SPIS TREŚCI OPIS TECHNICZNY

Transkrypt

1

2 SPIS TREŚCI OPIS TECHNICZNY I. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA BUDYNKU... 3 I.1. PRZEDMIOT OPRACOWANIA... 3 I.2. PODSTAWA OPRACOWANIA... 3 II. OPIS DOCIEPLENIA ŚCIAN... 4 II.1. CHARAKTERYSTYKA PRAC... 4 II.1.1. Ocieplenie ścian... 4 II.1.2. Roboty towarzyszące... 4 II.2. CHARAKTERYSTYKA SYSTEMU... 6 II.3. WYMAGANIA TECHNICZNE... 6 II.3.1. Styropian... 6 II.3.2. Tkanina z włókna szklanego... 7 II.3.3. Łączniki mechaniczne... 7 II.4. TECHNOLOGIA WYKONANIA DOCIEPLENIA ŚCIAN ZEWNĘTRZNYCH... 7 II.4.1. Prace przygotowawcze i przygotowanie podłoża... 7 II.4.2. Przyklejenie i zamocowanie płyt styropianowych do podłoża... 7 II.4.3. Wykonanie warstwy zbrojonej siatką z włókna szklanego... 9 II.4.4. Połączenia systemu dociepleniowego z pozostałymi elementami budynku II.4.5. Wykonanie zewnętrznej wyprawy tynkarskiej III. OBLICZENIA WSPÓŁCZYNNIKA PRZENIKANIA CIEPŁA Strona 2

3 OPIS TECHNICZNY DO PROJEKTU DOCIEPLENIA I KOLORYSTYKI BUDYNKU MIESZKALNEGO WIELORODZINNEGO W PŁOCKU PRZY UL. DOBRZYŃSKIEJ 19. I. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA BUDYNKU I.1. Przedmiot opracowania Przedmiotem opracowania jest projekt docieplenia i kolorystyki budynku mieszkalnego wielorodzinnego w Płocku przy ul. Dobrzyńskiej 19 dz. nr 17/1. Jest to budynek pięciokondygnacyjny, podpiwniczony, czteroklatkowy. Konstrukcja wielkoblokowa z cegły żerańskiej uprzemysłowiona, ściany osłonowe murowane z bloczków gazobetonowych gr 36. Ściany szczytowe budynku ocieplone są supremą. Powierzchnia zabudowy 564,3m 2 Powierzchnia użytkowa 2907,8m 2 Kubatura 9934,7m 3 Wysokość od poziomu terenu 15,6 m Budynek wyposażony w przyłącze kanalizacji sanitarnej i deszczowej, wodę, energię elektryczną, ciepło z sieci miejskiej. Projektowane prace nie spowodują zmian w przyłączach mediów. I.2. Podstawa opracowania - umowa ze Wspólnotą Mieszkaniową Budynku przy ul. Dobrzyńskiej 19 - ustalenia programowo-techniczne dokonane z Inwestorem - dokumentacja archiwalna budynku - Ekspertyza Techniczna w zakresie rys i pęknięć ścian kolankowych i elementów ścian budynku mieszkalnego przy ul. Dobrzyńskiej 19 w Płocku wraz z określeniem sposobu napraw istniejących uszkodzeń. - wizja lokalna i inwentaryzacja. Strona 3

4 II. OPIS DOCIEPLENIA ŚCIAN II.1. Charakterystyka prac II.1.1. Ocieplenie ścian Ocieplenie ścian projektuje się w celu wykonania termomodernizacji budynku na podstawie obliczeń wykonanych w programie Konstruktor 2,5 PAROC. Ocieplenie poszczególnych elementów budynku: - ściany piwnic projektuje się ocieplenie ścian na głębokości 1 m poniżej poziomu terenu styropianem ekstradurowym gr. 8 cm wykończenie tynk akrylowy cienkowarstwowy (podwójna siatka z włókna szklanego). - ściany podłużne i szczytowe projektuje się ocieplenie ścian styropianem samogasnącym FS15 gr. 12cm w metodzie bezspoinowej wykończenie tynk akrylowy cienkowarstwowy (podwójna siatka z włókna szklanego do wysokości 2 m od poziomu terenu). II.1.2. Roboty towarzyszące Zabezpieczenie pękniętych ścian kolankowych (w oparciu o Ekspertyzę Techniczną): - zabezpieczenie uszkodzonych ścian kolankowych należy wykonać przy klatce 2 i 3 (środkowe). W przypadku pozostałych ścian potrzebę wykonania zabezpieczenia zabezpieczeń ustalić po usunięciu tynku w okolicy poziomego pęknięcia i odkrycia podłoża. W przypadku spękanych i wykruszonych krawędzi bloczków gazobetonowych z przemieszczeniem górnej części ściany przy pęknięciu, ściany te należy również zabezpieczyć. - zabezpieczenie ścian kolankowych stanowią kotwy stalowe mocowane w płytach stropowych. - po odkryciu części pokrycia dachowego, usunięciu betonu pumeksowego i odsłonięciu górnej powierzchni płyt (możliwie bez uszkodzenia paroizolacji) zlokalizować krawędź płyty stropowej (bezpośrednio przy gzymsie) i miejsca żeber, między kanałami np. nawiercając otwory 6 mm. Kotwy należy mocować do 1 płyty stropowej na jej krawędzi od strony okapu i żebrach między kanałami za pomocą kotew HILTI HSA 16x140 mm. W przypadku trudności w lokalizacji żeber lub uszkodzeniu krawędzi otworu przy nawiercaniu, kotwie mocować do stropu za pomocą nagwintowanych trzpieni o śr. 16 mm i dł. 25 cm z nakrętkami i podkładkami, zabetonowanych betonem B20 w kanałach płyt żelbetowych. Trzpienie wykonać ze stali St3S. - po ustaleniu miejsc otworów kotwy HILTI lub na śruby kotwiące, nawiercić w ścianie kolankowej otwory śr. 22 mm w poziomie górnej powierzchni płyt kanałowych, - zamocować ściąg, od zewnątrz zabezpieczając ścianę ceownikiem 80 który należy dociągnąć do ściany za pomocą nakrętki M20 z podkładką zgrubną. - w razie uszkodzenia naprawić paroizolację (papa asfaltowa na lepiku), uzupełnić ubytki betonu pumeksowego styropianem FS 20 gr. 18 cm i od wierchu wykonać szlichtę cementową. - na uszkodzonych fragmentach wykonać nowe pokrycie z papy termozgrzewalnej (patrz rys. A07). Strona 4

5 Naprawa rys i pęknięć w ścianach zewnętrznych klatek schodowych (w oparciu o Ekspertyzę Techniczną): - zdemontować rynny i obróbki blacharskie, - usunąć odspojone i luźno przylegające uszkodzone fragmenty tynku, - usunąć stare powłoki malarskie przy użyciu myjki ciśnieniowej, - usunięcie tynków wzdłuż istniejących zarysowań i pęknięć na szerokości ok. 20cm, po obu stronach szczeliny, - w wykutych bruzdach ułożyć siatkę Rabitza mocując ją do podłoża kołkami stalowymi, - uzupełnić ubytki tynku zaprawą cementowo-wapienną 2 warstwową, Naprawa gzymsów okapowych (w oparciu o Ekspertyzę Techniczną): - zdemontować rynny i obróbki blacharskie, - usunąć stare powłoki malarskie przy użyciu myjki ciśnieniowej, Naprawa rys i pęknięć w ścianach klatek schodowych 4 piętra od strony wewnętrznej (w oparciu o Ekspertyzę Techniczną): - mechaniczne usunięcie odspojonego i luźno przylegającego tynku i odsunięcie podłoża wzdłuż istniejących styków płyt ściennych na szerokości ok. 20cm, - oczyszczenie podłoża z kurzu i resztek tynku, - wypełnienie istniejących szczelin dylatacyjnych o większej rozwartości (powyżej 2-3mm) elastycznym materiałem uszczelniającym np. na bazie silikonu, - oczyścić podłoże i zwilżyć je wodą, - w wykutych bruzdach tynku zamocować siatkę Rabitza kołkami stalowymi, - wykonać typowy tynk cementowo-wapienny trzywarstwowy z obrzutką cementową na siatce stalowej, - naprawione powierzchnie pomalować zagruntować i pomalować dwukrotnie farbą emulsyjną, Naprawa tynków zewnętrznych (w oparciu o Ekspertyzę Techniczną): - usunąć odspojone i luźno przylegające uszkodzone fragmenty tynku, - oczyścić i zwilżyć wodą odsłonięte miejsca, - zamocować siatkę Rabitza kołkami stalowymi, - wykonać typowy tynk cementowo-wapienny dwuwarstwowy z obrzutką cementową na siatce stalowej, Obróbki blacharskie: - demontaż istniejących obróbek blacharskich pasów pod i nadrynnowych, obróbek attyk, parapetów zewnętrznych. - montaż elementów jw. z blachy ocynkowanej gr. 0,75 mm. Parapety podokienne powinny wystawać minimum 40 mm poza lico ściany i skutecznie zabezpieczać ją przed zaciekami wody deszczowej oraz powinny być szersze od okna po 5 cm z każdej strony. Orynnowanie: - demontaż i montaż rynien i rur spustowych z blachy ocynkowanej. - demontaż rur spustowych i czyszczaków żeliwnych. - montaż czyszczaków PCV oraz uzupełnienie brakujących odcinków rur spustowych z blachy ocynkowanej gr. 0,55 mm. - malowanie rur spustowych farbą Damax w kolorze Prace przygotowawcze: - demontaż i utylizacja supremy z fragmentów elewacji. UWAGA! Układ konstrukcyjny kl. schodowej nie pozwala na poszerzenie drzwi wejściowych do wym. 1,2 w świetle ościeżnic (pozostają drzwi istniejące). Strona 5

6 II.2. Charakterystyka systemu Projektuje się ocieplenie ścian metodą lekko-mokrą. Ocieplenie należy wykonać systemem Atlas Stopter lub alternatywnie BOLIX. Metoda lekka-mokra polega na zamocowaniu zaprawą klejową i kołkami płyt styropianowych, szpachlowaniu ich [powierzchni zaprawą zbrojoną siatką z włókna szklanego i pokrycia całości cienkowarstwowym tynkiem akrylowym. W skład systemu Atlas Stopter K-20 wchodzą następujące materiały: - zaprawa klejowa Atlas Stopter K-20 do przyklejania styropianu; - płyty ze styropianu FS15 w metodzie BSO; - łączniki mechaniczne typu KDS; - zaprawa klejowa Atlas Stopter K-20 do wykonania warstwy zbrojonej siatką z włókna szklanego; - siatka z włókna szklanego (o gramaturze min. 145 g/m2); - preparat gruntujący Uni-Grunt do przygotowania podłoża pod tynki - cienkowarstwowe tynki akrylowe: Atlas Cermit; - dodatkowe akcesoria systemowe - listwy startowe, narożniki ochronne, taśmy uszczelniające oraz inne materiały do wykończenia miejsc szczególnych elewacji. W skład systemu BOLIX KA wchodzą następujące materiały: - klej BOLIX Z lub BOLIX U do przyklejania styropianu; - płyty ze styropianu FS15 w metodzie BSO; - łączniki mechaniczne; - uniwersalny klej BOLIX U do wykonania warstwy zbrojonej siatką z włókna szklanego; - siatka z włókna szklanego (o gramaturze min. 145 g/m2); - preparat gruntujący BOLIX OP do przygotowania podłoża pod tynki (dopuszcza się zastosowanie preparatu gruntującego BOLIX O zgodnie z Kartą Techniczną produktu) - cienkowarstwowe tynki akrylowe: BOLIX KA; - dodatkowe akcesoria systemowe - listwy startowe, narożniki ochronne, taśmy uszczelniające oraz inne materiały do wykończenia miejsc szczególnych elewacji. II.3. Wymagania techniczne II.3.1. Styropian W systemach docieplania ścian zewnętrznych należy stosować płyty styropianowe spełniające następujące wymagania: - płyty ze styropianu samogasnącego (zgodnie z aprobatą techniczną), o gęstości od 15 do 20 kg/m 3 według PN-B-20130: 1999, o zwartej strukturze, o wymiarach powierzchniowych nie większych niż 600x1200 mm (dopuszczalne odchyłki +/- 2 mm), - o grubości nie większej niż 200 mm, - o powierzchniach szorstkich, - o krawędziach prostych, ostrych, bez wyszczerbień, - sezonowane przez okres zapewniający możliwość zastosowania do systemów dociepleń (określony przez producenta styropianu). Strona 6

7 II.3.2. Tkanina z włókna szklanego Należy stosować tkaninę z włókna szklanego wg PN-92/P Tkanina powinna być impregnowana alkalioodpornym tworzywem i posiadać aprobatę techniczną dopuszczającą do stosowania w budownictwie. II.3.3. Łączniki mechaniczne Łączniki do mechanicznego mocowania płyt styropianowych do ściany zewnętrznej budynku muszą spełniać wymagania świadectw ITB. Ilość łączników 4 szt./m 2, oraz 8 szt./m 2 w strefie przykrawędziowej. II.4. Technologia wykonania docieplenia ścian zewnętrznych II.4.1. Prace przygotowawcze i przygotowanie podłoża Sprawdzenie i przygotowanie powierzchni ścian. Przed przystąpieniem do docieplenia ściany należy dokładnie sprawdzić jej powierzchnię i dokładność oceny stanu technicznego podłoża. Podłoże powinno być nałożone, suche, równe, oczyszczone z powłok antyadhezyjnych (jak np: brud, kurz, pył, tłuste zabrudzenia i bitumy) oraz wolne od agresji biologicznej i chemicznej. Warstwy podłoża o słabej przyczepności (np: słabe tynki, odspojone powłoki malarskie, niezwiązane cząstki muru) należy usunąć. Nierówności i ubytki podłoża (rzędu 5-15 mm) należy dzień wcześniej wyrównać ZAPRAWĄ WYRÓWNUJĄCĄ ATLAS lub ZAPRAWĄ TYNKARSKĄ ATLAS (zaprawą wyrównawczo-murarską BOLIX W) Podłoże chłonne zagruntować preparatem ATLAS UNI-GRUNT (BOLIX T). Przed przystąpieniem do przyklejania płyt na słabych podłożach, należy wykonać próbę przyczepności. Próba ta polega na przyklejeniu w różnych miejscach elewacji kilku (8-10) próbek styropianu (o wym. 10x10 cm) i ręcznego ich odrywania po 3 dniach. Nośność podłoża jest wystarczająca wtedy, gdy rozerwanie następuje w warstwie styropianu. W przypadku oderwania całej próbki z klejem i warstwą podłoża, konieczne jest oczyszczenie elewacji ze słabo związanej warstwy. Następnie należy podłoże zagruntować preparatem głęboko penetrującym BOLIX N i po jego wyschnięciu wykonać ponowną próbę przyczepności. Przed przystąpieniem do przyklejania płyt styropianowych należy dokonać oceny geometrii podłoża tj. równości powierzchni i odchylenia od pionu. W przypadku występowania niewielkich (do 3 cm) nierówności i krzywizn powierzchni, należy przeprowadzić wcześniejsze wyrównanie nierówności za pomocą zaprawy wyrównawczo-murarskiej BOLIX W. Przy czym jednorazowo można nakładać zaprawę BOLIX W warstwą o grubości nie większej niż 15 mm. Większe nierówności (ponad 3 cm) można zlikwidować jedynie poprzez przyklejenie wyrównującej warstwy z płyt styropianowych. W uzasadnionych przypadkach, w celu oczyszczenia podłoża z kurzu, brudu oraz słabo trzymających się powłok, zaleca się zmycie podłoża rozproszonym strumieniem wody. Przy czym należy pamiętać o konieczności całkowitego wyschnięcia podłoża przed rozpoczęciem przyklejania płyt styropianowych. Powłoki słabo związane z podłożem (np. odparzone tynki) i słabe warstwy podłoża trzeba usunąć. II.4.2. Przyklejenie i zamocowanie płyt styropianowych do podłoża Po sprawdzeniu i przygotowaniu ścian oraz zdjęciu obróbek blacharskich i rur spustowych (przy zewnętrznym odprowadzeniu wód opadowych) można przystąpić do przy- Strona 7

8 klejania płyt styropianowych. Należy przed tym wykonać tymczasowe odprowadzenie wód opadowych z dachu budynku. Sprawdzanie skuteczności mocowania mechanicznego. Przed realizacją mocowania mechanicznego docieplenia do podłoża, należy sprawdzić na 4-6 próbkach siłę wyrywającą łączniki z podłoża (wg zasad określonych w świadectwach i aprobatach technicznych ITB). Sposób przygotowania zapraw klejących Atlas Stopter K-20. Zaprawę przygotowuje się przez wsypanie całej zawartości worka do naczynia z odmierzoną ilością wody (w proporcji 5,00 5,50 l na 25 kg suchej mieszanki) i wymieszanie, aż do uzyskania jednolitej konsystencji. Czynność tę najlepiej wykonać mechanicznie, za pomocą wiertarki z mieszadłem. Zaprawa nadaje się do użycia po upływie 5 minut i po ponownym wymieszaniu. Przygotowaną zaprawę należy wykorzystać w ciągu ok. 4 godzin. Przygotowanie zapraw powinno odbywać się w temperaturze od +5 C do +25 C, według szczegółowych informacji zawartych na opakowaniu produktu. Sposób przygotowania zapraw klejących BOLIX. Suchą zawartość opakowania należy wsypać do pojemnika z wcześniej odmierzoną ilością wody i dokładnie wymieszać, aż do osiągnięcia jednorodnej konsystencji. Ilość wody potrzebnej do zarobienia zaprawy jest podana na opakowaniu. Proces mieszania należy przeprowadzić przy użyciu mieszarki (wiertarki wolnoobrotowej z właściwym mieszadłem koszykowym). Aby uzyskać odpowiednią konsystencję zaprawy należy bardzo starannie przestrzegać dozowania określonej ilości wody do przygotowania każdego opakowania zaprawy. Do przygotowania zaprawy klejącej można stosować jedynie wodę pitną. Przygotowanie zapraw powinno odbywać się w temperaturze od +5 C do +25 C, według szczegółowych informacji zawartych na opakowaniu produktu. Sposób przyklejania płyt styropianowych do powierzchni. Przygotowaną zaprawę klejącą należy układać na płycie styropianowej metodą "pasmowo-punktową" czyli na obrzeżach pasami o szerokości 3-6 cm, a na pozostałej powierzchni "plackami" o średnicy około 8-10 cm. Pasma nakładamy na obwodzie płyty w odległości około 3 cm od krawędzi tak, aby po przyklejeniu zaprawa nie wyciskała się poza krawędzie płyty. Gdy płyta ma wymiar 50 x 100 cm to na środkowej jej części należy nałożyć 8-10 "placków" zaprawy. Prawidłowo nałożona zaprawa klejąca powinna pokrywać min. 40% powierzchni płyty, a grubość warstwy kleju nie powinna przekraczać 10 mm. Po nałożeniu zaprawy klejącej, płytę należy niezwłocznie przyłożyć do ściany w przewidzianym dla niej miejscu i docisnąć przez uderzenie pacą, aż do uzyskania równej płaszczyzny z sąsiednimi płytami. Jeżeli zaprawa klejąca wyciśnie się poza obrys płyty, to trzeba ją usunąć. Niedopuszczalne jest zarówno dociskanie przyklejonych płyt po raz drugi, jak również korekta płyt po upływie kilkunastu minut. W przypadku niewłaściwego przyklejenia płyty, należy ją oderwać, zebrać masę klejącą ze ściany, po czym nałożyć ją ponownie na płytę i powtórzyć operację klejenia płyty. Płyty styropianowe należy przyklejać w układzie poziomym dłuższych krawędzi, z zachowaniem mijankowego układu spoin pionowych. Na ścianach z prefabrykatów, płyty termoizolacji należy tak rozplanować, aby ich styki nie pokrywały się ze złączami płyt prefabrykowanych. Strona 8

9 Niedopuszczalne jest wypełnianie szczelin w płytach styropianowych zaprawą klejącą, ponieważ w miejscach tych powstają mostki termiczne, wywołane dużą przewodnością cieplną zaprawy. W miejscach tych wilgoć przenika intensywniej, przyspieszając korozję warstwy elewacyjnej i powodując wystąpienie smug i wykwitów na powierzchni elewacji. W przypadku jednak wystąpienia szczelin (większych niż 2 mm), zaleca się wypełnienie ich styropianem na całej grubości warstwy termoizolacyjnej. Mocowanie mechaniczne płyt termoizolacyjnych do podłoża. Płyty termoizolacyjne należy mocować do podłoża przy użyciu łączników mechanicznych. Do mocowania płyt styropianowych do podłoża zastosować łączniki z trzpieniem plastikowym. Przy czym, montaż łączników należy rozpocząć dopiero po dostatecznym stwardnieniu i związaniu zaprawy klejącej. Proces twardnienia zaprawy zależy od temp. i wilgotności powietrza. Z tego względu przy wysychaniu kleju w warunkach optymalnych montaż łączników można rozpocząć dopiero po 2 dniach od przyklejenia płyt styropianowych. Przy mocowaniu łączników należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłowe osadzenie trzpienia w podłożu oraz jednakową płaszczyznę talerzyka z licem warstwy termoizolacji. Wyrównanie powierzchni przyklejonych płyt styropianowych. Zewnętrzna powierzchnia przyklejonych płyt styropianowych musi być równa i ciągła. Po związaniu zaprawy klejącej i po zamocowaniu mechanicznym płyt styropianowych do podłoża należy całą zewnętrzną powierzchnię płyt, przeszlifować gruboziarnistym papierem ściernym. Równe podłoże jest podstawowym warunkiem uzyskania trwałej i estetycznej elewacji. Przeszlifowanie lica styropianu powoduje usunięcie jego gładkiej zewnętrznej warstwy, znacznie zwiększając przyczepność zaprawy klejącej do jego powierzchni. Po operacjach szlifowania każdorazowo należy usunąć pozostały pył. Niedopuszczalne jest pozostawienie uskoków sąsiednich płyt w warstwie termoizolacyjnej, ponieważ stwarza to ryzyko uszkodzenia warstwy zbrojonej w miejscu występowania skokowych zmian jej grubości. Nie należy pozostawiać warstwy termoizolacji bez osłony przez dłuższy okres czasu, gdyż może to doprowadzić do zniszczenia powierzchni styropianu przez promieniowanie UV, a w konsekwencji, do osłabienia przyczepności warstwy zbrojonej. Jeżeli wystąpi utlenienie powierzchni styropianu wówczas należy przeszlifować ją gruboziarnistym papierem ściernym. Do ocieplenia ościeży okiennych należy stosować styropian o gr. 2 cm. Styropian należy przyklejać na całej powierzchni ościeży górnej poziomej i pionowych po uprzednim usunięciu olkitu ze styków stolarki z ościeżnicami oraz po dokładnym oczyszczeniu i wyreperowaniu ościeży. Następnie należy nakleić na styropianie odcinki tkaniny zbrojącej i wywinąć ją na powierzchnię ściany. Na styku ocieplenia z ościeżnicą należy nałożyć kit silikonowy. Styki podokienników z ościeżnicą należy uszczelnić kitem silikonowym, przez położenie go na ościeżnicy i dociśnięcie podokiennika w czasie jego przybijania. Krawędzie pionowe i poziomą górną zabezpieczyć kątownikiem metalowym. II.4.3. Wykonanie warstwy zbrojonej siatką z włókna szklanego Strona 9

10 Zbrojona warstwa zaprawy klejącej ma za zadanie chronić izolację termiczną przed uszkodzeniami mechanicznymi, przenosić obciążenia wiatru oraz kompensować naprężenia termiczne. Jest ona także podłożem pod tynki zewnętrzne i chroni wewnętrzne warstwy systemu przed czynnikami atmosferycznymi. Wykonywanie warstwy zbrojonej należy rozpocząć po okresie gwarantującym właściwe związanie termoizolacji z podłożem (nie wcześniej niż po 3 dniach od chwili przyklejenia płyt styropianowych). Prace związane z wykonaniem warstwy zbrojonej powinny być wykonywane przy stabilnej wilgotności powietrza w temperaturze otoczenia od +5 C do + 25 C na powierzchniach nie narażonych na bezpośrednią operację słońca i wiatru. Nie należy wykonywać warstwy zbrojonej podczas opadów atmosferycznych i bezpośrednio po nich. Nowo wykonaną warstwę należy chronić przed opadami atmosferycznymi i działaniem temperatury poniżej +5 C do czasu związania. Niska temperatura, podwyższona wilgotność, brak odpowiedniej cyrkulacji powietrza wydłużają czas wysychania zaprawy klejącej. Zaleca się wykonanie warstwy zbrojonej na fragmencie elewacji stanowiącym odrębną całość w jednym etapie wykonawczym. Sposób wykonania warstwy zbrojącej. Przy zastosowaniu płyt ze styropianu, warstwę zbrojoną wykonujemy za pomocą zaprawy klejącej Atlas Stopter K-20 (BOLIX U). Przygotowaną zaprawę klejącą należy nanieść na powierzchnię zamocowanych i odpylonych (po szlifowaniu) płyt, ciągłą warstwą o grubości około 3-4 mm, pasami pionowymi lub poziomymi na szerokość siatki zbrojącej. Przy nakładaniu tej warstwy można wykorzystać pacę zębatą o wymiarach zębów 10x10mm. Po nałożeniu zaprawy klejącej należy natychmiast wtopić w nią tkaninę szklaną tak, aby została ona równomiernie napięta i całkowicie zatopiona w zaprawie. Sąsiednie pasy siatki układać (w pionie lub poziomie) na zakład nie mniejszy niż 10cm. W przypadku pozostawienia nierówności na wyschniętą powierzchnię przyklejonej siatki nanieść drugą cienką warstwę zaprawy klejącej (o grubości ok. 1 mm) celem całkowitego wyrównania i wygładzenia jej powierzchni. Grubość warstwy zbrojonej powinna wynosić od 3 do 5 mm. Niedopuszczalne jest przyklejanie siatki zbrojącej bez uprzedniego pokrycia płyt termoizolacyjnych zaprawą klejącą. Szerokość siatki zbrojącej powinna być tak dobrana, aby możliwe było oklejenie ościeży okiennych i drzwiowych na całej ich głębokości. Naroża otworów okiennych i drzwiowych powinny być wzmocnione przyklejonymi bezpośrednio na warstwę termoizolacji pasami siatki o wymiarach 20x35cm. Ze względu na niebezpieczeństwo uszkodzenia w części parterowej i cokołowej docieplanych ścian, należy stosować dwie warstwy siatki z tkaniny szklanej. Jeżeli ściany budynku są narażone na uderzenia, to podwójna tkanina powinna być stosowana na całej wysokości ścian parterowych. Natomiast gdy dostęp do budynku jest utrudniony, wystarczy zastosować dwie warstwy tkaniny do wysokości 2 m od poziomu przyległego terenu. Pierwszą warstwę siatki należy ułożyć w poziomie, natomiast warstwę drugą w pionie. Zamiennie dopuszcza się zastosowanie zamiast pierwszej warstwy siatki, tkaninę z włókien szklanych o większej gramaturze zwaną "siatką pancerną". Siatka ta jest układana na styk bez zakładów. Przy narożach otworów okiennych i drzwiowych należy zastosować ukośne prostokątne siatki szklane, ponieważ ich brak, sprzyja pojawieniu się rys na przedłużeniu przekątnych tych otworów. Strona 10

11 II.4.4. Połączenia systemu dociepleniowego z pozostałymi elementami budynku Miejsca połączeń docieplenia ze stolarką okienną, drzwiową, obróbkami blacharskimi i dylatacjami należy uszczelnić odpowiednimi materiałami trwale elastycznymi (jak na przykład: uszczelniające taśmy rozprężne). W miejscach tych występuje duże skupienie naprężeń i może dojść do pęknięć i nieszczelności, spowodowanych odmiennym sposobem pracy różnych materiałów. Nie uwzględnienie tych zasad może doprowadzić do powstania rys i szczelin, w które wniknie woda obniżając trwałość całego układu dociepleniowego. II.4.5. Wykonanie zewnętrznej wyprawy tynkarskiej Wykonaną warstwę zbrojoną przed nałożeniem wybranego tynku należy zagruntować odpowiednim preparatem gruntującym. Warstwę zbrojoną można gruntować dopiero po jej związaniu, czyli po upływie min. 48h od jej wykonania, przy dojrzewaniu w warunkach optymalnych (w temperaturze +20 C i wilgotności 60%). Po zagruntowaniu trzeba odczekać do czasu wyschnięcia zastosowanego preparatu (min. 24h przy wysychaniu w warunkach optymalnych). Po upływie tego okresu można przystąpić do nakładania tynku Atlas Cermit (BOLIX). Przygotowanie i nakładanie preparatów gruntujących Bezpośrednio przed zastosowaniem preparat gruntujący należy dokładnie wymieszać przy użyciu wiertarki/ mieszarki z mieszadłem. Grunty należy nanosić na podłoże pędzlem, szczotką, lub wałkiem. Bezpośrednio po wykonaniu prac narzędzia oczyścić czystą wodą. Zestaw podstawowych narzędzi służących do ręcznego nakładania tynków: - wiertarka wolnoobrotowa z odpowiednim mieszadłem koszykowym. - długa paca ze stali nierdzewnej do nanoszenia tynku. - krótka paca ze stali nierdzewnej do usuwania nadmiaru tynku, - krótka paca z plastiku do wyprowadzania wzoru, - szpachla oraz kielnia ze stali nierdzewnej, - samoprzylepna taśma papierowa do oddzielania powierzchni otynkowanej od nieotynkowanej i wykonywania łączeń. Sposób przygotowania akrylowej masy tynkarskiej do nakładania ręcznego Bezpośrednio przed użyciem całą zawartość opakowania należy bardzo dokładnie wymieszać mieszarką/wiertarką wolnoobrotową (wyposażoną w mieszadło koszykowe), aż do uzyskania jednorodnej konsystencji. Po jej uzyskaniu, dalsze mieszanie jest niewskazane ze względu na możliwość nadmiernego napowietrzenia masy. Technologia ręcznego wykonania strukturalnej, akrylowej wyprawy tynkarskiej Przygotowaną masę tynkarską należy rozprowadzić cienką, równomierną warstwą na podłożu, używając do tego celu długiej pacy ze stali nierdzewnej. Następnie krótką pacą ze stali nierdzewnej usunąć nadmiar tynku do warstwy o grubości kruszywa zawartego w masie (zebrany materiał można wykorzystać po jego ponownym przemieszaniu). Żądaną strukturę wyprawy należy wyprowadzić przez zatarcie nałożonego tynku płaską pacą z plastiku. Operację zacierania wykonać zgodnie z opisem podanym na opakowaniu tynku (w zależności od jego struktury) przy niewielkim nacisku pacy, równomiernie na całej powierzchni elewacji. Strona 11

12 Tynki akrylowe BOLIX produkowane są na bazie komponentów pochodzenia naturalnego. Dla uzyskania optymalnych walorów estetycznych zalecamy wykonanie elewacji stanowiącej odrębną całość w jednym etapie wykonawczym, materiałem zamówionym jednorazowo. Nie wolno stosować ciemnych kolorów na nasłonecznionych powierzchniach z uwagi na zwiększoną absorpcję promieniowania cieplnego (IR) i ultrafioletowego (UV). Uwagi końcowe 1.Wszystkie prace należy zrealizować zgodnie z Warunkami technicznymi wykonania i odbioru robót budowlanych oraz wytycznymi technologicznymi producentów materiałów. 2. Materiały budowlane -konstrukcyjne i wykończeniowe powinny posiadać atesty ITB III. OBLICZENIA WSPÓŁCZYNNIKA PRZENIKANIA CIEPŁA Strona 12