PSYCHIATRYK Występują:,, w kaftanie,,, Lekarz Psychiatra, Scena I (Na scenie na krześle, bądź na małym stoliczku stoi garnek, takiej wielkości żeby się zmieścił na głowie. Za nim nieruchomi z rękami na boki i uśmiechem stoi. Ma strój w nieładzie, białe gumowce, a na włosach czepek z którego jednak wystaje sporo włosów. umysł ma też w nieładzie.) Do garnka!, co tu tak stoi!, dosypie się trochę mąki (dosypuje mąki, torebkę rzuca za siebie doda się dodatki (dosypuje coś z innej torebki i również pustą rzuca za siebie) i się miesza! I się miesza! I ciągle się miesza! Mieszania nigdy dość! Mieszanie jest dobre! Mieszanie pobudza! Uzbraja, ale jaja! (Przestaje mieszać. śmiech urywany, krótki.) Następnie! Powoli acz energicznie umieszczamy gar na głowie! ( zakrywa sobie twarz garnkiem) (Muzyka, stoi i się nie rusza na scenę wchodzą powoli i pokracznie z różnych stron:,, i. Śpiewają piosenkę o psychiatryku. Podchodzą do Dziewy z garnkiem na głowie. pozostaje w tyle, reszta po skończonej piosence przygląda się nadal nieruszającej się Dziewie) Ty, coś ci się w głowę stało Ty (puka w garnek) głowę ci zjadło bez głowy i nie ma rozmowy! Bo ja jestem Królową z Garnkiem na Głowie! Popukaj w garnek, to coś ci odpowie ( chce zapukać w gar, ale powstrzymuje ją ) Nie! Czekaj, to trzeba inaczej, to trzeba sprawniej, jak to mówią, raz a dobrze ( podbiega z wielkim młotem i się przymierza do uderzenia, ale reszta ją powstrzymuje) Czekaj, czekaj, bo jej wrośnie w twarz 1
Niech wrośnie! schowaj miecz ( odkłada młot i razem z pozostałymi prowadzi Dziewę na krzesło) Królowa niech se spocznie Niech spocznie! Ciemno tu, ponuro tu i niewygodnie! Jak się ma tyle na głowie, to nie może być za wygodnie Co wy tam wiecie, to ja jestem królową a nie wy! Dobra, spoko, to nara Pa pa patki (Wszystkie aktorki powoli schodzą ze sceny. porusza głową w lewą stronę, potem w prawą stronę, w końcu zdejmuje gar z głowy. Rozgląda się, patrzy, że odchodzą) E wariatki! No dokąd to, czekajcie! (Wstaje z krzesła) Bo to przez garnek wszystko (pozostałe aktorki się zatrzymują) Wszystkie (prócz Dziewy) Przez garnek mówisz No, to ja wam wszystko opowiem 2
(Muzyka, która jest tłem do opowieści. dziewczyny wszystkie wracają do Dziewy układ choreograficzny) Była wielka, wielka sprawa, jak się udać ma zabawa, to nie proste, to nie znane, żeby upchać w garze mamę potem teścia i teściową i rodziców brata siostry i szwagierki pysk okropny. Wszystko wrzało, gotowało i na parze się miotało. I do gara powrzucała Z trudu się spociła cała Potem chochlą wymieszała I rodzina pyszna cała I na koniec jeszcze ciocie i wujowie i stryjowie, dzieci, wnuki i też psa! Wpakowałam co się da! ( śmieje się, muzyka się kończy, reszta aktorek na nią patrzy z brakiem zrozumienia) Ależ z ciebie psychopatka Masakra normalnie Ee to lalki w garnku były, lalki, potem zostawiłam, zapomniałam, i chata się spaliła cała I o przez garnek Przez garnek Scena II (Muzyka, na scenę w tanecznym krokiem adekwatnym do muzyki, najlepiej gdyby to były wielkie pająkowo kroki wchodzą lekarze. W końcu się zatrzymują, muzyka się kończy stają obok siebie i patrzą się na bandę, aktorki się nie ruszają. wyciąga gwizdek i gwiżdże, na ten sygnał,, i ustawiają się w szeregu) Ja tu tylko doradzam! 3
A ja nie przeszkadzam Kontrola! Czy urosły czy zmalały ( wyciąga miarę i pospiesznie mierzy każdą z pacjentek) Nie urosły, nie zmalały Czyli, że się zatrzymały ( ponownie gwiżdże, pacjentki się wzdrygają) Tableteczki, raz raz raz (czyta wg listy) (Muzyka z rytmem towarzyszy całej scenie. wyciąga z kieszeni pudełko z dużymi tabletkami)! ( występuje z szeregu okrąża lekarzy, idzie na około. W trakcie jej marszu Lekarz Terapeuta mówi) Lekarz terapeuta ma za dużo włosów, jest za blada i nie wiele gada. Dziwnie się ubiera, nie lubi fryzjera. Jak ją kopnąć, to mówi, że boli, jak ją przewrócić to krzyczy ospale, ogółem nie jest zbyt wspaniale (Po skończonym tekście podchodzi do Lekarza Terapeuty i odbiera tabletkę. każde odebranie tabletki odznaczane jest dźwiękiem muzycznym. Po odebraniu tabletki wraca na swoje miejsce) zbyt płynnie chodzi, możliwe, że jej to zaszkodzi. Ma miękkie nadgarstki, zbyt długie paznokcie i zbyt proste łokcie (Podobnie jak wyżej, odbiera pigułę i wraca do rzędu) 4
jest ślepa straszliwie, zbyt wysoka, za dużo myśli, w myślach też czyta, ma problem z czystością, wciąż jest umyta. (Podobnie jak ), boi się kolorowych balonów, jak pękają to często się drapie i dziobem kłapie. Spuszczona z łańcucha w ogóle nie słucha (podobnie jak ) się ciągle podziewa, zbyt dużo gotuje, uśmiecha się stale, to niepokojące i hoduje w domu dwa zające! ( zachowuje się podobnie jak reszta pacjentek, kiedy wraca do rzędu, muzyka się kończy) Obchód skończony Obchód zakończony Koleżanko droga poprawa jest? Koleżanko droga poprawy nie ma Hmm, trzeba zmienić leki, trzeba zmienić dawkę Zmienić, zmienić (Muzyka, ta sama co na wejście Lekarzy, którzy wychodzą w podobny sposób jak weszli) Scena III (Dziewczyny natychmiast po wyjściu Lekarzy odsuwają się od Mimozy) Ty kaftan! 5
( odwraca się w ich stronę, ale nic nie mówi, patrzy z niepokojem) A wiesz co my mamy? No kaftaniaku nasz cudowny Niespodziankę mamy (Dziewczyny jednocześnie wyciągają balony i mówią też jednocześnie tadam z niepokojem patrzy i nerwowo zaczyna oddychać. Dziewczyny pompują balony. Muzyka może być złożona z pojedynczych dźwięków, chaotyczna, taka która przyspiesza. Dziewczyny mogą poruszać się dziwnie w takt tej muzyki. nie wie, co ma z sobą zrobić, zaczyna chodzić nerwowo w różnych kierunkach Kiedy się kończy dziewczyny zaczynają mówić.) ejj, no dziewczyny, dajcie spokój to nie jest wcale śmieszne, ejj no dajcie spokój (prócz Mimozy) Baloniku nasz malutki rośnij wielki, okrąglutki, balon rośnie, że aż strach przebrał miarę no i ( przebija swój napompowany balon, a reszta w tym czasie mówi Trach! krzyczy, a dziewczyny się śmieją i podbiegają do niej, otaczając ją zewsząd. szarpie się, próbuje się uwolnić z kaftana.) Kaftaniku nasz malutki, opowiedz co się stało, skąd cię tu przywiało? ( przebija balon, krzyczy) No już, już, spokojnie, nie denerwuj się tak ( przebija swój balon, znów krzyczy, a dziewczyny się śmieją) Dobra, już powiem, powiem, wszystko opowiem, tylko zostawcie już te balony (Muzyka, mówi w trakcie muzyki) Scena IV Na pustyni w środku lata, była taka wielka mata, na niej kosz i wielki balon, no to myślę, to wchodzę, ale potem się zawiodłam srodze (Dziewczyny z krzeseł formułują kosz i stają w środku.) 6
I lecimy Wysoko, wysoko, ponad Maroko (dziewczyny udają, że maja latarki i lunety, podziwiają widoki) nagle! (Pękają pozostałe balony) Coś nami zatrzęsło, coś się wklęsło! Jak nie pryśnie i zawyje, jak nie chlaśnie i rozmyje AAAAaa!! spadamy! Balon ma dziurę...rozpruł się czy co!? nieważne! AAAAaaaa!! zginiemy i umrzemy! Myślę, to koniec, myślę, że już po mnie, i gdy tak spadamy, spadamy, lecimy, lecimy nagle drzewo! (Przez cały czas wszyscy zachowują się jakby byli w tym balonie) Uff Zawisłam na drzewie...no i od tego czasu boję się... Wszystko przez balon... ano przez balon Scena V No i ze mną dziwna sprawa, przez włosy mnie zamknęli Przez włosy? 7
(Muzyka, i wchodzą na krzesła z obu stron sceny i rozciągają długi i gęsty las z białych sznurków. pozostali aktorzy znajdują się wśród sznurków. Zachowują się jakby próbowali się odnaleźć w nowej rzeczywistości, jakby się zgubili w gąszczu) Takie włosy długie miałam, że się w nich zapodziałam, rosły, rosły same przecie, no chyba o tym wiecie. Kiedy tak w nich buszowałam, wyjścia szukałam to lokatorów spotkałam (śmiech) robaki we włosach miałam! takie małe i parszywe i z pewnością zbyt żywe. Gdy tak sobie gaworzyłam i z robactwem we włosach żyłam... (Koniec włosowej muzyki ) Nagle! Nagle coś szturchało, coś zawiało i do psychiatryka mnie porwało...no i o siedzę tu z wami...za włosy... za włosy (Dziewczyny schodzą z krzeseł) Scena VI (Muzyka, wchodzą lekarze, muzyka taka, jak wcześniej przy ich scenie, lekarze wchodzą w podobny sposób, kiedy wchodzą Pacjentki się zatrzymuj i się nie ruszają. Lekarz Psychiatryk podobnie jak wcześniej wyciąga gwizdek i gwiżdże. Pacjentki ustawiają się szynko w szeregu. ) Lekarz Psychiatryk W prawo zwrot (Pacjentki wykonują polecenie) W lewo zwrot (Pacjentki zwracają się w lewą stronę) Lekarze (jednocześnie) Podskok! (pacjentki skaczą) Lekarze Bardzo dobrze (śmieją się) Ręce do góry! 8
(Wszystkie pacjentki podnoszą ręce do góry z wyjątkiem Mimozy, która z przyczyn kaftana nie może. Lekarz Psychiatryk podchodzi do niej, patrzy, ogląda maca...) Hmm, no tak, no tak, proszę zanotować droga koleżanko, że pacjentka odmawia udziału w zajęciach nie wykonuje poleceń lekarskich... (notuje) Nie wykonuje poleceń lekarskich... A może coś ze słuchem ma? Może ze słuchem Wpisać proszę, że słuch zbadać trzeba Mimozie następnym razem Już notuję, notuję Bardzo dobrze, bardzo dobrze Koniec obchodu (Muzyka, Lekarze schodzą ze sceny również w ten dziwny sposób jak wcześniej. Jednak muzyka się nie kończy. Pacjentki naśladują Lekarzy, nabijając się z nich tym samym, również podrygują w rytm muzyki. Jednak muzyka się nie kończy. Pacjentki naśladują Lekarzy, nabijając się z nich tym samym, również podrygują w rytm muzyki. Trwa to chwilę. Można to rozbudować do dłuższego układu choreograficznego. W pewnym momencie Ślepa wpada na Meduzę. Wtedy muzyka się kończy) Ty ślepa uważaj, bo szkła pogubisz Scena VII Ty, a ty w moich myślach czytasz? specjalnie nie ma co tam u ciebie czytać, trochę pustką wieje Ty nie bądź znów taka mądra Ale ja wcale nie chce to samo przychodzi zresztą co wy się mnie tak czepiacie wszystkie co, nie tylko ja tu stuknięta jestem, wszystkie jedziemy na tym samym wózku. 9
No a właśnie, a ciebie ten wózek, to dlaczego tu przywiózł? Bo ja wiem, to chyba przez tę ślepotę...bo ja nie zawsze taka ślepa byłam, ja się ślepa nie urodziłam. To jesienią się stało, wtedy więcej padało, szłam ścieżką taką w lesie, patrzę, a tu na mnie idą trzej obwiesie! Jeden większy od drugiego, słuchajcie, to ja się tak skupiłam, tak umysł wytężyłam, się tak skoncentrowałam, że po prostu zwariowałam No ale co z tymi dryblasami? A tak, tak, bo ja stwierdziłam, że telepatycznie ich mózgi namierzę, i tak się napięłam, że chyba przegięłam, oczy mi się wybałuszyły i same na chłopaków ruszyły! Potem ich szukałam, nic dziwnego, że gorsze oczy odzyskałam i o, przez ślepotę się tu dostałam Przez ślepotę Scena VIII Nie, po prostu nie, ja z wami wariatkami tak dłużej nie pociągnę! Wy jesteście stuknięte! Nie to co ja, ja tu jestem przez czysty przypadek, w mojej sprawie to się na pewno po prostu pomylono! (z ironią) oczywiście No przecież ja żadną wariatką nie jestem! Kochanienka, jak ktoś tu zbzikował, to właśnie najprędzej będziesz to ty! (Na scenę na drugim planie pojawia się, przechodzi przez scenę. go zauważa i do niego biegnie. Lekarz się nie zatrzymuje w ogóle i tak idą razem przez całą szerokość sceny, aż Lekarz znika za scenę) O O O! pani lekarzu, pani lekarzu bo to jest pomyłka, bo to jest powiedziałabym nawet duża pomyłka, ja nie jestem stuknięta, ja się do przebywania w psychiatryku nie nadaję, pani lekarzu, proszę mnie wypuścić, halo, halo!! No i mnie nikt nie słucha, a ja przecież mówię, szłam sobie tak po prostu ulicą, noga za nogą, kroczek, dwa i trzy i cap mnie zwinęli Bo krzywo szłaś! 10
Ale, że nie równo?, po co równo chodzić, skoro można nierówno, więc jedna noga na tym chodniku, druga na drugim, czasami pokracznie, czasami na czworakach, a po balkonach się świetnie chodzi, po murach, tramwajach i szybach Rokokok No faktycznie za samo chodzenie do wariatkowa, toż to czyste szaleństwo No ja właśnie o tym mówię! (Śpiewają piosenkę o niesprawiedliwości w psychiatryku. Piosenka z układem choreograficznym. Po piosence słychać więzienny dźwięk otwierania drzwi) Ejj wariatki, słyszałyście to? Ja nic nie widzę, nic nie słyszę A ja popadam w otępienie, gdzie masz ten młotek? Młotek jaki młotek, ja nigdy nie miałam młotka, jestem pacyfistką Dziewczyny swędzi mnie nos, może któraś by mnie mogła No eee, słyszycie, otwarte jest! Przejście wolne, idziemy To wszystko jest takie filozoficzno metafizyczno antropologiczno sama nie wiem To jak nie młotem go to pałką Kogo ty chcesz tą pałką? Powinnaś powstrzymywać swoje zabójcze zapędy, rozpędy, bo cię kiedyś w końcu zamkną Ale to coraz bardziej swędzi Halo!! No do kogo ja mówię, wiejemy! Szybko, wstawać! Ale to strasznie wszystko męczące jest, zauważyłyście, człowiek wkracza w jakąś swoją bezkresność i szuka 11
( podbiega do Telepatii i ją szturcha) Obudź się ślepaku, idziemy! ( Wyprowadza Telepatię za scenę) Bo to tak jest, rozmawiasz z człowiekiem i nagle go nie ma (Wraca po Dziewę i Mimozę, też wyprowadza je siłą) To co z tym drapaniem? ( sama wychodzi) No dalej, dalej Scena IX ( z wychodzą. A prawie, że od razu na scenę z drugiej strony wchodzą Lekarze) O! Droga koleżanko, czy dostrzegasz, to co i ja dostrzegam? Ależ dostrzegam, Droga koleżanko, proszę zanotować ( notuje) Po podaniu tabletek i kwarantannie, Pacjentki dokonały zniknięcia tudzież rozpłynięcia (wychodzą, jeszcze zapisuje Muzyka) Koniec Autor: Grzegorz Śmiałek 25.X 2012 r. www.grzegorzsmialek.siedlec.com 12