Niedziele, Uroczystości i Święta

Niedziele, Uroczystości i Święta grudzień 2014

7 grudnia - II Niedziela Adwentu Pierwsze czytanie: Iz 40,1-5.9-11 Psalm responsoryjny: Ps 85(84) Drugie czytanie: 2 P 3,8-14 Adwent jest synonimem nadziei: nie daremnym oczekiwaniem na jakiegoś bezosobowego boga, lecz konkretną i niezawodną ufnością w powrót Tego, który już raz do nas przyszedł, Oblubieńca, który swoją krwią przypieczętował zawarte z ludzkością wieczne przymierze. Jest to nadzieja, która pobudza do czujności, cnoty wyróżniającej ten szczególny okres liturgiczny. Do czujności w modlitwie, ożywianej pełnym miłości oczekiwaniem; czujności wyrażającej się w dynamice konkretnej miłości, której towarzyszy świadomość, że Królestwo Boże przybliża się tam, gdzie ludzie uczą się żyć jako bracia. (1 grudnia 2001) Ewangelia Mk 1,1-8 Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając [przy tym] swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym». W Ewangelii słyszymy głos Jana Chrzciciela proroka posłanego przez Boga, aby przygotował nadejście Mesjasza. Pojawia się on na pustyni judzkiej i słowami dawnego proroctwa Jzajasza wzywa: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego. To wołanie rozbrzmiewa przez wieki i dociera do nas, zachowując niezwykłą aktualność. Prostujcie ścieżki dla Niego. Aby spotkać się z naszym Odkupicielem, musimy się nawrócić, to znaczy wyjść Mu naprzeciw z radosną wiarą, porzucając mentalność i styl życia, które nie pozwalają nam w pełni naśladować Chrystusa. Ten wysiłek nawrócenia znajduje oparcie w przekonaniu, ze Bóg jest zawsze wierny, mimo wszelkiego zła, jakie dostrzegamy w sobie i wokół nas. Oto dlaczego Adwent jest czasem oczekiwania i nadziei. (5 grudnia 1999) CZAS OCZEKIWANIA Pójdźmy z radością! Idźmy radośni i czujni, oczekując czasu, który upamiętnia przyjście Boga w ludzkim ciele, czasu, który się wypełnił, gdy w stajni betlejemskiej narodził się Chrystus. Wypełnił się wtedy czas oczekiwania. (29 listopada 1998)

8 grudnia Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Pierwsze czytanie: Rdz 3,9-15 Psalm responsoryjny: 98(97) Drugie czytanie: Ef 1,3-6.11-12 W dniu dzisiejszym pragniemy dać wyraz czci i miłości dla tego niezwykłego piękna, któremu na imię Maryja i sprawować uroczystą liturgię, aby złożyć Ofiarę Jej Syna w podziękowaniu Trójcy Przenajświętszej za dar Niepokalanego Poczęcia. To Światło objawione Kościołowi idzie z nami i oświeca nadzieję człowieka, którego drogi często prowadzą przez mrok. (8 grudnia 1979) Ewangelia Łk 1,26-38 Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł. Absolutnej wrogości, którą Bóg ustanawia pomiędzy niewiastą a szatanem, musi odpowiadać zatem Niepokalane Poczęcie Maryi, czyli całkowity brak grzechu, od samego początku Jej życia. Syn Maryi odniósł ostateczne zwycięstwo nad szatanem i pozwolił Matce skorzystać z jego owoców z wyprzedzeniem, zachowując Ją od grzechu. Następnie Syn udzielił Jej władzy pozwalającej stawiać opór szatanowi i w ten sposób w tajemnicy Niepokalanego Poczęcia osiągnął najbardziej znaczący owoc swego odkupieńczego dzieła. Określenie łaski pełna oraz Protoewangelia skupiają naszą uwagę na szczególnej świętości Maryi i na Jej całkowitej wolności od wpływów szatana, i dzięki temu w niepowtarzalnym przywileju udzielonym Maryi przez Pana pozwalają nam dostrzec początek nowego porządku, który jest owocem przyjaźni z Bogiem i którego konsekwencją jest głęboka nieprzyjaźń pomiędzy wężem i ludźmi. (29 maja 1996) ZACHĘTA MARYI Świadoma otrzymanego daru, Maryja dzieli z wierzącymi postawę dziecięcego posłuszeństwa i szczerej wdzięczności, zachęcając każdego do odkrywania znaków Bożej dobroci we własnym życiu. (30 lipca 1997)

14 grudnia - Trzecia Niedziela Adwentu Pierwsze czytanie: Iż 61,1-2a.10-11 Psalm responsoryjny: Łk 1 Drugie czytanie: 1 Tes 5,16-24 Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Pan jest blisko!. Z tych słów św. Pawła z Listu do Filipian wywodzi się liturgiczna nazwa dzisiejszej niedzieli: Gaudete. Jesteśmy blisko Bożego Narodzenia dzieli nas od niego kilkanaście dni i stąd liturgia wzywa do radości. (15 grudnia 1996) Ewangelia J 1,6-8.19-28 Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie!» Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz». A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu. Jan Chrzciciel jest jedną z ważnych postaci biblijnych, z jakimi spotykamy się w tym szczególnym okresie roku liturgicznego. Przez usta Jana przemawia jak gdyby ten sam adwentowy werset: Pan blisko jest! Te dwie perspektywy nocy betlejemskiej i chrztu nad Jordanem spotykają się wokół tej samej prawdy: trzeba otrząsnąć się z odrętwienia i przygotować drogę Panu, który przychodzi. (15 grudnia 1996) PAN JEST BLISKO Chrystus jest blisko! Przychodzi w mocy Ducha Świętego, ażeby głosić Dobrą Nowine; ażeby leczyć i wyzwalać; aby ogłaszać czas łaski i zbawienia; ażeby już w noc betlejemską rozpocząć dzieło odkupienia świata. Weselmy się zatem i radujmy! Pan jest blisko. Przychodzi, aby nas zbawić (15 grudnia 1996)

21 grudnia - Czwarta Niedziela Adwentu Pierwsze czytanie: 2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16 Psalm responsoryjny: Ps 89(88) Drugie czytanie: Rz 16,25-27 Liturgia przypomina nam dziś znany i bardzo sugestywny dialog zwiastowania, w którym anioł Gabriel wyjawia Maryi tajemnicę wcielenia: Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. W łonie Dziewicy Syn Boży staje się człowiekiem. Od chwili poczęcia odwieczne ja słowo, wiodące nieustanny dialog z Ojcem w niezrównanej Komunii Trójcy Świętej, przyjmuje ludzką naturę, która rozwija się w niepokalanym ciele Matki. (19 grudnia 1993) Ewangelia Łk 1,26-38 Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł. Oto ja służebnica Pańska. Te słowa Maryi znajdują się w centrum dzisiejszej liturgii czwartej Niedzieli Adwentu. Mamy przed oczyma postać Maryi, tak jak Ją opisuje ewangelista Łukasz w klasycznej scenie Zwiastowania. Była to chwila powołania Maryi. I od tej chwili zależna była możliwość Bożego Narodzenia. Bez TAK Maryi, Jezus nie byłby się narodził. (20 grudnia1981) ZA KILKA DNI BOŻE NARODZENIE Wzywam wszystkich, aby nie skupiali się wyłącznie na zewnętrznym aspekcie Bożego Narodzenia, sprowadzając je do rangi święta ludowego, ale by odkrywali jego głęboką prawdę prawdę Syna Bożego, który zamieszkał wśród nas w uniżeniu ludzkiego ciała. Trzeba, aby nas samych ogarnął ów zachwyt i zdumienie, jakiego zaznała Maryja Panna w obliczu tajemnicy. Niech Boże Narodzenie doprowadzi wszystkich do spotkania z Bogiem i wzbudzi w każdym sercu uczucia wzajemnego przebaczenia i braterskiej solidarności. (25 listopada 1984)

25 grudnia - Uroczystość Bożego Narodzenia Pierwsze czytanie: Iz 9,1-3.5-6 Psalm responsoryjny: Ps 96(95) Drugie czytanie: Tt 2,11-14 MSZA W NOCY Od dwudziestu wieków ta radosna nowina płynie z serca Kościoła: Nie bójcie się. Narodził się wam Zbawiciel. Przygotowywaliśmy się do przyjęcia tych pocieszających słów podczas Adwentu: uobecnia się w nich dzisiaj naszego odkupienia. Łączymy się duchowo z tym szczególnym momentem dziejów, w którym Bóg stał się człowiekiem i zamieszkał wśród nas. Tak Syn Boży narodził się w czasie. Bóg wkroczył w historię. W tym niepowtarzalnym dzisiaj wieczny Bóg stał się uczestnikiem codziennej rzeczywistości ludzkiej. Padamy na kolana w adoracji Syna Bożego. Łączymy się duchowo z pełnym zachwytu zdumieniem Maryi i Józefa. Adorując Chrystusa narodzonego w grocie, również my w tę świętą noc napełnijmy się pełną zachwytu i zdumienia wiarą tamtych pasterzy, zaznajmy tego samego zdziwienia i tej samej radości. U stóp Słowa Wcielonego składamy radości i troski, łzy i nadzieje. (25 grudnia 1999) Ewangelia Łk 2,1-14 W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania». Narodzenie Jezusa w Betlejem to misterium: wydarzenie i tajemnica. Rodzi się Człowiek, który jest przedwiecznym Synem Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. Objawia się w Jego narodzeniu tajemnica Boga. W Słowie, które staje się człowiekiem, objawia się cud Wcielonego Boga. Wydarzenie narodzenia rozświetla tajemnicę: pasterze adorują dzieciątko w szopie betlejemskiej. Jest nim Zbawiciel

świata, Chrystus Pan. Ich oczy widzą Niemowlę owinięte w pieluszki i złożone w żłobie, i w tym znaku wewnętrzne światło wiary pozwala im rozpoznać zapowiadanego przez proroków Mesjasza. (25 grudnia 1998) NADZIEJA I RADOŚC Dzisiejszemu człowiekowi, wprowadzonemu w zamęt przez liczne sprzeczne ideologie i zaniepokojonemu przez liczne zjawiska dramatyczne i bolesne potrzebna jest pewność, że mimo wszystko istnieje nadzieja i radość, ponieważ Bóg stał się człowiekiem, Chrystus prawdziwie przyjął ciało dla nas, jako Zbawiciel zapowiedziany przez Proroków, przyszedł i pozostał z nami! (23 grudnia 1980) Pierwsze czytanie: Iz 62,11-12 Psalm responsoryjny: Ps 97(96) Drugie czytanie: Tt 3,4-7 MSZA O ŚWICIE Przypominając w ten święty dzień narodzenie Chrystusa, przeżywamy wraz z tym wydarzeniem tajemnicę Bożego usynowienia człowieka za sprawą Chrystusa, który przychodzi na świat. Dlatego ta noc i ten dzień Bożego Narodzenia w odczuciu ludzi szukających prawdy są święte, ponieważ dostrzegamy w nich nieomylny ślad działania Tego, który jest Święty, pełen miłosierdzia i dobroci. (25 grudnia 1999) Ewangelia Łk 2,15-20 Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. To Dzieciątko, narodzone w Betlejem, mówi o prawach każdego dziecka, mówi o jego godności, o jego znaczeniu w naszym życiu, w życiu każdej rodziny i narodu, w życiu całej ludzkości. Dziecko jest zawsze nowym objawieniem życia, które zostało dane człowiekowi przez Stwórcę. Jest nowym potwierdzeniem obrazu i podobieństwa Bożego wyciśniętym od początku w człowieku. Dziecko jest także wielką i ciągłą weryfikacją naszej wierności wobec siebie samych, naszej wierności wobec człowieczeństwa. Jest weryfikacją szacunku dla tajemnicy życia, w którym od pierwszej chwili poczęcia Stwórca wypisał odbicie swojego obrazu i swojego podobieństwa. (25 grudnia 1979) PODNIEŚ RĘKĘ BOŻE DZIECIĘ Przychodzimy do Ciebie, Słowo Boże, aby zaczerpnąć mądrości; przychodzimy do Ciebie, Chryste, Synu Boży, by prosić Cię o łaski i błogosławieństwo. Ty Dziecię z

Betlejem, Synu Boga i Maryi Panny, jesteś naszym Odkupicielem, Ty zbawiasz każdego człowieka udzielając mu daru Twojego życia. Spraw, aby Twój pokój zapanował tam, gdzie rozbrzmiewa Twoje imię. Podnieś rękę, Boże Dziecię, i błogosław ziemię, która ujrzała Twoje zbawienie, Ty, który z miłości przyszedłeś, aby zamieszkać między nami. (25 grudnia 1996) Pierwsze czytanie: Iz 52,7-10 Psalm responsoryjny: Ps 98(97) Drugie czytanie: Hbr 1,1-6 MSZA W DZIEŃ Pełni uwielbienia wobec Bożego żłóbka, zastanówmy się najpierw nad czasem, który przemija, który nieuchronnie odchodzi, zabierając za sobą nasze krótkie istnienie. Jezus swoim boskim słowem odejmuje od nas bolesne przeczucie pustki i zapewnia, że w gigantycznym i tajemniczym zakręcie czasu cała ludzka historia nie jest niczym innym, jak tylko powrotem do Domu Ojca, powrotem do Ojczyzny. Każde więc poszczególne dzieje ludzkie są cząstką owego powrotu. Narodzenie oznacza rozpoczęcie wędrówki ku Ojcu, żyć znaczy przebywać dzień po dniu, godzina po godzinie odcinki drogi powrotnej, wiodącej do własnego domu. (30 grudnia 1981) Ewangelia dłuższa J 1,1-18 krótsza J 1,1-5.9-14 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył. Prolog Janowy z pewnością jest tekstem kluczowym, w którym prawda o synostwie Bożym Chrystusa znajduje swój pełny wyraz. Ten, który stał się ciałem, czyli

człowiekiem, jest równocześnie przedwiecznym słowem, czyli Jednorodzonym Synem: Bogiem, który jest w łonie Ojca. Jest więc Synem współistotnym Ojcu, jest Bogiem z Boga. Od Ojca otrzymuje pełnię chwały jako Słowo, przez które wszystko się stało, co się stało. I stąd wszystko, cokolwiek istnieje, Jemu zawdzięcza ów początek, o jakim mówi Księga Rodzaju: jest to początek dzieła stworzenia. Ten sam przedwieczny Syn, kiedy przychodzi na świat jako Słowo, które stało się ciałem, przynosi z sobą ludzkości pełnię łaski i prawdy. Przynosi pełnię prawdy, ponieważ uczy o Bogu prawdziwym, którego nikt nigdy nie widział. Przynosi zaś pełnię łaski, ponieważ wszystkim, którzy Go przyjmują, daje moc, aby się na nowo narodzili z Boga: aby stali się dziećmi Bożymi. Niestety, stwierdza Ewangelista, świat Go nie poznał a choć przyszedł do swojej własności, wielu Go nie przyjęło. (1 czerwca 1987) ŚWIĘTO CZŁOWIEKA Boże Narodzenie jest świętem człowieka. Rodzi się człowiek. Jeden z miliardów ludzi, którzy się urodzili, rodzą się i będą się rodzili na ziemi. I równocześnie jeden, jedyny, niepowtarzalny. Jeżeli tak uroczyście obchodzimy narodzenie Jezusa, czynimy to dlatego, aby dać świadectwo, że każdy człowiek jest kimś jedynym i niepowtarzalnym. (25 grudnia 1978) 26 grudnia - Święto św. Szczepana Pierwszego Męczennika Pierwsze czytanie: Dz 6,8-10; 7,54-60 Psalm responsoryjny: Ps 31(30) Dzisiaj w drugim dniu oktawy, do radości Bożego Narodzenia przyłącza się świadectwo pierwszego męczennika, św. Szczepana. I dlatego nasza pamięć i serce zwraca się dzisiaj do tych wszystkich, którzy swoje świadectwo dawane Chrystusowi okupują cierpieniem i prześladowaniem. Niech pamiętają, że znajdują się w sercu Kościoła. (26 grudnia 1979) Ewangelia Mt 10,17-22 Jezus powiedział do swoich Apostołów: Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Śmierć męczennika to dzień narodzin dla nieba, dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Chrystus oddał za nas życie po to, abyśmy narodzeni powtórnie z wysoka, byli zdolni poświęcić nasze życie z miłości do braci. (26 grudnia 2003)

28 grudnia - Święto Świętej Rodziny Pierwsze czytanie: Syr 3,2-6.12-14 Psalm responsoryjny: Ps 128(127) Drugie czytanie: Kol 3,12-21 W tę niedzielę, kilka dni po Bożym Narodzeniu, liturgia zachęca nas do kontemplowania Świętej Rodziny z Nazaretu, wspaniałego wzoru cnót ludzkich i nadprzyrodzonych dla wszystkich rodzin chrześcijańskich. Rozważamy tajemnicę tej szczególnej rodziny, od której możemy uczyć się sposobu życia i wartości, dziś bardziej niż kiedykolwiek niezbędnych, by budować społeczność ludzką na mocnych i trwałych fundamentach. (29 grudnia 2002) Ewangelia dłuższa Łk 2,22-40 krótsza Łk 2,22.39-40 Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela». A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. Błogie wspomnienie życia w Nazarecie Jezusa, Maryi i Józefa przypomina nam surowe i proste piękno oraz święty i nienaruszalny charakter rodziny chrześcijańskiej. Patrząc na Maryję i Józefa, ofiarujących Dzieciątko w świątyni lub udających się w pielgrzymce do Jerozolimy, rodzice chrześcijańscy mogą się z nimi utożsamiać, gdy ze swoimi dziećmi

uczestniczą w niedzielnej Eucharystii lub gdy w swych domach gromadzą się na modlitwie. (8 czerwca 2003) WZÓR KAŻDEJ RODZINY Niech współczesne rodziny wpatrują się w Rodzinę z Nazaretu, aby z przykładu Maryi i Józefa, którzy z miłością opiekują się Wcielonym Słowem, czerpać potrzebne wskazania dla codziennych życiowych wyborów. Dzięki nauce zdobytej w tej niezrównanej szkole każda rodzina będzie mogła wejść na drogę pełnej realizacji zamysłu Bożego. (27 grudnia 1998) Herb Papieski Jana Pawła II