Zbieg art. 446 4 i art. 448 w zw. z art. 24 k.c. - uwagi de lege lata i de lege ferenda dr Maciej Jakub Zieliński Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego RP
Zagadnienia problemowe 1. Czy członkowie rodziny zmarłego mogą dochodzić roszczeń (o zadośćuczynienie i zasądzenie odpowiedniej sumy na cel społeczny) na na podstawie art. 448 w zw. z art. 24 k.c. także po wprowadzeniu do Kodeksu cywilnego art. 446 4? 2. Czy osoby inne niż wymienione w art. 446 4 k.c. mogą dochodzić zadośćuczynienia od osoby odpowiedzialnej za śmierć bezpośrednio poszkodowanego na podstawie art. 448 w zw. z art. 24. k.c.?
Geneza problemu 1. Analiza wspomnianych zagadnień wymaga spojrzenia historycznego na pewne zjawiska, istotne etapy i punkty zwrotne w rozwoju prawa cywilnego w zakresie odnoszącym się do problematyki zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej. 2. Wnioski: a) konstrukcje prawne przewidujące ochronę podmiotów doznających krzywdy wskutek śmierci osoby bliskiej rozwijały się przez ostatnie kilkadziesiąt lat w sposób nieskoordynowany, albo skoordynowany w bardzo ograniczonym zakresie, często bez wymaganego w tym zakresie spojrzenia systemowego; b) stan obecny nie może być traktowany jako rezultat logicznego i konsekwentnego rozwoju stanu prawnego; przeciwnie, w dużej mierze stanowi produkt zmieniających się okoliczności, uwarunkowań historycznych i ustrojowych.
Problem relacji art. 446 4 k.c. do art. 448 w zw. z art. 24 k.c. warianty interpretacyjne 1. Zdarzenie polegające na spowodowaniu śmierci danej osoby i wyrządzenie tym samym krzywdy u członka jej rodziny może być objęte zarówno hipotezą art. 446 k.c., jak i art. 448 k.c., a wybór podstawy roszczenia o zadośćuczynienie należy do osoby pokrzywdzonej. 2. Artykuł 446 4 k.c. stanowi podstawę roszczeń przysługujących najbliższym członkom rodziny zmarłego, ułatwiając im dochodzenie zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią członka rodziny, zaś w przypadku pozostałych osób, których dobra osobiste zostały naruszone, podstawą roszczenia o zadośćuczynienie może być art. 448 w zw. z art. 24 k.c 3. Artykuł 446 4 k.c. stanowi lex specialis względem przepisów dotyczących ochrony dóbr osobistych, wyłączając tym samym możliwość dochodzenia zadośćuczynienia przez osoby inne niż członkowie najbliższej rodziny zmarłego.
Konkurencyjność art. 448 i art. 446 4 k.c.? W zakresie dotyczącym zadośćuczynienia: gdyby przyjąć, że z art. 448 i art. 446 4 k.c. wynikają normy tej samej treści, to ustanowienie tego ostatniego byłoby oczywiście zbędne, co naruszałoby założenie o racjonalności językowej i systemowej prawodawcy. W zakresie dotyczącym sumy na cel społeczny: kumulacja tego roszczenia z roszczeniem z art. 446 4 k.c. byłaby sprzeczna z funkcją kompensacyjną zadośćuczynienia za smutek i żałobę po śmierci i skutkowałoby ukaraniem sprawcy za spowodowanie śmierci poszkodowanego. każda kumulacja jakichkolwiek skutków, wyrażająca się nadmiernym obciążeniu jednej strony umowy, podmiotu stosunku prawnego, uczestnika obrotu, może naruszać założony rozkład ryzyka i korzyści, i wówczas powinna prowadzić do poszukiwania reguły eliminującej taką kumulację.
Ułatwienia dla osób najbliższych? Postępowanie dowodowe dla wykazania przesłanek świadczących o wysokości czy stopniu doznanej krzywdy w praktyce nie będzie się wiele różnić od postępowania mającego za przedmiot dowodu samo istnienie krzywdy. Teza ta jest tym bardziej uzasadniona, że zgodnie z dominującym poglądem w orzecznictwie art. 446 4 k.c. nie zrywa całkowicie z koncepcją dobra osobistego jako przedmiotu ochrony. Trudno zgodzić się z formułowanym w orzecznictwie poglądem, że krzywda jest uznawana za stan rzeczy będący "automatyczną" konsekwencją zerwania więzi z najbliższym członkiem rodziny.
Rozszerzenie zakresu odpowiedzialności? Artykuł 446 4 k.c. odrywa roszczenie o zadośćuczynienie od przesłanki winy, która na gruncie art. 448 k.c. jest konieczna. Czy zatem celem ustawodawcy było nie tyle samo ułatwienie dochodzenia roszczeń osobom najbliższym, co wyłączenie ochrony więzi ze zmarłym spod przepisów o ochronie dóbr osobistych i ustanowienie dla nich odrębnego reżimu ochronnego? Wariant wykładni historycznej, który zakłada, że treść normy wywodzonej z poprzedniego brzmienia ustawy stanowi argument na rzecz rozumienia normy wynikającej z nowego brzmienia, nie jest wolny od wad.
Artykuł 446 4 k.c. jako lex specialis w stosunku do art. 448 k.c.? Wprowadzenie art. 446 4 k.c. spowodowało jakościową zmianę w ogólnej regule wynikającej z art. 448 k.c. przez zawężenie kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia (zob. uchwałę SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10). Dodanie art. 446 4 k.c. powinno zapobiegać dopasowywaniu dobra osobistego najbliższej osoby, które miałoby zostać naruszone przez śmierć poszkodowanego. Ustawodawca celowo nie zdecydował się na zdefiniowanie pojęcia rodziny, której członkowie objęci są zakresem podmiotowym art. 446 4 k.c.
Czy potrzebna jest interwencja ustawodawcy? Po 3 sierpnia 2008 r. nie ma potrzeby odwoływania się do przepisów o ochronie dóbr osobistych naruszonych wskutek śmierci osoby bliskiej. Należy ostrożnie korzystać z przepisów o ochronie dóbr osobistych, tym bardziej, że zgodnie z dominującym poglądem miarę dla dóbr osobistych wyznaczają oceny społeczne. Co istotne, ani nauka prawa, ani sądy nie mają instrumentarium pozwalającego na weryfikowalną identyfikację ocen społecznych.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ