SELEKCJA KANDYDATÓW NA SNAJPERÓW Dowódcy, instruktorzy czy też inne osoby oceniające muszą starannie przesiać wszystkich kandydatów, którzy przybyli

Transkrypt

1 SELEKCJA KANDYDATÓW NA SNAJPERÓW Dowódcy, instruktorzy czy też inne osoby oceniające muszą starannie przesiać wszystkich kandydatów, którzy przybyli na szkolenie snajperskie. Rygorystyczny program szkolenia, jak też wielkie osobiste ryzyko w walce wymagają silnej motywacji oraz zdolności do uczenia się różnych umiejętności. Właściwej psychicznej kondycji nie zawsze da się nauczyć czy też zaszczepić ją w czasie szkoleń i treningów. Bardzo ważne dla dowódcy jest monitorowanie ocen i procedur selekcji, ponieważ każda jednostka, z której wysyłany jest kandydat, może mieć inne, różniące się od siebie zadania. Nie ma obecnie żadnych ścisłych zasad przy wyborze snajperów do sił specjalnych. Istnieją jednak testy diagnostyczne, wskaźniki organizacyjne oraz tendencje, które pomagają dowódcy rozpoznać i wychwycić spośród wielu kandydatów potencjalnych snajperów, którzy mogliby pracować w siłach specjalnych. Istnieje również kilka konkretnych warunków, które powinny być spełnione przez kandydatów przed przyjęciem do szkolenia snajperskiego. Tabela poniżej zawiera listę wymagań, które musi spełniać kandydat na snajpera. Dowódca może ustalić cechy osobowości, zapoznając się z przeszłością kandydata, podpierając się wywiadami, przeglądając notatki z rozmów z kandydatem oraz tzw. sesji doradczych. Zalecane cechy osobowe powinny obejmować m.in.: Musi być żołnierzem jednostki specjalnej. Powinien spełniać określone warunki fizyczne (posiadać odpowiedni wzrost i masę ciała). Musi mieć pozytywne oceny instruktorów strzelectwa z broni osobistej dotychczas używanej. Nie może zaliczyć występków pod wpływem alkoholu, leków lub narkotyków itp. Charakteryzować musi się nieskazitelną historią służby (w tym brakiem występków natury dyscyplinarnej). Musi posiadać doskonały wzrok bez żadnych wad (jak np. daltonizm). Musi posiadać aktualne pozytywne badania psychologiczne i psychiatryczne, przeprowadzone przez wykwalifikowanych lekarzy ekspertów. Musi posiadać certyfikat dostępu do informacji niejawnych, opatrzonych klauzulą Tajne.

2 Musi pozostawać w służbie stałej lub posiadać kontrakt na co najmniej 12 miesięcy po zakończeniu kursu. Nie może być karany sądownie z jakiegokolwiek paragrafu. Zaletą będzie doświadczenie myśliwego lub leśniczego. Powinien uprawiać sporty strzeleckie oraz interesować się bronią strzelecką. Powinien charakteryzować się zdolnością szybkiego i dokładnego obliczania w pamięci. Musi powściągnąć emocje, a także powinien mieć ustabilizowane życie osobiste. Powinien charakteryzować się umiejętnością działania pod wpływem silnego stresu. Musi posiadać takie cechy charakteru, jak m.in. cierpliwość, dbałość o szczegóły, wytrwałość i wytrzymałość fizyczna. Powinien charakteryzować się umiejętnością całkowitego skupienia się na danej sytuacji. Musi być obiektywny do tego stopnia, aby móc ocenić sytuację, będąc poza nią. Powinien mieć możliwość ścisłej współpracy z innymi snajperami w zamkniętych, ciasnych pomieszczeniach w warunkach ciągłego stresu. Nie może być uzależniony od pewnych nałogów, takich jak wyroby tytoniowe czy alkohol. Można to pominąć, gdy kandydat jest wysoko wykwalifikowanym żołnierzem. Te cechy nie powinny być jednak jedynymi cechami dyskwalifikującymi. Posiadanie bardzo dobrych ocen ze szkolenia fizycznego oraz zdolności i umiejętności sportowych (sprawność i wytrzymałość).

3 Pierwsze trzy cechy osobowe są szczególnie ważne, gdyż chodzi tu o podtrzymywanie umiejętności snajperskich posiadając te cechy, kandydat będzie z większą ochotą wykonywał swoje zadania, bowiem będą one częścią jego hobby. Dowódcy mogą stosować różne badania oraz testy diagnostyczne. W czasie procedur przesiewowych pewne procedury testowania mogą okazać się zbyt długie i żmudne, dlatego można ograniczyć potrzebny czas, wykorzystanie odpowiedniego sprzętu i innych urządzeń. Zaleca się, aby ocenę psychologiczną kandydata przynajmniej częściowo określić za pomocą testu Minnesota Multiphasic Personality Inventory. Ten test, jeśli zostanie prawidłowo rozwiązany, przedstawi dowódcy profil osobowości kandydata. Pomoże mu to określić, czy kandydat jest zdolny do funkcjonowania w pomieszczeniach zamkniętych, w czasie samodzielnej pracy, no i oczywiście czy ma potencjał, aby być snajperem. Podczas selekcji stosowane mogą być również inne testy psychologiczne, takie jak: The Group Embedded Test, The Meyer Briggs Test, The California Psychological Inventory oraz The Otis Intelligence Test. Testy analizujące psychikę są wyjątkowo proste. Badanie psychologiczne kandydatów określa profil cech, które wskazują, czy dana osoba będzie mogła z powodzeniem wykonywać zawód snajpera. Testowanie eliminuje kandydatów, którzy nie osiągnęliby dobrych wyników w walce. Badania psychologiczne mogą zidentyfikować osoby, które mają z tym problemy. Aby wybrać najlepszego kandydata, dowódca oraz wykwalifikowany psycholog na rozmowie indywidualnej przedstawiają i wyjaśniają kandydatowi, jakich cech szukają u snajpera. Po osobistym rozeznaniu dowódca wybiera właściwych kandydatów, musi on ocenić indywidualny potencjał, zanim zostaną oni przydzieleni do wykonywania zadań jako snajperzy. Może on ocenić kandydata poprzez przeprowadzenie gruntownego sprawdzenia opinii i notatek na jego temat, obiektywnych testów oraz oceny subiektywnej. Czas, jaki dowódca może poświęcić na ocenę kandydata, zależeć będzie od jego środków i zadań. W optymalnych warunkach, aby dokonać dokładnej oceny, wystarczą 2 lub 3 dni. Ocena powinna obejmować zarówno sprawdziany pisemne, jak i ćwiczenia praktyczne. Egzaminy praktyczne sprawdzą fizyczną zdolność kandydata do wykonywania niezbędnych zadań i podzadań, które wykonywane są w szeroko pojętej profesji snajperskiej. Egzaminy pisemne dokonają natomiast oceny kandydata pod względem dostrzegania szczegółów.

4 Badania i testy oceniające muszą obiektywnie i subiektywnie ustalić indywidualny potencjał przyszłego snajpera. Obiektywne badania mierzą zdolność do uczenia się i wykonywania innych zadań w sterylnym środowisku. Subiektywne badania oceniają faktyczne osiągnięcia indywidualne. Niektóre przykłady obiektywnych badań to: Testy strzeleckie, które oceniają teoretyczne i praktyczne zastosowanie oraz celność karabinu. Ćwiczenia w obserwacji oraz testy zapamiętywania, które określają zdolności w obserwacji oraz przypominania sobie pewnych konkretnych faktów. Testy inteligencji, na które składają się standardowe testy oraz wojskowe badania specjalistyczne. Krytyczne testy decyzyjne, które oceniają zdolność kandydata do szybkiego myślenia i używania zdrowego rozsądku. Testy motoryczne, które oceniają koordynację ręka-oko. Subiektywne testy pozwalają oceniającemu uzyskać wgląd w osobowość kandydata. Choć kandydat jest systematycznie obserwowany w procesie wyboru i oceny, szczegółowe badania mogą być przydatne do identyfikacji pożądanych i niepożądanych cech charakteru. Wykwalifikowany psycholog (dobrze zorientowany w selekcji kandydatów na snajperów) powinien prowadzić lub monitorować wszystkie subiektywne testy. Przykłady możliwych subiektywnych testów zawierają następujące sytuacje, ale nie ograniczają się do nich: wywiad rozmowa może zidentyfikować motywację kandydata do zostania snajperem i określić jego oczekiwania dotyczące szkolenia, wykaz przydatności zasadniczo zawiera porównanie kandydata do określonego profilu zawierającego charakterystykę, umiejętności, motywację i doświadczenie, które powinien posiadać snajper. Komisja oceniająca przeprowadza wybór kandydatów po zakończeniu programu oceniającego. Natomiast dowódca powinien monitorować wszystkie wybory kandydatów. Ważne jest, aby komisja podejmując decyzję, brała pod uwagę zasadę spójności oraz wykluczyła wszystkie indywidualne uprzedzenia. Procedura selekcji powinna być dokonana przez kworum jednostki wojskowej przeprowadzającej selekcje, podczas którego kandydaci są oceniani według progresywnej skali.

5 Komisja powinna wybierać kandydatów na podstawie ich pozycji w powiązaniu z potrzebami jednostki, jak również ma obowiązek stosować się do poniższych wskazówek: Nie należy informować kandydatów o ich statusie w czasie wyboru. Nie należy brać pod uwagę kandydatów niebędących ochotnikami. W pierwszej kolejności należy wybierać najlepiej wykwalifikowanych kandydatów. Nie należy dopuszczać żołnierzy, którzy nie spełniają warunków określonych w programie. Należy wybierać kandydatów po kursach snajperskich, najlepiej wykwalifikowanych, stanowczych i zdecydowanych w wyborze tej trudnej profesji. ORGANIZACJA ZESPOŁÓW SNAJPERSKICH Organizacja elementów snajperskich powyżej szczebla zespołu odbywa się zwykle poprzez zamierzone łączenie par snajperskich w większe struktury. Takie scentralizowanie aktywów snajperskich może okazać się korzystne dla ich zatrudnienia w określonych działaniach. We wszystkich przypadkach specjalista do spraw snajperów w jednostce wojskowej powinien nimi zarządzać i ich kontrolować. Bez względu na wszelkie tymczasowe lub prowizoryczne grupowanie elementów snajperskich na czas wykonywania specyficznych zadań, nigdy nie należy rozdzielać zespołów snajperskich, gdyż najlepiej działają one w parach, szkolą się i trenują zawsze razem w tym samym zespole, znają się na wskroś, wiedzą, czego jeden od drugiego może wymagać, i przede wszystkim w takiej strukturze są najbardziej efektywne. Poziom, na jakim snajperstwo jest zorganizowane i zarządzane, bezpośrednio wpływa na jego zdolność do bezpośredniego lub pośredniego wsparcia działań wojsk własnych. Scentralizowana organizacja i zarządzanie snajperstwem w całym tego słowa znaczeniu zapewniają dużą elastyczność w zakresie rozmieszczania i kontrolowania obszarów zainteresowania. Ta elastyczność zapewnia snajperom, którzy będą wykorzystywani tylko w obszarach lub miejscach mających największy wpływ na przeciwnika, maksymalne wsparcie dla wojsk własnych.

6 Organizacja elementów snajperskich na poszczególnych szczeblach w dużym stopniu spotęgować może ich skuteczność w walce z przeciwnikiem w różnych rodzajach działań taktycznych. W zależności od danej sytuacji i potrzeb snajperzy mogą być zorganizowani w zespoły, drużyny, plutony i sekcje snajperskie. Zespół snajperski (2 wyszkolonych snajperów) Zasadniczym elementem zarówno w strukturach snajperskich, jak i w jednostkach bojowych jest to, iż do każdej kompanii powinien być przydzielony zespół 2 wyszkolonych snajperów. Kompania jest najniższym szczeblem, na którym snajperzy mogą być scentralizowani i nadal mogą utrzymać efektywność operacyjną. Zespoły snajperskie na czas walki nie powinny być przydzielane poszczególnym plutonom czy drużynom walczącej kompanii. Jednak pododdziały, takie jak drużyna czy pluton, mogą ubezpieczać działania snajperów podczas ich specyficznych zadań. Podczas pracy w zespołach snajperzy mogą: zapewnić wzajemne bezpieczeństwo, zmniejszyć poziom stresu, wydłużyć czas trwania na stanowisku, pomóc w zakresie szybszego oddziaływania na cele. Drużyna snajperów (od 6 do 8 snajperów) Ten pododdział snajperski składa się z 3 4 zespołów snajperskich i występuje na poziomie batalionu. Organizacja drużyny snajperskiej wygląda następująco: dowódca drużyny, zastępca dowódcy drużyny, 3 starszych snajperów, 3 młodszych snajperów. Zespół snajperski to: starszy snajper i młodszy snajper. Zadaniem drużyny snajperskiej jest wspieranie działań batalionu. Może być ona podzielona na zespoły, które mogą być dołączone do poszczególnych kompanii w batalionie.

7 Sekcja snajperów (4. dowództwo + od 16 do 20 snajperów) Struktura ta ma za zadanie bezpośrednio lub pośrednio wspierać działania bojowe brygady. Zespoły snajperskie niosące bezpośrednie wsparcie przydzielane są w razie potrzeby do kompanii lub dowództwa batalionu. Kwestie dotyczące ich zaangażowania są identyczne jak w przypadku zespołów snajperskich w kompanii. Pośrednie wsparcie zespołów snajperskich polega na przydzieleniu sektorów odpowiedzialności jako część planu ogniowego batalionu. Sekcja snajperów jest przydzielona do dowództwa brygady i znajduje się przy sekcji rozpoznawczej i operacyjnej, a dowódca sekcji działa jako brygadowy koordynator ds. snajperów. Sekcja składa się z elementu dowodzenia (dowódca sekcji, zastępca dowódcy sekcji), elementu zabezpieczenia (uzbrojeniowiec, łącznościowiec) oraz od 8 do 10 dwuosobowych zespołów. Pluton snajperów (4. dowództwo plutonu + 3 dowódców i 3 10 snajperów) Zadaniami plutonu snajperów są działania wspierające dywizję w walce oraz wszelkie zadania wywiadowcze i rozpoznawcze działające samodzielnie lub w składzie pododdziałów dywizji. Po przyłączeniu drużyny snajperskie zobligowane są pozostać nienaruszone i nie powinny być dołączane do pododdziałów poniżej szczebla batalionu. Pluton snajperów składa się z: dowódcy plutonu, zastępcy dowódcy plutonu, łącznościowca/kierowcy oraz uzbrojeniowca (rusznikarza), 3 drużyn snajperskich składających się z dowódców drużyn i 5 dwuosobowych zespołów. Pluton podlega bezpośrednio oficerowi rozpoznania dywizji i pośrednio poprzez łączników dowódcy plutonu. Swoimi działaniami pluton snajperów może zawierać głęboką infiltrację obszarów tyłowych przeciwnika, zostać w tyle w ogólnym cyklu działań i obejmować ochroną tyły wojsk własnych. Dowodzenie i kontrola Nadzór nad snajperami i dowodzenie nimi przebiegają za pomocą pośrednich i bezpośrednich procedur kontrolnych, a procedury te poprawiają samodyscyplinę snajperów podczas realizacji przydzielonych im zadań. Bardzo często snajperzy będą działać w sytuacjach, gdzie bezpośrednie metody kontroli okażą się niemożliwe, dlatego muszą wykonywać swoje zadania (w parametrach intencji dowódcy), wykorzystując osobistą inicjatywę i determinację.

8 Reakcja ta jest jednym z głównych czynników (na etapie wyboru kandydatów) decydujących o wyborze kandydatów zmotywowanych, z dużą samo determinacją, co u przyszłego snajpera jest absolutnie konieczne. Pośrednia kontrola nad snajperami Pośrednią kontrolę nad snajperami dowódcy mogą osiągnąć za pomocą różnych metod, najprostszą będą zasady użycia siły i sposoby kierowania ogniem. Nawet przy ścisłej bezpośredniej kontroli (komendy głosowe, łączność przewodowa i bezprzewodowa) nad zespołem snajperskim dowódcy powinni ustanowić zasady użycia siły i systemy kierowania ogniem, aby zmaksymalizować elastyczność i uniknąć niepotrzebnych zobowiązań. Zasady użycia siły zwykle wyznaczają siły walczące oraz sytuacja, która pozwoli snajperowi oddziaływać na przeciwnika. Jednym z istotnych problemów współczesnych zasad użycia siły są środki ograniczające, stosowane w operacjach pokojowych. Często takie środki określają siły przeciwnika jako tego, który stanowi bezpośrednie zagrożenie dla wojsk własnych, lub wymagającego słownych ostrzeżeń przed użyciem siły. Paradoksem jest to, że snajperskim modus operandi jest likwidowanie celów, które nie są dla snajpera bezpośrednim zagrożeniem (poza bronią strzelecką o efektywnym zasięgu ognia) w danej chwili, natomiast mogą nim być w późniejszym czasie. Snajperowi będzie bardzo trudno podlegać zasadom użycia siły, ponieważ w sytuacji gdy przeciwnik pojawi się od niego w minimalnej odległości, konflikt może stać się wtedy walką w bliskim kontakcie, a strzelanie przez optykę karabinu snajperskiego nie może być porównywalne ze strzelaniem z Kałasznikowa, M4 czy MP5 na bliskich odległościach. Dlatego zasady użycia siły muszą określać bezpieczeństwo snajpera. Są w nich zawarte siły, które albo będą go ochraniać, albo zwyczajnie nie zapewnią mu pracy w danym rejonie. Bardzo ważnym zadaniem dla zespołu snajperskiego będzie system kierowania ogniem pośrednim (artyleria), jak również naprowadzanie lotnictwa. Nie da się ukryć, że podczas zastosowania któregoś ze środków dalekiego zasięgu na zwiększonych odległościach bardzo trudne będzie uzyskanie pozytywnej identyfikacji celu, nawet jeśli dokonana będzie przy zastosowaniu zaawansowanej optyki snajperskiej.

9 Ustanawianie stref bezogniowych lub czasowych, a także linii koordynacji ognia pomóc może w dowodzeniu snajperami i ich kontrolowaniu poprzez ustanowienie wytycznych, kiedy i gdzie można prowadzić ogień. Bezpośrednia kontrola snajperów Bezpośrednią kontrolę nad snajperami można utrzymywać za pomocą technicznych i nietechnicznych systemów, takich jak łączność przewodowa i bezprzewodowa, a w niektórych przypadkach wykorzystać można komercyjne telefony lub inne niekonwencjonalne taktyczne formy komunikacji. Zastosowanie poszczególnych metod komunikacji, a zarazem dowodzenia zespołami snajperskimi i ich kontroli będzie określało środowisko walki oraz charakter wykonywanego zadania. Kontrola snajperów poprzez zastosowanie nietechnicznych sposobów nadzoru polega na zastosowaniu wcześniej ustalonych metod i procedur (spotkania w wyznaczonych punktach, przekazywanie i odbieranie wiadomości i inne tajne metody bezpiecznej komunikacji). W niektórych zakazanych obszarach lub tych z elektroniczną możliwością przechwytywania, metody te mogą być jedynymi bezpiecznymi technikami komunikowania się z zespołami snajperskimi. Takowe sposoby, choć często całkiem bezpieczne, wydają się zbyt powolne, a sama ich realizacja jest nieco skomplikowana. Podczas wykonywania swoich zadań zespoły snajperskie wykorzystywać będą również techniczne środki komunikacji, takie jak łączność kablowa czy radiowa. Najczęściej jednak wykorzystywana będzie łączność radiowa, ponieważ jest ona sposobem bardzo elastycznym i zapewniającym bieżącą kontrolę oraz możliwości składania meldunków w określonym czasie. Ponadto komunikowanie za pomocą łączności radiowej zapewnia mobilność podobną do przypadku korzystania z telefonów komórkowych. Główną zaletą jest zaś zdolność do przekazywania aktualnych informacji i zmian ewentualnych działań w odpowiednim czasie. Komunikując się za pomocą łączności radiowej, trzeba zdać sobie sprawę z tego, iż możemy zostać wykryci, a przeciwnik może określić nasze położenie oraz kierunek transmisji. Z tego względu należy używać specjalnych technik i procedur łączności, co nie zawsze będzie łatwe w przesyłaniu lub potwierdzaniu danych z konkretnego stanowiska snajperskiego w taki sposób, aby przeciwnik nie zlokalizował miejsca transmisji.

10 Biorąc pod uwagę łączność radiową, którą zespół snajperski wykorzystywać będzie podczas wykonywania swoich zadań, nadmienić trzeba, iż jej zasadniczą wadą jest podpis elektroniczny nadajnika. W całym obszarze operacyjnym zespołu snajperskiego wykrycie przez przeciwnika podpisu elektronicznego może być równie szkodliwe, jak przechwycenie i odebranie przez niego komunikatu. Zdradzenie przez snajpera swojej obecności (choć nie dokładnej pozycji) na skutek użycia łączności radiowej jest problemem realnym, jak najbardziej praktycznym. Mimo iż w danej chwili z powodzeniem wykonywane będzie unikanie takich zagrożeń, jak np. mylenie pościgu tropicieli z psami, zespół snajperski będzie zajęty samym unikaniem i ucieczką, zamiast realizować swoje zadania. Oczywiście takowa sytuacja może stać się celowym aktem zmierzającym do odwrócenia uwagi sił przeciwnika, np. od tylnych stref zagrożenia. W każdych warunkach i z każdej sytuacji zespół snajperski musi mieć możliwość natychmiastowego wycofania się ze swojego stanowiska czy też określonego obszaru, gdzie w miejsce zagrożenia będą mogły wejść siły szybkiego reagowania. Czynnik ten będzie konieczny przede wszystkim podczas niestabilnej sytuacji w czasie walki. Jeśli mowa o łączności przewodowej, to ma ona swoje zalety i wady. Zaletą będzie to, iż może zapewnić ochronę przed podstępem przeciwnika (zakłócenia i przejęcia sygnału). Z powodzeniem można ją zastosować w działaniach statycznych z zakresu ochrony, na stanowiskach obronnych, na stałych posterunkach obserwacyjnych itp. Wadą zaś jest to, że trzeba poświęcić czas i ludzi na jej rozwinięcie. Z przewodami trudno się poruszać (chyba że zespół wykonuje zadania stricte statyczne na posterunku obserwacyjnym). Przewody mogą być zauważone przez przeciwnika. Jeśli podczas działań zaistnieje taka możliwość, należy dublować łączność kablową bardziej elastycznymi formami komunikacji, takimi jak np. łączność radiowa. Niektóre środowiska (wsparcie sił miejscowych czy działań przeciwterrorystycznych) mogą pozwolić na bardziej elastyczne techniki komunikacji. W takich sytuacjach korzystanie z telefonów komercyjnych może być bardziej odpowiednie niż tradycyjna łączność wojskowa. Ponadto wiele środowisk posiada niskie zagrożenie rzeczywistego przechwytywania komunikatów i wiadomości, co pozwala zespołowi snajperskiemu na większą swobodę w kwestii używania radia.

11 Koordynacja Wykonując bardzo wiele zróżnicowanych zadań, zespół snajperski musi posiadać wsparcie różnorakich pododdziałów, które powinny być starannie skoordynowane. Takie współdziałanie i synchronizacja pozwolą snajperom wykonać swoje zadania w sposób bezpieczny i skuteczny. Koordynacja działań z jednostkami wsparcia obejmuje: rodzaj, czas trwania i zasięg działania patroli, plany ognia bezpośredniego i pośredniego wojsk własnych, miejscowe środki bezpieczeństwa, plan rozmieszczenia zapór inżynieryjnych i przeszkód terenowych, punkty spotkań i połączenia wojsk, miejsca wejść przez linie wojsk własnych, zadanie pododdziału i rejon odpowiedzialności, drogi podejścia oraz ograniczenia, rozmieszczenie i charakterystykę wojsk sojuszniczych, plan łączności. Zespół snajperski powinien otrzymać tyle informacji, ile to możliwe, aby osiągnąć sukces w swoim fachu. Oficer ds. snajperów nie może jednak ujawnić, że w sytuacji kiedy snajperzy zostaną schwytani i trafią do niewoli, zagrożony będzie cały sektor. Wymaga to, aby wszyscy zaangażowani: zespoły snajperskie, oficer ds. snajperów (elementy wsparcia) byli skoordynowani i sprawnie komunikowali się w zakresie wszelkich działań. Oficer zajmujący się snajperami określi środki kontroli, dzięki którym możliwe będzie rozmieszczenie zespołów snajperskich w taki sposób, aby uniknąć strzelania do własnych pododdziałów. Po przystąpieniu do koordynacji zespół musi ustanowić środki kontroli w celu ochrony snajperów oraz zaangażowanych pododdziałów. Ponadto, jeśli sytuacja się zmieni, będzie możliwość wycofania zespołu snajperskiego, aby uniknąć niepotrzebnego zagrożenia. Zespół snajperski powinien otrzymywać informacje, że w danym obszarze działają pododdziały wojsk własnych, aby nie dopuścić do ostrzału przez pociski własnych żołnierzy. W związku z tym snajperzy muszą mieć wystarczającą swobodę działania w celu uniknięcia styczności z przeciwnikiem.

12 Jednocześnie powinni pozostać nieuchwytni i nieprzewidywalni. Muszą także zrozumieć, że w ich obszarach operacyjnych linie rozgraniczenia, obszary wyłączone, strefy bezogniowe i czasowe mają na celu ich ochronę i pododdziałów działających na ich korzyść, a zatem nie mogą być w żadnym stopniu naruszane.