Studia Azjatystyczne 2 (2016), str. 77-87 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań Szełomo ben Aharon Celem niniejszego artykułu 1 jest zebranie w jedym miejscu różnych informacji o życiu karaimskiego duchownego i uczonego Szełomo ben Aharona z Poswola, autora takich ważnych tekstów z zakresu judaizmu karaimskiego jak I uczynił sobie lektykę עשה לות),אפיריון ʾAppiryon ʿaśa מגדל ( mocy Laḥem šeʿarim) czy też Wieża,לחם שעריםת ( bram lo), Wojna u ʿoz). Migdal,עוז Pomimo faktu, że Szełomo ben Aharon cieszył się poważaniem zarówno za swego życia, jak i później poprzez swą twórczość, to jednak jak na razie nie dysponujemy opracowanymi i zweryfikowanymi danymi na temat szczegółów jego biografii. Nieco więcej wiadomo na temat twórczości intelektualnej karaimskiego duchownego i uczonego. W poniższych akapitach przedstawię to, co udało się zebrać innym badaczom, zwłaszcza publikującym w języku hebrajskim, angielskim i polskim. I tak autor opracowywanego na potrzeby tej pracy tekstu urodził się w miejscowości Poswol (hebr. (פאסוול na Litwie, niedługo przed 1665 rokiem. Współczesny izraelski badacz karaimizmu, Joseph Elgamil, podaje 1670 rok (Elgamil 1999: 11, zob. też przyp. 2), jako datę narodzin Szełomo, jednakże należałoby ją cofnąć o przynajmniej 5 lat, bo w świetle uznawanych za wiarygodne danych krewnego Szełomo ben Aharona z Poswola, tj. Simhy Icchaka ben Mosze Łuckiego, wynika, że w chwili śmierci (mowa tu o roku ה'' odהתק stworzenia świata, czyli o 1 Artykuł ten powstał w oparciu o pracę magisterską, obronioną w 2015 roku na UAM w Poznaniu, a napisaną pod kierunkiem prof. Piotra Muchowskiego. Temat pracy: Wojna u bram Szełomo ben Aharona z Poswola. Opracowanie, przekład oraz komentarz części wstępnej.
76 1745 rachuby chrześcijańskiej) autor Wojny u bram miał o wiele więcej niż 80 lat יותר משמונים שנה),הרבה harbe yoter miš-šemonim šana). Wynika więc z tego, że Szełomo musiałby się urodzić przed 1665 rokiem 2. Prawdopodobnie pochodził ze znanej rodziny, która już wcześniej wydała wielu znakomitych uczonych 3. Jego ojcem był rabbi Aharon haz- Zaqen הזקן),אהרן ʻaharon, starszyʼ) 4. O matce nic nie wiadomo (Gottlober 1865: 201). שמחה יצחק ( Łucki Pewne jest, że rabbi Simha Icchak ben Mosze, byli także z nim 6 (מרדכי בן ניסן), jak również Mordechaj ben Nisan 5 (הלוצקי powiązani więzami krwi, bądź poprzez własną rodzinę, bądź też poprzez rodzinę jego żony (Elgamil 1999: 11). Ten ostatni zresztą cenił szczególnie swego krewnego za to, że w tak młodym wieku był znakomitym znawcą Biblii (Gottlober 1865: 201). Szełomo ben Aharon z Poswola miał dwóch synów, Simhę i Mordechaja, oraz nieznaną z imienia córkę (Elgamil 1999: 11). W 1713 roku jego żona i jeden z synów zachorowali na cholerę, 2 Opieram się tu na informacjach podanych przez Simhę Icchaka ben Mosze Łuckiego w Meʾirat ʿeynayim, עיניים,מאירת idiom oznaczający ʻjasno i wyraźnieʼ, zaś w dosłownym znaczeniu ʻrozjaśniając oczyʼ, por.: Elgamil (2002: 146). 3 Niestety, Joseph Elgamil nie podaje zbyt wielu szczegółów na temat tych osób. 4 Termin starszy oznacza osobę pełniąca funkcję w kahale. W tym to znaczeniu, gdy pojawia się w mej pracy termin starszy, należy odczytywać.(הזקן) haz-zaqen hebrajskie słowo 5 Urodzony ok. 1716 roku w Łucku (5476 rok). Zmarł prawdopodobnie w 1754 r. (5714) w Czufut Kale. Znany jest też jako Olam cair, (ʿOlam Ẓaʿir,,עולםצעיר tj. ʻmłody światʼ) czy karaimski Raszi, Raʾši (pierwsze litery od: Rabbi Simha ארח צדיקים, באר יצחק, מנחת יהודה, שיח יצחק, Icchak). Jest autorem takich prac jak :w Więcej na jego temat zob..מאירת עינים, נר צדיקים שערי צדק, עקדת יצחק, תורי זהב Aryeh (1988: 61-62), a szczególnie w Lasker (2011: 36-56). O pokrewieństwie z Szełomo ben Aharonem z Poswola zob.: Łucki (2002: 145). 6 Żył w XVII wieku, głównie w Trokach. W 1688 roku przeprowadził się do דוד ( Mordeḵay Swoje najbardziej znane dzieło, pt. Dod.(כוכיזוב) Kukizowa w ליידן) Lejdy z (יעקבטריגלנד (hebr. napisał na prośbę Jakuba Triglanda,(מרדכי Holandii). W nim to skupia się na przedstawieniu różnic teologicznych i praktycznych między wiarą karaimów a rabbanitów. Inne jego ważniejsze znane teksty to Maʾamar Mordeḵay ( מרדכי,מאמר komentarz do ham-,המבחר, Miḇḥar pióra rabbiego Aharona Pierwszego,,(אהרןהראשון a także Leḇuš malḵut ( מלכות,(לבוש dedykowany królowi szwedzkiemu, Karolowi XII. W początkach wieku XVIII wybrał się wraz ze swym synem na Krym, gdzie w drodze obaj zostali zamordowani przez nieznanych przestępców. Więcej na ten temat zob. m.in. w: Aryeh (1988: 59-60); Elgamil (1979: 180); a szczególnie w Mann (1972: 1350-1351 oraz przyp. 1067b, 739, 588-589).
Solomon ben Aaron 77 której nie przeżyli 7. O tej tragedii wspomina Szełomo w swojej korespondencji, a także w niektórych utworach poetyckich (Akhiezer 2011: 99). Po ich śmierci (brak tu jednak konkretnej daty), w roku 1719 przeprowadza się do Wilna, gdzie zostaje mianowany przewodniczącym sądu gminy karaimskiej (hebr.,ראשביתהדיןהקראי roʾš bet had-din haqqaraʾi) 8. To właśnie tutaj, być może dzięki piastowanej funkcji, odnawia przerwane w 1677 roku stosunki z karaimami z Konstantynopola (hebr. i z Damaszku, nie wspominając już o stałym kontakcie (קושטא z przyjaciółmi z Konstantynopola. W Wilnie zaprzyjaźnia się z rabbanitami, z którymi utrzymuje serdeczne stosunki 9. Także i w późniejszym okresie rabbanici, którzy nie znali go osobiście, lecz z tekstów, które pisał, mieli o nim bardzo dobre zdanie. I tak na przykład Szemuel Josef Fünn,(שמואליוסףפין) określił go mianem hag-gaʾon hammup laʾ,הגאוןהמופלא) ʻwybitny, znakomity geniuszʼ), a także he-ḥaḵam ham-mup laʾ,החכםהמופלא) ʻwybitny, znakomity mędrzecʼ) (Akhiezer 2011: 99-100). Lwią część życia karaimski uczony spędzić miał jednak w Trokach, gdzie z gminą karaimską był w stałym kontakcie już od 1707 roku. Nazwa tego właśnie miasta stała się z czasem stałym eponimem dodawanym do jego imienia. Tutaj też umiera w 1745 roku, mając więcej niż 80 lat (Akhiezer 2011: 99; Łucki 2002: 146). Szełomo ben Aharon z Poswola w tekstach hebrajskojęzycznych (pisanych zarówno przez osoby, które znały go osobiście, jak i przez badaczy) jest różnie nazywany. I tak na przykład jeden z badaczy określa שלמהבןאהרן ( Sewastopola go błędnie mianem Szełomo ben Aharon z po czym autor tego określenia Elgamil dodaje, że chodzi tu,(מספסטופול o miejscowość na Litwie (Elgamil 1981: 58). W innym miejscu wspomniany uczony przedstawia tę samą postać jako: Szełomo ha- Zaqen ben Aharon z Trok ( הזקן בן אהרון מטרוקי,(שלמה czyli ʻSzełomo Starszy, syn Aharona z Trokʼ (Elgamil 1979: 190). Często też można spotkać się z przydomkiem ben Yedidya,(בןידידיה) to jest ʻprzyjaciel Boga; umiłowany przez Bogaʼ (Elgamil 1999: 11) 10. Jeszcze inny jego przydomek to Szełomo ben Aharon z Poswola,שלמהבןאהרןמפוסוול) czy 7 Epidemia cholery wybuchła ok. 1710 roku (Akhiezer 2011: 99; Aryeh 1988: 60-61). 8 Aryeh podaje nieco inny termin: przewodniczący sądu (hebr. אב ביתדין, ʾaḇ bet din) (Aryeh 1988: 60-61). 9 Niektórzy badacze podają, że Szełomo był w bliskich relacjach z takimi rabinami,יעקבבןוולץjak czy Akhiezer )הגאוןר'יהושעהעשלteż 2011: 99 przyp. 13., zob. też przyp. 15 ze s. 100). 10 Elgamil w przypisie drugim dodaje, że wyrażenie to nawiązuje do 2 Samuela.(שמואלב פרקיב,פסוקכ''ה ( 12,25
78 (פאסוולteż 11, którego będę w mej pracy używał, ze względu na miejsce urodzin pisarza (Arye 1988: 60; Gottlober 1865: 201). Istnieje też,שלמהבןידידיהאהרןהטרוקי ( Trocki forma Szełomo ben Yedidyah Aharon ʻsyn, umiłowanego przez Boga, Aharona Trockiegoʼ) 12. Szełomo ben Aharon z Poswola był poetą religijnym (szczególnie autorem modlitw i pieśni, które weszły w skład modlitewnika karaimskiego) 13, teologiem, komentatorem Biblii, a także tłumaczem (Elgamil 1999: 13, 19; Gottlober 1865: 201). Prawdopodobnie znał dobrze łacinę, choć Golda Akhiezer oraz Daniel Lasker twierdzą, że w świetle braku cytatów w tym języku lub z tego języka w tekstach Szełomo ben Aharona z Poswola trudno potwierdzić informację, którą podaje Mordechaj ben Nisan (מרדכיבןניסן) i za którą niektórzy badacze uznają, że Szełomo posługiwał się tym językiem. Z pewną powściągliwością można jednak założyć, że skoro łacina była językiem powszechnie nauczanym i używanym w I Rzeczypospolitej, to Mordechaj, którego opinię przytacza też Gottlober (1865: 201), raczej wiedział, co pisał (więcej: Akhiezer 2011: 100). Szełomo b. Aharon był także oczytany w literaturze rabbanicznej, wliczając w to znajomość Talmudu, którego gruntowne przestudiowanie zalecał w ʾApiryon ʿaśa lo swym pobratymcom 14. Pomimo sporu 11 Są to dwa różne sposoby zapisu nazwy tej miejscowości w języku hebrajskim. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich podaje trzy podobnie brzmiące nazwy tej miejscowości, a mianowicie: Poswol, Pozwol i Pozwole. Z ciekawszych dla nas informacji słownik ten podaje, że w 1859 r. w mieście tym istniała szkoła żydowska, a dwa wieki wcześniej był tu Gustaw Peringer, który zbierał dane na temat karaitów, do których należał Salomon syn Aarona, który to z kolei został zaproszony przez króla szwedzkiego, Karola XI, do Upsali, aby złożyć wykład opinii religijnych swych spółbraci w piśmie p.t. Arpiryon [sic!] (t. VIII, s. 854 i n.). 12 W tytule książki: (transkrybuję) Šelomo ben Yedidyah ʾAharon hat-troqi, Sep er ʾapiryon ʿaśa lo, którą opracował Elgamil (Szełomo ben Yedidyah Aharon ha-troqi, Sep er ʾapiryon ʿaśa lo, ʿaraḵ lehahdir Joseph Elgamil, Ramla 5760 [1999 r.]. 13 Z nazwy są znane m.in. takie jego pieśni jak שׁ חוֹת עם שירים ליוצר היצורים czy też.שאי זמרהנפשי 14 Akhiezer oraz Lasker piszą, że autor Wojny u bram ( שערים (לחם w tej kwestii naśladował mędrców karaimskich jeszcze z czasów islamskich (które to czasy nazywa się też babilońskimi) (Akhiezer 2011: 97-98, także przyp. 5). Czasy te wiążą się ściśle z okresem, w którym działali geʾonim.(גאונים) Byli to przywódcy jesziw w Surze i Pumbedicie w Babilonii oraz przywódca jesziwy w Izraelu, którzy przewodniczyli ludowi izraelskiemu pod islamskim rządem od początku podboju muzułmanów. Na terenie Izraela okres geʾonim kończy się wraz z podbojem krzyżowców [to jest wraz z końcem XI wieku S.K.]. Natomiast okres ten na obszarze babilońskim kultury żydowskiej zakończył
Solomon ben Aaron 79 teologicznego, jaki prowadził z rabbanitami, żył z nimi w przyjacielskich stosunkach. To samo tyczy się jego kontaktów z przedstawicielami wiary protestanckiej, jak i katolickiej (Elgamil 1999: 13-14; Akhiezer 2011: 103) 15. Dość powiedzieć, że prywatnie wysoko cenił sobie poetyckie tłumaczenie psalmów biblijnych pióra Jana Kochanowskiego (chodzi o Psałterz Dawidów, który był oczywiście przekładany z łaciny) i to na tyle, że własne tłumaczenie niektórych psalmów na język karaimski miał oprzeć (czy też wzorował się) na tekstach Jana z Czarnolasu (Akhiezer 2011: 101)., אפריון עשה לו) lo, Jego najważniejszym dziełem jest ʾAppiryon ʿaśa שיר השירים 3,9; ʻuczynił sobie lektykęʼ, słowa te są nawiązaniem do Pnp które zostało napisane prawdopodobnie około 1696 roku 16,(פרק ג, פסוק ט na prośbę Johanna Puffendorffa, rektora Królewskiej Akademii w Rydze (Elgamil 1999: 11; Astren 2004: 252-253) 17. Powstanie tej pracy ma swoje geopolityczne praźródło. Trudno powiedzieć, na ile Karol XI, ówczesny król Szwecji, oraz jego syn Karol XII osobiście żywo interesowali się losami karaimów, a na ile chcieli wzmocnić swoją władzę w państwie kosztem wykorzystania religii, a szczególnie wiary swych poddanych, poprzez serwowanie wiary walczącej i wrogiej wobec innych wyznań chrześcijańskich (czym miał być w ówczesnej Szwecji luteranizm). Karaimi pod względem wyswobodzenia się spod władzy się wraz z podbojem Bagdadu przez Mongołów w 1258 roku (ostatnia działająca jesziwa na tym terenie znajdowała się właśnie w tym mieście). Więcej w: Erder (2004: 33). Na marginesie warto wspomnieć, że w dwu wzmiankowanych w przytoczonym tu cytacie miejscowościach zredagowano Talmud Babiloński. 15 Pewnego rodzaju otwartość wobec obcych kultur charakteryzuje też karaimów żyjących na innych terenach, jak na przykład w Galicji, w której ich męski ubiór, a nawet fryzura, niczym nie różniły się od chrześcijańskich (Kizilov 2009: 192). Podobnie (gdy mowa o relacjach z innowiercami) sprawa wyglądała nieco później na Krymie, który utracił w 1783 roku niepodległość (chodzi tu o Chanat Krymski) na rzecz przyłączenia do mocarstwa carycy Katarzyny II. W spisywanej w owych wojennych czasach kronice jej karaimski autor, Azaria ben Eliyahu, wyraża troskę nie tylko o losy swoich współwyznawców, ale także chrześcijan, którzy niemało mieli wycierpieć z rąk muzułmańskich Tatarów (Kubicki 2012). 16 Informacja ta jest zamieszczona w odautorskiej przedmowie do tegoż traktatu. Podana jest tu data według skróconej rachuby hebrajskiej, to jest 11). czyli 5456 rok (Elgamil 1999:,תנ''ו 17 Nazwisko szwedzkiego profesora (pisownia Pufendorff) pojawia się także w książce Anthony F. Uptona, pt. Charles XI and Swedish Absolutism, aczkolwiek poza kontektsem karaimów (Upton 1998: 254). Trudno też orzec, czy na pewno chodzi o tego samego człowieka.
80 oficjalnego judaizmu przypominali tutaj luteran, stąd ich historię można było łatwo wykorzystać we własnej propagandzie religijnej 18. W każdym razie do Trok przybył wysłannik króla szwedzkiego, profesor Peringer z uczelni w Uppsali, aby poznać bliżej i zarazem głębiej zbadać tę grupę religijną (Zajączkowski 1961: 79). W ramach rewizyty i wykładów gościnnych Szełomo ben Aharon z Poswola przybył do Rygi w 1696 roku (lub rok później) z pierwszą wersją ʾAppiryon ʿaśa lo (Astren 2004: 252-253). Prawdopodobnie wizyty takie w Szwecji były dwie druga na specjalne zaproszenie króla Karola XII, aczkolwiek tę rzecz należałoby sprawdzić w annałach dokumentów uniwersyteckich w Rydze, jak i w Upssali (Elgamil 1999: 11) 19. 18 Karol XI, król Szwecji, ur. 1655, zm. 1697 (czyli w roku, w którym Szełomo Aharon z Poswola miał być z wizytą w Szwecji). Jak już w głównym wątku zasugerowałem, religia pod rządami Karola XI była narzędziem wzmacniającym jego autorytarną władzę. Król miał poniekąd bezpośredni wpływ na to, które osoby mogły brać udział na przykład w wyborze na biskupa. Należy jednak dodać, że w tym względzie jego władza nad duchownymi nie była tak nieograniczona, jak by się to mogło wydawać. Potrafił on bowiem wpływać na ważniejsze osoby duchowne, lecz nie na cały ruch religijny. W zakresie ideologicznym król był zwolennikiem biblijnej idei, że wszelka władza pochodzi od samego Boga (którą interpretował literalnie), stąd cytując Rz 13,1 i nn., automatycznie pragnął zamknąć usta swoim oponentom. Trudno jednak orzec, na ile sam był osobą wierzącą, a na ile z pobudek czysto politycznych był od roku 1686 zainteresowany zredagowaniem nowego katechizmu (a nawet próbował namówić biskupów na nowe tłumaczenie Biblii, którego to celu nigdy nie zrealizowano). Pewne jest, że wiary, jaką innym zalecał, nie charakteryzowała wolność, jak pisze bowiem Upton: Charles XI had warned Uppsala in 1689 that all teaching must be in accord with accepted doctrine, and academic discussion must accept this limitation. Więcej: Upton (1988: XII-XIV, 169-170 (cytat: 173)). 19 Także i ojciec Karola XII, Karol XI, prowadzący na początku XVIII w. batalie wojenne z Polską, popierał prowadzenie badań nad społecznością karaimską na Litwie. W odpowiedzi na to zainteresowanie, inny słynny karaimski pisarz, Mordechaj ben Nisan z Kukizowa streścił krótko (w formie odpowiedzi, na prośbę Jakuba Friglanda, Holendra) dzieje karaimów litewskich oraz ogólne różnice w stosunku do judaizmu żydów rabbanicznych w tekście pt. Dod Mordeḵay ( מרדכי,(דד który już w 1714 r. został przetłumaczony na łacinę (NOTITIA KARAEORUM EX MARDOCHAEI KARAEI RECENTIORIS, TRACTATU HAURIENDA, QUEM EX MS. CUM VERSIONE LATINA NOTIS ET PRAEFATIONE DE KARAEORUM REBUS SCRIPTISQUE EDIDIT JOANNEH CHRISTOPHORUS WOLFIUS, HEBR. ET ORIENTAL. LINGG. PROF. PUBL. Accedit in calce JACOBI TRIGLANDII, Differtatio de KARAEIS cum Indicibus variis recufa, HAMBURGI et LIPSIAE, Impenfis CHRISTIANI LIEBEZEIT, ANNO R.S. СIϽ IϽСС XIV; sam tekst miał powstać w 1699 roku). Synowi władcy szwedzkiego, to jest
Solomon ben Aaron 81 Istnieją dwie wersje ʾAppiryon ʿaśa lo: jedna starsza, pierwotna przez badaczy nazywana krótszą oraz druga, tak zwana dłuższa. Wersja krótsza została sporządzona około 1696 roku na prośbę wspomnianego wyżej prof. Puffendorffa i była skierowana do odbiorcy zewnętrznego względem wiary karaimskiej. Wersja zaś dłuższa stanowi przeredagowaną wersję krótszej, którą autor poszerzył dla karaimskiego odbiorcy, o czym nie omieszkał wspomnieć we wstępie do tej wersji tekstu (Akhiezer 2011: 100). W dziele tym zawarte są wszystkie przykazania karaimów, a także zebrane są odpowiedzi na zarzuty rabbanitów o fałszywość karaimskiej wiary 20. Wersja krótsza została opublikowana w 1830 r. w Wiedniu. Szełomo ben Aharon jest też autorem innego ważnego tekstu, dotyczącego różnic wyznaniowych i liturgicznych, a także kulturowych לחם ( bram pomiędzy rabanitami a karaimami, a mianowicie Wojna u Najstarszy znany mi rękopis pochodzi z 1730 roku, co oznacza, że.(שערים został spisany jeszcze za życia jego autora (sygnatura w Narodowej Bibliotece Izraela w Jerozolimie: F 21357; oryginał znajduje się w Oxfordzie, w Bodleian Library, sygnatura: Heb.e.12 2/2777). Jego kopistą był niejaki מרדכימעלי בכמה''רסגןנר''ו (Mordechaj, wysoko ceniony syn czcigodnego nauczyciela, ribbiego Segana 21, niech strzeże go Miłosierny i da mu zbawienie), który dyskurs ów miał przepisywać w Kukizowie ( (קוקיזוב קוכיזוב 22. W Narodowej Bibliotece Izraela w Karolowi XII, poświęcił ten sam autor inny traktat o podobnej tematyce, a mianowicie Leḇuš malḵut ( מלכות (לבוש (Elgamil 1981: 58-59; Astren 2004: דד ( Mordeḵay 255-256). Zob. także krótkie spostrzeżenie na temat treści Dod jednego ze współczesnych badaczy (אפריון עשה לו ( lo ) oraz ʾAppiryon ʿaśa י מרדכ prawa religijnego, który pisze, że prace te są schematycznym ujęciem sporu pomiędzy karaimami a rabbanitami (Corinaldi 1984: 27). 20 Simha Icchak ben Mosze Łucki nic nie wspomina o dwóch wersjach tegoż traktatu (Łucki 2002: 146-147). 21 Prawdopodobnie, jak wynika z kontekstu, jest to imię własne. Hebr. segan oznacza ʻzastępcę, wice-ʼ i właśnie podług tego wyrazu wokalizuję tutaj to słowo. Nazwisko to nie pojawia się ani w archiwum w Symferopolu, ani w słowniku Eliaszewicza, a u Manna (1972: 1180) znalazłem,שמואלסגןtylko bez wokalizacji ani łacińskiego odpowiednika nazwiska tej osoby, zaś w innym miejscu (tamże: 256) wyraz ten jest w pełni zwokalizowany, aczkolwiek jego.(סגןהכהניםkontekście znaczenie jest pospolite (występuje w 22 Inne nazwy: Kukizów, Krasny Ostrów. W 1880 r. z 609 mieszkańców ok. 100 było wyznania mojżeszowego (przeszło 200 katolików i ponad 300 wyznania prawosławnego). Karaici mieli z miejscowości tej przenieść się po roku 1831 do swych współbraci do Halicza. W mieście tym był rynek zwany karaickim, na którym karaimi mieli handlować. Słownik przytacza też znaną historię Jakóba Friglanda i Mardocheja [sic!] (Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i
82 Jerozolimie znajduje się 15 mikrofilmów, na których są zdjęcia manuskryptów Laḥem šeʿarim. Wojna u bram jest tekstem typu šeʾelot u-tešuḇot (dosł. ʻpytania i odpowiedziʼ), ותשובות,שאלות co po polsku zazwyczaj oddaje się jako responsa. W tekście tym rabbanita, zwolennik Tory ustnej ( Mędrzec, mój Nauczyciel i Mistrz oraz Wielki Uczony, Zuhman, syn Mędrca, mojego Nauczyciela i Mistrza oraz Wielkiego Uczonego, Kalmana ), zadaje karaicie, zwolennikowi Tory pisanej ( Szanowny Pan Abraham, syn Szanownego i Wielce Oddanego pana Gerszona ) 23, krótkie pytania związane z karaicką halachą. Odpowiedzi karaity są zazwyczaj rozbudowane, nadto wpleciono w nie różne cytaty nie tylko z Biblii Hebrajskiej (na poparcie słuszności danej reguły prawno-religijnej u karaitów), ale i Talmudu, czy nawet z Rambama משנה תורה, Mišne Tora (by pokazać, gdzie rabbanici w swojej halasze popełniają błąd). Całość,,הקדמה ( Wstępu nie licząc poetyckiego, rymowanego i wierszowanego hakdama), dzieli się na dwie części, w których zawiera się po 15 pytań i udzielonych na nie odpowiedzi (choć w tekście hebrajskim używa się tu terminu nie pytanie, lecz twierdzenie, od słowa,טענה ṭeʿana). Do innych ważniejszych pism Szełomo ben Aharona z Poswola można zaliczyć, między innymi, Migdal ʿoz עז),מגדל ʻwieża mocyʼ teologiczna rozprawa na temat chrześcijaństwa, w której negowane są jego podstawy;, רך וטוב) odnośnie tytułu por.: Sdz 9,51; Ps 61,4; Prz 18,10), Raḵ wa-ṭoḇ ʻdelikatny a dobryʼ praca z dziedziny gramatyki, pisana metodą zadawania pytań i udzielania na nie odpowiedzi; tytuł zaczerpnięty z Rdz 18,7) oraz Ḥanoḵ lan-na ar חנוך לנער), ʻwpajaj młodzieńcowiʼ książka o wychowaniu młodzieży; por. Prz 22,6) (Łucki 2002: 146; Arye 1988: 60-61; Elgamil 1979: 180). Niestety, tylko tyle, jak na razie, można powiedzieć o życiu i twórczości naukowej, teologicznej, jak i artystycznej Szełomo ben Aharona z Poswola. innych krajów słowiańskich, t. IV, s. 853 i n.). 23 Wydaje się, że obie postaci są fikcyjne. Jeśli chodzi o tekst Wojny u bram, to niedługo zostaną opublikowane w związku z nim dwa, mojego autorstwa, artykuły. Pierwszy będzie dotyczył ogólnej charakterystyki tego tekstu (także kontrowersji związanej z poprawnym odczytaniem tytułu, bo mamy tu przynajmniej dwie możliwości, to jest albo Laḥem šeʿarim, albo Leḥem śeʿorim, czyli ʻchleb jęczmiennyʼ), zaś w drugim zostanie zaprezentowane pierwsze polskie tłumaczenie jak na razie przedmowy Szełomo ben Aharona z Poswola do tegoż dialogu. Przedmowa ta jest o tyle ciekawa, że wprowadza czytelnika, w sposób trochę poetycki, w lekturę Laḥem šeʿarim, podaje pobudkę, dla której karaicki uczony i duchowny postanowił napisać tego typu dziełko, a także powody, dla których karaici nie przyjmują Tory ustnej.
Solomon ben Aaron 83 Natomiast to, czym potencjalnie dysponujemy, czyli różnojęzyczne teksty pisarzy szczególnie karaimskich (wliczając w to korespondencję prywatną, druki akcydensowe, pinkasy itd.), czeka nadal na swoich pierwszych czytelników, a zarazem wnikliwych badaczy, którzy chcieliby je wydać. Bibliografia Akhiezer, Golda, Daniel Lasker. 2011. Šelomo ben ʾAharon miṭ-ṭroqi we- שלמהבןאהרןמטרוקיוחיבורוהאנטי-) ʿoz ḥibburo ha-ʾanṭi noṣri Migdal Dan Shapira, Daniel Lasker (red.). Qarʾae mizraḥ :(נוצרי מגדל עוז ʾEyropa bad-dorot ha-ʾaḥaronim. Jerusalem: Maḵon ben Ṣḇi le-ḥeqer qehilot Yiśraʾel bam-mizraḥ šel yad Yiṣḥaq ben Ṣḇi we-ha-ʾuniḇersiṭa ha-ʿiḇrit bi-yerušalayim. Aryeh, Yoseph Gur. 1988. Haq-qaraʾim bi-ṣep on-mizraḥ ʾeyropa bi-mʾat ha-15 ha-16 we-ha-17 we-ziqqatam laq-qaraʾim be-ʾimperya ha- הקראים בצפון-מזרחאירופהבמאתה- 15 ה- 16 וה- 17 וזיקתםלקראים ( ʾotomanit [Praca magisterska napisana na Uniwersytecie.(באימפריה העות'מנית w Tel Awiwie pod kier. prof. Zvi Ankori, wrzesień 1988 r.] Astren, Fred. 2004. Karaite Judaism and Historical Understanding. Columbia: University of South Carolina Press. המעמד ( haq-qaraʾim Corinaldi, Michael. 1984. Ham-maʿamad ha-ʾiši šel Mas. Jerusalem: Rʾuḇen.(האישישלהקראים Elgamil, Yoseph. [1999]. Qorot ḥaye ham-meḥaber Šelomo Yedid-Yah :( קורות חיי המחבר שלמה ידידיה בן אהרן הזקן ( haz-zaqen ben ʾAharon ספר ( lo Szełomo ben Yedidyah Aharon z Trok, Sep er ʾappiryon ʿaśa ʾElgamil. Ramla: Y..(אפריוןעשהלו Elgamil, Yoseph. 1979. Toldot hay-yahadut haq-qaraʾit. Qorot ḥaye haq- תולדותהיהדותהקראית. ( Yisraʾel qehila haq-qaraʾit be-galut u-ḇe-ʾereṣ Vol. 1. Ramla: Ham-Moʿaṣa.(קורותחייהקהילההקראיתבגלותובארץ-ישראל ha-ʾarṣit šel hay-yehudim haq-qaraʾim be-yiśraʾel. Elgamil, Yoseph. 1981. Toldot hay-yahadut haq-qaraʾit. Qorot ḥaye haq- תולדותהיהדותהקראית. ( Yisraʾel qehila haq-qaraʾit be-galut u-ḇe-ʾereṣ Vol. 2. Ramla: Ham-Moʿaṣa.(קורותחייהקהילההקראיתבגלותובארץ-ישראל ha-ʾarṣit šel hay-yehudim haq-qaraʾim be-yiśraʾel. Erder, Yoram, 2004. ʾAḇle Ṣiyyon haq-qaraʾim u-mgilot Qumrʾan le-toldot אבליציוןהקראיםומגילותקומראןלתולדות ( ha-rabanit ḥalup a lay-yahadut ham-meʾuḥad. Tel Aviv: Haq-qibbuṣ.(חלופהליהדותהרבנית Gottlober, Abraham B. 1865. Bikkoreth Łetoldoth Hakkaraim. Vilno: Qedem..(מאירתעינים) ʿeynayim Ha-Lucki, Simha Icchak ben Mosze. 2002. Meʾirat
84 Aszdod: Maḵon tip ʾeret Yosep le-ḥeqer hay-yahadut haq-qaraʾit. Kizilov, Mikhail. 2009. The Karaites of Galicia. An Ethnoreligious Minority among the Ashkenazim, the Turks, and the Slavs, 1772-1945. Leiden Boston: Brill. Kubicki, Sebastian. 2012. Kronika II poł. XVIII w. karaima Azarii ben Eliahu Wydarzenia, które działy się na Krymie w okresie panowania chana Szahina Gereja. Opracowanie tłumaczenie komentarz. Toruń: Wyższa Szkoła Filologii Hebrajskiej [niepublikowana praca licencjacka]. Mann, Jacob. 1972. Texts and Studies in Jewish History and Literature. Vol. II: Karaitica with 4 facsimiles. New York: Ktav Publishing House. Sulimierski, Filip, Bronisław Chlebowski i in. (red.). 1880-1992. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, (od poł. t. VI). Warszawa: nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. Upton, Anthony F. 1998. Charles XI and Swedish Absolutism. Cambridge: Cambridge University Press. Zajączkowski, Ananiasz. 1961. Karaims in Poland. History Language Folklore Science. Warszawa Paris: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Mouton & Co. Abstract Solomon ben Aaron of Poswol This article aims to present the intellectual work of a prominent Karaite scholar, Solomon ben Aaron s (of Poswol, Wilna and Troki), who was a man of great knowledge and extensive reading, including rabbinic literature. He was born in Poswol before 1665, and died in Troki in 1745 at an age exceeding 80 years. Solomon was the author of many religious writings and polemical tracts about Karaite practices and customs, such as ʾAppiryon ʿaśa lo, Migdal ʿoz, Raḵ wa-ṭoḇ, Ḥanoḵ lan-na ar and Laḥem šeʿarim (known as Leḥem śeʿorim). He also wrote poems. Solomon b. Aaron was head of a Karaite Bet-Din (in Wilna), as well as a religious head of the Lithuanian Karaites. Of his private life hardly anything is known. Due to lack of data one cannot give a full picture of his life; the article thus compiles information gathered from various Hebrew texts. Alongside Karaite literature, the article employs recent findings into Karaism to verify information within the Karaite texts. Keywords: Solomon b. Aaron (Szełomo ben Aharon), Karaites, biography