Versailles Tomasz Majcherek staż 06.05 28.05.2013
Rys historyczny Początkowo niewielki pałac myśliwski wybudowany przez Ludwika XIII. Z czasem rozbudowany przez Ludwika XIV, od 1682 roku stał się siedzibą monarchii francuskiej, a miasto Wersal stolicą Francji. Rozbudowywany przez kolejnych władców. W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej pałac pustoszeje i z czasem podupada (1789), a większość kolekcji zostaje sprzedana. Na polecenie Napoleona Bonaparte zostają przeprowadzone prace naprawcze ratujące pałac przed ruiną. Ludwik XVIII przeprowadza kolejne remonty i podejmuje próbę przeniesienia swojej siedziby do Wersalu. W 1833 roku Ludwik Filip tworzy w Wersalu Muzeum Francji.
Wersal widok z lotu ptaka
Informacje liczba pałaców 3 powierzchnia wystawiennicza 63 154 m² powierzchnia udostępniona dla zwiedzających 23 072 m² ilość pomieszczeń 700 ilość okien 1944 ilość kominków 352 ilość klatek schodowych 67 powierzchnia dachów 13 ha ilość obrazów 7000 ilość rzeźb (w tym 400 znajduje się w ogrodach) 21 400 starodruki 6000 meble 4000 hydraulika doprowadzająca wodę do fontann 35 km park 800 ha stali pracownicy 950 liczba osób, które co roku odwiedzają pałace 5 000 000 liczba osób, które co roku odwiedzają park 10 000 000
Dziedziniec pałacu Grande Trianon Oprócz budowli pałacowych w parku wersalskim znajdziemy małe pawilony ogrodowe, teatry czy wioskę wybudowaną dla Marii Antoniny Petit Trianon od strony ogrodu
Muzeum w Wersalu jest instytucją państwową finansowaną z budżetu państwa Roczny budżet wynosi około 100 000 000 euro, z czego połowa pochodzi z zarobku własnego, takiego jak bilety, wynajem, sponsoring, imprezy komercyjne Muzeum zarządzane jest przez prezydenta rady dyrektorskiej, którego kadencja trwa trzy lata, a wybierany jest przez premiera państwa W kadrze zarządzającej znajduje się również dyrektor generalny oraz generalny administrator, kompetencje każdego z nich obejmują inne działy
Struktura instytucji Prezydent Administrator generalny Dyrektor generalny Dział rozwoju kulturalnego Dział dziedzictwa i ogrodów Dział nadzoru i ochrony Dział komunikacji i informacji Dział komunikacji zewnętrznej Dział zasobów ludzkich Dział administracji, finansów i prawny Muzealny dział konserwacji
Muzealny dział konserwacji Atelier pozłotnicze Atelier Ebenistów Konserwacja papieru Atelier konserwacji rzeźby i malarstwa Atelier fotograficzne
Kolekcja mebli Po Wielkiej Rewolucji Francuskiej kolekcja mebli została w dużej mierze sprzedana lub skradziona, a nawet częściowo zniszczona. Rząd francuski do dzisiejszego dnia podejmuje próby odkupowania ocalałych mebli od obecnych właścicieli. Pomimo strat, w historycznej kolekcji znajdziemy meble największych twórców okresu baroku oraz późniejszych I i II cesarstwa.
Opieka konserwatorska Sprawowanie opieki konserwatorskiej nad ogromną kolekcją mebli może sprawiać wiele problemów natury organizacyjnej. Dlatego stworzono system, w którym większość pracowników ogranicza się do wąskich specjalizacji.
Podstawowym obowiązkiem zespołu ebenistów jest konserwacja i restauracja mebli znajdujących się w kolekcji pałacu w Wersalu. Opiekę nad kolekcją sprawują kuratorzy, którzy w razie potrzeby zlecają prace konserwatorskie i interwencyjne. Misja
Atelier ebenistów snycerka, meble siedziskowe, markieteria, zegary, instrumenty muzyczne, stoły
Metodologia pracy Duży nacisk położono na merytoryczne przygotowanie rzemieślników. Stosowane metody konserwatorskie ściśle opierają się na starych recepturach. Dostęp do oryginalnych opracowań oraz znajomość języka francuskiego ułatwia zrozumienie trudnych przepisów na receptury sprzed kilku stuleci. Praca jest wspomagana nowoczesną technologią. Jednak stare technologie są często niezastąpione.
Samowystarczalność Odpowiednie wyposażenie pracowni ebenistycznej ułatwia pracę oraz daje możliwości prowadzenia szerokiej gamy prac konserwatorskich oraz rekonstrukcyjnych.
Problemy konserwatorskie Podobnie jak w innych krajach największe trudności stanowi zdobycie odpowiednich materiałów konserwatorskich. Zakaz handlu niektórymi rzadkimi i ginącymi gatunkami drewna, zakaz handlu kością słoniową czy uboju żółwi szylkretowych komplikuje zadania stawiane przed konserwatorami. Dzięki rozwojowi technologii chemicznej do dyspozycji jest szereg żywic imitujących zakazane materiały.
Metody konserwatorskie Techniki konserwatorskie przy restauracji obiektów drewnianych nie różnią się znacząco od tych, które stosują polscy specjaliści. Wiedza i praktyka dotyczą technologii stolarskiej.
Uszkodzenia markieterii i przyczyny ich powstawania na całym świecie są podobne. Nieznaczne nawet zmiany parametrów powietrza i starzenie się materiałów mają destrukcyjny wpływ na kolekcję zabytków.
Główne założenia podczas prac konserwatorskich przy obiektach markietowanych nie różnią się od tych, które znamy z polskich pracowni konserwatorskich. Większość prac ze względu na swoją specyfikę musi zostać wykonana ręcznie.
Dziękuję za uwagę Projekt został zrealizowany przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej w ramach programu Uczenie się przez całe życie. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko autora i Komisja Europejska ani Narodowa Agencja nie ponoszą odpowiedzialności za umieszczoną w niej zawartość merytoryczną oraz za sposób wykorzystania zawartych w niej informacji