Wykład 2 - Przepisy prawne regulujące kwestię nowych źródeł pozyskiwania energii

Transkrypt

1 Wykład 2 - Przepisy prawne regulujące kwestię nowych źródeł pozyskiwania energii Zasada zrównoważonego rozwoju uznawana jest za jedną z podstawowych koncepcji współczesnego prawa ochrony środowiska. Szczególne znaczenie dla jej ukształtowania na gruncie prawa międzynarodowego mają dokumenty przyjmowane pod auspicjami ONZ. Zrównoważony rozwój określono również w prawie pierwotnym UE jako nadrzędny długoterminowy cel Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 11 TFUE, przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania zrównoważonego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska". Do zasady zrównoważonego rozwoju odwołuje się również Konstytucja RP, nadając jej rangę zasady konstytucyjnej. Zgodnie z art. 5 Rzeczpospolita Polska (...) zapewnia ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju". Zgodnie z art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, ochrona środowiska przewiduje m. in. racjonalne kształtowanie środowiska i gospodarowanie zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju", przy czym art. 3 pkt 50 tej ustawy definiuje zrównoważony rozwój jako taki rozwój społeczno - gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń". Zmiany klimatyczne na Ziemi stały się jednym z najważniejszych tematów w ogólnoświatowej dyskusji. Zapobieganie niekorzystnym skutkom zmian klimatu ma istotne znaczenie dla sektora energetycznego. W świetle badań sektor energetyczny jest największym na świecie emitentem szkodliwych substancji do powietrza. Najważniejsze badania odnoszące się do przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian klimatu wskazują na konieczność dokonania zmian w tym sektorze gospodarki. Międzynarodowe ramy prawne przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian klimatu określają: Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) i Protokół z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (protokół z Kioto). Szczególne znaczenie ma protokół z Kioto, który reguluje działalność na rzecz skutecznej ochrony środowiska i zawiera obowiązujące państwa-strony zobowiązania redukcyjne. Protokół w obecnym brzmieniu będzie obowiązywał do 2012 r. W walkę z niekorzystnymi skutkami zmian klimatu aktywnie włączyła się też UE. Społeczność międzynarodowa postrzega UE jako lidera w tej dziedzinie działań. Od 1991 r., kiedy Komisja Europejska podjęła pierwszą inicjatywę dotyczącą klimatu (Strategia WE w sprawie ograniczenia emisji CO 2 oraz poprawy efektywności energetycznej), UE w ramach swojego porządku prawnego ustanowiła w tym zakresie wiele instrumentów prawnych. Wywierają one duży wpływ na sektory energetyczne i bezpieczeństwo energetyczne państw członkowskich UE. Cele, które stawia przed sobą UE, zostały określone przede wszystkim w przyjętym dnia 10 stycznia 2007 r. komunikacie Komisji do Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego Europejska Polityka Energetyczna. Obejmują one zawartą w komunikacie inicjatywę 3 x 20%, zakładającą osiągnięcie przez UE do 2020 r. następujących celów: 20% udziału energii odnawialnej w bilansie konsumpcyjnym energii, 1

2 20% redukcji emisji gazów cieplarnianych w stosunku do poziomu z 1990 r., 20% oszczędności całkowitego zużycia energii. Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), sporządzona w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r., jest najważniejszym międzynarodowym aktem prawnym mającym na celu przeciwdziałanie niekorzystnym skutkom zmian klimatu. Konwencja ta, wraz z protokołem z Kioto, określa międzynarodowe ramy ograniczenia emisji szkodliwych substancji do powietrza. Państwami - stronami UNFCCC jest 195 państw oraz jedna organizacja międzynarodowa Unia Europejska (dawniej Wspólnota Europejska). Konwencja w art. 1 pkt 2 definiuje pojęcie zmian klimatycznych" jako zmian w klimacie spowodowanych pośrednio lub bezpośrednio działalnością człowieka, która zmienia skład atmosfery ziemskiej i która jest odróżniana od naturalnej zmienności klimatu obserwowanej w porównywalnych okresach". Zgodnie z art. 2 konwencji, jej celem jest doprowadzenie, zgodnie z właściwymi postanowieniami UNFCCC, do ustabilizowania koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Protokół z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu Protokół z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzony w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r., wszedł w życie dnia 16 lutego 2005 r. Ustala on prawnie wiążące zobowiązania redukcyjne i harmonogramy redukcji emisji sześciu gazów cieplarnianych przez państwa uprzemysłowione. W załączniku B do protokołu z Kioto wymienione są zobowiązania państw - stron do ograniczenia emisji lub redukcji emisji w latach (tzw. cele redukcyjne"), a 1990 r. stanowi rok bazowy dla określania tych zobowiązań. Maksymalna wielkość emisji, wyrażona jako ekwiwalent CO 2, którą państwo - strona może wyemitować, określana jest mianem przyznanej ilości emisji". Państwa - strony zobowiązane są do wdrożenia instrumentów prawnych, które przyczynią się do osiągnięcia ich celów redukcyjnych. Aby wspomóc działania krajowe, które muszą pozostać głównym elementem wysiłków podejmowanych w celu wypełnienia zobowiązań, protokół z Kioto zezwala państwom - stronom na uczestniczenie w uzupełniających mechanizmach redukcji emisji lub zwiększenia pochłaniania gazów cieplarnianych, które jest mniej kosztowne w innych państwach. Międzynarodowy handel uprawnieniami do emisji, zgodnie z art. 17 protokołu z Kioto, umożliwia państwom - stronom nabywanie jednostek redukcji emisji (ERU), jednostek poświadczonej redukcji emisji (CER), jednostek przyznanej emisji (AAU) oraz jednostek pochłaniania (RMU) od innych państw - stron. Nabyte jednostki mogą być wykorzystywane w celu osiągnięcia celów redukcyjnych. Umożliwia to państwom - stronom wykorzystanie tańszych możliwości redukcji emisji w celu obniżenia ogólnego kosztu jej ograniczenia. Transfer i nabywanie tych jednostek muszą być monitorowane i rejestrowane w systemie obejmującym krajowe rejestry utrzymywane przez każde państwo - stronę. Państwa - strony mogą również upoważnić osoby prawne (np. przedsiębiorstwa, organizacje pozarządowe i inne osoby prawne) do udziału, na własną odpowiedzialność, w międzynarodowym handlu uprawnieniami do emisji. W krajowych rejestrach są tworzone konta rozliczeniowe umożliwiające uczestnictwo takich podmiotów. 2

3 Państwa - strony mogą również wprowadzić systemy handlu uprawnieniami do emisji na poziomie krajowym i regionalnym (taki system został stworzony w UE). W zależności od przyjętych zasad systemu zobowiązania uczestników mogą być rozliczane jednostkami protokołu z Kioto (w tym ERU i CER) lub innymi jednostkami ustanowionymi specjalnie na potrzeby systemów handlu uprawnieniami do emisji. Jeżeli jednostki są przekazywane wzajemnie przez państwa-strony w ramach krajowego lub regionalnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, to transfery te powinny być rozliczane zgodnie z zasadami zawartymi w protokole z Kioto. Odnosi się to również do tych przypadków, w których krajowe lub regionalne systemy handlu uprawnieniami do emisji wykorzystują jednostki inne niż stosowane w protokole z Kioto (np. uprawnienia do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji funkcjonującego w UE). Zapewnia to zgodność krajowych i regionalnych systemów handlu uprawnieniami do emisji z międzynarodowym handlem tymi uprawnieniami. Zobowiązania redukcyjne, jakie dobrowolnie przyjmują na siebie państwa, należy uznać za właściwą metodę przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian klimatu. Warunkiem powodzenia tych działań jest ich akceptacja przez dużą liczbę państw (zwłaszcza tych, które emitują do atmosfery najwięcej zanieczyszczeń). Protokołu z Kioto nie ratyfikowały jednak państwa emitujące najwięcej zanieczyszczeń do powietrza, takie jak USA, Chiny. Bez ich udziału walka z niepożądanymi efektami zmian klimatu może być nieskuteczna. Dokumenty Unii Europejskiej dotyczące odnawialnych źródeł energii Od lat dziewięćdziesiątych XX w. polityka państw Unii Europejskiej nakierowana jest na szersze wykorzystanie zasobów odnawialnych źródeł energii. Dlatego w ostatnich latach powstało szereg dokumentów politycznych i strategicznych, tworzących dogodny klimat dla rozwoju energetyki odnawialnej. Czynnikami, które decydują o zmianie dotychczasowego nastawienia władz ustawodawczych i wykonawczych są: korzyści związane z wykorzystaniem energii ze źródeł odnawialnych, podpisane zobowiązania międzynarodowe oraz członkostwo w Unii Europejskiej. Kraje Unii swoje stanowisko w kwestii stosowania odnawialnych źródeł energii (OZE) określiły w dokumentach wspólnotowych takich jak: Biała Księga Energia dla przyszłości odnawialne źródła energii z 1997 r. - dokument określa strategie rozwoju odnawialnych źródeł energii w krajach Unii Europejskiej. Za główny cel przyjęto uzyskanie 12% udziału odnawialnych źródeł energii w zaspokojeniu zapotrzebowania na energie pierwotna w 2010 roku w krajach członkowskich Unii. Zielona Księga O bezpieczeństwie energetycznym z 2000 r. jest to dokument, którego celem było otwarcie debaty o bezpieczeństwie energetycznym krajów Unii Europejskiej, jako najważniejszego elementu niezależności polityczno - ekonomicznej, w kontekście poprawy europejskiego rynku energii poprzez realizacje dwóch działań: wzrostu efektywności energetycznej gospodarki Unii i wzrostu udziału energii z odnawialnych źródeł w bilansie energetycznym krajów unijnych (włączając w to biopaliwa). Cele, do których należy dążyć, obejmują równoważenie i dywersyfikacje różnych źródeł energii (ze względu na surowce i region geograficzny). W dokumencie określono wzrost udziału odnawialnych źródeł energii w ogólnej produkcji energii do roku 2010 do 12% i w produkcji energii elektrycznej - do 22%. Aktami prawnymi o charakterze ustrojowym są Dyrektywy Unii Europejskiej, na podstawie których 3

4 państwa członkowskie Unii wprowadzają własne, krajowe regulacje prawne dotyczące funkcjonowania różnych dziedzin gospodarki. Do dyrektyw, które maja wpływ na uwarunkowania rozwoju energetyki odnawialnej, należą przede wszystkim: Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspierania na rynku wewnętrznym produkcji energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych z dnia r. dokument zobowiązuje państwa członkowskie Unii do podejmowania działań mających na celu wspieranie zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii w produkcji energii elektrycznej na rynek wewnętrzny. Dokument określa udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł w całkowitym zużyciu energii elektrycznej, w skali wszystkich państw Unii Europejskiej, na poziomie 22% w 2010 r. oraz określa cele indykatywne dla poszczególnych państw członkowskich. Dla Polski jest to 7,5% udziału energii ze źródeł odnawialnych w 2010r. w produkcji energii ogółem. Dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ograniczania emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania z dnia r. dyrektywa wprowadza wymagania emisyjne dla źródeł istniejących, jak i dla źródeł nowych, których moc cieplna spalania jest równa lub większa niż 50 MW, niezależnie od rodzaju wykorzystanego paliwa (stałego, płynnego lub gazowego). Dyrektywa wprowadza równie obowiązek ciągłych pomiarów stężeń dwutlenku siarki i tlenków azotu oraz pyłów dla większej ni do tej pory grupy źródeł. Dyrektywa 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych z dnia r. dyrektywa ma na celu promowanie użycia biopaliw lub innych odnawialnych paliw zamiast oleju napędowego lub benzyny, stosowanych w transporcie w każdym z państw członkowskich. Dyrektywy pozostawiają krajom członkowskim Unii znaczna swobodę wyboru rozwiązań w wielu kwestiach, jednak przy zachowaniu porównywalnych efektów w najważniejszych zagadnieniach, których dotyczą. Komunikat Komisji WE COM(2005) 628 Plan działania w sprawie biomasy z dnia r. - plan określa środki mające na celu zwiększenie pozyskiwania energii z biomasy pochodzącej z drewna, odpadów i roślin uprawnych poprzez tworzenie rynkowych zachęt do jej wykorzystywania i usuwanie barier dla rozwoju rynku. W ten sposób Europa może ograniczyć swoja zależność od paliw kopalnych, zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych do atmosfery oraz pobudzić działalność gospodarcza na obszarach wiejskich. Rozporządzenie Rady nr 2012/2006 z dnia r. zmieniające i poprawiające Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) umożliwia stosowanie pomocy dla rolników uprawiających rośliny energetyczne w wysokości 45 euro/ha. Dokumenty polskiego systemu prawnego Podstawowym dokumentem prawa krajowego, regulującym zagadnienia energetyki odnawialnej, jest 4

5 Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. Z 2003 r. Nr 153, poz z późniejszymi zmianami). Ustawa określa zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, zasady i warunki zaopatrzenia i użytkowania paliw i energii, w tym ciepła, zasady działalności przedsiębiorstw energetycznych oraz organy właściwe w sprawach gospodarki paliwami i energia. Jako cele wprowadzenia ustawy, ustawodawca określa: tworzenie warunków do zrównoważonego rozwoju kraju, zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, oszczędne i racjonalne użytkowanie paliw i energii, rozwój konkurencji, przeciwdziałanie negatywnym skutkom monopoli, uwzględnienie wymogów ochrony środowiska, realizacje zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych oraz ochrony interesów odbiorców energii, a także minimalizacje kosztów pozyskiwania energii. Prawo energetyczne dało podstawy prawne do zwiększenia wykorzystania energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych poprzez nałożenie na przedsiębiorstwa energetyczne obowiązku pozwolenia na przyłączenie się do sieci podmiotom, które się o to obiegają. Ustawa włącza także samorządy gminne w realizacje polityki energetycznej państwa poprzez jej realizacje na własnym terenie. Zagadnienia wspierania przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie zużycia i strat energii dostarczanej do odbiorców oraz zamianę konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne reguluje Ustawa z dnia 21 listopada 2008r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1459, z pózn. zm.). Ustawa określa zasady wspierania przedsięwzięć termomodernizacyjnych mających na celu: zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do budynków, zmniejszenie strat energii w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz całkowita lub częściowa zamianę konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne, w tym odnawialne. Jednym z kierunków upraw roślin na cele energetyczne jest produkcja biopaliw ciekłych. Problematykę tę reguluje Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2006 r. Nr 169, poz z pózn. zm.), obowiązująca od 1 stycznia 2007 r. Istotne znaczenie dla działań na rzecz wzrostu wykorzystania odnawialnych źródeł energii maja strategiczne dokumenty programowe przyjmowane przez Rade Ministrów i Sejm Rzeczypospolitej Polskiej: Rezolucja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych (M. P. Z 1999 r. Nr 25, poz. 365) dokument ten podkreśla, że wzrost wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych powinien stać się integralnym elementem zrównoważonego rozwoju państwa. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wzywa w nim Radę Ministrów do stworzenia warunków prawnych i finansowych wspomagających rozwój tej dziedziny oraz do przygotowania strategii zawierającej program działań krótko-, średnio- i długoterminowych, zapewniających odpowiedni wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Strategia Rozwoju Energetyki Odnawialnej przyjęta przez Radę Ministrów w 2000 r. Dokument jest realizacja obowiązku wynikającego z Rezolucji Sejmu RP z dnia 8 lipca 1999 r. Celem strategicznym określonym w strategii jest zwiększenie udziału energii ze źródeł odnawialnych w bilansie paliwowo-energetycznym kraju do 7,5% - w 2010 roku oraz do 14% - w 2020 roku w strukturze zużycia nośników pierwotnych. Oprócz podkreślenia po raz kolejny znaczenia odnawialnych źródeł energii, dokument wskazuje prawne, finansowe, informacyjne, edukacyjne i inne bariery utrudniające rozwój OZE na terytorium kraju. Polityka energetyczna państwa do 2030 roku z dnia 21 grudnia 2009 r. (M. P. z 2010 r. nr 2 poz. 5

6 11). Dokument ten zastąpił Obwieszczenie w sprawie polityki energetycznej Polski do 2025 roku i jest zgodny z indykatywnym celem ilościowym, ustalonym dla Polski w dyrektywie 2001/77/WE w sprawie promocji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł energii. Celem strategicznym polityki energetycznej państwa jest wspieranie rozwoju odnawialnych źródeł energii. Za najistotniejsze zasady polityki energetycznej przyjęto: - zasadę harmonijnego gospodarowania energią w warunkach społecznej gospodarki rynkowej; - pełną integrację polskiej energetyki z energetyką europejską i światową; - wypełnianie zobowiązań traktatowych Polski; - wspomaganie rozwoju odnawialnych źródeł energii. II Polityka Ekologiczna Państwa przyjęta przez Rade Ministrów w dniu r., przez Sejm RP w dniu r. jako jeden z podstawowych celów wyznacza kierunki działań prowadzących do zmniejszenia energochłonności gospodarki oraz określa priorytety w zakresie wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Polityka klimatyczna Polski Strategie redukcji emisji gazów cieplarnianych w Polsce do roku 2020 dokument przyjęty przez Radę Ministrów w dniu r. Jest on realizacją obowiązku, wynikającego z podpisania przez Polskę w 1992 r. Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, opracowania i wdrożenia państwowej strategii redukcji gazów cieplarnianych. Dokument ten określa główne cele, wśród nich w zakresie energetyki zwiększone wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych oraz niezbędne działania bazowe i dodatkowe, służące realizacji tych celów. Polska 2025 długookresowa strategia trwałego i zrównoważonego rozwoju przyjęta przez Radę Ministrów w dniu r. - dokument stanowi uszczegółowienie zapisu art. 5 Konstytucji RP. Za cel nadrzędny Strategia przyjmuje zapewnienie wzrostu dobrobytu polskich rodzin, umocnienie ich samodzielności materialnej oraz poczucia bezpieczeństwa. W dokumencie wymienia się konieczność zmniejszenia energochłonności gospodarki w związku z realizacją zobowiązań w ramach Protokołu z Kioto. Projekt Narodowego Planu Rozwoju na lata przyjęty przez Radę Ministrów we wrześniu 2005 r. - jednym z zapisanych w Projekcie działań, do realizacji w ramach kierunku Usprawnienie infrastruktury energetycznej zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego w obrębie priorytetu strategicznego Inwestycje i gospodarowanie przestrzenią jest wzrost udziału energii wykorzystania odnawialnych źródeł energii takich jak: wiatr, woda, biomasa, energia słoneczna i geotermalna Strategia Rozwoju Kraju dokument przyjęty przez Radę Ministrów dnia 29 listopada 2006 r. Dokument ten w Priorytecie nr 5 Rozwój obszarów wiejskich mówi, że duże znaczenie dla rozwoju gospodarstw rożnych będzie miała możliwość realizacji projektów związanych z produkcją biopaliw i biokomponentów, z zachowaniem obowiązujących norm, chroniących produkcję roślinną i zwierzęcą przed nadmierną intensyfikacją i modyfikacją. Priorytet nr 3 Wzrost zatrudnienia i podniesienia jego jakości wymienia alternatywną energetykę jako jeden z obszarów tworzenia tzw. zielonych miejsc pracy. Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia na lata (NSRO) - wspierające wzrost 6

7 gospodarczy i zatrudnienie dokument (funkcjonujący także pod nazwą Narodowa Strategia Spójności) zaakceptowany przez Radę Ministrów dnia 29 listopada 2006 r. Dokument określa kierunki wsparcia ze środków finansowych dostępnych z budżetu UE w okresie 7 najbliższych lat w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) oraz Funduszu Spójności. NSRO jest instrumentem odniesienia dla przygotowania programów operacyjnych. Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko za podstawowy cel działań uznaje zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego kraju. Realizacja tego celu w ramach programu następować będzie między innymi przez rozbudowę infrastruktury wykorzystującej odnawialne źródła energii. Na ten cel nakierowana jest oś 10 Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku. Przedmiotem dotacji będą m. in. budowa lub modernizacja jednostek wytwarzana energii elektrycznej i ciepła, wykorzystujących biomasę. Głównie dotowane będą projekty duże, o znaczeniu ponadregionalnym. Projekty małe o znaczeniu lokalnym powinny być kierowane do Regionalnych Programów Operacyjnych (RPO) bądź Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW). Strategia Rozwoju Obszarów Wiejskich i Rolnictwa na lata przyjęta przez Radę Ministrów w dniu r. - w ramach celu kierunkowego nr 1 Wspieranie zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich, priorytetu nr 2 Zachowanie walorów przyrodniczo krajobrazowych obszarów wiejskich zapisane działanie przewiduje, że Biorąc pod uwagę uwarunkowania glebowo rolnicze rolnicy na cele energetyczne będą uprawiać wierzbę energetyczną, ślazowiec pensylwański, topinambur, trawy wieloletnie. Rozwój nowych technologii jest szansą na stworzenie również w Polsce rynku biopaliw. W ramach priorytetu nr 4 Rozbudowa infrastruktury technicznej zapisane działanie nr zakłada wspieranie odnawialnych źródeł energii. Działaniem objęte będą przedsięwzięcia związane z realizacją koncepcji służących podjęciu lub rozwijaniu przez rolników, a także osoby prawne, zajmujące prowadzeniem działalności rolniczej, dodatkowej działalności zbliżonej do rolnictwa. Wspierane będą zadania związane z uruchomieniem lub rozwojem działalności w zakresie: wytwarzania materiałów energetycznych z biomasy, oraz zakładania plantacji roślin wieloletnich przeznaczonych na cele energetyczne. Wieloletni Program Promocji Biopaliw i Innych Paliw Odnawialnych na lata dokument przygotowywany przez Ministerstwo Gospodarki ma na celu wsparcie rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, propagowanie wykorzystania biopaliw poprzez akcje edukacyjno - informacyjne. 7