PREAMBUŁA ROZDZIAŁ 1 WPROWADZENIE

ŻYCIE I MISJA DIECEZJALNEJ SZKOŁY NOWEJ EWANGELIZACJI ŚŚ. CYRYLA I METODEGO W BIELSKU-BIAŁEJ (KONSTYTUCJE WSPÓLNOTY ŚŚ. CYRYLA I METODEGO) PREAMBUŁA Wypełniając nakaz misyjny Jezusa Chrystusa, ewangelizujemy cały świat w mocy Ducha Świętego; formując się przez Słowo Boże we Wspólnocie, stajemy się uczniami Zmartwychwstałego. ROZDZIAŁ 1 WPROWADZENIE 1. Diecezjalna Szkoła Nowej Ewangelizacji śś. Cyryla i Metodego w Bielsku-Białej (DSNE) wpisuje się w nurt katolickich kerygmatycznych szkół nowej ewangelizacji w Polsce oraz stanowi integralną część sieci Szkół Ewangelizacji św. Andrzeja (SESA). W związku z tym Dyrektor DSNE przynależy do Ogólnopolskiej Rady Dyrektorów Katolickich Kerygmatycznych Szkół Nowej Ewangelizacji, a DSNE związana jest z Biurem Krajowym SESA. 2. DSNE jako Wspólnota realizuje program SESA oraz korzysta z własnego dorobku ewangelizacyjno-formacyjnego. 3. DSNE stanowi Wspólnotę o integralnej chrześcijańskiej formacji. 4. DSNE podlega bezpośrednio Biskupowi bielsko-żywieckiemu. ROZDZIAŁ 2 CHARAKTER WSPÓLNOTY. DROGA DUCHOWA CZŁONKÓW WSPÓLNOTY Życie we wspólnocie Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego jest formą realizacji chrześcijańskiego powołania do świętości i stanowi sposób zaangażowania ewangelizacyjnego podejmowanego w Kościele Katolickim. Fundamentalnym motywem życia i misji jest wielki nakaz misyjny Jezusa Chrystusa: Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody (Mt 28, 19a). Wspólnota poważnie traktuje swoje powołanie w Kościele i z entuzjazmem podejmuje służbę apostolską, najpierw poprzez ciągłą ewangelizację i nawrócenie członków, a następnie przez ewangelizację zewnętrzną. Do podstawowych filarów duchowości DSNE należą wskazane niżej rzeczywistości. 1. OSOBISTE NAWRÓCENIE a) zgodnie z pierwszymi słowami Jezusa nauczającego Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15) członkowie Wspólnoty podejmują codzienne nawrócenie, rozumiane jako nawrócenie ku Bogu (codzienny wybór pierwszeństwa Boga) i nawrócenie od grzechu i słabości (codzienna praca nad sobą); b) nawrócenie rozumiane jest jako rzeczywistość wynikająca z odkrycia miłości Boga Ojca, wyrażonej najpełniej w zbawieniu ofiarowanym przez Jezusa Chrystusa, 1

zgodnie ze słowami Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16); c) nawrócenie to również życie w prawdzie i całkowitej uczciwości wobec Boga, siebie i innych ludzi. 2. WYBÓR JEZUSA CHRYSTUSA PANA a) osobista wiara w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i publiczne wyznanie Go za osobistego Pana jest podstawą życia chrześcijańskiego, a przez to przynależności do Wspólnoty; wynika to z apostolskiego pouczenia Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do sprawiedliwości, a wyznawanie jej ustami do zbawieni (Rz 10, 9-10); b) osobista relacja z Jezusem Chrystusem związana jest z poddaniem Jego władzy wszystkich wymiarów życia osobistego (emocjonalnego, uczuciowego, umysłowego itd.), rodzinnego, zawodowego, społecznego i wspólnotowego; c) życie w prawdziwym przymierzu z Jezusem Chrystusem domaga się integracji aspektu duchowego z całością życia, idąc za słowami św. Pawła: Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, na chwałę Bożą czyńcie (1 Kor 10, 31). 3. PRZYMIERZE Z DUCHEM ŚWIĘTYM a) członkowie Wspólnoty w sposób szczególny wzrastają w relacji z Duchem Świętym, danym Kościołowi, zgodnie z obietnicami Jezusa Chrystusa: A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem (J 14, 25), Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy (J 16, 13a) oraz ze słowami św. Pawła: Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus (1 Kor 12, 3b); b) członkowie podejmują codzienną modlitwę do Ducha Świętego i budują osobową relację z Nim; przez tą więź otwierają się na dary Ducha Świętego (by czuć i myśleć jak Jezus), na owoce Ducha Świętego (by żyć jak Jezus) oraz na charyzmaty Ducha Świętego (by działać jak Jezus); c) Wspólnota kształtuje świadomość, że skuteczna ewangelizacja możliwa jest jedynie w Duchu Świętym, który wzbudza głoszenie, kruszy serca ewangelizowanych oraz wzbudza charyzmaty, które są konieczne w nowej ewangelizacji; to wyznacza charyzmatyczny charakter Wspólnoty. 4. ŻYCIE I EWANGELIZACJA W PERSPEKTYWIE PARUZJI a) Fundamentem życia i posługiwania DSNE są obietnice Jezusa: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 20b) oraz Zaiste, przyjdę niebawem (Ap 22, 20a); relacja z Jezusem Chrystusem Zmartwychwstałym i oczekiwanie Jego powtórnego przyjścia jest codziennym doświadczeniem członków Wspólnoty, a konieczność ewangelizacji staje się wyraźną opcją życia wynikającą z autentycznej troski o bliźnich; b) DSNE podejmuje biblijne wskazania odnośnie do ewangelizacji oraz czerpie z kościelnych dokumentów ws. ewangelizacji; c) członkowie Wspólnoty podejmują trud pierwszej ewangelizacji niewierzących lub niepraktykujących oraz tych, którzy traktują wiarę jedynie powierzchownie i tradycyjnie; przyświecają im napomnienia św. Pawła: Głoś naukę, nastawaj w porę i nie w porę, wykazuj błąd, napominaj, podnoś na duchu z całą cierpliwością w każdym nauczaniu (2 Tm 4, 2); dotyczy to osób z rodziny, sąsiedztwa, miejsca pracy itd.; d) członkowie Wspólnoty podejmują również, zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z formacji, trud formowania wierzących, członków innych wspólnot i ruchów w celu kształtowania ewangelizatorów (wg dokumentów SESA, wskazań odpowiedniej władzy kościelnej i ustaleń Stowarzyszenia); 2

e) ewangelizacja podejmowana jest we wspólnocie, zgodnie ze świadectwem Ewangelii: Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły (Mk 16, 20). 5. JEDNOŚĆ Z KOŚCIOŁEM a) DSNE stanowi jedną z wielu dróg formacji chrześcijańskiej w Kościele Katolickim, przez co wypełniane jest słowo Boże: Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dz 2, 42); b) istotnym elementem życia Wspólnoty jest troska o czystość wiary katolickiej, chrześcijańskie posłuszeństwo pasterzom Kościoła (papieżowi, biskupom) poprzez posłuszeństwo pasterzowi Wspólnoty, zgodnie ze biblijnym wezwaniem: Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać z tego sprawę (Hbr 13, 17); c) członkowie Wspólnoty są w jedności z Biskupem miejsca, którego w DSNE reprezentuje kapłan będący Dyrektorem DSNE; wyrazem tej jedności jest regularne coroczne sprawozdanie z życia i misji Wspólnoty przedstawiane Biskupowi miejsca oraz prośba o rozeznanie w szczególnych inicjatywach; d) Dyrektor podejmuje odpowiedzialność przed Kościołem za życie i działania DSNE. 6. ŻYCIE MODLITEWNE a) osobista i żywa relacja z Bogiem jest podstawą wszelkiego poznania Boga i posługiwania apostolskiego; b) ewangeliczne pouczenie, że Zawsze należy się modlić i nie ustawać (Łk 18, 1) oraz apostolskie wezwanie Nieustannie się módlcie (1 Tes 5, 17) wyznacza kierunek rozwoju duchowego członków Wspólnoty poprzez podejmowanie modlitwy osobistej i wspólnotowej, zgodnie z biblijnym napomnieniem Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań ( ), ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień (Hbr 10, 25); c) szczególnymi formami modlitwy członków Wspólnoty są: modlitwa osobista: rozważanie Pisma Świętego, modlitwa spontaniczna, modlitwa ciszy, adoracja, różaniec, modlitwa Jezusowa, inne praktyki modlitewne Kościoła, modlitwa wspólnotowa: Eucharystia, spotkania modlitewne, spotkania grupowe, kursy SESA i DSNE, rekolekcje i inne działania. 7. ŻYCIE SŁOWEM BOŻYM a) zgodnie z pouczeniem apostolskim Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa (Rz 10, 17) członkowie Wspólnoty troszcząc się o wiarę podejmują codzienne czytanie i rozważanie Słowa Bożego; b) kontakt ze Słowem Bożym realizowany jest poprzez: osobiste czytanie duchowne lub medytacja, studium tematyczne Biblii, wspólne czytanie Biblii (podczas spotkań w grupach i okolicznościach), udział w kursach SESA i DSNE, konferencje i warsztaty biblijne; c) troska o biblijny charakter głoszeń, konferencji, świadectw. 8. ŻYCIE LITURGICZNE a) źródłem życia chrześcijańskiego jest wspólnota z Bogiem przez Ciało i Krew Jezusa Chrystusa dane w Eucharystii, zgodnie ze słowem Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym (J 6, 54); b) wyrazem życia zorientowanego na Eucharystię jest troska o łaskę uświęcającą poprzez unikanie grzechu i częstą spowiedź (zgodnie z zasadą: żaden dzień w grzechu ciężkim); c) duchowość liturgiczno-eucharystyczna przejawia się m.in. poprzez: 3

częsty i czynny udział w Eucharystii, troskę o piękno celebracji Eucharystii, zgodnie z przepisami Kościoła Katolickiego, podejmowanie praktyki adoracji Najświętszego Sakramentu, podejmowanie w wybranym zakresie modlitwy Liturgią Godzin (wg wskazań formacji). 9. DROGA UZDROWIENIA I UWOLNIENIA a) istotnym elementem formacji dojrzałego chrześcijanina jest doświadczenia uzdrowienia wewnętrznego i uwolnienia od wpływu ducha złego; podstawą są słowa Jezusa: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (Mt 11, 28); b) proces uzdrowienia i uwolnienia realizowany jest poprzez: modlitwę wstawienniczą o uzdrowienie wewnętrzne udział w kursie Rafael lub alternatywnej formy rekolekcji uzdrowienia modlitwę o uwolnienie, będącą zamknięciem dotychczasowego życia i zerwaniem wszelkich więzów ze złem, również popełnianym nieświadomie. 10. FORMACJA OSOBISTA a) członkowie Wspólnoty podejmują integralną formację osobistą, by w procesie wzrastania w człowieczeństwie i wierze otrzymać Boże obietnice zawarte w proroctwie I dam wam serca nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, zabiorę wam serca kamienne, a dam wam serca z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali (Ez 36, 26-27); b) celem formacji jest dojrzałość osobista, rozwój życia duchowego, zaangażowanie apostolskie; c) członkowie Wspólnoty podejmują integralną formację, na którą składają się m.in. następujące wymiary: ludzki (kształtowanie charakteru, relacji międzyludzkich, uzdrowienie wewnętrznych zranień itd.), duchowy (modlitwa, życie sakramentalne, radykalizm życia), teologiczny (formacja biblijna, teologiczna, eklezjalna, historyczna), wspólnotowy (kształtowanie zdolności do życia we wspólnocie), apostolski (kształtowanie ewangelizatorów, podejmowanie służby ewangelizacyjnej). 11. DUCHOWOŚĆ KOŚCIOŁA POWSZECHNEGO a) członkowie Wspólnoty wpatrzeni w swoich patronów święty Cyryla i Metodego budują swoją wiarę w oparciu o duchowość Kościoła powszechnego, zachodniego i wschodniego; b) przez życie duchowością cyrylometodiańską istotnym elementem duchowości DSNE jest budowanie mostów pojednania między chrześcijanami i zaangażowanie ekumeniczne, zgodnie z nauczaniem i praktyką Kościoła Katolickiego; c) podstawą duchowości cyrylometodiańskiej są słowa Jezusa: ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1, 8). 12. OTWARTOŚĆ NA BLIŹNIEGO a) szczególnym wymiarem życia chrześcijańskiego jest troska o drugiego człowieka i autentyczna otwartość na niego, zgodnie ze słowami Jezusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40) oraz z 4

wezwaniem apostolskim: Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełnicie Prawo Chrystusowe (Ga 6, 2); b) miłość braterska realizowana jest m.in. poprzez: pomoc duchową i materialną, autentyczne zainteresowanie (jest to szczególne zadanie dla małych grup), odpowiedzialność za bliźniego, upomnienie braterskie, troska o zbawienie bliźniego. ROZDZIAŁ 3 CELE I POSŁUGIWANIE 1. Cele istnienia i misji DSNE wyznaczają: a) dokumenty SESA b) zadania wyznaczone przez Biskupa miejsca związane z ewangelizacją i formacją wiernych lub ewentualnie inne (które nie utrudniają wypełniania podstawowych zadań) c) Statut Stowarzyszenia: Diecezjalna Szkoła Nowej Ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego 2. Podstawowym celem jest nowa ewangelizacja, oparta na integralnej i głębokiej formacji członków Wspólnoty. 3. Na działania DSNE składają się a) prowadzenie kursów SESA i kursów autorskich; b) prowadzenie rekolekcji i misji parafialnych; c) prowadzenie rekolekcji dla wspólnot i ruchów katolickich; d) prowadzenie innych projektów ewangelizacyjnych, formacyjnych; e) służby wynikające z posłania ewangelizacyjnego (np. modlitwa wstawiennicza, modlitwa o uwolnienie, wspieranie katechezy itd.). ROZDZIAŁ 4 METODA FORMACJI I DZIAŁAŃ APOSTOLSKICH 1. Metoda formacji i działań wyznaczają następujące zasady: a) Ke-Ka-Ko (kerygmat charyzmaty wspólnota) KERYGMAT wszelkie działania apostolskie prowadzą uczestników do osobistej decyzji wyboru Jezusa Chrystusa za osobistego Pana oraz ukazują prawdy wiary chrześcijańskiej jako istotne dla życia; CHARYZMATY podkreślanie i praktykowanie korzystania z darów i charyzmatów Ducha Świętego jako źródła ewangelizacji z mocą (zgodnie z biblijnymi i eklezjalnymi zasadami rozeznawania i posługiwania) WSPÓLNOTA podejmowanie działań we wspólnocie osób posługujących oraz ukazywanie roli życia we wspólnocie b) teoria i praktyka zasadniczo na działanie (kursy, rekolekcje, wykłady, spotkania grupowe itd.) składa się element teoretyczny, po którym podejmuje się konkretne przepracowanie praktyczne (zwane dynamiką). 2. Podstawową narzędziem ewangelizacji (formacji) są kursy SESA oraz kursy autorskie. Dokumenty SESA i wytyczne Biura Krajowego normują sposób przeprowadzania kursów. 3. Kursy to forma rekolekcji przeprowadzanych wg zasad SESA. 5

ROZDZIAŁ 5 KRĘGI PRZYNALEŻNOŚCI I FORMACJA Przynależność do DSNE obejmuje 6 kręgów, które wyznaczają również charakter formacji chrześcijańskiej. 1. SYMPATYCY osoby uczestniczące w spotkaniach modlitewnych, spotkaniach otwartych, wykładach, kursach organizowanych przez DSNE (Wspólnota nie bierze odpowiedzialności za rozwój duchowy osób). 2. FORMACJA PRZYGOTOWAWCZA czas kilku miesięcy przed corocznym dniem przyjęcia kandydatów do Wspólnoty na formację podstawową a) udział w spotkaniach modlitewnych prowadzonych przez DSNE b) udział w grupie początkowej (czytanie słowa Bożego, dzielenie się wiarą, podstawy życia chrześcijańskiego) c) aspiranci proszą pisemnie o przyjęcie do Wspólnoty i odbywają rozmowę z Dyrektorem lub osobą wyznaczoną przez niego; Dyrektor podejmuje decyzję o przyjęciu na formację podstawową, przez co osoby stają się kandydatami. 3. FORMACJA PODSTAWOWA 2 lata a) warunkiem wstępnym jest kurs Nowe Życie ; b) kandydaci przyjmowani są z zachowaniem obrzędu przyjęcia stosowanego w DSNE; c) obejmuje formację wstępną (ewangelizacja, formacja ludzka, dynamika modlitwy, podstawy życia duchowego); d) formacja obejmuje następujące aspekty ludzki proces uzdrowienia wewnętrznego, przepracowania osobistych trudności, uporządkowanie emocji i uczuć, nauka odpowiedzialności i budowania więzi międzyludzkich opartych na Ewangelii, biblijno-teologiczny studium Biblii, spotkania tematyczne w małej grupie dotyczące podstaw życia chrześcijańskiego, udział w kursach SESA i DSNE; rok II podejmuje zgłębienie Wyznania Wiary, duchowy pogłębienie życia modlitewnego, ewangelizacyjny wspieranie działań apostolskich Wspólnoty, wspólnotowy poznanie historii i prawa wspólnotowego; e) formacja podejmowana przez: spotkania modlitewne, wspólnotowe, Eucharystie z modlitwą o uzdrowienie, spotkania małej grupy (animator spoza grupy), spotkania rocznikowe, dni skupienia, kursy, zwłaszcza Emaus, Jan, Historia zbawienia, Rafael. f) każdy rok formacyjny kończy się indywidualnym skrutynium prowadzonym przez Dyrektora lub osobę przez niego wyznaczoną jest to podsumowanie etapu formacji, ocena wzrostu i zaangażowania oraz dopuszczenie do dalszego etapu lub stwierdzenie konieczności powtórzenia etapu formacji; g) etap kończy się dopuszczeniem do wejścia w formację wzrostu i publicznym wyznaniem wiary; o dopuszczeniu decyduje Dyrektor po konsultacji z animatorem grupy i Radą Wspólnoty. 4. FORMACJA WZROSTU 2 lata a) podjęcie formacji wzrostu jest możliwe po pozytywnej weryfikacji formacji podstawowej i publicznym wyznaniu wiary; b) formacja obejmuje następujące aspekty ludzki podejmowanie dalszego rozwoju własnej osobowości, 6

biblijno-teologiczny studium Biblii, spotkania tematyczne w małej grupie dotyczące podstaw życia chrześcijańskiego, udział w kursach, duchowy pogłębienie życia modlitewnego, apostolski (ewangelizacyjny) doskonalenie warsztatu ewangelizacyjnego; c) formacja podejmowana przez: spotkania modlitewne, wspólnotowe, Eucharystie z modlitwą o uzdrowienie, spotkania małej grupy (animator spośród grupy), spotkania rocznikowe, dni skupienia, kursy SESA i DSNE, zwłaszcza Paweł i inne; d) zaangażowanie apostolskie udział w ekipach kursów, zespołach rekolekcyjnych oraz pozostałych misjach Wspólnoty a) każdy rok formacyjny kończy się indywidualnym skrutynium prowadzonym przez Dyrektora lub osobę przez niego wyznaczoną jest to podsumowanie etapu formacji, ocena wzrostu i zaangażowania oraz dopuszczenie do dalszego etapu lub stwierdzenie konieczności powtórzenia etapu formacji; b) po I roku formacji wzrostu (po III roku trwania we Wspólnocie) następuje przekazanie Liturgii Godzin c) podczas II roku formacji wzrostu formacja w kierunku zawarcia Przymierza i podjęcia formacji stałej. 5. FORMACJA STAŁA a) obejmuje formację osób, które podjęły bycie we Wspólnocie, ale nie podjęły Przymierza, nie przedłużyły Przymierza lub nie zostały do niego dopuszczone; warunkiem wejścia w formację stałą jest pozytywna weryfikacja formacji wzrostu a) formacja obejmuje następujące aspekty ludzki życie we Wspólnocie, biblijno-teologiczny studium Biblii i dokumentów Kościoła, wg wskazań Dyrektora, duchowy pogłębienie życia modlitewnego, apostolski (ewangelizacyjny) udział w ekipach kursów, zespołach rekolekcyjnych oraz pozostałych misjach Wspólnoty; b) formacja podejmowana przez: spotkania modlitewne, wspólnotowe, Eucharystie z modlitwą o uzdrowienie, spotkania małej grupy (animator spośród grupy), spotkania rocznikowe, dni skupienia, kursy SESA i DSNE; c) zaangażowanie apostolskie (kursy, rekolekcje, inne dzieła DSNE); d) każdy rok formacyjny kończy się indywidualnym skrutynium prowadzonym przez Dyrektora lub osobę przez niego wyznaczoną spośród członków Rady Wspólnoty jest to podsumowanie etapu formacji, ocena wzrostu i zaangażowania oraz dopuszczenie do dalszego trwania w formacji stałej. 6. PRZYMIERZE a) obejmuje osoby, które zostały dopuszczone do zawarcia lub przedłużenia Przymierza na rok; przewiduje się wymóg corocznego odnawiania Przymierza przez 4 lata, po czym jest możliwość zawarcia Przymierza stałego, corocznie weryfikowanego poprzez skrutynium; wymogiem wstępnym jest pozytywna weryfikacja formacji wzrostu i przejście warsztatów koniecznych do zawarcia Przymierza b) zasady przymierza reguluje odrębny dokument; 7

d) formacja obejmuje następujące aspekty ludzki życie we Wspólnocie, biblijno-teologiczny studium Biblii i dokumentów Kościoła, wg wskazań Dyrektora, duchowy pogłębienie życia modlitewnego, apostolski (ewangelizacyjny) udział w ekipach kursów, zespołach rekolekcyjnych oraz pozostałych misjach Wspólnoty; c) formacja podejmowana przez: spotkania modlitewne, wspólnotowe, Eucharystie z modlitwą o uzdrowienie, spotkania małej grupy (animator spośród grupy), spotkania członków Przymierza, dni skupienia, kursy SESA i DSNE; d) zaangażowanie apostolskie (kursy, rekolekcje, inne dzieła DSNE); h) praca na rzecz Wspólnoty w wymiarze ustalonym przez Dyrektora DSNE (w konsultacji z Radą); i) udział w rekolekcjach Przymierza; j) zasadniczo osoby w Przymierzu są członkami Stowarzyszenia; k) podejmowanie odpowiedzialności za dzieła DSNE (osoby z Przymierza mają pierwszeństwo w podejmowaniu istotnych funkcji i zadań); l) każdy rok formacyjny kończy się indywidualnym skrutynium prowadzonym przez Dyrektora lub osobę przez niego wyznaczoną spośród członków Rady Wspólnoty jest to podsumowanie etapu formacji, ocena wzrostu i zaangażowania oraz dopuszczenie do przedłużenia Przymierza. 7. Dyrektor nie przynależy do żadnej grupy formacyjnej; podobnie inni kapłani i osoby konsekrowane. Duchowni i zakonnicy mogą tworzyć własną grupę. ROZDZIAŁ 6 SZCZEGÓLNI CZŁONKOWIE 1. Duchowni a) zajmują szczególne miejsce we Wspólnocie z racji przyjętych święceń; b) pełnią posługi wskazane przez Dyrektora DSNE; c) mogą stać się członkami Wspólnoty lub pozostać współpracownikami; d) mogą przystąpić do Przymierza i tym samym do Stowarzyszenia; ze względu na ich formację seminaryjną i kapłańską formacja we Wspólnocie może zostać skrócona, zgodnie ze Statutem; e) prezbiterzy członkowie i prezbiterzy współpracownicy tworzą Radę Duszpasterską, będącą pomocą dla Dyrektora DSNE. 2. Osoby konsekrowane a) osoby konsekrowane mają szczególne znaczenie we Wspólnocie wskazując swoim życiem na pierwszeństwo Boga w życiu; b) mogą podejmować formację wspólnotową w grupie osób konsekrowanych (jeśli jest więcej takich członków) lub w innej grupie; c) przynależność do Wspólnoty, jak również możliwość zawarcia Przymierza i wstąpienie do Stowarzyszenia może się dokonywać za zgodą władz zakonnych (prowincjalnych); 8

d) mogą przystąpić do Przymierza i tym samym do Stowarzyszenia; ze względu na ich formację zakonną formacja we Wspólnocie może zostać skrócona, zgodnie ze Statutem; e) współpraca ze Wspólnotą wymaga zgody przełożonego domu zakonnego. 3. Członkowie honorowi a) członkiem honorowym może zostać osoba, która przez okres co najmniej 2 lat trwała w Przymierzu, a ze względów zdrowotnych, losowych czy innych nie może brać udziału w życiu i misji Wspólnoty; nie przysługuje takiej osobie prawo głosu na Kapitule; b) członkiem honorowym może zostać również osoba nie należąca do Wspólnoty, wskazana przez Radę Wspólnoty, która szczególnie przysłużyła się Wspólnocie; nie przysługuje takiej osobie prawo głosu na Kapitule. ROZDZIAŁ 7 STRUKTURA WSPÓLNOTY 1. DSNE stanowi zintegrowaną Wspólnotę, która obecna jest w różnych miejscach diecezji bielsko-żywieckiej oraz poza jej granicami (za zgodą odpowiednich władz kościelnych). 2. Prawną strukturą działania Wspólnoty jest Stowarzyszenie kanoniczno-cywilne o nazwie Diecezjalna Szkoła Nowej Ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego. 3. Statut Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego normuje tryb powoływania i odwoływania Dyrektora oraz Rady Wspólnoty (Stowarzyszenia). 4. Władzami Wspólnoty są: a) Dyrektor jako Przełożonego Wspólnoty b) Rada Wspólnoty (Rada Stowarzyszenia) składająca się oprócz Dyrektora z trzech członków wybranych przez Kapitułę (walne zgromadzenie członków Stowarzyszenia) oraz dwóch wybranych przez Dyrektora spośród członków Stowarzyszenia c) członkami Rady Wspólnoty mogą być jedynie osoby, które zawarły Przymierze i są członkami Stowarzyszenia. 5. Odpowiedzialność Dyrektora: a) odpowiedzialność za całość funkcjonowania Wspólnoty i realizowanych zadań apostolskich, w tym za posługiwanie członków wewnątrz Wspólnoty i poza nią b) odpowiedzialność za rozwój duchowy członków Wspólnoty, w tym rozeznawanie w kierunku posługiwania, formacji (w konsultacji z Radą Wspólnoty i ewentualnie Radą Duszpasterską) c) troska o czystość wiary katolickiej oraz o jedność z Kościołem diecezjalnym i powszechnym d) reprezentowanie Wspólnoty e) wypełnianie posługi kapłańskiej (zgodnie z przepisami prawa kościelnego), organizowanie posługi pozostałych prezbiterów posługujących we Wspólnocie. 6. Odpowiedzialność Zarządu (Rady Wspólnoty) a) wspieranie Dyrektora w rozeznawaniu kwestii dotyczących Wspólnoty, posługiwania członków i realizacji dzieł; b) konsultacja decyzji podejmowanych przez Dyrektora; c) Dyrektor wyznacza spośród członków Rady skarbnika oraz sekretarza oraz rozdziela konkretne zadania pozostałym członkom Rady. 7. DSNE składa się ze wspólnot filialnych. 8. Dyrektor po konsultacji z Radą Wspólnoty wyznacza Radę Filii: 9

a) Radę Filii tworzą koordynator filii oraz minimum dwaj członkowie; w przypadku konieczności wyboru większej ilości członków Rady Filii, decyzję podejmuje Dyrektor; b) z zasady koordynator filii powinien być członkiem Przymierza (i Stowarzyszenia), pozostali członkowie Rady muszą być co najmniej na IV roku formacji; wyjątek stanowią nowe filie, w których nie ma jeszcze osób po III roku formacji; c) kompetencje Rady Filii reprezentowanie Dyrektora i Rady Wspólnoty w filii oraz działanie w ich imieniu, organizowanie życia filii wg ustaleń z Dyrektorem i Radą Wspólnoty, konsultowanie spraw dotyczących filii oraz posługiwania członków w filii; d) Dyrektor wyznacza kapłana opiekuna filii, po konsultacji z Radą Wspólnoty, Radą Filii oraz za zgodą miejscowego proboszcza. 9. Szczególne posługi a) koordynatorzy służb (diakonii) i ich zastępcy wyznaczani przez Dyrektora po konsultacji z Radą zasadniczo spośród osób z Przymierza lub formacji stałej, chyba że konieczne jest wyznaczenie innej osoby (posługa musi wtedy być traktowana jako tymczasowa, określona w czasie), posługa koordynatorów służb trwa 2 lata z możliwością kolejnych kadencji, do końca roku kalendarzowego każdy koordynator składa pisemne sprawozdanie z działalności diakonii (sprawozdanie wg wskazań Rady Wspólnoty) Dyrektor po konsultacji z koordynatorem diakonii oraz Radą Wspólnoty wyznacza zastępcę koordynatora na jeden rok; nie stosuje się wymogu uczestnictwa w Przymierzu lub formacji stałej. b) animatorzy grup zasady doboru animatorów grup zawarte są w rozdziale Formacja, Dyrektor wyznacza jednego spośród animatorów grup danego rocznika (dziekana) w celu usprawnienia komunikacji, posługiwania oraz formacji animatorów; c) członkowie służb (diakonii) tryb powoływania osób do diakonii określają wytyczne przyjęte przez Radę Wspólnoty, w każdym przypadku konieczna jest rozmowa z Dyrektorem oraz animatorem, rozpoczęcie posługi dokonuje się poprzez modlitwę i posłanie; wprowadzenie w posługę przeprowadza Dyrektor lub osoba wyznaczona przez niego (członek Rady bądź koordynator diakonii). 10. Podstawami biblijnymi posługiwania są następujące słowa: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać (Łk 17, 10b). W związku z tym nie wolno traktować posługiwania jako formy realizacji czy afirmacji siebie oraz spełniania osobistych celów. ROZDZIAŁ 8 ŻYCIE WSPÓLNOTOWE Życie wspólnotowe obejmuje wymiary duchowy, formacyjny, ewangelizacyjny i integracyjny. Szczegółowo wyrażają to wskazanie niżej rzeczywistości. 1. EUCHARYSTIA a) przygotowywanie i uczestniczenie w Eucharystiach animowanych przez Wspólnotę (np. z modlitwą o uzdrowienie); b) troska o życie eucharystyczne. 10

2. SPOTKANIE MODLITEWNE (zasadniczo cotygodniowe) a) prowadzone w Bielsku-Białej i filiach; b) są to spotkania otwarte dla wszystkich chętnych. 3. SPOTKANIA MAŁEJ GRUPY a) grupy tworzone są z osób w obrębie rocznika formacji lub etapu formacji stałej; odrębne grupy stanowią osoby z Przymierza; b) spotkania obejmują modlitwę, dzielenie się Ewangelią oraz materiałem biblijnoteologicznym przeznaczonym na dany miesiąc pracy; c) grupa stanowi formę bezpośredniej odpowiedzialności za członków Wspólnoty; d) animatorów grup wyznacza Dyrektor w konsultacji z Radą Wspólnoty animatorem grupy formacji przygotowawczej może być osoba z III lub IV roku formacji, animatorem grupy formacji początkowej (I i II rok formacji) może być zasadniczo osoba, która żyje w Przymierzu lub przynajmniej w formacji stałej, chyba że sytuacja wymusza inne rozwiązanie, animatorem grup formacji wzrostu może być osoba wyznaczona spośród członków grupy (lub osoba z innej grupy tego samego rocznika), chyba że sytuacja grupowa lub wspólnotowa wymaga w danym przypadku posługi animatorskiej podejmowanej przez osobę starszą w formacji, animatorem grup formacji stałej jest zasadniczo osoba, która żyje Przymierzem, chyba że stosowne jest w danym przypadku powierzenie tej posługi osobie z formacji stałej, która nie zawarła Przymierza, animatorem grup Przymierza może zostać jedynie osoba, która zawarła Przymierza, ewentualnie osoba duchowna, która nie zawarła Przymierza. 4. SPOTKANIA WSPÓLNOTY a) celem spotkań Wspólnoty jest: modlitwa członków, spotkanie wszystkich roczników formacji; rozeznawania charyzmatów; wzrost duchowy członków;kształtowanie tożsamości DSNE i integracja członków; b) podczas spotkań realizowane są również konferencje tematyczne prowadzone przez Dyrektora, osoby wyznaczone ze Wspólnoty lub osoby poproszone o posługę formujące się w innej wspólnocie; c) można podejmować istotne dla Wspólnoty działania, szkolenia, warsztaty. 5. SPOTKANIA INTEGRACYJNE a) celem spotkań integracyjnych jest wspólne spędzanie czasu odpoczynku; b) animacją tych spotkań powinna zajmować się Diakonia Jedności. 6. POZOSTAŁE SPOTKANIA a) spotkania rocznikowe organizacyjne i formacyjne spotkania osób z danego rocznika lub etapu formacji (konferencje, dni skupienia); w przypadku Przymierza również rekolekcje; b) spotkania diakonijne spotkania organizacyjno-formacyjne członków konkretnej służby (diakonii); c) spotkania tematyczne spotkania skoncentrowane wokół danego zagadnienia, organizowane dla wszystkich chętnych lub dla konkretnych grup; d) spotkania działaniowe spotkania związane z przygotowaniem konkretnych zadań; e) inne w zależności od potrzeby, bez naruszania podstawowych obowiązków formacyjnych i apostolskich. 7. ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA WSPÓLNOTĘ I DZIEŁA a) zaangażowanie w posługi; b) wspieranie modlitewne członków i dzieł Wspólnoty; c) odpowiedzialność finansowa za Wspólnotę. 11

ROZDZIAŁ 9 SŁUŻBY (DIAKONIE) Misja Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji realizowana jest poprzez różne diakonie (służby). 1. Cel diakonii: a) konkretne wypełnianie misji podejmowanych przez Wspólnotę; b) stworzenie środowiska wzrostu w posłudze poprzez ukierunkowanie służby; 2. Sposób powoływania diakonii: a) konkretne diakonie powstają wtedy, gdy dana służba jest potrzebna, wynika z misji Wspólnoty i nie stanowi przeszkody w realizacji podstawowych zadań ewangelizacyjnych; b) zasadniczo powołuje się diakonie, gdy we Wspólnocie są osoby chętne do podjęcia posługi; Rada Wspólnoty rozeznaje osobę, która mogłaby podjąć funkcję koordynatora powstającej diakonii. ROZDZIAŁ 10 POZOSTAŁE KWESTIE 1. W ramach DSNE może powstać Wspólnota Życia, której funkcjonowanie określi Reguła Wspólnoty Życia zatwierdzona przez Biskupa bielsko-żywieckiego. Wspólnota Życia jest szczególną formą w ramach Przymierza. 2. Rada Wspólnoty powinna opracować stosowne dokumenty regulujące poszczególne wymiary życia DSNE bądź na wyraźny wniosek Stowarzyszenia. Sprawy nie objęte powyższymi Konstytucjami oraz Statutem Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji i dokumentem Przymierze i życie. Idea i zasady zobowiązań Przymierza w Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji śś. Cyryla i Metodego w Bielsku-Białej regulowane są odpowiednio poprzez Dyrektora, Radę Wspólnoty, Stowarzyszenie oraz odpowiednią władzę kościelną. 12