KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH Bruksela, dnia 2.2.2009 KOM(2009) 29 wersja ostateczna 2009/0004 (CNS) C6-0062/09 Wniosek DYREKTYWA RADY w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania (przedstawiona przez Komisję) PL PL
UZASADNIENIE KONTEKST WNIOSKU 110 Podstawa i cele wniosku W czasach globalizacji coraz większego znaczenia nabiera kwestia wzajemnej pomocy państw członkowskich w dziedzinie opodatkowania, a w szczególności podatków bezpośrednich. W związku ze znacznym wzrostem mobilności podatników i liczby transakcji transgranicznych oraz rosnącą internacjonalizacją w obszarze instrumentów finansowych, państwom członkowskim jest coraz trudniej prawidłowo określać wysokość należnych podatków, chociaż jednocześnie nie rezygnują one z krajowej suwerenności w zakresie ustalania poziomu opodatkowania. Te rosnące trudności w prawidłowym określaniu wysokości należnych podatków mają wpływ na funkcjonowanie systemów podatkowych i prowadzą do podwójnego opodatkowania, które z kolei skłania do oszustw podatkowych i uchylania się od płacenia podatków, podczas gdy uprawnienia kontrolne pozostają na szczeblu krajowym. Bez informacji otrzymywanych z innych państw członkowskich pojedyncze państwo członkowskie nie jest zatem w stanie zarządzać swoim wewnętrznym systemem podatkowym, zwłaszcza w odniesieniu do podatków bezpośrednich. Celem zlikwidowania negatywnych skutków tego zjawiska konieczne jest stworzenie nowego systemu współpracy administracyjnej między organami podatkowymi państw członkowskich. Potrzebne są instrumenty służące budowie zaufania między państwami członkowskimi poprzez ustanowienie takich samych zasad, obowiązków i praw dla wszystkich państw członkowskich. W tym kontekście w niedawnych sprawach sądowych stwierdzono, że nawet jeżeli w praktyce mechanizmy współpracy niekoniecznie działają w sposób skuteczny i zadowalający, to państwa członkowskie nie mogą powoływać się na braki we współpracy organów podatkowych celem usprawiedliwienia ograniczenia podstawowych swobód. Konieczne jest zatem kompletnie nowe podejście, polegające na ustanowieniu zupełnie nowego aktu uprawniającego państwa członkowskie do skutecznej współpracy na szczeblu międzynarodowym, a tym samym umożliwiającego przezwyciężenie negatywnych skutków rosnącej globalizacji dla rynku wewnętrznego. Współpraca administracyjna nakłada się na przepisy krajowe, ale nie prowadzi do ich zastąpienia lub zbliżenia. 120 Kontekst ogólny Obowiązująca dyrektywa Rady 77/799/EWG z dnia 19 grudnia 1977 r. dotycząca wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych nie stanowi już właściwego instrumentu. Jej istotne słabe punkty były przedmiotem sprawozdania przygotowanego w maju 2000 r. przez powołaną przez Radę grupę roboczą wysokiego szczebla ds. oszust podatkowych (dokument 8668/00), a w ostatnim czasie również komunikatów Komisji z roku 2004 (COM(2004) 611 wersja ostateczna) i 2006 PL 2 PL
(COM(2006) 254 wersja ostateczna). Zostały one również uwzględnione w opinii przygotowanej przez państwa członkowskie w ramach procesu konsultacyjnego poprzedzającego niniejszy wniosek dotyczący dyrektywy Rady. Obowiązująca dyrektywa oraz jej późniejsze zmiany były przygotowywane w warunkach odmiennych od dzisiejszych wymogów rynku wewnętrznego. W roku 1977 nie obowiązywały jeszcze zasady swobodnego przepływu, a integracja była bardzo słaba. Do celów międzynarodowej pomocy prawnej państwa członkowskie muszą dziś korzystać z instrumentów innych niż obowiązująca dyrektywa. Sytuacja ta prowadzi do niepewności i jest sprzeczna z wymogami przejrzystości, równego traktowania, uczciwej konkurencji oraz sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Obowiązująca dyrektywa nie spełnia już w praktyce obecnych wymogów w zakresie współpracy administracyjnej. Pierwszą próbę ograniczenia negatywnych skutków inwestycji o charakterze transgranicznym na opodatkowanie stanowi dyrektywa 2003/48/WE w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek. Dyrektywa ta obejmuje wprawdzie tylko niektóre rodzaje dochodów z oszczędności, ale pokazuje jednocześnie, że państwa członkowskie są w stanie prawidłowo i sprawnie wymieniać informacje, jeżeli dysponują jednolitymi instrumentami i narzędziami. Ulepszony instrument współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania będzie w dalszym ciągu zapewniał pełną krajową suwerenność w zakresie rodzajów podatków oraz ich wysokości. Ze względu na brak harmonizacji w dziedzinie podatków, wzmocnienie w tym zakresie współpracy administracyjnej stanowi jedyną możliwość prawidłowego naliczania należnych podatków, a tym samym zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od płacenia podatków oraz zwalczania takich praktyk. Wzmocniona współpraca organów podatkowych ma zasadnicze znaczenie dla zarówno państw członkowskich, jak i Unii Europejskiej, przy czym głównym celem jest bardziej skuteczna ochrona finansowych interesów państw członkowskich oraz uniknięcie zakłóceń rynku. 130 Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek Od 1979 do 1992 r. podatek od wartości dodanej był objęty dyrektywą 77/799/EWG, podobnie jak podatek akcyzowy w latach 1992-2004. Jednak w wyniku konkluzji sprawozdania z maja 2000 r., przygotowanego przez powołaną przez Radę grupę roboczą wysokiego szczebla ds. oszust podatkowych, zgodnie z którymi dyrektywa nie spełnia już swoich celów, Komisja przedłożyła projekty dwóch odrębnych rozporządzeń służących stworzeniu zupełnie nowego otoczenia dla współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej oraz podatku akcyzowego. Rozporządzenie dotyczące podatku od wartości dodanej zostało przyjęte w dniu 7 października 2003 r. (rozporządzenie 1798/2003), a rozporządzenie dotyczące podatku akcyzowego w dniu 16 listopada 2004 r. (rozporządzenie 2073/2004). Podatek od wartości dodanej oraz podatek akcyzowy nie były już zatem objęte zakresem dyrektywy 77/799/EWG. W przypadku niniejszego wniosku zastosowano podobne podejście. Nowa, ulepszona dyrektywa przewiduje schemat organizacyjny, wspólne zasady proceduralne, a także jednolite formularze, formaty i kanały wymiany informacji. Przewidziano także procedurę komitetową dla środków technicznych i wymiany informacji, a także celem PL 3 PL
tworzenia narzędzi i instrumentów umożliwiających minimalizowanie przeszkód dla sprawnej wymiany informacji. Ponadto zakres dyrektywy 77/799/EWG jest ograniczony do podatków bezpośrednich i składek ubezpieczeniowych, natomiast niniejszy wniosek obejmuje wszystkie podatki pośrednie, które nie są jeszcze przedmiotem aktu prawa wspólnotowego, czyli podatki pośrednie inne niż podatek od wartości dodanej i podatek akcyzowy. W ten sposób po raz pierwszy powstaje zbiór przepisów dla szeregu podatków, dla których nie istnieją dotychczas wspólnotowe ramy prawne. 141 Spójność z pozostałymi obszarami polityki i celami Unii Nie dotyczy. KONSULTACJE Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENA SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami 211 Metody konsultacji, główne sektory objęte konsultacjami i ogólny profil respondentów Konsultacje odbywały się w ramach grup roboczych, przy pomocy kwestionariusza służącego zebraniu propozycji poprawy istniejącej sytuacji. 212 Streszczenie odpowiedzi oraz sposób ich uwzględnienia Państwa członkowskie są ogólnie zdania, że konieczne jest zasadnicze wzmocnienie obowiązującej dyrektywy. Podkreślano, że w obecnym kształcie dyrektywa nie oferuje jednolitego poziomu zobowiązań, który służyłby osiągnięciu zamierzonych celów. Zajęto również sprecyzowane stanowiska odnośnie do zawartości nowego instrumentu. Komisja uwzględniła opinie państw członkowskich, w rezultacie czego powstał wniosek dotyczący dyrektywy Rady. Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy specjalistycznej 229 230 Nie zaistniała potrzeba skorzystania z pomocy ekspertów zewnętrznych. Ocena skutków W odniesieniu do niniejszego wniosku nie wykonano żadnej oceny skutków. Rozważano również możliwość zmiany istniejącej dyrektywy, jednak z powodów przedstawionych powyżej uznano to za niewłaściwe rozwiązanie. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 305 Krótki opis proponowanych działań Komisja proponuje Radzie przyjęcie nowej dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania. Celem jest stworzenie wysokiej jakości instrumentu prawnego służącego polepszeniu współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, tak by umożliwić sprawne PL 4 PL
funkcjonowanie rynku wewnętrznego dzięki uniknięciu negatywnych skutków szkodliwych praktyk podatkowych. Takie podejście pozwoli na uzgodnienie zasad tej współpracy z istniejącymi już przepisami w zakresie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i podatku akcyzowego. 310 Podstawa prawna Artykuły 93 i 94 Traktatu WE. 320 Zasada pomocniczości Zasada pomocniczości ma zastosowanie, o ile wniosek nie podlega wyłącznym kompetencjom Wspólnoty. Cele wniosku nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z następujących względów. 321 323 Kompetencje krajowych organów podatkowych są tradycyjnie ograniczone do ich terytorium. Natomiast, jak stwierdzono w szeregu dokumentów Komisji, zwalczanie oszustw podatkowych wymaga podjęcia działań na poziomie UE. Współpraca administracyjna między tymi organami może opierać się na umowach dwustronnych lub wielostronnych. Odpowiednie przepisy są zazwyczaj włączane do umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których zakres jest na ogół ograniczony do podatków dochodowych. Prawidłowe określanie wysokości należnych podatków oraz walka z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od płacenia podatków w skali transgranicznej wymagają jednak wspólnych środków na szczeblu UE. Działanie Wspólnoty zapewni lepsze osiągnięcie celów wniosku z następujących względów. 324 325 326 Państwa członkowskie same są zdania, że niezbędny jest wspólny zbiór przepisów UE o bardziej wiążącym charakterze, mających zastosowanie do wszystkich rodzajów podatków, które do tej pory nie są objęte unijnymi ramami prawnymi. Takie same warunki, metody i praktyki w zakresie współpracy administracyjnej odnoszącej się do wszystkich tych podatków powinny ułatwić pracę organów administracji, a także zwiększyć ilość i polepszyć jakość wymienianych informacji. Przyjęcie bardziej szczegółowej, ulepszonej dyrektywy przyczyni się do osiągnięcia tego celu. Oszustwa podatkowe, których zasadniczy element stanowi niepłacenie podatków, występują w Unii Europejskiej bardzo często. Ich zwalczanie wymaga wspólnych starań, o które będzie łatwiej dzięki wzmocnionemu instrumentowi Wspólnoty obejmującemu jednolite zasady proceduralne oraz przepisy dotyczące wspólnych metod, formularzy, formatów i kanałów komunikacji. Komisja zakłada, że po przyjęciu nowej dyrektywy wzrośnie liczba przypadków wykorzystywania różnych form współpracy administracyjnej (wnioski o udzielenie informacji, spontaniczna wymiana informacji, automatyczna wymiana informacji, kontrole równoczesne, kontrolerzy w urzędach innego państwa członkowskiego, PL 5 PL
upowszechnianie informacji). 327 Charakter zagadnienia wymaga wspólnego podejścia w odniesieniu do warunków, przepisów proceduralnych, zasad i narzędzi, które można osiągnąć wyłącznie przy pomocy wspólnego aktu prawnego. Niniejszy wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości. Zasada proporcjonalności Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności z następujących względów. 331 332 Proponowany środek określa jedynie wspólne instrumenty i zasady proceduralne celem ułatwienia codziennej współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, które pozostają tym samym w dalszym ciągu w pełni odpowiedzialne za swoją wewnętrzną organizację i przydział zasobów, a także za decyzje, w jakich przypadkach korzysta się z międzynarodowej współpracy administracyjnej i w jaki sposób wykorzystuje się jej wyniki. Proponowany środek nie prowadzi do żadnych dodatkowych obciążeń finansowych i administracyjnych dla Wspólnoty, rządów krajowych, władz regionalnych i lokalnych, podmiotów gospodarczych i obywateli, wręcz przeciwnie powinien on przynieść racjonalizację wykorzystania zasobów ludzkich i obniżenie kosztów dzięki stworzeniu wspólnego podejścia w zakresie międzynarodowej współpracy administracyjnej. Wybór instrumentów 341 342 Proponowane instrumenty: dyrektywa. Inne instrumenty byłyby niewłaściwe z następujących względów. Celem niniejszego wniosku jest ulepszenie, wzmocnienie i aktualizacja przepisów obowiązującej dyrektywy z myślą o sprawniejszym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego i bardziej skutecznej współpracy administracyjnej. Z tego względu konieczne jest zastąpienie przepisów obowiązującej dyrektywy. Właściwym instrumentem prawnym jest w takim przypadku dyrektywa. WPŁYW NA BUDŻET 409 Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Wspólnoty. INFORMACJE DODATKOWE 510 511 512 Uproszczenie Wniosek przewiduje uproszczenie prawodawstwa, uproszczenie procedur administracyjnych stosowanych przez organy władzy publicznej (UE i krajowe) oraz uproszczenie procedur administracyjnych obowiązujących podmioty prywatne. Prawodawstwo zostanie uproszczone, ponieważ zaproponowany akt prawny zawiera wspólne środki, które są proste w interpretacji i zastosowaniu. PL 6 PL
513 514 520 Organy władzy publicznej będą mogły wykorzystywać wspólne narzędzia i instrumenty w uprzednio określonych ramach organizacyjnych. Proponowany zbiór środków uprości międzynarodową współpracę administracyjną. Rozszerzenie zakresu prawodawstwa UE będzie oznaczało, że organy administracyjne nie będą musiały powoływać się na różne rodzaje przepisów, charakteryzujących się odrębnymi zasadami i warunkami, w zależności od rodzaju wierzytelności, której dotyczy wniosek o współpracę. W ramach międzynarodowej współpracy administracyjnej podmioty prywatne będą traktowane jednakowo, przy zastosowaniu uproszczonych procedur. Uchylenie obowiązującego prawodawstwa Przyjęcie wniosku spowoduje uchylenie obowiązujących przepisów prawnych. 570 Szczegółowe wyjaśnienie wniosku Rozdział I zawiera przepisy ogólne. W art. 1 określono cel dyrektywy i sposób współpracy między państwami członkowskimi. Artykuł 2 dotyczy zakresu dyrektywy, który zostaje rozszerzony tak, by obejmował współpracę państw członkowskich w dziedzinie wszelkiego rodzaju podatków. Artykuł ten jest wzorowany na wspólnej konwencji Rady Europy i OECD w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych. Zakres jest rozszerzony na podatki pośrednie, które dotychczas nie były objęte przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi współpracy administracyjnej. Oznacza to, że dyrektywa stosuje się do wszystkich podatków pośrednich (i bezpośrednich) oprócz podatku od wartości dodanej i podatku akcyzowego, dzięki czemu współpraca ma być bardziej skuteczna. Artykuł 3 zawiera definicje, których do tej pory nie było w obowiązujących przepisach. Artykuł 4 opiera się na organizacji zadań przewidzianej w obowiązującym rozporządzeniu o współpracy administracyjnej w zakresie podatku od wartości dodanej, z niezbędnymi dostosowaniami. W rozdziale II, który jest poświęcony wymianie informacji, art. 5 i 6 dotyczą wymiany informacji na wniosek oraz postępowań administracyjnych. Artykuł 7 określa terminy udzielenia informacji. Artykuł 7 ust. 5 i 6 są wzorowane na modelowej umowie OECD w sprawie wymiany informacji w sprawach podatkowych. Artykuł 8 dotyczy automatycznej wymiany informacji. Wniosek nakłada wymóg automatycznej wymiany informacji w przypadku szeregu rodzajów dochodu, które mają być ustalono w ramach procedury komitetowej. W przypadku pozostałych rodzajów dochodu państwa członkowskie mogą zawierać dodatkowe umowy. Artykuł 9 dotyczy spontanicznej wymiany informacji. Rozdział III jest poświęcony innym formom współpracy administracyjnej. Sekcja I reguluje obecność urzędników w biurach urzędów innych państw członkowskich oraz PL 7 PL
ich udział w procedurach administracyjnych. Urzędnicy państwa członkowskiego składającego wniosek mogą wykonywać uprawnienia dochodzeniowe przysługujące urzędnikom współpracującego państwa członkowskiego. W sekcji II, poświęconej kontrolom równoczesnym, art. 11 zachowuje brzmienie obowiązującego art. 8b dyrektywy, który został wprowadzony w roku 2004. W sekcji III art. 12 dotyczący powiadomienia administracyjnego również stanowi względnie nowy przepis obowiązującej dyrektywy, w związku z czym został utrzymany. W związku z wysuwanym przez państwa członkowskie postulatem bardziej rygorystycznych przepisów, art. 13 w sekcji IV wprowadza większe obowiązki w zakresie informacji zwrotnych. Informacje zwrotne motywują urzędników na miejscu do lepszego wykorzystywania różnych form wymiany informacji. Artykuł 14 w sekcji V określa obowiązki państw członkowskich w zakresie wymiany doświadczeń. Zgodnie z tym artykułem komitetowi, o którym mowa w art. 24, powierzona zostaje również funkcja konsultacyjna. W rozdziale IV art. 15 dotyczy ujawniania informacji i dokumentów. We wniosku posłużono się szerokim podejściem w celu ochrony interesów państwa członkowskiego i podatników. Artykuł 16 wprowadza zasady nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego i wyczerpania zwyczajowych źródeł informacji oraz określa powody uzasadniające odrzucenie wniosku o współpracę. Artykuł 17 dotyczy ograniczeń związanych ze zobowiązaniami. Ustęp pierwszy wyklucza własne cele podatkowe i interesy krajowe jako podstawę odrzucenia wniosku i opiera się na art. 26 ust. 4 modelowej konwencji podatkowej OECD, podczas gdy ust. 2 oparty na art. 26 ust. 5 modelowej konwencji podatkowej OECD ma zapewnić niemożność wykorzystania ograniczeń określonych w art. 16 ust. 2 i 4 do odmowy udzielenia informacji o osobach, których miejsce zamieszkania do celów podatkowych znajduje się we wnioskującym państwie członkowskim, tylko z tego powodu, że pochodzą one z banków lub innych instytucji podatkowych. Artykuł 18 wprowadza zasadę najwyższego uprzywilejowania, zgodnie z którą państwo członkowskie musi współpracować z innym państwem członkowskim na takich samych warunkach jak z krajem trzecim. Artykuł 19 dotyczy jednolitych formularzy i elektronicznych formatów wymiany informacji. Jednolite formularze są właśnie opracowywane, a także stosowane w ramach projektu pilotażowego. Automatyczna wymiana informacji będzie opierać się na formacie stosowanym do celów automatycznej wymiany informacji na mocy art. 9 dyrektywy 2003/48/WE (opodatkowanie dochodów z oszczędności). Artykuł 20 wychodzi naprzeciw życzeniom państw członkowskich w odniesieniu do wartości progowych oraz systemu językowego. Sieć CCN/CSI jest powszechnie stosowana w państwach członkowskich, co odpowiada celowi Komisji, by wszystkie systemy podatkowe korzystały z tych samych kanałów. PL 8 PL
Artykuł 21 określa szczególne obowiązki w zakresie współpracy administracyjnej (w dziedzinie podatków) w państwach członkowskich i między państwami członkowskimi. Artykuł 22 w rozdziale V określa stosunki między Komisją i państwami członkowskimi. Państwa członkowskie mają obowiązek przekazywać wszystkie istotne informacje dotyczące funkcjonowania dyrektywy. Artykuł 23 w rozdziale VI reguluje stosunki z krajami trzecimi. Wniosek przewiduje obowiązkową wymianę informacji, które pochodzą spoza UE, uwzględniając niedawne przypadki oszustw podatkowych obejmujących państwo członkowskie UE oraz kraj trzeci. W artykule 24 w rozdziale VII ustanowiony zostaje komitet ds. współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, który monitoruje funkcjonowanie dyrektywy. Może on również działać jako komitet konsultacyjny. Artykuł 25 nakłada wymóg oceny funkcjonowania proponowanej dyrektywy po upływie pięciu lat od daty jej wejścia w życie. Artykuł 26 uchyla obowiązujące przepisy, podczas gdy art. 27 dotyczy transpozycji dyrektywy przez państwa członkowskie; art. 28 określa 1 stycznia 2010 r. jako dzień wejścia w życie i stosowania dyrektywy. PL 9 PL
2009/0004 (CNS) Wniosek DYREKTYWA RADY w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 93 i 94, uwzględniając wniosek Komisji 1, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 2, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 3, a także mając na uwadze, co następuje: (1) W czasach globalizacji coraz większego znaczenia nabiera kwestia wzajemnej pomocy państw członkowskich w dziedzinie opodatkowania. W związku ze znacznym wzrostem mobilności podatników i liczby transakcji transgranicznych oraz rosnącą internacjonalizacją w obszarze instrumentów finansowych, państwom członkowskim jest coraz trudniej prawidłowo określać wysokość należnych podatków. Te rosnące trudności mają wpływ na funkcjonowanie systemów podatkowych i prowadzą do podwójnego opodatkowania, które z kolei skłania do oszustw podatkowych i uchylania się od płacenia podatków, podczas gdy uprawnienia kontrolne pozostają na szczeblu krajowym. Zagraża to tym samym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. (2) Bez informacji otrzymywanych z innych państw członkowskich pojedyncze państwo członkowskie nie jest zatem w stanie zarządzać swoim wewnętrznym systemem podatkowym, zwłaszcza w odniesieniu do podatków bezpośrednich. Celem zlikwidowania negatywnych skutków tego zjawiska konieczne jest stworzenie nowego systemu współpracy administracyjnej między organami podatkowymi państw członkowskich. Potrzebne są instrumenty służące budowie zaufania między państwami członkowskimi poprzez ustanowienie takich samych zasad, obowiązków i praw dla wszystkich państw członkowskich. (3) Konieczne jest zatem zupełnie nowe podejście, polegające na ustanowieniu nowego aktu uprawniającego państwa członkowskie do skutecznej współpracy na szczeblu 1 2 3 Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. PL 10 PL
międzynarodowym, a tym samym umożliwiającego przezwyciężenie negatywnych skutków rosnącej globalizacji dla rynku wewnętrznego. Współpraca administracyjna jako taka nakłada się na przepisy krajowe, ale nie prowadzi do ich zastąpienia lub zbliżenia. (4) W tym kontekście środki określone w obowiązującej dyrektywie Rady 77/799/EWG z dnia 19 grudnia 1977 r. dotyczącej wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych nie są już właściwe. Istotne słabe punkty tej dyrektywy były przedmiotem sprawozdania przygotowanego w maju 2000 r. przez powołaną przez Radę grupę roboczą wysokiego szczebla ds. oszust podatkowych (dokument 8668/00), a w ostatnim czasie również komunikatów Komisji z roku 2004 (COM(2004) 611 wersja ostateczna) i 2006 (COM(2006) 254 wersja ostateczna). (5) Dyrektywa 77/799/EWG oraz jej późniejsze zmiany były przygotowywane w warunkach odmiennych od dzisiejszych wymogów rynku wewnętrznego. Dzisiaj dyrektywa 77/799/EWG nie spełnia już w praktyce obecnych wymogów w zakresie współpracy administracyjnej. (6) W związku z liczbą i zakresem wymaganych dostosowań zwykła zmiana obowiązującej dyrektywy nie wystarczyłaby do osiągnięcia celów. Dyrektywa 77/799/EWG musi zatem zostać uchylona i zastąpiona nowym aktem prawnym. Akt ten powinien mieć zastosowanie do podatków bezpośrednich i pośrednich, które do tej pory nie są objęte innymi przepisami wspólnotowymi. Do celów skutecznej współpracy administracyjnej za właściwy instrument uznaje się zatem nową dyrektywę. (7) Współpraca administracyjna państw członkowskich wymaga w szczególności bardziej jasnych i precyzyjnych przepisów. (8) Bezpośrednie kontakty między lokalnymi lub krajowymi urzędami odpowiedzialnymi za współpracę administracyjną powinny być częstsze, a komunikacja między centralnymi biurami łącznikowymi powinna stać się regułą. Brak bezpośrednich kontaktów prowadzi do nieskuteczności, niewystarczającego wykorzystania uzgodnień dotyczących współpracy administracyjnej oraz opóźnień w komunikacji. Należy zatem przewidzieć bardziej bezpośrednie kontakty między służbami administracyjnymi celem polepszenia i przyspieszenia współpracy. (9) Państwa członkowskie powinny na wniosek wymieniać informacje dotyczące określonych spraw; państwo członkowskie, do którego skierowano taki wniosek, powinno przeprowadzić niezbędne postępowanie celem uzyskania tych informacji; powinno ono również dotrzymać ustalonych terminów udzielenia odpowiedzi na wniosek. (10) Państwa członkowskie powinny automatycznie przekazywać wszelkie informacje, jeżeli państwo członkowskie ma powody sądzić, że w innym państwie członkowskim doszło do naruszenia lub mogło dojść do naruszenia przepisów podatkowych, jeżeli w innym państwie członkowskim istnieje ryzyko nieprawidłowego opodatkowania lub jeżeli w innym państwie członkowskim z jakiegokolwiek powodu wystąpiło lub może wystąpić uniknięcie bądź uchylenie się od zapłaty podatku, a w szczególności jeżeli ma miejsce fikcyjny transfer zysków między przedsiębiorstwami w różnych PL 11 PL
państwach członkowskich lub gdy tego rodzaje transakcje między przedsiębiorstwami w dwóch państwach członkowskich są dokonywane poprzez kraj trzeci w celu uzyskania korzyści podatkowych. (11) Należy również zintensyfikować i wspierać spontaniczną wymianę informacji między państwami członkowskimi. (12) Istotne jest, by urzędnicy administracji podatkowej jednego państwa członkowskiego mieli prawo przebywać na terytorium innego państwa członkowskiego i wykonywać uprawnienia dochodzeniowe przyznane urzędnikom współpracującego państwa członkowskiego. (13) Ponieważ sytuacja podatkowa jednej lub większej liczby osób podlegających obowiązkowi podatkowemu, zamieszkałych w różnych państwach członkowskich, jest często przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego zainteresowania, należy umożliwić przeprowadzanie równoczesnych kontroli tych osób przez dwa państwa członkowskie lub większą ich liczbę, za wzajemną zgodą i na zasadzie dobrowolności, jeżeli tylko kontrole takie wydają się być bardziej skuteczne niż kontrole przeprowadzane przez tylko jedno państwo członkowskie. (14) Uwzględniając obowiązujący w niektórych państwach członkowskich wymóg powiadomienia podatnika o środkach i decyzjach dotyczących jego obowiązku podatkowego oraz wiążące się z tym trudności dla organów podatkowych, między innymi w przypadkach, kiedy podatnik przeniósł się do innego państwa członkowskiego, byłoby wskazane, aby organy podatkowe mogły w takich przypadkach zwrócić się o pomoc do właściwych organów państwa członkowskiego, do którego przeniósł się ten podatnik. (15) Państwa członkowskie, które złożyły wniosek o informacje albo przekazały informacje automatycznie lub spontanicznie, powinny otrzymywać informacje zwrotne celem wspierania międzynarodowej współpracy administracyjnej. (16) Współpraca między państwami członkowskimi i Komisją jest niezbędna dla stałego badania procedur współpracy oraz wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk w omawianych dziedzinach. (17) Dla skuteczności współpracy administracyjnej istotne jest, by informacje i dokumenty otrzymane na mocy niniejszej dyrektywy mogły być również użyte do innych celów w państwie członkowskim, które je otrzymało, jeżeli jest to dopuszczalne na mocy przepisów tego państwa członkowskiego. Istotne jest również, by państwa członkowskie mogły przekazywać informacje do kraju trzeciego. (18) Państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek o udzielenie informacji, może odmówić ich przekazania, jeżeli nie może udostępniać takich informacji z powodów prawnych lub jeżeli prowadziłoby to do ujawnienia tajemnicy handlowej, przemysłowej lub zawodowej albo procesu produkcyjnego bądź jeżeli ujawnienie informacji naruszyłoby porządek publiczny. (19) Państwo członkowskie nie powinno jednak odmówić przekazania informacji dlatego, że nie ma w tym własnego interesu lub dlatego, że informacje dotyczące osoby zamieszkałej w innym państwie członkowskim znajdują się w posiadaniu banku, innej PL 12 PL
instytucji finansowej, pełnomocnika lub osoby działającej w charakterze agenta lub powiernika, lub też dlatego, że dotyczą one praw własnościowych osób. (20) Należy również wskazać, że jeżeli państwo członkowskie zapewnia krajowi trzeciemu szersze możliwości współpracy niż przewidziane w niniejszej dyrektywie, to nie powinno odmawiać tego rodzaju szerszej współpracy innym państwom członkowskim. (21) Wymiana informacji powinna następować przy pomocy jednolitych formularzy, formatów i kanałów komunikacji. (22) Należy dokonać oceny skuteczności współpracy administracyjnej, w szczególności na podstawie statystyk. (23) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 4. (24) Ponieważ cele planowanego działania, czyli skuteczna współpraca administracyjna państw członkowskich służąca przezwyciężeniu negatywnych skutków rosnącej globalizacji dla rynku wewnętrznego, nie mogą zostać osiągnięte w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą jednolitość i skuteczność działania mogą być w lepszy sposób osiągnięte na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. (25) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, 4 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23. PL 13 PL
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: ROZDZIAŁ I PRZEPISY OGÓLNE Artykuł 1 Przedmiot Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady i procedury, zgodnie z którymi organy administracyjne państw członkowskich współpracują ze sobą oraz z Komisją celem dokonania prawidłowego naliczenia podatków, o których mowa w art. 2, a także zasady i procedury dotyczące wymiany określonych informacji drogą elektroniczną. Artykuł 2 Zakres 1. Niniejsza dyrektywa stosuje się do wszystkich rodzajów podatków, niezależnie od sposobu ich pobierania, z wyjątkiem podatków pośrednich, które są już objęte przepisami wspólnotowymi dotyczącymi współpracy administracyjnej państw członkowskich. 2. Dyrektywa stosuje się również do obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne należnych państwu członkowskiemu lub jednostkom jego podziału terytorialnego lub instytucjom zabezpieczenia społecznego ustanowionym na mocy prawa publicznego. 3. Niniejsza dyrektywa stosuje się do podatków, o których mowa w ust. 1 i 2, pobieranych na terytorium, do którego stosuje się Traktat na mocy jego art. 299. Artykuł 3 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje: 1. właściwy organ oznacza każdy organ wyznaczony przez państwo członkowskie do stosowania niniejszej dyrektywy, bezpośrednio lub w drodze delegacji; 2. postępowanie administracyjne oznacza wszelkie kontrole i postępowania wyjaśniające oraz inne działania podejmowane przez państwa członkowskie w ramach wykonywania ich funkcji celem zapewnienia właściwego stosowania przepisów podatkowych; 3. wymiana informacji na wniosek oznacza wymianę informacji na podstawie wniosku kierowanego w konkretnym przypadku przez wnioskujące państwo członkowskie do współpracującego państwa członkowskiego; PL 14 PL
4. wymiana automatyczna oznacza systematyczne przekazywanie określonych z góry informacji, bez uprzedniego wniosku, innemu państwu członkowskiemu, w ustalonych z góry, regularnych odstępach czasu lub jeśli i z chwilą, gdy informacje takie stają się dostępne; 5. wymiana spontaniczna oznacza nieregularne przekazywanie informacji, w dowolnym momencie i bez uprzedniego wniosku, innemu państwu członkowskiemu; 6. osoba oznacza: a) osobę fizyczną; b) osobę prawną; lub c) jeżeli przewidują to obowiązujące przepisy prawne, stowarzyszenie osób uznane za mające zdolność do czynności prawnych, lecz nie posiadające prawnego statusu osoby prawnej; d) wszystkie porozumienia prawne, w tym partnerstwa i trusty, których dochody lub kapitał podlegają jakiemukolwiek z podatków objętych niniejszą dyrektywą; 7. udostępniać oznacza przyznać dostęp do odpowiedniej elektronicznej bazy danych oraz uzyskać dane drogą elektroniczną; 8. drogą elektroniczną oznacza przy użyciu sprzętu elektronicznego do przetwarzania (w tym kompresji cyfrowej) oraz przechowywania danych, z wykorzystaniem transmisji kablowej, radiowej, technologii optycznych lub innych środków elektromagnetycznych; 9. sieć CCN oznacza wspólną platformę opartą na wspólnej sieci łączności (CCN), opracowaną przez Wspólnotę na potrzeby wszystkich transmisji dokonywanych drogą elektroniczną między właściwymi organami w obszarze ceł i podatków. Artykuł 4 Organizacja 1. Najpóźniej po miesiącu od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy każde państwo członkowskie informuje Komisję o właściwym organie wyznaczonym do celów niniejszej dyrektywy. Komisja informuje wszystkie państwa członkowskie o właściwych organach poszczególnych państw członkowskich. 2. Każde państwo członkowskie wyznacza jedno biuro łącznikowe ds. opodatkowania, któremu powierza się główną odpowiedzialność za kontakty z innymi państwami członkowskimi w dziedzinie współpracy administracyjnej objętej niniejszą dyrektywą. Informuje ono o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie. PL 15 PL
3. Właściwy organ każdego państwa członkowskiego może wyznaczyć wydziały łącznikowe ds. opodatkowania. Wydziałem łącznikowym ds. opodatkowania może być każdy urząd posiadający szczególną właściwość terytorialną lub rzeczową, z wyjątkiem biura łącznikowego ds. opodatkowania. Jest on upoważniony do bezpośredniej wymiany informacji na podstawie niniejszej dyrektywy. Biuro łącznikowe ds. opodatkowania jest odpowiedzialne za aktualizowanie wykazu tych wydziałów i udostępnianie go biurom łącznikowym ds. opodatkowania w zainteresowanych państwach członkowskich oraz Komisji. 4. Właściwy organ każdego państwa członkowskiego może wyznaczyć upoważnionych urzędników, którzy mogą bezpośrednio uczestniczyć we współpracy administracyjnej na podstawie niniejszej dyrektywy, chyba że na mocy jej przepisów wymagane jest specjalne upoważnienie. Biuro łącznikowe ds. opodatkowania jest odpowiedzialne za aktualizowanie wykazu upoważnionych urzędników i udostępnianie go biurom łącznikowym ds. opodatkowania w zainteresowanych państwach członkowskich oraz Komisji. 5. Urzędników uczestniczących we współpracy administracyjnej na podstawie niniejszej dyrektywy uznaje się w każdym przypadku za upoważnionych w tym celu, zgodnie z warunkami ustalonymi przez właściwe organy. 6. Jeżeli wydział łącznikowy ds. opodatkowania lub upoważniony urzędnik przesyła lub otrzymuje wniosek o współpracę lub odpowiedź na taki wniosek, informuje biuro łącznikowe ds. opodatkowania w swoim państwie członkowskim zgodnie z procedurami określonymi przez to państwo członkowskie. 7. Jeżeli wydział łącznikowy ds. opodatkowania lub upoważniony urzędnik otrzymuje wniosek o współpracę wymagający działania poza obszarem jego właściwości terytorialnej lub rzeczowej, niezwłocznie przekazuje taki wniosek do biura łącznikowego ds. opodatkowania w swoim państwie członkowskim oraz informuje o tym organ wnioskujący. W takim przypadku okres ustanowiony w art. 8 rozpoczyna się z dniem następującym po dniu, w którym wniosek o współpracę został przekazany do biura łącznikowego ds. opodatkowania. ROZDZIAŁ II WYMIANA INFORMACJI SEKCJA I WYMIANA INFORMACJI NA WNIOSEK Artykuł 5 Procedura wymiany informacji na wniosek PL 16 PL
1. Na wniosek biura łącznikowego ds. opodatkowania, wydziału łącznikowego ds. opodatkowania lub upoważnionego urzędnika państwa członkowskiego (dalej organu wnioskującego ) biuro łącznikowe ds. opodatkowania, wydział łącznikowy ds. opodatkowania lub upoważniony urzędnik państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek o współpracę (dalej organ współpracujący ), przekazuje informacje, które mogą być istotne dla prawidłowego naliczenia podatków określonych w art. 2, w tym wszelkie informacje dotyczące konkretnego przypadku lub przypadków. 2. Organ współpracujący przekazuje organowi wnioskującemu wszelkie stosowne informacje znajdujące się w jego posiadaniu lub uzyskane przez niego w wyniku postępowania administracyjnego. Artykuł 6 Postępowania administracyjne 1. Organ współpracujący organizuje przeprowadzenie wszystkich postępowań administracyjnych niezbędnych do uzyskania informacji, o których mowa w art. 5. 2. Wniosek, o którym mowa w art. 5 ust. 1, może zawierać uzasadniony wniosek o przeprowadzenie szczególnego postępowania administracyjnego. Jeżeli organ współpracujący uważa, że postępowanie administracyjne nie jest konieczne, niezwłocznie informuje organ wnioskujący o przyczynach takiego stanowiska. 3. W celu uzyskania informacji, których dotyczy wniosek, lub przeprowadzenia postępowania administracyjnego, którego dotyczy wniosek, organ współpracujący postępuje według tych samych procedur, które stosowałby działając z własnej inicjatywy lub na wniosek innego organu w swoim państwie członkowskim. PL 17 PL
Artykuł 7 Terminy 1. Organ współpracujący udziela informacji, o których mowa w art. 5, najszybciej jak to możliwe, jednak najpóźniej w sześć miesięcy od daty otrzymania wniosku. Jeżeli jednak organ współpracujący posiada już te informacje, są one przekazywane w ciągu jednego miesiąca od tej daty. 2. W niektórych szczególnych kategoriach przypadków, w tym w przypadkach złożonych, organ wnioskujący i organ współpracujący mogą uzgodnić inne terminy niż przewidziane w ust. 1. 3. Organ współpracujący niezwłocznie, a najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku, potwierdza drogą elektroniczną organowi wnioskującemu otrzymanie wniosku. 4. Organ współpracujący informuje organ wnioskujący w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku o ewentualnych brakach we wniosku i ewentualnie wymaganych dodatkowych informacjach. 5. Jeżeli organ współpracujący nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na wniosek w terminie, informuje niezwłocznie, a najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od otrzymania wniosku, organ wnioskujący o powodach uniemożliwiających dotrzymanie terminu oraz o spodziewanym terminie udzielenia odpowiedzi. 6. Jeżeli organ współpracujący nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na wniosek o informacje lub odmawia udzielenia odpowiedzi, informuje niezwłocznie, a najpóźniej w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku, organ wnioskujący o przyczynach. SEKCJA II AUTOMATYCZNA WYMIANA INFORMACJI Artykuł 8 Zakres i warunki automatycznej wymiany informacji 1. Właściwy organ każdego państwa członkowskiego przekazuje w drodze automatycznej wymiany pozostałym państwom członkowskim informacje dotyczące określonych kategorii dochodu i kapitału. 2. W ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2, ustalenia dotyczące: a) uwzględnianych kategorii dochodu i kapitału; b) rodzaju wymienianych informacji; PL 18 PL
c) szczególnych warunków lub ograniczeń w ramach kategorii wymienionych w lit. a); d) częstotliwości wymiany; e) praktycznych uzgodnień dotyczących wymiany informacji. 3. Oprócz kategorii dochodu i kapitału, o których mowa w ust. 2, właściwy organ każdego państwa członkowskiego przekazuje w drodze automatycznej wymiany właściwemu organowi każdego zainteresowanego państwa członkowskiego informacje niezbędne dla prawidłowego naliczenia podatków określonych w art. 2, w następujących przypadkach: a) jeżeli opodatkowanie ma nastąpić w państwie członkowskim przeznaczenia informacji, a skuteczność systemu kontroli może zostać zwiększona dzięki informacjom przekazanym przez państwo członkowskie ich pochodzenia; b) jeżeli państwo członkowskie ma podstawy sądzić, że w innym państwie członkowskim doszło do naruszenia lub mogło dojść do naruszenia przepisów podatkowych; c) jeżeli w innym państwie członkowskim istnieje ryzyko nieprawidłowego opodatkowania; d) jeżeli w innym państwie członkowskim z jakiegokolwiek powodu wystąpiło lub może wystąpić uniknięcie bądź uchylenie się od zapłaty podatku, a w szczególności jeżeli ma miejsce fikcyjny transfer zysków między przedsiębiorstwami w różnych państwach członkowskich lub gdy tego rodzaje transakcje między przedsiębiorstwami w dwóch państwach członkowskich są dokonywane poprzez kraj trzeci w celu uzyskania korzyści podatkowych. 4. Jeżeli państwa członkowskie zawierają dwustronne lub wielostronne umowy celem prawidłowego naliczania podatków, o których mowa w art. 2, zapewniają one automatyczną wymianę informacji dotyczących określonych kategorii dochodu i kapitału. W tym celu określają one w tych umowach następujące elementy: a) uwzględniane kategorie dochodu i kapitału; b) rodzaj wymienianych informacji; c) szczególne warunki lub ograniczenia w ramach kategorii wymienionych w lit. a); d) częstotliwość wymiany; e) praktyczne ustalenia dotyczące wymiany informacji. Państwa członkowskie przekazują Komisji zawarte przez nie umowy. Komisja udostępnia te umowy wszystkim pozostałym państwom członkowskim. Komisja przyjmuje wzorcową umowę zgodnie z procedurą określoną w art. 24 ust. 2. SEKCJA III PL 19 PL
SPONTANICZNA WYMIANA INFORMACJI Artykuł 9 Zakres i warunki Właściwe organy państw członkowskich mogą przekazywać sobie w drodze spontanicznej wymiany wszelkie dostępne im informacje określone w art. 1, w szczególności jeżeli opodatkowanie ma nastąpić w państwie członkowskim przeznaczenia informacji, a skuteczność systemu kontroli może zostać zwiększona dzięki informacjom przekazanym przez państwo członkowskie ich pochodzenia. PL 20 PL
ROZDZIAŁ III INNE FORMY WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ SEKCJA I OBECNOŚĆ W URZĘDACH ADMINISTRACYJNYCH ORAZ UDZIAŁ W POSTĘPOWANIU ADMINISTRACYJNYM Artykuł 10 Zakres i warunki 1. W drodze porozumienia między organem wnioskującym i organem współpracującym oraz na warunkach ustalonych przez organ współpracujący, urzędnicy upoważnieni przez organ wnioskujący mogą w celu wymiany informacji, o której mowa w art. 1: a) przebywać w urzędach, w których wykonują swoje obowiązki organy administracyjne państwa członkowskiego, w którym organ współpracujący ma swoją siedzibę; b) być obecni podczas postępowania administracyjnego prowadzonego na terytorium współpracującego państwa członkowskiego. Jeżeli informacja, której dotyczy wniosek, zawarta jest w dokumentach, do których mają dostęp urzędnicy organu współpracującego, urzędnicy organu wnioskującego otrzymują kopie tych dokumentów. 2. Jeżeli urzędnicy organu wnioskującego są obecni podczas postępowania administracyjnego zgodnie z ust. 1, mogą oni wykonywać uprawnienia dochodzeniowe przysługujące urzędnikom organu współpracującego, pod warunkiem że wykonują te uprawnienia zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi obowiązującymi we współpracującym państwie członkowskim. Odmowa osoby, w stosunku do której prowadzone jest dochodzenie, zastosowania się do środków dochodzeniowych urzędników organu wnioskującego traktowana jest przez organ współpracujący jak odmowa w stosunku do jego własnych urzędników. 3. Urzędnicy upoważnieni przez wnioskujące państwo członkowskie, którzy przebywają w innym państwie członkowskim zgodnie z ust. 1, muszą zawsze być w stanie przedstawić pisemne upoważnienie potwierdzające ich tożsamość oraz pełnioną funkcję. PL 21 PL
SEKCJA II KONTROLE RÓWNOLEGŁE Artykuł 11 Kontrole równoległe 1. Jeżeli co najmniej dwa państwa członkowskie uzgadniają przeprowadzenie na swoich terytoriach równoległych kontroli jednej lub większej liczby osób będących przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego zainteresowania w celu wymiany uzyskanych w ten sposób informacji, stosuje się ust. 2, 3 i 4. 2. Właściwy organ w każdym państwie członkowskim niezależnie określa osoby, w odniesieniu do których zamierza zaproponować kontrolę równoległą. Informuje on właściwe organy w pozostałych zainteresowanych państwach członkowskich o przypadkach, w których proponuje kontrolę równoległą, podając uzasadnienie dokonanego wyboru. Określa on okres, w którym kontrole takie powinny zostać przeprowadzone. 3. Właściwy organ każdego zainteresowanego państwa członkowskiego podejmuje decyzję, czy chce wziąć udział w kontroli równoległej. Właściwy organ państwa członkowskiego potwierdza swoją zgodę lub przekazuje uzasadnioną odmowę organowi, który zaproponował kontrolę równoległą. 4. Każdy właściwy organ zainteresowanych państw członkowskich wyznacza przedstawiciela odpowiedzialnego za nadzór i koordynację działań kontrolnych. SEKCJA III POWIADOMIENIE O ŚRODKACH I DECYZJACH ADMINISTRACYJNYCH Artykuł 12 Wniosek o powiadomienie 1. Na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego właściwy organ innego państwa członkowskiego powiadamia adresata, zgodnie z przepisami dotyczącymi powiadomienia o podobnych środkach obowiązującymi we współpracującym państwie członkowskim, o wszystkich środkach i decyzjach podjętych przez organy administracyjne wnioskującego państwa członkowskiego i związanych ze stosowaniem na jego terytorium przepisów dotyczących podatków objętych niniejszą dyrektywą. 2. Wniosek o powiadomienie zawiera informacje o przedmiocie środka lub decyzji, których ma dotyczyć powiadomienie, nazwisko i adres adresata oraz wszelkie inne informacje, które mogą ułatwić identyfikację adresata. PL 22 PL
3. Organ współpracujący informuje niezwłocznie organ wnioskujący o działaniach podjętych na podstawie wniosku o powiadomienie, a w szczególności o dacie powiadomienia adresata o środku lub decyzji. PL 23 PL
SEKCJA IV INFORMACJE ZWROTNE Artykuł 13 Warunki 1. Właściwe organy państw członkowskich przekazują informacje zwrotne pozostałym państwom członkowskim najszybciej jak to możliwe, jednak najpóźniej w trzy miesiące od wykorzystania odpowiedzi na wniosek o informacje lub spontanicznej wymiany informacji. 2. Właściwe organy państw członkowskich przekazują raz w roku pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim informacje zwrotne dotyczące automatycznej wymiany informacji. Jeżeli informacje zwrotne dotyczą informacji udzielonych zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2, data przekazania informacji zwrotnych jest określana zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 23 ust. 2. Jeżeli informacje zwrotne dotyczą informacji udzielonych zgodnie z art. 8 ust. 3 i 4, data przekazania informacji zwrotnych jest uzgadniana przez zainteresowane państwa członkowskie. 3. Komisja określa praktyczne ustalenia zgodnie z procedurą określoną w art. 24 ust. 2. SEKCJA V WYMIANA DOŚWIADCZEŃ I NAJLEPSZYCH PRAKTYK Artykuł 14 Zakres i warunki 1. Państwa członkowskie monitorują wspólnie z Komisją współpracę administracyjną przewidzianą w niniejszej dyrektywie i wymieniają swoje doświadczenia w celu poprawy tej współpracy oraz, tam gdzie to stosowne, opracowania przepisów w odpowiednich dziedzinach. 2. Komisja może przyjąć wytyczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 23 ust. 3, szczególnie w odniesieniu do: a) profili krajów służących do wymiany informacji o obowiązujących w każdym państwie członkowskim krajowych przepisach w dziedzinie współpracy administracyjnej w zakresie opodatkowania; b) technik zarządzania ryzykiem; c) wszelkich innych działań uznanych za niezbędne dla wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk. PL 24 PL
ROZDZIAŁ IV WARUNKI WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ Artykuł 15 Ujawnianie informacji i dokumentów 1. Informacje i dokumenty otrzymane przez organ wnioskujący lub organ współpracujący na mocy niniejszej dyrektywy mogą być ujawniane innym organom w tym samym państwie członkowskim w zakresie, w jakim jest to dopuszczalne na mocy prawa krajowego tego państwa członkowskiego, nawet jeżeli informacje te mogłyby zostać wykorzystane do celów innych niż wymienione w art. 2. 2. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego uważa, że informacje otrzymane od właściwego organu innego państwa członkowskiego mogą być użyteczne dla właściwego organu trzeciego państwa członkowskiego, to może on przekazać te informacje temu ostatniemu, pod warunkiem że przekazanie informacji jest zgodne z zasadami i procedurami określonymi w niniejszej dyrektywie. 3. Informacje, sprawozdania, oświadczenia i wszelkie inne dokumenty lub ich uwierzytelnione kopie lub wyciągi z nich, uzyskane przez organ współpracujący i przekazane na mocy niniejszej dyrektywy organowi wnioskującemu, mogą być użyte jako dowody lub możliwe jest powołanie się na nie przez właściwe organy państwa członkowskiego organu wnioskującego na takiej samej podstawie, na jakiej mogą być używane podobne informacje, sprawozdania, oświadczenia i wszelkie inne dokumenty wydane przez inne organy tego państwa. Artykuł 16 Zobowiązania 1. Organ współpracujący w jednym państwie członkowskim udziela organowi wnioskującemu w innym państwie członkowskim informacji określonych w art. 5, pod warunkiem że: a) liczba oraz charakter wniosków o udzielenie informacji złożonych przez organ wnioskujący w określonym czasie nie nakłada nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych na organ współpracujący; b) organ wnioskujący wyczerpał zwyczajowe źródła informacji, których mógł użyć w danych okolicznościach do uzyskania informacji, których wniosek dotyczy, bez podejmowania ryzyka niepowodzenia w osiągnięciu pożądanego celu. 2. Niniejsza dyrektywa nie zobowiązuje państwa członkowskiego, które miałoby udzielić informacji, do przeprowadzenia postępowania lub udzielenia informacji, jeżeli prowadzenie takiego postępowania lub gromadzenie żądanych informacji przez PL 25 PL
to państwo członkowskie do swoich własnych celów byłoby sprzeczne z przepisami prawnymi tego państwa członkowskiego. 3. Właściwy organ współpracującego państwa członkowskiego może odmówić udzielenia informacji, jeżeli wnioskujące państwo członkowskie nie jest w stanie, z przyczyn prawnych, udzielić podobnych informacji. 4. Można odmówić udzielenia informacji, jeżeli prowadziłoby to do ujawnienia tajemnicy handlowej, przemysłowej lub zawodowej albo procesu produkcyjnego bądź jeżeli jej ujawnienie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym. 5. Organ współpracujący informuje organ wnioskujący o przyczynach odrzucenia wniosku o udzielenie informacji. 6. Oryginały dokumentów udostępnia się wyłącznie wtedy, gdy nie jest to sprzeczne z przepisami obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę organ współpracujący. Artykuł 17 Ograniczenia 1. Jeżeli państwo członkowskie składa wniosek o udzielenie informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą, inne państwo członkowskie stosuje dostępne mu środki gromadzenia informacji celem uzyskania żądanych informacji, nawet jeżeli informacje te mogą nie być mu potrzebne do własnych celów podatkowych. Obowiązek ten nie narusza przepisów art. 16 ust. 2-4, na które nie można się jednak w żadnym wypadku powoływać celem umożliwienia państwu członkowskiemu odmowy udzielenia informacji wyłącznie z uwagi na brak interesu krajowego w tego rodzaju informacjach. 2. Artykułu 16 ust. 2 i 4 nie można w żadnym wypadku interpretować jako umożliwiającego organowi współpracującemu państwa członkowskiego odmowę udzielenia informacji dotyczących osoby zamieszkałej do celów podatkowych w państwie członkowskim organu wnioskującego z tego tylko względu, że informacje te znajdują się w posiadaniu banku, innej instytucji finansowej, pełnomocnika lub osoby działającej w charakterze agenta lub powiernika lub też dlatego, że dotyczą one praw własnościowych osób. Artykuł 18 Szersza współpraca Jeżeli państwo członkowskie zapewnia krajowi trzeciemu szerszą współpracę niż przewidziana w niniejszej dyrektywie, to nie może odmówić tego rodzaju szerszej współpracy innemu państwu członkowskiemu. Artykuł 19 Standardowe formularze i elektroniczne formaty PL 26 PL