Zbigniew Dmochowski Wprowadzenie DŁUGI DO SPŁACENIA Mimo, że minęło 58 lat od zakończenia II wojny światowej polskie rodziny nie uzyskały dotąd właściwego zadośćuczynienia finansowego za ludobójstwo dokonane na członkach tych rodzin przez dwa państwa terrorystyczne hitlerowskie Niemcy i stalinowski Związek Sowiecki. Zadośćuczynienie finansowe winni są także wszystkim rodzinom polskim nasi byli koalicjanci Francja i Anglia ze względu na nie wywiązanie się z umowy koalicyjnej z Polską i brak wsparcia militarnego Polski z chwilą rozpoczęcia agresji niemieckiej na Polskę we wrześniu 1939r. Dodatkowo Anglię obciąża odpowiedzialność za śmierć gen. Władysława Sikorskiego w 1943r. w Gibraltarze, nie udzielenie właściwej pomocy powstańcom warszawskim w 1944r. oraz sprzedaż polskich interesów Związkowi Sowieckiemu w ramach układów w Teheranie, Jałcie i Poczdamie. Są to wszystko długi dotychczas nie spłacone Polakom i Polsce, które rzutowały i rzutują nadal na trudności ekonomiczno-społeczne narodu polskiego. Przypomnienie o tych długach jest szczególnie istotne w okresie, w którym po referendum unijnym w czerwcu b.r. w sprawie pozbycia się suwerenności i tożsamości narodowej Polska zostanie w 2004r. włączona w struktury technokratycznego faszyzmu Unii Europejskiej. Niemcy W przemówieniu do Narodu Polskiego Wódz Naczelny i Premier Rządu na Obczyźnie generał Władysław Sikorski w dniu 1 marca 1940 roku powiedział: Napadłszy Polskę, czynią Niemcy wszystko, ażeby w Narodzie Polskim pogłębić i na wieki utrwalić nieprzejednaną postawę społeczeństwa przeciw sobie. Jednak ani barbarzyńskie egzekucje, ani masowe mordy, które nie szczędzą nawet dzieci, ani prześladowania nieludzkie, ani męczeńska deportacja krakowskich profesorów, których kilkunastu przypłaciło życiem swe przywiązanie i wierność dla wolności Polski i jej posłannictwa, a inni przypłacili to zdrowiem, ani ciągły, okrutny, barbarzyński i obrażający elementarne poczucie ludzkości terror fizyczny i moralny, ani grabież metodyczna, cyniczna i powszechna mienia publicznego i prywatnego - nic nie zachwiało nieugiętego ducha Narodu. Polska zalana jest krwią, ale krew ta wzmocniła w ludzie polskim wiarę w niespożyte i niezniszczalne wartości Narodu oraz we własne siły. Jakżesz mizernie wygląda w porównaniu z tą bohaterską postawą Polaków - bestialstwo Niemców, ich korupcja i ideowy cynizm... Występowali krzykliwie w roli obrońców wolności i sprawiedliwości, a dzisiaj narzucają ludom Rzeczypospolitej najpospolitszą tyranię, nędzę i zniszczenie najcenniejszych dóbr ludzkości. Okupacja dzisiejsza straszne daje świadectwo o ładzie, porządku i poszanowaniu prawa wojennego. Nie sposób porównać ją z okupacją w czasie wojny 14-tego roku. Nikogo jednak nie zmyli cynizm i okrucieństwo. Pastwienie się nad cywilną, bezbronną ludnością nie jest oznaką prawdziwej siły i żołnierskiej odwagi. Przeciwnie widzimy, że system hitlerowski cechuje słabość, moralna kruchość, na każdym kroku kompromituje przekupstwo i chaos. P. Ley zapowiedział ostatnio okrutną dolę Polaków na obszarach, które Rzesza chwilowo zagrabiła. Przyznaje im łaskawie dolę niewolników. Z wielkim szumem zapowiada się bezwstydnie całemu światu, że milion Polaków przerzuci się siłą do Niemiec, by swoja pracą podtrzymać zwiotczałe, słabnące podstawy gospodarki niemieckiej. Z taką samą butą
krzyżacką przemawiał przed paru dniami Adolf Hitler. Nie przestraszą nas ani nie zmylą te głośne krzyki, bo wiemy, jak mało mają uzasadnienia w rzeczywistości, bo widzimy, jak wielkie są rysy w tej hałaśliwie reklamowanej sile niemieckiej. Rodacy, wiemy, że rozpoczynacie obecnie okres najdotkliwszej nędzy. Robimy wszystko, by poruszyć sumienie świata; nie zaniedbujemy niczego, by ulżyć w waszej niedoli. Niemcy i bolszewicy odrzucali do niedawna brutalnie wszelka pomoc dla Polski, nawet pod postacią dożywiania dzieci, starców i kobiet. Spośród robotników, wziętych swego czasu na roboty, systematycznie zagłodzanych, odsyłają nam do Kraju szkielety. Niemcy powinni wiedzieć, że za zbrodnie przez siebie inspirowane lub dokonane, osobiście w przyszłości odpowiadać będą. W expose na Posiedzeniu Rady Narodowej wygłoszonym w Angers (Francja) dnia 6 marca 1940 roku generał Władysław Sikorski powiedział: Wojna, której ofiarą jest w tej chwili Polska, ma znaczenie powszechne. Przeciwstawiają się w niej dwa zupełnie odrębne światy. O żadnym kompromisie nie może tu być mowy. Dlatego też pomysły Hitlera, by ratować rzekomo ludzkość przed pożogą, którą wzniecił, kosztem uznania jego powszechnego władztwa, do którego przygotowuje sobie podstawy, opanowując stopniowo Rosję, spala na panewce. Hitleryzm sprzysiągł się z bolszewizmem. Spisek ten polega na najfałszywszej grze. Dokonano go jednak, ażeby zgubić cywilizację zachodnią. Potrzeba więc zdać sobie sprawę, że w Hitlerze mamy wszyscy nie lojalnego przeciwnika, lecz najdzikszego wroga. Jest to przede wszystkim wróg bezwzględny tych wartości ogólnoludzkich, które decydowały zawsze i zdecydują w przyszłości o prawdziwym postępie. Dąży on do zupełnego zniszczenia tego, co nie wyrasta z krzyżackiej pychy i co nie jest tak zwaną kulturą germańską, o czym świadczy stosowana na zimno i z wyrachowaniem, okrutna eksterminacja duchowo i moralnie o tyle od Niemców wyższego Narodu Polskiego. Rząd Polski posiada wyczerpujące świadectwo o masowych mordach, egzekucjach i torturach, które dokonane zostały w okupowanych obszarach - i to nie tylko w części zachodniej inkorporowanej bezprawnie do Rzeszy niemieckiej, ale także w tak zwanym general-gubernatorstwie polskim. Ofiarą tych mordów i egzekucji padły dziesiątki tysięcy osób ze wszystkich warstw społecznych, mężczyźni, a nawet kobiety i dzieci. Swieżo jeszcze Rząd polski otrzymał sprawozdanie o masowej egzekucji 130 Polaków z Wawra i Anina pod Warszawą, wśród których znajdowali się nieletni chłopcy oraz o rozstrzelaniu 72 przedstawicieli ludności polskiej w Bochni pod Krakowem oraz 300 robotników w Skarżysku. Rząd polski posiada również szczegółowy wykaz księży rozstrzelanych, bądź zamordowanych przez Niemców: nie brak wśród nich duchownych, którzy zajmowali wysokie stanowiska w hierarchii kościelnej, jak ksiądz kanonik Zabłocki z Gniezna, ksiądz Rólski ze Szczepanowa, ksiądz kanonik Jaśkowski z Inowrocławia i inni. Prześladowania Kościoła Katolickiego w Polsce, zwłaszcza zachodniej, zobrazowane zostały szczegółowo w raportach, które ksiądz Kardynał Hlond, Prymas Polski, przedłożył Stolicy Apostolskiej. Raporty te stwierdzają, że w ciągu swego tysiącletniego istnienia na ziemiach polskich, nigdy Kościół Katolicki nie był tak gnębiony, jak obecnie. Według planów niemieckich, 8 milionów Polaków, którzy zamieszkiwali ziemie zachodnie, ma być w olbrzymiej większości przerzucona do środkowej Polski. Wszystka ludność żydowska, a nadto ta, która mieszkała w Niemczech, Austrii i Czechach, ma być przetransportowana nad San oraz Bug. Na terytorium okupowanym pozostać mają jedynie ludzie potrzebni do wykonywania najcięższych robót fizycznych, traktowani przez naród panów jako bydło robocze. Zgodnie ze statystyką oficjalnie ogłoszoną w Danziger Vorposten na samym Pomorzu skonfiskowano już 70 tysięcy przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, a wywłaszczono około miliona Polaków, właścicieli gruntów. Ludzi tych transportuje się jak zwierzęta, w zamkniętych, plombowanych wagonach przy 20-stopniowym
mrozie po kilkadziesiąt osób naraz bez różnicy wieku oraz płci. Wyrzuca się ich na terenach środkowej Polski bez żadnych środków do życia, bardzo często pozostawiając na zimnie i mrozie w szczerym polu. Wielu zamyka się w obozach koncentracyjnych. Prześladowania, jakie Niemcy stosują wobec ludności żydowskiej, są równie okrutne, jak poniżające. Nic też dziwnego, że Polacy reagują w kraju na te okrucieństwa w sposób szlachetny. Niemcy zwalczają zapamiętale kulturę polską. Wszystkie szkoły polskie zostały zamknięte. Nawet dla dzieci od 14 do 18 lat są przewidziane roboty przymusowe. Na terenie inkorporowanym zburzono wszystkie pomniki, a książkami polskimi pali się tam w piecach. Inteligencję polską tępi się bezlitośnie przy pomocy wyrafinowanych środków. Nie oszczędzono sobie nawet takiej ohydy, jak porywanie młodych kobiet, ich sterylizację i wywożenie do niemieckich domów publicznych... Podobnie, jak we wrześniu 1939 r. Niemcy dokonali ludobójstwa na Polakach przy papierowych deklaracjach Francji i Anglii, tak podczas powstania warszawskiego ci sami Niemcy mogli dokonać ludobójstwa w Warszawie przy cichych głosach niemożności pomocy ze strony Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych oraz szatańskim chichocie Stalina. W wyniku walk Warszawa uległa zniszczeniu. W styczniu 1945 roku Rosjanie wkroczyli do miasta ruin i grobów. Tragedia Warszawy jest największa katastrofą, jaką naród polski poniósł po wrześniu 1939r. W gruzy i popiół obrócone zostały bezcenne, niezastąpione i nieodtwarzalne skarby naszej kultury. Na szeregu odcinkach kultura polska poniosła rany, których zabliźnianie trwać będzie stulecia, niekiedy zaś zabliźnić nie da się zupełnie. Rozbity został główny ośrodek polskiej woli, polskiej myśli, polskiej polityki i polskiej gospodarki. Przestał istnieć kierowniczy ośrodek całości polskiego życia. Straciliśmy sam kwiat naszej młodzieży, niewątpliwie elity naszego narodu. Skutki tego nieszczęścia wydają się dzisiaj wprost tragicznie katastrofalne. Całe morze cierpień zawiera w sobie los 800-tysięcznej rzeszy ludności wysiedlonej, rozbitej, rozproszonej, skazanej na niesłychaną poniewierkę, nędzę i śmierć. Jeśli chodzi o zniszczenia materialne miasta, to wystarczy powiedzieć, że podobnej ruiny nie przeżyło w czasach nowożytnych żadne duże miasto polskie ani żadna stolica Europy. Ogólne straty poległych wojska i ludności wyniosły w powstaniu warszawskim około 200 tysięcy ludzi. Upadek i zniszczenie Warszawy spowodowało ogromny szok, który przekształcił się w głęboki uraz. W ramach procesu Norymberskiego zostali skazani i ponieśli karę zbrodniarze hitlerowscy. Władze niemieckie do chwili obecnej wypłaciły rodzinom żydowskim, których członkowie (około 3 miliony) zginęli z rąk niemieckich około 800 miliardów DM. Rodziny polskie, których członkowie (również około 3 miliony) zginęli z rąk niemieckich nie dostali dotąd nic, nie licząc około 2 miliardów DM dla robotników przymusowych hitlerowskich Niemiec. Biorąc za punkt wyjścia, że reżym hitlerowski spowodował śmierć około 3 milionów Polaków, w tym w ramach ludobójstwa w obozach koncentracyjnych oraz w Powstaniu Warszawskim, a także określając zadośćuczynienie finansowe dla jednej rodziny polskiej na 100 tysięcy USD (dwa razy mniej niż dla rodziny żydowskiej za ludobójstwo niemieckie i sto razy mniej niż dla rodzin, których członkowie zginęli w zamachu bombowym na jumbojeta amerykańskich linii lotniczych nad Lockerbie w Szkocji w 1988r. zorganizowanym przez władze libijskie), otrzymamy sumaryczną kwotę zadośćuczynienia w wymiarze 300 miliardów USD.
Jeżeli Rząd Niemiecki potrafił skierować na przebudowę landów wschodnich (którym darowano polskie odszkodowania wojenne) w ciągu ostatnich 10 lat około 800 miliardów DM, a więc w sumie Niemcom (wschodnim) i Zydom wypłacił około 1,6 biliona DM, to powinien mieć na tyle szacunku dla ofiar polskich reżymu z okresu narodowosocjalistycznego, aby wysupłać z banków niemieckich i/lub zaciągnąć odpowiedni kredyt, aby dysponować potrzebną kwotą czyli 300 miliardami USD. Wtedy będzie można mówić o pojednaniu niemiecko-polskim, a Kanclerz Schroeder może być potencjalnym wielkim kanclerzem. Rosja, Izrael i diaspora żydowska Dnia 1 września 1939r. wybuchła wojna niemiecko-polska. Polska zaatakowana została przez Hitlera i zmuszona była sama jedna wytrzymać napór całej wojennej machiny niemieckiej, w próżnym oczekiwaniu na skuteczna pomoc sojuszników Francji i Anglii. Niemniej w chwili, gdy Polska pierwsza podjęła walkę z najazdem Hitlera na Europę, została podstępnie napadnięta przez Sowiety. Rząd ZSRR łamiąc wszystkie zobowiązania i wiążące traktaty, bez uprzedniego wypowiedzenia wojny, nakazał w dniu 17 września 1939r. wojskom czerwonym przekroczenie granicy Polski. O godzinie 4 rano armia sowiecka w liczbie kilkudziesięciu dywizji, silnie zmotoryzowanych, obalając słupy graniczne wkroczyła na terytorium Polski. Bez względu na zachowanie i stanowisko, jakie zajęły poszczególne oddziały wojska polskiego, wszystkich pozostawionych przy życiu oficerów i żołnierzy spotkał ze strony sowieckiej ten sam los: śmierć albo niewola. W tym czasie armia czerwona dopuściła się szeregu gwałtów, mordów, rabunków i innego bezprawia, zarówno w stosunku do zagarniętych oddziałów polskich, jak też ludności cywilnej. Pierwszą ofiarą agresji sowieckiej padł polski Korpus Ochrony Pogranicza (KOP). Zołnierze i oficerowie mordowani byli bądź na miejscu, bądź też brani do niewoli i deportowani w głąb Rosji. Wszędzie gdziekolwiek armia sowiecka napotykała na opór wojska lub ludności polskiej, rozprawiała się nieraz w sposób bestialski z obrońcami. Na przykład w Grodnie wymordowano 130 uczniów i podchorążych. Jednego z nich przywiązano do czołgu i ciągnięto głową po bruku. Ogólna liczba żołnierzy polskich wziętych do niewoli sowieckiej w wyniku działań wojennych w roku 1939 wyniosła około 250 tysięcy. Wywiezieni z Polski na teren ZSRR jeńcy polscy pewnych kategorii, a w szczególności oficerowie, umieszczeni zostali w trzech głównych obozach: w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Jesienią 1939r. zaczęły stamtąd przychodzić listy do pozostałych w kraju rodzin. Na podstawie korespondencji oraz głównie zeznań tych jeńców, którzy pozostali przy życiu i znaleźli się na wolności po układzie polsko-sowieckim z roku 1941, polskie władze wojskowe uzyskały materiał wystarczający do odtworzenia dość szczegółowo obrazu owych obozów wraz z ich składem osobowym. 13 kwietnia 1943r. radio w Berlinie nadało następującą wiadomość: Ze Smoleńska donoszą, że miejscowa ludność wskazała władzom niemieckim miejsce tajnych egzekucji masowych wykonywanych przez bolszewików i gdzie GPU wymordowało 10 tysięcy polskich oficerów. Dnia 15 kwietnia 1943r. radio moskiewskie ogłosiło komunikat, którego fragment brzmiał: W ciągu ubiegłych dwóch, trzech dni oszczercy Goebbelsa rozpowszechniali podłe wymysły utrzymując, że władze sowieckie dokonały masowego rozstrzelania polskich oficerów wiosna
1940r. w okolicy Smoleńska. Wynajdując tę potworność, szubrawcy niemiecko-faszystowscy nie wahają się przed najbardziej bezwstydnymi i nikczemnymi kłamstwami starając się pokryć zbrodnie, które - jak to obecnie stało się oczywiste - dokonane były przez nich samych. W związku z rewelacjami niemieckimi i sowieckimi były dowódca Armii Polskiej w ZSRR i ówczesny dowódca Armii Polskiej na Wschodzie gen. Anders wysłał dnia 15 kwietnia 1943r. depeszę radiową do Ministra Obrony Narodowej w Londynie z następującymi informacjami i propozycjami: Od wyjścia z więzienia starałem się o odnalezienie naszych żołnierzy ze Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Otrzymywałem od władz sowieckich stale wymijające odpowiedzi. Naczelny Wódz będąc w Moskwie interpelował osobiście Stalina, na co otrzymał odpowiedź, że prawdopodobnie oni uciekli...uważam za konieczne wystąpienie Rządu w tej sprawie celem uzyskania oficjalnych wyjaśnień, tym bardziej, że nasi żołnierze są przekonani, że i reszta naszych ludzi w Sowietach zostanie zniszczona. Rada Ministrów na posiedzeniu w dniu 17 kwietnia 1943r. po zapoznaniu się ze wszystkimi informacjami w sprawie oficerów polskich, których zwłoki obecnie odkryto pod Smoleńskiem i po zapoznaniu się z raportem z Kraju w tejże sprawie, wydała oświadczenie zawierające między innymi: Rząd Polski polecił 15 kwietnia b.r. swemu przedstawicielowi w Szwajcarii zwrócić się do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża z prośbą o wysłanie delegacji, która by zbadała na miejscu istotny stan rzeczy. Pragnąć należy by nastąpiło bez najmniejszej zwłoki orzeczenie tej instytucji opiekuńczej, której przypadnie w udziale wyświetlenie sprawy i ustalenie odpowiedzialności. Międzynarodowy Czerwony Krzyż w Szwajcarii wyraził zasadniczo zgodę podjęcia się badań w Katyniu. Uzależnił jednak swój udział od zgody wszystkich stron zainteresowanych. Zainteresowanymi stronami w danym przypadku były trzy: rząd polski, rząd niemiecki i rząd sowiecki. Po wyrażeniu zgody na podjęcie przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż w Szwajcarii przez rządy polski i niemiecki badań w Katyniu, zamiast oczekiwanej zgody na udział w śledztwie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, Sowiety zerwały w dniu 25 kwietnia 1943r. stosunki dyplomatyczne z Polską. W roku 1943 władze niemieckie ogłosiły Urzędowy materiał w sprawie masowego mordu w Katyniu. Wydana w postaci książki przez niemieckie biuro informacyjne z polecenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych zawierała 166 stron druku (prócz zbioru fotografii i spisu wszystkich zwłok oficerów polskich znalezionych w Katyniu). Po wyparciu wojsk niemieckich ze Smoleńska i ponownym wkroczeniu doń Armii Czerwonej dnia 24 stycznia 1944r. rząd sowiecki ogłosił enuncjację (wydawnictwo literatury w językach obcych, Moskwa 1944r.): Na mocy postanowienia Nadzwyczajnej Komisji Państwowej do ustalenia i zbadania zbrodni niemieckich najeźdźców faszystowskich i ich wspólników, została powołana Komisja Specjalna do ustalenia i zbadania okoliczności rozstrzelania przez niemieckich najeźdźców faszystowskich w lesie katyńskim (w pobliżu Smoleńska) jeńców - oficerów polskich. W skład Komisji weszli: członek Akademii Nauk (przewodniczący) N.Burdenko oraz dwóch dalszych członków Akademii Nauk, Metropolita Mikołaj, przewodniczący Komitetu Wykonawczego Związku Towarzystw Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca oraz czterech dalszych członków.
Do prac w Komisji powołano biegłych (sądowo-lekarskich z Ludowego Komisariatu Zdrowia ZSRR, Państwowego Instytutu Naukowo-Badawczego Medycyny Sądowej, Moskiewskiego Instytutu Lekarskiego i innych). Komisja Specjalna sprawdziła i ustaliła na miejscu, że na szosie Witebskiej, w pobliżu lasu katyńskiego, na 15-tym kilometrze od Smoleńska, w miejscowości zwanej Kozie Góry, w odległości 200 m od szosy na południowy zachód w kierunku Dniepru, znajdują się mogiły, w których są zakopani jeńcy - Polacy, rozstrzelani przez okupantów niemieckich... Dopiero 52 lata po ludobójstwie w Katyniu (1940r.) Borys Jelcyn przekazał Prezydentowi Polski Lechowi Wałęsie kopie tajnych dokumentów dotyczących wymordowania 21 tysięcy Polaków przez NKWD. Z notatki szefa NKWD ZSRR L.Berii dla J.Stalina z marca 1940r. wynikało, że w obozach NKWD ZSRR dla jeńców wojennych i w więzieniach zachodnich obwodów Ukrainy i Białorusi przetrzymywana była wielka liczba byłych oficerów armii polskiej, byłych pracowników polskiej policji i organów wywiadu, członków polskich nacjonalistycznych partii, członków ujawnionych organizacji powstańczych, zbiegów i innych. W obozach dla jeńców wojennych przetrzymywanych było ogółem (nie licząc żołnierzy i kadry podoficerskiej): 14 tysięcy 736 byłych oficerów, urzędników, obszarników, policjantów, żandarmów, służby więziennej, osadników i agentów wywiadu, a według narodowości, ponad 97% Polaków... W więzieniach zachodnich obwodów Ukrainy i Białorusi przetrzymywanych było ogółem 18 tysięcy 632 aresztowanych (wśród nich 10tysięcy 685 Polaków)... Biorąc pod uwagę, że wszyscy oni byli zatwardziałymi i nierokującymi poprawy wrogami władzy sowieckiej NKWD ZSRR uznało za niezbędne: I. Polecić NKWD ZSRR: 1. sprawy znajdujących się w obozach dla jeńców wojennych 14 tysięcy 700 osób, byłych polskich oficerów, urzędników, obszarników, policjantów, agentów wywiadu, żandarmów, osadników i służby więziennej, 2. jak też sprawy aresztowanych i znajdujących się w więzieniach w zachodnich obwodach Ukrainy i Białorusi 11 tysięcy osób, członków różnorakich szpiegowskich i dywersyjnych organizacji, byłych obszarników, fabrykantów, byłych polskich oficerów, urzędników i zbiegów - rozpatrzyć w trybie specjalnym z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary - rozstrzelanie. II. Sprawy rozpatrzyć bez wzywania aresztowanych, bez przedstawiania zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia - w następującym trybie: 1. wobec osób znajdujących się w obozach dla jeńców wojennych - według informacji przekazanych przez Zarząd do Spraw Jeńców Wojennych NKWD ZSRR, 2. wobec osób aresztowanych - według informacji ze Spraw przekazanych przez NKWD USRR i NKWD BSRR. Notatka Berii została zatwierdzona przez Stalina, Woroszyłowa, Mołotowa i Mikojana. Dokument ten potwierdza jednoznacznie odpowiedzialność najwyższych władz sowieckich za ludobójstwo w Katyniu w 1940r. oraz odpowiedzialność tychże władz za kłamliwą propagandę sowiecka twierdzącą, że ludobójstwa tego dokonali Niemcy w 1941r. Nie odbył się dotąd proces Norymberga II, który miał skazać zbrodniarzy sowieckich. Pozostaje nadal nierozwiązana sprawa zobowiązań finansowych wobec polskich rodzin - ofiar reżymu sowieckiego, w tym ludobójstwa w Katyniu.
Traktując, że reżym sowiecki spowodował śmierć około 2 milionów Polaków oraz określając zadośćuczynienie finansowe dla jednej rodziny polskiej na 100 tysięcy USD (tyle samo co za ludobójstwo niemieckie), otrzymamy kwotę zadośćuczynienia dla rodzin polskich - ofiar reżymu sowieckiego w wymiarze około 200 miliardów USD. Jest to dług, który ZSRR pozostawił w spuściźnie Rosji, która wielokrotnie podkreślała, że jest spadkobierczynią imperium sowieckiego. W związku z tym, że w latach II wojny światowej 1939-1945 setki tysięcy osób pochodzenia żydowskiego uczestniczyło lub współuczestniczyło w ramach wielu zbrodniczych instytucji sowieckich na przykład NKWD, KGB, Prokuratura Sowiecka w mordowaniu Polaków i innych formach ich prześladowania, które doprowadziły do ich śmierci, dług rosyjski w części (być może znaczącej - ustalenia tego udziału powinien dokonać w trybie pilnym Instytut Pamięci Narodowej) powinien być uregulowany przez finanse izraelskie i światowej diaspory żydowskiej. Stąd też powstaje pytanie, dlaczego dotąd władze polskie w sposób jednoznaczny nie występowały do władz rosyjskich o spłacenie tego długu (proponując wspaniałomyślnie wydzielić pewne symboliczne kwoty na te cele z budżetu państwa polskiego, tak jakby dotyczyło to długu polskiego względem strony rosyjskiej, a w Katyniu Polacy wymordowali oficerów rosyjskich). Dalej trzeba zapytać dlaczego Rosja, którą należy nadal traktować jako mocarstwo, lekceważy zobowiązania finansowe wobec polskich rodzin - ofiar reżymu sowieckiego. Znając obecne, ale i poprzednie trudności gospodarcze Rosji, trzeba częściowo się liczyć na ekwiwalent w postaci równowartości przypadającej na Rosję kwoty w postaci surowców: gazu, metali rzadkich, złota, diamentów, drzewa, płodów ziemi i morza (ryb, zwierząt), obiektów turystycznych itp. Może również Rosja zaoszczędzić na programach militarnych, w tym kosmicznych oraz działaniach ludobójczych (terrorystycznych) na przykład przeciw bojownikom czeczeńskim i ich rodzinom. Rozpoczęcie realizacji swoich zobowiązań finansowych wobec polskich rodzin - ofiar reżymu sowieckiego, świadczyłoby o odpowiedzialności Rosji jako mocarstwa. Anglia Niespłacony dług Anglii wynika z: 1. nie wywiązania się z umowy koalicyjnej z Polską i braku wsparcia militarnego Polski z chwilą rozpoczęcia agresji niemieckiej na Polskę we wrześniu 1939r., 2. odpowiedzialności za śmierć gen. Sikorskiego w 1943r., 3. nie udzielenia właściwej pomocy powstańcom warszawskim w 1944r., 4. sprzedaż polskich interesów Stalinowi przez Churchilla w ramach układów w Teheranie, Jałcie i Poczdamie. Potwierdzeniem odpowiedzialności Anglii za śmierć gen. Sikorskiego w Gibraltarze w 1943r. są następujące fakty: 1. Nagłe przerwanie działalności specjalnej Komisji Polsko-Brytyjskiej, powołanej w 1943r. dla zbadania przyczyn tragicznej śmierci gen. Władysława Sikorskiego. 2. Wyniki analizy technicznej startu samolotu B-24 Liberatora nr. AL 523 w dniu 4 lipca 1943r. w Gibraltarze, zakończonego tragicznie śmiercią generała Władysława Sikorskiego
i większości pasażerów oraz części załogi samolotu, podjętej z aspiracji redaktora Dariusza Baliszewskiego w ramach Rewizji Nadzwyczajnej Redakcji Telewizji Edukacyjnej. Opinia prof. dr hab. inż. Jerzego Maryniaka z Politechniki Warszawskiej i Instytutu Lotnictwa w Warszawie, specjalisty od katastrof technicznych, w tym lotniczych, która sprowadza się do stwierdzenia: Z przeprowadzonej analizy wynika, że samolot był sprawny przez cały okres lotu, sterowany świadomie przez pilota do momentu wodowania. Przekonany jestem w oparciu o wykonana analizę, że był to zaplanowany sabotaż - morderstwo gen. Władysława Sikorskiego, a nie przypadkowa niezamierzona katastrofa B- 24 Liberatora w Gibraltarze w 1943r.. 3. Odpowiedź Włodzimierza Cimoszewicza Ministra Spraw Zagranicznych R.P. na interpelację poselską posła Leszka Murzyna (Liga Polskich Rodzin) z dnia 26 kwietnia 2002r. w sprawie wyjaśnienia przyczyn śmierci generała Władysława Sikorskiego(do której to interpelacji dołączył poseł Murzyn: prośbę prof.dra hab. Zbigniewa Dmochowskiego, skierowaną do Jej Wysokości Królowej Wielkiej Brytanii, opinie historyków i techników na temat katastrofy gibraltarskiej, zebrane przez prof.dra hab. Z.Dmochowskiego oraz pytania poselskie w tej sprawie). Z odpowiedzi wynika, że akta brytyjskich służb specjalnych nie podlegają odtajnieniu, a strona brytyjska nie przewiduje żadnych wyjątków od zasady nie ujawniania akt tych służb. 4. Nie wyjaśnione okoliczności nagłej śmierci w Londynie w nocy z 9 na 10 kwietnia 1999r., w przeddzień kolejnego powrotu do Polski ś.p. Ewy Chapman (Szeremeth) z Gozdawa- Osuchowskich, byłej Sekretarki Parlamentarnej Prezydium Rady Ministrów Rządu Polskiego na Obczyźnie, która przekazała informację, że dokumenty brytyjskich służb specjalnych dotyczące śmierci gen. Sikorskiego w Gibraltarze przechowywane były dotąd w Army Records Centre w Anglii. Wartość niespłaconego długu Anglii można oszacować na kwotę rzędu 100 miliardów USD. Francja Niespłacony dług Francji wynikający z powodu nie wywiązania się z umowy koalicyjnej z Polską i braku wsparcia militarnego Polski z chwilą rozpoczęcia agresji niemieckiej na Polskę we wrześniu 1939r. można oszacować na kwotę rzędu 50 miliardów USD. Wniosek Na dzień dzisiejszy niespłacony dług Niemiec, Rosji oraz Izraela i światowej diaspory żydowskiej, Anglii i Francji dla Polski i polskich rodzin z okresu II wojny światowej wynosi około 650 miliardów USD. Literatura 1. Z. Dmochowski Straty Polski w II wojnie światowej. Rodzina Polska nr.8/2000, 9/2001,10/2001, 11/2002 2. Z. Dmochowski Prośba do Jej Wysokości Królowej Zjednoczonego Królestwa (nie opublikowana) 3. Z. Dmochowski Opinie historyków i techników na temat katastrofy gibraltarskiej (nie opublikowane) 4. Z. Dmochowski Katastrofa w Gibraltarze. Nasz Dziennik, 3-4 lipca 1999
5. Pytania poselskie w sprawie śmierci gen. Sikorskiego, 8 styczeń 1998 r. 6. L. Murzyn Interpelacja poselska w sprawie wyjaśnienia przyczyn śmierci gen. broni Władysława Sikorskiego, 26.04.2002r. 7. W. Cimoszewicz Odpowiedź na interpelację poselską posła L. Murzyna z dnia 26 kwietnia 2002 r. w sprawie wyjaśnienia przyczyn śmierci generała Władysława Sikorskiego, 11 maja 2002 r. 8. E. Chapman Londyn ukrywa prawdę. Nasz Dziennik, 5-6 września 1998 9. Libia godzi się z Zachodem. Nasz Dziennik, 15 września 2003 10.M. Rutkowska To nie był wypadek. Nasz Dziennik, 4 lipca 2003 11.A. Echolette Kto go zabił? Nasza Polska,8 VII 2003