Patron Zgodnie z decyzją Nr 226/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 grudnia 1997 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia patro

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Patron Zgodnie z decyzją Nr 226/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 grudnia 1997 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia patro"

Władysław Mazur
5 lat temu
Przeglądów:

1 Patron Zgodnie z decyzją Nr 226/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 grudnia 1997 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia patrona oraz ustanowienia dorocznego święta jednostki Pułk Ochrony w Warszawie przyjął imię gen. dyw. Bolesława Wieniawy - Długoszowskiego. Gen. dyw. Bolesław Wieniawa - Długoszowski herbu Wieniawa, syn Bolesława i Józefy ze Struszkiewiczów, urodzony 22 lipca 1881 r. w miejscowości Maksymówka koło Stanisławowa. Strona 1

2 Strona 2

Wychował się w rodzinie o dużych tradycjach niepodległościowo - patriotycznych (przodkowie brali czynny udział w powstaniach narodowych, ojciec walczył w powstaniu w 1863 r.).

Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył z odznaczeniem w 1906 r., otrzymując dyplom doktora medycyny. Wyjechał do Berlina, gdzie przez rok studiował w Akademii Sztuk Pięknych, następnie do Paryża.

3 Wychował się w rodzinie o dużych tradycjach niepodległościowo - patriotycznych (przodkowie brali czynny udział w powstaniach narodowych, ojciec walczył w powstaniu w 1863 r.). Uczęszczał do szkół w Chyrówie, Nowym Sączu i we Lwowie, gdzie w 1900 r. zdał maturę. Po maturze Bolesław Długoszowski, na żądanie ojca podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył z odznaczeniem w 1906 r., otrzymując dyplom doktora medycyny. Wyjechał do Berlina, gdzie przez rok studiował w Akademii Sztuk Pięknych, następnie do Paryża. Prowadził intensywną działalność w polskim środowisku artystycznym, został członkiem Towarzystwa Polskiego Literacko - Artystycznego, utrzymywał ożywione stosunki z francuskimi twórcami, publikował na łamach prasy. W lutym 1914 r. Długoszowski poznał Józefa Piłsudskiego i stał się gorącym zwolennikiem jego ideałów niepodległościowych. W lipcu 1914 r. opuścił Paryż i udał się do Krakowa. 6 sierpnia wyruszył z Oleandrów w 4 plut. Pierwszej Kompanii Kadrowej. 10 sierpnia wstąpił do oddziału ułanów Władysława Beliny Prażmowskiego, stanowiącego zalążek kawalerii legionowej (1 pułk ułanów). Brał udział w walkach 1 Brygady Legionów Polskich, wykazując brawurową odwagę i zdolności dowódcze. Był postacią niezwykle popularną i lubianą, pisał wiersze i teksty do pieśni legionowych. Za męstwo okazane w bitwie pod Marcinkowicami (6 grudnia 1914 r.) odznaczony został w 1921 r. Orderem Virtuti Militari V kl. 3 marca 1915 r. awansowany do stopnia porucznika. 20 września 1915 r. został oficjalnie mianowany adiutantem Komendanta Piłsudskiego, który powierzał mu liczne misje polityczne, organizacyjne i kurierskie. Strona 3

W lutym 1917 r. Wieniawa Długoszowski skierowany został na kurs oficerów sztabowych w Warszawie, w kwietniu objął dowództwo 4 szwadronu w 1 pułku ułanów w Ostrołęce. 23 czerwca 1918 r.

4 W lutym 1917 r. Wieniawa Długoszowski skierowany został na kurs oficerów sztabowych w Warszawie, w kwietniu objął dowództwo 4 szwadronu w 1 pułku ułanów w Ostrołęce. 23 czerwca 1918 r. został aresztowany w Moskwie przez bolszewików i osadzony w więzieniu na Łubiance, następnie na Tagance. Po trzech miesiącach został wypuszczony z więzienia i ostatecznie 17 listopada 1918 r. zameldował się u Naczelnika Piłsudskiego w Warszawie. Awansowany do stopnia rotmistrza został I adiutantem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. 1 stycznia 1920 r. zostaje adiutantem generalnym Naczelnego Wodza. Strona 4

został oficerem łącznikowym szefa Sztabu Generalnego przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Po rezygnacji marszałka Piłsudskiego (czerwiec 1923 r.

5 W czasie wyprawy na Kijów w 1920 r. pełnił funkcję szefa sztabu 1 DK. 26 listopada 1921 r. został przeniesiony do Sztabu Generalnego, skąd został skierowany do Bukaresztu, gdzie objął stanowisko attache wojskowego. Po zakończeniu misji, z dniem 13 stycznia 1923 r. został oficerem łącznikowym szefa Sztabu Generalnego przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Po rezygnacji marszałka Piłsudskiego (czerwiec 1923 r.) ze stanowiska szefa sztabu Generalnego, ppłk Wieniawa - Długoszowski został na okres od 1 sierpnia 1923 r. do 12 sierpnia 1924 r. przeniesiony w stan nieczynny. Po powrocie do służby czynnej Wieniawę przeniesiono do 19 pułku ułanów. 15 sierpnia 1924 r. awansowany do stopnia pułkownika. Jesienią 1924 r. podjął naukę na IV kursie w Wyższej Szkole Wojennej, który ukończył 15 października i objął stanowisko I referenta Inspektoratu Armii nr II w Warszawie. Pułkownik Wieniawa - Długoszowski był w sztabie marszałka Piłsudskiego przygotowującym przewrót majowy w 1926 r. 30 września 1926 r. został dowódcą 1 pułku szwoleżerów (do października 1928 r.), w tym czasie p.o. dowódcy I BK i oficera do zleceń GISZ. W okresie od 12 marca 1920 r. do 24 października 1930 r. pełniący obowiązki, następnie Komendant Garnizonu i Placu Miasta Stołecznego Warszawy. 1 stycznia 1932 r. został awansowany do stopnia generała brygady i objął dowództwo 2 DK, które sprawował do końca kwietnia 1938 r. Strona 5

6 W czasie uroczystości pogrzebowych marszałka Piłsudskiego 17 maja 1935 r. w Warszawie, gen. bryg. Wieniawa - Długoszowski dowodził reprezentacją wszystkich pułków kawalerii polskiej wraz z pocztami sztandarowymi. Wszedł także do Naczelnego Komitetu Uczczenia Pamięci Marszałka Piłsudskiego. 1 maja 1938 r. został awansowany do stopnia generała dywizji. W związku z przejściem w stan nieczynny, 14 maja 1938 r. odbyła się uroczystość pożegnania generała z oddziałami garnizonu warszawskiego, którymi w przeszłości dowodził. 6 czerwca 1938 r. objął stanowisko ambasadora Rzeczpospolitej Polskiej w Rzymie, które pełnił do 10 czerwca 1940 r. Na skutek interwencji rządu francuskiego, 27 września 1939 r. Wieniawa - Długoszowski zrzekł się godności następcy prezydenta. Wraz z wypowiedzeniem przez Włoch wojny polskim sojusznikom Anglii i Francji, 10 czerwca 1940 r. zakończyła się misja gen. dyw. Wieniawy - Długoszowskiego w Italii. 15 lipca 1940 r. przybył do Nowego Jorku. Wielokrotnie podejmował próby powrotu do wojska. Każdą funkcję w wojsku przyjmę - pisał w liście do gen. Sikorskiego ( r). Prośbę swoją ponawiał, jednak spotykał się z odmową. Latem 1942 r. otrzymał nominację na posła Rzeczpospolitej na Kubie. 1 lipca 1942 r. w przededniu wyjazdu na placówkę w Hawanie, popełnił w Nowym Yorku samobójstwo. Został pochowany na cmentarzu Calvary II w Nowym Jorku. W lecie 1990 r. prochy generała sprowadzono do kraju i uroczyście, z honorami pochowano w kwaterze legionowej na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Generał Bolesław Wieniawa - Długoszowski należał do najwybitniejszych osobistości II Rzeczpospolitej. Jego fantazja kawaleryjska, poczucie humoru i odwaga zjednywały mu wielu zwolenników w wojsku i społeczeństwie. Bliskie związki ze środowiskami artystycznymi, liczne uzdolnienia, m.in. literackie (autor wielu publikacji, znakomity tłumacz literatury francuskiej), przysparzały mu dodatkowej popularności. Za zasługi położone w walce o odzyskanie niepodległości i w służbie państwowej był odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, licznymi odznaczeniami zagranicznymi, m.in. francuską Legią Honorową, węgierskim Orderem Krzyża Zasługi z Gwiazdą II kl. oraz rumuńską Gwiazdą Rumunii III kl. Strona 6

Podobne dokumenty

GENERAŁ WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI

GENERAŁ WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI 20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym pod Mielcem urodził się Władysław Sikorski. Był trzecim dzieckiem Emilii i Tomasza Sikorskich. Wcześniej młoda para wyprowadziła