby sporów, gdyż obecnie problemem jest nieświadomość podmiotów udostępniających infrastrukturę techniczną w zakresie możliwości ustalania warunków przez organ regulacyjny. Wskazanie ograniczeń bezpośrednio w rozporządzeniu, z konkretnymi wartościami maksymalnych kosztów, jasno wskaże na intencje Ustawodawcy i możliwości regulatora kontrolowania zakłóceń konkurencji w tym zakresie. 3. Str. 8 pkt 4 szybka sieć telekomunikacyjna Przeważająca część operatorów zrzeszona w PIIT zgłasza zastrzeżenia dotyczące przyjęcia szybkości 30 Mb/s, jako wartości granicznej. Ich zdaniem graniczna wielkość 30 Mb/s nie ma uzasadnienia, ani w wymaganiach usługowych, ani nie jest granicą technologiczną i należy przyjąć ją, jako wartość zalecaną. Jednocześnie wskazują, że definicja szybkiej sieci telekomunikacyjnej powinna bazować na dotychczasowej praktyce ofert na rynku masowym, a próby narzucenia wymagań właściwych dla usług B2B (np. symetria łącza, gwarancja dostępnej przepływności itd.), mogą powodować wzrost nakładów i kosztów przy budowie i eksploatacji sieci, prowadząc do ograniczenia jej dostępności w szczególności na terenach o niskim zaludnieniu. Jednocześnie Izba ma na uwadze, że definicja szybkiej sieci łączności elektroniczne jest zawarta wprost w implementowanej dyrektywie (art. 2 pkt 3): 3) szybka sieć łączności elektronicznej oznacza dowolną sieć telekomunikacyjną zdolną do dostarczania usług dostępu szerokopasmowego o prędkości, co najmniej 30 Mb/s. Należy jednak zwrócić uwagę na bardzo ważny i często pomijany w dyskusji aspekt tj. rozumienia przytaczanych pojęć usługi dostępu i prędkości 30 Mb/s Izba zwraca uwagę, że nie można ich odczytywać, jako gwarancja przepływności strumienia danych w każdym czasie dla usług internetowych, z których korzysta użytkownik końcowy. 4. Str. 10 pkt a elementy szybkiej sieci telekomunikacyjnej Regulacje dla budowy i eksploatacji sieci telekomunikacyjnych nie powinny być ograniczone do infrastruktury technicznej wykorzystywanej do świadczenia usług szybkiej łączności elektronicznej, a powinny dotyczyć wszelkiej infrastruktury telekomunikacyjnej. Przykładowo infrastruktura dla łączności M2M może być bardzo istotna dla rozwoju społeczeństwa informacyjnego, a nie musi wymagać parametrów szybkiej łączności. 5. Str. 10 i 11 odmowa dostępu do infrastruktury technicznej Założenia przewidują, że Odmowa dostępu powinna zostać przedstawiona w postaci pisemnej oraz powinna być należycie uzasadniona, w szczególności poprzez ekspertyzę sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia w danej specjalności. W ocenie PIIT wymaganie, aby w każdym przypadku była sporządzana ekspertyza jest nadmiarowe i może powodować niepotrzebne obciążenia finansowe. Ponadto obowiązek sporządzania ekspertyzy może być wykorzystany, jako narzędzie działań złośliwych: zalanie operatora wnioskami nieuzasadnionymi w sposób rzeczywisty narazi tego operatora na ogromne koszty każdorazowego sporządzania ekspertyzy. Wydaje się, że wystarczające byłoby, jeżeli ekspertyza będzie wykonana wtedy, gdy takiej ekspertyzy zażąda podmiot starający się o dostęp. Ekspertyza powinna być wykonana w PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

3 ciągu 1 miesiąca, a podmiot odmawiający dostępu powinien być zobowiązany do umożliwienia ekspertowi do wykonania takiej ekspertyzy. Odmowa lub utrudnianie dostępu ekspertowi powinno być zagrożone karą. Wydaje się, że podmiot żądający powinien mieć prawo do wskazania niezależnego eksperta (np. lista ekspertów byłaby dostępna w UKE, który będzie rozstrzygał tego rodzaju spory). Ekspertyza powinna uwzględniać realistyczne plany odmawiającego. Jeżeli sentencja ekspertyzy nie potwierdza podstaw odmowy, to powinna ona jednoznacznie wskazywać zgodny z normami technicznymi i sztuką inżynierską sposób realizacji dostępu. W przypadku zastrzeżeń, co do ekspertyzy ze strony omawiającego może być ona wysłany do weryfikacji przez dwóch ekspertów wybranych losowo, jeżeli obydwaj zakwestionują pierwotną ekspertyzę to jest ona nieważna. Koszt ekspertyzy i weryfikacji ponosi zamawiający w przypadku potwierdzenia zasadności odmowy, a odmawiający w przypadku odrzucenia przez ekspertyzy prawa do odmowy. 6. Str. 11 rozstrzyganie sporów o dostęp do infrastruktury technicznej W ramach przepisów dotyczących rozstrzygania przez Prezesa UKE sporów o dostęp do infrastruktury technicznej należy wskazać maksymalny termin (np. 2 miesiące), w którym takie rozstrzygnięcie powinno zostać dokonane. Ponadto w założeniach stwierdzono: Do wniosku o rozstrzygnięcie sporu w zakresie dostępu do infrastruktury technicznej powinna zostać również dołączona odmowa dostępu. Warto zauważyć, że nie w każdym przypadku strona będzie dysponowała odmową dostępu. Należałoby uwzględnić przypadki, gdy dany podmiot w ogóle nie przystąpi do negocjacji lub będzie je przedłużał i potraktować je w taki sam sposób jak odmowę (analogicznie do regulacji w Pt). Wydaje się również celowe doprecyzowanie zasad ustalania opłat za dostęp do infrastruktury, tak aby ustalone stawki rzeczywiście wspierały budowę sieci szerokopasmowych. 7. Str. 12 pojęcie współkorzystanie W założeniach przyjęto, że projektowana ustawa zakłada również wykreślenie pojęcia współkorzystanie z art Ustawy. Tymczasem już w następnym akapicie i na kolejnych stronach założeń sformułowanie współkorzystanie jest wielokrotnie używane. Rodzi to wątpliwości, co do intencji i znaczenia tego zestawienia. 8. Str. 13 oferta ramowa beneficjentów pomocy publicznej Na str. 13 założeń stwierdzono: Podmiot, który wykorzystał środki publiczne w ww. sposób, a w decyzji Komisji Europejskiej lub w innym akcie w sprawie pomocy publicznej dla projektów budowy sieci szerokopasmowych został przewidziany obowiązek uzyskania pozytywnej opinii Prezesa UKE w zakresie warunków zapewnienia współkorzystania lub dostępu telekomunikacyjnego, będzie zobowiązany do przedłożenia projektu tych warunków wykonania obowiązku zagwarantowania współkorzystania lub dostępu telekomunikacyjnego do infrastruktury telekomunikacyjnej lub projektu zmiany tych warunków Prezesowi UKE, w terminie, co najmniej 120 dni przed planowanym terminem wprowadzenia ich w życie. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

4 Nie jest jasne, co będzie rozumiane przez inny akt czy chodzi o akt prawny (np. rozporządzenie), czy wystarczy, aby była to umowa zawierana pomiędzy beneficjentem i organem przyznającym pomoc. W ocenie PIIT również taka umowa powinna zobowiązywać do przedstawiania wskazanej wyżej oferty ramowej. Jednocześnie uważamy, że co do zasady wymagane powinno być opublikowanie oferty ramowej na swojej stronie internetowej, a tylko w sytuacjach wyjątkowych Prezes UKE zgłaszałby ewentualny sprzeciw. Z kolei w odniesieniu do 120-dniowego terminu, w ocenie PIIT powinien on dotyczyć tylko zmian istotnych np. wdrożenia nowych usług hurtowych. 9. Str. 14 i 15 korzystanie z punktu dostępu Popieramy rozszerzenie listy podmiotów zobowiązanych do udostępnienia miejsca w budynku, w którym zbiegają się kable lub przewody telekomunikacyjne, doprowadzone do lokalu w tym budynku lub infrastruktury technicznej w budynku (po zmianie obowiązek taki będzie dotyczył także między innymi najemcę). W celu skutecznego funkcjonowania tego przepisu należy przewidzieć sankcje za niewypełnienie tego obowiązku. 10. Str. 14 termin rozstrzygnięcia sporu Na str. 14 założeń stwierdzono: Ponadto, skróceniu ulegnie także termin na wydanie decyzji przez Prezesa UKE rozstrzygającej spory w sprawie dostępu do nieruchomości, w tym do budynku, w celu zapewnienia telekomunikacji z 90 do 60 dni, co jest wymagane przez art. 9 ust. 3 dyrektywy 2014/61/UE. Należy zauważyć, że wskazany skrócony termin na wydanie decyzji nadal pozostaje terminem instrukcyjnym. W ocenie PIIT, należy przewidzieć, że termin ten może być przedłużony tylko 1 raz, na termin nie dłuższy niż 60 dni. Dodatkowo należy przewidzieć możliwość wydania decyzji tymczasowej w sytuacji, w której zagrożony jest interes abonenta. Decyzja taka nie musiałaby zawierać uzasadnienia i mogłaby obowiązywać do czasu wydania decyzji właściwej. 11. Str. 14 zmiana warunków dostępu (umowy) Założenia przewidują, że Prezes UKE może zmienić warunki umowy w przypadku zmiany zapotrzebowania na usługi lub warunków rynkowych. W ocenie PIIT zmiana takich warunków powinna być możliwa również w innych przypadkach. Można przyjąć, że jest uzasadnione, jako sprzyjające szybszemu rozwojowi sieci szerokopasmowych takie podejście operatora, zgodnie, z którym zgadza się na relatywnie niekorzystne warunki dostępu, aby dalej sprawnie prowadzić inwestycję. Sprawa dot. ewentualnej zmiany warunków mogłaby się w takich przypadkach toczyć równolegle, a w tym czasie operator miałby zapewniony dostęp do infrastruktury, a abonenci do usług. 12. Str. 15 art. 139 Pt W założeniach stwierdzono: Projektowana ustawa zakłada również zmianę w art. 139 Pt, która ma na celu dostosowanie tego przepisu do art. 9 ust. 3 dyrektywy 2014/61/UE. Planowana zmiana polegać będzie na umożliwieniu zwrócenia się do Prezesa UKE o rozstrzygnięcie sporu między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi w sprawie zapewnienia dostępu do PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

5 nieruchomości, w tym do budynku lub infrastruktury telekomunikacyjnej, jeżeli nie zawarto umowy o dostępie w terminie 60 dni oraz rozstrzygnięcia sporu również w terminie 60 dni od dnia złożenia wniosku do Prezesa UKE. W ocenie PIIT samo skrócenie terminu może okazać się niewystarczające dla faktycznego wykorzystania tego przepisu na szerszą skalę, a więc do zmiany w stosunku do sytuacji obecnej. Warto rozważyć zastosowanie mechanizmu decyzji tymczasowych a także przyjęcie rozwiązania, które sprawi, że wskazany termin nie będzie miał charakteru jedynie instrukcyjnego. W ocenie PIIT właściwa realizacja dyrektywy 2014/61/UE wymaga, aby w zakresie terminów określonych dla działania organów (przynajmniej w Megaustawie i w postępowaniach z art. 139 Pt, a także proponowanych w Założeniach) wyłączyć wynikające z Kodeksu postępowania administracyjnego (Kpa) uprawnienie organu do wielokrotnego przedłużenia postępowania. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na niskie w praktyce efekty stosowania art. 139 Pt podczas kilkuletniego okresu jego obowiązywania. Jedną z zaobserwowanych przyczyn są konsekwencje trudności w jednoznacznej identyfikacji formalnego właściciela elementów instalacji wewnątrzbudynkowej, w szczególności jej ostatniego odcinka. Wdaje się, że kwestia ta wymaga doprecyzowania w trakcie dalszych prac legislacyjnych. W tym kontekście również, z punktu widzenia efektywnego wykorzystania istniejącej infrastruktury telekomunikacyjnej i ciągłości świadczenia usług dostępu szerokopasmowego istotne staje się uregulowanie procesu przejścia abonenta od aktualnego dostawcy do innego. Brak takich rozwiązań powoduje, że abonent może zostać pozbawiony ciągłości świadczenia usługi telekomunikacyjnej. Rozwiązania w zakresie usługi dostępu szerokopasmowego mogą być wzorowane na usłudze przenośności numerów. 13. Str. 16 Dostęp do informacji o infrastrukturze technicznej Zdaniem PIIT słuszne jest przyjęcie, że pojedynczy punkt informacyjny, o którym, mowa w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2014/61/UE będzie prowadzony przez Prezesa UKE, a minister właściwy ds. łączności pełnić rolę lidera. Uważamy jednak, że w założeniach niedocenione zostało znaczenie sektora energii elektrycznej, a co za tym idzie Prezesa URE. Należy pamiętać, że z Prezesem URE są uzgadniane plany inwestycyjne tej branży. Plan inwestycyjny w branży energetycznej sporządza się z wyprzedzeniem, co najmniej 3 lat. Jeśli więc informacje o planach przekazywane do punktu informacyjnego mają być miarodajne, to niezbędna jest współpraca Prezesów UKE i URE oraz ministerstwa właściwego ds. energetyki - dzisiaj Ministerstwa Gospodarki. 14. Str. 17 Punkt Informacyjny ds. Telekomunikacji Zdaniem PIIT, pośród zakresu dostępnych informacji należałoby wyraźnie wskazać informacje o infrastrukturze, która powstała w ramach poprzedniej i aktualnej ( ) perspektywy finansowej oraz o wszystkich beneficjentach środków publicznych i ich obowiązkach w zakresie dostępu hurtowego, w tym o przebiegu sieci. Ponadto jest sprawą istotną, aby obowiązek informowania o inwestycjach precyzował termin przekazania informacji o planowanych inwestycjach tak, aby operator sieci szerokopasmowej miał czas na uwzględnienie tych prac w swoich planach. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

6 Ponadto PIIT zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia odpowiedniego stopnia ochrony danych przekazywanych przez przedsiębiorców, zwłaszcza telekomunikacyjnych. Z założenia dane te mają być upublicznione, a zatem zakres i forma udostępnienia tych danych musi uwzględniać kwestie ochrony bezpieczeństwa sieci i pozycji konkurencyjnej operatorów. Warto również w założeniach wyraźnie wskazać, że to Prezes UKE zasila Punkt Informacyjny ds. Telekomunikacji danymi, które przedsiębiorcy przekazują Prezesowi UKE (chodzi unikniecie sytuacji, w której operatorzy przekazują dwukrotnie te same dane być może w różnych formatach). 15. Str. 18 delegacja do wydania rozporządzenia dot. Punktu Informacyjnego ds. Telekomunikacji W założeniach przewidziano delegację dla ministra właściwego ds. łączności do wydania rozporządzenia określającego szczegółowy zakres i sposób prezentowania informacji gromadzonych w bazie danych Punktu Informacyjnego ds. Telekomunikacji, przy czym byłaby to delegacja fakultatywna. Wydaje się, że ze względu na wagę sprawy (wskazano m.in. przesłanki obronności i bezpieczeństwa państwa) rozporządzenie takie powinno być wydane obligatoryjnie. 16. Str. 18 oraz 36 (aktualizacja danych) częstotliwość przekazywania danych do Punktu informacyjnego ds. Telekomunikacji Obowiązek przekazywania do Punktu informacyjnego ds. Telekomunikacji danych udostępnionych na wniosek a nieujętych jeszcze w Punkcie informacyjnym (będzie dotyczyć głównie infrastruktury nowo wybudowanej) rodzi ryzyko nadmiernego obciążenia przedsiębiorcy telekomunikacyjnego ciągłym raportowaniem. Wydaje się, że wystarczy, jeśli informacje o nowej infrastrukturze będą przekazywane w cyklach rocznych. 17. Str. 19 opłata za udostępnienie dokumentów dotyczących infrastruktury Zgodnie z założeniami udostępnienie dokumentów dotyczących infrastruktury technicznej, utrwalonych na innych niż elektroniczne nośnikach danych będzie odpłatne. W ocenie PIIT, przyjęcie założenia o takiej odpłatności jest sprzeczne z celem ustawy i dyrektywy 2014/61/UE, a nawet z samym jej tytułem ( dyrektywa w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej ). Jeżeli już opłata taka miałaby pozostać, to powinna zostać zunifikowana w skali kraju, ponieważ dotychczasowe doświadczenia (np. opłaty za zajęcie pasa drogowego) wskazują, że pozostawienie zbyt dużej dowolności w lokalnym ustalaniu opłat prowadzi do wypaczenia intencji Ustawodawcy. 18. Str. 19 bezpośredni wniosek o informację o infrastrukturze technicznej Zdaniem PIIT należy wprowadzić zapisy chroniące operatorów przez zasypaniem przez wnioski będące rezultatem nieumiejętności korzystania z Punktu Informacyjnego ds. Telekomunikacji. Chodzi o sytuację, gdy informacja znajduje się w Punkcie, ale dany podmiot nie umiał jej odnaleźć, więc zwraca się do przedsiębiorcy z wnioskiem o informację. W takim przypadku powinna być możliwość odpowiedzi, że dane są w Punkcie Informacyjnym ds. Telekomunikacji bez potrzeby przygotowania obszernych wnioskowanych informacji (co skutkowałoby niezasadnym obciążeniem dla operatorów). 19. Str. 19 poufność informacji W założeniach stwierdzono: PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

7 Projektowana ustawa nakładać będzie na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego, który uzyskał dostęp do informacji, o których mowa wyżej, obowiązek zachowania w poufności tych informacji, a także powzięcia stosownych środków zapobiegających ich ujawnieniu. Udostępnione informacje mogą zostać wykorzystane wyłącznie w celu dostępu do infrastruktury technicznej, koordynacji robót budowlanych, przygotowania lub realizacji inwestycji dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej. W ocenie PIIT należy przewidzieć sankcje za niezachowanie poufności wobec otrzymanych informacji w przeciwnym razie będzie to przepis martwy.ponadto, w naszej ocenie wydanie informacji przez starostów bądź prezydentów miast na prawach powiatu, które mają służyć do zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej, koordynacji robót budowlanych, przygotowania bądź realizacji inwestycji dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej powinny być wydawane osobom posiadającym uprawnienia do projektowania w telekomunikacji. Takie zastrzeżenie zagwarantuje przechowywanie takich informacji w poufności a wysokie standardy pracy charakterystyczne dla tej grupy zawodowej nie będą powodować ryzyka ujawnienia takich informacji. 20. Str. 19 odmowa udostępnienia informacji W założeniach przyjęto, że podmiot zobowiązany do udzielenia informacji będzie mógł odmówić jej udzielenia lub przeprowadzenia inspekcji ze względu na takie okoliczności jak: bezpieczeństwo i integralność sieci technicznej, zdrowie publiczne, obronność, bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo i porządek publiczny. Zdaniem PIIT należy rozważyć uzupełnienie powyżej wskazanych przesłanek o przypadek, gdy informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa mającą wpływ na konkurencyjność rynkowa. 21. Str. 20 i następne koordynacja robót budowlanych W zakresie planowanych przepisów dotyczących koordynacji robót budowlanych wydaje się właściwe wprowadzenie przepisów umożliwiających zarządom dróg łączne rozstrzyganie wniosków przedsiębiorców telekomunikacyjnych o wydanie decyzji lokalizacyjnej (z art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych), złożonych w tym samym czasie i dotyczących tego samego pasa drogowego. Dodatkowo PIIT proponuje wprowadzenie przepisów kolizyjnych w ramach, których zarządca drogi rozpatrujący różne wnioski przedsiębiorców bądź osób fizycznych o zajęcie pasa drogowego celem umieszczenia urządzeń zobowiązany byłby uwzględniać w pierwszej kolejności wnioski przedsiębiorców telekomunikacyjnych budujących infrastrukturę telekomunikacyjną. Ponadto nie jest jasne, czy ustawa będzie jednoznacznie ustalała, kto będzie inwestorem zobowiązanym do koordynacji w sytuacji, kiedy dwóch przedsiębiorców telekomunikacyjnych planuje w tym samym rejonie inwestycje o podobnych charakterze i zakresie co będzie przesądzało o tym, że jeden z nich będzie musiał koordynować 2 inwestycje. Zdaniem PIIT w projekcie ustawy ta kwestia powinna zostać rozstrzygnięta. Dodatkowo należy podkreślić, że w praktyce efektywne wykorzystanie infrastruktury technicznej do celów telekomunikacji napotyka bariery wynikające z realizacji inwestycji przez podmioty użyteczności publicznej w trybie zamówień publicznych. Przyczyną jest brak regulacji dotyczących obowiązku uwzględniania potrzeb telekomunikacji w procesie zamówień udzielanych w tym trybie. W tej chwili wyłącznie od dobrej woli tego podmiotu (np. operatora sieci elektroenergetycznej) zależy, czy w procesie inwestycyjnym (modernizacyjnym) swojej sieci uwzględni potencjalne potrzeby telekomunikacji. A nawet, PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

8 jeśli w zamówieniu będą uwzględnione cele telekomunikacyjne, to operator telekomunikacyjny nie jest dopuszczany do składu komisji przetargowej. Jak pokazują doświadczenia, zdecydowanie komplikuje to całość procesu, nie pozwala operatorowi telekomunikacyjnemu w odpowiednim czasie dokonać korekt propozycji wykonawcy i jej wyceny, co finalnie przekłada się na opłacalność inwestycji. Dlatego też raz jeszcze podkreślamy istotę tych regulacji, które powinny znaleźć swoje odzwierciedlenia w propozycjach nowelizacji Megaustawy. 22. Str. 24 rozstrzyganie sporów przez ministra W założeniach przyjęto, że: Spory pomiędzy inwestorem a podmiotem, który złożył uzasadniony wniosek o zawarcie umowy o koordynacji robót budowlanych będą rozstrzygane przez ministra właściwego do spraw budownictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw łączności. Powyższa propozycja rodzi wątpliwości, czy rozstrzyganie sporów należy do konstytucyjnych kompetencji ministrów. 23. Str. 27 zmiana opinii Prezesa UOKiK W Założeniach przewidziano możliwość zmiany przez Prezesa UOKiK z urzędu wydanej przez siebie opinii. Zdaniem PIIT, jest to rozwiązanie niosące bardzo duże ryzyko dla inwestorów i podważające samą ideę tej opinii, jako instytucji mającej zmniejszyć niepewność podmiotów korzystających z pomocy publicznej. 24. Str. 29 kara w wysokości 3% Założenia przewidują karę w wysokości do 3% przychodu za niewłaściwe wykonywanie obowiązków związanych z koordynacją robót. W ocenie PIIT proponowany próg 3% przychodu jest za wysoki i niewspółmierny do naruszenie i jego skutków. 25. Str. 29 i 31 zezwolenie zintegrowane Założenia przewidują tryb szczególny tzw. zezwolenie zintegrowane dla budowy wolno stojących kabin telefonicznych, szaf i słupków telekomunikacyjnych i kanalizacji kablowej. Na str. 31 założeń stwierdza się: Starosta zostanie zobowiązany do wydania odmownej decyzji w sprawie zezwolenia zintegrowanego w przypadku: gdy wniosek będzie dotyczyć budowy lub wykonywania robót budowlanych innych niż budowa wolno stojących kabin telefonicznych, szaf i słupków telefonicznych i kanalizacji kablowej, W założeniach nie wyjaśniono, dlaczego nie przewiduje się możliwości prowadzenia w ramach zezwolenia zintegrowanego innych robót niż budowa (chociażby przebudowy lub remontu tych obiektów). W ocenie PIIT należy rozszerzyć zakres inwestycji możliwych do realizacji na podstawie zezwolenia zintegrowanego zezwolenie powinno obejmować wszystkie rodzaje inwestycji w infrastrukturę telekomunikacyjną niewymagające pozwolenia na budowę. Ponadto wskazujemy na następującą niekonsekwencję: raz jest mowa, że do wniosku o wydanie zezwolenia zintegrowanego inwestor będzie załączał opinie w formie postanowień właściwych organów, a z drugiej strony wskazują na uprawnienie starosty do występowania z wnioskiem o wydanie pozwoleń. W naszej opinii należałoby zastosować jeden z modeli: albo wymagane pozwolenia uzyskuje inwestor przed złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia zintegrowanego (ale te opinie będą uzyskiwane poza postępowaniem PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

9 o wydanie zezwolenia zintegrowanego), albo inwestor występuje z wnioskiem o wydanie zezwolenia zintegrowanego a starosta przeprowadza uzgodnienia i uzyskuje opinie od organów współdziałających. W odniesieniu do propozycji dotyczącej żądania od starosty wystąpienia do właściwego regionalnego dyrektora ochrony środowiska (RDOŚ) o wydanie zaświadczenia, że przedsięwzięcie objęte wnioskiem o wydanie zezwolenia zintegrowanego nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000 PIIT pragnie zauważyć, że nie jest jasne czy w tym przypadku możliwe jest dokonanie podziału procesu inwestycyjnego na części. O ile jest jasne, że tryb zgłoszenia zintegrowanego możliwy jest dla całości bądź części inwestycji (do wyboru), to nie jest jasne, czy taka opinia RDOŚ jest możliwa do wydania dla części inwestycji. Należy w związku z powyższym przyjąć, że takiej możliwości nie ma i RDOŚ zupełnie zbędnie będzie musiał analizować całość procesu inwestycyjnego. Zdaniem PIIT projektowane przepisy o zezwoleniach zintegrowanych pozostawiają istotną wątpliwość, czy inwestor będzie mógł skorzystać z tego trybu budując kanalizację kablową, która jest elementem sieci telekomunikacyjnej. Zauważyć należy, że art. 29 ust. 1 pkt. 19 a lit. e Prawa budowlanego przewiduje możliwość realizacji sieci telekomunikacyjnej poprzez zgłoszenie z równoczesnym obowiązkiem uzyskania decyzji lokalizacyjnej. Należałoby rozważyć usunięcie art. 29 ust. 1 pkt. 19 a lit. e ustawy Prawo budowlane. 26. str. 35 i 36 instalacje radiokomunikacyjne zrealizowane przed wejściem w życie ustawy Jak słusznie wskazano w Założeniach, w praktyce orzeczniczej i pragmatyce urzędniczej pojawiają się przypadki, które nie odpowiadają intencjom Ustawodawcy, który zwolnił z konieczności uzyskania pozwolenia na budowę określone rodzaje stacji bazowych sieci komórkowych (art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego). W związku z powyższym przewiduje się jednoznaczne potwierdzenie w Ustawie, że nie może być kwestionowana legalność stacji bazowych zrealizowanych na podstawie zgłoszenia budowlanego, co do których organ nie wzniósł sprzeciwu w terminie określonym przepisami. W założeniach stwierdzono, że proponuje się, aby do instalacji radiokomunikacyjnych, antenowych konstrukcji wsporczych lub szaf telekomunikacyjnych, wykonanych na obiekcie budowlanym przed dniem wejścia w życie Ustawy na podstawie zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 Pb, nie stosuje się art. 48 oraz art. 50 ust. 1 pkt 1 i 3 Pb. Jednoznacznie popieramy tę propozycję wskazując jednocześnie na potrzebę rozszerzenia tego rozwiązania na instalacje, które nie wymagały pozwolenia na budowę ani zgłoszenia w szczególności chodzi tu o instalacje o wysokości mniejszej niż 3 m wykonywane na istniejących obiektach (zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Pb zgłoszenia wymaga instalowanie urządzeń o wysokości powyżej 3 m). W obu przypadkach (wykonywanie na podstawie zgłoszenia i bez zgłoszenia) proponowana regulacja miałaby zastosowanie do instalacji radiokomunikacyjnych, których wykonanie, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, nie wymagało przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura Ponadto zakres zwolnienia z sankcji powinien obejmować szerszy zakres przepisów, a mianowicie od art. 48 do 52 prawa budowlanego (włączając w to procedurę legalizacyjną). PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

10 Dodane także powinny być odpowiednie przepisy intertemporalne, które nakazują stosowanie nowych przepisów do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, w tym również niezakończonych w związku z wszczęciem postępowania w sprawie uchylenia, zmiany, stwierdzenia nieważności decyzji lub wznowienia postępowania. 27. str. 35 i 36 nakładanie kary Zakres przypadków zagrożonych sankcją karną powinien zostać uzupełniony o nieuzasadnioną odmowę dostępu (w tym nieuzasadnione przedłużanie negocjacji w sprawie dostępu). Sankcje karne powinny zdopingować operatorów zobowiązanych do wykonywania obowiązku dostępu przewidzianego przez Dyrektywę. Natomiast brak sankcji może powodować przedłużanie negocjacji lub uchylanie się od obowiązku ustawowego. Jednocześnie zdaniem PIIT kary z art. 209 Pt nie powinny być stosowane w przypadku zmiany planów dotyczących robót budowlanych. 28. str. 37 zmiany w Prawie budowlanym Zgodnie z założeniami definicja podmiotu wykonującego zadania z zakresu użyteczności publicznej" zostanie poszerzona o dodatkowy krąg podmiotów celem zapewnienia dostępu do infrastruktury takich przedsiębiorców na potrzeby telekomunikacji. W nawiązaniu do tej zmiany proponuje się dokonanie rewizji przepisów art. 29 ustawy Prawo budowlane w celu jednoznacznego przesądzenia, że wykorzystanie instalacji przedsiębiorców użyteczności publicznej na potrzeby telekomunikacji nie wymaga uzyskania pozwolenia budowlanego. Z praktyki inwestycyjnej wynika, że organy administracji architektoniczno-budowlanej stoją na stanowisku, iż zaciąganie kabli telekomunikacyjnych w kanalizacji sanitarnej wymaga uzyskania pozwolenia budowlanego. Z drugiej strony należy zauważyć, że budowa kanalizacji teletechnicznej oraz zaciąganie w niej kabli światłowodowych możliwe jest do zrealizowania na zasadach zgłoszenia. 29. str. 38 definicje w Prawie budowlanym PIIT zdecydowanie popiera wprowadzenie do Prawa budowlanego definicji dotyczących stacji bazowych. Jednocześnie pragniemy doprecyzować kilka kwestii. Po pierwsze wydaje się, że przez pomyłkę użyto sformułowania instalacja telekomunikacyjna zamiast instalacja radiokomunikacyjna. Ponadto, po dokładnej analizie zagadnienia, dla zachowania neutralności podatkowej wprowadzanych definicji PIIT proponuje dodać zastrzeżenie, że instalacja radiokomunikacyjna oraz antenowa konstrukcja wsporcza nie stanowią obiektu budowlanego ani urządzenia budowlanego. Zgodnie z powyższym: przez instalację radiokomunikacyjną należy rozumieć instalację składająca się z anten i innych urządzeń telekomunikacyjnych w rozumieniu ustawy Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2004 r. Nr 171 poz. 1800), osprzętu, szafy telekomunikacyjnej lub innych urządzeń, w tym zasilających w energię elektryczną (takich jak linia lub kabel energetyczny), w szczególności instalację radiokomunikacyjną, o której mowa w art. 122a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r Prawo ochrony środowiska; instalacja radiokomunikacyjna albo jej część nie stanowi obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego; przez antenową konstrukcję wsporczą należy rozumieć konstrukcje wsporcze, w tym wieże i maszty, instalowane na obiektach budowlanych służące do instalowania na nich PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

11 instalacji radiokomunikacyjnych; antenowa konstrukcja wsporcza nie stanowi obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego W definicji instalacji radiokomunikacyjnej proponuje się zmienić odwołanie do ustawy Prawo ochrony środowiska: z art. 3 pkt 6 na art. 122 a ust. 1, jako lepiej odzwierciedlającego regulowaną materię. 30. Str. 38 realizacja urządzeń Założenia ustawy przewidują zmianę sformułowania w przepisie zwalniającym wykonywanie instalacji radiokomunikacyjnej z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę: Ponadto, z powyższych względów konieczna wydaje się również zmiana brzmienia pkt 15 ust. 2 w art. 29 Pb poprzez zastąpienie sformułowania instalowanie urządzeń na realizację urządzeń, co przesądzi, iż roboty budowlane polegające na montażu nośnika (wieży, masztu) systemów radiokomunikacyjnych wraz z instalacją takich systemów na tym nośniku (stacja bazowa telefonii komórkowej) na obiekcie budowlanym, w tym na budynku, będzie mieścić się w zakresie zwolnienia z obowiązku uzyskiwania pozwolenia na budowę. Popieramy działania mające na celu usunięcie występujących w praktyce wątpliwości dotyczących zakresu przedmiotowego przepisu art. 29 ust. 2 pkt 15 Pb, jednak należy zauważyć, że proponowane sformułowanie realizacja urządzeń rodzi zastrzeżenia, co do poprawności językowej. W Nowym słowniku poprawnej polszczyzny PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN SA) stwierdzono: zrealizować niepoprawne w połączeniu z rzeczownikami konkretnymi i oznaczającymi procesy. Np.: Pod Krakowem zrealizowaliśmy, poprawnie: wybudowaliśmy, nowe schronisko albo skończyliśmy budowę nowego schroniska dla bezdomnych zwierząt. 31. Str. 38 odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego Założenia ustawy przewidują słuszne rozwiązanie, polegające na doprecyzowaniu, że odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego, w zakresie zmiany przebiegu infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym przyłącza telekomunikacyjnego, (...) nie stanowi istotnego odstąpienia, o którym mowa w art. 36a Pb. W ocenie PIIT to rozwiązanie powinno dotyczyć nie tylko sieci stacjonarnej (kabli), ale także sieci ruchomych. Dla przykładu, zmiany anten czy konstrukcji wsporczej nie powinny być traktowane, jako istotne odstąpienie. W związku z tym proponuje się przyjęcie założenia, że odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowalnego w zakresie zmiany usytuowania, zmiany parametrów, wymiany, zwiększenia lub zmniejszenia liczby urządzeń (w tym w szczególności tych, które wchodzą w skład instalacji radiokomunikacyjnej), związanych ze stacją bazową sieci komórkowej oraz przebiegu infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym przyłącza telekomunikacyjnego, mieszczącej się w obszarze objętym projektem zagospodarowania działki lub terenu, do którego inwestor posiada tytuł prawny, nie stanowi istotnego odstąpienia, o którym mowa w art. 36 a Pb, o ile nie powoduje to zwiększenia obszaru odziaływania inwestycji. Ponadto w naszej ocenie w przypadku stwierdzenia nieistotnego odstąpienia od zatwierdzonej dokumentacji projektowej lub innych warunków zezwolenia zintegrowanego należy również wprowadzić domniemanie, że takie odstąpienie nie stanowi niewykonania umowy o zamówienie publiczne, jeżeli dokumentacja projektowa stanowi część specyfikacji istotnych warunków zamówienia w rozumieniu ustawy prawo zamówień publicznych. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

12 Dodatkowo PIIT proponuje, aby jednoznacznie określić, że jeżeli jedynie część przebiegu infrastruktury doznaje istotnego odstąpienia od zatwierdzonej dokumentacji projektowej organy geodezyjne powinny przyjmować do zasobu geodezyjnego przebieg infrastruktury w zakresie, który został zrealizowany zgodnie z projektem. 32. Str. 40 okres ochronny w związku z przebudową dróg W założeniach ustawy przewidziano 4-letni okres ochronny dla inwestycji telekomunikacyjnych umieszczonych w pasie drogowym w przypadku przebudowy drogi. Rozwiązanie to jest w pełni uzasadnione, należy jednak zadbać o precyzyjne określenie przepisów przejściowych regulujących spory już trwające. 33. Str. 41 opłaty za zajęcia pasa drogowego Zdecydowanie popieramy projektowane obniżenie górnej granicy opłaty za zajęcie pasa drogowego, w celu prowadzenia w nim robót budowlanych i w celu umieszczenia w pasie drogowym obiektów i urządzeń telekomunikacyjnych. Obecne limity w odniesieniu do dróg zarządzanych przez jednostki samorządu terytorialnego (a więc dróg lokalnych) są wielokrotnie wyższe w stosunku do limitów dotyczących dróg zarządzanych przez GDDKiA. W praktyce nadmierne stawki opłat uchwalane przez gminy i starostwa powodują z jednej strony istotną barierę inwestycyjną w obszarach mało atrakcyjnych biznesowo, a drugiej strony zmuszają inwestorów do prowadzenia inwestycji liniowych poza pasem drogowym, co należy uznać za niewłaściwe z punktu widzenia racjonalnej gospodarki terenami i zasobami. Jednocześnie postulujemy doprecyzowanie przepisów dotyczących sposobu wyliczania rzeczywistej wartości płaty; przede wszystkim chodzi o art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (Dz.U. Nr 14, poz. 60) z późn. zm.): Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, ustala się, jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy urządzenia i stawki opłaty za zajęcie 1 m 2 pasa drogowego pobieranej za każdy rok umieszczenia urządzenia w pasie drogowym(...) Do wyliczania opłaty stosuje się pojęcie rzutu poziomego umieszczonego urządzenia. Intencja tego podejścia wydaje się dość oczywista opłata za zajęcie pasa drogowego powinna zależeć od tego, jak dużą część powierzchni tego pasa została zajęta, natomiast nie powinno mieć znaczenia, czy umieszczono kanalizację kablową z jednym otworem, czy też ciąg kanalizacji zawiera kilka otworów (ew. rur) umieszczonych pionowo jeden pod drugim (przy założeniu, że szerokość całej kanalizacji pozostaje ta sama). W praktyce pojawiają się jednak żądania wnoszenia opłaty za każdy kolejny kabel umieszczony jeden nad drugim. Problemy ujawniają się między innymi podczas rozbudowy kanalizacji teletechnicznej, polegającej na tym, że do istniejącego ciągu telekomunikacyjnego zostają dołożone dodatkowe rury kanalizacji nad istniejącym ciągiem, a więc rzut poziomy nie ulega zmianie. Żądania zwielokrotnienia opłat są wsparte interpretacją przepisu, w którym słowo urządzenie występuje w liczbie pojedynczej: zajętej przez rzut poziomy urządzenia. Jednocześnie PIIT postuluje rozważenie całkowitego zwolnienia inwestycji telekomunikacyjnych z opłat z a zajęcie pasa drogowego, co w pełni wpisuje się w cele dyrektywy i usunie wszystkie sygnalizowane problemy interpretacyjne. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

13 34. Str. 41 zajęcia pasa drogowego wymagana dokumentacja Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego, do wniosku o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego należy załączyć m.in. zatwierdzony projekt organizacji ruchu, jeżeli zajęcie pasa drogowego wpływa na ruch drogowy lub ogranicza widoczność na drodze albo powoduje wprowadzenie zmian w istniejącej organizacji ruchu pojazdów lub pieszych. W projektach tych należy dokładnie zaznaczać studzienki kanalizacyjne z wyznaczonym pasem robót, wszystkie znaki poziome i pionowe zlokalizowane w pasie drogi oraz sposób zabezpieczenia tych robót zgodnie z wymogami bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wymagania dotyczące sporządzania tych projektów powodują, że nie tylko zwiększają się koszty inwestycji (poza opłatami za zajęcie pasa drogi operator/inwestor ponosi także opłaty za wykonanie projektów organizacji ruchu), ale także znacznie wydłużają się terminy realizacji prac (czas wykonania bardzo dokładnych projektów organizacji ruchu oraz czas uzgodnienia z zarządcą drogi). PIIT proponuje, aby w celu skrócenia i obniżenia kosztów inwestycji uprościć opisaną procedurę, na przykład poprzez zwolnienie z konieczności wykonywania projektu organizacji ruchu w przypadku, gdy inwestor pozostawi chodnik określonej szerokości (np. 1,5 m) umożliwiający swobodny ruch pieszych. Jednocześnie PIIT wskazuje na problem z uzyskaniem warunków technicznych od właściciela kanalizacji i decyzji lokalizacji urządzenia w pasie drogi w przypadku planowanych budów/modernizacji dróg, nawet jeśli termin budowy/modernizacji jest dopiero w planach. W takich przypadkach inwestor powinien zostać poinformowany o planowanej budowie/modernizacji drogi i sam zdecydować o prowadzeniu inwestycji. 35. Str. 38 i nast. zmiany w ustawie o drogach publicznych PIIT pragnie zwrócić uwagę na problem inwestorów regionalnych sieci szerokopasmowych, którzy mają nieuregulowany stan prawny infrastruktury w pasach drogowych. Decyzje lokalizacyjne w pasach drogowych (z art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych) zostały im uchylone ze względu na konieczność zawarcia porozumienia przewidzianego trybem lokalizacji regionalnych sieci szerokopasmowych. Natomiast nie mogli zawrzeć stosownych porozumień gdyż jego zawarcie ich było możliwe w terminie 30 dni przed umieszczeniem infrastruktury w pasie drogowym. Ponadto zdaniem PIIT należy również dokonać uzupełnienia art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych celem wyraźnego wskazania, iż zarządy dróg uprawnione są do wydania decyzji lokalizacyjnej zawsze w przypadku, gdy wniosek dotyczy istniejącego pasa drogowego drogi publicznej. Z praktyki inwestycyjnej wynika, że pasy drogowe posiadają nieuregulowany stan prawny, co niejednokrotnie stanowi dla zarządów dróg przeszkodę w rozstrzyganiu w sposób pozytywny wniosków przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Sytuację tę może rozwiązać częściowo projektowana instytucja zezwolenia zintegrowanego. W naszej ocenie należy również uzupełnić treść art. 38 ustawy o drogach publicznych poprzez jednoznaczne przesądzenie, że rozbudowa bądź przebudowa infrastruktury znajdującej się w pasach drogowych, i która znajdowała ochronę w trybie art. 38 powołanej ustawy nadal korzystać będzie z ochrony i nie wymagać będzie uzyskania decyzji, o których mowa w art. 39 bądź 40 ustawy o drogach publicznych. Nadmienić PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

14 nalezy, że art. 38 ustawy o drogach publicznych najczęściej znajduje zastosowanie wobec infrastruktury, która znalazła się w pasie drogowym w wyniku poszerzenia pasa. 36. str. 43 zmiany w Prawie geodezyjnym i kartograficznym W zakresie projektowanych przepisów o zgłoszeniu zintegrowanym przewiduje się wymaganie, aby do wniosku o wydanie zgłoszenia zintegrowanego dołączyć protokół z narady koordynacyjnej, o którym mowa Pgik. W ocenie PIIT należy dokonać zmiany przepisów Pgik poprzez wprowadzenie obowiązku wydania protokołu narady koordynacyjnej. Dotychczasowa praktyka organów administracyjnych ogranicza katalog podmiotów, którym wydaje się protokół z narady jedynie do uczestników takiego procesu. W praktyce zdarzają się przypadki, gdy wnioskodawcy uzgadniający przebieg infrastruktury nie uczestniczą w naradach koordynacyjnych, co powoduje, że odmawia się im wydania protokołów z czynności narady koordynacyjnej. 37. Str. 43 opłaty za wypis z rejestrów gruntów Dyrektywa 2014/61/UE ma służyć obniżeniu kosztów budowy sieci szerokopasmowych. W sprzeczności z tym celem stoi kilkukrotny wzrost opłat za wypis z rejestrów gruntów spowodowany nowelizacją w 2014 r. ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Opłaty za wypis z rejestru gruntów wzrosły z poziomu 6 12 zł do 50 zł (nowa wysokość opłaty została określona w Tabeli nr 11 Załącznika do ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne). Przy długich odcinkach linii telekomunikacyjnej koszty pozyskania wypisów stają się poważnym obciążeniem inwestycji. Dla rzeczywistej realizacji celów dyrektywy należy ustalić wysokość tych opłat dla celów inwestycji telekomunikacyjnych na poziomie dziesięciokrotnie niższym. Ponadto PIIT wskazuje na problemy z uzyskiwaniem wypisów z rejestru gruntów, w których znajdują się numery ksiąg wieczystych (dzięki którym można znaleźć właściciela nieruchomości) operatorzy spotykają się z odmowami udostępnienia tych danych. Dane te traktowane są często, jako dane podmiotowe/osobowe i według urzędów operator/inwestor nie ma interesu prawnego, by je uzyskać. Należy przy tym podkreślić, że dane te są niezbędne do ustalenia właścicieli nieruchomości, na których budowane są przyłącza telekomunikacyjne. Obecnie w Założeniach główny nacisk został położony na formę udostępniania informacji i opłaty za ich udostępnienie, a nie na zakres danych, jaki należy przekazywać potencjalnemu inwestorowi. W związku z tym proponuje się, aby w Założeniach wskazać także zakres danych (w tym wypisy z rejestru gruntów), do których dostęp powinien mieć inwestor a odpowiednie urzędy powinny mieć obowiązek je udostępniać na żądanie inwestora wskazującego konkretny projekt, do którego dane te są potrzebne. Dostęp do tych informacji jest niezbędny w planowaniu i przygotowywaniu inwestycji budowlanych. 38. Str. 45 miejsca dostępne dla ludności W założeniach ustawy przewidziano doprecyzowanie pojęcia miejsc dostępnych dla ludności poprzez zdefiniowane, że miejsca takie ustala się według istniejącego stanu zagospodarowania przestrzennego i zabudowy nieruchomości, a także postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie PIIT pozostawienie zapisów o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego spowoduje, że problem nie zostanie rozwiązany. Definicja powinna odnosić się do stanu faktycznego na dzień wydawania decyzji. W przeciwnym razie aktualna będzie sytuacja opisana w następnym akapicie: PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

15 W miejscach dostępnych dla ludności dokonuje się pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych i nie ma wątpliwości, że pomiary takie powinny być wykonywane w tych miejscach, do których aktualnie możliwy jest dostęp ludności, a nie w miejscach, w których dostęp taki byłby możliwy, gdyby w przyszłości zrealizowano jakąś nową zabudowę (przykładowo za miejsce dostępne dla ludności nie może być uznana przestrzeń powyżej 30 m nad gruntem tylko, dlatego, że hipotetycznie dopuszczalne na gruncie przepisów regulujących warunki zabudowy dla tej nieruchomości byłoby wybudowanie na tym gruncie budynku o więcej niż 10 kondygnacjach). II. Inne kwestie wymagające zaadresowania w ramach prowadzonych prac legislacyjnych 39. Limity emisji pól elektromagnetycznych Z żalem odnotowujemy, że w założeniach ustawy nie znalazła odzwierciedlenia wielokrotnie sygnalizowana potrzeba dostosowania dopuszczalnego poziomu pola elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności do poziomu większości krajów UE. Jak wskazywano, obowiązujący w Polsce bardzo restrykcyjny limit, znacznie odbiegający od obowiązującego w większości krajów europejskich powoduje istotną barierę efektywnej budowy szybkich sieci mobilnych (LTE). Dostosowanie limitu do poziomu, który obowiązuje w większości krajów UE przyczyniłoby się do obniżenia kosztów rozbudowy sieci, a więc w pełni wpisuje się w cel i zakres dyrektywy 2014/61/UE, a jednocześnie nie narażałoby przedsiębiorców działających na rynku polskim na ponoszenie istotnie wyższych kosztów budowy sieci z tego powodu w stosunku do kosztów ponoszonych przez operatorów działających na innych rynkach unijnych. Tak, więc takie dostosowanie stanowiłoby krok w kierunku zapewnienia porównywalnych warunków działalności. Mając na uwadze powyższe, jak również fakt, że sama Komisja Europejska dwukrotnie podnosiła w raportach implementacyjnych, że restrykcyjne poziomy limitów stanowią czynnik hamujący rozwój sieci, postulujemy, aby w ramach niniejszych prac legislacyjnych zainicjować odpowiednie zmian w tym zakresie. 36. Oferty ramowe W ocenie PIIT dla właściwego wykorzystania potencjału stwarzanego przez cele dyrektywy 2014/61/UE należy przewidzieć zobowiązanie wszystkich podmiotów użyteczności publicznej do przygotowania i opublikowania oferty ramowej w zakresie dostępu do swojej infrastruktury. Ułatwiłoby to niewątpliwie negocjacje, gdyż operator telekomunikacyjny (wnioskujący o dostęp) znałby już odpowiednio wcześniej ogólne warunki dostępu. Jednocześnie Prezes UKE powinien mieć prawo do zobowiązania danego operatora sieci do zmiany takiej oferty, jeśli warunki w niej ogłoszone będą utrudniały dostęp do infrastruktury. Publikacja oferty ramowej powinna być punktem wyjścia w zakresie różnego rodzaju dostępu. 40. Oferta ramowa zarządców nieruchomości Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że istotną barierą w sprawnym prowadzeniu inwestycji telekomunikacyjnych, w szczególności w budowaniu linii telekomunikacyjnych, są problemy z ustaleniem warunków przeprowadzenia tej infrastruktury przez tereny zarządzane przez takie podmioty jak PKP, Lasy Państwowe, GDDKiA, itp. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),

16 Z tego powodu, w celu właściwej implementacji celów Dyrektywy 2014/61/UE należałoby wprowadzić wymaganie, aby zarządcy tego rodzaju terenów zostali zobowiązani do przygotowania i opublikowania warunków korzystania z tych terenów do celów przeprowadzenia infrastruktury telekomunikacyjnej. 41. Zmiana dostawcy usług szerokopasmowych Jak wspomniano powyżej w kontekście art. 139 Z punktu widzenia efektywnego wykorzystania istniejącej infrastruktury telekomunikacyjnej i ciągłości świadczenia usług dostępu szerokopasmowego istotne staje się uregulowanie procesu przejścia abonenta od aktualnego dostawcy do innego. Brak takich rozwiązań powoduje, że abonent może zostać pozbawiony ciągłości świadczenia usługi telekomunikacyjnej. Rozwiązania w zakresie usługi dostępu szerokopasmowego mogą być wzorowane na usłudze przenośności numerów. PIIT: Uwagi do Megaustawy (Dyrektywa Kosztowa),