WNIOSKI DO PLANU MIEJSCOWEGO OSI SASKIEJ

Transkrypt

1 Warszawa, 28 stycznia 2014 r. Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego Urzędu m. st. Warszawy ul. Marszałkowska 77/ Warszawa WNIOSKI DO PLANU MIEJSCOWEGO OSI SASKIEJ W związku z niniejszym ogłoszeniem Prezydenta m. st. Warszawy z dn. 20 listopada 2013 r. o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osi Saskiej stowarzyszenie Forum Rozwoju Warszawy, z siedzibą przy ul. Budy 7/10, Warszawa, składa następujące wnioski do planu: 1. Odbudowa Pałacu Saskiego oraz Pałacu Brühla Działki numer 19/3, 24/7, 24/8, 24/9, 24/11, 24/13, 24/18, 24/19, 24/20, 24/21, 29/2, 30/3, 30/4, 30/5, 30/7, 30/11 z obrębu: Wnioskujemy o wskazanie w planie miejscowym odbudowy d. Pałacu Saskiego oraz Pałacu Brühla, wg stanu z sierpnia 1939 r., jako jedynej możliwej formy odtworzenia zachodniej pierzei placu Piłsudskiego, w odniesieniu do elewacji i kubatur budynków, poprzez ustalenie odpowiednich linii zabudowy oraz wprowadzenie odpowiednich zapisów planu. Rekonstrukcja obiektów powinna zostać wykonana przy użyciu tradycyjnych technik budowlanych, co również powinny ustalać zapisy planu. Jako podstawowe przeznaczenie budynków wskazane powinny zostać tereny usług administracji publicznej oraz tereny usług kultury.

2 Na terenie na południe od Pałacu Saskiego wnioskujemy o nową zabudowę w zewnętrznym kształcie będącą rekonstrukcją kamienic przy ul. Królewskiej 6, 8 lub o współczesnej formie, ale dopasowanych skalą i charakterem architektury oraz opracowaniem elewacji do odbudowanych gmachów pałacowych. Przeznaczenie budynków na usługi (w tym administracji), handel i biura z nakazem umieszczania lokali usługowych w parterze budynków. Wariantowo rozważenie możliwości (w wypadku uznania zasadności rekonstrukcji kamienic przy ul. Królewskiej 6 i 8) wzniesienia nowego obiektu przy ul. Królewskiej 10/12 w formie rekonstrukcji kamienicy Lesslów-Strasburgera. Po południowej i północnej stronie placu Piłsudskiego, w miejscu obecnych trawników, gdzie niegdyś znajdowały się oficyny Pałacu Saskiego, rozważenie możliwości wprowadzenia nowej zabudowy dopasowanej skalą, charakterem architektury i opracowaniem elewacji do odbudowanych gmachów pałacowych oraz podkreślających osiowość założenia urbanistycznego, z przeznaczeniem ich na usługi, handel i biura. W związku z uchwałą Rady Miasta st. Warszawy nr XV/437/2007 z dnia 6 września 2007 roku, odbudowane gmachy d. Pałacu Saskiego, Pałacu Brühla oraz kamienic przy ulicy Królewskiej maja stać się docelową siedzibą Urzędu Miasta st. Warszawy. Plac Piłsudskiego od 1944 roku pozbawiony jest swojej zachodniej pierzei, którą w latach tuż powojennych prowizorycznie zaaranżowano poprzez uprzątniecie gruzowiska, zabezpieczenie ocalałych trzech arkad stanowiących oprawę Grobu Nieznanego Żołnierza i zagospodarowanie terenu zielenią. Przeprowadzone kilkukrotnie konkursy nie doprowadziły ani do odbudowy placu w dawnym kształcie ani do nowego sposobu jego ukształtowania. W konsekwencji plac ten przez cały okres powojenny pozostaje przestrzenią niezdefiniowaną, nie ujętą w ramy zabudowy, antymiejską, w tym przede wszystkim rozumieniu, iż nie przyciąga praktycznie żadnej aktywności ludzkiej, poza sporadycznymi uroczystościami z okazji świąt państwowych. Stanowi od lat wyrwę w tkance Warszawy, w samym jej historycznym sercu. W toku dyskusji na temat sposobu zabudowy zachodniej części placu ustalił się konsensus, iż najwłaściwszym rozwiązaniem będzie odbudowa obu pałaców w ich przedwojennym kształcie. Wyrazem tego stała się wzmiankowana wyżej uchwała Rady Warszawy, która dodatkowo wskazała, że odbudowane budynki powinny pomieścić biura warszawskiego ratusza, aktualnie rozproszone po mieście lub umiejscowione gościnnie w gmachu Urzędu Wojewódzkiego na placu Bankowym. Podzielamy pogląd, który zaowocował omawianą uchwałą. Odbudowa obu tych pałaców przywróci Warszawie jeden z najbardziej charakterystycznych fragmentów jej dawnej historycznej części, w tym unikalną w swojej formie kolumnadę łączącą przestrzeń parkową, Ogród Saski, z salonem miejskim, jakim w swej przedwojennej formie był Plac Piłsudskiego.

3 2. Aleja Zwycięstwa i ul. Ossolińskich Działki numer 45/1, 46, 47 z obrębu: Ukształtowanie wschodniej strony placu Piłsudskiego w formie pieszej alei obustronnie flankowanej podwójnymi szpalerami drzew (sugerujemy drzewa o charakterze reprezentacyjnym, np. platany), łączącej ulicę Trębacką z ulicą Królewską, wraz z zewnętrznymi jezdniami o jednym pasie ruchu w każdą stronę. Wyznaczenie strefy specjalnego opracowania posadzki na powstałej w ten sposób al. Zwycięstwa oraz ul. Karaszewicza-Tokarzewskiego łączącej plac Piłsudskiego, Aleję Zwycięstwa z przestrzenią Traktu Królewskiego. Dopuszczenie wyłączenia z ruchu ul. Ossolińskich (wraz ze wskazaniem strefy specjalnego opracowania posadzki), dopuszczenie odtworzenia lokali usługowych w parterach oficyny Pałacu Potockich.

4 Obecnie wschodnia część reprezentacyjnego placu stanowiącego miejsce uroczystości państwowych zdominowana jest przez rozwiązania komunikacyjne podporządkowane ruchowi samochodowemu. Szerokie jezdnie oraz rozległe połacie parkingów oddzielają przestrzeń Krakowskiego Przedmieścia od placu Piłsudskiego. Zagospodarowanie w takiej formie, nieprzyjazne dla ruchu pieszego, jest również wysoce niezadowalające pod względem estetycznym, zwłaszcza w tak kluczowym pod względem reprezentacyjności punkcie miasta. Ukształtowanie poprzecznego do Osi Saskiej traktu pieszego, oprawionego zadbaną i odpowiednio zaaranżowaną zielenią w odpowiedni sposób połączy przestrzeń Traktu Królewskiego z placem Piłsudskiego, jednocześnie kreując nowy ciąg spacerowy o charakterze reprezentacyjnego corso. Dla pełnego efektu aleja taka powinna zostać doprowadzona do ulicy Traugutta (teren poza przedmiotowym planem). Ze względu na planowany garaż podziemny pod placem Piłsudskiego, nie ma potrzeby utrzymywania dużej liczby miejsc parkingowych na powierzchni. Ulica Ossolińskich, stanowiąca łącznik między pl. Piłsudskiego a Krakowskim Przedmieściem, służy obecnie głównie jako parking. Kiedyś była to jedna z popularniejszych warszawskich ulic handlowych ze skumulowanymi w parterach sklepami. Przed 1939 r. swoje przedstawicielstwa w lokalach przy niej miały m.in. Gerlach i koleje francuskie. Odtworzenie lokali usługowych oraz ograniczenie ruchu kołowego pozwoli przywrócić tej ulicy jej należyty charakter i rangę. 3. Ogród Saski i zwężenie Marszałkowskiej Działki numer 23 i 24/28 z obrębu: oraz 24/4, 24/13, 24/21, 26, 33 z obrębu: Przesunięcie wschodniej jezdni ulicy Marszałkowskiej w kierunku jezdni zachodniej. Odpowiednie przesunięcie torowiska tramwajowego oraz rozważenie możliwości

5 przeniesienia go między jezdnie. Uwolniona przestrzeń powinna zostać włączona do terenu zieleni parkowej Ogrodu Saskiego. Wskazanie w planie, w ramach potencjalnej i pożądanej rewaloryzacji przestrzeni parkowej, odtworzenia ogrodzenia Ogrodu Saskiego w formach historycznych wraz z wejściem od strony zachodniej, przy czym za najbardziej wskazaną formę uważamy rekonstrukcję oryginalnego wejścia z czasów saskich, czyli Żelaznej Bramy (przesuniętej nieco na wschód w stosunku do oryginalnej lokalizacji, ze względu na przebicie ul. Marszałkowskiej). Wskazanie lokalizacji szerokiego przejścia naziemnego przez ulicę Marszałkowską na Osi Saskiej w poziomie jezdni. Wskazanie ul. Marszałkowskiej jako przestrzeni do specjalnego opracowania posadzki. W stosunku do swojego przedwojennego stanu Ogród Saski uległ wielu niekorzystnym przekształceniom i znacznej degradacji. Przebicie ulicy Marszałkowskiej spowodowało odcięcie go od zachodniej części Śródmieścia wraz z przerwaniem historycznej Osi Saskiej. Likwidacja ogrodzenia przyczyniła się do zdziczenia parku, który utracił walor zielonego salonu Warszawy. Sądzimy, że pełna rewaloryzacja tego parku nie powiedzie się bez przywrócenia jego ogrodzenia oraz odtworzenia połączenia z placem Żelaznej Bramy w formie przyjaznej dla pieszych, a więc przejścia w poziomie gruntu, w przeciwieństwie do znacznie mniej atrakcyjnych dla pieszych rozwiązań typu kładka bądź przejście podziemne, które nadto mogłyby stać się wysoce inwazyjnymi wizualnie obiektami. Stąd uważamy, iż rozwiązanie w formie przejścia bezkolizyjnego z ruchem pieszym w poziomie innym niż poziom 0 nie jest dopuszczalne, także ze względu na naruszenie kompozycji Osi Saskiej.

6 4. Plac Żelaznej Bramy Działki numer 36/9, 45/7, 45/8, 58 z obrębu: Wskazanie w planie terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej po północnej i południowej stronie placu Żelaznej Bramy wraz z nakazaniem obowiązujących linii zabudowy w pierzei placu. Wysokość zabudowy: do 30m, przeznaczenie mieszkaniowe lub usługowe, z lokalizacją usług w parterach budynków. Postulowana zabudowa musi uwzględniać zachowanie przejścia w ciągu ul. Granicznej. Rozważenie możliwości lokalizacji niewielkiej dominanty dla podkreślenia narożnika ulic Przechodniej i placu Żelaznej Bramy. Wskazanie w planie nieprzekraczalnych linii zabudowy wzdłuż pierzei ulic Marszałkowskiej, Granicznej, Żabiej oraz Przechodniej. Ukształtowanie, aktualnie niezdefiniowanego jako wnętrze urbanistyczne, placu Żelaznej Bramy poprzez wskazanie miejsca pod nowe inwestycje, które stworzą północną i południową ścianę placu. Plac ten, niegdyś jedno z najbardziej istotnych w skali miasta miejsc, przestrzeń ożywionego ruchu miejskiego, handlu i spotkań, został po wojnie zredukowany do zaplecza bloków osiedla za Żelazną Bramą. Zapoczątkowane w latach 90-tych odtwarzanie tkanki miejskiej w tej okolicy (jak np. położone praktycznie przy samym placu postmodernistyczne kamienice przy ul. Ptasiej), powinno zaowocować odtworzeniem samego placu Żelaznej Bramy jako przestrzeni śródmiejskiej. Można to uzyskać przez umieszczenie nowej zabudowy o tradycyjnym charakterze i wysokości, która optycznie stworzy dwie naprzeciwległe ściany placu. Usługi zlokalizowane w parterach pomogą ożywić i wpleść to miejsce z powrotem w śródmieście Warszawy. Nieprzekraczalne linie zabudowy poprowadzone w linii pierzei mają umożliwiać na wypadek ewentualnej wymiany zabudowy, w tym głównie 2 skrajnych bloków os. za Żelazną Bramą (co obecnie jest jednak perspektywą mało realistyczną), odtworzenie typowych kwartałów o śródmiejskim charakterze z obrzeżną zabudową w pierzei ulic.

7 5. Narożnik ul. Granicznej i Królewskiej Działka numer 36/10 z obrębu: Wskazanie w planie terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej w narożniku ulicy Królewskiej oraz ulicy Granicznej wraz z nakazaniem obowiązujących linii zabudowy w pierzejach ulic oraz przeznaczeniem parteru na lokale usługowe. Wysokość zabudowy: m. Narożnik ul. Granicznej i Królewskiej powinien zostać podkreślony akcentem urbanistycznym lub niewielką dominantą (wysokość 40 metrów). Zabudowa pustej działki uzupełni ubytek w odtwarzanej od lat 90. pierzei ulicy Królewskiej oraz domknie północno-wschodnią perspektywę placu Grzybowskiego. 6. Aleja Piotra Drzewieckiego Działki numer 39/3, 36/9, 43/1, 54, 56, 57/3 z obrębu: Wyznaczenie terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej i usług oświaty z obowiązującymi liniami zabudowy od strony alei Drzewieckiego. Linia zabudowy powinna nawiązywać do linii

8 ścian szczytowych budynków osiedla Za Żelazną Bramą. Wysokość zabudowy do 35 metrów, z rozważeniem możliwych punktowych zwyżek do wysokości 55 metrów. Wskazanie obsługi transportowej nowej zabudowy za pośrednictwem ciągów komunikacyjnych bloków Osiedla za Żelazną Bramą pod adresami: Grzybowska 6/10, Grzybowska 16/22, Jana Pawła II 26. Przekształcenie zamkniętych ciągów komunikacyjnych w ulice publiczne musi być połączone z rekompensatą w postaci przeznaczenia miejsc parkingowych w nowopowstałej zabudowie do dyspozycji mieszkańców istniejących bloków. Liczba miejsc parkingowych powinna odpowiadać liczbie zlikwidowanych miejsc naziemnych. Postępujące od lat 90. uzupełnianie zabudowy rejonu os. Za Żelazną Bramą przez kolejne inwestycje nadaje tej okolicy coraz bardziej śródmiejski charakter. Nowe budynki wzniesione pomiędzy blokami (jak np. budynek przy Grzybowskiej 4) posiadają elewacje o frontowym charakterze nie tylko od strony ulicy Grzybowskiej, lecz również od strony zieleni parkowej przy al. Drzewieckiego. Uważamy, iż słusznym byłoby kontynuować trend dogęszczania miasta w tym miejscu, poprzez wzniesienie kolejnych obiektów w przestrzeniach międzyblokowych z otwarciem ich w stronę parkowej alei z obsługą komunikacyjną sięgaczami poprowadzonymi od strony ul. Grzybowskiej, które mogłyby uzyskać, w efekcie postulowanych zmian, charakter śródmiejskich, lokalnych uliczek w miejsce ich obecnego charakteru, czyli osiedlowych dojazdów do parkingów. Intensywniejsze wykorzystanie terenu nie musi oznaczać likwidacji usług oświaty (Grzybowska 12/14A, Jana Pawła II 26A), które powinny znaleźć również swoje miejsce na tym terenie, w nowo wzniesionych obiektach lub na ich zapleczu.

9 7. Tył Pałacu Lubomirskich Działki numer 31, 36/9 z obrębu: Dopuszczenie zabudowy na tyłach Pałacu Lubomirskich, w miejscu dawnych oficyn. Należy wyznaczyć obowiązujące linie zabudowy wzdłuż ul. Ptasiej i na przedłużeniu południowej ściany Pałacu Lubomirskich. Należy wskazać wysokość i charakter zabudowy dopasowanej skalą, charakterem architektury i opracowaniem elewacji do Pałacu Lubomirskich. Plac na tyłach Pałacu powinien charakteryzować się wysoką jakością aranżacji przestrzeni publicznej. Stworzenie współczesnych oficyn Pałacu Lubomirskich pozwoli na uzupełnienie zabudową północnej pierzei parku przy Alei Drzewieckiego i południowej pierzei ulicy Ptasiej, a także ukształtowanie placu po zachodniej stronie d. pałacu Lubomirskich. Jednocześnie będzie to rozwiązanie zgodne z koncepcjami tworzenia przestrzeni wokół pałaców XVIII-wiecznych z dziedzińcem obudowanym oficynami. Należy zwrócić uwagę, że podczas przesunięcia Pałacu Lubomirskich w 1970 r. jego oficyny zostały rozebrane i - mimo zapewnień - nie zostały następnie zrekonstruowane. Wzniesienie nowych budynków usytuowanych na podobieństwo dawnych oficyn powinno naprawić tę szkodę. Zabudowa w tym miejscu pozwoli również na opanowanie chaosu parkingowego panującego obecnie na terenie pomiędzy Pałacem Lubomirskich a Halą Gwardii. 8. Narożnik ulic Przechodniej i Elektoralnej Działki numer 24, 25/1 25/2 z obrębu: Wyznaczenie terenu zabudowy mieszkaniowo-usługowej wraz z usługami oświaty, z liniami obowiązującymi wzdłuż pierzei ulic Elektoralnej i Przechodniej, z możliwością lokalizacji niewielkiej dominanty dla podkreślenia narożnika. W parterach budynków obowiązek lokalizacji usług. Należy wskazać charakter zabudowy dopasowanej wysokością oraz skalą, charakterem architektury i opracowaniem elewacji do klasycystycznej zabudowy Placu Bankowego.

10 Za wskazane uważamy rozważenie możliwości rekonstrukcji cennych architektonicznie corazziańskich elewacji z okresu Królestwa Kongresowego, w celu uzupełnienia zespołu klasycystycznej zabudowy placu Bankowego. Dotyczy to obiektów przy ulicy Elektoralnej pod nr 1 - d. kamienica Głuszyńskiego, arch. A. Corazzi, 1835; Elektoralnej nr 3, d. kamienica hr. Brzostowskiego, arch. A. Corazzi, 1825; Elektoralnej nr 5/7, d. kamienica Reschkego, arch. A. Corazzi, Narożnik ulic Elektoralnej i Przechodniej powinien być zabudowany, aby uzupełnić wyrwę w pierzei obu ulic i domknąć wnętrze urbanistyczne pl. Bankowego. Zachowanie na tej działce zagospodarowania w postaci substandardowego budynku szkoły, tzw. tysiąclatki, nie przystaje do śródmiejskiego charakteru okolicy. Funkcje edukacyjne może przejąć część nowej, bardziej intensywnej zabudowy, która jako całość powinna lepiej wypełniać działkę i lepiej komponować się z okolicą.

11 9. Osiedle Mirów i okolice Działki numer: 1, 25, 26, 27, 28, 39/6, 60/2 z obrębu 50301, działki nr 2/1, 3, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 z obrębu Zapisanie w planie ochrony układu urbanistycznego i oryginalnej formy elewacji osiedla Mirów (bud , arch. arch. T. Kossak, J. Kahl), w szczególności: a) Zachowanie kompozycji urbanistycznej czterech wolnostojących bloków w głębi osiedla, adresy: al. Solidarności 101A (działka 27, obręb 50301), 101C (działka 28, obręb 50301), 105/111A (działka 25, obręb 50301) i 105/111B (działka 26, obręb 50301) otoczonych zielenią osiedlową (działka 39/6, obręb 50301). b) Uczytelnienie kompozycji urbanistycznej w/w bloków i ich usytuowania względem d. Szpitala św. Ducha (Elektoralna 12) poprzez zakaz stosowania ogrodzeń pełnych między zabudowaniami d. Szpitala i osiedlem, a także przycinkę drzew i odpowiednią rekompozycję zieleni. c) Oczyszczenie terenu osiedla z substandardowej zabudowy garażowej na działce 39/6, obręb d) Ochronę elewacji w/w budynków, szczególnie portali ozdobionych symbolami zwierząt i geometrycznych ozdób elewacji; w razie termomodernizacji budynków zastosowanie cienkiej warstwy wełny mineralnej a następnie pełne i wierne odtworzenie dekoracji. e) Zachowanie kompozycji urbanistycznej bloków wolnostojących Elektoralna 17A, 19A, 19B, 21 oraz budynku przedszkola Elektoralna 15/ Wskazanie w planie nieprzekraczalnych linii zabudowy zgodnej z liniami pierzei ulicznych: a) w narożniku pl. Mirowskiego i Zimnej (na wypadek wymiany zabudowy ul. Elektoralna 17C) b) w narożniku al. Jana Pawła II i Elektoralnej (na wypadek wymiany zabudowy ul. 23 i 23A) 3. Wskazanie możliwości wzniesienia nowego budynku plombowego na działce przy pl. Mirowski Dopuszczenie likwidacji istniejącego budynku biurowego Al. Solidarności 117. Wskazanie obowiązujących linii zabudowy zgodnie z elewacjami obiektów Al. Jana Pawła II 38 i Al. Solidarności 115 z dodaniem ryzalitu identycznego rozmiarami z tym po drugiej stronie Al. Jana Pawła II (adres: Al. Solidarności 119/125). Nowy ryzalit powinien zawierać 2- kondygnacyjny podcień o wymiarach identycznych z sąsiadem. Nakaz lokalizacji usług na pierwszych dwóch dolnych kondygnacjach budynku (parter i I piętro).

12 Ad. 1. Obiekty wskazane do ochrony stanowią wartościowy przykład architektury i urbanistyki odzwierciedlającej przemiany stylowe lat od stylu międzynarodowego, przez socrealizm, do awangardy postalinowskiej. Jednocześnie są cenną pamiątką pierwszego okresu odbudowy Warszawy po zniszczeniach wojennych. Przywrócenie osiedlu walorów zaplanowanych przez jego projektantów zwiększy jakość życia na osiedlu, a jednocześnie - po niezbędnych poprawkach - stworzy elegancką przestrzeń osiedlową. Ad. 2. Ewentualne wzniesienie nowych budynków w tych miejscach, w których modernistyczna zabudowa osiedlowa z okresu powojennego nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej oprawy przestrzeni, zapewni stworzenie wielkomiejskich skrzyżowań. Ad. 3. Budynek plombowy, doklejony do ślepej ściany bloku przy pl. Mirowskim 10, o dwóch frontowych elewacjach od strony południowej i od strony wschodniej pozwoliłby na logiczne domknięcie pierzei północnej Placu Mirowskiego. Ad. 4. W wypadku wymiany zabudowy na rogu al. Jana Pawła II i al. Solidarności, uważamy za celowe aby nowy obiekt nawiązywał do socrealistycznego budynku po przeciwnej stronie alei Jana Pawła II poprzez podobny do posiadanego przez tamten budynek ryzalit od strony alei, z rozwiązaniem przyziemia w postaci przechodniego, wysokiego na dwie kondygnacje podcienia. Takie nawiązanie pozwoli dokończyć zamierzony w latach 50-ych efekt bramy do śródmieścia, jaką będą tworzyć odpowiadające sobie ryzality z dwóch stron alei, ujmujące w ramy przestrzeń alei.

13 10. Ulica Bielańska i okolice pl. Teatralnego Działki numer: 1. 34, 35, 36/10, 36/5, 36/8, 60/1, 60/2 z obrębu: a) 10/1, 10/3, 10/4, 12, 25, 49, 59 z obrębu: b) 47, 48, 49, 51/1, 51/7, 51/8 z obrębu: c) 45, 51/1 1. Dopuszczenie likwidacji istniejących budynków Bielańska 1, 4a oraz Senatorska 20. Wskazanie nowej zabudowy w narożniku ul. Bielańskiej i Senatorskiej z obowiązującą linią zabudowy wzdłuż granicy działek. Wskazanie jako formy nowej zabudowy rekonstrukcji elewacji kamienic przy Bielańskiej 1 oraz 4 (d. kamienica Mikulskiego oraz druga połowa d. kamienicy Bruna). Pozostała część zabudowy tego terenu powinna zostać dopasowana wysokością oraz skalą, charakterem architektury i opracowaniem elewacji do zrekonstruowanych budynków przy pl. Teatralnym. W parterach budynków wskazanie obowiązku lokalizacji usług. 2. Wskazanie nieprzekraczalnych linii zabudowy wzdłuż pierzei: a) ulicy Bielańskiej, b) ulic Daniłowiczowskiej i Hipotecznej, c) ewentualnie na rogu al. Solidarności i Hipotecznej. Ad. 1. Nowa zabudowa u zbiegu ul. Bielańskiej i Senatorskiej pozwoli domknąć wnętrze urbanistyczne pl. Teatralnego i odtworzyć wielkomiejski narożnik ulic. Obecnie istniejąca zabudowa stwarza wrażenie wyrwy w placu, nieuzasadnionego otwarcia przestrzeni na przypadkowy fragment osiedla blokowego przy ul. Senatorskiej. Za istotne uważamy odtworzenie wybitnej, corazziańskiej architektury tzw. kamienicy Mikulskiego ("na Gołubskiem") z lat z jej kluczowym elementem, charakterystycznym dwukondygnacyjnym portykiem. Jest to zgodne również z zapisami dotychczasowego planu miejscowego obejmującego rejon północnej pierzei placu Teatralnego oraz wytycznymi Miejskiej Pracowni Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju związanymi z konkursem na plac Bankowy i Teatralny, przeprowadzonym w 2007 roku. Wskazane jest również dokończenie odbudowy północnej strony pl. Teatralnego poprzez zastąpienie istniejącego pawilonu przy Bielańskiej 4a nową zabudową dosuniętą do ulicy. Pozwoli to zniwelować niekorzystny efekt dominacji przestrzennej wysokich bloków, znajdujących się na tyłach placu. Najwłaściwszą formą wydaje się być kontynuowanie rekonstrukcji elewacji d. kamienicy Bruna. Pozostała część terenu po pawilonie powinna zostać uzupełniona w formie współczesnej, korespondującej z zespołem zabudowy placu

14 Teatralnego, dopasowanej do budynków położonych przy placu skalą, charakterem architektury i opracowaniem elewacji. Ad. 2. a. "Grzebieniowa" forma osiedlowej zabudowy wzdłuż nieparzystej strony ulicy Bielańskiej, stanowiącej niegdyś istotną arterię miasta, niemal całkowicie odebrała temu obszarowi śródmiejski charakter. Na wypadek wymiany zabudowy blokowej w bezpośredniej bliskości ulicy, uważamy za celowe wskazanie w planie nieprzekraczalnej linii zabudowy zgodnej z linią pierzei ulicznej, tak aby taka potencjalna zabudowa odtwarzała kwartałową tkankę właściwą dla centrum miasta. Ad. 2. b, c. Tereny na zapleczu Placu Teatralnego znajdują się w ścisłym centrum Warszawy, wymagałyby więc intensywnego zainwestowania, tymczasem w latach 60. powstały tam punktowce mieszkalne w formie osiedlowej zabudowy rozproszonej, co utrudnia odtworzenie w tym miejscu przestrzeni śródmiejskiej. Jednocześnie tereny proponowane te nie stanowią obecnie ani zieleni publicznej (tę rolę pełni bowiem skwer Bocheńskiego), ani nie są konieczne do racjonalnego funkcjonowania sąsiednich nieruchomości. W wypadku wymiany zabudowy zaplecza Placu Teatralnego, ustalenie nieprzekraczalnych linii zabudowy wzdłuż pierzei ulicznych przyczyniłoby się do odtworzenia tkanki miejskiej na tym obszarze i zagęszczenia terenu wokół wąwozu Trasy W-Z przy jednoczesnym zachowaniu najcenniejszych przyrodniczo i krajobrazowo terenów zielonych (skwer Bocheńskiego, zieleń w otoczeniu pomnika warszawskiej Nike). Odtworzona zostanie pierzeja ulicy Daniłowiczowskiej, co przyczyni się do lepszego zintegrowania z miastem zabytkowego XVIIwiecznego "Domu pod Królami".

15 11. Ulica Canaletta, Niecała, Fredry Działki numer 15/1, 16, 17, 18, 24/4, 24/17, 24/22, 24/23 z obrębu: Nowa zabudowa przy ul. Fredry 10, o wysokości nawiązującej do sąsiedniej kamienicy przy ul. Fredry 8. Wyznaczenie obowiązującej linii zabudowy po granicy działki od strony ul. Fredry i Ogrodu Saskiego. Nowa zabudowa posesji przy ul. Niecałej. Po południowej stronie budynku przy Niecałej 7 postulowana wysokość nawiązująca do sąsiednich budynków Rezydencji Opera. Po północnej stronie wysokość zabudowy ograniczona do wysokości budynku przy Wierzbowej 3 i Fredry 6. Nakaz lokalizacji usług w parterach budynków. Dopuszczenie wymiany zabudowy po północnej stronie ul. Canaletta przez wyznaczenie obowiązującej linii zabudowy w granicy działek 15/1, 16, 17, 18. Ograniczenie wysokości zabudowy do 5 kondygnacji. Na terenie szkoły, na wypadek wymiany zabudowy, wnioskujemy o wyznaczenie nieprzekraczalnej linii zabudowy wzdłuż pierzei ulicy Niecałej i od strony Ogrodu Saskiego. Postulowana nowa zabudowa stanowi uzupełnienie istniejących pierzei ulic oraz domknięcie kwartałów zabudowy. Budynki powinny nawiązywać gabarytami do sąsiednich kamienic. Szczególnie istotne jest domknięcie ul. Fredry nowy budynek będzie stanowił również ścianę Ogrodu Saskiego. W wypadku gdyby doszło do wymiany budynku szkolnego za istotne uważamy zapewnienie możliwości, poprzez zapis odpowiednich linii nieprzekraczalnych, możliwości wypełnienia działki obiektem zgodnym z pierzejami uliczną Niecałej i parkową od strony Ogrodu Saskiego.

16 12. Ochrona i odtworzenie elewacji 12.1 Odtworzenie oryginalnej formy budynków przedwojennych Działki numer: a) 34/1 z obrębu b) 5 z obrębu c) 41 z obrębu d) 27/1 z obrębu e) 11 z obrębu f) 18/1, 19, 21 z obrębu Wskazanie w wypadku przeprowadzania remontu lub innych przekształceń substancji budowlanej przywrócenia oryginalnej, przedwojennej formy architektonicznej elewacji oraz gabarytu następujących obiektów: a) plac Mirowski 1 (Hala Mirowska zachodnia) oryginalna forma elewacji zachodniej na II kondygnacji sprzed przebudowy w latach 60-ych XX wieku. b) Al. Jana Pawła II 38 (d. kamienica Trachtenberga) oryginalny wystrój elewacji i trzy górne kondygnacje. c) Al. Solidarności 93 (d. kamienica Leszno 13) dwie ostatnie kondygnacje oraz wystrój elewacji. d) ul. Senatorska 38 (d. Bank Wilhelma Landaua) obeliski i kopuła wieńcząca ryzalit centralny. e) ul. Niecała 10 oryginalny wystrój elewacji poniżej nadbudowy z lat 60-ych XX wieku. f) Elektoralna 9, 11, 13 utracone kondygnacje górne oraz oryginalny wystrój elewacji. Wymienione obiekty w wyniku działań wojennych lub niekorzystnych deformacji w okresie PRL utraciły swój oryginalny kostium stylowy, często również zmniejszeniu uległ ich pierwotny gabaryt. Ze względu na ich wartości zabytkowe i architektoniczne walory oryginalnych form, uznajemy za istotne, aby przyszłe przemiany substancji nastawione były na przywrócenie oryginalnych rozwiązań projektowych, zaplanowanych przez twórców tych budynków, zgodnie z regułami sztuki konserwatorskiej. W większości są to obiekty z okresu przełomu XIX/XX wieku, których na terenie północnego śródmieścia zachowało się szczególnie mało. Stąd przywrócenie ich architekturze oryginalnego, wielkomiejskiego charakteru, typowego dla metropolii Belle Epoque, jaką była również w owym czasie

17 Warszawa, a czego dowodów skutkiem tragicznych losów miasta jest niestety już niewiele, ma bardzo duże znaczenie nie tylko dla ich indywidualnej estetyki, ale i dla tożsamości naszego miasta Ochrona elewacji budynków powojennych Działki numer: g) 47, 48, 49 z obrębu h) 23, 24, 25, 26, 27, 28 z obrębu i) 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 z obrębu j) 12/2 z obrębu Ochrona koloru oraz detali elewacji budynków powojennych, w tym zakaz używania zewnętrznych materiałów termoizolacyjnych zmieniających opracowanie architektury elewacji w wypadku termomodernizacji budynków: g) Elektoralna 4/6, 8/10, 14, 16/22, Jana Pawła II 32, 36 i Al. Solidarności 95/99, 101, 113, Orla 3, 7/9, 11, 13, h) al. Solidarności 101A, 101C, 105/111B, 105/111C, 113A, 113B, i) Elektoralna 15/17, 17, 17A, 19, 19A, 21, j) Niecała 6. Wskazane obiekty, wzniesione w latach 50-ych XX wieku to większości ciekawe przykłady architektury realizmu socjalistycznego, skomponowane z dużą dbałością o detal, materiały i kolorystykę elewacji Elewacja budynków osiedla za Żelazną Bramą Działka nr 54, 56, 57/3, 45/7, 45/8, 58 z obrębu Ochrona kompozycji elewacji frontowych budynków mieszkalnych należących do kompleksu osiedla za Żelazną Bramą. W razie przebudowy zachowanie modernistycznych podziałów

18 bryły i kompozycja kolorystyczna poddana konsultacji Konserwatora Zabytków. Przede wszystkim zaś konieczne jest utrzymanie jednolitej kompozycji w obrębie wszystkich 19 bloków osiedla znajdujących się na terenie objętym trzema różnymi planami miejscowymi. Oryginalna kompozycja fasady bloków z lat jest charakterystyczna dla architektury modernistycznej, podkreślając jej charakter. Budynki osiedla tworzą spójną kompozycję, której jednolitość powinna być chroniona, zaś w razie zmiany powinna być poddana przekształceniu skoordynowanemu na obszarze całego osiedla Elewacja budynku Plac Bankowy 4 Działka nr 20/1 z obrębu Ochrona (co obecnie oznacza odtworzenie w czasie następnego remontu) kompozycji elewacji frontowej budynku mieszkalnego adres pl. Bankowy 4. Oryginalna kompozycja fasady, ze zróżnicowaniem kolorystycznym i fakturowym elewacji, była charakterystyczna dla architektury modernistycznej, podkreślając charakter tej architektury i uzyskując jednocześnie bardzo ciekawy efekt plastyczny. Obecny stan budynku po termomodernizacji jest niezadowalający, zniszczono oryginalną kompozycję zastępując ją zuniformizowanym, nijakim blokowym, podmiejskim wyglądem, upodabniającym blok mieszkalny do setek podobnych ofiar nieudanych estetycznie termomodernizacji z polskich osiedli. Z racji kluczowego położenia w reprezentacyjnym miejscu miasta sądzimy, że budynek powinien w przyszłości odzyskać cechy stylowe stanowiące o wartości jego architektury Elewacja budynku Moliera 8 Działka nr 20 z obrębu 50305

19 Ochrona kompozycji elewacji frontowej budynku mieszkalnego adres Moliera 8. W razie termomodernizacji zachowanie modernistycznych podziałów bryły i kompozycja kolorystyczna poddana konsultacji Konserwatora Zabytków. W razie wymiany zabudowy uważamy za zasadne wskazanie w planie rekonstrukcji elewacji kamienicy Uruskiego z lat (przebudowanej w XIX w.). Oryginalna kompozycja fasady z ok r. jest charakterystyczna dla architektury modernistycznej, podkreślając charakter tej architektury i uzyskując bardzo ciekawy efekt plastyczny. Obecny stan budynku jest niezadowalający. Z racji kluczowego położenia w reprezentacyjnym miejscu miasta uważamy, że budynek powinien odzyskać cechy stylowe warunkujące wartość jego architektury. Jednakże w razie wymiany tego budynku niecelowe jest wprowadzanie na Plac Teatralny architektury współczesnej; tym samym wskazane jest przywrócenie wartościowego budynku z XVIII w. o dużej wartości artystycznej i historycznej (nietypowy projekt S. Loba) Elewacja budynku Trębacka 3 Działka nr 48 z obrębu Ochrona kompozycji elewacji frontowej budynku mieszkalnego adres Trębacka 3. W razie termomodernizacji zachowanie modernistycznych podziałów bryły i kompozycja kolorystyczna poddana konsultacji Konserwatora Zabytków. Oryginalna kompozycja fasady z ok r. jest charakterystyczna dla architektury modernistycznej, podkreślając charakter tej architektury i uzyskując bardzo ciekawy efekt plastyczny. Budynek jest realizacją utalentowanego architekta Ludwika Borawskiego. Opracowany został specjalnie dla Ministerstwa Kultury i Sztuki (tzw. Dom Muzyków ) jako obiekt o charakterystycznej konstrukcji słupowej o module 5x5 metrów, z dźwiękoszczelnymi ścianami i wartościową fasadą z pasmowym układem okien. Z racji kluczowego położenia w reprezentacyjnym miejscu miasta uważamy, że budynek powinien mieć chronione cechy stylowe warunkujące wartość jego architektury.

20 13. Oświetlenie ulic latarnie typu pastorał Oznaczenie miejsca: Ulice: Senatorska, Bielańska, Moliera, Focha, Wierzbowa, Trębacka, Ossolińskich, Tokarzewskiego-Karaszewicza, Królewska, Niecała, Fredry, Daniłowiczowska, Hipoteczna, Elektoralna, Orla, Przechodnia, Ptasia, Graniczna. Place: Piłsudskiego, Teatralny, Bankowy, Żelaznej Bramy, Mirowski. Wskazanie w planie jako obowiązującego modelu lampy ulicznej na obszarach o przewadze zabudowy historycznej i na głównych przestrzeniach reprezentacyjnych lamp typu pastorał. Charakterystycznym elementem historycznego krajobrazu miejskiego są typowe dla Warszawy lampy typu pastorał, ściśle zrośnięte z tożsamością tego miasta. Zapoczątkowany od końca lat PRL-u proces restytucji tych typowych dla Warszawy lamp sprawił, że w coraz większej ilości punktów miasta, substandardowe i niedopasowane do zabudowy lampy PRL-owskie są zastępowane pastorałkami. Uważamy, że w tak kluczowym w skali miasta obszarze o charakterze historycznym wskazane jest kontynuowanie tego trendu przez ustawianie omawianego modelu lampy ulicznej. 14. System przestrzeni publicznych Plac Bankowy, Plac Teatralny, Plac Żelaznej Bramy, Plac Piłsudskiego, Oś Saska Oznaczenie położenia: Plac Teatralny, Plac Bankowy, Plac Żelaznej Bramy, Plac Piłsudskiego, ul. Tokarzewskiego- Karaszewicza. a) Wyznaczenie wskazanych przestrzeni jako głównych przestrzeni publicznych do specjalnego opracowania posadzki. b) Rewaloryzacja przestrzeni placów mająca zwiększyć ich atrakcyjność, estetykę i jakość zagospodarowania przestrzeni przede wszystkim pod względem użytkowania przez pieszych użytkowników, czemu służyć powinno znaczące ograniczenie dominacji ruchu kołowego (place Bankowy, Teatralny i Piłsudskiego).

21 c) Opracowanie zagospodarowania przestrzeni placów Bankowego i Teatralnego na podstawie wyników konkursu z 2007 roku lub ewentualne przeprowadzenie nowego konkursu. Podczas opracowywania posadzki Pl. Teatralnego za wskazane uważamy odzyskanie bazaltowej kostki z lat 1930-ych, umieszczonej na placu w latach ych przez arch. Z. Stępińskiego. d) Rekompozycja układu przystankowego w rejonie skrzyżowania Placu Bankowego i Al. Solidarności w celu zwiększenia łatwości przesiadek pomiędzy różnymi systemami komunikacji zbiorowej, w tym przesunięcie w pobliże stacji metra wszystkich przystanków tramwajowych i autobusowych, oraz odtworzenie przejść pieszych w poziomie jezdni pomiędzy wszystkimi czterema narożnikami placu. Na obszarze planu znajdują się najważniejsze przestrzenie publiczne historycznej Warszawy: Oś Saska oraz 4 z 7 historycznych Placów Warszawy. Aktualny stan zagospodarowania najważniejszych warszawskich placów jest daleki od ideału kojarzącego się z wielkomiejską przestrzenią o europejskim charakterze. Place te są podporządkowane samochodom. Zamienione w morza asfaltu wylane na znacznie przeskalowanych, wielopasmowych jezdniach oraz parkingach w myśl przebrzmiałej i zdyskwalifikowanej już obecnie modernistycznej myśli urbanistycznej (Bankowy i Teatralny, częściowo plac Piłsudskiego) lub pozbawione są atrakcyjnej zabudowy tworzącej ściany przestrzeni urbanistycznej (Plac Żelaznej Bramy i Plac Piłsudskiego), co powinny poprawić działania opisane we wnioskach. Sądzimy, że należy przywrócić placom należne miejsce w strukturze przestrzennej Śródmieścia, poprzez wyżej opisany szereg działań przemieniających je w atrakcyjne dla mieszkańców, reprezentacyjne przestrzenie publiczne, z toczącym się znów na nich życiem miejskim. Przestrzenie te oraz łączniki między nimi powinny być projektowane ze szczególną starannością, przy czym wymogi architektoniczne i estetyczne powinny mieć pierwszeństwo przed komunikacyjnymi. Jest to działanie kluczowe dla podniesienia jakości życia, atrakcyjności turystycznej i biznesowej śródmieścia Warszawy Reprezentacyjny ciąg pieszy Stare Miasto Wola Oznaczenie położenia: ciąg ulic: Senatorska - Plac Teatralny Senatorska - Plac Bankowy Elektoralna. Zapisanie w planie szeregu ustaleń planistycznych umożliwiających utworzenie ciągu pieszego lub o dominującym ruchu pieszym, łączącym obszar turystyczny Starego Miasta z główną przestrzenią reprezentacyjną Woli, czyli zrewitalizowaną w roku 2010 ulicą Chłodną. Ustalenia powinny dotyczyć wspomnianego pieszego charakteru ciągu, podwyższonej jakości aranżacji zagospodarowania, małej architektury oraz usługowego przeznaczenia parterów budynków położonych przy tym ciągu ulicznym.

22 Ulica Senatorska i jej przedłużenie, ulica Elektoralna, to jeden z najstarszych traktów wylotowych dawnej Warszawy, łączący niegdyś Starą Warszawę z jurydyką Wielopole i z polem elekcyjnym. Sądzimy, że jego zabudowa i małe znaczenie komunikacyjne w ruchu kołowym, predestynuje ten ciąg uliczny do stworzenia w tym miejscu połączenia pieszorowerowego (por. pkt 14.2) pomiędzy dwoma obszarami, turystycznym sercem Warszawy Starym Miastem oraz rozwijającą się dynamicznie Wolą. Ciąg ten charakteryzować się powinien podwyższoną jakością przestrzeni oraz dużą atrakcyjnością dla użytkowników, których należałoby przyciągnąć możliwie jak najszerszą ofertą - handlową, kulturalną i gastronomiczną - ulokowaną w parterach obiektów położonych wzdłuż tego ciągu Reprezentacyjny ciąg pieszych połączeń łączących historyczne 7 placów Warszawy Oznaczenie położenia: ciąg ulic: Plac Piłsudskiego Wierzbowa Plac Teatralny Senatorska plac Bankowy Przechodnia Graniczna /poza terenem planu: plac Grzybowski Próżna Plac Dąbrowskiego Kredytowa Plac Małachowskiego Plac Piłsudskiego/. Zapisanie w planie szeregu ustaleń planistycznych umożliwiających utworzenie ciągu pieszego lub o dominującym ruchu pieszym, łączącego ze sobą place Teatralny, Bankowy, Żelaznej Bramy, (Grzybowski, Dąbrowskiego, Małachowskiego) Piłsudskiego. Ustalenia powinny dotyczyć wspomnianego pieszego charakteru ciągu, podwyższonej jakości aranżacji zagospodarowania, małej architektury oraz usługowego przeznaczenia parterów budynków położonych przy tym ciągu ulicznym. Centrum Warszawy historycznej w okresie nowożytnym stanowił szereg 7 placów (Plac Teatralny, Plac Bankowy, Plac Żelaznej Bramy, Plac Grzybowski, Plac Dąbrowskiego, Plac Małachowskiego, Plac Piłsudskiego) z zabudową pochodzącą głównie z XVIII i XIX wieku. Obecnie znajdują się one w stanie większego lub mniejszego zaniedbania. Podobnie zaniedbane, a nieraz w stanie kompletnego uwiądu, znajdują się połączenia uliczne pomiędzy tymi placami, które niegdyś były jednymi z najważniejszych ulic handlowych dawnej Warszawy. Sadzimy, że konieczne jest przywrócenie do życia tych placów. Nie powiedzie się jednak, jeżeli nie odtworzy się jednocześnie atrakcyjnej dla pieszych sieci połączeń pomiędzy nimi. Wyżej opisany ciąg ulic łączących place powinien charakteryzować się podwyższoną jakością przestrzeni oraz dużą atrakcyjnością dla użytkowników, których należałoby przyciągnąć możliwie jak najszerszą ofertą - handlową, kulturalną i gastronomiczną - ulokowaną w parterach obiektów położonych wzdłuż tego ciągu.

23 15. Ciągi pieszo-rowerowe 1. Wskazuje się stworzenie ciągu pieszo-rowerowego łączącego ulicę Emilii Plater z Karmelicką. Trasa pieszo-rowerowa powinna zostać poprowadzona od północy: Karmelicką (poza zasięgiem planu), następnie przez działkę 63/20 i 71 obrębu w osi Elektoralnej (poza zasięgiem planu, w istniejącym prześwicie budynku Solidarności 78, konieczna przebudowa prześwitu w celu stworzenia korzystnego profilu jezdni rowerowej), następnie przejściem w poziomie 0 przez al. Solidarności, następnie przez działkę 22 obrębu w istniejącym wschodnim prześwicie budynku Solidarności 105, następnie działką 39/6 z obrębu (w osi symetrii osiedla Mirów, konieczna niwelacja terenu i zmiana profilu jezdni), następnie na wschód skrajem działki nr 36/3 obrębu (konieczne przeniesienie ogrodzenia przedszkola) wzdłuż trasy obecnego istniejącego chodnika na działce 39/6 znajdującego się pomiędzy murem posesji 36/3 oraz 29/2, następnie na południe asfaltową drogą przez działkę 39/6 z obrębu i skrętem na zachód, następnie przez asfaltowy parking działki 29/2 z obrębu , następnie nowym odcinkiem asfaltowej drogi rowerowej poprowadzonej między kordegardą budynku Elektoralna 12 a blokiem Elektoralna 8/10 do ulicy Elektoralnej, następnie na wschód krótkim odcinkiem ul. Elektoralnej (kontrapas, wyniesione skrzyżowanie) do skrzyżowania jej z osią ul. Zimnej, następnie na południe nowym odcinkiem asfaltowej drogi rowerowej poprowadzonej w osi ul. Zimnej (działka 2/1 z obrębu ), następnie ulicą Zimną (działka 14 z obrębu ) do skrzyżowania z ul. Ptasią (działka nr 31 z obrębu ),następnie dalej prosto asfaltową drogą serwisową Hali Mirowskiej poprowadzoną wzdłuż osi ul. Zimnej w kierunku al. P. Drzewieckiego (działka nr 31 z obrębu ), następnie dalej prosto poprzez tereny zieleni urządzonej (działka 36/9 z obrębu ) i dalej pasem zieleni między blokami Grzybowska 4 i Grzybowska 6/10 do ul. Grzybowskiej, następnie przejściem w poziomie 0 przez ulicę Grzybowską (koniec obszaru objętego MPZP), następnie dalej poprowadzona dookoła synagogi Nożyków i między gimnazjum przy Twardej 8/12 a budynkiem Cosmopolitan, następnie przez skrzyżowanie Twardej i Emilii Plater włączenie w ciąg Emilii Plater (na załączniku graficznym trasa czerwona). 2. Wskazuje się stworzenie ciągu rowerowego łączącego ulicę Emilii Plater z placem Zamkowym. Trasa rowerowa powinna zostać poprowadzona w ciągu ul. Twardej (poza zasięgiem planu), Pl. Grzybowskiego (poza zasięgiem planu), ul. Granicznej, przez plac Żelaznej Bramy, w ciągu ul. Przechodniej, w ciągu ul. Elektoralnej i południową jezdnią Pl. Bankowego, następnie ul. Senatorską aż do pl. Zamkowego (poza zasięgiem planu). 3. Wskazuje się stworzenie ciągu rowerowego (kontrapas) w ciągu ul. Elektoralnej. (pkt 2 i 3 na załączniku trasa niebieska). Stworzenie ww. ciągów pieszych i rowerowych skutecznie wzmocni rusztowy układ komunikacyjny Śródmieścia, uwydatni historyczny szlak wrocławski (z Placu Zamkowego Senatorską, Przechodnią, Graniczną i Twardą), pozwoli połączyć rozdzielone układy ortogonalne Śródmieścia Północnego i Muranowa, zapewni dobrą alternatywę rowerową dla głośnych i nieprzyjemnych ciągów N-S (al. Jana Pawła, Marszałkowska), zapewni większą

24 dostępność komunikacyjną wewnątrz kwartałów zabudowy Mirowa, a także wewnątrz obszarów osiedla Za Żelazną Bramą, pozwoli osłabić negatywne skutki rozcięcia sieci ulicznej poprzez osiedle Za Żelazną Bramą. 16. Przejścia dla pieszych Wskazać lokalizację brakujących naziemnych przejść dla pieszych: - przez al. Solidarności na osi ul. Schillera i Hipotecznej - przez al. Solidarności po wschodniej stronie pl. Bankowego - przez al. Solidarności na osi ul. Karmelickiej - przez ul. Marszałkowską na Osi Saskiej Przejście dla pieszych na osi ul. Hipotecznej połączy tę ulicę z ul. Schillera, niwelując barierę, jaką stanowi wykop Trasy W-Z. Przejście przy pl. Bankowym jest niezbędne ze względu na kluczową rolę, jaką pełni plac Bankowy (węzeł przesiadkowy oraz główna przestrzeń publiczna). Przejście na osi ul. Karmelickiej zniweluje barierę, jaką jest al. Solidarności oraz

25 pozwoli wytworzyć ważny ciąg pieszo-rowerowy w relacji północ-południe (patrz: pkt. 17). Przejście przez ul. Marszałkowską jest niezbędne dla odtworzenia ciągłości Osi Saskiej oraz dla połączenia Ogrodu Saskiego z pl. Żelaznej Bramy. Zarówno Marszałkowska, jak i al. Solidarności powinny podlegać uspokojeniu i ograniczeniu ruchu samochodów, dodatkowe przejścia naziemne mogą się do tego przyczynić. Zwiększenie liczby przejść, poprowadzonych w poziomie jezdni, pozwoli również lepiej zintegrować rejon objęty planem z pozostałymi rejonami centrum Warszawy. 17. Parkingi podziemne Ustalić lokalizację podziemnych parkingów: a) pod placem Teatralnym, b) pod placem Marszałka J. Piłsudskiego, c) pod placem Bankowym (strona zachodnia), d) pod placem Żelaznej Bramy. Budowa podziemnych parkingów ma na celu realizację strategii transportowej m.st. Warszawy w zakresie zmniejszenia przestrzeni publicznej przeznaczonej na postój samochodów. Wniosek jest składany przy założeniu, że powstaniu miejsc parkingowych pod ziemią towarzyszyć będzie odpowiednia redukcja miejsc na powierzchni, pozwalająca na przeznaczenie uwolnionych terenów na przestrzenie publiczne oraz do wykorzystania dla pieszych i rowerzystów. 18. Linia tramwajowa na ul. Królewskiej Dopuścić realizację linii tramwajowej w osi ulic: Świętokrzyska Emilii Plater Twarda Plac Grzybowski (strona zachodnia) Królewska plac Marszałka J. Piłsudskiego (strona wschodnia) Karowa (poza zasięgiem planu) - tunel w poprzek skarpy warszawskiej (poza zasięgiem planu) - Karowa (poza zasięgiem planu) - nowy most na Wiśle (poza zasięgiem planu) - Okrzei/Kłopotowskiego (poza zasięgiem planu) - Ząbkowska (poza zasięgiem planu). Ustalić linie rozgraniczające umożliwiając realizację postulowanej linii.

26 Postulowana linia tramwajowa na ul. Królewskiej i placu Piłsudskiego stanowi część dłuższej trasy będącej przedłużeniem linii istniejącej w ulicy Prostej, w kierunku wschodnim, w celu wykształcenia korytarza transportowego w osi wschód-zachód równoległego, a zarazem częściowo stycznego do II linii metra. Przedłużenie linii tramwajowej w osi ulic: Prosta Świętokrzyska Emilii Plater Twarda plac Grzybowski Grzybowska Królewska Plac Piłsudskiego Karowa - Okrzei/Kłopotowskiego pozwoli lepiej wykorzystać linię tramwajową w ciągu Prostej, której w związku z budową II linii metra grozi degradacja funkcjonalnoużytkowa. W wypadku restytuowania komunikacji tramwajowej na Trakcie Królewskim, linia taka z łatwością będzie mogła być z nią następnie połączona, poprzez ulicę Trębacką bądź Królewską, umożliwiając kolejne relacje komunikacyjne. Połączenie z Pragą będzie możliwe dzięki przewidzianemu w SUiKZP mostowi Karowa Okrzei. Uzyskujemy wówczas nowy ciąg transportu szynowego o znaczeniu ogólnomiejskim, znakomicie uzupełniający istniejącą i planowaną dziś infrastrukturę transportu publicznego.