Opis osiągnięć naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych (Autoreferat z załącznikami 1 7)

Prof. dr hab. Jerzy Modrzyński Zakład Ekologicznych Podstaw Hodowli Lasu Katedra Hodowli Lasu, Wydział Leśny Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu Opis osiągnięć naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych (Autoreferat z załącznikami 1 7) Działalność naukowo-badawcza Pracę magisterską napisałem w 1970 roku pod kierunkiem doc. dr. hab. Stanisława Szymańskiego, który zaproponował mi równieŝ pracę na etacie naukowo-dydaktycznym w ówczesnej Katedrze Ogólnej Hodowli Lasu (obecnie Zakład Ekologicznych Podstaw Hodowli Lasu). Fascynacja górami, staŝ w Nadleśnictwie Jeleśnia (Beskid śywiecki), jak równieŝ pewne tradycje Katedry sprawiły, Ŝe główny nurt moich badań ukierunkowany został na lasy górskie, w szczególności na drzewostany świerkowe (Zał. 1: A-1.1, 1.2). Moja praca doktorska (Zał. 1: A-4.1), obroniona w 1977 roku, dotyczyła naturalnego odnowienia świerka w Karkonoskim Parku Narodowym. Wykazałem w niej, Ŝe świerk na terenie tego Parku dobrze odnawia się w sposób naturalny (zwłaszcza na obrzeŝach starszych drzewostanów), oraz Ŝe dynamika tego odnowienia zaleŝy przede wszystkim od wysokości nad poziomem morza, przy czym wpływ tego czynnika jest tym większy, im słabszy jest osłaniający wpływ drzewostanu matecznego (Zał. 1: A-1.5, 1.7). Do statystycznego opracowania wyników badań zastosowałem mało u nas znaną metodę współczynników ścieŝek (Zał. 1: A-1.8). WaŜnemu zagadnieniu popularyzacji naturalnego odnowienia poświęciłem cykl artykułów w Lesie Polskim (Zał. 1: A-3.13, 3.14, 3.15). Podczas badań naturalnego odnowienia świerka stwierdziłem, Ŝe nie jest ono w Karkonoszach naleŝycie wykorzystywane. Motywowano to obcym pochodzeniem miejscowych drzewostanów, które czyniono jednocześnie odpowiedzialnym za wszystkie dotykające je klęski. Uznałem, Ŝe problem pochodzenia karkonoskich świerczyn wymaga wyjaśnienia. PoniewaŜ badania archiwalne nie przyniosły rezultatów, zająłem się analizą środowiskowego przystosowania losowo wybranych drzewostanów, zmierzając do określenia siedliskowej rasy (ekotypu) tworzących je populacji. W badaniach uwzględniłem zarówno fenotypowe cechy drzewostanów matecznych, szyszek i nasion, jak i cechy wyhodowanego z 1

tych nasion potomstwa. W ten sposób wkroczyłem na drogę badań ekogenetycznych (Zał. 1: A-3.10). W pracy habilitacyjnej doszedłem między innymi do wniosku, Ŝe badane przeze mnie karkonoskie populacje świerka pospolitego wykazują na ogół cechy dobrego przystosowania do zajmowanych przez nie siedlisk, determinowanych wysokością nad poziomem morza. Na tej podstawie zaleciłem maksymalne wykorzystanie naturalnych odnowień świerka, jak równieŝ wykorzystanie lokalnej bazy nasiennej tego gatunku (Zał. 1: A-1.14, 1.16). W następnych latach badania nad ekologiczną adaptacją i pochodzeniem świerka zostały pod moim kierunkiem znacznie poszerzone i pogłębione (Zał. 4, tematy 1-4)). W Sudetach i Karpatach zebrano szyszki z 540 drzew matecznych (po 10 drzew z 54 drzewostanów), a z pozyskanych nasion załoŝono duŝe doświadczenie (w układzie rodowym) w trzech lokalizacjach: Rakownia (Puszcza Zielonka), Poznań oraz Mariabrunn k. Wiednia (przy współpracy z prof. dr. Kurtem Holzerem). W pierwszej fazie doświadczenie polegało głównie na identyfikacji wysokościowego ekotypu badanych populacji świerka, za pomocą sprawdzonych wcześniej metod, takich jak obserwacje fenologiczne i pomiar przyrostu wysokości. Okazało się, Ŝe populacje świerka pospolitego z Karkonoszy, ŚnieŜnika Kłodzkiego, Gór Bialskich, Pilska, Babiej Góry i Tatr wykazywały za kaŝdym razem klinalną (ciągłą, odpowiadającą wysokości n.p.m.) zmienność cech potomstwa. Wskazuje to (wbrew panującej opinii) na niewielką rolę introdukowanych w przeszłości obcych proweniencji oraz na dobre przystosowanie badanych drzewostanów do stref wysokościowych, z których zebrano nasiona. Ma to duŝe znaczenie dla praktyki hodowli lasu, gdyŝ pozwala na zalecenie maksymalnego wykorzystania potencjału naturalnego odnowienia i bazy nasiennej lokalnych drzewostanów świerka w Sudetach i Karpatach (Zał. 1: A-1.15, 1.23). W drugiej fazie doświadczenia, realizowanej w interdyscyplinarnym zespole, skupiono się na ekofizjologicznej interpretacji wzrostu rozpoznanych wcześniej ekotypów. Stwierdzono m. in. Ŝe populacje świerka pospolitego z wysokich połoŝeń charakteryzują się większym natęŝeniem fotosyntezy i oddychania oraz wyŝszą zawartością barwników fotosyntetycznych i azotu w igłach (Zał. 1: A-1.23). Z kolei zainicjowałem badania nad reakcją wybranych ekotypów świerka pospolitego na działanie czynników stresowych. Badania nad oddziaływaniem podwyŝszonych dawek promieniowania UV-B, przeprowadzone w Kórniku (Zał. 1: A-1.24) i Belgii (Zał. 1: A-1.27) dowiodły, Ŝe populacje z wyŝszych połoŝeń odznaczają się większą tolerancją na promieniowanie UV-B. 2

Reakcję 24 populacji świerka z Sudetów i Karpat na cztery kombinacje temperatury i nawadniania mogłem zbadać w fitotronie Katedry Genetyki Leśnej (Uppsala, Szwecja), dzięki pomocy prof. dr. Gösty Erikssona (Zał. 3, p. 4). Wyniki tego doświadczenia wskazują na wyŝszą tolerancję wysokogórskich populacji na suszę (Zał. 1: B-1.1). Na powierzchniach próbnych, załoŝonych przeze mnie w drzewostanach matecznych w latach 1988/1989, oszacowałem między innymi stopień defoliacji koron wszystkich drzew o pierśnicy powyŝej 7 cm. Pozwoliło to na ocenę stopnia osłabienia drzewostanów świerkowych w Sudetach i Karpatach (Zał. 1: A-3.5). Szacunki te powtarzane co 5 lat pozwoliły ponadto na uchwycenie trendów w procesach zamierania i regeneracji tych drzewostanów (Zał. 1: A-1.18, 1.20 oraz B-1.2, 1.3, 1.4). W laboratorium dr. Thompsona Conkle a (Zał. 3, p. 3) zapoznałem się z metodyką badań izoenzymatycznych, przeprowadzając testy nasion znanych polskich proweniencji świerka pospolitego. Po powrocie z USA nawiązałem w tej dziedzinie owocną współpracę z prof. dr. hab. Wiesławem Prusem-Głowackim z Zakładu Genetyki Roślin UAM (Zał. 1: A- 1.22, 3.34 oraz B-1.6). Moją dotychczasową wiedzę na temat ekologii świerka przedstawiłem w obszernych rozdziałach monografii tego gatunku w języku polskim (Zał. 1: A-2.2) i angielskim (Zał. 1: B-2.4). Badania nad ekologiczną adaptacją świerka zamierzam kontynuować (Zał. 4, temat 12), tak ze względu na stałe powierzchnie próbne i doświadczalne (załoŝone w latach 1977 i 1989), jak i ze względu na potrzebę wyjaśnienia mechanizmów przystosowania potomnych generacji świerka do zastanych warunków środowiska. Wydaje się, Ŝe oprócz mechanizmów czysto genetycznych (związanych z filogenezą) wchodzą tu w grę mechanizmy związane z ekspresją genów w trakcie Ŝycia jednego pokolenie (ontogeneza), pod wpływem warunków, w których powstają nasiona. W ciągu ostatnich dziesięciu lat zajmowałem się dość intensywnie zagadnieniami związanymi z kształtowaniem swoistych ekosystemów przez poszczególne gatunki drzew leśnych. Do doświadczeń z tego zakresu wykorzystywane są powierzchnie załoŝone przez prof. dr. hab. Stanisława Szymańskiego do badań nad wzrostem drzew w pierwszej młodości. Posadzono na nich 9 gatunków na siedlisku BMśw i 9 gatunków na siedlisku LMśw. Badania prowadzone przez interdyscyplinarny zespół obejmują: mikroklimat, glebę, dynamikę opadania ścioły, fitosocjologię, rozwój korzeni, mikoryzy, mikrofaunę, wzrost i ekofizjologię drzew (Zał. 4, p. 5 i 6). Badania ekofizjologiczne, przeprowadzone częściowo w laboratoriach zagranicznych (Zał. 3, p 5), pozwoliły stwierdzić, Ŝe parametry oddychania i fotosyntezy 3

siewek drzew (badanych w warunkach laboratoryjnych) są zgodne z tymi parametrami u trzydziestoletnich drzew (badanych w warunkach polowych). Rzuca to nowe światło na moŝliwość wykorzystania wyników testów wczesnych (Zał. 1: B-5.4). WaŜniejsze konferencje naukowe, w których czynnie uczestniczyłem przedstawiłem w załączniku nr 2. Łącznie brałem udział w 37 konferencjach (20 przed i 17 po uzyskaniu tytułu). Podczas 4 konferencji przewodniczyłem sesjom naukowym. Podejmowanie problemów badawczych leŝących na styku róŝnych dziedzin (hodowla lasu i ekologia, ekologia i genetyka, ekologia i fizjologia) mobilizowało mnie (i nadal mobilizuje) do współpracy ze specjalistami z tych dziedzin w kraju i za granicą. Znajdywałem ich między innymi (wymieniam chronologicznie) w: Instytucie Dendrologii PAN w Kórniku, Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, Instytucie Badawczym Leśnictwa, Albert- Ludwigs-Universität Freiburg, University of Minnesota, University of California, Frostliche Bundesversuchsanstalt-Wien, Penn State University, Swedish University of Agricultural Science, Texas A & M University. Leśnictwem i nauką leśną za granicą interesowałem się juŝ w czasie studiów. W 1969 roku odbyłem dwumiesięczny staŝ w Finlandii, w lasach firmy Nokia Paperitehdas Oy. W 1974 roku byłem na miesięcznym staŝu w NRD, który pozytywnie wpłynął na kształt mojej pracy doktorskiej. W związku z badaniami nad świerkiem i jego rasami odbyłem roczny staŝ w RFN (1980/81, 1984) oraz półroczny staŝ w USA (1984/85). JuŜ po habilitacji byłem przez pół roku na staŝu naukowym w Szwecji (1994, 1995), gdzie badałem reakcje górskich populacji świerka na suszę. Po uzyskaniu tytułu profesora spędziłem ponownie 10 miesięcy w USA (2003/2004), przeprowadzając tam doświadczenia ekofizjologiczne nad europejskimi gatunkami drzew. Więcej szczegółów na ten temat zawiera załącznik nr 3. Dzięki staŝom i innym wyjazdom zagranicznym poza wykonaniem konkretnych zadań nabrałem rutyny w komunikowaniu się z kolegami z róŝnych instytucji naukowych i naukowo-dydaktycznych, poznałem ich styl pracy oraz zapoznałem się z problemami nurtującymi leśnictwo i naukę leśną odwiedzanych krajów (Zał. 1: A-3.12, 3.16-3.19). Zawsze pracowałem z zespołami, początkowo organizując obozy naukowe, a następnie zachęcając do udziału w moich badaniach kolegów uprawiających pokrewne dyscypliny. Chętnie teŝ przyjmowałem zaproszenia do współpracy w duŝych zespołach. UwaŜam bowiem, iŝ badania interdyscyplinarne są szczególnie wartościowe. Dotychczas kierowałem jednym tematem koordynowanym (CPBR), pięcioma grantami KBN (trzema indywidualnymi i dwoma promotorskimi) oraz jednym tematem zleconym przez Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych. Byłem głównym wykonawcą w 4

dwustronnym projekcie badawczym (UAM-AR Poznań), projekcie badawczym Karkonoskiego Parku Narodowego i grancie zamawianym (KBN). W lipcu b. r. załoŝyłem wniosek o grant indywidualny w MNiSzW. Szczegóły dotyczące mojego uczestnictwa w pracach umownych podałem w załączniku 4. Coraz więcej wyników prac moich oraz zespołów którymi kieruję, lub w których uczestniczę ukazuje się w renomowanych czasopismach naukowych: Acta Physiologiae Plantarum (if: 0,387), Acta Societatis Botanicorum Poloniae (if: 0,170), Ecology Letters (if: 3,914), Forest Ecology and Management (if: 1,128 i 1,207), Functional Ecology (if: 1,749), New Phytologist (if: 3.118), Polish Journal of Ecology (if: 0,310), Silvae Genetica (if: 0,491), Tree Physiology (if: 1,740), Trees-Structure and Function (if: 1,386). Przed uzyskaniem tytułu, na trzydzieści oryginalnych prac sześć umieściłem w czasopismach z if, natomiast po uzyskaniu tytułu cztery spośród jedenastu. Jedna z czterech rozpraw przyjętych do druku równieŝ będzie opublikowana w czasopiśmie z if. Po uzyskaniu tytułu wzrósł równieŝ w moim dorobku udział monografii, przy czym dwie z nich wydane zostały w języku angielskim. Kształcenie kadr Przed uzyskaniem tytułu profesora nauk leśnych wypromowałem jednego doktoranta, natomiast po uzyskaniu tytułu czterech. Dwa dalsze przewody doktorskie, w których jestem promotorem są w toku. W tym roku pierwszy z moich doktorantów otrzymał stopień doktora habilitowanego. Po raz pierwszy pełniłem funkcję promotora w przewodzie doktorskim mgr. inŝ. Piotra Robakowskiego (ukończonym 7. 11. 1997 - Zał. 5, p. 1). Jego rozprawa, dotycząca oddziaływania promieni UV-B na rośliny mieści się w nurcie moich badań nad reakcją drzew na stresy abiotyczne. Pan Robakowski jest adiunktem w kierowanym przeze mnie Zakładzie. W dniu 9. 10. 2006 odbyło się jego kolokwium habilitacyjne. Efektem naszej wieloletniej współpracy naukowej są między innymi publikacje wymienione pod numerami: 1.19, 1.27, 1.29, 1.30, 3.7, 3.33, 3.36 (Zał. 1: A) oraz: 2.3 i 4.1 (Zał. 1: B). Drugim moim doktorantem był mgr inŝ. Paweł Mroziński (Zał. 5, p. 2). Temat jego pracy związany jest ściśle z nurtem moich badań nad kształtowaniem specyficznego środowiska przez poszczególne gatunki drzew. Praca została obroniona 23. 07. 2003. Wynikiem naszej współpracy są między innymi publikacje wymienione pod numerami: 3.26 (Zał. 1: A) oraz 1.7, 1.9, 1.10, 1.11 i 3.7 (Zał. 1: B). 5

Temat pracy doktorskiej trzeciego doktoranta, mgr. inŝ. Janusza Szmyta (Zał. 5, p. 3), związany jest z zagadnieniem ekologicznych konsekwencji stosowania róŝnych więźb początkowych. Część eksperymentalna pracy została wykonana przez doktoranta samodzielnie, przy współpracy ze specjalistami z tego zakresu w kraju i za granicą. Przewód został zakończony 20. 09. 2004. Czwarty mój doktorant mgr inŝ. Marcin Szydlarski obronił swoją pracę 27. 01. 2005 (Zał. 5. p. 4). Badania jego dotyczyły odnowienia świerka pospolitego na Pojezierzu Kaszubskim, a więc juŝ poza naturalnym zasięgiem tego gatunku. Ze względu na aktualność problemu oraz własne doświadczenia w badaniach naturalnego odnowienia świerka, współpraca z tym doktorantem była dla mnie bardzo interesująca. Jej wynikiem, poza samą pracą doktorską i trzema towarzyszącymi jej pracami magisterskimi, jest publikacja wymieniona pod numerem 1.8 (Zał. 1: B). Kolejne publikacje są w przygotowaniu. W piątym przewodzie doktorskim opiekowałem się mgr. inŝ. Bartoszem Bułajem (Zał. 5. p. 5), moim byłym magistrantem. Jego praca doktorska, wkraczająca w nowoczesne techniki badań nad fizjologią korzeni drzew, była wykonana we współpracy z laboratorium prof. dr. Dave a Eissenstata w USA. Została obroniona 28. 09. 2006. Wspólne publikacje wymieniono pod numerami 1.5 i 3.6 (Zał. 1: B). Będący w toku przewód doktorski mgr. inŝ. Tomasza Kaczmarka został otwarty 13. 04. 2005. Temat jego pracy dotyczy zmienności szyszek świerka w Sudetach i Karpatach i jest związany z głównym nurtem moich badań nad ekologiczną adaptacją świerczyn górskich. Doktorant jest przewidziany jako główny wykonawca w grancie MNiSzW, o który się aktualnie ubiegam. Opiekuję się równieŝ Panią mgr inŝ. Agnieszką Ramion, studentką Niestacjonarnego Studium Doktoranckiego przy Wydziale Leśnym AR w Poznaniu, której praca dotyczy szeroko pojętego zagadnienia sukcesji ekologicznej na gruntach porolnych. Otwarcie przewodu powinno nastąpić wiosną przyszłego roku. Recenzje Przed uzyskaniem tytułu profesora byłem recenzentem całokształtu dorobku naukowego dr inŝ. Jacka Oleksyna (ze szczególnym uwzględnieniem jego rozprawy habilitacyjnej) oraz pracy doktorskiej mgr inŝ. Romy śytkowiak. Ponadto recenzowałem: trzy rozdziały monografii, dwie rozprawy i cztery wnioski o granty KBN (Zał. 6). Po uzyskaniem tytułu wykonałem: 6

- dwie recenzje w postępowaniu o nadanie tytułu naukowego profesora (dr hab. Jacek Oleksyn i dr hab. Jerzy Szwagrzyk), - dwie recenzje w postępowaniu o nadanie stopnia naukowego doktora habilitowanego (dr inŝ. Jerzy Skrzyszewski i dr inŝ. Janusz Zwoliński), - cztery recenzje w postępowaniu o nadanie stopnia naukowego doktora (mgr inŝ. ElŜbieta Wielgosz, mgr inŝ. Grzegorz Iszkuło, mgr inŝ. Sławomir Gibert i mgr inŝ. Robert Korzeniewicz). Więcej szczegółów na ten temat podano w załączniku 6. Ponadto wykonałem recenzje wydawnicze: - jednej rozprawy habilitacyjnej, - jednej monografii i czterech rozdziałów do monografii, - jednej rozprawy do czasopisma o duŝym zasięgu międzynarodowym, - pięciu rozpraw do czasopisma krajowego w języku kongresowym, - ośmiu rozpraw do czasopism krajowych w języku polskim, oraz recenzje 18 wniosków o granty KBN i MNiSW (Zał. 6). Działalność dydaktyczna Od początku mojej pracy na uczelni do roku 2004 prowadziłem ćwiczenia z ekologicznych podstaw hodowli lasu. W latach 1977-1993 (z przerwami na wyjazdy zagraniczne) wykładałem na studiach zaocznych meteorologię i klimatologię dla leśników. Od 1997 roku jestem odpowiedzialny za przedmiot: ekologiczne podstawy gospodarstwa leśnego na Wydziale Rolniczym, a od 2005 roku kieruję przedmiotami: ekologiczne podstawy hodowli lasu i podstawy typologii leśnej na specjalności Gospodarka Leśna oraz ekologiczne podstawy hodowli lasu i typologia leśna na specjalności Ochrona Środowiska Leśnego. Od 1999 roku jestem wykładowcą przedmiotu: Forest and Environment (PIE 04) w programie Socrates-Erasmus. Od wielu lat prowadzę seminaria i konwersatoria dla magistrantów. Pod moją opieką ukończono 37 prac magisterskich. Recenzowałem 63 takie prace. Wygłaszałem prelekcje dla Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskiego Klubu Ekologicznego, Karkonoskiego i Tatrzańskiego Parku Narodowego, Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Toruniu i Wrocławiu oraz na forum Polskiego Towarzystwa Leśnego w Poznaniu. Będąc w USA i Szwecji prowadziłem seminaria dla doktorantów i pracowników naukowych na temat moich badań i leśnictwa w Polsce. 7

Uczestnicząc w studenckim ruchu naukowym kierowałem 12 obozami Koła Naukowego Leśników. W latach 1984-1986 byłem opiekunem Sekcji Górskiej tego Koła. Od wielu lat pomagam naszym studentom w organizacji Międzynarodowych Zawodów Leśników. Napisałem wiele opinii studentom naszego Wydziału Leśnego, ubiegającym się o staŝe zagraniczne lub przyjęcie na studia magisterskie i doktoranckie za granicą. Wielokrotnie opiekowałem się w kraju studentami zagranicznymi, w tym jedną magistrantką z Niemiec (Grit Holewa) i jedną doktorantką z USA (Jenifer Page). Działalność organizacyjna Od 1. 10. 1996 jestem kierownikiem Zakładu Ekologicznych Podstaw Hodowli Lasu (w Katedrze Hodowli Lasu). Wiele uwagi poświęcam tworzeniu podległym pracownikom odpowiednich warunków pracy i rozwoju. W ostatnich latach sporo czasu i energii poświęciłem organizacji nowej siedziby Zakładu oraz laboratorium ekofizjologicznego. Podczas kadencji 2002 2005 byłem pełnomocnikiem Dziekana Wydziału Leśnego ds. współpracy z zagranicą. Współpraca ta została w tym czasie w znacznym stopniu uporządkowana i zintensyfikowana, między innymi poprzez podpisanie formalnych umów z partnerami zagranicznymi, w tym dwóch na szczeblu uczelnianym. W ciągu mojej kariery zawodowej uczestniczyłem lub nadal uczestniczę w pracach wielu komisji uczelnianych i wydziałowych. Aktualnie jestem w Akademii Rolniczej członkiem Rektorskiej Komisji Egzaminacyjnej z Filozofii oraz Rektorskiej Komisji ds. remontu i modernizacji budynku dworku, jak teŝ komisji przetargowych i innych komisji o charakterze administracyjnym. Na Wydziale Leśnym jestem obecnie przewodniczącym Komisji Rady Wydziału ds. Organizacji i Rozwoju Wydziału (Zał. 7). Ponadto uczestniczyłem lub uczestniczę w pracach trzech Komisji Wydziałowych ds. Przewodu Habilitacyjnego (dwa razy jako członek, raz jako recenzent) oraz 41 Komisji Wydziałowych ds. Przewodu Doktorskiego (w tym 6 razy jako przewodniczący, 5 razy jako recenzent i 30 razy jako członek). Więcej szczegółów podano w złączniku 7. Byłem wiele razy członkiem Wydziałowych Komisji Rekrutacyjnych, a raz sekretarzem Wydziałowej Komisji Rekrutacyjnej na Zawodowym Studium Zaocznym. Byłem opiekunem wielu grup i roczników studenckich oraz opiekunem hufca pracy i praktyk półrocznych. Byłem głównym organizatorem wycieczki wydziałowej na terenie Karkonoszy i Kotliny Kłodzkiej w dniach 31.05.-5.06.1976. Wielokrotnie opiekowałem się gośćmi zagranicznymi, grupami studentów zagranicznych oraz naszymi studentami wyjeŝdŝającymi 8

za granicę. Przez wiele lat pełniłem funkcję pracownika ds. bezpieczeństwa i higieny pracy oraz organizatora zebrań naukowych w Katedrze. W latach 1988-1999 byłem opiekunem D.S. Przylesie. Przez kilkanaście lat zasiadałem w Radzie Naukowej Arboretum w Zielonce. Na prośbę Dziekana pokierowałem w latach 1999-2000 akcją inwentaryzacji zabytkowego parku w Chudopczycach, na rzecz Fundacji Pomocy Wzajemnej Barka. Byłem głównym organizatorem (razem z dr inŝ. Janem Ceitelem) międzynarodowej konferencji na temat: Hodowla lasu w proekologicznym modelu gospodarki leśnej (Laski, LZD Siemianice, 19-21. 09. 1996) oraz współorganizatorem konferencji: Pozyskanie surowca w lasach Europy z wykorzystaniem maszyn wielooperacyjnych przy uwzględnieniu aspektów ekologii, ekonomii i ergonomii (Poznań Zielonka, 25. 03. 2002), Forestry in the face of natural disasters (Poznań, 15. 04. 2005) i Perspektywy hodowli dębów w Polsce (Poznań Puszczykowo, 29-30. 09. 2006). Moja działalność organizacyjna poza Akademią Rolniczą w Poznaniu związana jest między innymi z Polskim Towarzystwem Leśnym. Od wielu lat jestem jego aktywnym członkiem, zaangaŝowanym zwłaszcza we współpracę zagraniczną. Od 2005 roku jestem (przy Zarządzie Głównym PTL) koordynatorem wymiany (grup leśników) między Polskim Towarzystwem Leśnym i Niemieckim Towarzystwem Leśnym. W styczniu 2004 roku zostałem powołany na członka Państwowej Rady Ochrony Przyrody na kadencję 2004 2006. Uczestniczyłem między innymi w opiniowaniu planów ochrony parków narodowych w Polsce oraz projektu ustawy o ochronie przyrody. Na kadencję 2007-2010 zostałem wybrany na członka Komitetu Nauk Leśnych PAN oraz powołany w skład Komisji Nauk Leśnych i Drzewnych Oddziału PAN w Poznaniu. Od samego początku popierałem i wspierałem wznowienie wydawnictwa Przeglądu Leśniczego. Jestem członkiem Rady Programowej tego bardzo poczytnego juŝ dziś czasopisma. Od 2001 roku jestem wiceprzewodniczącym grupy roboczej 1.01.03 (poprzednio 1.05.08): Temperate forest regeneration, działającej przy Międzynarodowej Unii Leśnych Organizacji Badawczych (IUFRO). Jednocześnie jestem członkiem Komitetu Narodowego ds. Współpracy z IUFRO. Kilkakrotnie byłem nagradzany przez J. M. Rektora Akademii Rolniczej w Poznaniu za osiągnięcia w pracy naukowej; po raz ostatni w bieŝącym roku. W roku 1999 zostałem odznaczony Złotym KrzyŜem Zasługi.W 1995 roku otrzymałem Srebrną, a w 2000 roku - Złotą Odznakę Honorową Polskiego Towarzystwa Leśnego. 9

Poznań, 5. 08. 2008 prof. dr hab. Jerzy Modrzyński 10