Projekt z dnia 27 kwietnia 2015 r. Uzasadnienie. I. Część ogólna

Projekt z dnia 27 kwietnia 2015 r. I. Część ogólna Uzasadnienie Celem projektowanej nowelizacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm. 1, dalej: updof) oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm. 2, dalej: updop) jest dostosowanie polskich przepisów podatkowych do wprowadzonych w 2014 r. i 2015 r. zmian w prawie Unii Europejskiej (dalej: UE), w zakresie opodatkowania dochodów z oszczędności oraz w zakresie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek powiązanych. Zmiany wprowadzają również wspólne dla krajów Unii Europejskiej podejście w zakresie wymogów związanych z dokumentacją transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi. Ustawa dokonuje wdrożenia do krajowego porządku prawnego trzech dyrektyw Rady Unii Europejskiej: 1) dyrektywy Rady 2014/48/UE z dnia 24 marca 2014 r. zmieniającej dyrektywę 2003/48/WE w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (Dz. U. UE L 111 z 15.04.2014 str. 50), 2) dyrektywy Rady 2014/86/UE z dnia 8 lipca 2014 r. zmieniającej dyrektywę Rady 2011/96/UE w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz. U. UE L 219 z 25.07.2014 str. 40), 3) dyrektywy Rady (UE) 2015/121 z dnia 27 stycznia 2015 r. zmieniającej dyrektywę Rady 2011/96/UE w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz. U. UE L 21 z 28.01.2015 str. 1). Dyrektywa 2014/48/UE powstała w efekcie dokonanej przez Komisję Europejską (dalej: Komisja lub KE) ewaluacji obowiązywania dyrektywy 2003/48/WE w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (EUSD). Przegląd wykazał, iż zakres EUSD nie uwzględnia ewolucji innowacyjnych produktów oszczędnościowych, jak również nie obejmuje płatności odsetek w ramach struktur wykorzystujących podmioty pośredniczące. W celu zapewnienia skutecznego opodatkowania dochodów z oszczędności dyrektywa 2014/48/UE wprowadza zmiany dotyczące m.in.: definicji pojęć właściciela odsetek, wypłaty odsetek oraz podmiotu wypłacającego stosowanych w dyrektywie EUSD w celu objęcia jej zakresem innowacyjnych produktów finansowych oraz niektórych produktów w zakresie ubezpieczeń na życie, jak również wypłat odsetek z wykorzystaniem podmiotów pośredniczących; poprawy jakości przedstawianych informacji; 1 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 21, 888, 1027, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717, z 2014 r. poz. 223, 312, 567, 598, 773, 915, 1052, 1215, 1328, 1563, 1644, 1662 i 1863 oraz z 2015 r. poz. 73. 2 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 851, 915, 1138, 1146, 1215, 1328, 1457, 1478, 1563 i 1662 oraz z 2015 r. poz. 73. 1

sporządzenia orientacyjnego wykazu podmiotów i konstrukcji prawnych, które uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na podmiotach wypłacających. Wdrożenie dyrektywy 2014/48/UE nastąpi w drodze zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ujętych w art. 1 niniejszego projektu ustawy. Dyrektywa 2014/86/UE w zakresie wymagającym implementacji dokonuje aktualizacji, na wniosek Rumunii, Części A w Załączniku I do dyrektywy 2011/96/UE, zawierającym wykaz spółek, do których stosuje się jej przepisy. Wdrożenie nastąpi w drodze zmiany Załącznika 4 do updop. Dyrektywa Rady (UE) 2015/121 wprowadza ogólną klauzulę zapobiegającą nadużyciom na potrzeby stosowania dyrektywy 2011/96/UE. Klauzula ma służyć wyeliminowaniu fikcyjnych uzgodnień, które nie odzwierciedlają rzeczywistości gospodarczej i stosowane są wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej, naruszającej istotę tej dyrektywy. Zmiana ta wpisuje się w realizowany na forum UE plan działania zakładający poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania 3. Wdrożenie dyrektywy 2015/121 nastąpi w drodze zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w art. 2 niniejszego projektu ustawy. W zakresie dokumentacji transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, państwa członkowskie UE przyjęły zobowiązanie polityczne do wdrażania wspólnego podejścia w zakresie wymogów związanych z tą dokumentacją. Propozycja takiego wspólnego podejścia znalazła wyraz w Kodeksie postępowania w zakresie dokumentacji transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi w Unii Europejskiej (dalej: Kodeks postępowania), który został ogłoszony w Rezolucji Rady i przedstawicieli rządów Państw Członkowskich zebranych w Radzie (Dz.U. UE C z dnia 27 czerwca 2006 r.). W preambule Rezolucji, stwierdzono, iż dokumentacja cen transakcyjnych w Unii Europejskiej musi być postrzegana w ramach Wytycznych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczących Cen Transakcyjnych. We wrześniu 2014 r. OECD opublikowało nowe wytyczne w zakresie dokumentacji. Rekomendacje te są wynikiem prac prowadzonych przez OECD i państwa tworzące grupę G20 w ramach projektu dotyczącego przeciwdziałaniu negatywnym skutkom powodującym erozję podstawy opodatkowania i zjawisko przerzucania dochodów przez podmioty powiązane (z ang. base erosion and profit shifting, BEPS). Opublikowane zostały jako tzw. rezultat działania 13 (Action 13). Projekt zmian w zakresie obowiązku sporządzania dokumentacji transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi realizuje również uwagi końcowe i wnioski wskazane w Informacji Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia 20 kwietnia 2015 r. o wynikach kontroli nadzoru organów podatkowych i organów kontroli skarbowej nad prawidłowością rozliczeń z budżetem państwa podmiotów z udziałem kapitału zagranicznego. Mianowicie, w Informacji stwierdza się, iż powinien zostać rozszerzony zakres informacji przekazywanych dla organów podatkowych przez największych przedsiębiorców na temat transakcji z podmiotami powiązanymi. Wdrożenie postanowień obu dokumentów nastąpi poprzez zmiany przepisów zaproponowanych w art. 1 i art. 2 niniejszego projektu ustawy. Projektowana nowelizacja przewiduje: 3 KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Plan działania zakładający poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania (COM (2012) 722). 2

1. Wprowadzenie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nowego rozdziału 7a regulującego w sposób kompleksowy zasady przekazywania informacji o wypłatach odsetek. 2. Wprowadzenie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ogólnej klauzuli zapobiegającej nadużyciom w przypadku stosowania zwolnienia z opodatkowania dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych na podstawie art. 20 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4 tej ustawy. 3. Zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące przepisów nakładających obowiązek sporządzenia i przedłożenia dokumentacji transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi. 4. Uzupełnienie Załącznika 4 Lista podmiotów, do których ma zastosowanie art. 20 ust. 14 i art. 22 ust. 6 ustawy do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych o dwie spółki prawa rumuńskiego. 5. Zmiany dostosowujące w obydwu ww. ustawach związane z wprowadzeniem nowego rozdziału i nowych jednostek redakcyjnych oraz zmianę w zakresie zwolnienia od podatku uposażenia otrzymywanego przez funkcjonariusza organizacji międzynarodowej. 6. Zmiany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm. 4 ; dalej: Ordynacja podatkowa) polegające na zastąpieniu dotychczasowego wskazania terytoriów zależnych lub stowarzyszonych na potrzeby przepisów o wymianie informacji oraz o wydawaniu zaświadczenia o miejscu zamieszkania, odesłaniem do rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w updof. 7. Zmianę w ustawie z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2013 r. poz. 186 z późn. zm. 5 ) związaną z uzupełnieniem zakresu podmiotowego przepisu nakładającego sankcje karne za niedopełnienie obowiązków informacyjnych oraz dostosowaniem tego przepisu do nowych jednostek redakcyjnych w updof. Ad. 1 Podstawowym celem dyrektywy 2003/48/WE jest zapewnienie skutecznego opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych transgranicznie odsetek. Ma on zostać zrealizowany poprzez wymianę między państwami członkowskimi informacji dotyczących wypłaty odsetek. Dyrektywa obejmuje wypłaty odsetek dokonywane lub zabezpieczone przez podmioty gospodarcze z siedzibą w państwach członkowskich na rzecz właścicieli odsetek będących osobami fizycznymi mającymi miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. Dyrektywa reguluje zasady pozyskiwania i wymiany informacji pozwalających na efektywne opodatkowanie dochodu z odsetek w państwie rezydencji. Jej konstrukcja opiera się na trzech kluczowych pojęciach: właściciel odsetek, podmiot wypłacający oraz wypłata odsetek, które wyznaczają zakres podmiotowy i przedmiotowy. Przegląd funkcjonowania dyrektywy wykazał, iż biorąc pod uwagę ewolucję produktów oszczędnościowych jej zakres nie jest wystarczający, co sprzyja takim zachowaniom inwestorów, które prowadzą do obejścia postanowień dyrektywy np. poprzez wykorzystanie pośredniczącej osoby prawnej lub porozumienia prawnego. 4 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. 2012 r. poz. 848, 1101, 1342 i 1529, z 2013 r. poz. 35, 985, 1027, 1036, 1145, 1149, 1289 i 1313 oraz z 2014 r. poz. 183, 567, 915, 1171, 1215, 1328 i 1644 oraz z 2015 r. poz. 211 i 251. 5 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 1036, 1149 i 1304 oraz z 2014 r. poz. 312 i 1328. 3

Dyrektywa 2014/48/UE wprowadza zmiany mające na celu usunięcie stwierdzonych niedoskonałości. Przede wszystkim doprecyzowuje ww. kluczowe pojęcia właściciela odsetek, podmiotu wypłacającego i wypłaty odsetek, co ma służyć objęciu zakresem dyrektywy niektórych instrumentów finansowych równoważnych oprocentowanym papierom wartościowym, jak i niektórych pośrednich sposobów posiadania oprocentowanych papierów wartościowych. W zakresie definicji właściciela odsetek dyrektywa proponuje zastosowanie kryterium przełamania osobowości prawnej (look-through approach) w stosunku do wypłat na rzecz podmiotów mających siedzibę lub miejsce faktycznego zarządu w krajach, gdzie nie ma zastosowania dyrektywa 2003/48/WE ani środki o skutku równoważnym. Podmioty wypłacające powinny korzystać z dostępnych im informacji na temat faktycznych właścicieli odsetek, by zapewnić stosowanie dyrektywy w przypadkach, gdy są oni osobami fizycznymi mającymi miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na podmiotach wypłacających do dyrektywy załączono orientacyjny wykaz podmiotów i konstrukcji prawnych z państw trzecich i jurysdykcji objętych tym kryterium. Rozszerzeniu uległ również zakres pojęcia podmiotu wypłacającego. Aby zapobiec obchodzeniu dyrektywy przez dokonywanie wypłat odsetek sztucznymi kanałami za pośrednictwem podmiotów gospodarczych mających siedzibę poza UE, za podmioty wypłacające mogą zostać uznane również podmioty gospodarcze, które dokonują wypłaty odsetek na rzecz takiej struktury pośredniczącej spoza UE ze świadomością, iż wypłata de facto dokonywana jest na rzecz osoby fizycznej będącej rezydentem innego państwa członkowskiego. Podobnie doprecyzowano przepisy regulujące pojęcie pośredniego odbiorcy (paying agent upon receipt). Nowa definicja opiera się na istotnych cechach takich struktur pośrednich a nie na ich formie prawnej. Obejmuje ona wszystkie (poza wskazanymi wyjątkami przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, przedsiębiorstwa emerytalne lub ubezpieczeniowe, podmioty realizujące wyłącznie cele charytatywne i pożytku publicznego) podmioty i porozumienia prawne, które nie podlegają faktycznemu opodatkowaniu na mocy ogólnych zasad opodatkowania bezpośredniego stosowanych w państwie członkowskim miejsca ich faktycznego zarządu, siedziby lub w dowolnej jurysdykcji, gdzie mają siedzibę dla celów podatkowych. W celu ułatwienia wdrożenia nowych przepisów do dyrektywy załączono orientacyjny wykaz takich podmiotów i konstrukcji prawnych z każdego państwa członkowskiego. Zmiany w zakresie pojęcia wypłaty odsetek mają służyć objęciu dyrektywą dochodów z instrumentów finansowych, które z uwagi na ograniczony poziom ryzyka, elastyczność i ustaloną stopę zwrotu można uznać za równoważne dochodom z odsetek. Do zakresu stosowania dyrektywy włączono również umowy ubezpieczenia na życie, które obejmują gwarancję zysku lub których wynik jest w ponad 25 % powiązany z dochodami z wierzytelności lub dochodami równoważnymi do objętych dyrektywą. W celu zapewnienia, by te same przepisy miały zastosowanie do wszystkich funduszy lub programów inwestycyjnych, bez względu na ich formę prawną, odniesienie do dyrektywy UCITS 6 zastąpiono odniesieniem do rejestracji funduszu (programu) zgodnie z przepisami któregokolwiek z państw członkowskich lub kraju EOG. Dyrektywa obejmuje odsetki i równoważne dochody z wszystkich funduszy 6 Dyrektywa parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz. U. L 302 z 17.11.2009, s.32). 4

inwestycyjnych utworzonych poza terytorium UE lub EOG, bez względu na ich formę prawną i sposób oferowania inwestorom. Ponadto dyrektywa 2014/48/WE wprowadza szereg zmian mających na celu poprawę jakości przedstawianych informacji. Przy ustalaniu tożsamości właściciela odsetek należy podać również numer identyfikacji podatkowej lub jego odpowiednik. W przypadkach wspólnej własności odsetek na podmioty wypłacające nałożono wymóg dostarczania informacji dotyczących nie tylko tożsamości i miejsca zamieszkania wszystkich właścicieli odsetek, ale i szczegółów na temat tego, czy kwota przedstawiona dla każdego z właścicieli jest kwota całkowitą, faktycznym udziałem należnym danemu właścicielowi czy równym udziałem. W zakresie systemu poboru podatku u źródła, przewidzianego alternatywnie dla państw członkowskich nie stosujących wymiany informacji (od 1 stycznia 2015 r. tylko Austria) dyrektywa przewiduje po zmianach dwie procedury umożliwiające właścicielom odsetek uniknięcie potrącenia podatku u źródła. Są to do wyboru przez podatnika procedura dobrowolnego przekazywania informacji lub procedura zaświadczenia regulowanego w prawie polskim w art. 306m Ordynacji podatkowej. Ad. 2 Podstawowym celem dyrektywy 2011/96/UE jest zniesienie podatku u źródła od zysków podzielonych oraz zapobieganie podwójnemu opodatkowaniu takich zysków poprzez zwolnienia lub ulgi podatkowe w państwie członkowskim spółki dominującej. Wzrost inwestycji międzynarodowych otworzył przed międzynarodowymi grupami spółek możliwość czerpania nienależnych korzyści z różnic w krajowych systemach podatkowych oraz z międzynarodowych zasad dotyczących zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. W trakcie stosowania dyrektywy okazało się, iż przepisy zapobiegające jej nadużywaniu nie są wystarczająco skuteczne. Komisja Europejska podkreśliła konieczność podjęcia konkretnych działań, ukierunkowanych na zwalczanie agresywnego planowania podatkowego w dziedzinie podatków bezpośrednich, zarówno w ww. Planie działania jak i w zaleceniach w sprawie agresywnego planowania podatkowego 7, gdzie pojawiła się m. in. propozycja przyjmowania przez państwa członkowskie ogólnej klauzuli zapobiegającej nadużyciom. Ostatecznie zdecydowano, iż najlepszym rozwiązaniem z punktu widzenia osiągnięcia wspólnych standardów dla przepisów mających chronić przed nieprawidłowym stosowaniem dyrektywy o spółkach dominujących i zależnych będzie wprowadzenie wspólnej dla wszystkich państw członkowskich, ogólnej klauzuli zapobiegającej nadużyciom. Zapewni ono przejrzystość, pewność i jednolite stosowanie dyrektywy, a jednocześnie pozwoli uniknąć sytuacji, w której klauzule przyjęte osobno przez państwa członkowskie i dostosowane wyłącznie do kontekstu krajowego, mogłyby być niezgodne z przepisami UE. Zaproponowana w dyrektywie 2015/121 minimalna klauzula zapobiegająca nadużyciom ma na celu wyeliminowanie fikcyjnych uzgodnień, które nie odzwierciedlają rzeczywistości gospodarczej i służą głównie uzyskaniu korzyści podatkowej, nieuzasadnionej z punktu widzenia istoty dyrektywy 2011/96/UE. Tego typu uzgodnieniom, w zakresie w jakim nie są one wprowadzane z uzasadnionych powodów handlowych i w związku z tym nie będą uznawane za rzeczywiste, państwa członkowskie nie przyznają korzyści wynikających z dyrektywy o spółkach dominujących i zależnych. Dyrektywa przewiduje możliwość stosowania klauzuli również w celu eliminowania tylko tych konkretnych etapów lub części uzgodnienia które rozpatrywane indywidualnie nie są rzeczywiste bez uszczerbku dla pozostałych rzeczywistych etapów lub części. 7 Zalecenia Komisji z dnia 6.12.2012 w sprawie agresywnego planowania podatkowego COM (2012) 8806 final. 5

Jak wynika z powyższego, klauzula przeciwko nadużyciom będzie skutkować ograniczeniem możliwości skorzystania z preferencji podatkowych, przysługujących na podstawie dyrektywy o spółkach dominujących i zależnych, w sytuacji gdy na skutek działań podatnika wypaczony zostaje cel ich wprowadzenia. Ma to miejsce wtedy, gdy zamiast wyeliminowania podwójnego opodatkowania, zastosowanie preferencji podatkowej prowadzi wbrew intencji dyrektywy do nieopodatkowania dochodu w ogóle. Dążąc do minimalizacji obciążeń podatkowych, podatnik wykorzystuje luki prawne powstające w wyniku istnienia rozbieżności między krajowymi systemami podatkowymi, a podjętych przez niego działań nie można uznać za typową, powszechnie używaną drogę do realizacji danego celu gospodarczego. Wdrożenie dyrektywy 2015/121 nastąpi poprzez wyłączenie możliwości stosowania zwolnień, przewidzianych w art. 20 ust. 3 i art. 22 ust. 4 updop, w przypadku dokonania czynności prawnej, która zważywszy na wszystkie stosowne fakty i okoliczności nie odzwierciedla rzeczywistości gospodarczej, i której głównym celem lub jednym z głównych celów było uniknięcie lub uchylenie się od opodatkowania poprzez uzyskanie ww. zwolnienia co stanowi korzyść podatkową naruszającą cel i istotę tych przepisów. Jednocześnie doprecyzowane zostanie pojęcie czynności prawnej oraz zakres, w jakim nie można uznać takiej czynności za rzeczywistą. Obecnie w przepisach prawa podatkowego nie obowiązuje ogólna klauzula zapobiegająca unikaniu lub uchylaniu się od opodatkowania. W związku z tym nie istnieje ryzyko powielania się norm prawnych. Mając jednak na uwadze podejmowane prace nad ogólną klauzulą, która zawarta byłaby w Ordynacji podatkowej, należy uznać, iż projektowany przepis powinien zostać wprowadzony jako lex specialis, który będzie miał zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do przewidzianego w updop zwolnienia z opodatkowania dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Projektowane rozwiązanie uwzględnia przepisy prawa UE, które narzucają państwom członkowskim minimalne wymogi w zakresie konstrukcji klauzuli. Ma to na celu zagwarantowanie spójności jej stosowania na całym obszarze UE. Jak wskazano w preambule do dyrektywy 2015/121, przepisy wewnętrzne poszczególnych państw członkowskich służące zwalczaniu nadużyć podatkowych różnią się poziomem surowości i odzwierciedlają specyfikę krajowych systemów podatkowych. Jednolite rozwiązanie na szczeblu unijnym zapobiegnie możliwości wybierania przez podatników najkorzystniejszych dla siebie przepisów (tj. sytuacji, w której spółki inwestują za pośrednictwem spółek zależnych w państwach członkowskich, w których przepisy zapobiegające nadużyciom są łagodniejsze lub nie obowiązują wcale). Jednocześnie, należy podkreślić, iż zdecydowano się na przyjęcie klauzuli w minimalnym wymaganym zakresie, pomimo, iż dyrektywa dopuszcza możliwość stosowania przez państwa członkowskie bardziej rygorystycznych przepisów służących zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowaniu. Dyrektywa 2015/121 opiera konstrukcję klauzuli na kryterium rzeczywistości uzgodnień (arrangements) podejmowanych przez podatników i wywołujących skutek podatkowy. Zamiarem prawodawcy unijnego było odwołanie się do pojęcia rzeczywistości gospodarczej, którego rozumienia należałoby doszukiwać się w orzeczeniach TSUE, zapadłych na gruncie swobody przedsiębiorczości oraz swobodnego przepływu kapitału 8. Uzgodnienie nie jest rzeczywiste (not genuine), jeśli głównym celem lub jednym z głównych celów jego wprowadzenia było uzyskanie korzyści podatkowej naruszającej przedmiot lub cel dyrektywy 2011/96/UE. Jak wskazano wyżej, celem tym jest zwolnienie 8 ROOM DOCUMENT # 1 Working Party on Tax Questions - Direct Taxation PSD - Anti-abuse rule 24 July 2014 6

dywidend i innych zysków podzielonych wypłacanych przez spółki zależne ich spółkom dominującym z podatku potrącanego u źródła dochodu oraz wyeliminowanie podwójnego opodatkowania takiego dochodu na poziomie spółki dominującej (motyw 3 preambuły do dyrektywy 2011/96/UE). Przyjmuje się, iż uzgodnienie nie jest rzeczywiste w zakresie, w jakim nie jest ono wprowadzane z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych odzwierciedlających rzeczywistość gospodarczą. Użycie w dyrektywie zwrotu w zakresie ma zoptymalizować stosowanie klauzuli i jednocześnie gwarantować jej proporcjonalność. Pozwoli to na eliminowanie tylko konkretnych etapów lub części uzgodnienia bez uszczerbku dla pozostałych jego etapów/części, które będzie można uznać za rzeczywiste. Przykładowo motyw 8 preambuły wskazuje na sytuacje, gdy zainteresowane podmioty są jako takie rzeczywiste, ale samo przeniesienie własności akcji, które skutkują podziałem zysku nie odzwierciedla rzeczywistości gospodarczej. Ponadto, w celu zapewnienia proporcjonalności stosowania klauzuli, ocena czy dane uzgodnienie stanowi nadużycie powinna uwzględniać obiektywną analizę wszystkich stosownych faktów i okoliczności. Ad. 3 Uwzględniając Kodeks postępowania UE w zakresie dokumentacji oraz rekomendacje OECD, proponuje się zmiany przepisów podatkowych, wprowadzające trzystopniową znormalizowaną i częściowo scentralizowaną dokumentację pomiędzy podmiotami powiązanymi. Dokumentacja ta będzie się składała z: 1. dokumentacji grupowej (z ang. master file) w której przedstawione są informacje na poziomie grupy, dotyczące w szczególności przyjętej grupowej polityki cen transakcyjnych, prowadzonej przez grupę działalności gospodarczej (proponowany przepis art. 9a ust. 2c updop i art. 25a ust. 2 c updof); 2. dokumentacji na poziomie lokalnym (z ang. local file) mającej na celu przedstawienie przez krajowy podmiot powiązany szczegółowych informacji dotyczących transakcji lub innych zdarzeń ujętych w księgach rachunkowych, zachodzących pomiędzy nim a innymi podmiotami w grupie, w tej części dokumentacji krajowy podmiot powiązany będzie zobowiązany do wykazania, że jego stosunki z innymi podmiotami powiązanymi w grupie są zgodne z warunkami ustalanymi pomiędzy podmiotami niezależnymi (proponowany przepis art. 9a ust. 2b updop i art. 25a ust. 2b updof); 3. raportowanie wg krajów (z ang. country-by-country reporting) zawierać będzie zagregowaną informację na poziomie grupy podmiotów powiązanych dotyczącą wielkości dochodu, podatku zapłaconego oraz wielkości działalności gospodarczej prowadzonej przez podmioty w grupie w różnych państwach (proponowany przepis art. 27 ust. 8 updop ), raporty będą składane w formie tabelarycznej i zgodnie z zaleceniem OECD, dotyczyć będą wyłącznie największych podmiotów powiązanych (pow. 750 mln euro przychodów). Ponadto, mając na uwadze postanowienia pkt 4 Kodeksu postępowania, zgodnie z którymi państwa członkowskie nie będą wymagać od mniejszych przedsiębiorstw i posiadających mniej złożoną strukturę opracowania równie obszernej dokumentacji, jak w przypadku przedsiębiorstw większych i o bardziej złożonej strukturze, proponuje się zróżnicowanie obowiązku dokumentacyjnego, wprowadzając do przepisów o dokumentacji następujące rozwiązania: 1. wyłączenie z obowiązku sporządzania dokumentacji przedsiębiorców prowadzących działalność w skali mikro, tj. o przychodach do 2 mln. euro (proponowany przepis art. 9a ust. 1 updop i art. 25a ust. 1 updof); 7

2. rozszerzenie zakresu obowiązku dokumentacyjnego dla podmiotów powiązanych prowadzących działalność w skali dużej i średniej: obowiązek sporządzenia dokumentacji na poziomie grupy (master file) dotyczyć będzie podmiotów osiągających przychody powyżej 20 mln euro (proponowany przepis art. 9a ust. 2c updop i art. 25a ust. 2c updof) rozszerzenie obowiązku sporządzania dokumentacji na poziomie lokalnym o tzw. analizę danych podmiotów niezależnych dotyczyć będzie podmiotów powiązanych osiągających przychody powyżej 10 mln euro (proponowany przepis art. 9a ust. 2b lit. i) updop i art. 25a ust. 2b lit. i) updof) 3. wprowadzenie dla podmiotów powiązanych prowadzących działalność w skali dużej i średniej (pow. 10 mln euro przychodów) nowego obowiązku dołączenia do zeznania podatkowego uproszczonego sprawozdania w sprawie transakcji z podmiotami powiązanymi (proponowany przepis art. 27 ust. 5-7 updop i art. 45 ust. 9-11 updof); 4. wprowadzenie nowego obowiązku raportowania wg krajów (country-by-country reporting), który dotyczyć będzie wyłącznie największych podmiotów powiązanych, tj. pow. 750 mln euro przychodów (proponowany przepis art. 27 ust. 8 updop ); Ad. 4. Zmiana w załączniku 4 Lista podmiotów, do których ma zastosowanie art. 20 ust. 14 i art. 22 ust. 6 ustawy wynika z konieczności wdrożenia do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2014/86/UE, która m.in. na wniosek Rumunii dokonała aktualizacji części A Wykaz spółek, o których mowa w art. 2 lit. a) ppkt (i) w załączniku I do dyrektywy 2011/96/UE. Zmiana polega na uzupełnieniu ww. listy podmiotów o dwie spółki prawa rumuńskiego: societăţi în nume colectiv i societăţi în comandită simplă. Lista wskazuje indywidualnie dla każdego z państw członkowskich (oraz Konfederacji Szwajcarskiej) typy podmiotów, w stosunku do których zastosowanie znajdą preferencyjne zasady opodatkowania dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Załącznik 4 odzwierciedla część A w załączniku I do dyrektywy 2011/96/UE. Ad. 5 7 Zmiany będące konsekwencją wprowadzenia nowych rozwiązań i jednostek redakcyjnych do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych oraz przepis dotyczący zwolnienia od podatku uposażenia otrzymywanego przez funkcjonariusza organizacji międzynarodowej zostały omówione w części szczegółowej. II. Omówienie poszczególnych przepisów. 1. Zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 1 projektu ustawy. Art. 1 pkt 1 (zmiana w art. 21 ustawy) Zwolnienia od podatku dochodowego uposażeń funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych wynikają bezpośrednio z umów międzynarodowych, których stroną jest Polska (np. Konwencji z dnia 13 lutego 1946 r. dotyczącej przywilejów i immunitetów Narodów Zjednoczonych, Umowy sporządzonej w Ottawie w dniu 20 września 1951 r. dotyczącej statusu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, przedstawicieli narodowych i personelu międzynarodowego, Konwencji z dnia 21 listopada 1947 r. o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych). Z kolei, przepis art. 21 ust. 1 pkt 82 updof jedynie potwierdza prawo do zwolnienia przyznane na podstawie umowy międzynarodowej, pod warunkiem jednak figurowania nazwiska podatnika w wykazie funkcjonariuszy prowadzonym przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. 8

Organizacje międzynarodowe na podstawie umów są obowiązane do ustalenia kategorii funkcjonariuszy, do których zastosowanie będą miały przywileje przyznane w danej umowie. Jednocześnie umowy te wskazują, iż nazwiska funkcjonariuszy będą periodycznie podawane do wiadomości rządom wszystkich państw będących stronami umowy ( 17 Konwencji z 1946 r., art. 17 umowy, art. VI 18 Konwencji z 1947 r.). Jednakże jak wskazało Ministerstwo Spraw Zagranicznych rokrocznie napotyka na trudności i brak zrozumienia ze strony niektórych organizacji międzynarodowych co do pozyskiwania danych osobowych polskich obywateli zatrudnionych w tych organizacjach. Dane te są niezbędne dla prawidłowego prowadzenia przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych wykazu funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych. Wskazane trudności w pozyskiwaniu danych powodują, że wykaz ten jest niekompletny. Biorąc powyższe pod uwagę za uzasadniony należy uznać postulat Ministerstwa Spraw Zagranicznych dotyczący odstąpienia od obowiązku prowadzenia przez ten resort wykazu funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych. W konsekwencji proponuje się nadanie nowego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 82 updof, w którym stosowanie zwolnienia od podatku uposażenia otrzymywanego przez funkcjonariusza organizacji międzynarodowej uzależnione będzie od posiadania zaświadczenia wystawionego przez konkretną organizację międzynarodową, potwierdzającą fakt bycia funkcjonariuszem tej organizacji. Art. 1 pkt 2 (zmiana art. 25) Ust. 5a zmiana polega na zwiększeniu progu powiązań kapitałowych z 5% do 20%, tak aby powiązania nie dotyczyły tzw. inwestycji portfelowych. Art. 1 pkt 3 (zmiana art. 25a) Ust. 1 - Zmiana polega na nowym zdefiniowaniu zakresu podmiotowego i przedmiotowego obowiązku sporządzania dokumentacji podatkowej. Celem niniejszej regulacji jest wyłączenie z obowiązku sporządzania dokumentacji podatników prowadzących działalność w skali mikro, tj. o przychodach do 2 mln euro. Podatnicy objęci zakresem podmiotowym są obowiązani do dokumentowania transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, a także innych zdarzeń ujętych w księgach rachunkowych, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami z nimi powiązanymi. Obowiązek sporządzania dokumentacji spoczywa na podatnikach prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej, którzy prowadzą księgi rachunkowe oraz przekroczyli ustawowo określone progi wartości przychodów lub kosztów w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Mianowicie, podatnicy ci będą mieli obowiązek sporządzania dokumentacji, jeżeli przychody lub koszty przekroczyły w roku podatkowym równowartość 2 mln euro. Dokumentacja podatkowa będzie obejmowała transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi oraz zdarzenia ujęte w księgach rachunkowych od początku roku podatkowego. Ust. 1a Zmiana polega na dodaniu nowego przepisu dotyczącego obowiązku dokumentacyjnego, dotyczącego kolejnego roku podatkowego następującego po roku, w którym podatnik sporządzał dokumentację podatkową. Jeżeli bowiem podatnik, który sporządzał dokumentację podatkową w poprzednim roku iw danym roku podatkowym prowadzi również księgi rachunkowe, to bez względu na wysokość przychodów i kosztów ujętych w tych księgach będzie zobowiązany do kontynuacji sporządzania dokumentacji w tym roku podatkowym. Ust. 1b-1c - Zmiana polega na dodaniu nowego przepisu dotyczącego obowiązku dokumentacyjnego w przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą i działy 9

specjalne produkcji rolnej w formie spółek niebędących osobą prawną. Przepis ustanawia odrębne progi powstania obowiązku sporządzania dokumentacji. Mianowicie, obowiązek powstanie jeśli przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości ujęte w księgach rachunkowych prowadzonych przez spółkę niebędąca osobą prawną przekroczą równowartość 2 mln euro. Wtedy, obowiązany do sporządzenia dokumentacji podatkowej będzie każdy podatnik, będący wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną. Jednocześnie, przepis ust. 1c przewiduje możliwość przeniesienia obowiązku sporządzania dokumentacji na jednego ze wspólników mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Tym niemniej, odpowiedzialność z tytułu niesporządzenia dokumentacji spoczywa na wszystkich wspólnikach. Ust. 2b Zmiana polega na dodaniu nowego przepisu, w którym kompleksowo uregulowano zakres dokumentacji sporządzanej przez podatnika. Dokumentacja powinna zawierać opis podatnika, zobowiązanego do sporządzenia dokumentacji podatkowej, opis transakcji dokonywanych między podatnikiem i podmiotami z nim powiązanymi oraz innych zdarzeń, których warunki ustalono (lub zostały narzucone) z podmiotami powiązanymi, a także informacje finansowe podatnika, uzupełnione sprawozdaniem finansowym tego podatnika po jego zatwierdzeniu, jeżeli obowiązek jego sporządzenia wynika z przepisów o rachunkowości. Wskazane trzy główne elementy dokumentacji, zostały uzupełnione przepisami szczegółowymi określającymi zakres informacji lub dokumentów niezbędnych do przedstawienia, tak by wypełnić obowiązek dokumentacyjny w poszczególnych jego częściach. W szczególności, podatnik obowiązany jest do wskazania rodzaju i przedmiotu transakcji oraz innych zdarzeń z podmiotami powiązanymi, mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika (ust. 2c pkt 2 lit. a). Najczęstszym sposobem wchodzenia w relacje z podmiotem powiązanym są transakcje zawierane pomiędzy tymi podmiotami. Tym niemniej, wobec różnorodności rzeczywistości gospodarczej, pomiędzy podmiotami powiązanymi zachodzą różnego rodzaju zdarzenia gospodarcze, których warunki mają wpływ na wysokość deklarowanego dochodu (straty) do opodatkowania. Przedmiotem dokumentacji objęte są zdarzenia wszelkiego rodzaju, bez konieczności dowodzenia czy stosunki pomiędzy podmiotami powiązanymi miały charakter transakcji, czy też innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych. Wśród takich transakcji lub zdarzeń, ustawodawca wyszczególnił kilka, a mianowicie umowy zarządzania płynnością, umowy o podziale kosztów, umowy spółki niebędącej osobą prawną, umowy wspólnego przedsięwzięcia lub umowy o podobnym charakterze. Dla zidentyfikowanych transakcji oraz innych zdarzeń, podatnik obowiązany będzie przedstawić w szczególności ocenę zgodności warunków tych transakcji oraz innych zidentyfikowanych zdarzeń z warunkami, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty. Przepis ten ma na celu zapewnienie podatnikom sporządzającym dokumentację podatkową prawa do przedstawienia własnej oceny warunków ustalonych z podmiotem powiązanym, oraz opinii, iż warunki te są zgodne z zasadą wartości rynkowej (z ang. arm s length rule), czyli że podmioty niezależne działające na tym samym rynku ustaliłyby porównywalne warunki. Jednocześnie, zmiany zaproponowane w ust. 2b polegają na wprowadzeniu zróżnicowania obowiązku dokumentacyjnego proporcjonalnie do ryzyka zaniżenia dochodów do opodatkowania przez podmioty powiązane. Zmiana obejmuje bowiem rozszerzenie obowiązku sporządzania dokumentacji na poziomie lokalnym o tzw. analizę danych podmiotów niezależnych, która dotyczyć będzie podatników osiągających przychody powyżej 10 mln euro (proponowany przepis art. 25a ust. 2b lit. i)). Ust. 2c Zmiana polega na dodaniu nowego przepisu dotyczącego rozszerzenia zakresu obowiązku dokumentacyjnego dla podmiotów powiązanych prowadzących działalność w skali 10

dużej i średniej. Obowiązek sporządzenia dokumentacji na poziomie grupy (master file) dotyczyć będzie podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą i działy specjalne produkcji rolnej za pośrednictwem spółki niebędącej osobą prawną, której przychody lub koszty w poprzednim roku obrotowym przekroczyły 20 mln euro i która tworzy wraz z podmiotami powiązanymi grupę kapitałową w rozumieniu przepisów o rachunkowości co najmniej dwóch podmiotów powiązanych. Dokumentacja w tej części zawierać informacje o grupie podmiotów powiązanych, w skład której wchodzi podmiot krajowy. Są to informacje sporządzane na poziomie grupy. W skład tej części dokumentacji, wchodzą informacje dotyczące w szczególności polityki cen transakcyjnych prowadzonej przez grupę, opis wykorzystywanych przez grupę wartości niematerialnych, opis sytuacji finansowej grupy, w tym sprawozdanie skonsolidowane grupy kapitałowej. W dokumentacji, o której mowa w ust. 2c należy wskazać podmiot powiązany, który sporządza tę część dokumentacji, wraz z podaniem daty składania rocznego zeznania podatkowego przez podmiot sporządzający. Wtedy podatnik załącza tę część dokumentacji do dokumentacji podstawowej określonej w ust. 2b, w terminie składania rocznego zeznania podatkowego przez podmiot sporządzający. Ust. 2d Zmiana polega na dodaniu przepisu ograniczającego obowiązek sporządzania dokumentacji dla podmiotów krajowych, które uzyskały pozytywną decyzję w sprawie porozumienia w sprawach ustalenia cen transakcyjnych, o której mowa w art. 20 i Ordynacji podatkowej. W przypadku transakcji lub zdarzeń objętych porozumieniem, obowiązek sporządzenie dokumentacji będzie ograniczony do przedstawienia danych finansowych podmiotu krajowego, analizy funkcjonalnej i opisu metody oraz sposobu kalkulacji dochodów wraz z uzasadnieniem ich wyboru. Ust. 2e Zmiana polega na dodaniu przepisu regulującego termin sporządzenia dokumentacji na poziomie lokalnym. Przepis ten stanowi, iż dokumentacja ta powinna być sporządzana nie później niż do dnia złożenia zeznania podatkowego za dany rok podatkowy. Celem tego przepisu jest zapewnienie, by podatnicy przy sporządzaniu zeznania podatkowego zachowali jednolitość i przejrzystość rozliczeń cen transferowych z informacjami przedstawionymi w dokumentacji podatkowej. Ust. 2f Zmiana polega na dodaniu przepisu dotyczącego aktualizacji sporządzonej dokumentacji. Podatnik zobowiązany jest do corocznego okresowego przeglądu sporządzonej dokumentacji, jeśli dotyczy ona transakcji lub zdarzeń kontynuowanych, czyli dla których dokumentacja została sporządzona. Ocenie aktualności podlegają wszystkie zawarte w dokumentacji informacje. Natomiast, część dokumentacji dotycząca analizy porównawczej, powinna być aktualizowana nie rzadziej niż co 3 lata, chyba, że warunki ekonomiczne uległy zmianie w stopniu znaczenie wpływającym na analizę. Ust. 2g - Zmiana polega na dodaniu przepisu określającego termin załączenia dokumentacji na poziomie grupy (master file). Dokumentację w tej części należy załączyć do sporządzonej dokumentacji na poziomie lokalnym (local file), w terminie do dnia złożenia zeznania podatkowego przez podmiot sporządzający dokumentację na poziomie grupy. Ust. 3 - Zmiana ma charakter dostosowujący i dotyczy obowiązku sporządzania dokumentacji w sytuacji dokonywania transakcji lub innych zdarzeń z podmiotami w tzw. rajach podatkowych. Zmiana wskazuje na elementy dokumentacji transakcji (i innych zdarzeń) w związku z którymi zapłata należności wynikająca z takiej transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, tj. odpowiednio na projektowane przepisy art. 25a ust. 2b-2c i 2e-2g updof. Zatem, w powyższym przypadku nie będzie miało zastosowania ograniczenie obowiązku informacyjnego dotyczącego transakcji lub zdarzeń objętych decyzją w sprawie porozumienia, o której mowa 11

w art. 20i Ordynacji podatkowej w okresie jej obowiązywania. Zmiana nie dotyczy również limitu 20 000 euro wyznaczającego próg dla którego powstanie obowiązek sporządzenia dokumentacji. Ust. 3d - Proponowany przepis wpisuje się w system zwolnień z obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej na potrzeby cen transferowych. Zgodnie z projektowanymi przepisami, obowiązek ten nie będzie występował w przypadku transakcji w których cena lub sposób określenia ceny przedmiotu takiej transakcji wynika z ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych. Ust. 4-5 Zmiana ma charakter dostosowujący w zakresie przepisów zobowiązujących podatnika do przedłożenia dokumentacji oraz kursu walutowego do przeliczenia limitów określonych w przepisach. W przypadku przedłożenia dokumentacji, termin nie uległ zmianie. Podatnicy zobowiązani są do przedłożenia dokumentacji w ciągu 7 dni. Ust. 7 Zmiana dotyczy dodania delegacji do wydania rozporządzenia zawierającego szczegółowy opis elementów stanowiących dokumentację podatkową, wymienionych w ust. 2b i 2c. Art. 1 pkt 4 (zmiana art. 30a) zmiana dostosowująca związana z wprowadzeniem nowego rozdziału i nowych jednostek redakcyjnych do ustawy. Ponadto, biorąc pod uwagę dynamikę zmian w zakresie umów o wymianie informacji i konieczność ewentualnych aktualizacji wykazu państw i terytoriów, do których zastosowanie ma art. 30a ust. 10, zdecydowano się na określenie listy tych państw (terytoriów) w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 44c ust. 5 i odesłanie w treści art. 30a ust. 10 do tego wykazu. Art. 1 pkt 5 (zmiana art. 30b) zmiana dostosowująca związana z wprowadzeniem nowego rozdziału i nowych jednostek redakcyjnych do ustawy. Ponadto, biorąc pod uwagę dynamikę zmian w zakresie umów o wymianie informacji i konieczność ewentualnych aktualizacji wykazu państw i terytoriów, do których zastosowanie ma art. 30b ust. 5c, zdecydowano się na określenie listy tych państw (terytoriów) w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 44c ust. 5 i odesłanie w treści art. 30b ust. 5c do tego wykazu. Art. 1 pkt 6 (zmiana art. 42) zmiana dostosowująca związana z wprowadzeniem nowego rozdziału i nowych jednostek redakcyjnych do ustawy. Art. 1 pkt 7 (uchylenie art. 42c 42d) zmiana porządkowa związana z przeniesieniem materii regulowanej tymi przepisami do nowego rozdziału 7a Informacje o wypłatach odsetek. Art. 1 pkt 8 (wprowadzenie rozdziału 7a) W ustawie został dodany nowy rozdział Informacje o wypłatach odsetek, w którym w sposób kompleksowy została uregulowana kwestia przekazywania przez podmioty wypłacające informacji o wypłatach odsetek dokonanych lub zabezpieczonych na rzecz właścicieli odsetek. Biorąc pod uwagę, iż materia ta nie łączy się z zagadnieniem poboru podatku lub zaliczek na podatek przez płatników, regulowanym w rozdziale 7 ustawy, wyodrębnienie nowego rozdziału wydaje się zabiegiem uzasadnionym i korzystnym z punktu widzenia czytelności aktu prawnego. Rozdział obejmuje 3 nowe jednostki redakcyjne: art. 44c 44e updof, które zawierają definicje kluczowych pojęć (art. 44c), określają obowiązki informacyjne poszczególnych 12

podmiotów (art. 44d) oraz zakres i sposób ustalania tożsamości faktycznych odbiorców (art. 44e). Art. 44c zawiera słowniczek pojęć na potrzeby nowego rozdziału. Prawidłowa implementacja dyrektywy wymaga przeniesienia na grunt prawa krajowego definicji kilku kluczowych pojęć, na których opiera się jej konstrukcja. Zaadaptowanie w sposób sztuczny pojęć funkcjonujących w prawie krajowym na określenie nowych instytucji prawnych, wprowadzanych prawem wspólnotowym, z jednej strony może rodzić wątpliwości interpretacyjne, a poza tym nie realizuje celu dyrektywy, jakim jest jednolite stosowanie nowych rozwiązań we wszystkich państwach członkowskich. Dlatego zdecydowano się wprowadzić definicje poszczególnych pojęć występujących w projektowanych przepisach. Ust. 1 w kolejnych punktach wprowadza definicje 8 podstawowych pojęć, które występują we wdrażanej dyrektywie. pkt 1 zawiera podstawową definicję podmiotu wypłacającego. Jest to jedno z trzech kluczowych pojęć występujących w dyrektywie 2003/48/WE zmienionej dyrektywą 2014/48/UE, na których opiera się jej konstrukcja. To właśnie na podmiotach wypłacających ciążą określone dyrektywą obowiązki informacyjne. Podmiotem wypłacającym jest podmiot gospodarczy mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium RP, który dokonuje wypłaty odsetek lub zabezpiecza taką wypłatę bezpośrednio na rzecz faktycznego odbiorcy. Również w przypadku, gdy podmiot gospodarczy dokonuje takiej wypłaty (zabezpieczenia) na rzecz innego podmiotu gospodarczego, mającego siedzibę poza terytorium, na którym stosuje się dyrektywę 2003/48/WE lub środki równoważne środkom w niej zawartym będzie uznany za podmiot wypłacający o ile na podstawie dostępnych informacji może domniemywać, iż tak naprawdę wypłata jest dokonywana na rzecz osoby fizycznej będącej rezydentem podatkowym innego państwa członkowskiego. Zgodnie z dyrektywą 2014/48/UE podmioty wypłacające powinny korzystać z już dostępnych im informacji na temat faktycznego właściciela (właścicieli) odsetek, by zapewnić stosowanie dyrektywy 2003/48/WE. Nie jest przy tym istotne czy dany podmiot gospodarczy jest dłużnikiem wierzytelności lub papieru wartościowego będącego źródłem dochodu, czy tylko dokonuje wypłaty odsetek lub zabezpiecza taką wypłatę na zlecenie dłużnika, emitenta lub właściciela odsetek. Użyte w definicji podmiotu wypłacającego sformułowanie zabezpiecza wypłatę odsetek odnosi się do sytuacji, gdy podmiot wypłacający działa w imieniu dłużnika lub wierzyciela, którzy powierzyli mu zapewnienie wypłaty odsetek. Nie dotyczy ono przypadków udzielania gwarancji przez banki lub poręczeń. pkt 6. Definicję tę należy odczytywać łącznie z definicją podmiotu gospodarczego zawartą w pkt 2 zawiera definicję faktycznego odbiorcy. Pojęcie to jest odpowiednikiem występującego w dyrektywie pojęcia właściciela odsetek. Ustawa, w ślad za dyrektywą, przyjmuje domniemanie, iż jest nim osoba fizyczna, na rzecz której dokonywana jest wypłata odsetek lub taka wypłata jest zabezpieczana. W lit a) d) przewidziane są przesłanki obalenia tego domniemania. Ma to miejsce w sytuacji gdy taka osoba fizyczna działa jako podmiot wypłacający albo działa w imieniu innego podmiotu, przedsięwzięcia lub innej osoby fizycznej i ujawni podmiotowi dokonującemu wypłaty dane niezbędne do ich identyfikacji. pkt 3 zawiera definicję pośredniego odbiorcy. Pojęcie to jest odpowiednikiem występującego w dyrektywie, i zdefiniowanego w jej art. 4 ust. 2, pojęcia podmiotu 13

wypłacającego w przypadku otrzymania wypłaty odsetek lub zabezpieczenia takiej wypłaty (paying agent upon receipt). Jest to szczególna forma podmiotu wypłacającego, którym staje się podmiot lub przedsięwzięcie rozumiane jako wszelkiego rodzaju konstrukcje prawne w momencie otrzymania wypłaty odsetek lub otrzymania zabezpieczenia takiej wypłaty, o ile nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym w państwie faktycznego zarządu lub w państwie siedziby. Ustawodawca pojęcie konstrukcji prawnej użyte w dyrektywie zastąpił pojęciem przedsięwzięcia, które powinno być rozumiane jako wszelkie konstrukcje mające swoje źródło w zasadzie swobody umów oraz w czynnościach prawnych podjętych przez podatników lub we współpracy z nimi. Za przedsięwzięcia uznane są także trusty. Natomiast pojęcie podmiotu powinno być szeroko rozumiane, co oznacza, iż w tej kategorii znajdą się zarówno osoby prawne, osoby fizyczne, jak i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (w tym spółki osobowe). Koncepcja paying agent upon receipt ma na celu zapobieganie unikaniu obowiązków wynikających z dyrektywy 2003/48/WE poprzez wprowadzanie pomiędzy podmiot wypłacający a faktycznego odbiorcę struktur pośredniczących, transparentnych podatkowo. Podobnie jak w przypadku definicji faktycznego odbiorcy, również tutaj ustawa przyjmuje domniemanie, iż pośrednim odbiorcą jest podmiot, wymieniony w załączniku 1 do rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych, które zostanie wydane na podstawie projektowanego art. 44c ust. 5 pkt 1 updof, lub inny podmiot (przedsięwzięcie) mający miejsce faktycznego zarządu w państwie członkowskim Unii Europejskiej, który nie podlega faktycznemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym w tym państwie albo w państwie siedziby w przypadku otrzymania wypłaty odsetek lub otrzymania zabezpieczenia wypłaty odsetek. W lit. a) do e) przewidziano przesłanki obalenia tego domniemania. W tym celu taki podmiot (przedsięwzięcie) powinien udokumentować podmiotowi wypłacającemu, że jest: przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania, funduszem zbiorowego inwestowania lub programem zbiorowego inwestowania lub też podmiotem traktowanym jako ww. na podstawie zaświadczenia, wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego UE. Domniemanie może również zostać wzruszone przez wykazanie, że jest się instytucją prowadzącą działalność emerytalną lub ubezpieczeniową, przedsiębiorstwem zarządzającym aktywami takiej instytucji, podmiotem prowadzącym wyłącznie działalność pożytku publicznego lub wspólnym przedsięwzięciem obejmującym własność odsetek, w odniesieniu do której podmiot gospodarczy, dokonujący wypłaty odsetek (jej zabezpieczenia), ustalił tożsamość i miejsce zamieszkania wszystkich faktycznych odbiorców. pkt 4 zawiera definicję wypłaty odsetek poprzez wskazanie w lit. a) f) poszczególnych kategorii przychodów (dochodów) wchodzących w zakres tego pojęcia. Kategoria podstawowa, wymieniona w lit. a), obejmuje odsetki wypłacone postawione do dyspozycji lub zapisane na rachunku, w tym skapitalizowane, związane z wszelkiego rodzaju wierzytelnościami, bez względu na to czy są one zabezpieczone hipoteką lub czy wiąże się z nimi prawo do udziału w zyskach dłużnika oraz, w szczególności, przychód ze skarbowych papierów wartościowych, z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami i skryptami dłużnymi, z wyjątkiem wszelkiego rodzaju kar za nieterminowe płatności. Następną kategorię przychodów objętych zakresem definicji wypłaty odsetek stanowią odsetki naliczone lub skapitalizowane w momencie sprzedaży, spłaty lub umorzenia wierzytelności określonych w ww. kategorii podstawowej. 14

Wypłatę odsetek w rozumieniu ustawy stanowi również przychód uzyskany z wypłat odsetek, bezpośrednio lub za pośrednictwem pośredniego odbiorcy, wypłacony przez przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, fundusze zbiorowego inwestowania lub programy zbiorowego inwestowania, zarejestrowane lub działające na podstawie przepisów państwa członkowskiego UE lub innego państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (dalej: EOG) lub mające siedzibę poza terytorium UE i obszarem EOG. Analogicznie traktowane są odsetki wypłacone przez podmioty traktowane na równi z ww. przedsiębiorstwami, funduszami lub programami na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego. Nie bierze się pod uwagę formy prawnej takich podmiotów ani sposobu oferowania inwestorom. Do kolejnej kategorii zalicza się przychód uzyskany w związku ze sprzedażą, spłatą lub umorzeniem akcji, udziałów lub jednostek uczestnictwa w podmiotach wymienionych w poprzednim akapicie, jeżeli zainwestowały one bezpośrednio lub pośrednio, więcej niż 25 % swoich aktywów w wierzytelności określone w podstawowej kategorii przychodów lub w papiery wartościowe, o których mowa w kolejnym akapicie. Należy zaznaczyć, iż aktywa, które ww. podmioty muszą posiadać jako zabezpieczenie na realizację swoich celów inwestycyjnych i w odniesieniu do których inwestor jest stroną ani nie ma żadnych uprawnień nie są uznawane za wierzytelności lub papiery wartościowe dla potrzeb tego przepisu. Ponadto, po nowelizacji dyrektywy, zakresem pojęcia zostały objęte przychody z papierów wartościowych, gdzie warunki określone w dniu emisji przewidują, w terminie wykupu, zwrot co najmniej 95 % zainwestowanego kapitału lub przewidują związek w wysokości co najmniej 95 % dochodu z papieru wartościowego z odsetkami lub dochodami, o których mowa powyżej. Jako wypłatę odsetek kwalifikuje się również przychód (dochód) naliczony lub skapitalizowany w momencie sprzedaży, spłaty lub umorzenia tych papierów wartościowych. W związku z nowelizacją dyrektywy w zakres definicji wchodzą również umowy ubezpieczenia na życie, które zawierają gwarancję zysku lub których wynik jest w ponad 25 % związany z odsetkami i przychodami należącymi do opisanych wyżej kategorii. pkt 5 definiuje pojęcie zysku z umowy ubezpieczenia na życie poprzez wskazanie w lit. a) c) nadwyżek wypłat dokonanych przez ubezpieczyciela oraz nadwyżki wartości umowy w przypadku cesji, które kwalifikują się jako zysk z takiej umowy. Natomiast w przypadku umowy ubezpieczenia na życie, która przewiduje wyłącznie wypłatę przez okres co najmniej 5 lat emerytury lub stałych rocznych świadczeń, za zysk uznaje się spłatę lub cesję na rzecz strony trzeciej, które nastąpiły przed końcem okresu 5 lat do takiej sytuacji odnosi się lit. d). pkt 6 zawiera definicję podmiotu gospodarczego. Jest nim instytucja kredytowa lub finansowa, inna osoba prawna lub osoba fizyczna, które w związku z prowadzoną działalnością, dokonują wypłaty odsetek lub zabezpieczają taką wypłatę. Wypłata odsetek lub zabezpieczenie takiej wypłaty powinno zostać dokonane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie ma natomiast znaczenia czy wypłaty (zabezpieczenia wypłaty) dokonywane są regularnie czy okazjonalnie. pkt 7 definiuje miejsce faktycznego zarządu podmiotu lub przedsięwzięcia poprzez odwołanie się do miejsca, w którym podejmowane są istotne/kluczowe decyzje dotyczące zarządzania aktywami skutkującymi wypłatą odsetek, np. w przypadku trustu będzie to stałe miejsce zamieszkania lub siedziba powiernika. pkt 8 stanowi, iż przez podleganie faktycznemu opodatkowaniu należy rozumieć podleganie obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, lub części tych 15

dochodów przypadającej niebędącym rezydentami uczestnikom podmiotu lub przedsięwzięcia, w tym od wszelkiego rodzaju wypłat odsetek. Ust. 2 wskazuje, w jakiej sytuacji podmiot gospodarczy może zostać uznany za podmiot wypłacający poza podstawową definicją zawartą w ust. 1 pkt 1. Przepis ma zastosowanie do instytucji zobowiązanych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu 9, które, zgodnie z tymi przepisami, stosują wobec swoich klientów środki bezpieczeństwa finansowego. Przepis dotyczy sytuacji, gdy taka instytucja wypłaca lub zabezpiecza wypłatę odsetek na rzecz podmiotu lub przedsięwzięcia, mającego siedzibę lub miejsce faktycznego zarządu poza terytorium UE lub terytorium, z którym RP jest związana umową w sprawie środków równoważnych (do tych zawartych w dyrektywie 2003/48/WE) i niepodlegającego faktycznemu opodatkowaniu, a jednocześnie jako faktycznego odbiorcę odsetek identyfikuje beneficjenta rzeczywistego (w rozumieniu ww. przepisów o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy), który jest rezydentem podatkowym innego państwa członkowskiego UE. Zgodnie z intencją dyrektywy 2014/48/UE uznanie takich podmiotów gospodarczych za działające w charakterze podmiotów wypłacających, w ww. okolicznościach, ma zapobiegać obchodzeniu dyrektywy 2003/48/WE przez przesyłanie wypłat odsetek sztucznymi kanałami, za pośrednictwem podmiotów gospodarczych mających siedzibę poza Unią. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na podmiotach wypłacających sporządzono orientacyjną listę podmiotów, które uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu na potrzeby tego przepisu. Stanowi ona załącznik 2 do rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie projektowanego art. 44c ust. 5 pkt 2 updof. Ust. 3 - określa faktycznego odbiorcę odsetek wypłaconych lub zabezpieczonych na rzecz pośredniego odbiorcy wraz ze wskazaniem należnej mu części wypłaty. Jest nim osoba fizyczna uprawniona do otrzymania dochodu pochodzącego z aktywów skutkujących taką wypłatą lub do otrzymania innych aktywów stanowiących taką wypłatę albo osoba fizyczna, która wniosła bezpośredni lub pośredni wkład do aktywów tego pośredniego odbiorcy, bez względu na to, czy osoba ta jest uprawniona do aktywów lub dochodu tego pośredniego odbiorcy. Jeśli w momencie otrzymania lub zabezpieczenia wypłaty na rzecz pośredniego odbiorcy ww. osoby nie są uprawnione łącznie lub oddzielnie do całości dochodu pochodzącego z aktywów skutkujących taką wypłatą lub do innych aktywów stanowiących taką wypłatę, za faktycznego odbiorcę uznaje się osobę fizyczną, która w późniejszym okresie uzyskuje prawo do całości lub części aktywów skutkujących wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących taką wypłatę. Ust. 4 wyłącza z zakresu definicji wypłaty odsetek przychód (dochód) z papierów wartościowych wyemitowanych po raz pierwszy przed dniem 1 lipca 2014 r. oraz zysk z umowy ubezpieczenia na życie zawartej po raz pierwszy przed dniem 1 lipca 2014 r. Analogicznie, ww. papierów wartościowych nie uwzględnia się również do określenia udziału procentowego, kwalifikującego do pojęcia wypłaty odsetek przychód (dochód) uzyskany ze sprzedaży, spłaty lub umorzenia akcji, udziałów lub jednostek uczestnictwa zgodnie z projektowanym art. 44c ust. 1 pkt 4 lit. e). Ust. 5 zawiera przepis upoważniający ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania rozporządzenia określającego listy podmiotów, które uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu na potrzeby ustalenia pośredniego odbiorcy (ust. 9 Ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 455). 16

1 pkt 3) oraz uznania podmiotu gospodarczego za podmiot wypłacający zgodnie z ust. 2. Listy te w formie tabel załączonych do rozporządzenia będą wzorowane na wykazie dołączonym do dyrektywy 2014/48/UE. Na podstawie tego przepisu minister właściwy do spraw finansów publicznych jest też upoważniony do określenia listy państw i terytoriów zależnych lub terytoriów stowarzyszonych Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Królestwa Niderlandów, które pobierają podatek u źródła i do których będą miały zastosowanie art. 30a ust. 10 updof oraz art. 30b ust. 5c updof jak również art. 306m Ordynacji podatkowej oraz tych, które stosują wymianę informacji i do których będą miały zastosowanie art. 44d ust. 1 updof oraz art. 305n Ordynacji podatkowej. Art. 44d zawiera przepisy regulujące obowiązek informacyjny spoczywający na podmiotach wypłacających oraz pośrednich odbiorcach i zasady jego wykonywania. Ust. 1 stanowi, że w terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego podmiotu wypłacającego, podmiot ten jest obowiązany sporządzić i przesłać imienne informacje o dokonanych lub zabezpieczonych wypłatach odsetek. Informacje te sporządza się według ustalonego wzoru na formularzach załączonych do rozporządzenia Ministra Finansów wydanego na podstawie art. 44d ust. 9 updof. Podmiot wypłacający przesyła imienne informacje faktycznemu odbiorcy, któremu wypłaca lub zabezpiecza wypłatę odsetek i który jest rezydentem podatkowym w innym niż RP państwie członkowskim (lub w państwie lub na terytorium zależnym lub terytorium stowarzyszonym Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Królestwa Niderlandów, z którymi RP zawarła umowy w sprawie środków równoważnych do dyrektywy 2003/48/WE określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 44c ust. 5 updof) oraz, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego wykonuje swoje zadania naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przesyłanie imiennych informacji faktycznemu odbiorcy nie jest wymagane przez dyrektywę 2003/48/WE, niemniej stanowi standard przyjęty w polskim prawie podatkowym. Obowiązek informacyjny nie powstaje w przypadku wypłat odsetek lub ich zabezpieczenia na rzecz faktycznego odbiorcy, który ma rezydencję podatkową poza wskazanym wyżej terytorium. Ust. 2 reguluje sytuację, kiedy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących poszczególnych kwot przychodu (dochodu), odsetek lub zysku w zakresie poszczególnych kategorii wypłat odsetek. Wówczas za wypłatę odsetek uznaje się całość wypłaconej kwoty lub cały przychód. Jeśli podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących udziału procentowego zainwestowanych aktywów lub tej części wyniku umowy ubezpieczenia na życie, która jest związana z wypłatą odsetek uznaje się, że udział lub część wyniku wynoszą ponad 25%. Ust. 3 określa zakres obowiązku informacyjnego ciążącego na podmiocie gospodarczym, który dokonuje wypłaty lub zabezpiecza wypłatę odsetek na rzecz pośredniego odbiorcy, mającego miejsce faktycznego zarządu w innym niż RP państwie członkowskim UE. Przepis przewiduje odpowiednie stosowanie ust. 1 tzn. podmiot gospodarczy będzie przesyłał imienne informacje pośredniemu odbiorcy oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego wykonuje swoje zadania naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Oprócz danych identyfikujących pośredniego odbiorcę, informacja taka obejmuje całkowitą kwotę wypłat odsetek dokonanych lub zabezpieczonych na jego rzecz oraz datę ostatniej wpłaty. 17

Ust. 4 nakłada obowiązek informacyjny również na pośredniego odbiorcę i nakazuje odpowiednie stosowanie ust. 2. Ust. 5 reguluje kwestię przekazywania imiennych informacji przez pośredniego odbiorcę w sytuacji, o której mowa w art. 44c ust. 3 pkt 3 updof, tj. gdy osoba fizyczna w późniejszym okresie uzyskuje prawo do całości lub części aktywów skutkujących wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących taką wypłatę. Wówczas pośredni odbiorca przesyła imienne informacje za rok, w którym otrzymał wypłatę odsetek lub jej zabezpieczenie. Pośredni odbiorca jest również zobowiązany przesyłać urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, informację o zmianie miejsca faktycznego zarządu w terminie 14 dni od tej zmiany. Ust. 6 doprecyzowuje przez jaki czas pozostają w mocy obowiązki, o których mowa w ust 5. Jest to okres 10 lat od późniejszego z dni: dnia ostatniej wypłaty odsetek otrzymanej lub zabezpieczonej przez pośredniego odbiorcę albo ostatniego dnia, w którym osoba fizyczna, o której mowa w ust. 5, uzyskała prawo do aktywów skutkujących taką wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących wypłatę odsetek. W przypadku dokonania wypłaty całości odsetek na rzecz tej osoby fizycznej przed upływem wskazanego terminu obowiązki wygasają. Ust. 7 określa sposób ustalania udziału procentowego aktywów zainwestowanych w wierzytelności, papiery wartościowe, akcje, udziały lub jednostki przez odniesienie do polityki inwestycyjnej lub strategii i celów inwestycyjnych określonych w dokumentach regulujących funkcjonowanie przedsiębiorstw, funduszy lub programów zbiorowego inwestowania. Dokumenty takie obejmują zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akty założycielskie przedsiębiorstwa, funduszu lub programu zbiorowego inwestowania. Mogą to być również wszelkie porozumienia, umowy lub inne ustalenia prawne zawarte przez przedsiębiorstwa, fundusze lub programy zbiorowego inwestowania, jak również prospekty emisyjne lub podobne dokumenty wydane przez ww. podmioty lub w ich imieniu i udostępnione inwestorom. Jeżeli nie jest to możliwe, należy odnieść się do rzeczywistej struktury aktywów, która odpowiada średniej z wartości aktywów na początku lub w dacie pierwszego półrocznego sprawozdania oraz na końcu ostatniego okresu obrachunkowego przed datą dokonania lub zabezpieczenia wypłaty odsetek na rzecz właściciela przez podmiot wypłacający. W przypadku nowo powstałych podmiotów rzeczywista struktura aktywów odpowiada średniej z wartości aktywów w dniu rozpoczęcia działalności i w dniu pierwszej oceny aktywów zgodnie z dokumentami regulującymi funkcjonowanie tych podmiotów. Struktura aktywów określana jest zgodnie z przepisami państwa członkowskiego lub innego państwa należącego do EOG, w którym przedsiębiorstwa, fundusze lub programy zbiorowego inwestowania są zarejestrowane albo którego prawo reguluje zasady ich funkcjonowania (np. akty założycielskie). Ust. 8 poprzez odesłanie do art. 42 ust. 3 i 4 updof reguluje kwestię przekazywania imiennej informacji w przypadku zaprzestania działalności przez podmiot wypłacający nie później niż w dniu zaprzestania prowadzenia działalności oraz na pisemny wniosek faktycznego odbiorcy w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Ust. 9 zawiera przepis upoważniający ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania rozporządzenia określającego wzór imiennych informacji o wypłatach odsetek wraz z objaśnieniami co do sposobu ich wypełniania, terminu i miejsca składania. 18

Na postawie aktualnie obowiązujących przepisów, zawierających analogiczne upoważnienie, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 14 grudnia 2014 r. w sprawie określenia wzoru informacji o przychodach (dochodach) wypłaconych lub postawionych do dyspozycji faktycznemu albo pośredniemu odbiorcy 10 (dalej: rozporządzenie IFT), które określa wzory formularzy IFT-3/IFT-3R oraz IFT-A. Zmiany ww. formularzy, wynikające z wdrożenia dyrektywy 2014/48/UE, zostaną dokonane niezwłocznie po przyjęciu formatu wymiany danych. Art. 44e określa sposób ustalania tożsamości i miejsca zamieszkania faktycznego odbiorcy na potrzeby sporządzenia imiennych informacji. Ust. 1 w pkt 1 stanowi, iż podmiot wypłacający ustala tożsamość faktycznego odbiorcy w zakresie imienia i nazwiska, adresu zamieszkania, daty i miejsca urodzenia oraz numeru identyfikacji podatkowej lub jego odpowiednika nadanego przez państwo członkowskie UE, w którym faktyczny odbiorca ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Dane te ustala się na podstawie paszportu lub innego urzędowego dokumentu potwierdzającego tożsamość przedstawionego przez faktycznego odbiorcę. Wymagane dane, które nie są zawarte w tych dokumentach, ustala się na podstawie jakiegokolwiek innego dokumentu potwierdzającego tożsamość, przedstawionego przez faktycznego odbiorcę. Zgodnie z pkt 2 podmiot wypłacający przyjmuje, iż faktyczny odbiorca ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w państwie (terytorium) wskazanym w przedstawionym przez niego zaświadczeniu o miejscu zamieszkania do celów podatkowych (certyfikacie rezydencji). Certyfikat taki powinien być wydany przez właściwy organ podatkowy tego państwa w okresie 3 lat poprzedzających datę wypłaty lub datę, w której wypłata odsetek przysługiwała faktycznemu odbiorcy, o którym mowa w art. 44c ust. 3 updof. Warunkiem uznania certyfikatu rezydencji jest to, aby okres jego ważności obejmował datę wypłaty odsetek lub datę, w której taka wypłata przysługiwała faktycznemu odbiorcy. Jeżeli faktyczny odbiorca nie przedstawi certyfikatu rezydencji przyjmuje się, że ma on miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w państwie (terytorium), w którym ma stałe miejsce zamieszkania. Pkt 3 określa, iż podmiot wypłacający ustala stałe miejsce zamieszkania faktycznego odbiorcy na podstawie przedstawionych przez niego dokumentów potwierdzających tożsamość, o których mowa powyżej. W przypadku, gdy faktyczny odbiorca, legitymujący się urzędowym dokumentem tożsamości, wydanym przez jedno z państw członkowskich UE, deklaruje się jako rezydent podatkowy państwa trzeciego, jego miejsce zamieszkania ustala się na podstawie certyfikatu rezydencji wydanego przez właściwy organ tego państwa trzeciego. Mają tu zastosowanie opisane wyżej wymogi odnośnie daty jego wydania oraz okresu ważności. Jeśli faktyczny odbiorca nie przedstawi certyfikatu rezydencji, przyjmuje się, iż ma on stałe miejsce zamieszkania w państwie, które wydało urzędowy dokument tożsamości. Jeżeli jednak, w sytuacji opisanej w poprzednim akapicie, podmiot wypłacający dysponuje urzędową dokumentacją, wskazującą miejsce zamieszkania do celów podatkowych faktycznego odbiorcy w związku z jego statusem dyplomatycznym lub innymi przywilejami ustalonymi zgodnie z prawem międzynarodowym ustala miejsce zamieszkania na podstawie tej dokumentacji. Ust. 2 ogranicza obowiązki w zakresie ustalenia tożsamości faktycznego odbiorcy w odniesieniu do wypłat odsetek dokonanych lub zabezpieczonych na podstawie umów zawartych przed dniem 1 stycznia 2004 r. Podmiot wypłacający może ustalić, na podstawie 10 Dz. U. z 2014 r., poz. 1777. 19

posiadanych informacji, tożsamość faktycznego odbiorcy wyłącznie w zakresie imienia, nazwiska oraz adresu zamieszkania. Ust. 3 stanowi, iż w odniesieniu do wypłat odsetek dokonanych lub zabezpieczonych przed dniem 1 stycznia 2015 r., lub wypłat odsetek dokonanych lub zabezpieczonych na podstawie umów zawartych przed dniem 1 stycznia 2015 r., podmiot wypłacający ustala datę i miejsce urodzenia faktycznego odbiorcy wyłącznie w przypadku, gdy nie jest dostępny numer identyfikacji podatkowej lub jego odpowiednik. Wprowadzone w ust. 2 i 3 ograniczenia w obowiązkach podmiotu wypłacającego odzwierciedlają postanowienia dyrektywy 2014/48/UE, która różnicuje minimalne standardy w zakresie ustalania tożsamości faktycznego odbiorcy w zależności od tego, kiedy powstały powiązania między podmiotem wypłacającym a faktycznym odbiorcą. Ust. 4 przewiduje, iż w sytuacji gdy podmiot wypłacający ma uzasadnione wątpliwości, czy osoba fizyczna, której wypłaca odsetki lub dla której wypłata odsetek jest zabezpieczona, jest faktycznym odbiorcą podejmuje czynności w celu ustalenia tożsamości faktycznego odbiorcy. Nie dotyczy to przypadków, gdy taka osoba fizyczna działa jako podmiot wypłacający lub działa w imieniu innego podmiotu (przedsięwzięcia) i ujawni ich dane podmiotowi wypłacającemu. Jeżeli podmiot wypłacający nie jest w stanie zidentyfikować faktycznego odbiorcy, uznaje tę osobę fizyczną za faktycznego odbiorcę. Ust. 5 reguluje obowiązki podmiotów gospodarczych należących do instytucji obowiązanych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (dalej: instytucja obowiązana), które mogą zostać uznane za podmiot wypłacający po spełnieniu warunków określonych w art. 44c ust. 2 updof. Jednym z nich jest okoliczność niepodlegania faktycznemu opodatkowaniu przez podmioty (przedsięwzięcia), na rzecz których taka instytucja dokonuje wypłaty lub zabezpieczenia wypłaty odsetek. Ww. instytucja ustala formę prawną oraz miejsce siedziby lub miejsce faktycznego zarządu podmiotu (przedsięwzięcia), któremu wypłaca lub zabezpiecza wypłatę odsetek, na podstawie danych ujawnionych przez osobę fizyczną działającą w imieniu tego podmiotu (przedsięwzięcia), chyba, że posiada ona wiarygodne informacje wskazujące na to, iż te dane są nieprawdziwe lub niekompletne. W przypadku, gdy podmiot (przedsięwzięcie), wymieniony w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych określającym listę podmiotów, które uważa się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu dla celów art. 44c ust. 2 pkt 1 updof, twierdzi, iż podlega faktycznemu opodatkowaniu instytucja obowiązana ustala tę okoliczność na podstawie ogólnie uznanych faktów lub na podstawie dokumentów urzędowych przedstawionych przez ten podmiot (przedsięwzięcie) lub też dostępnych dzięki zastosowaniu środków bezpieczeństwa finansowego wobec klientów zgodnie z przepisami o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. W ten sam sposób ustala się czy pozostałe podmioty lub przedsięwzięcia, o których mowa w art. 44c ust. 2 pkt 1 updof, podlegają faktycznemu opodatkowaniu. Ust. 6 dotyczy sytuacji gdy podmiot gospodarczy dokonuje wypłaty lub zabezpieczenia wypłaty odsetek na rzecz podmiotu (przedsięwzięcia) wymienionego w rozporządzeni właściwego do spraw finansów publicznych określającym listę podmiotów, które uważa się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu dla celów art. 44c ust. 1 pkt 3, który twierdzi, że podlega faktycznemu opodatkowaniu albo na rzecz innego podmiotu (przedsięwzięcia). W takim przypadku ustalenie faktu podlegania faktycznemu opodatkowaniu jest kluczowe dla możliwości uznania danego podmiotu (przedsięwzięcia) za pośredniego 20