VI ACa 492/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2015 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Ewa Zalewska (spr.) Sędzia SA Marcin Strobel Sędzia SO del. Maciej Kruszyński Protokolant: sekr. sąd. Mariola Frąckiewicz po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa A. M. i S. W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w Warszawie o wymierzenie kary pieniężnej za naruszenie warunków koncesji na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt XVII AmE 7/12 oddala apelację. UZASADNIENIE Transkrypcja uzasadnienia wyroku z dnia 29.01.2015r. w sprawie VI ACa 492/14. W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacja była bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu. Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego i uznaje je za własne. Ponadto Sąd Apelacyjny ustalił uzupełniająco dodatkowe okoliczności faktyczne, które jego zdaniem potwierdzają prawidłowość zaskarżonego orzeczenia, o czym będzie mowa w późniejszej części uzasadnienia ustnego uzasadnienia wyroku. Nietrafne były zarzuty skarżących dotyczące naruszenia prawa materialnego. Na wstępie trzeba tutaj wskazać, że prawidłowość stosowania czy też wykładni prawa materialnego może być przedmiotem oceny tylko przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. W przedmiotowej sprawie skarżący w apelacji nie podnieśli w ogóle zarzutów naruszenia artykułu 233 paragraf 1 k.p.c., czy artykułu 227 w związku z artykułem 217 paragraf 2 k.p.c., nie podnosili błędów w ustaleniach faktycznych. Ponadto, jeśli chodzi o naruszenie przepisów prawa procesowego Sąd I, przez Sąd I instancji, Sąd II instancji może je wziąć pod uwagę tylko na zarzut strony. Z urzędu Sąd odwoławczy dokonuje jedynie kontroli wykładni i zastosowania przepisów prawa materialnego. Z tego względu Sąd Apelacyjny uznał, że należało przyjąć, iż w sprawie ocena dowodów i poczynione na ich
2 podstawie ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy nie są w apelacji kwestionowane. Nietrafny był zarzut obrazy przepisów prawa materialnego to jest artykułu 32 ustęp 1 punkt 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku prawo energetyczne w związku z artykułem 3 punkt 3 ustawy prawo energetyczne, w związku z artykułem 37 ustęp 1 punkt 2 ustawy prawo energetyczne, w związku z artykułem 2 ustęp 1 punkt 10 i 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 2006 o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, w związku z artykułem 2 ustęp 3-5 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 roku o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw przez błędną wykładnię tych przepisów i uznanie, iż było koniecznym posiadanie przez powodów dodatkowej koncesji w zakresie sprzedaży biopaliw na stacji paliw, w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej pod firmą ( ) Spółka Cywilna z siedzibą w G.. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni i prawidłowo zastosował wyżej wymienione przepisy a ponadto zarzut tak sformułowany jest bezzasadny także dlatego, że Sąd Okręgowy nie poczynił takiego stwierdzenia jak podnosi się w apelacji, że koniecznym było posiadanie przez powodów dodatkowej koncesji w zakresie sprzedaży biopaliw. Takie zdanie nie padło w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy stwierdził co innego. Mianowicie to, że niezasadny był zarzut odwołania, braku naruszenia warunków koncesji, bowiem koncesja zezwalająca na obrót paliwami ciekłymi konkretnie wymienionymi nie nadawała uprawnienia do obrotu estrem stanowiącym samoistne paliwo. Zdaniem Sądu Okręgowego obrót taki przekraczał zakres koncesji enumeratywnie wymieniającej rodzaje paliw podlegających obrotowi a ester stanowiący samoistne paliwo zalicza się do biopaliw ciekłych odróżnionych wyraźnie od paliw na gruncie powoływanych Ustaw o biokomponentach i biopaliwach ciekłych i o systemie monitorowania i kontrolowania jakości tych paliw. Z takim poglądem należało się w całości zgodzić i jest ono tylko pozornie odmienne czy też niezgodne z cytowanym przez skarżących stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 2008 sygnatura akt III SK 7/08 oraz NP 2009/23-24/330. W świetle przepisów wyżej wymienionych ustaw i tezy tego wyroku, gdyby powodowie dokonywali obrotu biopaliwem ciekłym, o którym mowa jest na przykład w artykule 2 ustęp 1 punkt 11 litera A, to jest na przykład benzynem silnikowym zawierającym powyżej 10,0% objętościowo biokomponentów to nie można byłoby zdaniem Sądu Apelacyjnego im zarzucić naruszania koncesji, bowiem byłaby to sprzedaż paliwa, paliwa ciekłego w postaci benzynu silnikowego bio. To też byłoby, to byłoby biopaliwo, ale dalej, ale dalej paliwo ciekłe w postaci benzynu silnikowego, o czym mowa w koncesji, mimo że paliwo to byłoby właśnie biopaliwem. Istota problemu sprowadza się zatem nie do tego czy obrót dotyczył generalnie biopaliwa ciekłego tylko czy paliwa ciekłe czy też paliwa ciekłego tylko do tego, tego, tego czy biopaliwa ciekłe, które nie było objęte koncesją tak jak estry które nie było benzynami silnikowymi lecz odrębnym samoistnym paliwem którego koncesja nie dotyczyła. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego problemów estrów w ogóle nie występował przynajmniej tak wynika z dostępnego uzasadnienia tego wyroku. Ponadto w odniesieniu do tego samoistnego paliwa, do estrów istnieją stosowne regulacje prawne określające jego parametry jakościowe, co w świetle dyspozycji artykułu 3 ustęp 1 w związku z artykułem 7 ustęp 1 punkt 2 Ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw było warunkiem sine qua non dopuszczenia paliwa do obrotu. Są po prostu rozporządzenia, które regulują wymagania jakościowe dla biopaliw ciekłych i w tym właśnie dla estrów. Są rozporządzenia
3 regulujące sposób pobierania próbek tych paliw, metod badania jakości tych paliw, w związku z tym jak najbardziej ta ocena Sądu Okręgowego i Prezesa była trafna. W związku z tym należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że w sytuacji, gdy przedsiębiorca posiada koncesję na enumeratywnie określone rodzaje paliw ciekłych w tym biopaliw ciekłych w postaci benzynów silnikowych mogących stanowić przedmiot obrotu jest on uprawniony do wykonania, do wykonywania działalności gospodarczej jedynie w granicach wyznaczonych przez zapisy koncesji tym samym dokonywanie obrotu bioestrem, który nie był żadnym z rodzaju benzynu silnikowego ani rodzajem oleju napędowego lub opałowego, lecz samoistnym paliwem było niedopuszczalne. W konsekwencji zdaniem Sądu Apelacyjnego niezasadny był zarzut naruszenia artykułu 56 ustęp 1 punkt 12 Ustawy prawo energetyczne poprzez błędne jego zastosowanie i uznanie, że powodowie nie przestrzegali wynikając, obowiązków wynikających z koncesji. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że powodowie nie przestrzegali tych obowiązków skoro wprowadzili do obrotu paliwo bez stosownej koncesji na obrót tego rodzaju paliwem. Niezasadny był także zarzut naruszenia artykuł 56 ustęp 6A Ustawy prawo energetyczne poprzez brak jego zastosowania. Zgodnie z tym przepisem Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. W związku z tym zarzutem był też podniesiony zarzut naruszenia artykułu 328 paragraf 2 k.p.c. poprzez brak wskazania przez Sąd I instancji, dlaczego Sąd ten nie uznał, iż stopień szkodliwości czynu nie był znikomy. No należy się zgodzić ze skarżącymi, że Sąd I instancji no w zasadzie do tej kwestii tutaj się nie odniósł niemniej zarzut naruszenia artykułu 328 paragraf 2 k.p.c. nie mógł odnieść postulowanego skutku, dlatego że co do zasady ten, rozstrzygnięcie zawierało Sądu I instancji wszystkie elementy wymienione w artykule 328 paragraf 2, pozwalało to na kontrolę instancyjną tego orzeczenia, można było odczytać zasadnicze motywy, jakimi Sąd I instancji się kierował a ponadto Sąd Apelacyjny podkreśla, że postępowanie apelacyjne, którego granice określa artykuł 378 paragraf 1 k.p.c. nie polega jedynie na rozpoznaniu apelacji, jako środka odwoławczego jest, lecz jest rozpoznaniem sprawy i w konsekwencji Sąd Odwoławczy rozpoznający apelację może dokonać samodzielnych ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie dowodów przeprowadzonych przed Sądem I instancji i dokonać własnych rozważań prawnych w tej kwestii bez konieczności uchylania zaskarżonego wyroku Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, co może mieć miejsce w obecnym stanie prawnym wyłącznie wtedy, gdy mamy do czynienia z nieważnością postępowania lub brakiem rozpoznanej istoty sprawy, z czym nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Zdaniem Sądu Apelacyjnego trafnie tutaj Prezes nie skorzystał z odstąpienia od wymierzenia kary, bowiem nie mamy tu do czynienia ze znikomą szkodliwością społeczną czynu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy w połączeniu z argumentacją powodów przedstawioną w toku postępowania jak i w samej apelacji nie dawał podstaw do uznania, że ten stopień szkodliwości czynu był znikomy. Artykuł 56 ustęp A, 6A prawa energetycznego posługuje się zwrotem, jaki jest użyty w artykule paragraf 1, w artykule 1 paragraf 2 Kodeksu karnego z tą różnicą, że zgodnie z artykułem 1 paragraf 2 Kodeksu karnego nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. W prawie energetycznym takiego zapisu jak w artykule 1 paragraf 2 Kodeksu karnego nie ma. Oznacza to, że co do zasady w świetle treści prawa energetycznego dany czyn zabroniony przez ustawę, jeśli został popełniony nawet,
4 gdy jego społeczna szkodliwość byłaby znikoma, co do zasady podlega karze. Natomiast znikomy stopień społecznej szkodliwości, w związku z tym ten stopień społecznej szkodliwości nie uzasadnia odstąpienia od wymierzenia kary. Skoro z ustawy z artykułu 56 ustęp 1 wynika, że karze pieniężnej podlega ten, kto i tu są wymienione naruszenia. Z powyższego wynika, że w przypadku ustalenia, że mamy do czynienia z czynem karalnym, w rozumieniu ustawy prawo energetyczne, którego społeczna szkodliwość jest znikoma no to zasadą może być przede wszystkim ewentualnie miarkowanie tej kary. A z tego właśnie powodu Prezes też może odstąpić, ale i może skorzystać z odstąpienia od wymierzenia tej kary, ale tu też muszą zachodzić te okoliczności, o których mowa w artykule 56 ustęp 6A prawa energetycznego i zdaniem Sądu Apelacyjnego tutaj takiej okolicz..., stąd Prezes mógł uznać, że tutaj taka okoliczność nie zachodzi. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można mówić o znikomym stopniu szkodliwości czynu w przypadku czynu polegającego na prowadzeniu obrotu paliwem poza zakresem koncesji. Jest to, bowiem zdaniem Sądu Apelacyjnego czyn zagrażający realizacji celów, dla jakich udzielane są koncesje. W konsekwencji stanowi to zagrożenie realizacji celów ustawy, o których mowa w artykule 1 ustęp 2 ustawy prawo energetyczne. Trzeba podkreślić, że działalność objęta koncesjonowaniem wprowadzana jest w dziedzinach działalności gospodarczej mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo Państwa lub obywateli albo inny ważny interes społeczny. Zakres działalności koncesjonowanej oczywiście zmienia się w zależności od pojmowania roli Państwa w życiu gospodarczym, ale i dotyczy on, ale zawsze dotyczy on istotnych dziedzin życia gospodarczego. Nie dotyczy on obecnie nie tylko obrotem, obrotu paliwami, ale także wytwarzania i obrotem materiałów, materiałami wybuchowymi, bronią, dotyczy przewozów lotniczych, programów telewizyjnych, radiowych, wydobywania kopalin, ochrony osób i mienia. Są to, zatem dziedziny, które mają szczególne znaczenie dla zaspokajania potrzeb publicznych i dlatego przedmiotem szczególnej regulacji prawnej jest powierzenie je, realizacji tych dziedzin gospodarczych podmiotom prywatnym. Regulacja ta zawarta jest w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, ustawie z 2 lipca 2014 roku a zakresy i warunki wykonania tej działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu określają przepisy odrębnych ustaw. Państwo zaś w ramach wydawania koncesji sprawdza czy koncesjonariusz spełnia warunki koncesji i czyni to Państwo dla bezpieczeństwa właśnie publicznego. Sprawdza czy osoba, która uzyskała koncesję ma warunki techniczne, które gwarantują prawidłowe wykonywanie bezpiecznej działalności z punktu widzenia obywateli a także ochrony środowiska i dlatego Państwo musi mieć wiedzę o podejmowaniu takiej działalności tak, aby tę kontrolę sprawować. Zgodnie z artykułem 57 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej organ koncesji, koncesyjny jest uprawniony do kontroli działalności gospodarczej w zakresie nie tylko zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją i przestrzegania warunków wykonywanej działalności, ale także obronności lub bezpieczeństwa Państwa, ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli. Stąd zdaniem Sądu Apelacyjnego podejmowanie działalności koncesjonowanej bez uzyskania koncesji nie może zostać uznane za czyn o znikomej szkodliwości społecznej. Nie bez powodu też trzeba tutaj podkreślić artykuł 60 indeks 1 paragraf 1 Kodeksu wykroczeń przewiduje, że kto wykonuje działalność gospodarczą miedzy innymi bez wymaganej koncesji albo zezwolenia podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
5 Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny uznał, że czynu powodów nie można uznać było za czyn o znikomej szkodliwości społecznej i trzeba tu też podkreślić, że Prezes URE nie skorzystał, skorzystał tutaj no z, z ukarania grzywną i to tu stosunkowo niewysoką, bo w dolej jej granicach natomiast no nie, na przykład nie cofnął w ogóle koncesji tylko jakby ograniczył się właśnie biorąc te wszystkie okoliczności, na które państwo się powołują, które usprawiedliwiałyby właśnie tą niezbyt wysoką karę, a nie skorzystał z bardzo surowych tutaj możliwości ukarania przedsiębiorcy. Tutaj także Sąd Apelacyjny odnosząc się do tej znikomej szkodliwości chciałby jeszcze podkreślić, że dokonał tutaj dodatkowych ustaleń i stwierdził, że powodowie już pismem z 10 czerwca 2010 roku wystosowali wniosek o nową koncesję na bioester. A mimo to sprzedawali to paliwo bez koncesji do 15 czerwca 2010. Mało tego z akt administracyjnych wynika, że kontrola była najprawdopodobniej skutkiem powiadomienia przez osobę trzecią 7 czerwca 2010 o tym, że powodowie sprzedają sporne paliwo bez koncesji. Można zatem przypuszczać, że gdyby nie ten, nie to powiadomienie to ten proceder precedens mógłby trwać dłużej. Nietrafne było zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzut naruszeni artykułu 479 z indeksem 53 paragraf 2 k.p.c. przez brak uchylenia decyzji w sytuacji uwzględnienia odwołania w zakresie zarzutu błędnego wskazania adresata decyzji. Wbrew wywodom apelacji Sąd Okręgowy nie uznał, że w zaskarżonej decyzji Prezes URE, URE wskazał błędnego adresata decyzji. Sąd Okręgowy jedynie doprecyzował sposób zasądzenia nałożonej grzywny przez określenie, że karę zasądza solidarnie od powodów. Zdaniem Sąd Apelacyjnego adresat decyzji został w jej treści prawidłowo wskazany. Kara została wymierzona dwóm osobom fizycznym to jest S. W. oraz A. M., jako przedsiębiorcom. Wskazanie w treści sentencji decyzji numeru NIP spółki cywilnej prowadzonej przez powodów nie oznacza, że decyzja została wydana na spółkę cywilną, cywilną tylko, że w decyzji wskazano, że dotyczy dwóch przedsiębiorców, którzy prowadzą spółkę cywilną, której taki numer NIP został nadany. Trzeba też podkreślić, że apelacja nie zawiera także argumentów, które pozwoliły Sądowi II instancji przyjąć, iż wysokość kary ustalonej przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku ostatecznie na kwotę 8.000 jest rażąco wysoka. Skarżący twierdzą w apelacji, że kara jest rażąco wysoka gdyż powodowie po uzyskaniu takiej informacji, że potrzebna jest koncesja na obrót paliwami zaprzestali ich sprzedaży. Tymczasem materiał dowodowy w sprawie no nie potwierdza tej okoliczności. To jest to, co wcześniej powiedziałam. To ustalenie, że pisali pismo o nową koncesję 10 czerwca a i sprzedawali paliwo do 15 czerwca, co jest okolicznością bezsporną. Trzeba też powiedzieć, powiedzieć, że uważna jakby lektura pism zawartych w aktach administracyjnych, które zostały dołączone do akt sprawy sądowej wynika, że właśnie to złożenie tego pisma o nową koncesję oraz dowody w postaci wezwania z dnia 16 września 2010 karta 34, notatka służbowa z 16 września 2010 karta 36 to są dowody, z których to wynika i to świadczy o tym, że co najmniej już w dniu 10 czerwca powodowie powzięli wiedzę na temat tego, że obrót bioestrem wymaga odrębnej koncesji a w każdym razie musieli mieć wątpliwość, co do tego czy mogą tym paliwem handlować bez dodatkowej koncesji skoro wystąpili o zmianę dotychczas posiadanej koncesji. Mało tego. Doświadczenie życiowe każe przyjąć, że wiedzę tą mogli nabyć przed 10 czerwca 2010 skoro w tym dniu mieli już gotowe pismo w sprawie nowej koncesji. No mimo to właśnie powodowie kontynuowali sprzedaż do 15 czerwca, co jest bezsporne. Tak więc należy zgodzić się z tym, iż jest to że powodowie zaprzestali sprzedaży spornego paliwa bez koncesji, zaprzestali tego procederu, ale nie wykazali w toku procesu wbrew twierdzeniom apelacji, że nastąpiło to natychmiast po tym
6 jak dowiedzieli się, że potrzebna jest koncesja. Nie zostało także zdaniem Sądu Apelacyjnego w toku procesu wykazane, że zaprzestanie tej działalności nastąpiło rzeczywiście wyłącznie z własnej inicjatywy powodów, brak tu także dowodów zeznań stron, świadków, dowodu dokument, z dowodu z dokumentów w postaci protokołu kontroli z dnia 28 czerwca 2010 karta 12 akt administracyjnych wynika, że w dniu 14 czerwca 2010 zostało powodowi A.M. doręczone zawiadomienie o zamiarze wszczęcia kontroli z dnia 11 czerwca 2010. W związku z tym można przypuszczać, że fakt zaprzestania sprzedaży spornego paliwa w dniu 15 czerwca 2010 czyli następnego dnia po dostarczeniu tego zawiadomienia o zamiarze wprowadzenia kontroli był spowodowany przede wszystkim faktem powzięcia wiedzy, że powodom grozi kontrola a nie wynikiem własnych niczym nieprzymuszonych przemyśleń, o czym to próbują skarżący przekonać Sąd w apelacji. Trzeba też podkreślić, że powodowie zdawali sobie sprawę z tego, że sprzedawane przez nich bez koncesji paliwo bioester stanowił samoistne paliwo gdyż taka była, tak była określona jego nazwa w fakturach VAT wystawianych przez powodów od maja 2010. Chodzi tu o faktury znajdujące się w aktach administracyjnych karta 23-26. Powyższe oraz jednoznaczny zapis w punkcie, w pouczeniu koncesji o treści, że zmiana przedmiotu zakresu i warunków prowadzenia działalności objętej koncesją może nastąpić po zmianie koncesji wskazuje na świadomość popełnionego czynu zarzuconego w zaskarżonej decyzji. Także nieznajomość przepisów nie może, nie zwalnia powodów z odpowiedzialności z ich naruszenia choćby z uwagi na wymógł określony w artykule 355 k.c. to jest wymógł dołożenia należytej staranności, która w zakresie prowadzonej przez powodów działalności określa się, którą określa się przy uwzględnieniu jej zawodowego charakteru. Sąd Apelacyjny w pełni podziela tutaj argumentację zawartą w odpowiedzi na apelację złożoną przez stronę pozwaną. Stąd tym bardziej stopień szkodliwości czynu nie mógł zostać oceniony, jako znikomy. Materiał dowodowy pozwala na wyciągnięcie wniosków no, że gdyby właśnie nie ta, nie ta kontrola to, to ten proceder może by w dalszym ciągu trwał. No i nie zostało też w sprawie udowodnione, jakie były motywacje, okoliczności popełnienia czynu, zamiaru powodów, jako sprawców. No to są tylko gołosłowne twierdzenia strony. Stąd Prezes URE wziął pod uwagę szereg okoliczności łagodzących, na które powołali się powodowie i dlatego nie tylko nie uznano tego naruszenia za rażącym właśnie naruszenie warunków koncesji, o których, w rozumieniu artykułu 58 ustęp 2 o swobodzie działalności gospodarczej i na podstawie artykułu 41 ustęp 3 prawa energetyczne tak jak mówiłam wcześniej nie została powodom koncesja, cofnięta koncesja tylko została wymierzona kara w dolnych granicach jej możliwości. Kara także została jeszcze obniżona przez Sąd Okręgowy, który wziął no pod uwagę jej krótki okres naruszenia i tutaj kwestię winy. No i trzeba tu na koniec zaznaczyć, że powodowie nie wykazali, nie ma tu materiału dowodowego, że ta kara w kwocie 8.000 obciążająca wspólnie dwie osoby mogła zostać uznana za rażąco wysoką w stosunku do możliwości finansowych i majątkowych obojga powodów. Nie zostało tutaj wskazane jak to twierdzili w pozwie z, z listopada 2011 roku powodowie, że zapłata takiej kary spowoduje, że powodowie nie będą mogli w sposób bieżący zaspokoić potrzeb swoich i ich rodziny. Brak jest tu przesłuchania stron, świadków na tę okoliczność, wykazanie dochodów za rok 2010 to za mało. Nie wiemy, jaka jest sytuacja rodzinna, majątkowa rodzin powodów. Poza tym z tych PIT-ów wynika, że powodowie obracali poważnymi kwotami gdyż przychody wynosiły za rok 2010 ponad dwa i pół miliona złotych. Czyli takimi kwotami powodowie obracali. Trzeba też powiedzieć, że tutaj strona powodowa składała wniosek o przesłuchanie powodów w pozwie. Sąd Okręgowy ten dowód pominął, oddalił wniosek dowodowy na
7 rozprawie. Strona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika no nie zgłosiła zastrzeżenia z artykułu 162 k.p.c., a poza tym w ogóle w apelacji jakby nie, pominięcia nie dopuszczenia tych dowodów nie, nie podnosiła. Sąd Apelacyjny tu jeszcze dodaje, że te dodatkowe ustalenia były poczynione o dowody z dokumentów z akt administracyjnych, o których była mowa wyżej. Te dowody nie były kwestionowane przez strony, co do ich prawdziwości, autentyczności, nie budziły również wątpliwości Sądu w związku, z czym należało przyznać im walor wiarygodności. W związku z powyższym apelację powodów została oddalona na podstawie artykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego.