Jubileusz roku 2000. Kalendarz ważniejszych wydarzeń Roku Świętego:

Adwent Pragniemy Ciebie, jak ziemia spalona Przez żar słoneczny spragniona jest deszczu, By ją nasycił i plonem obdarzył Nowego życia. Szukamy Ciebie, jak łania dążąca Do chłodnej wody przejrzystych strumieni, By się napoić i siły odzyskać Na dalszą drogę. Czekamy, Panie na Twe narodzenie, Jak nocne straże na świt oczekują; Łakniemy Ciebie, jak człowiek zgłodniały Pożąda chleba. Baranku Boży, posłany przez Ojca, Byś swoją śmiercią odkupił grzeszników, Nie zwlekaj dłużej, lecz przyjdź i zamieszkaj W człowieczych sercach. Nadziejo świata i Nowe Przymierze, Emanuelu odwiecznej miłości, Niech Tobie z Ojcem i Duchem płomiennym Rozbrzmiewa chwała. Amen. Jubileusz roku 2000. Kalendarz ważniejszych wydarzeń Roku Świętego: 03.12 Jubileusz polskiej inteligencji technicznej 17.12 Jubileusz świata teatru, kina, telewizji i muzyki - Baz. św. Pawła za Murami i w Polsce 31.12 Czuwanie modlitewne w oczekiwaniu na trzecie tysiąclecie - Baz. św. Piotra i we wszystkich diecezjach 01.01 Światowy Dzień Modłów o Pokój w trzecim tysiącleciu 05.01 Zamknięcie Drzwi Świętych - Bazyliki św. Jana na Lateranie MB Większej i św. Pawła za Murami Zamknięcie Jubileuszu - Ziemia Święta Zamknięcie Jubileuszu - Kościoły lokalne 06.01 Zamknięcie Drzwi Świętych - Baz. św. Piotra Zakończenie Wielkiego Jubileuszu

W WIELKIM SKRÓCIE O HISTORII ZBAWIENIA Ks. Wiesław W pierwszą Niedzielę Adwentu rozpoczynamy kolejny rok liturgiczny. Każdy taki rok pozwala nie tylko na nowo przeżywać całą historię zbawienia, ale również stawać się jej bohaterem. A jest to przedziwna historia, w której dzieje ludzkie łączą się z miłością Boga po to, aby nikt nie zginął, lecz aby każdy miał życie wieczne. W historii zbawienia możemy wyróżnić trzy okresy: od grzechu pierworodnego do Abrahama, od Abrahama do narodzenia Chrystusa, od narodzenia Chrystusa do powtórnego Jego przyjścia i Sądu Ostatecznego. Okres pierwszy naznaczony jest duchową pustką i ciemnością, drugi - przygotowuje zbawienie, natomiast trzeci jest jego wypełnieniem. Okres pierwszy, od grzechu pierworodnego do Abrahama, to czas zagubienia się ludzkości. W tej duchowej ciemności ludzkość ciągle szuka Boga. Dowodem tego są najrozmaitsze religie począwszy od tych animistycznych, dopatrujących się nawet w przedmiotach martwych duchowego życia a skończywszy na politeizmie, czyli na wyznawaniu wielu bóstw. Bóg jednak w tym okresie milczy, czeka na swój czas, który rozpocznie się w dniu powołania Abrahama. Okres drugi, od Abrahama do Chrystusa, charakteryzuje się oczekiwaniem i przygotowaniem na przyjście Zbawcy. W tym okresie historii można dostrzec trzy etapy. Pierwszy z nich, datowany na XIX do XIII w. przed Chr., obejmuje dzieje patriarchów: Abrahama, Izaaka, Jakuba, Józefa i jego braci -jako praojców Narodu Wybranego, który rozrósł się licznie w Egipcie. Z życiem patriarchów związane są początki Bożego objawienia i pierwsze obietnice zbawcze, jak ta, przez którą Abraham otrzymał zaszczytny tytuł ojca wszystkich wierzących: Uczynię z ciebie wielki naród, przez ciebie ludy całej ziemi będą otrzymywały błogosławieństwo (Rdz 12,2n). Drugi etap tego okresu rozciąga się od XIII do VI w. przed Chr. i wypełniony jest powołaniem Mojżesza, wyzwoleniem z niewoli egipskiej, zawarciem przymierza na górze Synaj i wejściem do Ziemi Obiecanej. Bóg dał swemu ludowi ziemię, w której miały odtąd rozgrywać się wszystkie najważniejsze wydarzenia zbawcze. Dlatego ziemia ta do dnia dzisiejszego nazywana jest "świętą". To tu wyrosła monarchia izraelska z dynastią Dawidową, z której będzie wywodził się oczekiwany Mesjasz. To tu parę wieków głoszone było przez proroków słowo Boże, zawierające napomnienia i obietnice mesjańskie, którego niestety Naród Wybrany - uporczywie łamiąc przymierze - nie chciał słuchać. Konsekwencją tego była druzgocąca klęska w 586 r. przed Chr. i prawie 50-letnia niewola babilońska, gdzie Naród zaczął dostrzegać, że słowo Boże jest prawdziwe i nieodwołalne. W 538 r. przed Chr. wraz z uwolnieniem z niewoli zaczyna się trzeci, tj. ostatni etap przygotowawczego okresu historii zbawczej. Jednakże w tym czasie nie odradza się już państwo Izraela i monarchia. Wszyscy oczekują, że przyszłym i ostatnim królem będzie obiecany Mesjasz. Okres trzeci, od narodzenia Chrystusa do Jego powtórnego przyjścia i Sądu Ostatecznego, nazywany jest czasem mesjańskim. Charakteryzuje się konsekwentnym wypełnianiem wszystkich obietnic zbawczych. Obietnice te spełniaj ą się w przyjściu na świat Chrystusa Syna Bożego, w Jego Ofierze Krzyżowej, Zmartwychwstaniu, Wniebowstąpieniu, Zesłaniu Ducha Świętego - mocą którego radosna wieść o zbawieniu niesiona jest całemu światu. Jest to pełnia czasów, czas Kościoła, czas w którym aktualnie żyjemy. Trwać on

będzie do końca dziejów ludzkości. U kresu czasów wypełni się nasza nadzieja: Chrystus powróci w chwale. Świat nowy, rozpoczęty zmartwychwstaniem ciał, będzie ostatecznym wypełnieniem zbawczego planu Boga - kresem historii zbawienia. Wierzyć sercem, świadczyć życiem: WIARA A ŻYCIE CODZIENNE Biuletyn Krajowego Instytutu AK (nr3/4)- wybrał Andrzej Balk Czym jest dla mnie wiara? Czy traktują ją jako dar dany od Boga, polegający na osobowym z Nim kontakcie? Czy z Bogiem, w którego wierzę, spotykam się jak osoba z osobą? Jeśli tak przeżywanej wiary zabraknie, zawala się cały gmach religijności, moralności, kultury inspirowanej wiarą. Jeśli religijność nie wypływa z głębokiego kontaktu osobowego z Bogiem to staje się formą bez treści, sposobem na przeżycie estetyczne i duchowe, a nawet wzruszeniem, słowem staje się propozycją spędzenia czasu wolnego. Podobnie jest z moralnością. Całe życie moralne człowieka powinno być konsekwencją czegoś głębszego, właśnie relacji człowieka do Boga. Jeśli tej relacji nie ma, przykazania i zasady stają się martwą literą. Co najwyżej przypominają o tym co jest dobrem a co złem, nie uzdalniają jednak do przyjmowania i realizowania pierwszego, a odrzucenia tego drugiego. Czy chrześcijaństwo ma moc przemiany świata? Moc chrześcijaństwa widać niewątpliwie w poszczególnych osobach, które pracują nad sobą, kroczą drogą do świętości, starają się żyć w łączności z Bogiem i swoimi bliźnimi. Ale czy widać moc chrześcijaństwa w życiu świeckim w polityce, gospodarce, kulturze. Chcąc być szczerym należy odpowiedzieć, że nie widać wystarczająco tej mocy. Jaka jest tego przyczyna? Wydaje się, że chrześcijanie niezbyt autentycznie wierzą albo wierzą w Boga w oderwaniu od rzeczywistości w której żyją. By spotkać się z Bogiem porzucają codzienne życie. Boga do tego życia nie wprowadzają. Dokonują podziału na dwa światy nie mające ze sobą styczności: sacrum ducha i świątyni oraz profanum ciała, intelektu, polityki, gospodarki, kultury. Jest to fundamentalny problem stylu przeżywania swojej wiary, od którego zależy, czy jest ona jedną z wielu dziedzin życia, potrzebnych człowiekowi do zachowania równowagi, czy też jest źródłem, które nawadnia glebę życia? Czy wiara jest stroikiem życia czy też jest jego zaczynem? Aby postawić przysłowiową kropkę nad "i" trzeba podkreślić, kluczową rolę świeckich w procesie okazywania przez wiarę mocy w przekształcaniu świata. Świeccy powinni autentyzm i moc swej wiary okazywać przez przenikanie świeckich dziedzin życia od wewnątrz ewangelicznymi wartościami i zasadami nadając im w ten sposób styl Chrystusowy. A mówiąc konkretnie przedsiębiorca katolik autentyzm swej wiary powinien okazywać przez wprowadzanie do swojego przedsiębiorstwa zasad nauki społecznej Kościoła tzn. pierwszeństwa pracy przed kapitałem, sprawiedliwej płacy, godnych warunków pracy, traktowanie człowieka jako podmiotu nigdy zaś jako przedmiotu pracy. Katolik zajmujący się polityką wykazywać powinien autentyzm swej wiary przez profesjonalizm w działaniu, traktowanie zaangażowania politycznego jako służbę dobru wspólnemu, odrzucanie pokusy korupcji, nepotyzmu.

Człowiek zajmujący się kulturą świadectwo autentyzmu swej wiary powinien dawać tak, by cała twórczość wyrażała głębię człowieczeństwa i pomagała odbiorcom w rozwoju wartości promujących człowieka-osobę. Taki model wiary można nazwać życiem wiarą. DZIECI NA TEMAT "Kim jest ksiądz?" Opracowanie J.K. - "Ksiądz jest osobą, która zastępuje Jezusa na Ziemi". - "Księża noszą dziwne ubrania". - "Na mszy mają na sobie ornaty i takie jakby szaliki". - "Ksiądz nie może mieć żony". - "Ksiądz spowiada grzeszne dusze". - "Ksiądz jest świętą osobą". - "Nigdy nie będę księdzem, bo to trudne zajęcie". - "Ksiądz odprawia mszę, daje komunię i czasami zdarza się, że uczy dzieci religii". - "W mojej parafii wszyscy księża są pogodni i weseli". - "Ksiądz udziela Jezusowi swojego życia". - "Opowiada nam o Bogu i Jezusie, a także o Maryi i o ludziach, którzy głodują i są biedni". - "Ksiądz jest darem od Boga. Jest on osobą bardzo duchowną". - "Gdyby nie było księży, to by było smutno". - "Pan Bóg zesłał na świat księży, aby nauczali ludzi, żeby stawali się lepszymi". - "Ja myślę, że świat księdza jest piękny". Są to powtarzające się informacje i opinie podawane przez dzieci uczęszczające do 3-cich klas szkoły podstawowej w Osowie. Pani Grażyna Widomska, katechetka, poprosiła je o pisemną odpowiedź na pytanie: "Kim jest ksiądz?", otrzymała 87 uczniowskich wypowiedzi, często ozdobionych barwnymi rysunkami. Prace te można było obejrzeć latem na galerii przy schodach, przy drzwiach głównych do kościoła. Z wypowiedzi dzieci wnioskować można, że według autorów ksiądz, to osoba bardzo ważna, ogromnie dla ludzi potrzebna, prowadząca ich ku Bogu i przede wszystkim - promieniejąca radością i pogodą. A teraz popatrzmy co dzieci napisały o każdym księdzu z osobna: -"Ksiądz Proboszcz to inteligentny i bardzo wysportowany dżentelmen. Ks. Henryk to wielka "śmiechoteka" Kościoła. Ksiądz Henio to super fajno-ładny facet... nosi świecące buty i ma fajne okulary. Bardzo lubię księdza Proboszcza". - "Jest radosny, wesoły, pełen uśmiechu. Gdy wychodzi z zakrystii, kościół wypełnia się światłem radości i miłości. Jego grobowe spojrzenie jest straszne z zewnątrz, lecz gdy przyjrzeć się bliżej, widzisz uśmiech". - "Lubi rozśmieszać ludzi w kościele". - "Ksiądz Proboszcz to najszybszy ksiądz. Zawsze wyspowiada mnie w pół minuty. Nosi na sobie czarną spódnicę. Nosi też duże okulary". - "Ksiądz Wiesław wyprawia Mszę św. w dolnym kościele. Ta msza jest dla dzieci i podoba

mi się, że tak fajnie ją prowadzi. Podchodzi do dzieci siedzących w ławkach i mówi kazanie. Czasami powie jakiś żarcik. Lubię tego księdza". - "Jak przychodzę do kościoła w niedzielę na Mszę św., to ksiądz Wiesław zawsze ma kawał w rękawie". - "Jest bardzo miły, nigdy nie krzyczy na dzieci. Jest też żartownisiem. Najbardziej go lubię ze wszystkich księży". - "Ks. Wiesław bardzo ładnie mówi. Gdy jakieś dzieci są smutne, ks. Szlachetka je pociesza". - "Na mszach uśmiecha się do wszystkich, a gdy daje Komunię św. to jest poważniejszy". - Jest wesoły i na mszy mówi zawsze wesołą Ewangelię". - "Ma śmieszne i ciekawe kazania. Lubi śpiewać z nami w kościele piosenki. Uczył nas w szkole religii. Szkoda, że przechodzi do innej parafii". - "Ksiądz Jarek jest najlepszym księdzem, bo jak odprawia msze św., to zawsze ma uśmiech na twarzy i jest wesoły. Jak się u niego spowiadam, to wiem, że on najlepiej spowiada. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie papieżem". - "Ksiądz Jarek sprawdza się w konfesjonale". - "Opiekuje się nami, rozbawia i rozgrzesza". - "Lubi uprawiać sport. Chyba lubi odprawiać Mszę św.". - To bardzo spokojny człowiek. Ładny jest, wygląda bardzo szczęśliwy". - "Ksiądz Marcin na mszy jest wesoły i zawsze ma uśmiech na twarzy. Jest miły dla każdego i jak czyta, to się trochę śmieje". - "Ksiądz Marcin jest śmieszny i dobry". - "Na kazanie często przynosi różne rzeczy, np. kiedyś przyniósł dwa jabłka. Wtedy kazania mi się podobaj ą". - "Nawet najstarsi dziadkowie i najmłodsi dzidziusiowie z łatwością rozumieją słowo Boże, które głosi". - "Ksiądz Marcin ma bardzo gruby głos". Dzieci są bardzo bystrymi obserwatorami zachowań ludzi dorosłych, a ich świadectwo jest szczere i spontaniczne, i dlatego ogromnie cenne. Tak chlubne świadectwo "wystawione" naszym duszpasterzom z całą pewnością stanowi poważny bodziec, pomocny w ich codziennej, trudnej pracy. To dobrze, bo jak napisał jeden z młodocianych obserwatorów _ "księża potrzebuj ą pomocy". To dobrze też, że nawiązuje się dialog z parafianami. W tym przypadku - z małymi parafianami, ale byłoby także bardzo pożądane uzyskiwanie szczerych wypowiedzi od młodzieży, która jest przecież przyszłością Kościoła, narodu, świata.

PIELGRZYMKA W STANIE WOJNY "Już stoją nasze nogi w twych bramach o Jeruzalem." Ps 22,2 Ks. Jarosław Piotrowski Taką zastaliśmy Jerozolimę... Zimowe dni napawają nas wieloma refleksjami i pomysłami. Podczas jednego z tych dni na początku lutego, w czasie rozmowy z naszym parafianinem, p. Mieczysławem Czajkowskim, została "rzucona" propozycja zorganizowania pielgrzymki do Ziemi Świętej. Była to - jak się później okazało - propozycja trafna ze względu na czas Wielkiego Jubileuszu, aby dotknąć śladów Jezusa Chrystusa i pójść śladami św. Piotra i innych Apostołów. Zainteresowanie pielgrzymką było zaskakująco duże i dzięki temu grupa w dużej większości pochodziła z Gdańska-Osowy i dlatego można powiedzieć, że była to I. Pielgrzymka Parafialna do Ziemi Świętej i Egiptu. Ważnym elementem przed pielrzymowaniem było właściwe przygotowanie pod względem duchowym, geograficznym, no i oczywiście praktycznym. Tę ostatnią stronę w sposób perfekcyjny przedstawiła p. Maryla Lerg -przedstawiciel Katolickiego Biura Pielgrzymkowego. Wyjazd naszej grupy został przesunięty na termin wcześniejszy. Pielgrzymka rozpoczęła się 12.10 o godz. 12.00, kiedy to zgromadzeni wokół ołtarza w kościele osowskim, wspólnie sprawowaliśmy mszę św. z ks. Markiem Czajkowskim, ks. Rafałem Wirkusem i ks. Aleksandrem Piotrowskim. Słowa pożegnania pełne otuchy skierował do nas ks. Proboszcz, gdyż pewien lęk był w nas po wiadomościach o sytuacj i w Autonomii Palestyńskiej. Msza św. W Bazylice Zwiastowania w Nazaret Owa napięta atmosfera udzieliła się uczestnikom na lotnisku Okęcie, kiedy należało zdecydować się, czy lecimy, czy zostajemy. Postawa kilku osób (sic - kilku pań - ach te kobiety!) dodała reszcie pewności i zdecydowano: Lecimy.

Lot do Tel-Aviv'u trwał ponad 3 godziny i przebiegał spokojnie. Dzięki dobrej pogodzie była możliwość podziwiania położenia geograficznego Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu. Z lotniska pojechaliśmy autokarem do Jerozolimy, gdzie zostaliśmy rozlokowani w hotelu leżącym w pobliżu murów Starej Jerozolimy. W ten sposób rozpoczął się nasz pobyt w Ziemi Świętej. Trudno opisać dzień po dniu nasze pielgrzymowanie w Izraelu, można natomiast przedstawić, że pielgrzymka składała się jakby z III etapów: I. Jerozolima i okolice, II. Egipt - Synaj i Kair. III. Północna Galilea - Natanya i Nazaret. Kilkudniowy pobyt w Jerozolimie umożliwił nawiedzenie tych miejsc, które świadczą o początkach publicznej działalności Jezusa Chrystusa (Yardenit, Kafarnaum, Tabgha, Jezioro Galilejskie) oraz o Jego męce (Bazylika Grobu, Wieczernik, Droga Krzyżowa, Kościół św. Piotra in Galicantu, Góra Oliwna z Bazyliką Konania, meczetem Wniebowstąpienia), a także życiu Maryji (Kościół Zaśnięcia NMP, Kościół św.anny czy Ain Karim z Bazyliką Nawiedzenia św. Elżbiety). Wielkim przeżyciem była także możliwość zwiedzenia dzielnicy Żydów ortodoksyjnych, dzielnicy arabskiej, muzeum Yad Yashem, czy pobyt pod Ścianą Płaczu. W drodze do Egiptu, w zasadzie na Synaj, mieliśmy możliwość kąpieli w Morzu Martwym, a później Czerwonym. Tym, co zostanie zapewne w pamięci do końca życia, to Msza św. na Górze Synaj i cudowny wschód słońca, który "rozpalał" wierzchołki górskich szczytów. Kolejnym zaskoczeniem był dla grupy Kair - zupełnie inny świat. Owa mieszanka kultury arabskiej i chrześcijańskiej wspaniale współgrała w tzw. Starym Kairze. To tam mogliśmy odczuć jak trudno żyć chrześcijanom w diasporze, nie mając pełnej swobody wyznawania wiary w Jezusa Chrystusa w życiu codziennym i społecznym (skąd my to znamy?). Ciekawym doświadczeniem dla całej pielgrzymki było przekroczenie granicy egipsko-izraelskiej w Rafah, które trwało 3 godziny, a przypominało stare czasy np. granicę pomiędzy NRD a RFN. Był to jednocześnie moment refleksji nad tym Jak mało dziękujemy Panu Bogu za pokój w naszym kraju. Kolejnym, a zarazem ostatnim etapem była Natanya nad Morzem Śródziemnym, skąd ruszyliśmy do Cezarei, Nazaretu, Hajfy z Górą Karmel i "słynnej" Kany Galilejskiej. Wielkim przeżyciem i wzruszeniem była msza św. w Bazylice Zwiastowania NMP, w miejscu, gdzie "Słowo ciałem się stało". Dokładna relacja - niemalże dziennikarska -jest trudna, bo osobista. Mówić można przede wszystkim o po przeżyciu duchowym, które ułatwiał doskonały przewodnik z Warszawy ks. Bartosz Adamczewski. Nasza Grupa w Egipcie pod piramidą Pielgrzymka śladami Jezusa Chrystusa była powrotem do źródeł, niejako powrotem do Ojczyzny Wiary, skąd każdy z nas bierze swój początek i gdzie ma swoją cząstkę. Mimo trwającego ponad 50 lat konfliktu żydowsko-palestyńskiego, Ziemia ta jest przyjazna i będzie

nią nadal, gdyż tam spłynęła Krew Zbawiciela i "rozlała się obficie łaska". Nikt w Ziemi Świętej nie czuje się obco, bo Palestyna nie należy tylko do Żydów i Palestyńczyków, ale do każdego z nas, dzieci Jezusa Chrystusa. DLACZEGO HARCERSTWO? Mieczysław Czajkowski Kontynuacja rozważań o tolerancji religijnej w harcerstwie, w świetle "obowiązkowej religijności harcerstwa". Temat rozpoczęty w poprzednich odcinkach cyklu "Dlaczego Harcerstwo?" Aktualnie w ZHP i ZHR, gdzie Przyrzeczenie i Prawo Harcerskie są już praktycznie jednakowo ideowe i statutowo wyrażają harcerską "wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce", istnieją zwyczajowe roty zastępcze dla harcerzy niewierzących. W ZHP alternatywna wersja brzmi: "Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Polsce, dążyć do Prawdy i Sprawiedliwości...". W ZHR dopuszcza się, w przypadku harcerzy niewierzących, zmienić w Przyrzeczeniu i Prawie słowo "Bóg" na "Dobro Najwyższe". Oczywistym jest, że Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego "Zawisza" nie przewiduje, że wstępować będą do niego niewierzący lub niekatolicy, dlatego też nie ma tu roty alternatywnej. Niemniej jednak statut tej organizacji nie zastrzega, że mogą do niej wstępować tylko katolicy. W ostatnim czasie środki masowego przekazu coraz więcej miejsca poświęcają harcerstwu, a telewizja publiczna chętnie przekazuje informacje o ZHP, w tym również o udziale ZHP w wydarzeniach religijnych, o uroczystych nabożeństwach odprawianych dla harcerzy. Na wielu obozach letnich ZHP odprawiane były w tym roku polowe msze święte, a tam gdzie nie było takich możliwości, a kadra prowadząca obóz składała się z ludzi niewierzących lub obojętnych religijnie /co w ZHP ma gdzieniegdzie miejsce ze względu na to, że po 1989 r. nie było, bo nie mogło być, jakiejkolwiek weryfikacji /, na niedzielne msze św. uczęszczała młodzież harcerska przeważnie "prywatnie", na zasadzie " kto chce". W ZHR natomiast /nie mówiąc już o Stowarzyszeniu Harcerstwa Katolickiego "Zawisza"/ tolerancja religijna dotyczy mniejszości, jaką niewątpliwie stanowią harcerze niewierzący lub innych wyznań. ZHR i SHK "Zawisza" dobierają kadrę o przekonaniach religijnych większości swoich członków, tzn. katolików, często ich siedziby znajdują się w pomieszczeniach parafialnych, uczestniczą regularnie w uroczystościach religijnych i nabożeństwach katolickich w sposób zorganizowany. Harcerze innych wyznań lub niewierzący nie muszą w nich uczestniczyć, dla nich w tym czasie /np. na obozach/ organizowane są zajęcia świeckie, przeważnie rekreacyjne. Jak z powyższego wynika, niezależnie od nazwy, wszystkie organizacje harcerskie działające w 2000 r. w Polsce cechuje religijność i jednocześnie tolerancja religijna w stosunku do harcerzy innych wyznań niż katolickie, które było wyznaniem jego założycieli. Zdecydowana większość członków i instruktorów harcerstwa w przeszłości i obecnie to młodzi ludzie z rodzin katolickich. W sposób naturalny istniał i istnieje więc silny związek polskiego harcerstwa z Kościołem katolickim. Mimo tego, a może właśnie dlatego, harcerstwo cechuje daleko posunięta tolerancja religijna

a każdego uczciwego młodego człowieka, niezależnie od przekonań religijnych, harcerstwo przygarnia i rozwija. ZAPROSZENIE Parafialna Grupa CARITAS oraz Dyrekcja Szkoły im. Prof. Siedleckiego zapraszają OSOBY STARSZE I OSOBY SAMOTNE na SPOTKANIE OPŁATKOWE w dniu 16. grudnia br. SOBOTA o godz. 11 00 w szkole przy i ul. Siedleckiego KONCERT W KOŚCIELE (JJ) Katolickie Stowarzyszenie Śpiewacze i Muzyczne im. ks. prof. Józefa Orszulika, w związku z dniem swej Patronki, św. Cecylii, zaprosiło naszych parafian na uroczystą mszę św., odprawioną w intencji chórzystów i ich rodzin w niedzielę dnia 19. listopada. W czasie mszy nasz chór odśpiewał kompozycję ks. Józefa Orszulika. Było to prawykonanie trzech części Mszy tego kompozytora, a mianowicie Kyrie, Sanktus i Agnus Dei. Na ofiarowanie chór wykonał Panis Angelicus z udziałem solistki, pani Tatiany Szczepankiewicz, studentki ostatniego roku Akademii Muzycznej w Gdańsku. Śpiewaczka wykonała także Alleluja. Chórowi i solistce towarzyszył na organach ks. Robert Kaczorowski, również student ostatniego roku Akademii Muzycznej w Gdańsku. Po mszy św. odbył się krótki koncert. Najpierw chór zaśpiewał Ave Verum Mozarta. Usłyszeliśmy - wypracowane jeszcze w zespolonych chórach gdańskich w czasie pobytu Ojca św. w Gdańsku - dobre brzmienie naszego chóru parafialnego. Następnie p. Tatiana Szczepankiewicz, a potem ks. Robert Kaczorowski zaśpiewali dwie wersj e Ave Maria z towarzyszeniem organów. Na zakończenie koncertu chór zaśpiewał doskonale przygotowaną Modlitwę do Bogurodzicy Żukowskiego. Wykonawcy otrzymali wielkie brawa od licznie przybyłych na mszę św. o godzinie 12.00 parafian. Po koncercie w salce parafialnej przy dolnym kościele odbyło się miłe spotkanie chórzystów z rodzinami oraz sympatyków Stowarzyszenia przy kawce, herbatce i smacznym, upieczonym na rożnie dziku.

KONKURSY DLA DZIECI I MŁODZIEŻY POAK Parafialny Oddział Akcji Katolickiej ogłasza DWA KONKURSY DLA DZIECI I MŁODZIEŻY: KONKURS NA LAMPIONY RORATNIE Oryginalne prace w postaci własnoręcznie wykonanych lampionów należy przedstawić jury konkursowemu w piątek dnia 22. grudnia br. między godz. 17.00 a 19.00 w bibliotece parafialnej. KONKURS NA SZOPKI BETLEJEMSKIE Oryginalne prace w postaci własnoręcznie wykonanych, przenośnych szopek lub stajenek, z oświetleniem tradycyjnym lub elektrycznym, należy przedstawić jury konkursowemu w czwartek dnia 28. grudnia 1997r. między godz. 17.00 a 19.00 w bibliotece parafialnej. Ogłoszenie wyników konkursów oraz wręczenie nagród odbędzie się w niedzielę dnia 31. grudnia br., po zakończeniu Mszy św. o godzinie 10.30. SERDECZNIE ZAPRASZAMY DO UDZIAŁU W KONKURSACH