Lekcja 2 na 14 lipca 2018

1. Dzieje 2,1-3 Wczesny deszcz 2. Dzieje 2,4-13 Dar języków 3. Dzieje 2,14-32 Pierwsze kazanie 4. Dzieje 2,33-36 Wywyższenie Jezusa 5. Dzieje 2,37-41 Pierwsze owoce Drugi rozdział Dziejów Apostolskich stanowi inaugurację Kościoła Chrześcijańskiego. 3,000 osób nawróciło się jednego dnia. Dzięki mocy Ducha Świętego Kościół wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać (Objawienie 6,2).

Dzieje Ap. 2,1-3 I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich (Dzieje Ap. 2,2-3) Uczniowie byli zjednoczeni w pokucie, uwielbieniu i modlitwie. Byli gotowi otrzymać obietnicę Ducha Świętego, znaną także jako wczesny deszcz (Joel 2,23). Wydarzyło się to wraz z niezwykłymi zjawiskami. Duch Święty zawsze działał, ale do tej pory nie został wylany w pełni. To była odpowiedź na pierwsze wstawiennictwo Jezusa przed Ojcem (Jan 14,16). To wydarzenia miało miejsce w dawnych czasach, ale wydarzy się znów, przed powtórnym przyjściem, z większą mocą ( późny deszcz ).

Dzieje Ap. 2,4-13 Duch Święty rozdziela różne dary (1 Koryntian 12,4-11). Te dary uzdolniają Kościół do efektywniejszego głoszenia Ewangelii. Ludzie zgromadzeni w Jerozolimie byli w stanie zrozumieć Dobrą Nowinę, którą głosili uczniowie, ponieważ słyszeli ją w swoim ojczystym języku. Ten dar został udzielony ponownie w domu Korneliusza (Dz. Ap. 10,46; 11,15-17). Jest jeszcze inny dar języków, którego nikt nie rozumie i który wymaga tłumaczenia (1 Koryntian 14,2, 5, 13) Jednak niektórzy próbowali drwić z tego daru (Dzieje Ap. 2,13) i wzgardzić pracą uczniów.

Żydzi byli rozproszeni wśród niemal wszystkich narodów i mówili rozmaitymi językami. Przybyli do Jeruzalem z odległych stron, zamieszkali tutaj czasowo, by wziąć udział w uroczystościach i w obrzędach religijnych, jakie się wtedy odbywały. Zgromadzeni byli przedstawicielami wszystkich znanych języków. Ta rozmaitość języków stanowiła bardzo wielką przeszkodę, w pracy sług Chrystusowych. Fakt, iż Bóg uzupełnił braki apostołów w tak cudowny sposób, był dla ludu najbardziej przekonywującym dowodem, że świadectwo świadków Jezusa było prawdziwe. Duch Święty uczynił dla nich to, czego sami nie dokonaliby przez całe życie; teraz mogli rozpowszechniać prawdę ewangelii wszędzie, władając doskonałe językami ludzi, wśród których pracowali. Ten cudowny dar był największym dowodem, jaki mogli dać światu, że otrzymane zlecenie nosi na sobie pieczęć niebios. E.G.W. (Historia Zbawienia, rozdz. 31, str. 181)

Dz. Ap. 2,14-32 Przeciwstawiając się kpinom, Piotr rozpoczął swoje kazanie od użycia Słowa Bożego, aby wyjaśnić, o co chodzi. Zacytował Joela 2,28-32, aby wytłumaczyć, że Duch Święty zostanie wylany w ostatnich dniach, tak jak to miało miejsce wtedy. Następnie wyjaśnił posługę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa za pomocą cytatów z Pisma Świętego (Psalm 16). To kazanie jest przykładem, jak doprowadzić ludzi do Prawdy. Musimy przedstawić im Jezusa opierając się na Biblii.

Dz. Ap. 2,33-36 Niechże tedy wie z pewnością cały dom Izraela, że i Panem i Chrystusem uczynił go Bóg, tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście (Dz. Ap. 2,36) W trzeciej części kazania Piotr wyjaśnił wywyższenie Jezusa w niebie, cytując ponownie Pismo Święte: Psalm 110,1. Ojciec ratyfikował ofiarę na krzyżu, stawiając Jezusa po swojej prawicy. Duch Święty został wylany z powodu Jego wywyższenia. W ten sposób Piotr wyjaśnił, że ofiara Jezusa na krzyżu jest jedynym środkiem do zbawienia.

Dz. Ap. 2,37-41 Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni i pozyskanych zostało owego dnia około trzech tysięcy dusz (Dz. Ap. 2,41) Pierwszymi owocami działania Ducha Świętego w Kościele było 3 000 nowych chrześcijan. Zostali przekonani o grzechu przez Ducha Świętego, więc zapytali, jak mogą być zbawieni. Piotr wprowadził dwa podstawowe wymagania: Pokuta. Zdecydowane pragnienie odejścia od grzechu. To odpowiedź na wezwanie Ducha Świętego. Chrzest. Publiczny przejaw zmiany, która dokonała się w sercu. Oprócz przebaczenia naszych grzechów, otrzymujemy również dar Ducha Świętego. W ten sposób jesteśmy gotowi wypełnić misję, do której spełnienia został powołany Kościół.

Gdy Duch Boży bierze w posiadanie serce, życie człowieka zostaje odmienione. Odrzucane są grzeszne myśli, a złe czyny zaniechane; miłość, pokora i pokój pojawiają się w miejsce gniewu, zawiści i walki. Radość napełnia miejsce smutku, a twarz promieniuje światłem niebios. Nikt nie widzi ręki, która dźwiga ciężar, ani nie widzi światła płynącego z wysokiego nieba. Błogosławieństwo przychodzi wówczas, gdy dzięki wierze dusza poddaje się Bogu. Wówczas moc, której żadne ludzkie oko nie jest w stanie dojrzeć, stwarza nową istotę na obraz i podobieństwo Boga. E.G.W. (Życie Jezusa, rozdz. 17, str. 121-122)