DZIEŃ 1: GRZECH PIERWORODNY - Rdz 3, 8-24 Wyobraź sobie Adama ukrywającego się przed Bogiem. Prosić Pana Boga o łaskę poznania swoich aktualnych grzechów, ich przyczyn i konsekwencji. Adamie, gdzie jesteś? Bóg zadaje to pytanie Adamowi po popełnieniu przez niego grzechu pierworodnego. Przedtem nie musiał stawiać tego pytania, gdyż człowiek żył w komunii z Bogiem, w jedności z Nim. Bóg wiedział, gdzie człowiek przebywa. Człowiek był wtedy szczęśliwy, radosny, pełen pokoju, żył w harmonii z pozostałymi istotami. Po popełnieniu zła człowiek jest zagubiony, zdezorientowany, wstydzi się, lęka, ucieka, ukrywa się, izoluje, a Bóg zaczyna go szukać. W jakim miejscu życia ja jestem? Czy Bóg wie, gdzie teraz przebywam? A może Bóg mnie szuka? Dlaczego to uczyniłeś? Przyjaźń Boga można odrzucić. Człowiek chce żyć w jedności z Bogiem, ale przez słabość i grzech ją traci. Popełnia zło z różnych powodów: z pychy, braku czujności, chciwości lub innych. Może nawet drugi człowiek być przyczyną grzechu, tak jak Ewa dla Adama. Trzeba jednak pamiętać, że głównym winowajcą wszelkiego zła jest Szatan. Co jest powodem moich grzechów? W jakich okolicznościach tracę przyjaźń z Bogiem? Jakie relacje oddalają mnie od Boga? Wygnawszy zaś człowieka Każde zło pociąga za sobą konkretne konsekwencje, ale też i kary. Kościół naucza, że Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze. Konsekwencjami grzechu są m.in. niepokój, wstyd, samotność, rozłam. Najcięższą karą jest wygnanie. Wygnanie z Bożego serca, czyli samotność. Po popełnieniu grzechu człowiek sam się izoluje od Boga i innych ludzi, skazując się na wygnanie. Czy mam tego świadomość? Czy tego chcę? Porozmawiaj z Bogiem o tym, co zrodziło się w trakcie tej medytacji, i o tym, co oddala Cię od Boga.
DZIEŃ 2: LIST ŚW. PAWŁA - Rz 7,14-25 Wyobraź sobie św. Pawła piszącego list, w którym ukazuje dramat człowieka. List ten był pisany przez św. Pawła zimą 57-58 roku w Koryncie w domu Gajusa, a adresowany był do chrześcijan ówczesnej stolicy świata do Rzymian. Prosić Pana Boga o łaskę czynienia dobra i unikania zła. Nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę. Święty Paweł pisze, że człowiek jest rozdarty na to, co duchowe, i to, cielesne. Duch chce czynić dobro, w ciele czyni zło. Na tym polega dramat człowieka. Dalej św. Paweł pisze, że zło czyni nie tyle sam człowiek, ile grzech, który go opanował i który w nim mieszka. Z tego powodu czyni on zło. A ja? Jakimi jestem rozdarty(-a) sprzecznościami? Święty Paweł dostrzega w człowieku dwie skłonności natury ludzkiej do kierowania się prawem Bożym oraz do oddawania się w niewolę grzechu. Co w moim życiu bierze górę prawo Boże czy to, co jest temu prawu przeciwne? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Jezus Chrystus poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie wyzwolił nas z grzechu, który przez swoje nieposłuszeństwo sprowadził na nas Adam. Jeżeli będziemy żyli zgodnie z nauką Chrystusa, uwolnimy swoje ciało od grzechu i uzyskamy życie wieczne. Jak ja realizuję naukę Chrystusa w swoim życiu? Módlmy się do Pana Boga o to, aby nas ustrzegł przed naszymi słabościami, przede wszystkim przed grzechem, i dał nam zbawienie wieczne.
DZIEŃ 3: WYJŚCIE ELIASZA Z GROTY - 1 Krl 19, 3-16 Wyobraź sobie Eliasza wychodzącego z ciemnej groty na światło dzienne i stającego na skale, aby wsłuchać się w głos przechodzącego Boga. Prosić o łaskę wiary, że Bóg kocha mnie niedoskonałego, pozwala wylewać przed sobą mój żal oraz oczekiwać Jego wsparcia i pomocy. Prorok Eliasz to człowiek oddany Bogu. Jednak w obliczu zagrożenia życia popada w lęk, który osłabia go wewnętrznie. Eliasz przeżywa frustrację z powodu własnej niedoskonałości oraz niechęci do ludu odchodzącego od Boga. Uciekając od ludzi, udaje się na pustynię. Tam wylewa żal przed Bogiem i prosi Go, aby odebrał mu życie. Czuje się niegodny, winny, uważa, że zawiódł, podobnie jak jego przodkowie. W jaki sposób świadomość własnych i cudzych ograniczeń, niedoskonałości wpływa na Twoją relację z Bogiem? Zamykasz się? Winisz siebie/otoczenie? Oskarżasz Boga? A może otwierasz swoje serce i wylewasz żal przed Bogiem, licząc na Jego pomoc i wsparcie? Bóg wykorzystuje niemoc Eliasza, aby go zbliżyć do siebie oraz przekonać go o swojej obecności i miłości. Nie tylko nie opuszcza Eliasza, ale troszczy się o niego podwójnie w czasie jego osamotnienia na pustyni. Karmi go, pozwala mu zregenerować się fizycznie i przygotowuje na spotkanie ze sobą. Eliasz poddaje się całkowicie Bożemu prowadzeniu. Czy pamiętasz momenty osamotnienia? Jak Bóg był wtedy z Tobą? Wyjdź i stań na górze przed Jahwe. Ostatecznie Bóg spotyka się z Eliaszem osobiście i przekazuje mu szczegóły dotyczące jego dalszej misji. Nowy cel i zadania nie pozwalają Eliaszowi dłużej użalać się nad sobą i mobilizują go do działania. Z perspektywy Bożej miłości wszystkie dotychczasowe wydarzenia nabierają sensu. Eliasz nabywa przekonania, że Bóg go kocha takim, jaki jest, i że może na Niego liczyć w każdej sytuacji. Wyruszając w dalszą drogę, może oprzeć się na solidnym fundamencie: osobistej, sprawdzonej w trudnościach relacji z Bogiem. Czy dziękujesz Bogu także za trudne doświadczenia, które przybliżyły Cię do poznania prawdy o swojej ludzkiej kondycji i o swej zależności od Boga? Czy jesteś otwarty(-a) na spotkanie z Bogiem, które mogłoby wprowadzić zasadnicze zmiany w Twoim życiu, na przykład w Twoim sposobie myślenia (o Bogu/o sobie/o ludziach/o świecie), w Twoim sposobie działania? Powierz Bogu wszystkie swoje lęki, słabości i niedoskonałości. Poproś o łaskę poddania się z ufnością Jego prowadzeniu.
DZIEŃ 4: JAWNOGRZESZNICA I PAN JEZUS - Łk 7, 36-37; 44-50 Wyobraź sobie jawnogrzesznicę, która klęka u stóp Jezusa, całuje Jego stopy i płacze... A Jezus spogląda na nią z miłością. Prosić Boga o łaskę wiary w to, że Jezus odpuszcza nam nasze grzechy. Jawnogrzesznica okazała miłość Jezusowi najlepiej jak potrafiła: przyniosła flakonik z olejkiem, oblewała stopy Jezusa własnymi łzami, całowała Jego stopy, namaściła je olejkiem i otarła je własnymi włosami. Pocałunek jest wyrazem miłości, szacunku oraz przywiązania. Jezus pochwalił zachowanie kobiety. Jak bardzo Ty potrafisz zbliżyć się do Jezusa? Jak okazujesz żal za swoje grzechy? Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ umiłowała. Jezus odpuszcza kobiecie liczne grzechy. Pragnąc przebaczenia, człowiek musi wejść na drogę miłości. Boże miłosierdzie rodzi wdzięczność i potęguje miłość. Czy wierzysz, że Jezus odpuszcza wszystkie Twoje grzechy? Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju. Jezus podkreśla, jak ważna jest wiara człowieka. Kobieta może odejść w pokoju, ponieważ Jezus odpuścił jej grzechy. Spotkanie Jezusa z jawnogrzesznicą ilustruje Boże miłosierdzie dla grzeszników. Czy odczuwasz w swoim sercu pokój po tym, jak wyznajesz swoje grzechy Jezusowi? Kiedy ostatni raz wyznałeś(-aś) mu swoje winy? Jak często korzystasz z sakramentu pokuty? Porozmawiaj z Bogiem o tym, co zrodziło się w trakcie tej medytacji, i o znaczeniu w Twoim życiu spotkania z Jezusem w sakramencie pokuty.
DZIEŃ 5: SŁOWO - J 1, 1-14 Wyobraź sobie dziecko lub przywołaj w pamięci dziecko swoje lub na przykład brata, siostry, innych lub siebie z dzieciństwa. Prosić Boga o widzenie siebie jako dziecka Bożego oraz o dogłębne zrozumienie tej prawdy. Wszystko przez Nie [Słowo] się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie. Greckie logos ma wiele znaczeń. Podstawowym jest słowo, ale oznacza także myśl, sens. Boskie Logos jest Słowem stwórczym przez Nie, przez Boski Sens, wszystko zostało stworzone. Także Ty jesteś stworzony(-a) przez Boga. On wypowiedział Słowo i stałeś(-aś) się. Źródło życia jest w Bogu, On je daje. Ta prawda jest także sensem Twojego życia. Początkiem wszystkiego nie jest bowiem ani przypadek, ani chaos. Na początku był Boski Sens. Świat i człowiek pochodzą od Boga, który jest miłością. Wierzysz w to? Czy jesteś Mu wdzięczny(-a) za swoje życie? Czy jesteś wdzięczny(-a) za życie Twoich bliskich, przyjaciół? Czy pamiętasz o tym, że każde stworzenie istnieje, ponieważ Bóg powiedział: Istniej! Żyj!? A Życie było Światłością ludzi, a Światłość w ciemnościach świeci, i ciemność Jej nie ogarnęła. Światłość była pierwszym darem Boga w dziele stworzenia (Rdz 1,3). Stwórcze Słowo Boga jest światłością każdego stworzenia. Grzesząc, ludzie odrzucili światłość Boga i tym samym w dziele stworzenia pojawiła się ciemność i zło. Jezus, Boskie Słowo, wyprowadził nas z ciemności naszego grzechu i przywrócił nam godność dzieci Bożych, stworzonych na obraz i podobieństwo samego Boga. Ciemność ostatecznie nie pokonała światłości. Czy jest w Tobie światło, radość, których źródłem jest Bóg i które promieniują na innych? Czy może więcej jest w Twoim życiu ciemności? Czy tak jak Jan Chrzciciel dajesz swym życiem świadectwo o światłości? Czy raczej zachowujesz to Boże światło jedynie dla siebie? Wszystkim tym jednak, którzy Je [Słowo] przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi. Jesteś nie tylko stworzeniem Bożym przede wszystkim jesteś dzieckiem Bożym. Bóg stał się dzieckiem człowieka, aby człowiek stał się dzieckiem Boga. Dzięki swej wierze możemy wychodzić naprzeciw Chrystusowi, ale tylko On sam może nas uczynić chrześcijanami i w odpowiedzi na tę naszą wolę, na to nasze pragnienie obdarzyć godnością, mocą stawania się dziećmi Bożymi, której sami z siebie nie posiadamy (Benedykt XVI). Czy żyjesz tą prawdą, że jesteś córką/synem Boga? Co to dla Ciebie oznacza? Czy na bliźniego patrzysz jak na siostrę/brata jak na inne dzieci Boże? Czy pogłębiasz swoją tożsamość dziecka Bożego przez pogłębianie relacji z Jezusem Słowem Bożym? Porozmawiaj szczerze z Bogiem o tym, co zrodziło się w Tobie podczas tej modlitwy.