SCENARIUSZ FILMU POŚWIĘCONEGO KODEKSOWI WĘDROWNICZEMU Wyjdź w świat, zobacz, pomyśl pomóż, czyli działaj. AUTOR: ALEKSANDRA KRZYSIEK 1
Wysokie góry, wśród nich wije się wąska ścieżka, górski szlak, nie wiadomo, gdzie prowadzi... Jakiś harcerz idzie wprzód, widać go od tyłu, ma duży plecak. Plan pełny ze szlaku na Błatnią. Wkrótce spotyka grupę turystów rodzinę z dziećmi. Wita się, pozdrawia słowami: Cześć! Czuwaj! Siadają razem na odpoczynek. Rozpoczynają rozmowę. Miło Was spotkać, w górach wszyscy są przyjaciółmi. Turyści: Uczymy wędrować nasze dzieci, aby w przyszłości góry były ich pasją. Wyprawy w góry to egzamin z wytrwałości, odwagi, przyjaźni, braterstwa. Jestem wierny słowom: Wędrówka to sztuka wchłaniania życia, które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica współodczuwania przyrody i człowieka. Turyści: Ładnie powiedziane. Nam przypominają się słowa piosenki Wysockiego: Jeśli ktoś - nie wiadomo kto! - czy on wróg, czy on brat, czy swat? Nie wyczujesz od razu, w mig, 2
czy on dobry czy zły.. Zaryzykuj i w góry weź. Nie zostawiaj samego, lecz jedną liną się z takim zwiąż, wtedy pojmiesz w czym rzecz. O, mam to na mp3, to moja ulubiona piosenka. Możemy cicho posłuchać. W tle piosenka, plan pełny, widoki gór. Muszę ruszać już w swoją drogę, bo wędrownika ciekawi świat, wędrownik, patrząc w swą przyszłość, pragnie odnaleźć własną ścieżkę. Do zobaczenia na szlaku! Wstaje, odchodzi w dalszą drogę. Po jakimś czasie słyszy wołanie, ktoś prosi o pomoc. Okazuje się, że turystka skręciła kostkę. Leży obok szlaku i nie może wstać. Przepraszam, co się pani stało? Mogę jakoś pomóc? Turystka: Oberwał się brzeg ścieżki, nie utrzymałam równowagi i przewróciłam się, boli mnie noga i nie potrafię wstać. 3
Proszę zachować spokój, muszę obejrzeć tę nogę. Harcerz wyjmuje apteczkę, unieruchamia bolące miejsce, wzywa pomoc do schroniska, do którego jest w stanie doprowadzić poszkodowaną. Proszę wstać, spróbujemy dojść do schroniska, bo tam pojawi się pomoc. Turystka: Dziękuję. Dobrze, że spotkałam człowieka, na którego można liczyć. Jestem wędrownikiem, który zawsze gotów jest nieść pomoc. Tego się uczę i takie zdobywam sprawności. To ważne, bo wędrownik - stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście, tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny. Drogę jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim. 4
Harcerz żegna się i odchodzi. Wraca na szlak, ogląda przyrodę, robi zdjęcia. Pamięta, że wędrówką nie jest przyspieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu, skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca. To wyczucie wędrownik łatwo odszukuje w sobie. Nadchodzi dziewczyna, którą zaciekawia skupiony na zdjęciach i przyrodzie chłopak. Dziewczyna: Cześć! widzę, że lubisz robić zdjęcia... To Twoja pasja? Można tak powiedzieć. Jestem też harcerzem wędrownikiem, przyjacielem całego świata. Mój kodeks uczy, by spostrzegać urok życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdujemy, gdyż odkrywamy to, czego inni w pozornej monotonii codziennych dni dopatrzyć się nie umieją. Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie niewydeptanych ścieżek. Dziewczyna: Super, to mi się podoba. Nigdy nie byłam harcerką, żadnego też nie znałam, ale widzę, że mógłbyś być moim przyjacielem. Lubię górskie wędrówki, poznawanie nowych ludzi, uwielbiam spotkania z dziką przyrodą. 5
Zapraszam Cię do wspólnego wędrowania. Ciągnie mnie jakaś siła nieprzeparta w dal, na coraz to nowe, nieznane szlaki. Nie chcę zastygnąć w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno. Muszę być w ciągłym ruchu! Odchodzą razem ich sylwetki nikną w dali krętego górskiego szlaku. KONIEC 6