Język hiszpański język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich. Współczesne standardy literackie (z Hiszpanii i Ameryki hiszpańskojęzycznej) wywodzą się ze średniowiecznego języka kastylijskiego. Jeszcze dziś język hiszpański bywa nazywany kastylijskim, dla odróżnienia go od innych języków używanych w Hiszpanii. Język hiszpański jest trzecim najpowszechniej używanym językiem na Ziemi. W roku 2006 oceniano, że posługuje się nim jako językiem ojczystym około 400 milionów ludzi na siedmiu kontynentach, szczególnie w Ameryce Południowej i Ameryce Północnej. Dalsze 100 milionów używa go jako drugiego języka, natomiast liczba ludzi w ogóle na świecie mówiących tym językiem to ponad 0,5 miliarda. Hiszpański jest jednym z oficjalnych języków takich organizacji jak m.in. ONZ, Unia Afrykańska czy Unia Europejska. Klawiatura z językiem hiszpańskim Hiszpański ma też wielu użytkowników w takich krajach jak Brazylia, Andora, Antyle Holenderskie, Belize, Filipiny, Izrael, Kanada, Maroko, Stany Zjednoczone (Arizona, Floryda, Kalifornia, Nevada, Nowy Jork, Teksas), Trynidad i Tobago. Hiszpańskim mówi się
też na Gibraltarze i w Saharze Zachodniej. Jest on również nauczany w szkołach w każdym kraju Unii Europejskiej, jak i również w szkołach na każdym kontynencie. We Francji ok. 70% młodzieży uczy się języka hiszpańskiego, podobnie rzecz się ma we Włoszech. Hiszpański jest drugim po angielskim najczęściej nauczanym językiem na świecie. Konstytucja Hiszpanii stanowi, że Kastylijski jest hiszpańskim urzędowym językiem państwa. Wszyscy Hiszpanie mają obowiązek go znać i prawo nim się posługiwać. Niemniej Pozostałe języki hiszpańskie są również językami urzędowymi w odpowiednich wspólnotach autonomicznych, zgodnie z ich statutami. Do kategorii owych pozostałych języków hiszpańskich zalicza się, występujące w niektórych regionach (autonomiach) Hiszpanii, lokalne, rodzime języki: baskijski w Kraju Basków i Nawarze kataloński w Katalonii, Walencji i na Balearach galicyjski w Galicji Dialekty języka hiszpańskiego asturleoński asturyjski estremadurski kantabryjski leoński nawarski kastylijski andaluzyjski kanaryjski madrycki murcyjski riojański aragoński Dialekty języka katalońskiego kataloński balearski walencki
W średniowieczu Hiszpania była pojęciem czysto geograficznym. Od czasu najazdu arabskiego w roku 711 Półwysep Iberyjski stał się miejscem, przez które przebiegała granica między światem islamu i chrześcijaństwa. Do wieku XII czynnik religijny nie odgrywał w tej konfrontacji większej roli. Muzułmanom nie udało się opanować całego półwyspu: górskie, dzikie i nieurodzajne tereny Asturii i Kantabrii stały się bazą uporczywej, mającej trwać ponad siedem wieków rekonkwisty walki chrześcijan o odzyskanie zajętych przez Maurów ziem dawnego państwa Wizygotów. W toku rekonkwisty po stronie chrześcijańskiej wyłoniły się cztery niezależne państwa: Kastylia (która wchłonęła królestwa Asturii i Leonu), Aragonia (obejmująca również Katalonię i Walencję), Portugalia (samodzielna od 1179) oraz Nawarra (do XVI wieku związana z Francją). Wraz z przesuwaniem się granic chrześcijaństwa na południe, pod panowanie władców Kastylii i Aragonii dostawały się masy ludności
muzułmańskiej i żydowskiej, które nie chciały emigrować do Granady bądź północnej Afryki. Zwycięzcy zapewniali im wolność wyznania i zachowanie majątków za cen ę politycznej lojalności i wyższych niż w przypadku chrześcijan podatków. Do czasu zakończenia rekonkwisty chrześcijańscy władcy nie usiłowali narzucić swym poddanym religijnej jedności, dzięki czemu chrześcijańska Hiszpania była jedynym krajem chrześcijaństwa, gdzie mogły żyć bez prześladowań znaczne mniejszości religijne. Kraje hiszpańskie były przynajmniej do końca XIII wieku miejscem, gdzie przedstawiciele różnych ras i religii mogli współżyć względnie harmonijnie pod rządami władców, którzy z dumą używali tytułu monarchów trzech religii. W dodatku świat chrześcijański i muzułmański nigdy nie był od siebie całkowicie odseparowany prowadziły przecież wymianę handlową, utrzymywały dyplomatów i zawierały sojusze. Wiek XIV przyniósł załamanie się tej względnej równowagi. Obok ideologiczno-religijnej konfrontacji doszło także do konfrontacji militarnej. Pierwszym krokiem, jaki uczyniono w tym kierunku, był dekret biskupów kastylijskich obradujących na synodzie w Zamorze w 1313 roku, nawołujący do zachowania pewnej równowagi przy obsadzaniu stanowisk państwowych i publicznych. Zdarzało się bowiem, że chrześcijanie byli dyskryminowani w świecie finansów, prawie całkowicie podporządkowanemu Żydom. Józef Tyszkiewicz wprost wskazuje na pewny aspekt: W kraju wyczerpanym wiekowymi walkami, doszło wreszcie do tego, że w krótkim czasie Żydzi zawładnęli wszystkimi źródłami dochodów państwa, opanowali wszystkie wybitne stanowiska rządowe, i to począwszy, jak zazwyczaj, od dostojników armii, bankierów, kupców, lekarzy i prawników, a kończąc na ministrach, radzie koronnej, a nawet mitrach biskupich!. Preferencje przy obsadzaniu stanowisk przyczyniły się do wydania dekretu zakazującego katolikom uczestniczenia w życiu publicznym i rozrywkowym Żydów i muzułmanów. Kolejnym krokiem był dekret synodu w Salamance z 1335 roku, zabraniający katolikom korzystania z usług lekarzy żydowskich i muzułmańskich. Synod w Walencji w roku 1338 zabraniał pod groźbą ekskomuniki handlu w niedzielę, co oczywiście uderzało przede wszystkim w handlowców pochodzenia żydowskiego. Tego rodzaju dekrety były podyktowane przede wszystkim walką z przywilejami, krytykowanymi przez chrześcijan; przywileje te funkcjonowały od lat w społeczeństwie hiszpańskim (np. wszystkie sprawy kryminalne popełniane przez Żydów wyjęte były spod jurysdykcji sądów powszechnych, a podlegały jedynie osądowi rabina). Często pomijanym faktem był udział samych Żydów w tworzeniu praw przeciw swym współwyznawcom. Rabin Burgos Salomon Ha-Levi, dochodząc do godności kanclerza Kastylii, a potem legata papieskiego w Kastylii (przyjmując chrzest i zmieniając nazwisko na Paweł de Santa Maria) stał się twórca traktatu Scrutinium scriptuarum, sive dialogis Sauli et Pauli contra Iudaeos z 1432 roku, nawołującego wprost do pogromów gett żydowskich.
Tłumaczenia język hiszpański: Oferujemy tłumaczenia zwykle, specjalistyczne, techniczne, przysięgłe, konsekutywne i symultaniczne. Przy realizacji zlecenia tłumacze dobierani są indywidualnie w zależności od tematyki oraz specjalizacji tekstu. Projekty oraz tłumaczenia przyjmujemy oraz dostarczamy pocztą, firmą kurierską, osobiście, faksem, pocztą elektroniczną. Jeśli potrzebują Państwo tłumaczenia z języka hiszpańskiego
lub na język hiszpański prosimy o kontakt. Udzielimy wszelkich niezbędnych informacji. Współpracujemy z najlepszymi tłumaczami w kraju. Zlecenie tłumaczenia można złożyć drogą e-mailową, za pomocą formularza lub przez telefon. Po otrzymaniu zlecenia natychmiast przystępujemy do tłumaczenia. Wybrane dziedziny i obszary tłumaczeń w zakresie języka hiszpańskiego: Ekonomia, prawo, finanse, ubezpieczenia umowy cywilne i handlowe, analizy księgowe, raporty spółek, oferty, prezentacje, biznesplany, studia opłacalności i wiele innych dokumentów i opracowań. Informatyka, elektronika, szeroko pojęta inżynieria z rożnych specjalistycznych dziedzin techniki (np. technika wojskowa, grzewcza i ciepłownicza, klimatyzacja, motoryzacja) oferty, schematy, instrukcje obsługi, opisy. Ekologia, rolnictwo, biotechnologia. Medycyna, farmacja, technika medyczna. Marketing i sprzedaż oferty, publikacje marketingowe foldery, ulotki, prezentacje, strony www, inne. Unia Europejska, fundusze strukturalne, projekty i partnerstwa, dofinansowanie, dotacje wszelkie dokumenty partnerstw i związane z aplikacją i realizacje projektów unijnych, wsparcie tłumaczeń z i na serbski, warsztatów i spotkań roboczych partnerstw ponadnarodowych, tłumaczenia archiwów, dzienników, publikacji, raportów, sprawozdań.