DDA i DDD. Wspólnota DOROSŁYCH DZIECI ALKOHOLIKÓW

Transkrypt

1 MITYNGI DDA/DDD WARSZAWA * Poniedziałek Grupa "STO POCIECH" ul. Freta 20/24a, (w sierpniu zawieszony) * Wtorek, Grupa "Słoneczko" ul. Puławska róg Dolnej, kościół p.w. Św. Michała, sala św. Teresy, kontakt: sloneczko@dorosledzieci.org.pl * Środa Grupa "Obietnica" Pl. Konfederacji, kościół św. Zygmunta, salka przy dolnej kaplicy * Czwartek, grupa "Płomień" ul. Dereniowa 12, dom parafialny "Betania" przy kościele św. Tomasza, sala św. Teresy (schodami w dół) * Czwartek, Grupa "Światełko" pl. Narutowicza, kościół p.w. Św. Jakuba, dom parafialny, kontakt czwartek.wawa@gmail.com * Piątek, Grupa "Zwierciadło" pl. Narutowicza, kościół p.w. Św. Jakuba, dom parafialny * Sobota, :00 Grupa "Re-parenting" Klub Integracji Społecznej ul. Poznańska 38 (blisko stacji metra centrum), mała sala kontakt dda.reparenting@gmail.com * Niedziela, :00 Grupa "Wileńska" ul. Wileńska 69, na tyłach kościoła p.w. Matki Bożej z Lourdes Wspólnota DOROSŁYCH DZIECI ALKOHOLIKÓW I DOROSŁYCH DZIECI Z RODZIN DYSFUNKCYJNYCH DDA i DDD Boże,użycz mi Pogody Ducha, Abym godził/a się z tym, czego nie mogę zmienić Odwagi, abym zmieniał/a to, co mogę zmienić I mądrości, abym odróżniał/a jedno od drugiego. Modlitwa o Pogodę Ducha Zapraszamy! GDZIE SZUKAĆ INFORMACJI I POMOCY? Oficjalna strona wspolnoty DDA/DDD w Polsce: Oficjalna strona światowych służb wspólnoty DDA/DDD: Modlitwa o Pogodę Ducha DDA: Boże, użycz mi Pogody Ducha, Abym akceptował/a tych, których nie mogę zmienić. Odwagi, abym zmieniał/a tego, kogo mogę zmienić, I mądrości, abym zrozumiał/a, że tym kimś jestem ja.

2 PREAMBUŁA DDA są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy wyrośli w otoczeniu, gdzie miały miejsce uzależnienia lub dysfunkcja. Nikt nie ma prawa, ani władzy mówienia drugiemu, co on powinien lub musi zrobić, ażeby znaleźć swoją własną drogę do wyzdrowienia. DDA nie jest połączone z żadną sektą, partią, wyznaniem, organizacją lub instytucją, nie angażuje się w żadne publiczne polemiki, nie zajmuje stanowiska w jakichkolwiek sporach. Używamy dwunastu kroków i dwunastu tradycji przyjętych z AA jako podstawy naszego programu odkrywania - zdrowienia oraz jako naszego przewodnika do przeżywania jednego dnia w danym czasie. Pierwszym ruchem we wspólnocie DDA jest zbadanie wcześniejszego życia. Potem uczymy się, jakie alternatywy są dostępne. Uczymy się odczuwać. Odkrywamy siebie i swoją wartość. Uczymy się, że nie musimy być doskonali i zauważamy, jak dążenie do doskonałości prowadziło nas do zachowań obsesyjnych, polegających na zadowalaniu innych lub rzucaniu kolejnych wyzwań. Uczymy się zmieniać nasze życie, opierając się na wyborach raczej niż na samounicestwiających nas reakcjach. Odkrywamy w nas dziecko. Przyznajemy, że to dziecko trzymało nas przy życiu, ale teraz potrzebuje naszej opieki. Odkrywamy magię zdziwionego dziecka, które żyje i zdrowieje. Uczęszczając na mitingi, pracując nad Dwunastoma Krokami, uczymy się, jak stać się pełnymi, zdrowymi ludźmi, jak na to zasługujemy. Możemy tylko dzielić się ze sobą naszymi doświadczeniami, siłą i nadzieją i zwrócić się do Ciebie, abyś dzielił się swoją historią i swoim dorastaniem z nami. "Nie jesteśmy po to aby zabrać Twój ból i cierpienie, lecz jesteśmy tu po to, aby pomóc Ci wzrosnąć i przejść przez ból i cierpienie. Życzymy Ci wszystkiego dobrego". "Nigdy nie jest za późno, aby mieć szczęśliwe dzieciństwo" Początki wspólnoty DDA/DDD Na przełomie 1976/1977 roku, w Nowym Jorku, USA, kilkoro młodych ludzi "wyrosło" ze swojej grupy Alateen. Utworzyli oni nową grupę Al-Anon, którą nazwali "Hope for Adult Children of Alcoholics" (Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików). Spotkania grupy odbywały się w budynku Smithers na Manhattanie. W tym samym czasie pewien członek Al-Anon'u i AA z długim stażem, zaczął mówić podczas mityngów o wpływie dorastania w alkoholowym domu na jego dorosłe życie. Cindy, członkini grupy "Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików" usłyszała jego wypowiedzi i poprosiła go o wypowiedź spikerską dla swojej grupy. Tony A. przyjął zaproszenie i podzielił się swoim doświadczeniem dorastania w alkoholowym domu. Osoby, które tworzyły mityng "Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików" miały po dwadzieścia kilka lat, podczas gdy Tony był dwukrotnie starszy. Różnica wieku okazała się nie mieć znaczenia. Pojawiły się łzy, śmiech, poczucie wspólnoty i zrozumienia, które pokonały barierę wieku. Grupa zidentyfikowała się z Tony'm i został on jej członkiem. Po około pół roku młoda grupa skurczyła się do około czterech osób. Coś natchnęło Tony'ego, żeby zaprosić osoby z AA do dołączenia. Na mityng przyszło siedemnastu członków AA, dwa tygodnie później było już ponad sto osób. Ten odróżniający się od pozostałych mityng Al - Anon zaczął się rozwijać z pomocą przyjaciół z AA. Grupa wzmocniła się na tyle, że utworzono drugi mityng: "Generations" ("Pokolenia") ze spotkaniami w kościele Św. Jana Chrzciciela. Mityng prowadził Tony A. Mityng "Generation" nie był związany z żadną wspólnotą. Przez około sześć miesięcy grupa działała bez schematu. Członkowie grupy silnie zachęcali Toniego, żeby zrobić "coś", aby grupa stała sie bardziej formalna. Pewnego poranka (1978 r.) Tony A spisał czternaście cech osób uczestniczących w grupie. Powiedział o tym, co zrobił: "To było tak jakby coś innego pisało tę listę moją ręką". Kiedy Tony przeczytał "Cechy" na następnym mityngu, Barry - jeden z uczestników - powiedział: "Hej, to jest moja lista rzeczy do prania" (ang. Laundry list). Od tej pory listę cech nazwano Laundry list (przekształcono ją następnie w tekst "Problem" - przyp.tłumacza). Ten dzień był oficjalnym początkiem istnienia wspólnoty DDA. Jednego z wieczorów 1979/1980 po mityngu "Generations", dwie kobiety ze służby światowej Al-Anon podeszły do Tony'go. Zaproponowały włączenie grupy "Generations" do struktury Al-Anon. Jedynym warunkiem było, żeby grupa przestała używać Listy Cech DDA (ponieważ nie była to zaaprobowana literatura Al-Anon -przyp.tłum.). Grupa jednogłośnie zdecydowała, że nie zrezygnują z tej listy. To był moment, kiedy wspólnota DDA oddzieliła się od Al-Anon'u. Wg wywiadu z Tony'm A. z 1992 r.

3 Mam prawo aktywnie dążyć do ludzi, miejsc i sytuacji, które pomagają mi osiągnąć dobre życie. Mam prawo powiedzieć o tym, gdy czuję, że coś nie jest dla mnie bezpieczne lub gdy nie jestem na coś gotowy. Mam prawo nie brać udziału ani w aktywnym, ani w biernym zachowaniu rodziców, rodzeństwa czy innych osób, robiących ze mnie 'wariata'. Mam prawo do podejmowania ryzyka w granicach rozsądku i do eksperymentowania z nowymi sposobami zachowań. Mam prawo zmieniać moje nastawienie, moją strategię i mój sposób myślenia. Mam prawo do popełniania pomyłek i do niespełniania własnych oczekiwań. Mam prawo opuścić towarzystwo osób, które świadomie lub przez nieuwagę tłamszą mnie, wpędzają w poczucie winy czy upokarzają. Dotyczy to również mojego rodzica alkoholika, rodzica niealkoholika i każdego członka rodziny. Mam prawo położyć kres obcowaniu z ludźmi, którzy powodują, że czuję się poniżany lub upokarzany. Mam prawo czuć to, co czuję. Mam prawo ufać swoim uczuciom, sądom, wrażeniom i intuicji. Mam prawo, jako integralna osoba, rozwijać się duchowo, umysłowo, mentalnie i emocjonalnie. Mam prawo wyrażać wszystkie swoje uczucia w sposób niedestrukcyjny, w bezpiecznym miejscu i czasie. Mam prawo do takiego czasu, jaki jest mi potrzebny, abym, dzięki eksperymentom z tymi nowymi ideami, mógł wprowadzić zmiany w swoim życiu. Mam prawo do selekcjonowania tego, co otrzymałem od rodziców - do przyjęcia tych rzeczy, które dają się zaakceptować i do odrzucenia wszystkiego, co dla mnie jest nie do zaakceptowania. Mam prawo do życia zdrowego pod względem psychicznym i duchowym, nawet jeśli będzie ono częściowo lub w całości odbiegać od filozofii przekazanej mi przez rodziców. Mam prawo do znalezienia mojego miejsca w świecie. Mam prawo korzystać z powyższych praw - żyć w taki sposób, w jaki ja sam chcę i nie czekać aż mój rodzic wydobrzeje, będzie szczęśliwy, zwróci się o pomoc lub przyzna, że sam ma problem. PROBLEM Wielu z nas odkryło, że mamy sporo wspólnych cech, które są wynikiem dorastania w alkoholowym lub w inny sposób dysfunkcyjnym otoczeniu domowym. W wyniku tego czujemy się wyizolowani, a także zakłopotani w towarzystwie innych osób, a szczególnie tych, które mają nad nami władzę lub przewagę. Aby się chronić, staliśmy się ludźmi, którzy ustępują i zadowalają innych, nawet kosztem utraty w tym procesie własnej tożsamości. Równocześnie jednak odczuwamy każdą osobistą krytykę jako zagrożenie. W wielu wypadkach sami staliśmy się alkoholikami, poślubiliśmy osobę uzależnioną od alkoholu lub mamy oba problemy równocześnie. Jeśli uniknęliśmy tego, dotyczy nas problem innych uzależnień lub dysfunkcji, takich jak pracoholizm. To wszystko wiąże się z naszą chorą potrzebą zaniedbania i opuszczenia samych siebie. Prowadziliśmy nasze życie z pozycji ofiary. Mając nadmiernie rozwinięte poczucie odpowiedzialności, woleliśmy skupiać się na innych niż na sobie. Odczuwaliśmy poczucie winy, gdy próbowaliśmy uwierzyć i zaufać sobie, cześciej pozostawialiśmy prawo do oceniania nas innym. Popadliśmy w bierność, pozwalając, aby inni przejęli inicjatywę. Nabyliśmy cech osobowości zależnej, przerażonej możliwością odrzucenia. Byliśmy gotowi zrobić prawie wszystko, aby podtrzymać utrzymać określona relację i tego odrzucenia uniknąć. Wciąż wybieraliśmy związki, które nie dawały nam poczucia bezpieczeństwa, ponieważ były one podobne do naszych dziecięcych relacji z alkoholowymi lub dysfunkcyjnymi rodzicami. Te objawy rodzinnej choroby alkoholowej lub innej dysfunkcji, uczyniły nas współofiarami, takimi, które przyjmują cechy tej choroby, nawet bez doświadczenia kiedykolwiek potrzeby napicia się alkoholu. Nauczyliśmy się ukrywać nasze uczucia jako dzieci i trzymać je pogrzebane jako dorośli. W rezultacie tych doświadczeń często myliliśmy miłość z litością, mając skłonność do kochania tych, których mogliśmy ratować z zagrożenia. Postępując w autodestrukcji, staliśmy się uzależnieni od przeżywania lęku i niepokoju we wszystkich naszych sprawach, wybierając ciągły niepokój zamiast relacji, nad którymi da się pracować. To jest opis, a nie oskarżenie.

4 ROZWIĄZANIE OBIETNICE DDA Rozwiązaniem jest stać się swoim własnym Kochającym Rodzicem. Gdy wspólnota DDA stanie się dla Ciebie bezpiecznym miejscem, uzyskasz tu możliwość wyrażania wszystkich zranień i lęków, które chowasz w swym wnętrzu, a także możliwość uwolnienia się od poczucia wstydu i winy, które pochodzą z przeszłości. Staniesz się osobą dorosłą, która nie jest już spętana przez urazy z dzieciństwa. Uleczysz swoje wewnętrzne dziecko, ucząc się, jak akceptować i kochać siebie. Zdrowienie zaczyna się, gdy ryzykujemy wyjście z izolacji. Powrócą pogrzebane wspomnienia i uczucia. Przez stopniowe uwolnienie się od ciężaru dotychczas nie wyrażonego bólu i żalu, powoli wydobywamy się z przeszłości. Uczymy się, jak ponownie dorastać pod swą własną opieką, traktując siebie z łagodnością, humorem, miłością i szacunkiem. Ten proces pozwala nam ujrzeć naszych biologicznych rodziców jako narzędzia, które nas uformowały. Naszym obecnym rodzicem jest Siła Wyższa. Niektórzy z nas decydują się nazywać Ją Bogiem. Chociaż mieliśmy alkoholowych lub dysfunkcyjnych rodziców, nasza Siła Wyższa dała nam Dwanaście Kroków. A oto działania i praca, które nas uzdrawiają: używamy Kroków, używamy mityngów, używamy telefonu. Dzielimy się wzajemnie doświadczeniem, siłą i nadzieją. Uczymy się, jak stopniowo, dzień po dniu, przebudowywać nasze chore myślenie. Gdy uwolnimy naszych rodziców od odpowiedzialności za nasze dzisiejsze działania, staniemy się wolni. Będziemy aktywnie podejmować zdrowe decyzje, zamiast reagować biernie na cudze zachowanie. Postępujemy od ranienia siebie i innych, do zdrowienia, do pomagania. Odnajdujemy poczucie pełni życia, o którym nigdy nie wiedzieliśmy, że jest możliwe. Uczęszczając regularnie na mityngi, ujrzysz rodzinny alkoholizm lub dysfunkcję takimi, jakie są naprawdę: jest to choroba, która zaraziła Cię w dzieciństwie i wciąż wywiera na Ciebie wpływ, jako na osobę dorosłą. Nauczysz się skupiać na sobie i żyć tu i teraz. Weźmiesz odpowiedzialność za swoje życie i zaopiekujesz się sobą jak dobry rodzic. Nie będziesz tego robić samotnie. Spójrz dookoła, a zobaczysz innych, którzy wiedzą co czujesz. Kochamy Cię i wspieramy bez względu na wszystko. Prosimy Cię, zaakceptuj nas tak jak my akceptujemy Ciebie. Jest to program duchowy oparty na działaniu pochodzącym z miłości. Mamy pewność, że w miarę jak miłość zacznie wzrastać w Tobie, ujrzysz wspaniałe zmiany we wszystkich Twoich relacjach. Dotyczy to przede wszystkim Twojej relacji z Siłą Wyższą, z Tobą samym oraz z Twoimi rodzicami. 1. Odkryjemy naszą prawdziwą tożsamość, kochając i akceptując samych siebie. 2. Nasza samoocena poprawi się kiedy zaaprobujemy siebie w życiu codziennym. 3. Opuści nas obawa przed autorytetami, a także potrzeba zadowalania innych. 4. Wzrośnie w nas zdolność do dzielenia intymności. 5. Gdy przezwyciężymy w sobie problem opuszczenia w dzieciństwie, odzyskamy siłę ducha i charakteru, a równocześnie staniemy się bardziej tolerancyjni wobec ludzkich słabości. 6. Uzyskamy poczucie stabilizacji, spokoju i bezpieczeństwa finansowego. 7. Nauczymy się bawić i czerpać radość z życia. 8. Zdecydujemy się kochać ludzi, którzy również potrafią kochać i być odpowiedzialnymi za siebie. 9. Będzie nam łatwiej ustanawiać zdrowe granice zarówno dla siebie, jak i dla swoich działań 10. Opuści nas obawa przed porażką i sukcesem, w miarę jak zaczniemy intuicyjnie dokonywać zdrowych wyborów. 11. Z pomocą naszej grupy DDA, stopniowo uwolnimy się od naszych dysfunkcyjnych zachowań. 12. Stopniowo, z pomocą naszej Siły Wyższej nauczymy się oczekiwania wszystkiego tego, co najlepsze oraz przyjmowania tego. PRAWA DDA i DDD Mam prawo do wszystkich dobrych chwil, za którymi tęskniłem przez te wszystkie lata, a których nigdy nie dostałam. Mam prawo do radości w tym życiu - tu i teraz; nie tylko do chwilowego, euforycznego uniesienia, ale do czegoś bardziej trwałego. Mam prawo odprężać się i bawić - nie używając alkoholu, narkotyków i innych 'stymulatorów'.

5 12. Mamy cechy osobowości zależnej; przerażeni możliwością opuszczenia, jesteśmy gotowi zrobić wszystko, aby tylko utrzymać związek i nie doświadczyć poczucia emocjonalnego odrzucenia, jakie poznaliśmy wychowując się z chorymi ludźmi, niedostępnymi dla nas emocjonalnie. 13. Alkoholizm jest chorobą rodziny; staliśmy się para-alkoholikami (współuzależnionymi), przejmując cechy tej choroby nawet jeśli sami nie używaliśmy alkoholu. 14. Jako para-alkoholicy (osoby współuzależnione) częściej reagujemy niż podejmujemy aktywne działanie. Tony A., KROKÓW DOROSŁYCH DZIECI 1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec skutków uzależnienia lub innej rodzinnej dysfunkcji - że przestaliśmy kierować własnym życiem. 2. Uwierzyliśmy, że Siła większa od nas samych może poskładać nas w całość. 3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek pojmujemy Boga. 4. Dokonaliśmy gruntownego i odważnego obrachunku moralnego. 5. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów. 6. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich naszych wad charakteru. 7. Zwróciliśmy się do Boga w pokorze, aby usunął nasze braki 8. Sporządziliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim. 9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych. 10. Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, na bieżąco przyznając się do popełnionych błędów. 11. Poprzez modlitwę i medytację dążyliśmy do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek pojmujemy Boga, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia. 12. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków staraliśmy się nieść to posłanie tym,którzy nadal cierpią i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

6 12 TRADYCJI 1. Nasze wspólne dobro powinno być dla nas najważniejsze; wyzdrowienie każdego z nas zależy bowiem od naszej jedności. 2. Jedynym i najważniejszym autorytetem w naszej Wspólnocie jest miłujący Bóg, jakkolwiek może się on wyrażać w sumieniu każdej grupy. Nasi przewodnicy są jedynie zaufanymi sługami, oni nami nie rządzą. 3. Jedynym warunkiem przynależności do DDA jest identyfikowanie się z problemem. 4. Każda grupa powinna być niezależna we wszystkich sprawach, z wyjątkiem tych, które dotyczą innych grup lub DDA jako całości. 5. Każda grupa ma jeden glówny cel: nieść posłanie DDA, którzy jeszcze cierpią. 6. Grupa DDA nigdy nie powinna popierać, finansować ani użyczać nazwy DDA żadnym pokrewnym ośrodkom, ani jakimkolwiek przedsiębiorstwom, ażeby problemy finansowe, majątkowe lub sprawy ambicjonalne nie odrywały nas od głównego celu. 7. Każda grupa DDA powinna być samowystarczalna i nie powinna przyjmować dotacji z zewnątrz. 8. Działalność we Wspólnocie powinna na zawsze zostać honorowa; dopuszcza się jednak zatrudnianie niezbędnych pracowników w służbach DDA. 9. DDA nie powinno nigdy stać się organizacją; dopuszcza się jednak tworzenie służb i komisji bezpośrednio odpowiedzialnych wobec tych, którym służą. 10. DDA nie zajmują stanowiska wobec problemów spoza ich Wspólnoty, ażeby imię DDA nigdy nie zostało uwikłane w publiczne polemiki. 11. Nasze oddziaływanie na zewnątrz opiera się na przyciąganiu, a nie na reklamowaniu; musimy zawsze zachować osobista anonimowość wobec prasy, radia i filmu. 12. Anonimowość stanowi duchową podstawę wszystkich naszych Tradycji, przypominając nam zawsze o pierwszeństwie zasad przed osobistymi ambicjami. Lista Cech DDA - The Laundry List 1 14 charakterystycznych cech Dorosłego Dziecka Wygląda na to, że łączą nas te cechy będące efektem dorastania w alkoholowym otoczeniu domowym. 1. Staliśmy się wyizolowani i obawiamy się ludzi, zwłaszcza tych, których uznajemy za autorytety. 2. Staliśmy się osobami nieustannie szukającymi uznania i straciliśmy w tym procesie własną tożsamość. 3. Odczuwamy lęk przed gniewem innych i jakąkolwiek osobistą krytyką. 4. Staliśmy się alkoholikami, poślubiliśmy osobę uzależniona odalkoholu lub mamy oba te problemy równocześnie lub też dotyczą nas inne zachowania kompulsywne, takie jak pracoholizm, poprzez które zaspokajamy naszą chorą potrzebę zaniedbania i opuszczenia samych siebie. 5. Przeżywamy nasze życie z pozycji ofiary i jesteśmy przyciągani przez tę słabość w związkach miłosnych i przyjaźniach. 6. Mamy nadmiernie rozwinięte poczucie odpowiedzialności i jest nam łatwiej zajmować się innymi niż nami samymi. Pozwala to nam nie przyglądać się zbyt blisko naszym własnym słabościom. 7. Odczuwamy poczucie winy, kiedy stajemy we własnej obronie zamiast ustępować innym. 8. Staliśmy się uzależnieni od przeżywania silnych emocji (lęku i niepokoju). 9. Mylimy miłość z litością i mamy skłonność do kochania tych, których możemy żałować i ratować. 10. Zamroziliśmy uczucia z traumatycznego dzieciństwa i straciliśmy zdolność do ich odczuwania i wyrażania, ponieważ jest to dla nas bardzo bolesne (zaprzeczanie). 11. Osądzamy siebie surowo i mamy bardzo niskie poczucie własnej wartości. 1 W oryginale The Laundry List (14 Traits of an Adult Child) patrz Wielka Czerwona Ksiega DDA Rozdział 1. Problem Lista Cech DDA [przyp. tłum.]