Kominek w różnych odsłonach

Kominek w różnych odsłonach Kominek powinien być uwzględniony w planach na etapie projektowania budynku. Jego kształt i funkcja w tym momencie powinna być już znana i w szczegółach opracowana. Pewne ograniczenia narzucają przepisy, co do usytuowania kominka względem przewodu kominowego. W nowych budynkach kominy buduje się systemowo z gotowych kształtek lub cegły, przy ścianach konstrukcyjnych zewnętrznych lub wewnętrznych i się je obudowuje. Rysunek 1 Komin systemowy Względem komina Ważne, aby kominek był blisko komina, ponieważ długość rury łączącej kominek z kominem nie powinna być mniejsza niż 1/ 10 długości komina, czyli przy kominie o wysokości 7m długość od króćca do wkładu do komina nie powinna być większa niż 70 cm i jej kąt nachylenia nie mniejszy niż 45 0 C. Kształt kominka zależy od jego usytuowania i w zależności czy stoi przed kominem czy obok można dysponować powierzchnią do jego zabudowy. Również ograniczenia daje w tym zakresie usytuowanie go w pomieszczeniu: narożnik, skraj ściany, środek ściany, między oknami, środek pokoju itp. Niewielki wkład można zabudować tak, że będzie sprawiał wrażenie masywnej budowli, a duży wkład można skomponować z subtelną obudową dającą wrażenie przestrzennej konstrukcji.

Wkład jaki rodzaj W zależności od funkcji kominka należy zastosować odpowiedni wkład. Jego dobór związany jest z wielkością potrzebnej mocy. Na kształt wkładu mają wpływ względy estetyczne i to jak będzie się komponował z otoczeniem. Rysunek 2 Przykładowe wkłady kominkowe

Funkcje kominka Estetyczna głównie ozdoba salonu Techniczna ogrzewanie domu Ogrzewanie powietrza kominkiem Dzięki specjalnemu systemowi kanałów powietrznych można ciepłem z kominka ogrzać cały dom. Jeśli chcemy, aby kominek był wydajnym źródłem ciepła, to dobierając moc wkładu kominkowego, musimy przyjąć, ze 1 kw jego mocy wystarcza do ogrzania 25-28 m³ pomieszczeń. Kominki grzejące powietrze wymagają systemu kanałów do jego rozprowadzania, czyli DGP (skrót od dystrybucji gorącego powietrza). Rodzaje systemów DGP Powietrze ogrzane przez wkład kominkowy może być rozprowadzane do innych pomieszczeń na dwa sposoby: grawitacyjny lub wymuszony. O wyborze miedzy jednym a drugim sposobem decyduje przede wszystkim wielkość powierzchni, jaką chcemy ogrzać. Jeśli w grę wchodzi ogrzewanie: pomieszczenia z kominkiem oraz pomieszczeń z nim sąsiadujących - wystarczy najprostszy system: Grawitacyjny - systemie tym wykorzystane jest zjawisko konwekcji: opływające wkład kominkowy powietrze ogrzewa się i jako lżejsze unosi się do górnej części obudowy kominka (lub specjalnego dystrybutora, w które wyposażane są niektóre wkłady), a stamtąd - do kanałów dystrybucyjnych

Zalety tego systemu to niezawodność, (bo nie ma zasilania energią elektryczną) oraz stosunkowo niewysokie koszty inwestycyjne. Wady - nie można w ten sposób ogrzewać pomieszczeń oddalonych od kominka (unoszące się samoczynnie powietrze nie jest w stanie pokonać oporów przepływu w długich kanałach), mocno ograniczone są tez możliwości sterowania wydajnością cieplną. Wadą jest także przypalanie kurzu (tzw. piroliza) w obudowie kominka. To niekorzystne dla zdrowia zjawisko powstaje na skutek silnego nagrzewania się powietrza, w wyniku jego wolnego (niewymuszonego) przepływu przez obudowę. Aby nie dopuścić do przenikania przypieczonego kurzu do pomieszczeń, konieczne jest stosowanie na wylotach systemu odpowiednich filtrów. Do ogrzania dalej położonych pomieszczeń Wymuszony - w którym można rozprowadzać ciepłe powietrze kanałami o długości do 10 m. Wymuszenie obiegu powietrza daje dużo większe możliwości niż system grawitacyjny, jednakże układy wymuszone są bardziej skomplikowane, a przez to droższe zarówno na etapie instalacji, jak i podczas eksploatacji (pobierają prąd do napędu wentylatora tłoczącego powietrze). Sercem systemu jest aparat nawiewny, zasysający gorące powietrze ogrzane przez wkład kominkowy i tłoczący je do wszystkich odnóg systemu (rys 2). Ciepłe powietrze rozprowadzane jest do poszczególnych pomieszczeń izolowanymi rurami elastycznymi lub prostokątnymi kanałami ocynkowanymi (te izoluje się w trakcie wykonywania systemu) o odpowiednich przekrojach i odporności termicznej do 250 C. Przekroje dobiera się stosownie do długości kanałów, która nie powinna przekraczać 10 m, oraz do wielkości aparatu nawiewnego. Na wylotach przewodów nawiewnych montuje się kratki lub anemostaty z regulacja strumienia powietrza. Powinny mieć one minimum taki przekrój jak kanał doprowadzający

Dobór parametrów systemu Dobór parametrów systemu dystrybucji gorącego powietrza powinno się powierzyć wyspecjalizowanej firmie. Rzecz nie jest, bowiem taka łatwa. Jeśli system będzie zbyt rozbudowany, mogą w nim na przykład powstawać na tyle duże opory przepływu, ze aparat nawiewny nie będzie w stanie przetłaczać ciepłego powietrza do najbardziej oddalonych punktów. System ze źle dobranymi średnicami rur będzie z kolei źródłem hałasu. Dlatego przy projektowaniu DGP najpierw wylicza się ilość powietrza, która musi być dostarczona, by pokryć zapotrzebowanie na ciepło w pomieszczeniach, które chcemy dogrzewać kominkiem. Następnie sprawdza się, czy opory przepływu na poszczególnych odnogach układu (obliczone jako suma oporów poszczególnych kształtek i przewodów) nie przekraczają możliwości wybranego aparatu nawiewnego (tzn. czy nie są większe od tzw. sprężu).czasem obliczenia wykazują, ze trzeba zrezygnować z ogrzewania pomieszczeń najbardziej oddalonych od kominka po to, aby zapewnić większa skuteczność ogrzewania w pozostałych, lub, dlatego, ze trzeba by było zastosować przewody o bardzo dużych przekrojach. Bez obliczeń trudno by było dojść do takiego wniosku. Powietrze do kominka Najlepiej doprowadzić z, zewnątrz ponieważ do spalania potrzeba dużych ilości powietrza i jeśli jest ono pobierane z pomieszczenia to przy szczelnych stosowanych oknach będzie zasysane przez inne nieszczelności lub np. kanały wentylacji grawitacyjnej albo kanały odprowadzające spaliny. Stwarza to niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia

mieszkańców. Powietrze doprowadza się rurą kanalizacyjną pod podłogą budynku z możliwością odłączenia zimnego powietrza, czyli zamontowaną przepustnicą. Rury Aluminiowe typu flex Płaszcza aluminiowo-poliestrowego wzmocnionego spiralnie stalowym drutem Sztywne o przekroju prostokątnym lub owalnym. Rury te można prowadzić np. w warstwie podkładów podłogowych. Do wykonania systemu najlepiej stosować rury w izolacji termicznej, a jeśli jej nie maja, nakładać izolacje podczas prac montażowych. Izolacja termiczna kanałów zapobiega stratom ciepła oraz zaburzeniom strumienia powietrza, pełni tez funkcje tłumika akustycznego. Montaż rur Na stropach z pustaków można wykorzystać kanały w tych pustakach do ułożenia rur możliwe jest ulokowanie tam rur o średnicy 12 14 cm. Będzie to wymagać rozkucia miejsc ich wylotów i zabezpieczenia na czas betonowania; W pomieszczeniach z sufitem podwieszanym rury można rozprowadzać nad nim. Nie mogą one jednak leżeć na konstrukcji stelaża, bo to spowodowałoby miejscowe przegrzewanie płyt sufitowych i mogłoby doprowadzić do rozchodzenia się szumów związanych z przepływem powietrza; W domach już wykończonych rury rozprowadzające ciepłe powietrze najłatwiej ułożyć po wierzchu ścian i obudować płytami gipsowo-kartonowymi. Wyloty ciepłego powietrza oraz montaż kratek i anemostatów Wyloty ciepłego powietrza najlepiej robić w pobliżu okien gwarantuje to równomierny rozkład temperatury w pomieszczeniu na suficie, górnej części ścian lub przy podłodze. Ostatnie rozwiązanie daje korzystny rozkład temperatury podobny do tego, jaki uzyskuje się przy ogrzewaniu podłogowym. Wyloty mogą być zakończone kratkami lub anemostatami nawiewnikami z regulowaną szczeliną. Ich przekrój powinien być minimum taki jak kanału doprowadzającego. Wyloty przewodów montuje się w pobliżu okien lub ścian zewnętrznych w stropie lub ścianie. Najlepsza cyrkulacje powietrza w pomieszczeniu zapewniają kratki nawiewne w podłodze, ale tak usytuowane bardzo się kurza i łatwo o ich zniszczenie. Mogą tez utrudniać aranżacje wnętrza (nie można ich np. przykryć dywanem).dlatego w praktyce lepiej jest umieszczać kratki w ścianie, ok. 30 cm nad podłoga.

Szczelne połączenie przez opaskę zaciskową anemostatu z wewnętrzną rurą dystrybuującą gorące powietrze. Na nie nasuwa się rękaw" z wełny i stabilizuje go taśmą aluminiową Aparat nawiewny Odpowiednio dobrany aparat nawiewny zapewnia skuteczny nadmuch ciepłego powietrza nawet do najbardziej odległych kratek, a jego właściwy montaż - bezawaryjna prace przez wiele lat. Dobrze zamontowany aparat to taki, do którego powietrze ma zawsze swobodny dostęp, dzięki czemu nie dochodzi do przegrzewania się silnika, który jest połączony ze specjalnym bypassem z termostatem i przepustnicą spełniającą funkcje zaworu bezpieczeństwa na wypadek braku prądu: gorące powietrze jest wówczas wyprowadzane przez jego króciec do wydzielonego pomieszczenia. Ponadto bypass ma dodatkowa funkcje: kiedy aparat pracuje, a temperatura przepływającego przezeń powietrza z kominka jest zbyt wysoka, przez króciec bypassu automatycznie pobierane jest chłodne powietrze, które miesza się z gorącym w takich proporcjach, aby temperatura powietrza dopływającego do kratek nie przekroczyła 110 C. Bypass ma również duży metalowy filtr oczyszczający powietrze dostarczane do aparatu. Jeśli nie przewidujemy zamontowania bypassu, filtr wychwytujący cząsteczki pyłu powinno się zamontować przed wlotem do aparatu. Montaż wentylatora Wentylator głównie ze względu na hałas, jaki wydaje podczas pracy najlepiej umieszczać w pomieszczeniach nieużytkowych. W przypadku wentylatora centralnego rury rozprowadzające ciepłe powietrze do wyznaczonych pomieszczeń montowane są poprzez rozdzielacz na jego wylocie Montaż przepustnic Ilość ciepłego powietrza, które ma być dostarczone do poszczególnych pomieszczeń, określa się poprzez odpowiednie ustawienie przepustnic. Te montuje się na poszczególnych odnogach systemu orurowania. Tworzą je obrotowe klapki umieszczone w rurach. Połączone są z elastycznymi cięgnami, umożliwiając zmniejszenie bądź zwiększanie przepływu powietrza. W ten sposób można dostosowywać temperaturę powietrza, jaką chcemy uzyskać w danym pomieszczeniu.

Sterowanie ogrzewaniem kominkowym Ogrzewaniem kominkowym nie można sterować tak precyzyjnie jak pracą kotłów. Nie da się na przykład zaprogramować określonej temperatury, która będzie utrzymywana przez system grzewczy w czasie jego pracy. Można natomiast: sterować włączaniem się systemu, czyli ustawić temperaturę powietrza wychodzącego z kominka, powyżej której następuje uruchamianie się aparatu nawiewnego i transport ciepła do pomieszczeń, regulować prędkość obrotową wentylatora w aparacie nawiewnym. Jej zwiększenie powoduje intensywniejszy ruch powietrza w obudowie kominka, a tym samym - obniżenie temperatury tego powietrza, zmniejszenie zaś odwrotnie - ograniczenie przepływu i zwiększenie temperatury. Regulacja prędkości może się odbywać ręcznie bądź automatycznie. Autor PASS Doradztwo Energetyczne www.passdoradztwo.pl Wykorzystano : www.systemygrzewcze.pl