Wkładka aktualizacyjna

Wkładka aktualizacyjna Czas pracy kierowców. Nowe regulacje, Piotr Ciborski, ODDK, Gdańsk 2009 [PPK590] I. Nowe przepisy o podróżach służbowych kierowców U s t a w a z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 246) Art. 4. W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. Nr 92, poz. 879, z późn. zm. wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 2 dodaje się pkt 7 w brzmieniu: 7) podróż służbowa każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy: a) przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, lub b) wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego. ; 2) po art. 21 dodaje się art. 21a w brzmieniu: Art. 21a. Kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77 5 3 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.. Jak wynika z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. Nr 92, poz. 879 ze zm.), który wszedł w życie od dnia 3 kwietnia 2010 r. na mocy ustawy z dnia z 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 246), podróżą służbową kierowcy jest każde zadanie służbowe polegające na wykonaniu: 1) przewozu drogowego poza miejscowość będącą siedzibą pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały; 2) wyjazdu poza miejscowość wskazaną w pkt 1, w celu wykonania przewozu drogowego. Przedmiotowa nowela realizuje postulaty organizacji przewoźników, którzy po uchwale Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 listopada 2008 r. II PZP 11/08 (OSNP 2009/13-14/166) nie byli uprawnieni do wypłacania kierowcom diet i innych świadczeń wynikających z podróży służbowej. We wskazanej uchwale SN podniósł, że: Kierowca transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na 1

Piotr Ciborski. Czas pracy kierowców. Nowe regulacje określonym w umowie obszarze jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77 5 1 k.p.. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 lutego 2009 r. II PK 230/08. Geneza nowelizacji Zgodnie z art. 29 1 pkt 2 Kodeksu pracy w umowie o pracę powinno być wskazane miejsce wykonywania pracy. Sposób oznaczenia miejsca pracy musi być powiązany z rodzajem pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. I PKN 350/00 (OSNP 2003/2/36). Może być ono różnie określone, jak punkt geograficzny lub jako konkretny obszar. Ukształtowanie miejsca świadczenia pracy jako obszaru jest możliwe, żaden bowiem przepis nie wyklucza takiego postanowienia umowy. Przeciwne stanowisko, zgodnie z którym nie byłoby możliwości określenia miejsca świadczenia pracy na zasadzie wyznaczenia obszaru, na którym wykonuje pracę pracownik mobilny (np. kierowca), prowadziłoby do sytuacji, w której kierowcy nie mieliby w ogóle oznaczonego miejsca pracy, co dyskryminowałoby tę grupę zatrudnionych. W tym miejscu należy zauważyć, że miejsce świadczenia pracy pracownika mobilnego, oznaczające pewien obszar jego aktywności zawodowej, musi odpowiadać rzeczywistemu stanowi rzeczy. Tym samym winien być to obszar, w którym pracownicy mobilni będą na stałe zobowiązani do przemieszczania się i będą wykonywać przewozy na tym właśnie obszarze. Niewłaściwe oznaczenie miejsca pracy może prowadzić do oceny, iż postanowienie dotyczące miejsca pracy jest nieważne z mocy art. 58 3 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 Kodeksu pracy. Potwierdzeniem ww. rozważań może być wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 1985 r. I PR 19/85 (OSPiKA 1986/3/46), w którym czytamy m.in.: ( ) pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy. SN zwrócił przy tym uwagę na konieczność odróżnienia miejsca pracy od siedziby pracodawcy, gdyż pojęcia te nie mogą być utożsamiane, choć w praktyce nieraz się one pokrywają, kiedy siedziba pracodawcy jest zarazem stałym miejscem pracy pracownika. W każdym zaś przypadku miejsce wykonywania pracy, o czym pisano powyżej, powinno być określone w umowie o pracę, co ma znaczenie m.in. dla kwalifikacji wyjazdów kierowcy jako podróży służbowych, a tym samym dla rozstrzygnięć dotyczących należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej, w szczególności diet. Jakie są granice miejsca pracy kierowcy? Miejsce wykonywania pracy powinno być tak oznaczone, aby pracownik miał możliwość realizacji nałożonych na niego zadań, wliczając w to czas dojazdu do miejsca ich wykonywania, w ramach umówionej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy, np. 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin tygodniowo (zob. teza druga wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. I PKN 350/00 OSNP 2003/2/36). Oznacza to, iż miejsce pracy (z uwagi na polskie uwarunkowania infrastrukturalne) może pokrywać się z obszarem jednego lub dwóch, wyjątkowo trzech województw. W doktrynie wyrażany jest pogląd, że określenie miejsca wykonywania pracy (np. terytorium całego kraju) jest zbyt ogólnikowe i zmierza do obejścia przepisów o podróżach służbowych. Podobne stanowisko zajęła również Państwowa Inspekcja Pracy w piśmie z dnia 29 maja 2007 r. (nr rej GNP 152/302 4560 274/07/PE). 2

Wkładka aktualizacyjna Od dnia 3 kwietnia 2010 r. każdy pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy ma prawo do świadczeń wynikających z tytułu podróży służbowej, jeżeli wyjeżdża poza miejscowość będącą siedzibą pracodawcy lub jego filii, bez względu na to, w jaki sposób określono w treści umowy o pracę jego miejsce pracy. Czy omawiana nowelizacja ustawy o czasie pracy kierowców obejmuje także innych pracowników mobilnych? Pracownicy mobilni, m.in. konserwatorzy, serwisanci, przedstawiciele regionalni, przedstawiciele handlowi, kupcy, akwizytorzy, przedstawiciele medyczni, są grupą osób pracujących w warunkach stałego przemieszczania się (podróży). Podróż nie stanowi w ich pracy zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Nawet, jeżeli w związku z wykonywaniem pracy używają samochodów, nie stosuje się do nich przepisów ustawy o czasie pracy kierowców, gdyż nie zajmują stanowiska kierowca. Tym samym ich podróż służbowa zdefiniowana jest w art. 77 5 1 Kodeksu pracy i jest nią wykonywanie zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Jeżeli w związku z wykonywaniem pracy przemieszczali się w terenie, a ich miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę pokrywało się z siedzibą pracodawcy lub jego jego jednostką lokalną, autor nie widzi podstaw do wypłacania takim pracownikom diet i innych należności. W takim przypadku obowiązuje ww. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r., której tezę skrupulatnie realizują organy skarbowe i ZUS. Możliwe jest także określenie miejsca wykonywania pracy jako konkretnego obszaru, a pracownik samodzielnie decyduje, gdzie i kiedy jedzie, w ramach uzgodnionego rodzaju pracy. Taki system stosowany jest dla pracowników rozliczanych z efektów pracy (np. handlowcy). Jeżeli pracownik mobilny wykonuje pracę w takich warunkach, nie jest to podróż służbowa, a pracownik nie ma prawa do diet i innych świadczeń należnych z tytułu podróży służbowych (zob. teza pierwsza wyroku wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. I PKN 350/00 OSNP 2003/2/36). Świadczenia z tytułu podróży służbowych należne kierowcom Jak wynika z art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, kierowcy za czas podróży służbowej przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z jego wykonaniem, należności ustalone na zasadach wskazanych w Kodeksie pracy. Zgodnie z art. 77 5 3 Kodeksu pracy warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż jednostka budżetowa określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Na przykład pracodawca może, w granicach przepisów o czasie pracy, określać kierowcom zatrudnionym w międzynarodowym transporcie samochodowym czas niezbędny na wykonanie zadania przewozowego według najkrótszej trasy prowadzącej do celu podróży i z takim normatywnym czasem wiązać dietę podróżną w ten sposób, że pełna dieta przysługuje za ilość kilometrów, które kierowca powinien w ciągu doby przejechać w dopuszczalnym czasie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1998 r. I PKN 24/98 OSNP 1999/7/239). 3

Piotr Ciborski. Czas pracy kierowców. Nowe regulacje Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika sfery budżetowej. W przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera wewnętrznych regulacji o podróżach służbowych, pracownikowi przysługują świadczenia na pokrycie kosztów podróży służbowej wynikające z: rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.); rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podroży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). II. Nowy wzór zaświadczenia o niekierowaniu pojazdem W związku z wejściem w życie w dniu 15 grudnia 2009 r. Decyzji Komisji Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2009 r. zmieniającej decyzję 2007/230/WE w sprawie formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym (Dz.Urz. UE L 330), wprowadzającej nowy wzór formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym (tzw. zaświadczenia o działalności), zaszły istotne zmiany w jego treści. W polskiej wersji językowej we wzorze zaświadczenia o działalności w pkt 16 wystąpił błąd w tłumaczeniu (zamiast określenia użytego w anglojęzycznej wersji językowej rest, tj. odpoczynek, użyto sformułowania: w ramach dziennego okresu odpoczynku ). W Dz.Urz. UE L Nr 63 z 12.03.2010 r. opublikowano sprostowanie do decyzji Komisji (dołączony na końcu wzór zaświadczenia uwzględnia już zmiany wprowadzone tym sprostowaniem). Przepis art. 31 ust. 2a ustawy o czasie pracy kierowców w aktualnym brzmieniu nie obejmuje swoim zakresem wszystkich sytuacji, w których należy wypisać zaświadczenie o działalności, a których dotyczy nowy wzór formularza wprowadzony decyzją z dnia 14 grudnia 2009 r., oraz zawiera nieaktualne dane publikatora, w którym ogłoszono treść decyzji. Wobec powyższego skierowano pismo do Ministerstwa Infrastruktury w sprawie przeanalizowania zasadności dokonania nowelizacji art. 31 ust. 2a ustawy o czasie pracy kierowców. Od dnia 15 grudnia 2009 r. kierowcy wykonujący przewóz drogowy, a do których ma zastosowanie art. 31 ust. 2a ustawy o czasie pracy kierowców, na żądanie osoby uprawnionej powinni okazywać formularz zgodnie z Decyzją Komisji z dnia 14 grudnia 2009 r. Jednak z uwagi na opisaną powyżej konieczność dostosowania brzmienia art. 31 ust. 2a ww. ustawy brak jest podstaw do sankcjonowania sytuacji, w których do kontroli okazany zostaje formularz stanowiący przed dniem 15 grudnia 2009 r. załącznik decyzji 2007/230/WE (dotychczasowy wzór). Po sprostowaniu przedmiotowej Decyzji UE przewoźnik winien wpisywać: przebywanie na zwolnieniu lekarskim (pkt 14), przebywanie na urlopie wypoczynkowym (pkt 15), czas wolny lub odpoczynek dobowy lub tygodniowy (pkt 16), 4

Wkładka aktualizacyjna czy prowadził pojazd wyłączony z zakresu stosowania rozporządzenia nr 561/2006/WE lub umowy AETR (pkt 17), czy wykonywał inną pracę niż prowadzenie pojazdu (pkt 18), czas gotowości do pracy (pkt 19). W piśmie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 15 stycznia 2010 r. (nr rej BPO 072 06/2010/07) czytamy m.in., że Komisja Europejska informuje, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do używania unijnego wzoru zaświadczenia o działalności, ale jeżeli kierowca spoza państwa, na terenie którego wykonywany jest przewóz, okaże organom tego państwa do kontroli zaświadczenie w formie określonej w Decyzji Komisji z dnia 14 grudnia 2009 r. i w języku państwa członkowskiego, w którym zostało mu je wystawione, to takie zaświadczenie powinno być respektowane. Dla swojej ważności zaświadczenie spełnia poniższe warunki: zaświadczenie powinno być wypełnione; wzór i treść zaświadczenia nie mogą podlegać modyfikacji; zaświadczenie powinno być podpisane przez uprawnionego do tego reprezentanta przedsiębiorcy dokonującego kontrolowanego przewozu (jeżeli kierowca sam jest przedsiębiorcą, to sam wystawia i podpisuje sobie zaświadczenie); zaświadczenie powinno być podpisane przez kierowcę, którego dotyczy. Zaświadczenie może być wydrukowane na papierze zawierającym dane przedsiębiorcy (firma, dane kontaktowe), co nie zwalnia z obowiązku wypełnienia również odpowiednich pól w treści zaświadczenia. Wzór zaświadczenia przedstawiony na następnej stronie uwzględnia zmiany wprowadzone sprostowaniem do decyzji Komisji 2009/959/UE z dnia 14 grudnia 2009 r. opublikowanym w Dz.Urz. UE L Nr 63 z 12.03.2010 r. (przyp. red.). 5

Piotr Ciborski. Czas pracy kierowców. Nowe regulacje 6

Wkładka aktualizacyjna III. Wprowadzenie jednego wzoru zaświadczenia i likwidacja oświadczenia Jak wynika z art. 15 rozporządzenia Rady nr 3821/85/EWG, na żądanie funkcjonariuszy służb kontrolnych kierowca zobowiązany jest okazać wykresówki, za bieżący dzień i poprzednie 28 dni, jeżeli pojazd jest wyposażony w tachograf analogowy, lub wydruki i kartę kierowcy, gdy pojazd jest wyposażony w tachograf cyfrowy. Na podstawie przedstawionych danych kontroler, np. ITD lub PIP, ustala, czy kierowca przestrzega przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, przerwach w pracy i okresach dziennego odpoczynku. Okresy, w których kierowca przebywał na zwolnieniu lekarskim lub na urlopie wypoczynkowym lub gdy prowadził inny pojazd wyłączony z zakresu stosowania rozporządzenia nr 561/2006/WE, są zawarte w zaświadczeniu określonym w decyzji Komisji nr 2007/230/WE z dnia 12 kwietnia 2007 r. w sprawie formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym. Należy zauważyć, że pracodawca wystawiał kierowcy stosowne zaświadczenie przed rozpoczęciem przewozu drogowego zgodnie z art. 31 ust. 2a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Ponadto, stosownie do art. 31 ust. 1 ww. ustawy, pracodawca mógł wystawić kierowcy zaświadczenie wskazujące przyczynę nieposiadania wykresówek, nieużywania karty kierowcy lub niesporządzenia wydruków z tachografu. Przedmiotowe zaświadczenie nie miało określonego formatu, ale powinno zawierać następujące dane: imię i nazwisko kierowcy, okres, którego dotyczy, wskazanie przyczyny nieposiadania wykresówek, nieużytkowania karty kierowcy lub niesporządzenia wydruków, o których mowa w art. 15 ust. 7 rozporządzenia nr 3821/85/EWG, miejsce i datę wystawienia, podpis pracodawcy lub podmiotu, na rzecz którego kierowca wykonywał przewóz. Zaświadczenie to mogło być stosowane tylko na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Brak wykresówek lub wydruków z tachografu cyfrowego oraz brak zaświadczeń dokumentujących działalność kierowcy inną niż zarejestrowana na wykresówce lub w karcie kierowcy podlega karze, której wysokość określono w załączniku do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.). Ustawa z dnia 15 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 168, poz. 1005) stanowi regulację, która dostosowuje polskie prawo do postanowień decyzji Komisji nr 2009/959/UE z dnia 14 grudnia 2009 r. zmieniającej decyzję nr 2007/230/WE w sprawie formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym. Celem ustawodawcy jest zastąpienie, stosowanego na podstawie art. 31 ust. 2a i 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców formularza zaświadczenia określonego w pierwotnym tekście decyzji nr 2007/230/WE, nowym rozszerzonym wzorem zaświadczenia określonym w decyzji nr 2009/959/UE, zmieniającej ww. decyzję nr 2007/230/WE. Nowy wzór zaświadczenia będzie wystawiany, gdy kierowca: przebywał na zwolnieniu lekarskim, przebywał na urlopie wypoczynkowym, miał czas wolny od pracy lub odpoczywał, prowadził pojazd wyłączony z zakresu stosowania rozporządzenia nr 561/2006/WE lub umowy AETR, wykonywał inną pracę niż prowadzenie pojazdu, pozostawał w gotowości do pracy. 7

Piotr Ciborski. Czas pracy kierowców. Nowe regulacje Powoduje to, że od dnia 31 sierpnia 2011 r. nowy formularz należy stosować także w trzech dodatkowych, oprócz wymienionych w obowiązującym do tego dnia art. 31 ust. 2a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców przypadkach, tj. gdy kierowca miał czas wolny od pracy lub odpoczywał, wykonywał inną pracę niż prowadzenie pojazdu lub gdy pozostawał w gotowości do wykonywania pracy. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 31 ust. 1 pkt 3 nowelizowanej ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany wystawić kierowcy zatrudnionemu u tego przedsiębiorcy zaświadczenie, w przypadku gdy kierowca miał czas wolny od pracy. Stosownie do Wytycznych nr 5 Komisji Europejskiej w kwestii formularza zaświadczenia o działalności ustanowionego decyzją Komisji nr 2009/959/UE z dnia 14 grudnia 2009 r. zmieniającą decyzję nr 2007/230/WE w sprawie formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym czas wolny od pracy lub odpoczynek będzie obejmował okresy, gdy kierowca nie prowadził pojazdu, nie wykonywał innej pracy lub nie był dyspozycyjnym, nie był na zwolnieniu lekarskim lub na urlopie wypoczynkowym, w tym na przykład okresy częściowego bezrobocia, strajków lub blokad. Z kolei okresy pozostawania w gotowości należy rozumieć zgodnie z art. 3 lit. b dyrektywy nr 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego. Dyrektywa nr 2002/15/WE została implementowana do polskiego prawa ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Zgodnie z ww. ustawą pozostawanie w gotowości obejmuje okresy wskazane w art. 9 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1. W uzasadnieniu do projektu omawianej ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. czytamy, że stanowienie obowiązku wystawiania nowego wzoru formularza będzie korzystne dla przedsiębiorców i kierowców, ponieważ ułatwi dokumentowanie działalności kierowcy, zwłaszcza w okolicznościach uniemożliwiających rejestrowanie tej działalności przez tachograf lub nieprzewidzianych w dotychczas obowiązującym zaświadczeniu. Zmiany zawarte w art. 87 ust. 1 i art. 89 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w części dotyczącej wykazu dokumentów, które kierowca jest zobowiązany okazać na żądanie organu kontroli, są następstwem zmian w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ust. 2a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, winien posiadać każdy kierowca, jeżeli miała miejsce którakolwiek z okoliczności wymienionych w formularzu określonym w decyzji Komisji nr 2009/959/WE. Bez znaczenia jest tu fakt, czy kierowca jest zatrudniony przez przedsiębiorcę, czy jest przedsiębiorcą osobiście wykonującym przewozy drogowe, czy też jest kierowcą niezatrudnionym przez przedsiębiorcę, lecz wykonuje przewozy, pracując na jego rzecz. W związku z tym w art. 87 ust. 1 nie może być wyboru między zaświadczeniem a oświadczeniem, bowiem od dnia 31 sierpnia 2011 r. obowiązujące jest zaświadczenie. Z kolei nowe brzmienie art. 89 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym wynika z uchylenia art. 31 ust. 1 ustawy o czasie pracy kierowców w jego dotychczasowym brzmieniu, co oznacza, że będzie wydawany tylko jeden rodzaj zaświadczenia, a nie jak przed projektowaną zmianą dwa rodzaje. Również w tym przepisie, w związku ze zmianą art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, należy wykreślić oświadczenia, ponieważ obowiązujące jest tylko zaświadczenie, zgodne z decyzją Komisji nr 2009/959/WE. 8