Zbigniew Dymitr Dunin-Wąsowicz ur. 14 października 1882 w Brzeżanach, poległ 13 czerwca 1915 prowadząc szarżę pod Rokitną) polski dowódca wojskowy, rotmistrz Legionów Polskich. Po ukończeniu korpusu kadetów w Łobzowie (dziś dzielnica Krakowa) poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Mianowany podporucznikiem kawalerii austriackiej w 1910 roku służył w 13 pułku ułanów. W 1912 roku w stopniu porucznika kawalerii na własną prośbę przeszedł do rezerwy. Związał się z ruchem strzeleckim. Po ogłoszeniu mobilizacji 11 sierpnia 1914 r. przybył do Krakowa, gdzie objął dowództwo oddziału Sokołów Konnych przy oddziałach Piłsudskiego. Po połączeniu jego oddziału z oddziałem Władysława Beliny- Prażmowskiego 23 sierpnia został oddelegowany z powrotem do Krakowa w celu organizowania i szkolenia kolejnych oddziałów kawalerii Legionów Polskich.. Z początkiem września objął dowództwo 2 szwadronu, który w październiku skierowano na Węgry i włączono w skład II Brygady Legionów Polskich. Na czele 2 szwadronu po przejściu na teren Polski stoczył 26 października 1914 pod Cycułowem w okolicy Stanisławowa swój pierwszy bój. W uznaniu zasług został 5 listopada mianowany na rotmistrza kawalerii. Brał udział w kampanii na Huculszczyźnie, w styczniu 1915 został przerzucony wraz ze szwadronem na zagrożony odcinek węgierskiej granicy. Walczył na Bukowinie i we wschodniej Małopolsce, gdzie z 2 szwadronem stoczył pod Tłumaczem zacięty bój. Gdy na początku czerwca 1915 roku formacje II Brygady uległy reorganizacji rotmistrz Zbigniew Dunin-Wąsowicz został dowódcą dyonu kawalerii II Brygady. Zginął 13 czerwca 1915 roku prowadząc szarżę pod Rokitną na czele szwadronu liczącego 63 ułanów.
Kazimierz Władysław Mastalerz, ur. 20 listopada 1894 w Czeladzi, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Uczęszczał do gimnazjum polskiego Gustawa Kośmińskiego w Częstochowie. Należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich oraz Organizacji Młodzieży Polskiej "Przyszłość" (PET). We wrześniu 1912 był współzałożycielem drużyny skautowej im. W. Łukasińskiego. W końcu 1912 jako uczeń VII klasy został zatrzymany przez Rosjan i osadzony w areszcie w Częstochowie. Po zwolnieniu przeniósł się do Warszawy, gdzie uczył się w gimnazjum. W obawie przed ponownym aresztowaniem wyjechał do Lwowa i tam kontynuował naukę na kursach maturalnych. W 1914 złożył egzamin maturalny. W tym okresie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Od 1914 służył w 1 Szwadronie 1 Pułku Ułanów I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym od lipca 1917 do 1918 był internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży. Od listopada 1918 roku pełnił służbę w 1 Pułku Szwoleżerów. Uczestniczył w obronie Lwowa, później w wojnie polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1919 został mianowany podporucznikiem, a w sierpniu 1920 otrzymał awans na porucznika i rotmistrza. W 1920 walczył na froncie litewsko-białoruskim. 23 grudnia 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko dowódcy 4 Szwadronu Kawalerii w Niewirkowie (1 Brygada Ochrony Pogranicza). W latach 1926 1930 ponownie w 1 Pułku Szwoleżerów na stanowisku zastępcy dowódcy pułku. 24 grudnia 1929 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W marcu 1930 objął dowództwo 8 Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie. Funkcję tę pełnił do 1939. Awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934. 1 sierpnia 1939 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 18 Pułku Ułanów Pomorskich, który wchodził w skład Pomorskiej Brygady Kawalerii. 1 września 1939 podjął decyzję o przeciwnatarciu w szyku konnym na wycofujące się z rejonu Chojnic jednostki niemieckie. Pod koniec zakończonej polskim sukcesem walki na polu bitwy pojawiły się niemieckie samochody pancerne, i ogień jednego z nich dosięgnął pułkownika Mastalerza - poległ 1 września 1939 pod Krojantami.