Spis treści \tableofcontents To polecenie umieszczamy w miejscu, w którym chcemy mieć spis treści, można go zrobić nawet w środku, tex to przepuści. Po DWUKROTNYM przetworzeniu Latex otrzymujemy spis treści, po jednokrotnym nie będzie samego spisu, tylko sam napis spis treści. Spis literatury W klasie article spis literatury umieszczany jest bezpośrednio pod tekstem artykułu w klasie report na następnej stronie a w klasie book na następnej stronie nieparzystej,. Umieszczamy go w środowisku o następującej składni (w nawiasach {} są wymagane, w nawiasach [] są niekonieczne). \begin {thebibliography}{przykładowa etykieta} W pierwszym (drugim?) nawiasie umieszczamy liczbę, jeśli mamy długi spis, to piszemy np. {999} bo Latex indeksuje spis treści i chodzi o to, że jak nam napisze [1] Treść to by był ładny odstęp między numerkiem a treścią, bo jeśli tego nie napiszemy to będziemy mieć nie pod sobą [1] treść i [230] treść. Dalej kod wygląda tak: \bibitem [etykieta]{klucz}treść Etykieta to ten numerek [1] domyślnie jest numerowanie po kolei, poza tym np. czasami chcemy etykiety dawać pierwsze litery autorów, wtedy korzystamy z tej opcji.. \end{bibliography} Klucz to jest również etykieta do odwołania Do odwołania się do poszczególnych pozycji literatury służy polecenie \cite{klucz} \begin{thebibliography}{99} \bibitem{aa} S.A. Bleirel and A.J.Casson, {Automorphiosm of surfaces after }, Cambridge Univ. Press,Cambridge, 1988 Tu jest powyżej zaplanowana dwucyfrowa ilość bibliografii. Teraz odwołamy się do pierwszej pozycji w tym spisie literatury \cite{aa} Możemy wiedzieć, że się odwoływać nie będziemy, wtedy piszemy \bibitem{} Ale nawiasy muszą być. Możemy np. chcieć mieć coś takiego: [1] A.Kot. Z życia myszy, Nasza Księgarnia, II, Warszawa 2007. Można napisać {\small \begin{thebibliography}{etykieta}
\end{bibliography} } I wtedy napisze całą bibliografię małą czcionką. Odwołania To twierdzeń, definicji i innych środowisk tworzonych przy pomocy polecenia \newtheorem odwołujemy się tak samo jak do równań czyli umieszczając wewnątrz środowiska etykietę poleceniem \label{nazwa} i odwołując się do niej poleceniem \ref{nazwa}. Do konkretnej stron możemy się odwołać poleceniem \pageref{nazwa} wcześniej umieszczając na niej etykietę \label{nazwa} Informacje na marginesie Informacje na marginesie dokumentu umieszczamy pleceniem \marginpar{tekst}. Tekst notki jest wstawiany w pudełko domyślnie o szerokości 1.9cm i trzeba go podzielić na linijki samodzielnie stosując \\. Tekst notatki pojawi się na prawym marginesie poleceniem \marginpar{\rule[-10mm]{1mm}{15mm}} \marginpar{$\updownarrow $} to takie śmieszne strzałeczki poziome takie jak wtedy i tylko wtedy tak sobie napisaliśmy by było ładnie \marginpar{to jest\\bardzo\\ważne} umieszczonym w pierwszej linii tekstu można cały paragraf zaznaczyc pionową linią na marginesie. To co napisaliśmy będzie podniesione w stosunku do linii bazowej o 10mm i dobrze jest ze jest tu minus jak chcemy podnieść. A 1mm to szerokość kreski, zaś 15mm to długość kreski. Można też przedefiniować polecenie \marginpar tak, by notki były pisane bardzo małą czcionką, wtedy: \newcommand{\marginal <- to nazwa polecenia jaką sobie wymyśliliśmy}[1]{% \leavevmode\marginpar{\tiny\raggedright#1\par}} Po # piszemy nasz argument, a mamy na koniec \par bo chcemy potem mieć nowy paragraph. Raggedright to by było na prawej stronie. Dobrze jest na wszelki wypadek jak przechodzimy w definicjach do nowej linii wstawiać znak komentarza% na końcu starej linii. \tiny by opisał nam bardzo małym tekstem, Mamy tutaj jeden argument. Musimy tworzyć nową komendę,a nie przedefiniowywać starą, bo wtedy tą starą stracimy, a my tego nie chcemy. Mamy leavevmode bo wychodzimy z dokumentu na margines. Powyższą definicję umieszczamy w preambule. Aby notki umieścić na prawym marginesie należy napisać polecenie
\reversemarginpar Prawy margines w klasie book to zawsze zewnętrzny i domyślnie notatki są umieszczane zawsze na zewnętrznych właśnie. Przypisy na stronie ciąg dalszy Możliwe jest umieszczenie przypisów na końcu dokumentu lub rozdziały. Należy w tym celu użyć pakietu endnotes wczytując go w preambule poleceniem \usepackage Aby przypisy nie drukowały się dwukrotnie należy (też w preambule) umieścić polecenie \let\footnote=\endnote Chodzi o to by były tylko na końcu rozdziału, a nie na końcu rozdziału i jeszcze na końcu każdej strony. Aby na ostatniej stronie tytuł był po polsku należy przedefiniować w preambule polecenie \notesname w następujący sposób \renewcommand{\notesname}{przypisy} Bo mamy pakiet polski ale też wczytujemy inne pakiety i lepiej to uczynić. Tekst w kilku kolumnach Do tworzenia dokumentu w więcej niż jednej kolumnie przydaje się pakiet multipol. Wczytuje się go w preambule poleceniem \usepackage{multicol} Teskt który ma być napisany w np. dwu kolumnach umieszcza się w środowisku \begin{multicols{2}} Tekst \end{multicols} UWAGA pakiet się nazywa multicol a środowisko multicols!!! Tabele Podstawowymi narzędziami do tworzenia tabel są środowiska tabula, tabula* i array. Wszystkie te trzy środowiska tworzą pewne określone ministrony. W pakiecie amsmath mamy również środowisko matrix oraz pmatrix i bmatrix to tworzenia macierzy w trybie matematycznym. O tych matrix już było. Składnia poleceń wywołujących te środowiska jest następująca: \begin{array}[poz]{kol} rzędy \end{array} \begin{tabular}[poz]{kol} rzędy \end{tabular} \begin{tabular*}{szer}[poz]{kol} rzędy \end{tabular*} \begin{tabular}{crl} To pierwsza kolumna będzie wycentrowana, druga do prawej a trzecia do lewej wyrównana. Parametr [poz] może przyjmować wartości b lub t i ustala jak umieszczany jest ostatni (lub pierwszy) wiersz tabeli (bottom to ostatni wiersz na linii bazowej, a top to pierwszy wiersz w stosunku do linii bazowej) w stosunku do linii bazowej
Parametr {kol} jest parametrem formatującym. Dostępne są formatowania l-wyrównanie teksty w kolumnie do lewej strony r do prawej c do środka p{szer} tekst w kolumnie będzie wtedy podzielony na linie o szerokości {szer} *{num}{kol} format kolumny opisany w {kol} jest powtarzany num razy np. *{5}{c} jet równoważne {ccccc}, gdzie c oznacza wycentrowane \begin{tabular}{ p{3cm} c p{3cm} } I będzie tak że mamy pierwszą kolumnę, w niej coś napisane do lewej i zostaje miejsce tak by była szerokość 3cm, potem mamy drugą kolumnę, która będzie na szerokość tekstu i dalej znów trzecia kolumna w której być może zostanie miejsce bo napis od lewej a potem miejsce by miała szerokość 3cm i są kreski pomiędzy kolumnami. rysuje pionową linię pojedynczą mamy podwójne pionowe kreski @{tekst} wstawia kolumnę z tekstem pomiędzy kolumny które oddziela Parametr {szer} (konieczny tylko dla środowiska tabular*) określa całkowitą szerokość tabeli. \extracolsep{\fill}} to dodatkowy odstęp i fill czyli wypełnienie Wszystkie parametry zawierające w definicji znak @ likwidują odstępy międzykolumnowe. Jeśli używamy polecenia z tym znakiem, musimy samodzielnie dodać koniecznie odstępy poleceniem \hspace{liczba} Do kolejnych kolumn tabeli przechodzimy znakiem & a wiersze kończymy znakiem \\ Polecenie \hline rysuje poziomą linię wewnątrz tabeli. Może pojawić się bezpośrednio przed pierwszym wierszem lub zaraz po znaku \\. \cline{1-3} Wtedy linia pozioma odgraniczająca wiersze od siebie będzie rusowała się przez 3 kolumny, więc jak mamy kolumny np. cztery to ta ostatnia będzie jedną komórką, a nie dwoma, będzie jakby scalona. \multicolumn{liczba}{kol}{tekst} To polecenie scala kolumny w jedną i wpisuje do niej tekst. Argument kol zawiera informacje pozycjonujące tekst (może też zawierać parametry ze znakiem @) jak wpiszemy zamiast kol 1, to wartość 1 może być użyta wtedy, gdy w jednej komórce chcemy umieścić tekst w inny sposób niż w pozostałych \multicolumn może być umieszczony tylko na początku rzędu lub bezpośrednio po znaku & \multicolumn{5}{ c }{imiona dziewcząt} I wyjdzie jedna długa scalona komórka na szerokość 5 kolumn. Parametr \vline rysuje pionowa linię na wysokość rzędu tam, gdzie się pojawi. Środowisko tabbing Do umieszczania danych w prostych tabelach możemy wykorzystać środowisko tabbing. {Pozwala ono ustawiać tabulator w z góry zaplanowanych miejscach na stronie.
Szerokość kolumn ustawiamy w pierwszej linii przechodzą c do następnej kolumny przy pomocy znaku \= W kolejnych liniach przechodzimy do następnej kolumny znakiem \>. Każdą linię kończymy znakiem \\. \begin{tabbing} Rodaj obuwia \qquad\= jakosnc \quad\=kolor\qquad\=cena\\[0.8ex] Do normalnego odstępu doda 0,8ex w pionie między tym wierszem a następnym. Koniecznie trzeba go napisać po złamaniu wiersza. Szerokość kolumny jest dobierana do szerokości pierwszego słowa. Czółenka\>średnia\>brązowy\>niska\\ Sandały\>dobra\>biały\>wysoka\\ \end{tabbing} Jeśli nie możemy z góry przewidzieć jakiej długości wyrazy będziemy wpisywać w kolejnych wierszach tabeli to najlepiej posłużyć się tzw linią wzorca. Zaraz po deklaracji otwierającej środowisko i podajemy w nie szerokość kolumn poleceniem \hspace. Na początku linii konieczna jest forma \hspace* aby pierwsza kolumna nie została zredukowana do szerokości 0. \begin{tabbing} \hspace*{2.5cm}\=\hspace{2.5cm}\=\hspace\=\kill \>jabłka\>\>średnie\\ Gruszki\>luksusowe\>\\ \>\>śliwki\>niedojrzałe \end{tabbing} Czyli niektóre komórki będą puste, nie będzie kresek obramowania. \begin{tabbing} \hspace*{4cm}\=\kil\ \begin{minipage} \end{minipage}\> Środowisko table Do umieszczania tabewli na stronie możemy wykorzystać środowisko table o składni \begin{table}[gdzie] Tabela \caption{podpis, ewentualna etykieta \label} \end{table} Chodzi o to, ze do żadnego z wcześniejszych środowisk nie możemy się odwołać, tylko do tak napisane tabeli odwołać się możemy. Lepiej jest wstawiać \label tak jak tu Parametr [gdzie] może mieć wartości: h na stronie w miejscu gdzie została umieszczona w edytorze t u góry strony b u dołu strony p- na specjalnej stronie zawierającej same tabele! może być umieszczony razem z kombinacją parametrów b,t,h. Likwiduje większość ograniczeń środowiska table. Ilość tabel i rysunków które można umieścić na jednej stronie jest ograniczona i domyślnie równa 3. Zmieniamy ją poleceniem \setcounter{\totalnumber}{5}
Do tworzenia bardziej rozbudowanych tabel można użyć pakietu tap, do długich tabel longtable.