Osady jeziorne interglacja³u eemskiego w Leszczynie Wysoczyzna P³ocka

Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 Osady jeziorne interglacja³u eemskiego w Leszczynie Wysoczyzna P³ocka Krzysztof Micha³ Krupiñski*, Jêdrzej Kotarbiñski*, Sylwester Skompski* Lacustrine sediments of Eemian Interglacial at Leszczyno (P³ock Upland Central Poland). Prz. Geol., 5: 632 638. S u m m a r y. Eemian Interglacial lacustrine sediments at Leszczyno are situated within the area of the Warta Glaciaton and slightly to the east from the maximal extent of the Vistulian Glaciaton (Fig. 1). These sediments are situated in a wide depresion left by dead ice; its origin was controlled by tectonic and glaciotectonic conditions. Lacustrine silts and calcareus gyttja (about 2.7 m thick overlie the Warta Glacial till, and are covered by sands, K.M. Krupiñski J. Kotarbiñski S. Skompski silts and of the Vistulian Glaciaton (about 7.6 m thick Figs. 3, ). Palynostratigraphically, the biogenic lake sediments include 7 local pollen assemblage zones (L PAZ).Their spectra represent succession of the plant assemblages nearly of the whole protocratic stage, mesocratic stage and older segment of the telocratic stage of the Eemian Interglacial. Pollen diagram of the sediments from Leszczyno represents the north Masovian variant of the Eemian Interglacial succession, characterized by values of Abies (3%). Those of Taxus reach 5%. Key words: Eemian Interglacial, P³ock Upland, lacustrine sediments, pollen analysis, freshwater Pleistocene fauna, stratigraphy, palynostratigraphy W czasie opracowywania arkuszy Sierpc, uromin, ie uñ SMGP 1 : 50 000 stwierdzono i udokumentowano na obszarze Wysoczyzny P³ockiej, zwanej równie P³oñsk¹ lub w jej s¹siedztwie szereg stanowisk kopalnych osadów jeziornych (Kotarbiñski, 1999a, b, c, 2000, 2001, 2003; Kotarbiñski & Krupiñski, 1995, 2000a, b, c). Wyniki wstêpnych badañ paleobotanicznych tych osadów pozwoli³y uznaæ, i pochodz¹ one z interglacja³u eemskiego i wczesnego vistulu (Krupiñski,1995a,1999a, b, 200). Ich atrakcyjnoœæ sprawi³a, e osady te sta³y siê przedmiotem odrêbnego geologiczno-paleobotanicznego opracowania (Krupiñski & Kotarbiñski, 2002; Krupiñski, 2005). iogeniczne osady jeziorne wystêpuj¹ce w Leszczynie zosta³y stwierdzone i pobrane w trakcie wiercenia geologicznego wykonywanego na potrzeby arkusza StaroŸreby SMGP (Ró añski & Kotarbiñski, 2003). Sytuacja geologiczna i geomorfologiczna *Pañstwowy Instytut Geologiczny, ul. Rakowiecka, 00-975 Warszawa; Krzysztof.Krupinski@pgi.gov.pl G³ówne cechy rzeÿby prawie ca³ej Wysoczyzny P³ockiej zosta³y ukszta³towane z osadów pozostawionych w czasie recesji l¹dolodu zlodowacenia warty. Do jej pó³nocno-zachodniej granicy dotar³ równie l¹dolód zlodowacenia wis³y. Opinie badaczy dotycz¹ce przebiegu linii maksymalnego zasiêgu tego l¹dolodu nie zawsze s¹ zgodne. Roszko (1968) i Lamparski (1996) wyznaczyli po³udnikowy przebieg linii maksymalnego zasiêgu l¹dolodu tego zlodowacenia nieznacznie na zachód od Sierpca, Kotarbiñski natomiast, na podstawie dobrze udokumentowanych paleobotanicznie stanowisk osadów interglacja³u eemskiego, powy ej których stwierdzono lub nie odnotowano obecnoœci osadów glacjalnych (Kotarbiñski & Krupiñski, 1995; Krupiñski & Kotarbiñski, 2002) nieznacznie na wschód od tego miasta (ryc. 1). Leszczyno jest po³o one w pobli u linii maksymalnego zasiêgu l¹dolodu zlodowacenia wis³y lub nieznacznie na wschód od tej granicy. Stanowisko biogenicznych osadów jeziornych interglacja³u eemskiego (LE.2/00) wystêpuje w obrêbie rozleg³ego obni enia po martwym lodzie (ryc. 2), którego geneza uwarunkowana zosta³a tektonicznie i glacitektonicznie (Ró añski & Kotarbiñski, 2003). Obni enie to otoczone jest od wschodu morenami martwego lodu, od po³udnia i zachodu wysoczyzn¹ morenow¹, a od pó³nocnego zachodu równin¹ sandrow¹. Mi¹ szoœæ osadów jeziornych w otworze LE. 2/00 wynosi 2,70 m. S¹ to: mu³ki jeziorne i gytie wapienne, w stropie torfiaste, wystêpuj¹ce na g³êbokoœci 7,60 10,30 m. Zalegaj¹ one na glinie zwa³owej zlodowacenia warty. Przykrywaj¹ je: piaski pylaste, mu³ki i piaski zlodowacenia wis³y (ryc. 3). Opis górnego odcinka osadów stwierdzonych w tym wierceniu J.Kotarbiñski przedstawia: 0,00 3,00 m piasek ró noziarnisty, z przewag¹ drobnego, pojedyncze ziarna wiru do 2 cm œrednicy, 3,00 5,00 m piasek ró noziarnisty, mu³kowaty, 5,00 7,50 m mu³ki piaszczyste, + HCl, 7,50 7,55 m namu³ torfiasty, czarny, 7,55 9,80 m gytia wapienna,do 9,0 m jasnoszara, ni ej szara,w sp¹gowej czêœci laminowana, +++HCl, 9,80 10,00 m mu³ek, +++HCl, 10,00 11,00 m i³ jasnobr¹zowy, +++HCl, 11,00 11,50 m glina zwa³owa, szarobr¹zowa, +++HCl. Wiercenie zakoñczono na 172,20 m. Z przytoczonego opisu jednoznacznie wynika, e powy ej biogenicznych osadów jeziornych interglacja³u eemskiego nie stwierdzono w Leszczynie osadów glacjalnych. Odnotowane w pobli u tego otworu w niektórych p³ytkich wierceniach cienkie warstwy osadów gliniastych lub gliny (Ró añski & Kotarbiñski, 2003) mog¹ byæ glin¹ sp³ywow¹. 632

POJEZIERZE DORZYÑSKIE DORZYÑ LAKELAND W³oc³awek KOTLINA P OCKA P OCK ASIN RÓWNINA URSZULEWSKA URSZULEWO PLAIN 6 7 5 P³ock 0 10 20km KOTLINA WARSZAWSKA WARSAW ASIN granice mezoregionów mesoregions limits linia maksymalnego zasiêgu l¹dolodu zlodowacenia wis³y the maximum extent of the Vistula Glaciation Metodyka badañ adany paleobotanicznie rdzeñ biogenicznych osadów jeziornych z otworu Leszczyno LE.2/00 zosta³ pobrany urz¹dzeniem UR. Odpowiednio zabezpieczony odcinek osadów biogenicznych zosta³ niezw³ocznie opisany i opróbowany przez autora czêœci geologicznej i paleobotanicznej tego opracowania. ¹cznie z tego odcinka rdzenia pobrano 61 próbek osadów do badañ paleobotanicznych i kilka wiêkszych próbek do badañ faunistycznych. W ramach realizowanego arkusza StaroŸreby wykonano analizê py³kow¹ 20 próbek (Krupiñski, 2002). W póÿniejszym terminie badania te rozszerzono. Wykonano analizê py³kow¹ dalszych 15 próbek i przeprowadzono badania miêczaków i ma³ oraczków. Rdzeñ ten oznaczono LE. 2/00. Lokalna stratygrafia py³kowa Na podstawie wyników badañ palinologicznych pierwszych 20 próbek osadów biogenicznych z otworu wiertniczego Leszczyno LE. 2/00 wyró niono 7 lokalnych poziomów py³kowych (L PAZ; Krupiñski, 2002): etula (próbka nr 7); Quercus Pinus (9); Quercus (11 17); Corylus (19 29); Corylus (Tilia Carpinus) (33 1); Carpinus (Corylus) (5 57) i Carpinus (Abies Picea) (60). Wyniki badañ dalszych 15. próbek sprawi³y, e nazwy taksonomiczne i granice wczeœniej wyró nionych lokalnych jednostek palinostratygraficznych uleg³y nieznacznej zmianie. W obrêbie niektórych z nich wydzielono 1 15 9 10 8 11 1 RÓWNINA RACI SKA 13 RACI PLAIN 12 WYSOCZYZNA P OCKA 2 P OCK UPLAND WYSOCZYZNA CIECHANOWSKA CIECHANÓW UPLAND Ryc. 1. Szkic lokalizacyjny oraz stanowiska osadów biogenicznych interglacja³u eemskiego Fig. 1. Location sketch and sites of biogenic deposites of Eemian Interglacial: 1 Leszczyno, 2 G³ówczyn, 3 Falbogi, Sokolniki Stare, 5 6 Studzieniec, 7 8 abiec Piaseczny, 9 Nadolnik, 10 D¹brówki, 11 Œniedzanowo, 12 Rostowa, 13 Pozga, 1 Lubowidz, 15 Zieluñ 3 Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 dosyæ liczne podpoziomy. Dotyczy to w szczególnoœci poziomów, których spektra cechuj¹ siê znacznymi wartoœciami py³ku: Quercus, Corylus i Carpinus. Wczeœniej wyró nionemu L PAZ Quercus odpowiada L PAZ LE Quercus Fraxinus Ulmus, z podpoziomem Pinus w czêœci dolnej i Corylus w górnej strefie, natomiast L PAZ Corylus i L PAZ Corylus (Tilia Carpinus) odpowiada L PAZ LE 5 Corylus, z wydzielonymi w jego obrêbie czterema podpoziomami: Quercus Alnus; Taxus Tilia Alnus; Tilia Alnus i Carpinus Alnus. Wczeœniej wyró nionemu L PAZ Carpinus Corylus i Carpinus (Abies Picea) odpowiada L PAZ LE 6 Carpinus, w obrêbie którego wyró niono dwa podpoziomy: w dolnej strefie Corylus Alnus, w górnej zaœ Alnus Picea Abies. Spektrum najwy ej usytuowanej w badanym odcinku rdzenia próbki nr 61 reprezentuje nowy, wczeœniej nie wydzielony L PAZ LE 7 Picea Pinus Abies. W dolnym, wczeœniej nie opracowanym odcinku rdzenia (próbki nr 3 6) wyró niono L PAZ LE 1 Pinus NAP (Artemisia). W nowo opracowanym diagramie Leszczyno LE. 2/00 wyró niono 7 L PAZ (ryc. ). L PAZ LE 1 Pinus NAP (Artemisia) (próbki nr 3 6; g³êb. 10,05 10,30 m; szary mu³ek, strefowo piaszczysty lub ilasty; +++HCl; w dolnej czêœci koncentracja silnie zniszczonych sporomorf jest s³aba lub bardzo s³aba, w górnej stan zachowania sporomorf i ich frekwencja s¹ dobre) cechuje sta³a obecnoœæ sporomorf roœlin egzotycznych (0, 5%), planktonu morskiego z grupy Hystrichosphaeridae (0,2 0,5%) oraz drzew mezo- i oligokratycznych staro- i m³odokenozoicznych (Quercus, Alnus, Corylus, Picea, Ulmus). Podobne cechy wykazuj¹ spektra py³kowe osadów sp¹gowych odcinków równie innych profili tego i innych interglacja³ów (Krupiñski, 19995b; Krupiñski & Morawski, 1993). Wielkoœæ redepozycji w spektrach osadów tych próbek osadów z Leszczyna oceniono na 1 13%. Znikoma iloœæ materia³u i sporomorf wydzielona z osadu próbki nr 3 nie pozwoli³a opracowaæ jej spektrum. Liczbê zidentyfikowanych sporomorf zaznaczono w diagramie liczbami bezwzglêdnymi. Spektra pozosta³ych próbek cechuj¹ znaczne wartoœci py³ku: Pinus sylvestris typ (3 66%), etula (13 18%) i NAP (1 0%). Wartoœci Artemisia wahaj¹ siê od 2,2 do,3%, Salix od 0,5 do 1,3%, Juniperus od 0,9 do 3,2%. Odnotowano równie nieliczne ziarna py³ku roœlin heliofilnych: Ephedra distachya typ, Hippophaë rhamnoides, Empetrum, Helianthemum, sporê Selaginella selaginoides. W obrêbie NAP dominuj¹ Gramineae (7 21%) i Cyperaceae (3 11%). Górn¹ granicê tego poziomu wyznacza obni enie du ych wartoœci Pinus, podniesienie krzywej etula, pojawienie siê ziaren py³ku Ulmus i Quercus oraz wyraÿne zmniejszenie wartoœci zredeponowanych sporomorf. L PAZ LE 2 Pinus etula (próbka nr 7; g³êb. 10,00 10,05 m; jasnoszare, drobnoziarniste piaski: koncentracja i stan zachowania sporomorf jest dobry) cechuj¹ znaczne wartoœci Pinus sylvestris typ (50%) i etula (32%) oraz znacz¹ce NAP (15%). Spektrum nie ma czysto 633

Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 plejstoceñsko-holoceñskich cech. W dalszym ci¹gu s¹ obecne zredeponowane sporomorfy roœlin egzotycznych (1,5%). ¹czna wielkoœæ redepozycji nie przekracza 2,8%. W niskich wartoœciach odnotowano py³ek: Hippophaë rhamnoides, Juniperus, Larix i Populus. Zró nicowanie taksonomiczne NAP jest znaczne. Dominuje tu py³ek: Gramineae (8%), znacz¹ce wartoœci maj¹ Cyperaceae (3%) i Artemisia (2,2%), znikome: Caryophyllaceae, Chenopodiaceae, Compositae, Ranunculaceae, Rubiaceae,Thalictrum, Umbelliferae. Górn¹ granicê tego poziomu wyznacza wzrost wartoœci: Quercus, Ulmus, Pinus, pojawienie siê ci¹g³ej krzywej Sparganium/Typha angustifolia, obni enie krzywej etula i NAP oraz zanik krzywej wartoœci zredeponowanych sporomorf roœlin egzotycznych. L PAZ LE 3 Pinus (Ulmus) (próbka nr 8; g³êb. 9,95 10,00 m: szary mu³ek lub nieznacznie zapiaszczona gytia wapienna) cechuj¹ du e lub znaczne wartoœci Pinus sylvestris typ (69%) i etula (21%). Wartoœci NAP uleg³y obni eniu do,6%, w tym Artemisia do 0,5%. Jego spektrum ma czysto czwartorzêdowe cechy. Zyska³ na znaczeniu lub pojawi³ siê py³ek: Quercus (3%), Ulmus (2%), Fraxinus, Humulus i Viburnum, zanik³ Juniperus, wzros³y wartoœci Polypodiaceae. Jego górn¹ granicê wyznacza: gwa³towne podniesienie krzywej Quercus, w mniejszym stopniu Fraxinus, skorelowane z za³amaniem krzywej wysokich wartoœci Pinus oraz zanikiem ziaren py³ku Juniperus. L PAZ LE Quercus Fraxinus Ulmus, z podpoziomem Pinus w dolnej czêœci i podpoziomem Quercus w jego górnym odcinku (próbki nr 9 17: g³êb. 9,50 9,95 m: szara lub popielata, w dolnej czêœci zapiaszczona gytia 63 wysoczyzna morenowa moraine plateau moreny czo³owe, przewa nie spiêtrzone hills of endmoraine and deformations rynny subglacjane subglacial through kemy kames Gilino Je ewo moreny martego lodu dead - ice moraines równiny sandrowe outwash plaines (sandr plaines) A 1 2 3 LE. 2/00 Leszczyno Szlacheckie d³ugie stoki long slopes zag³êbienia po martwym lodzie depressions dead-ice dna dolin rzecznych i równiny torfowe bottom of streams and peaty plaines otwory wiertnicze numerous borehole Leszczyno Ksiê e linia przekroju geologicznego geological cross-section line Ryc. 2. Szkic geomorfologiczny z przebiegiem linii przekroju geologicznego Fig. 2. Geomorphological sketch with the location of geological cross section 0 1km wapienna) cechuj¹ du e lub znaczne, najwiêksze w diagramie wartoœci Quercus (2 52%), Fraxinus (5 12%) oraz Ulmus (1,8 3,6%). Zaznaczy³ siê stopniowy spadek wartoœci Pinus i etula, odpowiednio z 3 do 9%iz18do2% oraz wzrost udzia³u Corylus z 0,2 do 23%. W jego górnym odcinku pojawi³ siê Taxus i Alnus. Wartoœci NAP wahaj¹ siê od do 8%. Jest to prawie wy³¹cznie py³ek Gramineae, Cyperaceae i Humulus. Wartoœci ostatniego taksonu dochodz¹ do 1,6%. Odnotowano pierwsze ziarna py³ku: Hedera, Viburnum, Cornus sanguinea. Jego górn¹ granicê wyznacza: dalszy wzrost wartoœci Corylus, w mniejszym stopniu Alnus, skorelowany z za³amaniem krzywej wysokich wartoœci Quercus i Fraxinus oraz zanikiem ci¹g³ej krzywej Sparganium/Typha angustifolia. L PAZ LE 5 Corylus, z czterema subzonami: a Quercus Alnus, b Taxus Tilia Alnus, c Tilia Alnus i d Carpinus Alnus (próbki nr 18 1; g³êb. 8,0 9,50 m; kremowo-ró owa próbka 19 i popielata lub jasnopopielata, strefowo drobnolaminowana, w górnym odcinku szara, drobnodetrytyczna gytia wapienna) cechuj¹ najwiêksze w diagramie wartoœci Corylus (1 62%) oraz zró nicowane w poszczególnych jego odcinkach wartoœci: (Quercus 22 %), Taxus (0,9,8%), Tilia cordata typ (0,1 8,1%), Carpinus (0 2%) i Alnus (11 21%) uzasadniaj¹ce wyró nienie wczeœniej wymienionych podpoziomów. We wszystkich lub prawie wszystkich próbkach stwierdzono py³ek: Fraxinus (1,5 3,%), Pinus (1 5%), etula (0,3 1%), Acer (0,2 0,5%), Hedera, Humulus, w nielicznych Viscum, Tilia platyphyllos. Wartoœci Ulmus wynosz¹ 1 3%, jedynie w próbce nr 21 5,8%. Mo e to uzasadniaæ wydzielenie kolejnego podpoziomu. Wartoœci NAP nie przekraczaj¹ 2%. Jest to prawie wy³¹cznie py³ek: Gramineae, Cyperaceae i Humulus. Górna granica tego poziomu jest niewyraÿna i przebiega ³agodnie. Wyznacza j¹ przeciêcie siê krzywych: opadaj¹cej Corylus i wznosz¹cej Carpinus. L PAZ LE 6 Carpinus, z subzonami: Corylus Alnus w czêœci dolnej i Alnus Picea Abies w górnym odcinku (próbki nr 2 60; g³êb. 7,62 8,0 m: jasnopopielata gytia wapienna, w górnym odcinku szara, drobnodetrytyczna z piaskiem) cechuj¹ du e, stopniowo wzrastaj¹ce i najwiêksze w diagramie wartoœci Carpinus (35 51%) oraz znaczne, stopniowo malej¹ce Corylus (30 5%) i zbli one Alnus (15 19%). Stale wystêpuje py³ek: Tilia cordata typ (1 5%), Quercus (1 %), Fraxinus (1 2%), Ulmus (0,6 2,6%), Taxus baccata (0,5 1,7%), Pinus (1 7%), etula (1 3%), Acer (0,2 0,6%), Viscum, Hedera, sporadycznie: Ilex, Frangula alnus, Tilia platyphyllos, Syringa, Evonymus. W górnym odcinku tego poziomu pojawia siê py³ek Abies i Picea. Ich wartoœci w spektrach próbek nr 59 i 60 wynosz¹ce odpowiednio: 2,1,5% i 8 15% przes¹dzi³y o wyró nieniu podpoziomu Alnus Picea Abies. Wartoœci NAP wynosz¹ 1 2%. Jest to prawie wy³¹cznie py³ek: Gramineae, Cyperaceae i Humulus. W obrêbie wspomnianego podpoziomu wartoœci NAP

10 130 120 110 100 A 1 2 3 LE.2/00 W 0 500m glina zwa³owa till piaski sands E piaski i wiry wodnolodowcowe sands and gravels piaski pylaste i mu³ki silts sands and silts wzrastaj¹ one do 3,8%. Na podpoziom ten przypada pojawienie siê nowych taksonów (Calluna, Lysimachia nummularia, Artemisia, Compositae Tubiflorae, Ranunculaceae, Rubiaceae, Sphagnum lub zanik innych (Acer, Fraxinus, Taxus, Hedera, Viscum, Humulus, Pteridium aquilinum). Górn¹ granicê tego poziomu wyznacza: wzrost wartoœci Pinus i NAP oraz za³amanie krzywych wysokich wartoœci Carpinus, znacznych Alnus, wyraÿne obni enie wartoœci lub zanik py³ku: Quercus, Corylus, Tilia, Ulmus, Fraxinus i Taxus. Na granicê tê przypada zmiana charakteru litologicznego i genetycznego osadów. Wystêpuj¹ce wy ej osady cechuj¹ siê zdecydowanie wiêksz¹ zawartoœci¹ piasku i nie roz³o onej substancji organicznej. L PAZ LE 7 Picea Pinus Abies (próbka nr 61; g³êb. 7;60 7,62 m; szara lub ciemnoszara, drobnodetrytyczna gytia wapienna z piaskiem) cechuj¹ znaczne wartoœci Picea (13%), Pinus (9%), Abies (2,%) i NAP (13%) oraz wyraÿnie mniejsze: Carpinus (7%), Alnus (5%), etula (3%), Corylus (3%), Quercus (1%), Tilia (1%), Ulmus (0,%) i znacz¹ce Salix (1%). Sporomorfy wykazuj¹ znaczny stopieñ zniszczenia. Z tego powodu nie oznaczono ponad 3% sporomorf. WyraŸnie wzros³y wartoœci i ró - norodnoœæ taksonomiczna NAP. Oprócz dominuj¹cego tu py³ku Gramineae (6%) i Cyperaceae (5%) pojawi³y siê nowe taksony: Artemisia (1%), Chenopodiaceae, Compositae Tubiflorae, Ericaceae, Ledum, Vaccinium, Polygonum bistorta/p.viviparum, Ranunculaceae, Thalictrum, Umbelliferae, Osmunda i Equisetum. WyraŸnie wzros³y wartoœci Polypodiaceae i Sphagnum, odpowiednio do,8 lub 3,%. Zaleganie na osadach biogenicznych reprezentuj¹cych ten poziom py³kowy, jasnych mu³ków z piaskiem pozwala spodziewaæ siê, e akumulacja osadów biogenicznych zosta³a przerwana przez zupe³nie odmienne procesy zwi¹zane z akumulacj¹ osadów mineralnych lub, e procesy zwi¹zane z akumulacj¹ osadów mineralnych mog³y spowodowaæ zniszczenie wczeœniej zdeponowanych osadów biogenicznych, m³odszych od zachowanych w stropie badanego odcinka rdzenia. m n.p.m. m a.s.l. 10 130 120 110 100 gytie i mu³ki jeziorne gyttja and lake silts torfy i namu³y torfiaste peat and peaty silts Ryc. 3. Leszczyno. Przekrój geologiczny; zlodowacenie wis³y, E interglacja³ eemski, W zlodowacenie warty, O zlodowacenie odry Fig. 3. Leszczyno. Geological section; Wistulian Glacial, E Eemian Interglacial, W Warta Glacial, O Odra Glacial E Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 Rekonstrukcja zbiorowisk roœlinnych i klimatu Spektra biogenicznych osadów jeziornych z Leszczyna odzwierciedlaj¹ sukcesjê zbiorowisk roœlinnych typu interglacjalnego. Wystêpuj¹ce elementy florystyczne i cechy sukcesji zbiorowisk roœlinnych pozwalaj¹ wi¹zaæ ich pochodzenie z interglacja³em eemskim. Ich diagram py³kowy odzwierciedla sukcesjê zbiorowisk roœlinnych niemal e ca³ego stadium protokratycznego, stadium mezokratyczne i starszy odcinek stadium telokratycznego interglacja³u eemskiego. rak osadów m³odszego odcinka stadium telokratycznego lub m³odszych, mo e byæ uwarunkowany ich zniszczeniem przez procesy postsedymentacyjne lub przynajmniej czêœciowym ich straceniem w czasie odwiercania. Na tak¹ mo liwoœæ wskazuj¹ obserwacje górnego odcinka osadów biogenicznych w pobranym urz¹dzeniem UR rdzeniu, a w szczególnoœci kontaktu tych osadów z przykrywaj¹cymi je piaskami. Granica pobranych odcinków rdzeni pochodz¹cych z kolejnych wierceñ (marszów) przypadaj¹ca tu poni ej kontaktu tych osadów sprawi³a, e czeœæ wystêpuj¹cych w tym otworze wiertniczym osadów biogenicznych mog³a byæ stracona, a obserwacje dotycz¹ce ich wzajemnego kontaktu by³y wyraÿnie utrudnione, a ich zniekszta³cony obraz. Zbiorowiska roœlinne stadium protokratycznego odzwierciedlaj¹ spektra L PAZ LE 1 Pinus NAP (Artemisia), L PAZ LE 2 Pinus etula i L PAZ LE 3 Pinus (Ulmus). Pocz¹tkowo by³y to widne i luÿne zbiorowiska zaroœli lub p³aty oraz skupienia drzewiastych i krzewiastych gatunków lub form sosny, brzóz, pomiêdzy którymi dominowa³y otwarte przestrzenie opanowane przez roœlinnoœæ krzewiast¹, krzewinkow¹ i zieln¹, w tym heliofiln¹. Ich g³ównym sk³adnikiem by³y ró norakie roœliny z rodzin i rodzajów: trawy, turzycowate, bylice, komosowate, baldaszkowate, rutewki, jaskrowate, wrzosowate, ja³owiec, wierzby, z heliofilnych: ba yna (Empetrum), pos³onek (Helianthemum), przêœl (Ephedra distachya typ), rokitnik (Hippophae) i subarktyczna widliczka ostrozêbna (Selaginella selaginoides). S³abo zwarte i uformowane lokalne zbiorowiska roœlinne produkowa³y stosunkowo ma³o lub ma³o materia³u py³kowego. Niedostateczny stopieñ opanowania utworów powierzchniowych przez te zbiorowiska sprawi³, e by³y one nara one na procesy denudacji i soliflukcji. Efektem tego jest obecnoœæ w akumulowanych wówczas w szybkim tempie osadach zredeponowanych sporomorf roœlin neogeñskich lub starszych, pochodz¹cych ze zniszczenia dawnych utworów oraz znaczny stopieñ ich zniszczenia i ma³a koncentracja sporomorf, zw³aszcza pochodz¹cych z lokalnego deszczu py³kowego w deponowanych wówczas osadach. Panuj¹cy wówczas subarktyczny klimat (Selaginella selaginoides) by³ zbli ony do panuj¹cego na granicy póÿnego glacja³u, ustêpuj¹cego zlodowacenia i pocz¹tku stadium protokratycznego interglacja³u eemskiego. Spektra L PAZ LE 2 Pinus etula odzwierciedlaj¹ wystêpowanie niezupe³nie lub s³abo zwartych borów sosnowych z drzewiastymi gatunkami lub formami brzóz oraz nielicznie obec- 635

0,0 1,0 2,0 3,0,0 5,0 6,0 7,0 7,5 7,6 8,0 9,0 10,0 10, 10,6 11,0 11,5 132,50 m n.p.m. a.s.l. 61 60 59 57 55 53 51 9 7 5 3 1 39 37 35 33 31 29 27 25 23 21 19 17 15 13 11 LESZCZYNO LE. 2/00 ETULA PINUS SYLVESTRIS T. Syringa 0,2 Frangula alnus 0,2 Evonymus 0,2 Ilex 0,1 AP Populus 0,2 0 10 20 30 0 50 60 70 80 90 100% namu³ torfiasty peaty silts gytia wapienna calcareous gyttja i³ clay mu³ki silts 0 10 0 10 20 30 0 50 0 10 20 30 0 50 60 20 mu³ki piaszczyste sandy silts piaski ró noziarniste vari-grained sands 0 10 0 20 30 0 50 piaski mu³kowate silty sands glina till 0 10 200 10 23 1 1 2 2 2 10 5 19 1 0 10 7 6 5 1 Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 nym modrzewiem (Larix). W ich podszyciu nielicznie wystêpowa³ ja³owiec, zaœ w runie trawy, turzycowate, bylice i inne wczeœniej wymienione taksony. Na nielicznie przetrwa³ych otwartych przestrzeniach nie opanowanych przez zbiorowiska leœne i na dobrze utrwalonych utworach powierzchniowych jeszcze stosunkowo licznie przetrwa³y bylice (Artemisia), na siedliskach zasobnych w CaCO 3 rokitnik zwyczajny (Hippophaë rhamnoides; Krupiñski, 1992a). Wystêpowanie tych zbiorowisk nale y wi¹zaæ z warunkami klimatu dolnoborealnego, panuj¹cymi w starszej lub œrodkowej czêœci stadium protokratycznego interglacja³u eemskiego. L PAZ LE 3 Pinus (Ulmus) odzwierciedla wystêpowanie zwartych borów mieszanych, utworzonych g³ównie przez sosnê, z wyraÿnie mniejszym udzia³em drzewiastych brzóz oraz nieznacznym dêbu, wi¹zu i jesionu oraz ze sporadycznie przetrwa³ym ja³owcem i wierzbami. Wœród nielicznie przetrwa³ych w runie i podszyciu roœlin pojawi³ siê, zwi¹zany g³ównie z siedliskami ³êgowymi, chmiel (Humulus), a na siedliskach podmok³ych dosz³o do nieznacznego rozprzestrzenienia paprotkowatych (Polypodiaceae), zaœ w strefie brze nej lub p³ycizn tego zbiornika wodnego je og³ówki (Sparganium) lub pa³ki w¹skolistnej (Typha angustifolia). WyraŸne ocieplenie klimatu i wyd³u enie okresu wegetacyjnego przejawi³o siê migracj¹ mezokratycznych drzew liœciastych, dominuj¹cych w zbiorowiskach leœnych nastêpnego mezokratycznego stadium interglacja³u eemskiego. Stadium mezokratyczne tego interglacja³u odzwierciedlaj¹ spektra trzech L PAZ, a w ich obrêbie licznych podpoziomów. Wczeœniejsza akumulacja osadów mineralno-biogenicznych typu piasków, z substancj¹ organiczn¹ i mu³ków, zosta³a zast¹piona sedymentacj¹ wysoko wapiennych, jasnoszarych, popielatych, strefowo kremowych lub drobnodetrytycznych gytii wapiennych. W pierwszym najstarszym jego etapie (L PAZ LE Quercus Fraxinus Ulmus) wystêpowa³y zwarte, dobrze uformowane mieszane lasy dêbowe, pocz¹tkowo ze znacznym udzia³em sosny, jesionu i wi¹zu, a póÿniej ze znacz¹cym udzia³em zyskuj¹cej na znaczeniu leszczyny. 636 10 0 1017 ANAL. K.M.KRUPIÑSKI, 200 5 1 1 1 2 3 2 2 2 5 1 1 2 1 1 1 2 2 3 3NUMER PRÓKI 10 98 7 65 Selaginella selaginoides + Selaginella selaginoides 0,2 otrychium + 3 2 Tetraporina 0,2 Lycopodium annotinum 0,2 INTERGLACJA EEMSKI CHENOPODIACEAE Lysimachia nummularia + CARYOPHYLLACEAE UNDIFF. UMELLIFERAE UNDIFF. THALICTRUM RUIACEAE RANUNCULACEAE UNDIFF. Ranunculus acer t. 0,2 COMPOSITAE LIGULIFLORAE COMPOSITAE TUIFLORAE UNDIFF. Polypodium vulgare 0,2 Polypodium vulgare 0,2 EEMIAN INTERGLACIAL NUMER OF SAMPLES SALIX JUNIPERUS HIPPOPHAE RHAMNOIDES EPHEDRA DISTACHYA T. LARIX ULMUS FRAXINUS QUERCUS CORYLUS TAXUS ACCATA TILIA CORDATA T. ACER ALNUS CARPINUS AIES PICEA VIURNUM CORNUS SANGUINEA HEDERA VISCUM HUMULUS EMPETRUM HELIANTHEMUM NUM. T. HELIANTHEMUM OELAN. T. POLYGONUM IST./P. VIVIP. ARTEMISIA GRAMINEAE UNDIFF. CYPERACEAE UNDIFF. ERICACEAE UNDIFF. Ledum + CALLUNA Vaccinum + TYPHA LATIFOLIA SPARGANIUM/TYPHA ANGUST. NUPHAR NYMPHAEA POTAMOGETON SALVINIA (microspores) EQUISETUM OSMUNDA POLYPODIACEAE UNDIFF. PTERIDIUM AQUILINUM SPHAGNUM OTRYOCOCCUS PEDIASTRUM VARIA SPOROMORFY ZNISZCZONE DESTRUCTED SPOROMORPHS HYSTRICHOSPHAERIDAE SPOROMORFY R. TRZECIORZÊD. TERTIARY SPOROMORPHS WTÓRNE Z O E REEDDED LPAZ LE STRATYGRAFIA STRATIGRAPHY Ryc.. Leszczyno LE. 2/00. Diagram py³kowy; + odnotowanie jednej sporomorfy w czasie przegl¹dania dodatkowych preparatów mikroskopowych: x odnotowanie dwu lub wiêcej sporomorf w czasie przegl¹dania dodatkowych preparatów mikroskopowych Fig.. Leszczyno LE. 2/00. Pollen diagram. + single sporomorphs...; x two or more sporomorphes out of total pollen sumare: indicated on the pollen diagram

Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 Siedliska ³êgowe zosta³y opanowane przez zbiorowiska jesionowe z dêbem i wyraÿnie mniejszym udzia³em wi¹zu, a w koñcowej czêœci z leszczyn¹ i pojawiaj¹c¹ siê olsz¹. Wa nym klimatycznie, lecz nielicznym iloœciowo sk³adnikiem tych zbiorowisk by³: bluszcz (Hedera), dereñ w³aœciwy (Cornus sanguinea), orlica pospolita (Pteridium aquilinum) i ju wczeœniej obecny chmiel. W p³ytkich wodach lub strefach tego zbiornika stale wystêpowa³a je og³ówka. W drugim jego etapie reprezentowanym przez L PAZ LE 5 Corylus, z wyró nionymi czterema podpoziomami (a Quercus Alnus; b Taxus Tilia Alnus; c Tilia Alnus id Carpinus Alnus) panowa³y zwarte, dobrze uformowane zbiorowiska mieszanych lasów liœciastych, z dominuj¹c¹ leszczyn¹. Kolejno wa nymi elementami tych zbiorowisk by³y: d¹b i olsza, cis, lipa i olsza, lipa i olsza, oraz grab, olsza, lipa, wi¹z i jesion. Stale wystêpowa³y, lecz w zdecydowanie mniejszych iloœciach klon i sosna. Zbiorowiska leœne najm³odszego etapu stadium mezokratycznego interglacja³u eemskiego by³y dobrze uformowane i mia³y zwarty charakter. Dominowa³ w nich grab (L PAZ LE 6 Carpinus). Licznie wystêpowa³a, zw³aszcza pocz¹tkowo leszczyna i lipa oraz olsza, a w koñcowym odcinku pojawi³y siê i zyska³y na znaczeniu jod³a i œwierk. Udzia³ pozosta³ych elementów naszej rodzimej dendroflory liœciastej (dêbu, wi¹zu, jesionu, klonu) by³ wyraÿnie, mniejszy. W dobrze zacienionym podszyciu tych drzewostanów stale wystêpowa³ chmiel i bluszcz, sporadycznie œródziemnomorski ostrokrzew (Ilex), trzmielina (Evonymus), kruszyna (Frangula alnus), bez lilak (Syringa). Klimat stadium mezokratycznego tego interglacja³u by³ wyraÿnie zró nicowany. W pierwszym najstarszym etapie cechowa³ siê umiarkowan¹ wilgotnoœci¹ i stosunkowo d³ugim okresem wegetacyjnym oraz umiarkowanie ch³odnymi okresami zimowymi, w œrodkowym drugim etapie okres wegetacyjny uleg³ wyraÿnemu dalszemu wyd³u eniu i zwilgotnieniu, a zimy by³y wyj¹tkowo ³agodne, zaœ w najm³odszym trzecim etapie uleg³ on dalszemu zwilgotnieniu i nieznacznemu och³odzeniu. Okresy zimowe uleg³y wyraÿnemu wyd³u eniu, a œrednia temperatura, zw³aszcza w koñcowym odcinku, uleg³a wyraÿnemu obni eniu. Fragment stadium telokratycznego interglacja³u eemskiego w diagramie osadów z Leszczyna jest reprezentowany przez L PAZ LE 7 Picea Pinus Abies. W zbiorniku wodnym w Leszczynie zaznaczy³ siê akumulacj¹ drobnodetrytycznej gytii wapiennej. Wydaje siê e czêœæ osadów, które mog³y pochodziæ z tego okresu akumulacji zosta³a stracona w czasie ich odwiercania. Nie mo na wykluczyæ luki sedymentacyjnej miêdzy osadami (z piaskiem) reprezentowanymi przez próbkê nr 59 i 61. W diagramie jest brak spektrów odzwierciedlaj¹cych ten fragment sukcesji zbiorowisk roœlinnych. Opracowane spektrum py³kowe zaledwie jednej próbki (nr 61) reprezentuj¹cej ten L PAZ odzwierciedla wystêpowanie zwartych borów mieszanych. Tworzy³y je g³ównie œwierk i sosna, z ma³ym udzia³em jod³y, grabu, olszy, leszczyny, znikomym dêbu, wi¹zu, lipy. W ich runie prawie wy³¹cznie i dosyæ licznie wystêpowa³y roœliny z rodzin i rodzajów: trawy i turzycowate, sporadycznie bylica, komosowate, baldaszkowate, jaskrowate, rutewka i liczni przedstawiciele wrzosowatych (wrzos, bagno, borówki). Pojawienie siê spor torfowców (Sphagnum) wskazuje na pocz¹tek zak³adania torfowiska mszystego. Wystêpuj¹ce elementy florystyczne wskazuj¹ na wyraÿne och³odzenie klimatu, obni enie œredniej temperatury najcieplejszego i najch³odniejszego miesi¹ca do poziomu cechuj¹cego wspó³czesny obszar Polski pó³nocno-wschodniej w zasiêgu œwierka. adania miêczaków i ma³ oraczków W s³odkowodnych osadach wapiennych z Leszczyna stwierdzono znaczn¹ iloœæ fauny i mikrofauny w postaci skorupek miêczaków i ma³ oraczków. Wœród miêczaków odnotowano obecnoœæ preferuj¹cych ma³e i p³ytkie zbiorniki wód stoj¹cych z obfit¹ roœlinnoœci¹ (Armiger crista nautileus, Valvata cristata) oraz gatunki dobrze znosz¹ce ruch wody (ithynia tentaculata, Gyraulus albus, Valvata piscinalis, Pisidium nitidum ). W badanych osadach z Leszczyna zdecydowanie przewa aj¹ ma³ oraczki zwi¹zane z wodami stoj¹cymi i wolno p³yn¹cymi: Candona alexandri, C. compressa, C. insculpta, C. lozeki, C. levanderi, C. marchica, C. neglecta, C. protzi, C. weltneri, Limnocythere sanctipatricii, Cypridopsis brincki i Metacypris cordata (Fuhrmann & Pietrzeniuk, 1990; Skompski, 1991). Stwierdzone gatunki miêczaków i ma³ oraczków pozwalaj¹ wi¹zaæ akumulacjê jeziornych osadów biogenicznych w Leszczynie z panowaniem klimatu umiarkowanego. Dokumentuj¹ to równie wyniki badañ paleobotanicznych. Wnioski koñcowe Dotychczas na obszarze Wysoczyzny P³ockiej stwierdzono i udokumentowano paleobotanicznie 11 stanowisk biogenicznych osadów jeziornych interglacja³u eemskiego. Zdecydowanie najwiêksza ich liczba i skupienie wystêpuje w rejonie Sierpca, na obszarze pó³nocnej czêœci tej wysoczyzny (ryc. 1). W zdecydowanej wiêkszoœci stanowisk s¹ to kolejno: mu³ki, gytie wapienne, torfy oraz przewa nie ju pochodz¹ce z wczesnego vistulu mu³ki torfiaste lub namu³y. Mi¹ szoœæ tych osadów przewa nie waha siê od 3 do 7 m. Zdecydowanie najwiêksz¹ mi¹ szoœæ ponad 15,50 m osi¹gaj¹ one w Studzieñcu i abcu Piasecznym (Krupiñski, 200, 2005; Krupiñski & Kotarbiñski, 2002). Równie stwierdzony w osadach pochodz¹cych z tych stanowisk zapis obejmuje najd³u szy odcinek przemian klimatyczno-florystycznych w œrodowisku przyrodniczym m³odszego plejstocenu tego rejonu Polski (Krupiñski, 2005). Obejmuje on znaczny odcinek póÿnego glacja³u zlodowacenia warty, ca³y interglacja³ eemski i ca³y wczesny vistul, z wyró nionymi w jego obrêbie ciep³ymi oscylacjami klimatycznymi. Zdecydowanie mniej stanowisk osadów tego interglacja³u stwierdzono na obszarze po³udniowej czêœci Wysoczyzny P³ockiej. Jest to: G³ówczyn k. Wyszogrodu (Niklewski, 1968) i zbadane zaledwie ekspertyzowo osady z Falbogów (araniecka, 197). Na obszarze œrodkowej czêœci tej wysoczyzny s¹ 637

Przegl¹d Geologiczny, vol. 5, nr 7, 2006 po³o one Sokolniki Stare (araniecka & Janczyk-Kopikowa, 1991), a przy zachodniej granicy Leszczyno i nie umieszczone na ryc. 1 Olszyny (ok. 12 km na NE od Leszczyna), w których araniecka (1995) stwierdzi³a p³ytko wystêpuj¹ce i nie maj¹ce przykrycia morenowego osady biogeniczne, umieszczaj¹c je w opracowanym przekroju geologicznym w pozycji stratygraficznej interglacja³u eemskiego. Wystêpuj¹ce na obszarze Wysoczyzny P³ockiej osady biogeniczne interglacja³u eemskiego, w niektórych równie wczesnego vistulu (Krupiñski, 2005), przewa nie zalegaj¹ w interwale g³êbokoœciowym 3 9 m, wyraÿnie p³ycej w G³ówczynie i Sokolnikach Starych, schodz¹c najg³êbiej do prawie 20 m w Studzieñcu i abcu Piasecznym, osi¹gaj¹c tu równie zdecydowanie najwiêksze i bardzo du e mi¹ szoœci. W wiêkszoœci badanych stanowisk w obrêbie osadów przykrywaj¹cych nie stwierdzono gliny zwa³owej, jedynie w Studzieñcu i abcu Piasecznym odnotowano jej rezyduum lub z interpretacji przekrojów geologicznych wynika, e glina ta wystêpuje nad tymi osadami obocznie (Kotarbiñski, 1999a, b; Krupiñski, 2005; Krupiñski & Kotarbiñski, 2002). Diagramy py³kowe osadów interglacja³u eemskiego, pochodz¹cych z Wysoczyzny P³ockiej reprezentuj¹ wariant pó³nocnomazowiecki tej sukcesji. Cechuje siê on ma³ymi w spektrach wartoœciami py³ku Abies, z regu³y nie przekraczaj¹cymi 3%, chocia spektra osadów pochodz¹cych nawet z s¹siednich stanowisk wykazuj¹ pod tym wzglêdem znaczne ró nice (Krupiñski & Kotarbiñski, 2002; Krupiñski, 2005). Mo na siê spodziewaæ, e przez obszar pó³nocnej czêœci tej wysoczyzny w czasie tego interglacja³u przebiega³a pó³nocna granica zasiêgu tego drzewa (Krupiñski, 1992b; Œrodoñ, 1983). Literatura ARANIECKA M.D. 197 Plejstocen nad doln¹ Wkr¹. iul. Inst. Geol., 268: 5 89. ARANIECKA M.D. 1995 O pozycji stratygraficznej i³ów pstrych w pod³o u czwartorzêdu na Mazowszu. Prz. Geol., 7: 576 580. ARANIECKA M.D. & JANCZYK-KOPIKOWA Z. 1991 Deposits and pollen analysis of the Eemian Interglacial section at Sokolniki Stare (P³ock Upland). Geol. Quater., 35: 27 36. FUHRMANN R. & PIETRZENIUK E. 1990 Die Ostracodenfauna des Interglazials von Grabschutz (Kreis Delitsch). Altenburger Naturwiss. Forsch., 3: 202 227. KOTARIÑSKI J. 1999a Szczegó³owa mapa geologiczna Polski 1:50 000, ark. Sierpc. Pañstw. Inst. Geol. Warszawa. KOTARIÑSKI J. 1999b Objaœnienia do arkusza Sierpc SMGP 1:50 000. Pañstw. Inst. Geol. Warszawa. KOTARIÑSKI J. 1999c Szczegó³owa mapa geologiczna Polski 1:50 000, ark. uromin. Pañstw. Inst. Geol.Warszawa. KOTARIÑSKI J. 2000 Objaœnienia do arkusza uromin SMGP 1:50 000. Pañstw. Inst. Geol.Warszawa. KOTARIÑSKI J. 2001 Szczegó³owa mapa geologiczna Polski 1:50 000, ark. ie uñ. Pañstw. Inst. Geol. Warszawa. KOTARIÑSKI J. 2003 Objaœnienia do arkusza ie uñ SMGP 1:50 000. Pañstw. Inst. Geol. Warszawa. KOTARIÑSKI J. & KRUPIÑSKI K.M. 1995 Osady interglacja³u eemskiego w Studzieñcu i abcu Piasecznym k. Sierpca. Prz. Geol., 3: 565 571. KOTARIÑSKI J. & KRUPIÑSKI K.M. 2000a Pierwsze stanowiska osadów biogenicznych interglacja³u eemskiego na Równinie Urszulewskiej. Prz. Geol., 8: 596 600. KOTARIÑSKI J. & KRUPIÑSKI K.M. 2000b Osady interglacja³u eemskiego w Nadolniku ko³o Sierpca. Mat.VII konf. Stratygrafia plejstocenu Polski. ¹czyno. KOTARIÑSKI J.& KRUPIÑSKI K.M. 2000c Jeziorny charakter Wysoczyzny P³ockiej w czasie interglacja³u eemskiego. Mat.V Zjazdu Geomorfologów Polskich: 6 65.Toruñ. KRUPIÑSKI K.M. 1992a Significance of Hippopha rhamnoides in evolution of the Eemian Interglacial flora in Warsaw area. Acta Soc. ot. Pol., 61: 131 1. KRUPIÑSKI K.M. 1992b Flora m³odoplejstoceñska z Kotliny om ycy. Stud. Geol. Pol., 99: 61 91. KRUPIÑSKI K.M. 1995a Orzeczenie paleobotaniczne dotycz¹ce próbek osadów organicznych z otworu wiertniczego Studzieniec i abiec Piaseczny, ark. Sierpc. Pañstw. Inst. Geol. CAG 2103/95. KRUPIÑSKI K.M. 1995b Stratygrafia py³kowa i sukcesja roœlinnoœci interglacja³u mazowieckiego w œwietle badañ osadów z Podlasia. Acta Geogr. Lodz., 70. KRUPIÑSKI K.M. & MORAWSKI W. 1993 Geological position and pollen analysis of Eemian Interglacial sediments of Warsaw Wawrzyszew. Acta Palaeobot., 33: 5 2. KRUPIÑSKI K.M. 1999a Orzeczenie paleobotaniczne dotycz¹ce wybranych próbek osadów ze stanowiska Zieluñ i Lubowidz, ark. uromin. Pañstw. Inst. Geol. CAG 182/99. KRUPIÑSKI K.M. 1999b Orzeczenie paleobotaniczne dotycz¹ce próbek osadów z otworu wiertniczego: Rostowa i Pozga, ark. ie un. Pañstw. Inst. Geol., CAG 733/2000. KRUPIÑSKI K.M. 2002 Opracowanie zawartoœci paleobotanicznej wybranych próbek osadów biogenicznych z otworu wiertniczego Leszczyno LE. 2/00,ark. StaroŸreby. Pañstw. Inst. Geol. CAG 105/2003. KRUPIÑSKI K.M. 200 Wyniki wstêpnych badañ palinologicznych osadów z abca Piasecznego P. 1/99 i P.1/00 (w opracowaniu). KRUPIÑSKI K.M. 2005 adania paleobotaniczne mlodoplejstoceñskich osadów jeziornych Wysoczyzny P³ockiej. Pr. Pañstw. Inst. Geol., 18: 1 58. KRUPIÑSKI K.M. & KOTARIÑSKI J. 2002 M³odoplejtoceñskie osady jeziorne Wysoczyzny P³ockiej w œwietle badañ palinologicznych ich osadow. 6.20.9109.00.0. Pañstw. Inst. Geol., CAG 1717/2005. LAMPARSKI Z. 1996 Zarys budowy geologicznej i charakterystyka rzeÿby Wysoczyzny P³ockiej i Pojezierza Dobrzyñskiego ze szczególnym uwzglêdnieniem budowy i genezy drumlinów oraz moren czo³owych. [W:] RzeŸba i osady czwartorzêdu Polski Œrodkowej. Wyd. UW: 5 58. Warszawa. NIKLEWSKI J. 1968 Interglacja³ eemski w G³ówczynie ko³o Wyszogrodu. Monogr. ot., 27: 125 185. ROSZKO L. 1968 Recesja ostatniego l¹dolodu z terenu Polski. Pr. Geogr., 7: 65 100. RÓ AÑSKI P. & KOTARINSKI J. 2003 Materia³y archiwalne do arkusza StaroŸreby (5) SMGP 1 : 50 000. Pañstw. Inst. Geol., CAG 105/2003. SKOMPSKI S. 1991 Fauna czwartorzêdowa Polski. ezkrêgowce. Wyd. UW, Warszawa. ŒRODOÑ A. 1983 Jod³a pospolita w historii naszych lasów. [W:] Nasze drzewa leœne, : 9 0. PWN. Praca wp³ynê³a do redakcji 25.02.2005 r. Akceptowano do druku 08.05.2006 r. 638