} Wykład 11 CHRZEST JEZUSA

Transkrypt

1 Wykład 11 CHRZEST JEZUSA A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły się <nad Nim> niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębica i przychodzącego nad Niego. A oto głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie» (Mt 3,16-17). Ks. Michał Bednarz Dlaczego Jezus przyjął chrzest z rąk swego poprzednika? Najpierw zwróćmy uwagę na to, iż nie chodzi w tym wypadku o chrzest w naszym rozumieniu, gdyż pochodzi on od Jezusa. Ludzie Wschodu, i nie tylko oni, uważali, że człowiek powinien się obmyć zanim przystąpi do Boga lub do miejsca świętego. Dlatego autorzy Starego Testamentu wspominają bardzo często o oczyszczeniach. Niektóre wspólnoty związane z religią Mojżeszową, np. członkowie zgromadzenia z Qumran nad Morzem Martwym, dokonywali w ciągu dnia wielokrotnych obmyć. Podobnie czynił Jan Chrzciciel. Polewał wodą przychodzących do niego a był to znak wewnętrznego ich oczyszczenia i dowód, że żałują za grzechy. Jezus był bez grzechu. Dlaczego więc poddał się temu rytowi, który symbolizuje wewnętrzne oczyszczenie? Jak dowodzą Ewangelie oraz literatura pierwotnego chrześcijaństwa, chrzest Chrystusa był trudny do zrozumienia dla pierwszych chrześcijan. Pytali: Jak bezgrzeszny Mistrz z Nazaretu mógł stanąć w jednym szeregu z grzesznikami? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w Ewangelii św. Mateusza. Ewangelista wspomina o rozmowie Jana Chrzciciela z Mistrzem z Nazaretu (Mt 3,14-15). Wyjaśnia ona, dlaczego bezgrzeszny i sprawiedliwy Jezus poddał się oczyszczeniu Jana. Z opowiadania wynika, że syn Zachariasza wiedział, kim jest Jezus z Nazaretu i dlatego nie chciał Mu udzielić chrztu. Stwierdził: To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie? Wtedy Jezus mu odpowiedział: Ustąp teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe (Mt 3,14-15). Kluczem do zrozumienia tej rozmowy są niewątpliwie słowa: Wypełnić wszystko, co sprawiedliwe. Sprawiedliwości nie należy tutaj rozumieć w sensie moralnym, czyli, że nie chodzi o wypełnienie Bożych przykazań (Ps 119), ale o wolę Bożą, czyli o plan Boży względem ludzkości. O tym zaś planie mówiły księgi Starego Testamentu. Jezus i Jan Chrzciciel mieli więc razem wypełnić Boży plan, który, choć w tym momencie jeszcze ukryty, ujawni się jednak w pełni w odpowiednim czasie. Wyrażenie wszystko, co sprawiedliwe oznacza zatem: wypełnić to wszystko, co jest napisane w Prawie i u Proroków (por. Mt 5,17). Słowo sprawiedliwość ma związek przede wszystkim z misją Sługi Pańskiego cierpiącego za innych. Jezus nie miał potrzeby oczyszczenia, ale wziął na siebie grzechy ludzi jak cierpiący Sługa Pański (Iz 53,4-6) a to zaprowadzi Go aż do śmierci. Rozmowa Jezusa z Janem Chrzcicielem zmierzała więc do wykazania, że Mesjasz musi się identyfikować ze swoim ludem, czyli chodzi o wybór, który stanowi część tajemnicy kenozy, 1

2 czyli dobrowolnego uniżenia się Chrystusa (por. Flp 2,7). Całkowicie nastawiony na wolę Bożą i solidarnie związany z ludźmi, powinien wypełnić sprawiedliwość, czyli stać się podobnym do nas we wszystkim oprócz grzechu (Hbr 2,17). Jezus, mieszając się z tłumem wokół Jana Chrzciciela, solidaryzował się ludźmi i dokonał wyboru na całe ziemskie życie a akceptując symboliczny ryt swojego Poprzednika, upokorzył się i tym samym ogłosił się Mesjaszem grzeszników. Uczynił to, aby otrzymać dla nich przebaczenie i z tego powodu był to decydujący ryt w historii zbawienia (por. Łk 4,18; Dz 10,37-38). Potwierdza do jeszcze głos z nieba (Mt 3,17). Nadaje on sens misji, którą Jezus zaczynał właśnie realizować. Zgodnie z zapowiedzią Izajasza Sługa został wybrany przez Boga, aby uczyć narody i prowadzić je do zbawienia (Iz 42,1). Ten program zrealizuje Jezus a przyniesie Mu on także doświadczenia cierpienia (por. Iz 53). Zanim stanie się męczennikiem, będzie głosicielem prawdy i już wtedy będzie cierpiał. Celem niebieskiego objawienia nad Jordanem było pokazanie, że męka jest czymś zadekretowanym przez Boga i od tej chwili przeznaczeniem Jezusa stał się rzeczywiście krzyż. Przyjął rolę cierpiącego Sługi Pańskiego, który uniżył samego siebie i stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej (por. Flp 2,8). Złączył się z grzesznikami, których grzechy miał wziąć na siebie i dzięki temu uczynił już z chrztu akt zastępczej ofiary pojednawczej. Jeżeli o tym pamiętamy, nie dziwimy się, że chrzest Jezusa zajmuje niezwykle ważne miejsce w opisie Ewangelistów. Chodzi przecież o inaugurację Jego publicznej działalności. Jezus pojawił się niespodziewanie. Niełatwo jest określić, co wydarzyło się podczas chrztu Jezusa, gdyż opisy mają charakter programowy. Ewangeliści nie przedstawiają samego rytu chrztu, ale wspominają jedynie o tym, co się po nim wydarzyło, czyli koncentrują się na objawieniu i zaznaczają, że wizja otwartego nieba i Ducha zstępującego na Mistrza z Nazaretu była tylko Jego udziałem (Mk 1,10; Mt 3,16; por. także Łk 3,21-22). Trudno jednak rozstrzygnąć, czy chodzi o to, iż Jezus miał wizję wewnętrzną, czy też, że było to zjawisko zewnętrzne. Nie ulega wątpliwości, że od samego początku wspólnota chrześcijańska wyrażała przekonanie, iż Mistrz przeżył pewne doświadczenie. Opis chrztu jest wydarzeniem historycznym, gdyż od samego początku stwarzał ogromne trudności pierwotnej wspólnocie chrześcijańskiej. Starano się bowiem wyjaśnić, dlaczego Jezus go przyjął. Takiego faktu by nie wymyślono, gdyby nie odpowiadał rzeczywistości. Ewangeliści nie stwarzają niepotrzebnie trudności. W tym wypadku ma się bowiem wrażenie, że Jezus należał do kręgu uczniów Jana. Najważniejsze jest zaś, że Ojciec mówił do Niego. Ks. Mirosław Łanoszka On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem (Ps 2,7; Rdz 22,2; Iz 42,1) Ewangelista Mateusz przekazuje nam opowiadanie o chrzcie Jezusa w Jordanie, po którym następuje inauguracja publicznej działalności Syna Bożego (Mt 3,13-17). Fragment ten składa się z rozmowy Jezusa z Janem Chrzcicielem oraz z Bożego orędzia, które objawia tożsamość osoby Zbawiciela. Dialog Jezusa z Chrzcicielem nad Jordanem dotyczy potrzeby przyjęcia chrztu przez Chrystusa, ponieważ w ten sposób zostaną wypełnione mesjańskie proroctwa Starego Testamentu, które zapowiadano ze względu na zbawienie człowieka (Mt 3,14-15). Jezus po przy- 2

3 jęciu chrztu z rąk Jana, natychmiast wyszedł z wód Jordanu. Wówczas doświadczył wizji otwartych niebios oraz aktywnej obecności Ducha Bożego (Mt 3,16). Ten sam Duch, który u początku stworzenia unosił się nad wodami (Rdz 1,2), teraz zstępuje na Jezusa-Mesjasza. Wydarzenie to staje się początkiem nowego stworzenia czasów ostatecznych. Z otwartych niebios rozlega się głos, który oznajmia: On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem (Mt 3,17). Słowa te stanowią kulminacyjny moment opowiadania o chrzcie Jezusa. Głos z nieba jest orędziem Boga, który osobiście zwraca się do swojego Syna. Objawiająca tożsamość Jezusa Boża mowa zawiera ważne odniesienia do tekstów Starego Testamentu. Początkowe słowa przekazanego przez Boży głos orędzia, które brzmią: On jest moim Synem, przywodzą na myśl siódmy werset Psalmu 2, gdzie czytamy: Ogłoszę postanowienie Pana, On rzekł do mnie: Ty jesteś moim Synem, Ja Ciebie dziś zrodziłem! (Ps 2,7). Psalm 2 opowiada o powszechnym panowaniu Boga oraz Jego Pomazańca, czyli Mesjasza. Treść tego religijnego utworu poetyckiego wskazuje, że mamy do czynienia z tak zwanym Psalmem królewskim. Odnajdujemy w nim klimat tęsknoty i nadziei społeczności żydowskiej, która, zwłaszcza od czasu przesiedlenia babilońskiego, oczekuje na przyjście Króla-Mesjasza. Pamiętajmy, że pojawiające się w historii narodu wybranego mesjańskie zapowiedzi były powiązane z dynastią króla Dawida. Z tego względu kluczowym proroctwem, które rzuca istotne światło na interpretacje innych tekstów o Bożym Pomazańcu, jest przekazana przez proroka Natana wyrocznia (2Sm 7). Zawiera ona obietnicę Boga, zapowiadającą przyjście mesjańskiego potomka, pochodzącego z królewskiego rodu Dawida. To ważne proroctwo zostało zapisane na kartach Drugiej Księgi Samuela, gdzie czytamy: Kiedy dobiegną kresu twoje dni i spoczniesz obok twych przodków, Ja wywyższę twojego potomka, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utrwalę jego królestwo. On zbuduje dom Mojemu imieniu, a Ja utrwalę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem (2Sm 7,12-14). Społeczność starożytnego Izraela koncentrując swoją uwagę na władcach pochodzących z Dawidowej dynastii, próbowała dostrzec w nich jakiś obraz i zapowiedź idealnego króla, który nadejdzie. Oczywiście żaden z ziemskich monarchów, związanych z królewską linią Dawida, nie zrealizował tego ideału, dlatego wszystkie teksty mesjańskie przepełnia tęsknota i nadzieja na nadejście Bożego wybrańca, który przyniesie wyczekiwane zbawienie. Zatem znajdująca się w Psalmie 2 wypowiedź Ty jesteś Moim Synem (Ps 2,7) dotyczy Króla-Mesjasza. Chrześcijańska tradycja odniosła te słowa do osoby Jezusa, o którym na początku Ewangelii Mateusza jest napisane: Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida (Mt 1,1). Podczas chrztu Jezusa rozległ się głos Boga Ojca objawiając, że Ten, który przyszedł wypełnić mesjańskie proroctwa Starego Testamentu jest Synem Bożym. Ten Syn Boży został nazwany przez głos z nieba umiłowanym (Mt 3,17). Określenie to precyzuje wcześniejszy tytuł Syn, przez co całość frazy Ten jest mój Syn umiłowany (Mt 3,17) należy rozumieć jako jedynie umiłowany. A zatem chodzi o Jezusa - jedynego Syna Bożego. Rozumiejąc w ten sposób określenie umiłowany, można dostrzec pewne nawiązanie do osoby Izaaka, syna Abrahama, o którym czytamy w Księdze Rodzaju: Wtedy Bóg rzekł: «Idź do kraju Moria razem z twoim jedynym synem Izaakiem, którego miłujesz. Tam złożysz go na ofiarę na jednym z pagórków, który ci wskażę» (Rdz 22,2). Abraham poddany przez Boga tej trudnej próbie okazuje niezwykłą dojrzałość ducha, która wyraża się w postawie bezgranicznego zaufania dobremu Stwórcy. Bóg doświadczając wiarę Abrahama nie pozwala, aby jego jedyny i umiłowany syn Izaak został złożony w krwawej ofierze. Ofiarowanie przez Abra- 3

4 hama Izaaka staje się zapowiedzią krzyżowej ofiary Jezusa. Dla zbawienia rodzaju ludzkiego, bezgraniczna miłość Boga ofiaruje swojego jedynego i umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, który całkowicie świadomie i dobrowolnie pozwoli się przybić do krzyża. Końcowe słowa rozlegającego się z nieba Bożego orędzia podczas chrztu Jezusa brzmią: którego sobie upodobałem (Mt 3,17). Fundamentalne znaczenie dla właściwego zrozumienia tej wypowiedzi zawiera tekst Księgi Izajasz, w którym czytamy: Oto mój sługa, którego wspieram, mój wybrany, którego sobie upodobałem. Zesłałem na niego mojego ducha, a on zaniesie narodom sprawiedliwość (Iz 42,1). Przytoczony fragment jest początkiem pierwszej z czterech pieśni tworzących kolekcję utworów lirycznych, które opowiadają o życiu i misji cierpiącego sługi Pana (Iz 49,1-4.5n). Nazwanie tego Bożego wybrańca Sługą, zwłaszcza w tekście pierwszej pieśni posiada bardzo zaszczytny charakter. Teksty Starego Testamentu odnoszą określenie sługa zwłaszcza do Patriarchów, królów i proroków. Księga Powtórzonego Prawa zawiera modlitwę Mojżesza, który wstawiając się za grzesznym Izraelem prosi Boga, aby pamiętał o swoich sługach: Abrahamie, Izaaku i Jakubie (Pwt 9,27). Kiedy Bóg poleca prorokowi Natanowi iść do króla Dawida, mówi: Idź do mojego sługi Dawida, i powiedz mu: Tak mówi Pan (2Sm 7,5). Jeżeli chodzi o proroków, to w Księdze Jeremiasza czytamy: Od dnia, gdy wasi przodkowie wyszli z Egiptu, aż do dzisiaj posyłałem do was ciągle na nowo moje sługi proroków (Jr 7,25). Widzimy zatem, że starotestamentowe teksty ukazują Sługę Pana jako osobę, która pełniąc urząd o charakterze religijno-politycznym realizuje określoną przez Boga misję. Pieśni o Słudze Pana opowiadają o głębokiej zażyłości, jaka łączy tę tajemniczą postać z Bogiem, co znalazło swój wyraz w sformułowaniach takich jak: mój sługa, mój wybrany, czy właśnie ten, którego sobie upodobałem. Pozostającemu w bliskiej relacji z Bogiem Słudze zostaje powierzona specjalna misja, gdyż Najwyższy ma w nim upodobanie. Dla zrealizowania tego posłannictwa Sługa Pana zostaje obdarzony szczególną pomocą, którą stanowi obecność Bożego Ducha. Celem powierzonej przez Boga misji jest dokonanie dzieła zbawienia wszystkich narodów. Chrystus i autorzy pism Nowego Testamentu odwołując się do starotestamentowych proroctw o Słudze Pana, wskazali, że zostały one wypełnione w misji i odkupieńczej śmierci Jezusa. Ewangelista Mateusz opowiadając o chrzcie Chrystusa, podczas którego Bóg odsłonił tożsamość zapowiadanego Mesjasza, pragnie nam powiedzieć, że Tym umiłowanym Synem, w którym Bóg ma upodobanie jest Jezus. To właśnie Jezus przyjmując posłusznie misję cierpiącego Sługi Pana przynosi wszystkim ludziom zbawienie. Ks. Piotr Łabuda Chrzest być na zawsze z Chrystusem (Rz 6,3-10) Zasadniczo dla każdego z nas termin chrzest odnosi się do sakramentu, który przyjmujemy najczęściej w dzieciństwie. Mówiąc o chrzcie, myślimy zapewne w duchu Katechizmu Kościoła Katolickiego: Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu (vitae spiritualis ianua) i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członka- 4

5 mi Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: «Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie» (KKK 1213). Warto jednak pamiętać, że obmycie, czy też obmycia określane w języku greckim terminem baptidzō były znane i szeroko praktykowane w świecie starożytnym. Rytualne obmycia, mające na celu oczyszczenie obmycie, były znane i praktykowane w wielu religiach. Mimo jednak obecności tego obrzędu, polegającego na obmywaniu, oczyszczaniu czy też zanurzaniu, w religiach starożytnych i późniejszych kultach, w tym szczególnie w religii judaistycznej, obrzęd i znaczenie chrztu w chrześcijaństwie było i jest całkowicie odmienne 1. W Nowym Testamencie po raz pierwszy termin chrzest pojawia się wraz z działaniem Jana Chrzciciela (zob. Mk 1,5; Mt 3,1-6; Łk 3,3n.; J 1,26) 2. Chrzest jednak janowy był obrzędem zewnętrznym. Był innym od obmyć udzielanych w tradycji judaistycznej, jednak nie sprawiał skutków takich, które sprawia chrzest, który jest sakramentalnym znakiem we wspólnocie Kościoła Chrystusowego. Chrzest udzielany we wspólnocie popaschalnego Kościoła ma swój początek w nakazie misyjnym Chrystusa: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przekazałem (Mt 28,19-20). Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony: a kto nie uwierzy, będzie potępiony (Mk 16,15-16). Chrzest zatem jest fundamentem całego życia uczniów Chrystusa i bramą życia w Duchu otwierającą dostęp do zbawienia. Przez chrzest stajemy się bowiem członkami Chrystusa, wyzwolonymi z grzechu synami Bożymi. Przez przyjęcie znaku obmycia zostajemy też wszczepieni w mistyczne ciało Chrystusa we wspólnotę Kościoła 3. Chronologicznie pierwsze świadectwa o udzielaniu chrztu we wspólnocie Kościoła jak również pogłębioną myśl teologiczną odnośnie tego sakramentu znajdujemy w Listach św. Pawła 4. Obok Listów do Koryntian, do Efezjan, na szczególną uwagę w tym względzie zasługuje przesłanie Listu do Rzymian. Paweł stwierdza: Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu. Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6,3-10). 1 Zob. F. Amiot, Chrzest, w: Słownik teologii biblijnej, red. X. Leon-Dufour, Poznań 1994, s Zob. K. Romaniuk, Sakramentologia biblijna. Zarys teologii sakramentów dla teologów, katechetów, duszpasterzy, Warszawa 1994, s Zob. W. Słomka, Chrzest jako podstawa duchowości chrześcijańskiej, w: Chrzest nowość życia, red. A. Nowak, W. Słomka, Lublin 1992, s Listy Apostoła Pawła zostały napisane przed powstaniem Dziejów Apostolskich i Ewangelii. 5

6 Według Apostoła Narodów chrzest zanurza człowieka w śmierć Chrystusa. Każdy, kto jest uczniem Chrystusa musi mieć świadomość, że wkraczając w tajemnicę Chrystusa tym samym umiera dla grzechu. Śmierć dla grzechu i powstanie do prawdziwego życia następuje w każdym człowieku, w chwili, gdy przyjmuje chrzest, przez co zostaje złączony z Tajemnicą Chrystusa. Stąd też przygana Pawła skierowana do chrześcijan mieszkających w Rzymie: Jeśli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal? (Rz 6,2). Pawłowy opis umierania i zanurzania się chrześcijanina w śmierć Chrystusa, wyraźnie nawiązuje do obrzędu chrzcielnego. Chrztu bowiem w pierwotnym kościele udzielano przez symboliczną czynność całkowitego zanurzenia. Wejście bowiem do wody symbolizowało zstępowanie do grobu. Wynurzenie zaś było symbolem powstania do życia. W tajemnicy chrztu człowiek umierał dla jednego rodzaju życia, by być ożywionym dla innego rodzaju bytowania. Zanurzenie jest uczestnictwem w śmierci Chrystusa, uśmierceniem starego człowieka wraz z jego pożądliwościami. Wynurzenie oznacza zmartwychwstanie mocą Chrystusa do nowego życia, nowe narodzenie, odrodzenie w Chrystusie. Przyjęcie chrztu sprawia, że człowiek staje się nierozerwalnie złączony z Chrystusem. Bycie Chrystusa w ochrzczonym, jak i bycie ochrzczonego w Panu, w tekstach Pawłowych jest wyrażane za pomocą różnych zwrotów. Jednym z niezwykle ważnych dla Pawłowej teologii chrzcielnej jest sformułowanie syn Christō z Chrystusem (zob. np. Rz 6,8; 1 Tes 4,17; Flp 1,23; 2 Kor 4,14). Na szczególną uwagę w powyższym złożeniu zasługuje grecki przyimek syn, który podkreśla wspólnotę, wspólne przebywanie, towarzyszenie, czy wręcz, jak podkreślają komentatorzy, stały i nierozerwalny związek, ścisłą łączność, przynależność. Złożenie z tym przyimkiem (gr. syn) służy także do podkreślania i wyrażania zgodności i współdziałania 5. Wyrażenie z Chrystusem wskazuje także nierozerwalną łączność, wspólne nieustanne wieczne przebywanie. Przyjęty zatem do wspólnoty Kościoła chrześcijanin, będąc z Chrystusem jest nie tyle zobowiązany do bycia z Chrystusem i w Chrystusie, ale przez fakt chrztu, jest on nierozerwalnie złączony i uzdolniony do wspólnego działania. Mówiąc o tajemnicy chrztu Paweł podkreśla, że każdy przyjmujący znak obmycia w sposób nierozłączny i nieodwołalny w chwili zanurzenia w chwili chrztu, zostaje nierozerwalnie złączony z Chrystusem. Ten, który uwierzył i został ochrzczony, przynależy do nowego porządku ustanowionego przez Chrystusa. Od tej chwili, w wieczności na zawsze, życie chrześcijanina jest byciem z Chrystusem. Przyjęty chrzest sprawia w wierzącym, podobnie jak w tradycji starotestamentalnej obrzezanie, nowy stan. Tą nowością jest oczyszczenie z grzechów (zob. Rz 3,24-26; 1 Kor 6,11; 2 Kor 5,21), złączenie z Chrystusem oraz otwarcie na nieskończoność i wieczność. Ochrzczony będąc świętym należy do rzeczywistości, gdzie Ojciec przez Syna w Duchu Świętym udziela prawdziwego życia. Paweł podkreśla, że wszyscy, którzy pielęgnują i zachowują w sobie dar Ducha otrzymany na chrzcie otrzymują życie (zob. Rz 8,1nn.). Na mocy przyjęcia daru obmycia chrztu, chrześcijanin staje się współdziedzicem wszystkiego tego, co dotyczy Chrystusa współdziedzicami obietnicy w Chrystusie (zob. Rz 8,17). Na mocy śmierci Mistrza z Nazaretu i naszego wszczepienia w Jego tajemnicę śmierci, uczeń Chrystusa wspólnie z Nim żyje. Paweł mówiąc o tej relacji chrześcijanina i Chrystusa używa termi- 5 Zob. R. POPOWSKI, Wielki słownik grecko-polski, s

7 nu, który oznacza żyć z kimś, żyć wspólnie, żyć razem (sydzaō) 6. Znamiennym jest, że to obecne wspólne życie z Jezusem, nierozłączne złączenie i wszczepienie w Chrystusa (zob. Rz 11,17), odnosi się także do przyszłości. Wyznawca Chrystusa mając w sobie życie Boże, tym samym rozpoczyna swoje istnienie w rzeczywistości zbawienia. To zbawienie już jest jego udziałem. Rzeczywistość przyszła już jest, choć paradoksalnie równocześnie wciąż staje się, udziałem ochrzczonego. To złączenie obejmuje wszystkie obszary życia człowieka, ukierunkowując go ku zbawieniu. Człowiek ochrzczony staje się przeznaczonym do zmartwychwstania i realizacji prawdziwego, wiecznego życia z Chrystusem (zob. Rz 6,3n.; Kol 2,12; Ef 2,5n.). Przyjęcie Chrystusowego obrzezania polegające na porzuceniu grzesznego ciała oznacza całkowite porzucenie z grzechem i wejście na drogę naśladowania Chrystusa. Rzecz jasna, iż włączenie w tajemnicę Chrystusa, złączenie z Nim, a także napełnienie chrześcijanina Chrystusem, nie sprawia i nie wprowadza ochrzczonego do rzeczywistości zbawienia ipso facto. Ten który został ochrzczony rzeczywiście jest świętym w Chrystusie (zob. 1 Kor 1,2), jako, iż mieszka w nim Duch Święty (zob. 1 Kor 3,16; Ef 2,22). Jednak to mieszkanie Ducha Świętego może zostać zniszczone przez grzech. Niezwykle znamiennym jest fakt, że w Liście do Rzymian Paweł bezpośrednio po nauce odnoszącej się do chrztu (zob. Rz 6,1-11) udziela kategorycznego pouczenia dotyczącego grzechu. Człowiek ochrzczony nie może pozwolić, by grzech mógł królować w jego ciele. Apostoł podkreśla: Nie oddawajcie też członków waszych jako broń nieprawości na służbę grzechowi, ale oddajcie się na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci przeszli do życia, i członki wasze oddajcie jako broń sprawiedliwości na służbę Bogu (Rz 6,13). Każdy ochrzczony winien żyć nowym życiem, które w żaden sposób nie może łączyć się ze starym człowiekiem. Tajemnica chrztu nie jest bowiem przekształceniem starej rzeczywistości w nową, ale diametralnym zerwaniem starego po to, aby mogło żyć nowe 7. Oczywiście chrzest, w którym człowiek otrzymuje złączenie z Chrystusem, jest początkiem zmagania się nowego człowieka, zanurzonego i oddanego Chrystusowi, ze starym człowiekiem, który mimo wszystko czasami pragnie się odrodzić pragnie sprowadzić nas na drogi zła. Jeśli człowiek odstąpi od Chrystusa, jeśli nie wytrwa w wierności, nie będzie dopuszczony do życia wiecznego, którego zadatek otrzymujemy w tajemnicy chrztu (zob. 2 Kor 1,22; 5,5). Pytanie: Wypowiedź: On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem (Mt 3,13) składa się ze starotestamentowych cytatów. Z jakich ksiąg pochodzą te fragmenty i kogo dotyczą? 6 Zob. R. POPOWSKI, Wielki słownik grecko-polski, s Zob. W. DE BOOR, List do Rzymian, Korntal 1983, s