Jezus przychodzi Adwent i Narodzenie Pańskie
ISBN: 9788387487836 Wydawca: Archidiecezja Poznańska Redakcja: ks. Szymon Stułkowski Ilustracja (str. tytułowa): Agnieszka Wiśniewska i Julian Świetlicki - AR CherryBestGroup Drukarnia: Zakład Poligraficzny Moś & Łuczak sp.j. 2
WPROWADZENIE Główne idee Archidiecezjalnego programu duszpasterskiego na rok 2014/2015 Znak chrzcielny: krzyż. Założenia Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię 1. Celem podstawowym programu jest podjęcie działań zmierzających do ukształtowania w wiernych postawy nawrócenia, zakorzenionej w łasce chrztu świętego, która owocuje posłuszeństwem Chrystusowi i postępowaniem według Jego woli. 2. Proponowany program jest związany z drugim rokiem realizacji cyklu: Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa. Potrzebna jest kontynuacja działań sprzed roku, czyli dalszego przeprowadzania rekolekcji kerygmatycznych w parafiach, biblijnego ożywiania duszpasterstwa oraz prowadzenia rzetelnej katechezy dorosłych przed chrztem dziecka. Priorytety tegoroczne Wiara 1. Duszpasterstwo w kluczu mistagogicznym: towarzyszenie człowiekowi na drodze jego życia, by mógł odkryć Boga, który zawsze jest z nim, nawet wtedy, kiedy nie zostaje zauważony. 2. Pomoc w podejmowaniu wysiłku stałej formacji, ciągłego poznawania Boga. 3. Kształtowanie żywej relacji z Bogiem, przede wszystkim poprzez spotkanie ze słowem Bożym i sakramentami. 4. Konsekwentne życie z wiary, by myśli, słowa, plany, pragnienia i czyny człowieka były konsekwencją spotkania z Chrystusem. Nawrócenie 1. Budzenie wrażliwości na obecność grzechu w życiu człowieka. 2. Głoszenie nawrócenia w Jezusie Chrystusie, by doprowadzić człowieka do osobistego spotkania ze Zbawicielem, który ma moc odpuszczania grzechów. 3. Nowy zapał w celebrowaniu i przeżywaniu sakramentu pojednania i pokuty. 3
Wprowadzanie w parafiach oprócz tradycyjnych form spowiedzi liturgii pokutnej z indywidualną spowiedzią i rozgrzeszeniem. 4. Mocniejsze zaakcentowanie w duszpasterstwie pokuty i wynagrodzenia za grzechy. Radość i nadzieja 1. Potrzeba płaczu nad własną grzesznością, by móc doświadczyć radości w Panu. 2. Stawanie się uczniami-misjonarzami odkrywanie i rozwój powołania wypływającego z sakramentu chrztu. 3. Wdzięczność za osoby konsekrowane i ich pracę, połączona z modlitwą o powołania i ożywieniem duszpasterstwa powołaniowego Rok Życia Konsekrowanego. 4. Przygotowanie do Światowych Dni Młodzieży, by zbudować lub ożywić duszpasterstwa młodych w diecezji i parafiach. Nowe propozycje 1. Niedzielna rozmowa rodzinna o słowie Bożym (konspekty spotkań będą rozsyłane pocztą elektroniczną). 2. Błogosławienie dzieci przez rodziców (patrz Program duszpasterski). 3. Celebracje pokutne z indywidualną spowiedzią. 4. Słowo Boże w konfesjonale (wybrane fragmenty do odczytania, wydrukowane przez Pallottinum). 5. Troska o krzyże (patrz Program duszpasterski). 6. Książeczka kolędowa. 7. Tematyczne Książeczki za grosze (katalog dostarczony do parafii). 8. Peregrynacja koronowanego obrazu Świętego Józefa. HASŁA NA OKRESY LITURGICZNE CZŁOWIEK Adwent i Narodzenie Pańskie Jezus przychodzi Nawrócenie indywidualne WSPÓLNOTA Wielki Post Jezus zbawia Nawrócenie w aspekcie wspólnoty WIARA Okres paschalny Jezus żyje Nawrócenie duchowe KULTURA Okres zwykły Jezus uświęca Nawrócenie społeczne 4
Okres Adwentu i Narodzenia Pańskiego Drugi rok realizacji czteroletniego programu duszpasterskiego, który ma nas przygotować do obchodów 1050. rocznicy chrztu Polski, będziemy przeżywać pod hasłem: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. W okresie Adwentu i Narodzenia Pańskiego znajdzie ono swoją konkretyzację w odkryciu najpierw sensu i znaczenia drogi indywidualnego nawrócenia, które oznaczać będzie odejście od zainteresowania wyłącznie sobą i zwrócenie się ku Bogu i drugiemu człowiekowi. W całym roku chodzi o kształtowanie w sobie postawy nawrócenia, zakorzenionej w łasce chrztu świętego, która owocuje posłuszeństwem Chrystusowi i postępowaniem zgodnym z Jego wolą. Nawrócenie wpisane jest bowiem w naturę Kościoła, który jako święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia, nieustannie podejmuje pokutę i odnowę (KK 8). Dotyczy to całego Kościoła we wszystkich jego wspólnotach, jak również indywidualnie życia moralnego każdego chrześcijanina. Święty Jan Paweł II w rozważaniu podczas czuwania modlitewnego w Buenos Aires (11 kwietnia 1987 r.), przywołując słowa Ewangelii: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15), apelował do młodzieży: Bóg zwraca się do nas z przejmującym i przekonywającym wezwaniem o nawrócenie osobiste, które może przemienić całą naszą egzystencję tak, że nie będziemy już żyli dla samych siebie, ale dla Tego, który nas umiłował i samego siebie za nas wydał (por. Ga 2, 20). Myśl tę szerzej rozwinął w encyklice Redemptoris missio, przypominając, że nawrócenie do Chrystusa związane jest z chrztem, i to nie tylko dlatego, że taka jest praktyka Kościoła, ale z woli Chrystusa, który posłał uczniów, aby nauczali narody i chrzcili je (por. Mt 28, 19), a także z wynikającej z samej istoty rzeczy potrzeby otrzymania pełni nowego życia w Nim:»Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci mówi Jezus do Nikodema jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego«(J 3, 5). Chrzest odradza nas do życia dzieci Bożych, jednoczy nas z Jezusem Chrystusem, namaszcza w Duchu Świętym: nie jest on przeto zwykłym przypieczętowaniem nawrócenia, niejako zewnętrznym znakiem ukazującym je i potwierdzającym, ale jest sakramentem, który oznacza i urzeczywistnia nowe narodzenie z Ducha, ustanawia realne i nierozerwalne więzy z Przenajświętszą Trójcą, czyni członkami Chrystusa i Jego Kościoła (RM 47). W innym jeszcze kontekście zwracał uwagę, że (...) nawrócenie do Boga zawsze polega na odnalezieniu miłosierdzia, czyli owej miłości, która cierpliwa jest i łaskawa (por. 1 Kor 13, 4) na miarę Stwórcy i Ojca miłości, której»bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa«(2 Kor 1, 3) jest wierny aż do ostatecznych 5
konsekwencji w dziejach przymierza z człowiekiem: aż do krzyża czyli do śmierci i zmartwychwstania swojego Syna. Nawrócenie do Boga jest zawsze owocem»odnalezienia«tego Ojca, który bogaty jest w miłosierdzie (Dives in misericordia 13). Adwent jest czasem, który przypomina nam, że Jezus przyszedł i nieustannie przychodzi, aby pozostawać we wspólnocie z człowiekiem. Bóg w Synu swoim stał się jednym z nas. Przyjmując ludzką naturę, przyjął też człowieczy los i ukazał tym samym zupełnie inny wymiar ludzkiego życia. Dlatego ten okres ma być czasem pełnego tęsknoty i miłości oczekiwania na spotkanie z Miłością Wcieloną, która wkracza w ludzkie życie. W tej perspektywie Adwent (...) jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata. W tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania Bóg objawił w pełni miłość, która zbawia i wzywa ludzi do przemiany życia przez odpuszczenie grzechów (por. Dz 5, 31). ( ). Dzięki wierze to nowe życie kształtuje całą ludzką egzystencję, opierając się na radykalnej nowości zmartwychwstania. W takiej mierze, w jakiej człowiek dobrowolnie okazuje gotowość, jego myśli, uczucia, mentalność i zachowania powoli są oczyszczane i przekształcane, w procesie, który w tym życiu nigdy w pełni się nie kończy.»wiara, która działa przez miłość«(ga 5, 6) staje się nowym kryterium myślenia i działania, które przemienia całe życie człowieka (Porta fidei 6). W liturgicznej myśli Adwentu mamy do czynienia z podwójnym znaczeniem tego okresu. Pierwszy etap od 1. niedzieli do 16 grudnia skłania do spojrzenia w przyszłość, kiedy Syn Boży, uwielbiony, przyjdzie w chwale, drugi natomiast od 17 do 24 grudnia to czas bezpośredniego przygotowania na uobecnienie minionego wydarzenia w uroczystości Narodzenia Pańskiego. Prowadzi ono bowiem poprzez nawrócenie do odrodzenia w sobie życia dzieci Bożych, obdarowanych wspólnotą z Chrystusem. W ten czas oczekiwania wpisuje się także oczekiwanie na dar Miłości. Jezus Wcielona Miłość Boga dopełni nasze życie w czasie paruzji. W napięciu bowiem pomiędzy historycznym adwentem Zbawiciela a Jego adwentem eschatologicznym aktualizuje się wspólnota spotkania człowieka z Chrystusem w słowie Bożym i znakach sakramentalnych, szczególnie w Eucharystii. Czas Narodzenia Pańskiego z kolei kieruje nasze myśli ku prawdzie, że Jezus Słowo, które ciałem się stało jest ucieleśnieniem miłości Boga, który pierwszy nas umiłował (por. 1 J 4,9), że ta miłość Boga objawiła się pośród nas, stała się widzialna, ponieważ On»zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu«(1 J 4,9). Bóg stał się widzialny: w Jezusie możemy oglądać Ojca (por. J 14, 9) [DC 17]. On pozwala nam w Tym, którego naro- 6
dziny wspominamy, zobaczyć i odczuć Jego miłość i z tego»pierwszeństwa«miłowania ze strony Boga może, jako odpowiedź, narodzić się miłość również w nas (DC 17). Okres ten przypomina nie tylko o historycznym przyjściu Zbawiciela, ale jest przede wszystkim uobecnieniem tajemnicy objawienia Miłości, którą stopniowo przybliżają nam trzy następujące po sobie święta: Narodzenie Pańskie, Objawienie Pańskie oraz Niedziela Chrztu Pańskiego. Każde z nich wskazuje na kolejny, coraz szerszy krąg osób doświadczających Bożego objawienia. W liturgii Narodzenia Pańskiego poprzez słowo czytań dni powszednich ukazano wspomniane poszerzanie kręgów objawiania się komunii Miłości Wcielonej z człowiekiem, począwszy od wydarzeń z lat dziecięcych Chrystusa, Jego związku z rodziną nazaretańską, a skończywszy na wydarzeniach, przez które Jezus objawia swoją mesjańską godność i posłannictwo miłości. Podobnie jak w Adwencie, tak i w okresie Narodzenia Pańskiego cały czas widzimy Najświętszą Maryję Pannę, która prowadzi na spotkanie z Jezusem. Także liturgia pozostałych dni nieustannie do Niej nawiązuje. (oprac.) ks. Adam Przybecki 7