PAWEŁ POSŁANY DO POGAN Lekcja 1 na 1 lipca 2017
A gdy to usłyszeli, uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi z (Dz Ap. 11:18)
Paweł jest autorem listu do Galatów. Przedstawił się w ten sposób: Jakie od młodości było życie moje, jak je od początku wiodłem wśród mego narodu i w Jerozolimie, wiedzą wszyscy Żydzi. Znają mnie oni od dawna i mogliby zaświadczyć, gdyby chcieli, że żyłem według naszego najsurowszego stronnictwa religijnego, jako faryzeusz (Dzieje Apostolskie 26:4-5). Paweł nie mógł zrozumieć ukrzyżowanego Mesjasza; było to dla niego zniewagą. Jednak pozwolił Duchowi Świętemu działać w swoim życiu i spotkał Jezusa twarzą w twarz. Od tej chwili nie mógł przestać mówić innym o ukrzyżowanym Mesjaszu, który go ocalił. 1) Prześladowca chrześcijan 2) Nawrócenie Saula 3) Saul w Damaszku 4) Jego służba dla pogan 5) Jego konflikt z Kościołem
Niektórzy zaś z synagogi, zwanej libertyńską, oraz z synagog Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, a również z Cylicji i Azji, wystąpili, rozprawiając ze Szczepanem. Lecz nie mogli sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał (Dz. Ap. 6:9-10) Żydzi nie mogli obalić wieści Szczepana, że Jezus jest Mesjaszem, więc rozzłościli się szczególnie Paweł. Nie mogli stawić czoła prawdzie głoszonej przez Szczepana, więc znaleźli fałszywych świadków, którzy oskarżyli go o mówienie przeciw świątyni i Prawu (Dz. Ap. 6:11-14). Młody Saul popierał wyrok Sanhedrynu. Poświadczył go i wydał zgodę na ukamienowanie Szczepana (Dz. Ap. 7:58; 8:1).
Saul prześladował Kościół z diabelską wściekłością w której myślał o swojej religijnej gorliwości. Słowo niszczył Kościół wymienione w tym tekście było używane do opisu destruktywnych zachowań zwierząt (takich jak dziki). Jego umysł upierał się przy niszczeniu herezji, ale sumienie mówiło mu, że Szczepan był niewinny i miał rację w swojej argumentacji. Wszystko zmieniło się w drodze do Damaszku. Objawił mu się Jezus i pokazał mu swoją chwałę. Wszystkie wymówki, aby odrzucić ukrzyżowanego Mesjasza, rozwiały się. Jak powiedział: nie byłem nieposłuszny temu widzeniu niebieskiemu (Dz. Ap.26:19).
I poszedł Ananiasz, i wszedł do domu, włożył na niego ręce i rzekł: Bracie Saulu, Pan Jezus, który ci się ukazał w drodze, jaką szedłeś, posłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym (Dz. Ap. 9:17) Przez trzy dni Saul pozostawał ślepy w domu Judy. Jak powiedział Ananiasz, chrześcijanie myśleli, że udawał swoją ślepotę, aby ich pojmać przez zaskoczenie. Jezus objawił Ananiaszowi, że Saul był szczery. Po odzyskaniu przez Saula wzroku Ananiasz wezwał go do oddania życia Jezusowi i okazania tego przez chrzest (Dz. Ap. 22:16). Saul chciał powstrzymać chrześcijaństwo w Damaszku, lecz zamiast tego nawrócił się, by zostać wybitnym wojownikiem dla Chrystusa i zanieść Ewangelię na cały świat.
Niektórzy zaś z nich byli Cypryjczykami i Cyrenejczykami; ci, gdy przyszli do Antiochii, zwracali się również do Greków, głosząc dobrą nowinę o Panu Jezusie (Dz.Ap. 11:20) Antiochia była trzecim co do ważności miastem w I. wieku. 500,000 mieszkańców przybyło tutaj z całego świata. Tutaj miała miejsce pierwsza misyjna kampania wśród pogan. Była ona bardzo owocna. Kiedy chrześcijanie usłyszeli o tym sukcesie, wysłali tam Barnabę. Widział on w tym mieście wielkie możliwości i wezwał Saula, aby przyszedł i pomógł mu. Kiedy już założono Kościół i była wystarczająca liczba przywódców, aby go wspierali, Duch Święty powołał Saula do głoszenia Ewangelii poganom.
Nawrócenie w Damaszku (Dz. Ap. 9:1-18) Kazania w Damaszku (Dz. Ap. 9:19-22) Pobyt w Arabii (Gal. 1:17) Kazania w Syrii i Cylicji (Gal. 1:21) Pójście do Jerozolimy trzy lata po nawróceniu (Gal. 1:18) Powrót do Damaszku i ucieczka (Dz. Ap. 9:23-25) Barnaba wzywa Pawła, aby kazał w Antiochii (Dz. Ap. 11:25-26) Barnaba i Paweł wysłani jako misjonarze (Dz. Ap. 13:1-3)
Potem pojawili się jacyś ludzie z Judei i Słuchajcie, co wam powiem ja, poczęli tak oto nauczać braci: Jeżeli nie Paweł: jeżeli poddacie się poddacie się - zgodnie z nakazami Prawa obrzezaniu, to [będzie znaczyło, Mojżeszowego - obrzezaniu, nie będziecie że] Chrystus na nic wam się nie zbawieni (Dz. Ap. 15:1) przyda (Gal. 5:2) Tak jak powiedział Jezus, pierwszymi nieżydowskimi chrześcijanami byli Samarytanie, i do nich przemawiał Filip. Następny był Korneliusz, później tłum w Antiochii. Ale rodziło się pytanie: Co zrobimy z poganami? Czy powinni być obrzezani i zachowywać Prawo Mojżeszowe? Czy wiara w Jezusa wystarcza? Sobór w Jerozolimie (Dz. Ap. 15) próbował znaleźć odpowiedzi na te pytania. Niemniej jednak uparci faryzeusze nadal głosili swoje własne idee. Takie było tło listu do Galacjan. W końcu Paweł głosił Ewangelię na terenach obecnej Turcji. Stopniowo Ewangelia była głoszona w całym ówczesnym świecie.
W czasie tych długich godzin, w których Saul pozostawał sam z Bogiem, przypomniał sobie wiele fragmentów Pisma dotyczących pierwszego przyjścia Chrystusa, z pamięcią zaostrzoną przeświadczeniem, które opanowało jego umysł. Gdy pojął ich znaczenie, dziwił się swemu dotychczasowemu zaślepieniu Ten dumny faryzeusz, ufny w swą sprawiedliwość dzięki dobrym uczynkom, ugiął się teraz przed Bogiem w pokorze i prostocie jak małe dziecko, przyznając się do swej nicości i uznając zasługi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela. Saul tęsknił za pełną harmonią i wspólnotą z Ojcem i Synem. W swym żarliwym pragnieniu przebaczenia i przyjęcia zanosił gorące prośby do tronu łaski Modlitwy skruszonego faryzeusza nie były daremne Chrystus i Jego sprawiedliwość stały się dla Saula czymś więcej niż cały świat. E.G.W. (Działalność apostołów, rozdz. 12, str. 74)