"Języku polski, ojczysta mowo, Ty jesteś jak zdrowie!...

Transkrypt

1 gazetka szkolna II LO im. Romualda Traugutta w Częstochowie ul. Kilińskiego 62 tel. (034) lot@traugutt.net numer 2 (21) LO T Czytaj LOT! Twoje rzetelne źródło informacji!!! listopad 2009 TEMAT NUMERU: "Języku polski, ojczysta mowo, Ty jesteś jak zdrowie!... LOT 1

2 Wstępniak iście jesienny redaktor naczelna Dominika Majchrzak Przyszła jesień, czas melancholii, zadumy, marazmu. Wskazówki zegarów przesunęliśmy o godzinę do tyłu, choć nawet ten fakt wydaje się nie dodawać nam otuchy. Ziewając, wykonujemy nasze codzienne obowiązki, popadając z wolna w rutynę. Powoli zapominamy takŝe o wakacyjnych szaleństwach, które wydają się nam coraz bardziej i bardziej odległe... Wydawałoby się, Ŝe teraz tylko wyjazd do ciepłych krajów mógłby dodać nam nieco optymizmu. Mam nadzieję, Ŝe numer LOT-u, który dziś oddajemy w Wasze ręce, będzie dla was choć promyczkiem słońca. W numerze zajmiemy się problematyczną, jak się okazuje, kulturą języka. Poznamy bliŝej sylwetki pani profesor Agnieszki Kołodziejek, Tomasza Podlewskiego, a takŝe pracowniczek szkolnego bufetu. Ponadto: ciąg dalszy Cierpień Młodego Snajpera oraz jeden dzień z Ŝycia trauguciaka i halloweenowy Traugutt po godzinach w formie reportaŝy. Miłej lektury! TRAUGUCIAKOWA AGENCJA PRASOWA Kocham Cię, Polsko Dnia r grupa dziewcząt z II LO wraz z opiekunką p. prof. Anną Gołębiowską wybrała się do Myszkowa, by zaprezentować się na XIV Wojewódzkim Festiwalu Pieśni Patriotycznej. Organizatorem był Miejski Dom Kultury w Myszkowie. Nasze chórzystki zajęły wysokie III miejsce. Serdecznie gratulujemy! Lekcja jazzu Nietypowe spotkanie, nietypowy gość. Klasy 1b oraz 2a miały przyjemność wysłuchania utworów jazzowych w wykonaniu Wiesława Pyzalskiego. Muzyk poprowadził ciekawą, inspirującą lekcje na temat budowy utworu jazzowego oraz sztuki improwizacji. Oby więcej takich spotkań. Halloween W II LO został zorganizowany wieczór Halloween. Impreza rozpoczęła sie od części konkursowej. Po wyłonieniu laureatów był czas na zabawy w terenie. Niezmiernie cieszy duŝa ilość osób, które zdecydowały się swoją obecnością uświetnić II Wieczór Halloween w Traugucie. MoŜemy być dumni z tego, Ŝe do naszej szkoły chodzi tak wielu uczniów potrafiących dobrze bawić się na wszelakich imprezach. MoŜemy być takŝe dumni z tego, Ŝe udało nam się przyciągnąć całkiem pokaźną ilość ludzi spoza szkoły. Po raz kolejny pokazaliśmy prawdziwą duszę Traugutta! Trzecia druŝyna Częstochowy Kolejny sukces. Dnia r odbyły się druŝynowe mistrzostwa Częstochowy szkół ponadgimnazjalnych w tenisie stołowym. Nasza druŝyna szkolna w składzie: Michał Eliasz kl. I b (kapitan druŝyny), Aleksander śydek kl. I e i Marcin Bociąga kl. I e, zdobyła brązowy medal. Trzecie miejsce daje naszej ekipie prawo do walki w kolejnej rundzie na szczeblu powiatowym. Gratulujemy! Medialni r odbyło się spotkanie zorganizowane przez p. prof. Agnieszkę Henel o tematycznej nazwie Bądźmy medialni!. Miało ono na celu zapoznanie naszych młodszych kolegów z tajnikami pracy dziennikarzy oraz nauczenie ich pisania niełatwego gatunku dziennikarskiego, jakim jest reportaŝ. Pierwsze zajęcia poprowadził pan Janusz Pawlikowski redaktor śycia Częstochowskiego. Ciąg dalszy warsztatów nastąpi (czas: 19 listopada; miejsce: budynek II LO). Mistrzostwa uderzania w kulkę 3 listopada w Porter Club odbyły się drugie Mistrzostwa Traugutta w bilardzie. 20 uczestników stanęło do zaciętego boju o tytuł mistrza. Zabawa zakończyła się Tak: I miejsce- Patryk Michałowski kl. 3a II miejsce- Dawid Kierat kl. 3c III miejsce- Paulina Wojtal kl. 1e Gratulujemy i czekamy na kolejne zawody! Dzień Nauczyciela w "Traugucie" Z okazji Dnia Edukacji Narodowej odbyła się w "Traugucie" uroczysta akademia. Dyrekcja, jak kaŝdego roku, zaprosiła na tę uroczystość emerytowanych nauczycieli, którzy chętnie powrócili w mury szkolne i świętowali razem z nami. Pracę naszych nauczycieli ocenialiśmy my - uczniowie. Oto wyniki: - Nauczyciel Przyjaciel - p. prof. Agnieszka Adryjańska - Mroczek - Nauczyciel Mistrz - p. prof. Jarosław Skrzypczyk - Nauczyciel Piła - p. prof. Barbara Budzowska - Nauczyciel Wielbiciel Kartkówek - p. prof. Jacek Wiekiera - Nauczyciel Postrach - p. prof. Tomasz Jaskóła - Nauczyciel Organizator - p. prof. Marek Podgórski Gratulujemy! Fotograficzny szał Z inicjatywy profesora Marka Podgórskiego juŝ drugi raz Traugutta odwiedził absolwent, autor najlepszej fotografii prasowej w Polsce w roku Maciek Nabrdalik, który zaprezentował portrety byłych więźniów obozów koncentracyjnych oraz fotografie miejscowości Prypeć niedaleko Czarnobyla. Podzielił się równieŝ waŝnymi doświadczeniami i ocenił zdjęcia zaprezentowane przez naszą szkolną młodzieŝ. Tego samego dnia odbyło się rozdanie nagród w konkursie Klimaty Częstochowy, w którym brało udział troje Trauguciaków. Pragnę przypomnieć, iŝ I miejsce w kategorii fotografia klimatyczna zajęła Patrycja Zubrzycka z klasy 2g, natomiast uczeń Jarek Respondek z klasy 3e otrzymał wyróŝnienie. Spektakl Pamięć JuŜ drugi raz z inicjatywy Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju miasta Częstochowy odbył się spektakl w którym udział brali uczniowie naszej szkoły. Tematem inscenizacji była scena Holocaustu według Wojciecha Kołsuta. Na widowni zasiedli ludzie, którzy owy Holocaust przeŝyli. Krzyki, odgłosy broni, czy palące się znicze to tylko niektóre atrybuty tej inscenizacji, którą warto było obejrzeć. LOT 2

3 TRAUGUCIAKOWA AGENCJA PRASOWA Dzień Patrona Dnia 19 października co roku oddajemy cześć naszemu patronowi Romualdowi Trauguttowi. Tegoroczna akademia pełna pieśni oraz poezji patriotycznej została przygotowana przez uczniów klasy 2d. Na scenie zadebiutowali równieŝ uczniowie klasy 1 c oraz soliści: Kacper Tomczyk, Anna Respondek, Kinga Bańcerek, Karolina Sawicka pod opieką pani prof. Anny Gołębiowskiej oraz pana prof. Ireneusza Stasiaka. Sztuka debatowania Kornel Eberhardt, Sebastian Chrzęstek oraz Kamil Pabiś to trójka szczęśliwców, która pod opieką pani prof. Izabeli Zawiszy zdobyła II miejsce w regionalnym konkursie AD REM. Mieli oni za zadanie przekonać o słuszności, bądź teŝ nie tezy na temat: SprzedaŜ akcji na giełdzie to najkorzystniejsza metoda prywatyzacji spółek Skarbu Państwa w dobie kryzysu". Cieszymy się, iŝ mamy tak zdolną młodzieŝ. Serdecznie gratulujemy. Przygotowały: Beata Poraj, Kamila Bejm Cenzura to bzdura Kontrola prasy, ksiąŝek, filmów itp. pod względem politycznym, obyczajowym, dokonywana przez organy państwowe, czyli, jak czytamy w Słowniku Języka Polskiego, cenzura. Ach tak, miało być o kulturze języka, ale ileŝ moŝna pisać o tym, Ŝe, no właśnie, jest napisane, a nie pisze, Ŝe poszedłeś, a nie poszłeś, czy teŝ o tym, Ŝe uczniowie klną jak cholera, skoro tych przekleństw i tak nie wydrukujemy? W Traugucie wszystko stało się ostatnio zbyt poprawne. Powiecie, Ŝe to znowu zwykłe malkontenctwo, Ŝe uczniom nie chce się robić nic, prócz narzekania. Ale tu juŝ nie o to chodzi. Szkoła zaczęła narzucać nam granice nie do pokonania. Cenzurować nasze czyny i słowa. Uczniowie, w znacznej części ludzie juŝ pełnoletni, czują się niczym więźniowie, a wszystko za sprawą swoistych łapanek urządzanych na korytarzach szkolnych podczas zajęć lekcyjnych. Przepraszam, nie chcę narzekać zły to ptak, co własne gniazdo kala. Nie moŝemy jednak nawet zasugerować, Ŝe coś nam się nie podoba, czy do czegoś mamy stosunek negatywny. Nie lubię, gdy ktoś kaŝe mi trzymać się określonych schematów, dyktuje mi o czym mogę mówić, a o czym nie. Wolność słowa? Tak, ograniczona zakazami i nakazami, poprawnością i hieratycznością. W szkole musi być pięknie, przyjemnie, słodziutko, czyściutko. Zjedliście kiedyś za duŝo słodyczy na raz? Bo ja właśnie się tak czuję jakbym od dwóch miesięcy Ŝywiła się samą czekoladą. Pozostaje pytanie: po co to wszystko? Uczniowie i tak będą robić swoje, tylko nieco dyskretniej. Apeluję : oddajcie nam wreszcie indywidualność, o którą tam uporczywie walczymy! Wiem, Ŝe uzyskana swoboda pozwoli nam zauwaŝyć, Ŝe trzymanie się pewnych granic jest potrzebne i nieodzowne. Chcielibyśmy jednak dojść do tego sami. Wiem, wiem... Jak mówi stare, mądre przysłowie: nie naleŝy kopać się z koniem. Za wszystko, co napisałam, serdecznie przepraszam i spodziewam się krytyki. Ale niech coś będzie w końcu mocno niepoprawne, za słodko było. Koniec. Kropka. Basta. Kocham Cię, Traugucie. Dominika Majchrzak Gwiazda miesiąca Czyli PATRYCJA ZUBRZYCKA ZwycięŜczyni,,Klimatów Częstochowy" w kategorii fotografia klimatyczna za serię czarno-białych zdjęć "Iga, Bartek i Jaś - brama walk i stary trzepak", jej fotografie wielokrotnie były wybierane przez uŝytkowników portalu fotomedaliki.pl zdjęciami miesiąca i tygodnia, podczas tegorocznych wakacji zajęła II miejsce w pierwszej bitwie fotograficznej na gliwickim rynku. LOT: Patrycjo, opowiedz nam, jak to jest być laureatką,,klimatów Częstochowy"? Patiz: No to, akurat była dla mnie niezła niespodzianka. Jak się czułam? Trochę dziwnie, poza tym, Ŝe nie cierpię takich sytuacji, bo trochę panikuję, to zawsze sprawiają mi przyjemność, jakieś zaskakujące zdarzenia, w których muszę szybko zareagować lub podjąć jakąś decyzję. W tym wypadku, musiałam szybko przyzwyczić się do tego, co zobaczyłam. LOT: Czy planujesz związać swoją przyszłość z fotografią? Patiz: Nie wiem, czy planuję związać swoją przyszłość z fotografią. Na pewno w pewnym sensie tak, z tym, Ŝe mam teŝ inne plany. LOT: A poza robieniem zdjęć, czym się interesujesz? Patiz: Co do pozostałych zainteresowań to, ostatnio oprócz filmów, czy muzyki w pewnym stopniu, jest to etyka. UwaŜam, Ŝe podjęłam dobrą decyzję, rezygnując z religii, na rzecz tego przedmiotu. I nie zamierzam ograniczać się jedynie, do widomości, uzyskanych podczas tej jednej godziny lekcyjnej w tygodniu. LOT: Masz jakieś swoje ulubione zdjęcie, wykonane przez Ciebie oczywiście? Patiz: Nie mam jednego ulubionego zdjęcia, które wykonałam. Do takiej kategorii mogłabym przypisać z kilkanaście prac, i raczej będą to fotografie, do których mam sentymentalny stosunek lub takie, które wiąŝą się z jakąś ciekawą historią. LOT: A autorytet w dziedzinie fotografii? Patiz: Jim Rakete - za podejście do ludzi. Rozmowa z nim, podczas której stwierdziłam, Ŝe mój angielski ostatnio kuleje bardzo duŝo mi dała. Avedon i Newton, jeśli chodzi o mode. Schatz, mimo, Ŝe robi zdjęcia, moŝna by powiedzieć dość komercyjne, to lubię jego fascynacje LOT 3 kształtami. W całym jego porfolio, jest jeden dział industrialny, który wprowadza fajny klimat uporządkowania i symetrii - lubię go oglądać. Maćka Nabradalika, z którym mieliśmy niedawno spotkanie równieŝ bardzo cenię. LOT: Jeszcze raz gratulujemy sukcesów i dzięki za rozmowę ;). Patiz: Dzięki ;). Rozmawiały: Angelika Knop, Katarzyna Kała

4 Kultura języka, sztuka elokwencji Felieton Dominiki Majchrzak Nie weszłeś! Weszłem! Jestem hardcorem!. CóŜ, te słowa zna niemal kaŝdy polski nastolatek. Coraz częściej my, młodzi, wypowiadamy się niedbale, chaotycznie, niepoprawnie, prostacko. Język literacki, tak piękny i bogaty, zastępujemy wulgarnym, ubogim językiem przerwy. Bo prościej? Bo szybciej? Poszłem i zawsze będę chodzić Zacznijmy słownikowo. Kulturę języka definiuje się jako umiejętność poprawnego, czyli zgodnego z normą językową, posługiwania się językiem, zarówno w mowie jak i w piśmie. Dzisiaj błędy językowe stają się rzeczą tak powszechną, Ŝe juŝ nawet nie zwracamy na nie uwagi. Podaj mi tą ksiąŝkę mówi nauczyciel do ucznia. OtóŜ, panie profesorze, nie tą, ale tę... tę ksiąŝkę. Mnie nałogowo zdarza się poprawianie osób mylących się, czy teŝ nieświadomie popełniających błędy językowe (chociaŝ tak, ja teŝ często je popełniam). Ale czy zawsze wypada? Z jednej strony powinniśmy walczyć o poprawność języka, z drugiej wchodzić w słowo komuś, to jak nieokazywanie szacunku. Czasem jednak warto, choćby dla samej reakcji takiej osoby. Nie zapomnę nigdy, jak to mój kolega, upomniany, Ŝe mówimy poszedłem, a nie poszłem, odpowiedział mi ze złością: poszłem... i zawszę będę chodził!. Masło maślane Nierzadko zdarza się nam naduŝywanie pleonazmów, czyli błędów logiczno językowych, w których jedna część wypowiedzi zawiera tę samą treść, co druga. Obrazując: Wybierasz się na studia wyŝsze? zapyta trauguciak trauguciaka. CóŜ, na studia niŝsze się raczej nie wybierze. Zapiszcie sobie w zeszycie genezę powstania... aha, nie ma sprawy. Takich przykładów jest jeszcze wiele: wchodź w górę, schodź w dół, czy chociaŝby: LOT ukazał się w miesiącu listopadzie. Nie byłabym sobą, gdybym nie przytoczyła tu wypowiedzi jednego z nauczycieli: MoŜecie być piękni i bogaci, ale wówczas będziecie tylko piękni i bogaci. A jak będziecie dodatkowo mądrzy, to będziecie piękni, bogaci i mądrzy. No i wszystko jasne! Mistrz ciętej riposty Zaczyna zanikać w nas swoboda i lekkość w wypowiadaniu się. Brakuje nam celnych i szybkich odpowiedzi na czyjąś wypowiedź lub komentarz czyli tak zwanej riposty. Dlaczego? Telewizja, radio, gazety, plakaty i tabloidy, słowem mass media. To one zaczęły karmić nas swoistą nowomową, jakŝe inną, a moŝe jakŝe podobną do tej z czasów peerelowskiej propagandy. Mało czytamy, filmy czy muzyka niszowe juŝ nas nie interesują. Swoje Ŝycie przenosimy z podwórka do Internetu. Zwroty i sentencje, które zapoŝyczamy, nie posiadają drugiego dna, a często przeciwnie: sprowadzają się to wspomnianego juŝ jestem hardcorem czy zmień dilera, albo bierz połowę. Gdzie się podziałeś, o mistrzu ciętej riposty? SweEt FoCiAqQ Tak zwane pokemoniactwo, ogarniające coraz większą grupę młodzieŝy, o którym nie mogę nie wspomnieć, choćbym chciała. Szerzy się przede wszystkich na portalach społecznościowych takich jak fotka.pl, nasza-klasa.pl czy facebook.com. Często propagowane kosztem komunikatorów gadu-gadu, MSN. Ostatnio zaczyna ewoluować poza miejsce swoich narodzin Internet i przenosi się na mury oraz szkolne ławki. Ale wyjaśnijmy: o co chodzi?! Ano, o pisanie poszczególnych wyrazów raz małą, a raz duŝą literą (czyli tzw. falą); zastępowanie części lub całych wyrazów polskich, językiem angielskim, np: sz na sh lub kocham cię na lovciam cię. Supcio. Popularnym stało się teŝ stawianie kropki na początku zdania, zamiast na końcu. Nie jestem w stanie wyjaśnić tego zjawiska, jako Ŝe kompletnie go nie rozumiem. Interpunkcję natomiast zastępuje się emotikonami, które nie sprowadzają się juŝ do zwykłego ;), a Ŝyją własnym Ŝyciem, rozwijając się. Mam na myśli chociaŝby xd (które coraz częściej spotyka się w postaci x de tudzieŝ iks de ) czy <3. Inwazja obcych Od A do B i z powrotem Jeśli nie moŝesz pokonać swego wroga, przyłącz się do niego. Lub niech wróg przyłączy się do ciebie. JakŜe świetnie przysłowie to tyczy się kultury języka. Bardzo prosto jest dostrzec pewną schematyczną zaleŝność: błędy językowe są popełniane coraz częściej, upowszechniają się, na stałe wchodzą do języka ogólnego, zostają uznane za poprawne. Nie, nie zamierzam apelować, byśmy zaczęli posługiwać się polszczyzną, zamiast polszczoty, która jest coraz bardziej popularna. Jutro i tak przyjdę do szkoły i usłyszę co tu pisze, chociaŝ prawdopodobnie nikt tam nie stoi i nie pisze, a po prostu coś jest napisane. Liczę po prostu na to, Ŝe niebawem minie moda na zapoŝyczenia językowe czy neologizmy. Pamiętajmy w końcu, Ŝe Polacy nie gęsi i swój język mają. W toku dyskusji o kulturze języka warto pochylić się nad specyfiką dialektu komentatorów sportowych. Filologów i językoznawców przyprawia on czasami o ból głowy. UŜywając fachowej nomenklatury, jest to biolekt. Często w relacjach sportowych słyszymy słowa, które dla laika są zupełnie niezrozumiałe, jak na przykład gra z klepki, co po prostu oznacza szybkie zagranie piłki do kolegi z druŝyny, bez jej zatrzymywania. Komentatorzy zaczynają teŝ nagminnie uŝywać anglicyzmów. Przykłady moŝna mno- Ŝyć: goalkeeper zamiast bramkarz, corner zamiast rzut roŝny, offside zamiast spalony czy playmaker zamiast rozgrywający. W tym miejscu zapraszam do odwiedzenia witryny gdzie sprawa ta została szerzej omówiona. Niektórzy z nich posuwają się jeszcze dalej: zamiast powiedzieć, Ŝe dany zawodnik jest waleczny, uŝywają słowa fighter. Uśmiałem się jednak bardzo, gdy jeden z dziennikarzy uŝył w sprawozdaniu aŝ nadto dosłownego tłumaczenia tego słowa walczak. Czasami mamy okazję usłyszeć określenia artystyczne lub nawet w pewnym sensie literackie, jak na przykład peryfraza skórzany przedmiot poŝądania, która w futbolu oznacza piłkę czy magiczny srebrny przedmiot po prostu gwizdek. Interesujące jest zastępowanie samych polskich nazw sportów ich angielskimi odpowiednikami. Dzisiaj coraz rzadziej uŝywa się wyrazu ŜuŜel, bo prawie wszyscy mówią speedway. Podobnie jest z futbolem (zob. wy- Ŝej) na określenie piłki noŝnej. Chciałbym przy tej okazji poruszyć jeszcze inną kwestię. Niepokoi mnie sposób nazywania lig poszczególnych dyscyplin sportowych. Nie spotkamy się z Polską Ligą śuŝla, ale raczej z Centernet Mobile Speedway Ekstraligą. Dalej, Polska Liga Koszykówki Kobiet to juŝ Ford Germaz Ekstraklasa, a II liga piłki noŝnej to Unibet 1. liga ( prawdziwa pierwsza liga to Ekstraklasa). Nazywając w ten sposób poszczególne klasy rozgrywkowe, prezesi czynią z pewnością ukłon w stronę sponsorów. Osobiście uwaŝam jednak, Ŝe jest to pomysł beznadziejny, gdyŝ sami polscy kibice gubią się w tym gąszczu zapoŝyczeń i nie wiedzą co jak się nazywa. Dla porównania I piłkarska liga niemiecka to po prostu Bundesliga. Prosto i przejrzyście nieprawdaŝ? Podsumowując, w polskim języku sportowym mamy istną inwazję obcych. Obcych wyrazów, zwrotów i określeń. Mam cichą nadzieję, Ŝe to się zmieni. Póki co Ŝyczę sobie i Wam Czytelnikom naszego szkolnego newspaper a, abyśmy byli sumienni w nauce języka angielskiego, gdyŝ, jak widać, jest on potrzebny bardziej niŝ nam się wydaje. Maciej Orman LOT 4

5 Polonistyczne zmagania z polszczyzną, czyli kaŝdy musi móc! Felieton p. prof. Agnieszki Henel Napisać felieton... Wiśta wio, łatwo powiedzieć jak mawiał Andrzej Talar w serialu Dom. A mnie dopadło to, co niektórych moich uczniów, tzw. niemoc twórcza. Ratunku! PrzecieŜ dziennikarz musi móc! Nieoczekiwanie z pomocą przychodzą mi uczniowie. Przede mną stos testów, sprawdzianów, wypracowań. Czas wolny wypełnia mi obcowanie z radosną twórczością gimnazjalistów i licealistów. Czytam i co widzę? Rzeromski, ten od Syzyfowych prac, Ludzi bezdomnych i Przedwiośnia, przez rz, na szczęście pisane wielką literą, ale to marna pociecha. Albo śym (stolica Włoch, gdyby ktoś nie wiedział, o czym piszę) przez z z kropką. Patrzę i nie wierzę! Nawet nie niewierny Tomasz. Ten zobaczył i uwierzył. Ja nie mogę. Co to ma być??? I dlaczego? Ignorancja, dysleksja, wpływ wszechobecnego internetu, kiepski nauczyciel Ja nie wiem! Przypomina mi się III Wielkie Dyktando w Traugucie. Konkurs, w którym moŝe wziąć udział kaŝdy, kto chce się sprawdzić, zmierzyć z niełatwą ortografią ojczystego języka. Tekst na 2/3 strony A-4 faktycznie nie był łatwy. Na przykład: Śnił mi się conocny śpiew kszyków, które, półsiedząc tuŝ przy soczystozielonych liściach rzewieni, rozpoczęły swój koncert. lub ZŜymnąwszy się, dyktowałem dalej tekst najeŝony niespodziankami: rzęŝący rzęch, poŝądać porządku czy hołubić arcymistrza. Dyktando pisało 113 osób. Bezbłędnych prac nie było, a rekord wyniósł: 58 błędów! To kolejny dowód na to, Ŝe jest źle i moŝe być jeszcze gorzej. W I Wielkim Dyktandzie w 2006 roku rekord błędów wynosił tylko 29. Czy kultura języka sięgnęła bruku? C. K. Norwid, gdyby mu dano tę moŝliwość, pewnie powiedziałby, Ŝe tak. I co będzie? Degrengolada polszczyzny! Ale przecieŝ kultura języka jest bardzo waŝną częścią ogólnej kultury człowieka. NaleŜy mówić i pisać poprawnie, poniewaŝ język jest jednym z najwaŝniejszych składników Ŝycia społecznego. Towar z y s z y n a m w indywidualnym rozwoju, buduje mosty - tworzy ludzką wspólnotę, kształtuje ją i podtrzymuje. NaleŜy mówić i pisać poprawnie, poniewaŝ język świadczy o człowieku i ma bardzo duŝy wpływ na jego psychikę. Dopóki nie będziemy mieli poczucia, Ŝe nasza mowa jest piękna, będziemy siebie podświadomie uwaŝać za gorszych i zawsze p r z e g r y w a ć z innymi. Dlatego z a p o m n i j m y o wulgaryzmach, zapoŝyczeniach, uproszczeniach, bo to uwstecznia językowo. Pracujmy nad naszą polszczyzną, Ŝeby współczesne autorytety pokroju C. K. Norwida mogły powiedzieć, Ŝe Polacy nie g ę s i i o swój język dbają. Przeczytałam ostatni akapit i juŝ wiem! wygłoszę go moim uczniom na najbliŝszej lekcji. Z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku (uff) sięgam po kolejny stosik prac sprawdzian wiadomości na temat lektury: Zofia Nałkowska Granica. Pierwsza praca i (Zenon Ziembiewicz) Dopuścił on do zajścia w ciąŝę jego kochanki panny Justyny i w sposób, według niego, delikatny podsunął jej pieniądze na aborcję. Druga: Pan Zenon opamiętowując się, chciał rozstać się ze swoją kochanką, ale gdy dowiedział się, Ŝe jej matka zmarła nie mógł tego zrobić. Trzecia: Na podstawie badań psychologów mogę stwierdzić, Ŝe pan Zenon Z. pragnął usunąć ciąŝę dziewczyny nie dlatego, Ŝe obawiała się konsekwencji, lecz wyszła na jaw nienawiść do dzieci. Wiadomo, Ŝe kaŝdy męŝczyzna pragnie jak najlepiej dla swego pierworodnego. Aaaaa! Ratunku! Ja znów nie mogę. No nie mogę. A przecieŝ polonista musi móc! Spróbuję przemówić do uczniowskich sumień. Wygłoszę im tę wyszperaną w internecie parafrazę inwokacji Pana Tadeusza i zobaczymy "Języku polski, ojczysta mowo, Ty jesteś jak zdrowie! Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie - kto Cię stracił, Kto podobnie, jak ja obraził Twój majestat i komu nie było dane więcej razy usłyszeć Cię w całej okazałości. Tak przyznaję się, Ŝe podczas młodzieńczego Ŝycia nieraz kaleczyłem wulgarnymi słowy Twoją niepowtarzalność, ośmieszałem wizerunek. Dziś jednak ja - szary, mały człowieczek padam na kolana i piękność Twoją w całej ozdobie pragnę zobaczyć i opisać, bo bardzo tęsknię po Tobie..." LOT 5

6 Cierpienia młodego Snajpera Drogi Snajperze Kamilu! Jesteśmy z Tobą całym sercem i duszą w tak trudnym dla Ciebie czasie. Skowyt duszy jest naturalnym klimatem dojrzewającego chłopca. Musisz wiedzieć, Ŝe ze szkołą jest jak z kobietą ma swój jedyny niepowtarzalny zapach. Jeśli ten zapach Cię uwiedzie moŝesz się spełnić i zrealizować. Kamilu, to jest Twoje Trauhajm, w kaŝdej chwili moŝesz spotkać się z burmistrzem i powiedzieć mu, co i gdzie Cię boli. Jesteś wraŝliwym chłopcem i i rozumiesz, Ŝe wolność jest lepsza od narzucanej doskonałości. Będziemy, jako Redakcja, śledzić Twój rozwój intelektualny i emocjonalny. Pochylimy się z troską i podamy Ci przyjazną dłoń nie jesteś sam. PS Znamy starego czyŝyka z piętnastoletnim staŝem w Trauhajm i wcale nie płacze, a wręcz przeciwnie przeŝywa drugą młodość. REDAKCJA (prof. I.S.) Księga II: Człowieku, czymŝe jest człowieczeństwo? ToŜ to okrutne, sromotne przekleństwo! Hipokryzja w genach wpisana na trwałe, Nic nie jest warte Ŝycie nasze całe 12 października 2009 roku śycie to rytuał. Rutyna. Proza Ŝycia przytłacza nas kaŝdego dnia. Człowiek, chociaŝ ma się za najdoskonalszy byt, jest tylko kolejnym ze zwierząt. Kierują nami instynkty, dąŝymy do zaspokojenia własnych potrzeb. Od zwierząt odróŝnia nas jedynie to, Ŝe potrafimy zakamuflować się, załoŝyć maskę. Wystarczy ją jednak zrzucić, a ujawniają się w nas zwierzęta... a w niektórych przypadkach nawet potwory. Potrafimy kłamać, manipulować, czynić zło, krzywdzić się nawzajem, a nie potrafimy otwarcie przyznać tego, jak bardzo Ŝałosna jest nasza egzystencja. Miałem okazję przekonać się o tym na balu z okazji ukończenia budowy połowy odcinka autostrady łączącej Trauhajm z miastem Abitur*. Na uroczystości zaobserwować było moŝna pełny przekrój społeczności Trauhajm. Byli reprezentanci władz miasteczka, reporterzy, artyści, sportowcy, plejboje, ekonomiści, lingwiści, lekarze, a takŝe Ci, stanowiący tło naszego miasteczka. Na specjalne zaproszenie miejscowych pojawili się równieŝ reprezentanci innych miast. Czerpałem dziką satysfakcję mając tak duŝy przegląd róŝnych grup społecznych w jednym miejscu. Z Ŝalem musiałem przyznać jednak, Ŝe im skrupulatniej obserwowałem owe bawiące się grono, tym mniej dysproporcji społecznych dostrzegałem. Taki paradoks rozochoconego tłumu... im dłuŝej się bawimy, tym bardziej nasze piękne, ozdobne maski zsuwają się, a róŝnice pomiędzy nami stają się coraz bardziej zatarte. Zaczęło się spokojnie. Czas pozoru... Gorący posiłek, uroczyste otwarcie imprezy, przemówienia, zdjęcia, pierwsze toasty, tańce i luźne rozmowy. KaŜdy starał się trzymać fason, przestrzegać salonowych konwenansów, lecz w spojrzeniu uczestników imprezy dało się wyczuć ukryte pobudki. Jedynie instynkt samozachowawczy sprawiał, Ŝe pozory te utrzymywane były przez tak długi czas. Kilka toastów później (albo kilkadziesiąt... sam nie wiem) rozpoczął się czas zapomnienia. Przedstawicielki władz miasta panie Agnes i Barbara z Wydziału Cenzury i Kultury Języka szybko opuściły salę balową, przeczuwając nadchodzącą apokalipsę. Parę chwil później rozpętał się prawdziwy chaos... Wśród uczestników imprezy szybko utworzył się front sympatyków kultury Wschodu. Entuzjaści owego dziedzictwa kulturowego postanowili przeznaczyć znaczną część balu na poznawaniu tajników tajemnej sztuki osiągania nirwany. Szybko okazało się, Ŝe dawne powiedzenia wcale nie straciły na wartości. "Panta rhei" zdawało się najtrafniej oddawać nastrój tej niezwykłej chwili. Ci mniej uduchowieni woleli poświęcić imprezę na zawieranie bliŝszych znajomości z płcią przeciwną. NaleŜy tutaj dodać, Ŝe korzystny kąt nachylenia Jowisza względem Ziemi sprzyjał zacieśnianiu bliŝszych relacji tej nocy. Godziny mijały, mu- LOT 6 zyka wciąŝ grała, a rozmowy pomiędzy kolejnymi parami coraz bardziej się kleiły. Znaczne postępy w astrologicznych obserwacjach poczynił niejaki Sohnstacheuer - znany podrywacz i zawadiaka. Niestety i on, zamiast skończyć w ramionach jakiejś uroczej dziewoi, zakończył zabawę w objęciach Morfeusza. Ot, taki z niego plejboj srejboj. W trakcie imprezy powstał teŝ pewien ciekawy zwyczaj mający, według współczesnych socjologów, korzenie w zachowaniu społeczności pierwotnych. Polegał on na uderzeniu otwartą dłonią w dłoń towarzysza, co najczęściej poprzedzane było okrzykiem bojowym Pion Tka (znaczącym w języku dolnołuŝyckich wikingów po prostu: Lubię cię ). Bawiących się mieszkańców Trauhajm najwyraźniej bawił charakterystyczny dźwięk wydawany przez ową czynność. Ostatnim etapem balu był czas cierpienia. Do zmęczonych uczestników imprezy zaczęły docierać bardzo powoli refleksje na temat ostatnich godzin. Na twarzach ludzi malowała się senność i głęboka zaduma. Co poniektórzy zrobili się nad wyraz wylewni, a jeszcze inni zaczęli narzekać na migrenowe bóle głowy. I ja miałem wraŝenie, Ŝe muszę

7 coś z siebie wyrzucić, by poczuć zasłuŝony spokój. Ze mnie takŝe uleciała radość, która jeszcze chwilę wcześniej wręcz rozpierała moje serce. Paskudny ból głowy i ogólne przygnębienie sprawiły, Ŝe w pełni uczułem marność Ŝywota. Drogie Bravo! Dlaczego ludzkość z takim maniakalnym uporem dąŝy do samozagłady? 29 października 2009 Nieodzowną częścią Ŝyciowej rutyny jest załatwianie swoich potrzeb fizjologicznych. Przechadzając się późnym popołudniem po trauhajmskich ulicach poczułem mocny ucisk na swoim pęcherzu. Postanowiłem czym prędzej udać się do ekskluzywnej, męskiej, publicznej toalety znajdującej się w centralnym miejscu miasteczka Trauhajm. Pośpiesznym krokiem wyruszyłem w obranym kierunku. JednakŜe, choć wzbierające we mnie fale stały się gwałtowne niczym tsunami, nie mogłem się oprzeć urokowi dróŝki prowadzącej do tego przybytku. Przyglądałem się opadłym, jesiennym liściom i kałuŝom wiedząc, Ŝe juŝ za chwilę, po otworzeniu ślicznej, drewnianej bramy znajdę się jakoby w innym, lepszym świecie, niemalŝe wyrwanym z bajki... Zaprawdę nigdy nie miałem pojęcia czy owo miejsce przepełnia magia, czy teŝ fantazja mego romantycznego serca podsuwa mi te nieziemskie fantasmagorie. Toaleta - choć odnowiona juŝ jakiś czas temu przez burmistrza Trauhajm - nadal olśniewa pięknymi umywalkami, zgrabnymi pisuarami i bezpiecznymi, niejako intymnymi, kabinami, a zapach tu panujący wciąŝ przyprawia mnie o drŝenie. Zawsze, gdy trafiałem tutaj przesuwały mi się przed oczami wizje dawnych mieszkańców miasta, którzy w nieodnowionej jeszcze łaźni z największą czułością i pietyzmem, niczym matka podczas porodu i z równym co ona trudem, zostawiali tu część siebie. Stałem wtedy przed nimi i płakałem ze szczęścia. Nie ma dnia Ŝebym, tak jak i dziś, nie spędził tu choćby i minuty. Raz po raz pojawiają się tutaj takŝe inni męŝczyźni, załatwiając ową czynność prostą i konieczną, jakiej niegdyś oddawali się nawet królowie. Po wykonaniu rutynowych czynności począłem kierować swoje kroki w stronę błyszczących umywalek, w zasięgu rąk których znajdowały się dozowniki tryskające gęstą, pieniącą się cieczą. Idąc w tamtym kierunku i dopinając swój lekko zacinający się rozporek nie spodziewałem się przeŝyć czegoś co przewróci mnie i moje Ŝycie do góry nogami. Szedłem sobie w tej błogiej nieświadomości przez kilka sekund, aŝ tu nagle... poślizgnąłem się na rozchlapanym na podłodze mydle (a przynajmniej miałem taką nadzieję, Ŝe to było mydło). CięŜko jest mi powiedzieć, co dalej się ze mną działo. Po bólu i zamroczeniu wywnioskowałem, Ŝe utraciłem na jakiś czas przytomność. Próbując podnieść swoją głowę dostrzegłem bose, drobniutkie, lekko zabrudzone kobiece stopy, które stały skierowane do ściany. Na powierzchni całych stóp widoczne były zadrapania i lekkie obdarcia. Moją uwagę przykuły takŝe paznokcie, nierówno pomalowane, niektóre nie były nawet w ogóle polakierowane. Po wewnętrznej stronie lewej nogi, tuŝ nad kostką, dostrzegłem mały tatuaŝ malutki płomień. Próbowałem podnieść wzrok wyŝej, lecz silny ból uniemoŝliwiał mi to. Byłem skazany na widok tych kresów ludzkich nóg... i cieszyłem się tym. Przynosiły mi one ukojenie... Stały się moją morfiną, ketonalem, etopiryną popitą wódką... a w zasadzie wszystkim tym na raz. Poczułem silną więź z tymi stopami... przed mymi oczami snuły się juŝ rajskie wizje masowania owych boskich części ciała, ssania z osobna kaŝdego z paluszków, obgryzania paznokci... lecz niestety, stopy nagle zaczęły odchodzić z mojego punktu widzenia... aŝ w końcu znikły. LeŜałem nieruchomo na podłodze przez parę minut. Zastanawiałem się czy to co przed chwilą ujrzałem nie było zwykłą, pourazową halucynacją. W pewnym momencie poczułem w sobie przypływ sił. Z pomocą umywalki udało mi się wstać. Przyjrzałem się uwaŝnie swojej twarzy w lustrze. Lewa skroń była całkowicie rozbita. Upadając musiałem uderzyć głową o ścianę. Na podłodze pozostała po mnie mała kałuŝa krwi, a na niej... odcisk bosej kobiecej stopy. Przeszukałem swoje ubrania... brakowało portfela i telefonu komórkowego. Nie zmartwiło mnie to. Uśmiechnąłem się ironicznie do lustra, po czym wolnym, spokojnym krokiem opuściłem ekskluzywną toaletę i począłem kierować się w stronę swego mieszkania... MoŜe i jestem szalony drogie Bravo, jednak poprzysiągłem sobie, Ŝe odnajdę domniemaną złodziejkę. Nie chodzi tu o odzyskanie swoich dóbr, nie zaleŝy mi na nich. Pieniądze szczęścia nie dają, a kontakt telefoniczny utrzymywałem jedynie z operatorem telefonii komórkowej. Stopy bosej nieznajomej całkowicie zawładnęły mą psychiką. Wyglądały one jakby zostały wyrzeźbione przez samego Pigmaliona, miały w sobie coś z boskości i mistyczności. Pokochałem je. Powiedzcie drogie Bravo, jak duŝe są szanse na to, Ŝe odnajdę bosą nieznajomą? C.D.N. Kamil Kukowsky Gołdowski,Krzysztof Łyczba LOT 7

8 Uczeń miesiąca: Tomasz Podlewski Tomasz Podlewski to tegoroczny maturzysta znany nie tylko ze swoich konserwatywnych poglądów, lecz takŝe z aktywnego udziału w kaŝdej szkolnej akademii, a takŝe nagród literackich, równieŝ tych na stopniu ogólnopolskim. W 2007 roku przyznano mu tytuł "Wspaniałego", uzyskał takŝe wiele innych nagród Prezydenta Miasta. Ostatnio został wybrany przez dziewczęta z naszej szkoły "DŜentelmenem roku". Co sprawiło, Ŝe angaŝujesz się w róŝne występy i akademie szkolne? Nie coś, ale ktoś to sprawił. A mianowicie moja najserdeczniejsza przyjaciółka Pani Profesor Anna Gołębiowska. To Ona zaproponowała mi udział w szkolnym chórze, występach, akademiach itp. A Ŝe od zawsze występy publiczne (zwłaszcza te związane z muzyką) sprawiają mi ogromną radość i satysfakcję z największą przyjemnością zacząłem się w nie angaŝować. Z czasem wkręciłem się do tego szkolnego zaścianka muzycznego tak bardzo, Ŝe nie wyobraŝam sobie oglądania jakichkolwiek akademii od strony publiczności. Jesteś samoukiem, czy ktoś uczył Cię gry na instrumencie? Jestem gitarowym samoukiem. Zawsze chciałem nim być. Od pierwszego kontaktu z gitarą (który z pewnością moŝna nazwać miłością od pierwszego wejrzenia) starałem się ją zrozumieć, poznać, rozszyfrować pokochać (swoją drogą podobnie jak z kobietą :). I rzeczywiście jedyna teoria na temat gitary z jaką miałem w Ŝyciu do czynienia to wyjściowe dźwięki strun nic więcej. Do reszty chciałem dojść sam. I zaczęło się: rozszyfrowywanie akordów, gamy, skale po czasie zagłębiania się w ten genialny świat zaleŝności i logicznych powiązań, jakim jest gitara, naprawdę moŝna dojść do wszystkiego. Co prawda z nauczycielem trwałoby to o wiele krócej, jednak ja wolałem przeŝyć to sam bo na tym polega przecieŝ cała frajda! I co najwaŝniejsze po takich samotnych przygodach na gitarowym gryfie człowiek zupełnie inaczej gitarę traktuje, pojmuje i gra! W gitarze trzeba się zakochać i przeŝyć po swojemu. Gitara to dla Ciebie instrument, czy sposób na Ŝycie? Gitara?... Jest dla mnie czymś o wiele więcej niŝ tylko instrumentem. To jeden z nieodłącznych elementów wielu chwil mojego Ŝycia: spędzania wolnego czasu, zabawy (bywa takŝe, Ŝe przygnębienia i nudy - choć rzadziej), realizowania muzycznych pomysłów, czy przebywania z przyjaciółmi. Z gitarą jestem w szkole, gitara czeka przy łóŝku, aby trafić w me objęcia, gdy tylko mam wolną chwilę lub nowy pomysł na jakąś piosenkę lub aranŝację, na gitarze akompaniuję stopom maszerującym z Warszawy do Częstochowy w czasie pielgrzymki, przy gitarze śpiewam w czasie Mszy Świętych, rekolekcji, czy dni skupienia, dzięki gitarze jestem animatorem w czasie kolonii dla dzieci Gitara to główny element moich muzycznych fantazji, to spełnienie artystycznej części mojej duszy to moja pasja! Czym zajmujesz się poza szkołą? Co sprawia Ci największą radość? Główna strefą mojej pozaszkolnej działalności są róŝnorakie wolontariaty. Jestem członkiem KSM-u, w którym organizujemy wiele młodzieŝowych spotkań, rekolekcji, forów itp. Jestem teŝ lektorem (a od kilku tygodni jednym z pierwszych w naszej diecezji, ustanowionych ceremoniarzy liturgicznych dzięki naszemu Archidiecezjalnemu Duszpasterzowi, Księdzu Sebastianowi Ciastkowi. Nawet nie wiecie, kto was uczy religii, hehe:). Prawie kaŝdej niedzieli z trauguciaka z gitarą zamieniam się w tłumacza języka migowego z ramienia stowarzyszenia pomocy ludziom głuchym, które tworzę wraz z grupą znajomych studentów, organizujemy dla głuchych Msze Święte, spotkania, konferencje, czy wypady na miasto. W przyszłym roku skończę juŝ kurs na nauczyciela tego języka i będę robił certyfikat tłumacza przysięgłego. Wiele czasu poświęcam oczywiście gitarze kiedyś grałem przez rok z naszym częstochowskim OReSHALOM, jednak musiałem zrezygnować z gry w zespole, poniewaŝ rozpocząłem wtedy ten kurs nauczycielski, a tego pogodzić się nie dało. Doszedłem do wniosku, Ŝe większy będzie ze mnie poŝytek, i bardziej pomogę ludziom jako ów tłumacz, niŝ gitarzysta. W czasie wakacji i ferii zimowych jestem animatorem kultury na koloniach Caritasu i Akcji Katolickiej. Praca z dziećmi to mój Ŝywioł, a za razem wyzwanie i naprawdę wielka frajda. Często uczestniczę teŝ z ich ramienia w zbiórkach na rzecz ubogich. Wraz z częścią moich Braci :) i grupką najbliŝszych znajomych z parafii staramy się równieŝ pomagać dzieciom z domów dziecka. Przez jakiś czas odkładamy część kieszonkowego, później napadamy na hipermarket i jedziemy do dzieciaków z łupem ostatnio był to dom dziecka w Kłobucku. W styczniu przychodzi pora na Archidiecezjalny Konkurs Kolęd Stajenka w naszej filharmonii. Tam wcielamy się w rolę słuŝby pomocniczej bilety, dyplomu, bufet, czuwanie za sceną to nasze zadania. Bezpośrednio po szkole zdarza mi się czasem podyŝurować w Kurii, w biurze Duszpasterstwa Młodych. A nocą, w łóŝku, przy mojej małej lampce, bardzo często biorę kartkę papieru, mój ulubiony, przerywający długopis i piszę. Czasami kilka stron powstaje za jednym zamachem, a czasem kilka słów to efekt tygodniowych przemyśleń. Efekty to głównie wiersze, choć zdarzają się takŝe słowa piosenek, modlitw, jakieś traktaciki, rozprawy, artykuły Hmm, wydaje mi się, Ŝe z tych najistotniejszych elementów mojego pozaszkolnego Ŝycia to chyba tyle. Czy taka sfera działalności daje się pogodzić z obowiązkami? Staram się zawsze, aby moja działalność nie kolidowała z obowiązkami wobec Rodziny i szkoły, ale to niestety najczęściej graniczy z cudem. Tutaj zawsze pojawiają się dylematy i konieczna jest droga kompromisów, po której niejednokrotnie na sen zostają Ŝyciodajne trzy i pół godziny i dwa Kopiko :). Wiadomo, Ŝe jeśli zbliŝa się jakiś sprawdzian, to niektóre sprawy trzeba (choć niektórych się nie da) odłoŝyć na dalsze plany. Ale gdy w grę wchodzi pomoc podopiecznym stowarzyszeń, jakaś praca ze znajomymi, istotna sprawa w parafii, grupa kilkudziesięciu głuchych, którym trzeba przetłumaczyć jakąś konferencję, czy głuchonieme dzieci z lublinieckiego internatu czekające np. na miganą Drogę KrzyŜową trzeba czasem zrezygnować z poszerzenia wiedzy np. o rodzaje podatków, gospodarkę rolną Azji, czy przebieg Rewolucji Francuskiej i po prostu nadrobić to w domu. Na szczęście nigdy nie miałem przez swoją działalność jakichś naprawdę kryzysowych sytuacji w szkole. Jednak często czuje się trochę rozerwany między Rodziną a jakimś kolejnym wyjazdem, czy dyŝurem. Ale moja Kochana Rodzinka jest bardzo wyrozumiała i pozwala mi na zaliczanie niektórych obowiązków i spraw rodzinnych w terminie poprawkowym. Nie byłbym jednak w stanie wytrzymać takiego tempa, gdyby nie mój jedyny, niezastąpiony i stuprocentowo skuteczny, złoty środek na wszystko wiara, modlitwa i taka dziecięca, ślepa wręcz ufność Bogu. TakŜe w momentach zwątpienia i kryzysu (bo takowe naprawdę często się zdarzają) wystarczy tylko podładować sobie akumulatory czym? KaŜdy ma swoje własne sposoby. Ja akurat czynię to kolejną Tajemnicą RóŜańca (choćby i w autobusie), czy króciutką wizytą w kościółku rektorackim zaraz po szkole i działa się dalej na trzystuprocentowej normie i zawsze w idealnie dobrym humorze! Oczywiście obowiązkowym suplementem jest tu Rodzina bez Niej takŝe nie dałbym rady. Jesteś postrzegany jako gorliwy katolik. Czy przestrzeganie zasad naszej religii pomaga Ci w Ŝyciu? Czym dla Ciebie jest wiara? Tomek w ojcowskim uścisku Kardynala Christopha Schönborna Arcybiskupa Wiednia, przyjaciela Jana Pawła II i Benedykta XVI LOT 8

9 Pan Bóg, wiara w Niego i wyznawanie jej to moje Ŝycie i jego sens. To, co Bóg dzięki wierze czyni w moim Ŝyciu jest tak niesamowite, cudowne i genialne, Ŝe wiara w Niego to mój całkowity, niezastąpiony i zawsze skuteczny sposób na Ŝycie! Mógłbym naprawdę stracić absolutnie wszystko, ale póki jestem z Bogiem jestem najszczęśliwszym i najbogatszym człowiekiem na świecie! W czym pomaga mi wiara? W przeŝywaniu kaŝdej chwili najpiękniej jak to tylko moŝliwe! Radości, zwycięstwa, sukcesy - przeŝywane z Bogiem to momenty tak niewiarygodnie budujące, piękne, wzruszające wręcz i szczęśliwe, Ŝe od razu wiadomo, iŝ wlać w serce człowieka tak gigantyczną dawkę pozytywnych uczuć i emocji moŝe tylko Bóg! I tak samo jest ze smutkami, kryzysami, problemami KaŜda chwila stresu, czy załamania przeŝywana z Bogiem staje się błahostką. Człowiek jest spokojny i naprawdę nic nie jest w stanie nim zachwiać. I co najwaŝniejsze naprawdę z kaŝdej takiej sytuacji człowiek zawsze wychodzi obronną ręką! W momentach, w których tracimy nadzieję i nikt nie potrafi nam pomóc, gdy nie starcza juŝ uniwersalnych rad mądrych poradników i kolorowych gazet, a psycholodzy bezradnie rozkładają ręce Pan Bóg jest wyjściem z kaŝdej sytuacji. I tutaj naprawdę mógłbym mnoŝyć tysiące przykładów z własnego Ŝycia. NiemoŜliwe? Ja przekonałem się i nadal przekonuje o tej niezastąpionej mocy Pana Boga, takŝe (nie tylko ja zresztą) jestem Ŝywym dowodem na to, Ŝe wiara rzeczywiście kaŝdego dnia działa niewyobraŝalne cuda! I nikt nie mówi tu o leŝeniu krzyŝem całe dnie albo nieustannym przebywaniu w kościele nie! Aby Pan Bóg dał się odczuć i pokochać w Ŝyciu człowieka wystarczy Mu tylko na to pozwolić, chcieć i zaufać! Tutaj naprawdę nic nie moŝna stracić, a zysk jest gwarantowany, nieopodatkowany i ofiarowany bezinteresownie! W moim Ŝyciu tylko i wyłącznie wiara, i Ŝycie zgodne z jej zasadami dają mi siłę, moc i motywację do działania, pozwalają mi czerpać z tego gigantyczną radość, są źródłem wiecznie dobrego humoru i uśmiechu moŝna by mnoŝyć w nieskończoność! Dlatego nie jestem w stanie pojąć, dlaczego niektórzy ludzie tak łatwo z tego rezygnują. Zastanawiam się dlaczego? Bo telewizja tak kaŝe? Bo to jest modne? Bo jakiś nauczyciel tak mówi? W imię czego pozwalają na to, Ŝeby ich wiarę ich prywatny, osobisty i tak piękny element Ŝycia - mogły im tak łatwo odebrać takie bzdury? Czemu na to pozwalają i dlaczego oddają swoja wiarę tak walkowerem, bez walki? śal mi takich osób, poniewaŝ naprawdę nie mają pojęcia, jak wiele tracą. A skoro ewidentnie widać, Ŝe to działa, to dlaczego by nie spróbować?! TakŜe wybór naleŝy do was! Co sądzisz nadaniu Ci tytułu największego dŝentelmena w szkole? To niesłychanie miłe, Ŝe kobiety to widzą i potrafią docenić. Nie uwaŝam się absolutnie za jakiegoś nadgorliwca w zachowywaniu dobrych manier, ale ich okazywanie kobietom powinno być dla męŝczyzny czymś normalnym, naturalnym, a zarazem pewnego rodzaju zaszczytem, przyjemnością, a nawet punktem honoru! MęŜczyzna, który nie potrafi uszanować kobiety lub choćby samej jej obecności w pobliŝu, np. przez wulgarne słownictwo, pchanie się na siłę do drzwi, czy siedzenie w czasie gdy takowa stoi to nie męŝczyzna, ale jakaś tania podróbka! Tyle :). Jakie Są Twoje plany na przyszłość? Ach, te plany Szczerze to wciąŝ nie mam bladego pojęcia, gdzie i co będę studiował. Koncepcji mam tak wiele, Ŝe strasznie cięŝko wybrać. Dlatego jako humanista jestem na profilu ekonomicznym Ŝeby nie ograniczać się tylko na studia humanistyczne, ale zdać prócz rozszerzonego polskiego takŝe rozszerzoną maturę z matematyki i geografii. Bo po polskim i geografii mogę pójść np. na dziennikarstwo publicystykę itp. (o czym myślę coraz powaŝniej), a dzięki geografii i matematyce na jakieś ścisłe kierunki. A w grę wchodzą: właśnie te humanistyczne, które wymieniłem, a poza tym: polonistyka, filologia polska, matematyka (ciekawie byłoby być nauczycielem j. polskiego i matematyki J), teologia dogmatyczna bardziej hobbistycznie. Chciałbym teŝ otworzyć prywatne przedszkole dla głuchych dzieciaków i swoich mieć gromadkę, ale nie wykluczam takŝe kapłaństwa moŝliwe jest, Ŝe moŝe za 3 lata zobaczycie mnie juŝ w koloratce, hehe. Ale na szczęście mam jeszcze trochę czasu na decyzję i mam nadzieję, Ŝe podejmę słuszną. A jak juŝ będę wiedział na pewno Wam powiem! Rozmawiały: Aleksandra Podolska i Joanna Sikocińska Kto rano wstaje 7:45 wchodzę do szkoły. W holu mnóstwo osób, rozmawiają, śmieją się. Idę na świetlicę. Tam juŝ od samego rana wyczuć moŝna naukową atmosferę. Jedni siedzą przy stolikach nerwowo przeglądając zeszyty, inni prowadzą zacięte konwersacje lub teŝ spoŝywają pyszne śniadanko. Dzwonek. Świetlica pustoszeje, wszyscy pędzą do swoich klas No to tniemy dalej Ja udaję się na historię. Biegnę szybko po schodach, próbując przecisnąć się przez wiecznie zatłoczony korytarz. To historia z profesorem Jaskółą, więc absolutnie spóźniać się nie moŝna! Bo inaczej czeka nas mnóstwo zadań karnych. ZdąŜyłam. Siadam szybko w ławce. Wyciągam ksiąŝkę, zeszyt i od razu bierzemy się do pracy. Lekcję rozpoczynamy od sprawdzenia naszej wiedzy. U kaŝdego wtedy moŝna zauwaŝyć przeraŝenie w oczach. 5 osób, szybkie pytanka i ruszamy do przodu, bo przed nami mnóstwo pracy. Dziś rozpoczynamy podróŝ przez renesans. Wielcy odkrywcy, wielkie wynalazki, daty, skutki, przyczyny, konsekwencje. Trwa zacięta dyskusja, którą niespodziewanie przerywa dzwonek. Tłok, tłok i jeszcze raz tłok No i nareszcie przerwa. Na korytarzu znów tłok, nie moŝna dostrzec Ŝadnej logiki poruszania się. Z kaŝdej strony, w kaŝdą stronę. No, ale nareszcie docieram do kiszki. Tam, jak co przerwę obserwujemy Ŝycie szkolne. I tak nie wiadomo, kiedy 10 minut mija. A co teraz? Matematyka Trzeba iść szybko po zbiór do szafki, bo inaczej matematykę moŝna spędzić za drzwiami;). No, bo przecieŝ w redakcji teŝ sprzątaczki są potrzebne Wchodzimy do klasy, zajmujemy swoje miejsca. Wszyscy nerwowo przeglądają zeszyty, obawiając się wezwania do pierwszej ławki. Zapisujemy temat i rozpoczynamy nową lekcję. Ohhh, udało się! Dziś obyło się bez kartkówki. No, gdy tylko jeszcze nie mamy dziś szczęśliwego numerka moŝemy siedzieć spokojnie. Szczęście nas nie spotka i nie pójdziemy do tablicy. Wszyscy pilnie rozwiązujemy zadania w swoich zeszytach, oczywiście nie zawsze idealnie nam wychodzą rozwiązania, no, ale cóŝ w końcu jesteśmy tylko klasą medialną, więc w razie, czego, gdyby coś nam nie wyszło na maturze z matematyki, to przecieŝ sprzątaczki w redakcji teŝ są potrzebne;). I znów tłok W Traugucie fajnie jest ;) Dzwonek, przerwa i znów ten tłok. Kolejna lekcja to PP. No tak, ale gdzie? Trzeba to sprawdzić na planie. Z trudem udaje mi się dostać do tablicy, bo jak się okazuje prawie nikt tu nie pamięta, gdzie ma lekcje. Udało się. 11A. Niee! Tylko nie gwizdek Z równie duŝymi trudnościami udaje mi się dotrzeć do klasy. Wchodzę. W sali wszyscy zajęci jeszcze swoimi sprawami. Pani profesor z trudem udaje się zapanować nad sytuacją. W takiej chwili idealnie sprawdza się gwizdek. Sam widok tego niepozornego przedmiotu sprawia, Ŝe nawet w naszej, dość rozgadanej klasie, zapada na jakieś czas cisza. Co prawda, nie trwa ona zbyt długo, ale jest. Dziś gramy w bingo. My przygotowujemy plansze, pani profesor hasła i zaczynamy grę. W sali panuje pełna koncentracja, czuć zaciętą rywalizacje. Wszyscy dość emocjonalnie podchodzimy do zadania, więc co jakiś czas słychać okrzyki radości z wygranej, bądź rozczarowania, Ŝe to nie ta cyfra teraz powinna się pojawić. I tak zafascynowani grą, nawet nie zauwaŝamy, kiedy zegar wybija 10:35, czyli czas długiej przerwy. Przed nami długa przerwa. Pora coś zjeść. Udaje się do bufetu. Tam mnóstwo osób. Jedni czekają na pizze, inni na grzanki, a jeszcze inni zastanawiają się, z czym dziś zjeść bułeczkę. Kolejka jest straszna. No, ale przynajmniej mam czas zastanowić się, co bym zjadła;). Wybieram serek i idę do kiszki. To idealnie miejsce to obserwacji, jakŝe interesującego Ŝycia szkolnego. Po śniadanku pędzę do szafki po rzeczy i uciekam na basen. Masz suszarkę? A szampon? To chyba moja ulubiona lekcja. Choć mało popularna w mojej klasie. Dziś pływają 4 osoby, czyli standard. Fajnie, nie będzie tłoku. Pływamy. Jedni Ŝabką, inni kraulem, grunt Ŝeby nie zamoczyć włosów! Czas mija LOT 9 szybko. Pora wychodzić. W przebieralni jak zwykle walka z czasem, no, bo tak tu w 15 minut moŝna się wykąpać, ubrać, wysuszyć, pomalować? No, ale praktyka czyni mistrza. W powietrzu latają kosmetyki, szczotki, suszarki. Z trudem udaje nam się ze wszystkim zdąŝyć i biegniemy szybko na fizykę. Za wszelkie niedogodności w imieniu szkoły przepraszamy Zajmujemy miejsca, tylko musimy pamiętać, aby nie tarasować przejścia awaryjnego dla nauczyciela! Pora sprawdzić obecność. No dziś poszło wyjątkowo szybko, tylko 10 minut i tylko 2 razy przerwaliśmy sprawdzanie;). Zaczynamy lekcję. W sali panuje cisza, to dość rzadkie zjawisko w naszej klasie. Pan profesor wprowadza nas w lekcje. Buduje napięcie, aby zainteresować nas, dość abstrakcyjnym dla humanistów, tematem. Jednak nic nie trwa wiecznie i gdy rozpoczyna się dyskusja powraca wiecznie towarzyszący naszej klasie harmider. Ci bardziej rozsądni dyskutują na temat, inni omawiają równie waŝne, jednak niekoniecznie związane z tematem lekcji, sprawy. No i tak mija czas, i znów przez nasze gadulstwo nie udało się dokończyć lekcji Ja chcę dziś rysować! No a teraz chwila odpoczynku i pora na biologię. Wchodzimy do pracowni, zajmujemy stałe miejsca. Aby nie marnować czasu podczas sprawdzania obecności ktoś musi zrobić rysunki, niezbędne do lekcji. Hm, ale kto tym razem? Chętnych jest duŝo, bo w końcu jesteśmy klasą z rozszerzonym WOK-iem, więc talentów plastycznych nie brakuje. Po chwili, kłótni pan profesor wybiera jedną osobę i zaczynamy. Otwieramy zeszyty. Lekcja, data, temat. KaŜdy zapisuję, po czym pilnie notujemy przygotowaną notatkę, przerysowujemy rysunki z tablicy i sprawdzamy, czy aby kaŝdy poprawnie wszystko zapisał. I tak mija kolejna godzina. Przed nami juŝ tylko polski i do domu. Zabieramy swoje rzeczy z szafki i biegniemy szybko do klasy, bo przecieŝ teraz przerwa pięciominutowa. No, bo kto normalny siedzi tyle czasu w krzakach? ZdąŜyliśmy. Zajmujemy swoje miejsca. To juŝ 7 godzina, więc jesteśmy juŝ trochę zmęczeni i cięŝko nam się skoncentrować. Zaczynamy od omówienia waŝnych spraw i problemów nurtujących nas obecnie. Pani profesor cierpliwie wysłuchuje naszych zaŝaleń, obiecuje pomoc. Przechodzimy do lekcji. Dziś zajmujemy się sentymentalizmem. Czytamy,,Laurę i Filona. JuŜ samo odczytanie dzieła wywołuje w nas róŝne, dziwne skojarzenia. Interpretacja utworu budzi wiele kontrowersji. Jak przystało na klasę medialną nasza wyobraźnia nie zna granic. Do głowy przychodzą nam przeróŝne motywy postępowania bohaterów. W końcu uznajemy, Ŝe Filon nie był do końca normalny, no, bo kto siedzi tyle czasu w krzakach bez powodu? Nagle dzwonek. Jeszcze tylko szybko zapisujemy pracę domową i wybiegamy z sali. Szybko, szybko, bo mi znów autobus ucieknie Na korytarzach znów tłum. Wszyscy nerwowo zabierają swoje rzeczy z szafek i biegną, aby nie spóźnić się na autobus. I tak o 14:30 Ŝycie szkolne zamiera, aby na nowo kolejnego dnia odrodzić się. Angelika Knop

10 Praca nauczyciela to praca dla samych orłów, czyli wywiad z p. prof. Agnieszką Kołodziejek ABSOLWENTKA II LO Znak zodiaku: KozioroŜec. Stan cywilny: męŝatka. NajwaŜniejsza w Ŝyciu jest: rodzina. Najładniejszy widok na świecie: buźka synka Kubusia. W wolnym czasie: odpoczywam, czytam. Wymarzone miejsce na wakacje: Włochy. Ulubiona ksiąŝka: Zmierzch, Intruz. Ulubiony film: komedie romantyczne. Ulubiony aktor/ka: Hugh Grant/Scarlett Johansson. Ulubiony zespół: Coldplay. Ulubiona piosenka: Last Christmas. Ulubiony program TV: CSI Kryminalne zagadki. Auto marzeń: Audi. Lubię spędzać czas z: ludźmi zabawnymi, o otwartych umysłach, tolerancyjnymi. Dlaczego język angielski: W dzieciństwie bardzo chciałam rozszyfrować teksty piosenek Michaela Jacksona. Nie rozumiałam o czym śpiewa. Był moim ulubionym wokalistą. Na szczęście tata przyszedł mi z pomocą. Zachęcił mnie do nauki angielskiego i wysłał na pierwsze lekcje językowe. Czasy studiów: Czasy studiów były o wiele mniej atrakcyjne niŝ czasy liceum. Wejście w dorosłe Ŝycie wiązało się z obowiązkami zaczęłam pracować dorywczo. Oczywiście miałam mnóstwo nauki. Ale studia to teŝ plusy ach, ci przystojni wykładowcy Pierwsza miłość: Standardowo. W liceum. I na zabój! Pierwsza praca na pełen etat: Pierwszy raz jako pracownica sprawdziłam się w skandynawskim biurze podróŝy. Byłam pilotem-rezydentem podczas wycieczek na Kretę przez ponad pół roku. Dostałam tę pracę dzięki znajomości oraz urokowi osobistemu. Oczywiście pomogła teŝ znajomość języka. Wykorzystywanie języka: Rzecz jasna, uŝywam angielskiego w szkole. Jako nauczycielka tego języka, muszę posługiwać się nim na co dzień podczas lekcji. Jakiś czas temu czytałam brytyjskie tabloidy. A w domu zdarza mi się obejrzeć jakiś film lub serial. Ostatnio jest nim Gossip Girl. Nowa klasa językowa: Bardzo się cieszę z bycia wychowawcą tej klasy. Podobno są zarąbistymi lingwistami, ale to się okaŝe w praniu. A jeŝeli chodzi o samą pracę w szkole to oczywiście uwielbiam ją. Bo to praca dla samych orłów. Czas wolny: W wolnych chwilach lubię po prostu sobie usiąść wygodnie i się odpręŝyć. Najbardziej pomaga mi w tym czytanie ksiąŝek. KsiąŜkami, które przeczytałam ostatnio to znany bestseller światowy saga Zmierzchu oraz Intruz tej samej autorki. Lubię oglądać filmy szczególnie te śmieszne, optymistyczne, romantyczne. RównieŜ spotykam się ze znajomymi. Przepis na sukces. Jak zdać maturę z angielskiego: Po pierwsze, naleŝy aktywnie uczestniczyć w lekcjach. Trzeba słuchać wskazówek nauczyciela i się do nich stosować. Trzeba teŝ duŝo pracować samodzielnie w domu. WaŜne jest, by analizować testy maturalne z lat ubiegłych. Warto teŝ sięgnąć po literaturę w języku angielskim dzięki temu zwiększysz zasób słownictwa, który jest niezbędny do napisania ciekawego wypracowania. Wierzyć we własne siły i moŝliwości. Pamiętaj, Ŝe trening czyni mistrza, a bez pracy nie ma kołaczy. Rozmawiała Roksana Sokołowska Rozmowy wkoło obiektywu, czyli o fotografii z Maciejem Nabrdalikiem Maciek N a b r d a l i k, absolwent Traugutta, doceniony w Polsce i zagranicą fotograf. Swoją karierę rozpoczynał i rozwijał w Stanach Zjednoczonych, współpracując m.in. z magazynem Exit Zero, czy agencją VII Photo. W Polsce fotograf Super Expressu, laureat wielu prestiŝowych konkursów. Za jego największe osiągnięcie uwaŝa się zdobycie w 2007 roku Grand Press Photo nagrody za najlepsze zdjęcie roku. Czy słusznie? Mimo wygranych, Maciek jest nadal człowiekiem niezwykle skromnym, w którym mnóstwo jest pokory i pasji. O tej pasji właśnie i o jego miłości do obiektywu, chciałabym porozmawiać. LOT: Ta rozmowa będzie niestety dosyć konwencjonalna, poniewaŝ są pewne rzeczy, jak zajęcie przez ciebie pierwszego miejsca w konkursie Grand Press Photo, o które muszę zapytać. Chciałabym jednak zacząć od twoich wspomnień z Traugutta. Maciek: Czasy licealne wspominam niezwykle miło; były dla mnie ogromną przygodą! Szkołę wybrałem głównie za sprawą moich kolegów z podstawówki, wśród których Traugutt był dosyć popularny. Wówczas nie było to jeszcze liceum, które w jakimś stopniu byłoby ukierunkowane na fotografię, tak jak teraz (przynajmniej nieoficjalnie). Zresztą profesor Marek Podgórski, który, stopniowo zaszczepia w uczniach zamiłowanie do fotografii, zaczął pracować w II LO dopiero wtedy, kiedy byłem chyba w drugiej klasie. Poza tym, wówczas jeszcze sam nie odkryłem mojego zamiłowania na tyle, by wiedzieć, Ŝe to fotografią chcę się zajmować zawodowo, dlatego wybrałem studia na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. LOT: W takim razie jak zaczęła się twoja przygoda z fotografią? Maciek: Przygoda ta zrodziła się z czystej pasji. Pierwszy aparat dostałem od mojego taty, który sam interesowal się fotografią. Nie był to w Ŝadnym stopniu profesjonalny sprzęt, a tylko zwykła, mała lustrzanka. Chęć fotografowania i czerpanie przyjemności z niego zaszczepił we mnie podświadomie mój dziadek. Zajmował się on robieniem zdjęć amatorsko, choć w sposób, jaki pracują dzisiaj zawodowcy. Prawie zawsze miał ze sobą aparat, przy kaŝdej wizycie pokazywał mnóstwo zdjęć zrobionych przy najróŝniejszych okazjach. Czasem zabierał mnie takŝe do swojej ciemni, która była magicznym, trochę zaśmieconym, małym miejscem. Niestety, kiedy ja w pełni odkryłem swoją pasję, dziadek juŝ nie Ŝył, więc nie mogłem juŝ czerpać z jego wiedzy. LOT: Jak udało ci się zrobić zdjęcie pana Kazimierza Marcinkieiwcza, które zostało nagrodzone pierwszym miejscem w konkursie Grand Press Photo? Maciek: Tego wieczoru nie miałem zlecenia od redakcji (jako Ŝe wówczas pracowałem jeszcze dla Super Expressu). Na wieczór wyborczy nie jechałem więc pod Ŝadną presją. Nie musiałęm błyskawicznie wysyłać tych zdjęć do redakcji. Fotografowałem dla siebie i dla własnej satysfakcji, LOT 10 poniewaŝ wiedziałem, Ŝe temu wydarzeniu będą towarzyszyć silne emocje. Zdjęcie Kazimierza Marcinkieiwcza, odjeŝdŝającego spod siedziby PiS, po przegranej w wyborach nie było zdjęciem, które mogłoby ilustrować ten temat w mojej gazecie. LOT: MoŜemy chyba pokusić się o stwierdzenie, Ŝe rok 2007 był dla ciebie przełomowy, w tym roku bowiem zostałeś nagrodzony w wielu kategoriach, doceniony na polskiej scenie fotograficznej. Co to zmieniło w twoim Ŝyciu? Maciek: Wygrane dodały mi odrobinę pewności siebie, zrozumiałem, Ŝe mogę zrobić coś, co będzie się podobało. Teraz wiem, Ŝe to nie jest Ŝaden wyznacznik, gdyŝ taki konkurs jest loterią, gdzie w duŝej mierze liczy się szczęście i subiektywny gust jurorów. Absolutnie nie mam problemu ze zdjęciem pana Marcinkieiwcza, które zrobiłem. Wiem, Ŝe to dobra fotografia i nie wstydzę się jej. Po prostu wiem takŝe, Ŝe konkursy fajnie jest wygrywać, ale jeśli się nie wygrywa, to teŝ nic złego się nie dzieje. Zresztą, wspomniane wygrane są dla mnie zupełnie nieistotne w porównaniu z tym, co stało się w moim Ŝyciu później... Nie da się ukryć, Ŝe waŝnym aspektem były pieniądze, jakimi mnie nagrodzono. Zainwestowałem je w swój dalszy rozwój i spróbowałem dostać się na warsztaty, uwielbianej przeze mnie, agencji VII Photo. Warsztaty te miał prowadzić Antonin Kratochvil. rozmawiała: Dominika Majchrzak Więcej juŝ niebawem na stronie internetowej szkoły

11 Wywiad z przymruŝeniem oka, czyli... Przez Ŝołądek do serca One, dwie superbohaterki, które niejednokrotnie wykazały się postawą nadzwyczaj heroiczną, ratując przed śmiercią głodową niejednego trauguciaka. Milena Jabłońska i Ania Dudek. Ania Dudek i Milena Jabłońska. Pracowniczki szkolnego bufetu. Choć to osobistości tak wysławione, tylko nieliczni mieli okazje poznać je bliŝej, przyjrzeć się ich pracy od kuchni. Dziś nadszedł oto dzień, w którym, miejmy nadzieję, Ania i Milena trafią do serc trauguciaków, tym razem nie drogą przed Ŝołądek. Zobaczmy, co na temat swojej pracy i szkoły mają nam do powiedzenia dziewczyny. Zacznijmy od sytuacji spędzającej sen z powiek wszystkich trauguciaków. Jakiś czas temu szkołę obiegła przeraŝająca wiadomość o zaginięciu noŝa z bufetu szkolnego. Czy udało się zatem odnaleźć nóŝ i tajemniczego złodzieja? CóŜ, nóŝ przebywał w dotąd nieokreślonym bliŝej miejscu... W odnalezieniu go pomogła nam pani Ewa Ogłaza, portierka II LO (Tak! Ta sama, która w zeszłym miesiącu udaremniła szajce złodziei rabunek trzech rowerów! dop. autora), i której serdecznie za to dziękujemy. Sprawcy tej ordynarnej kradzieŝy do tej pory nie udało nam się zidentyfikować. Czy na noŝu wykryto ślady krwi? Trudno nam jednoznacznie orzec, jako Ŝe zwrócony nóŝ był umyty. Do tej pory nie oddałyśmy go do analizy. To moŝe zajmijmy się teraz specyfiką pracy w bufecie. W jaki sposób udaje się wam trafić w gusta uczniów? Naszą dewizą jest: spróbuj wszystkiego, co przyjdzie ci do głowy. Jesteśmy w stanie zrobić naprawdę wszystko! Oczywiście czekamy nieustannie na propozycje uczniów. Jesteśmy na nie jak najbardziej otwarte. Czy powstało juŝ jakieś wstępne menu na kolejne miesiące? Jak mówiłyśmy, czekamy na wasze propozycje. Warto wspomnieć, Ŝe nowością w bufecie jest tortilla! Ale nie jest zwykła tortilla! Składa się z wielu składników: filetu kurczaka, zapiekanego w cieście, kapusty pekińskiej, pomidora, ogórka zielonego, sosu majonezowego oraz naleśnika. Zatem przygotowanie jej, to nie jest takie przysłowiowe hop siup. To znaczy, Ŝe ten sos majonezowy nie jest zwykłym sosem? Oczywiście, Ŝe nie. To jest sos naszej produkcji. Jakie są najczęściej kupowane przez uczniów produkty? Najpopularniejszym zestawem jest Coca Cola w puszcze i wafelek Prince Polo. A nierzadko zdarza się teŝ wersja z Cherry Coke. A czy odnotowały panie jakieś przypadki kradzieŝy towarów sklepikowych? Tak. Bardzo często powtarzającą się sytuacją jest namiętne podbieranie nam sosu do hamburgerów przez uczniów, którzy następnie wlewają go sobie w sposób nieograniczony do własnych kanapek ;-). Czy wyznaczenie przez dyrekcję stref, w których moŝna spoŝywać posiłki, wpłynęło jakoś na obroty bufetu? Biorąc pod uwagę fakt, Ŝe w bufecie nie zamontowano głośników radiowęzła i o rzekomym wyznaczeniu stref dowiadujemy się dopiero teraz od was, myślę, Ŝe nie wpłynęło to znacząco na obroty sklepiku. A czy moŝe chciałyby panie zaapelować o zamontowanie takiego głośnika? Raczej nie, zwaŝywszy, Ŝe podczas przerw dochodzi do naszych uszy wystarczająco duŝo głośnych dźwięków. Poza tym wsłuchiwać musimy się równieŝ w śpiew chórzystek podczas ich prób, a często do sklepiku przychodzą gitarzyści, próbując umilić nam czas. Zresztą, mamy swoje radio ;-). A czy jest rzecz, której panie potrzebują? MoŜe jakiś przyrząd kuchenny? Być moŝe przeczyta to pan dyrektor... Raczej nie... Jedyna rzecz, jakiej potrzebujemy, to chwila spokoju, abyśmy mogły wykonywać swoją pracę. CóŜ, mamy nadzieję, Ŝe niniejszym zaspokoiliśmy ciekawość uczniów Traugutta. Dziękujemy za rozmowę. My równieŝ dziękujemy i pozdrawiamy serdecznie wszystkich trauguciaków. Rozmawiali: Kamil Kukowsky Gołdowski, Krzysztof Łyczba Noc Walpurgi w Traugucie Wieczór. KsięŜycowi trzech wschodów brakuje do pełni, w czas której Słowianie Dziady będą obchodzić. Oto nadeszła wigilia celtyckiego Samhain, święta duchów, kiedy to upiory i strzygi, wyległszy z mrocznych i zimnych krain zmarłych, zwykły kroczyć po ziemi. Zaś śród prastarych murów Traugutta, przeróŝne poczwary i biesy postanowiły urządzić sobie sabat; istną Noc Walpurgi. Ściągamy tedy z najdalszych zakątków, wabieni zewem krwi i staroŝytnego święta. Śmiertelnicy w tramwajach i na ulicach przyglądają się nam dziwnie jedni z ciekawością, inni z lękiem, ale wszyscy z naleŝytym respektem. KtóŜ bowiem ośmieliłby się przeciąć drogę klanowi polujących wąpierzy, strojnych i cięŝkozbrojnych? Po przybyciu na miejsce, zastajemy je nale- Ŝycie uszykowanym. Demoniczne mordy wyzierające z lamp w dyniach wyrzezanych, mrok głęboki w zakamarkach najdalszych i kazamatach najgłębszych zaległy to wszystko nadaje naszym tajemnym rytuałom odpowiednią oprawę. WszakŜe nie tylko nasza, spragniona posoki grupa moŝe się tym delektować nikt bowiem zliczyć nie zdoła wszystkich widm i oŝywieńców na sabat przybyłych! Oto z jednej strony wisielec się snuje ponury, postronek, którym sobie śmierć zadał, za sobą wlokący... Z przeciwka zaś Kostucha nadchodzi we własnej osobie, w płaszcz czarny spowita, rychły kres zapowiadając kaŝdemu Ŝywemu człekowi, który by zbłądził w te strony niebacznie... O słabościach umysłu wampira Obrzędy jednak czas zacząć! Tedy w imię zwyczaju starego, i tradycją uświęconego, kilku spośród przybyłych wybieramy i mumifikujemy ich co rychlej, przykładem staroŝytnych wiedzeni. I jam jest pośród tych wybrańców, choć wampirowi dać się w bandaŝe i całuny spowić, po czym pląsy umarłych odprawiać, hańbą jest wielką. Po tym jednak do turnieju przechodzimy znacznie sercu nocnego łowcy bliŝszego. Oto, podzieleni na grupy, poczynamy podchodzić, szukać i tropić. Kierując się enigmatycznymi, zawiłymi niby pieśń szaleńca wskazówkami, zmierzamy do rozwiązania zagadki. Z tego momentu w pamięci utrwali się jedno huk dziesiątek nóg i szczęk łańcuchów, gdy przemierzając biegiem ciemne korytarze, ścigamy się z czasem. Ułomny jest jednak umysł wampira! KsiąŜę nocy, stworzony by polować i budzić grozę, daleki jest wszak od spraw przyziemnych dlatego teŝ powstrzymuje nas w końcu wielce skomplikowana, matematyczna zagadka. Część z nas długie minuty spędza na próbie jej rozgryzienia (rachunki czyniąc na kartce papieru kredką do oczu, wydobytą z czeluści szaty jednej ze strzyg...); inni, a pośród nich ja sam, krąŝą po okolicy zwyczajem potępionych dusz i jęczą złowrogo, pomstując na swą nieumiejętność pierwiastkowania. Zasadzka w toalecie Nie sprostawszy zadaniu, nieco niepocieszeni powracamy do arcykapłanów z trzecich klas, którzy czekają juŝ na nas ze straszliwą wieścią śród nas kryje się morderca! Uchodząc przed gniewem zabójcy, rozpierzchamy się po tajemnych kryjówkach i głębokich lochach. Skuleni w całkowitej ciemności, wsłuchani w łomot serc i odgłosy kroków na korytarzu, doświadczalnie sprawdzamy, jak wielu z nas zmieścić się moŝe w męskiej toalecie. W istocie, liczba zagubionych pośród pisuarów dusz jest zaskakująca. Nikt jednak bezkarnie nie moŝe polować na krwioŝerczego wąpierza! Wiedzeni dumą wojowników, wraz z mymi braćmi zastawiamy na tropiącego nas nieszczęśnika pułapkę. Ze szczerym zamiarem pochwycenia zabójcy, zamknięcia go w łazience i przejęcia jego roli, czaimy się w ciemności...na próŝno! Czy czarnoksięską swą sztuką zwiedział się o naszych planach, czy li teŝ opatrzność go przed niechybnymi ustrzegła klingami nie zbłądził w te strony, sidła zaś ominął łukiem szerokim. Znać zaraz, Ŝe przeciwnik godny! Ich krew nas woła! Nienajedzeni i wciąŝ rządzą łowów trawieni, ale teŝ ukontentowani zabawą przednią, opuszczamy rozbrzmiewające potępieńczymi jękami mury Traugutta i wychodzimy na miasto... Noc wszak- Ŝe jeszcze młoda i zgodnie z upiorzym obyczajem nie godzi się błądzących ulicami śmiertelnych pozostawić samym sobie. Ich krew nas woła! Łukasz A. Kasznia LOT 11

12 KRYTYCZNYM OKIEM, czyli recenzja literacka... Paulo Coelho, jeden z najbardziej poczytnych pisarzy współczesnych, tworzy powieści, w których nagromadzone są błahe prawdy i płytkie happy endy. Między innymi dlatego zbiór opowiadań pt.,,być jak płynąca rzeka'' wydaje się być miłą alternatywą w jego twórczości. Nie chcę napisać, Ŝe Coelho całkowicie zrezygnował tu ze swojego pseudofilozoficznego stylu pisania, ale umieszczone w tej ksiąŝce anegdoty z Ŝycia pisarza bywają naprawdę ciekawe. Opisuje on w nich spotkania z fascynującymi ludźmi, imprezy kulturalne, niezwykłość szarych dni. Największymi smaczkami ksiąŝki są jednak piękne opowiadania. Nie szkodzi, Ŝe chwilami tchną wymuszonym dydaktyzmem, Ŝe autor znów próbuje odgrywać rolę nauczyciela. Ich proste fabuły, zrozumiały język, symbolika, sprawiają, Ŝe niektóre stają się współczesnymi przypowieściami.,, Być jak płynąca rzeka '' pozytywnie odbija się od schematycznej twórczości Paula Coelha. Mimo to w tej ksiąŝce równieŝ pojawiają się banalne stwierdzenia, ale za to pięknie ujęte. MoŜe dlatego twórczość tego Brazylijczyka cieszy się takim powodzeniem i siłą przekazu. HITY tegorocznej matury pisemnej z języka polskiego. Wynotowała p. prof. A. Henel Malwina Niedźwiecka Temat nr 1: Na podstawie fragmentu I tomu powieści Władysława S. Reymonta Chłopi scharakteryzuj Bylicę i jego relacje z córkami. Co mówi los Bylicy o losie starych ludzi w społeczności lipieckiej? Dawno, dawno temu, gdzieś w XIX w. Ŝył Bielica, podeszłego wieku męŝczyzna, jego starość upływała siedząc w oknie. Zacznę od charakteryzacji starego Bylicy. Bylica był siwy, prawie Ŝe łysy. Ledwie zipał, bo juŝ siwy był. Wargi mu się klekoczały. Córki Bylicy zaczęły się buntować, przestały karmić psy. Wodził oczami po całej izbie, bo był za stary, by robić coś cięŝszego. Bylica siedzi pod blokiem, oparty o laskę, bo co innego ma do roboty. Z jego sczerwienianych oczu płyną łzy proszące o przygarnięcie. Weronka wszystko mu zabierała, wyssała go do dna. WciąŜ na nią narzeka, jest osłem ofiarnym. Temat nr 2: Na podstawie podanych fragmentów poematu Adama Mickiewicza Pan Tadeusz scharakteryzuj i porównaj postacie Zosi i Telimeny. Opowiadała równieŝ o męŝu Weroniki, który młócił krowy u organisty, zarabiając marne grosze. Telimena była starą kobietą nadgryzioną zębem czasu. Telimenie duŝo czasu nie zostało, bo kto by chciał babsko stare. Telimena jest wdową po zmarłym męŝu. Telimena podniosła się z sofy, stanęła na palcach, odkryła piersi i zapytała o radę zwierciadło jak wygląda. Po rezonansie przed lustrem Telimena odetchnęła. Telimena szuka przygody, romansu, który by mógł ją odmłodzić. Zosia kocha łono natury, jest do niego mocno przywiązana. UWAGA! Ogłaszamy zwycięzcę LOT-nego QUIZU (FANFARY!) NAGRODĘ NIESPODZIANKĘ OTRZYMUJE patryk0402 GRATULUJEMY:) SPONSOR LOT Konkursowo Drogi Fanie ortograficznych łamigłówek! Jeśli czujesz, Ŝe zasady pisowni kaŝdego wyrazu masz w jednym palcu weź udział w IV Dyktandzie w Traugucie! Zgłoszenia przyjmowane będą przez prof. Agnieszkę Henel oraz prof. Marka Podgórskiego do 16 listopada. Ostateczne łamanie długopisów nastąpi w poniedziałek - 23 listopada. Zapraszam do udziału i zdobycia wartościowych nagród sponsorowanych przez szkolną gazetkę. Ty teŝ moŝesz zostać Erudytą! Uczniowie, którzy postanowili odkryć i rozwinąć swoje talenty literackie i zgłosili się do biblioteki do dnia 23 października konkurs literacki Erudyta 2009/2010 składa się z dwóch części ustnej- godz. 11:00, wtorek 24 listopada i pisemnej- w godz. 8:00-10:00, sobota 28 listopada. Zapraszamy! STOPka redakcyjna: redaktor naczelna: Dominika Majchrzak z-ca redaktora naczelnego: Joanna Sikocińska redaktorzy: Krzysztof Łyczba, Kamil Kukowsky Gołdowski, Agnieszka Parkitna, Kamila Bejm, Beata Poraj, Katarzyna Kała, Marzena Koralik, Malwina Niedźwiedzka, Maciej Orman, Łukasz A. Kasznia, Angelika Knop, Roksana Sokołowska fotografie: Patrycja Zubrzycka, Adrian Orłowski, Jarek Respondek, Adam Kaniowski oprawa graficzna: Bartosz Grzyb opiekunowie: prof. Agnieszka Henel, prof. Marek Podgórski Powodzenia! Marzena Koralik LOT 12 LO T