Gospodarczy wymiar sportu

Transkrypt

1 Gospodarczy wymiar sportu Oprócz niepodważalnych wartości społecznych sportu, ma on również swoją wartość ekonomiczną i stanowi znaczącą część gospodarki narodowej. Informacje na temat wielkości zatrudnienia oraz udziału sektora sportowego zarówno w dochodach państwa, jak również w wydatkach sektora publicznego i prywatnego są niezbędne do tworzenia strategii w obszarze sportu i planowania przyszłych działań wpisujących się w realizację polityki gospodarczej państwa. Wartości makroekonomiczne związane z działalnością sportową mogą także posłużyć do planowania zadań o szerszym zasięgu regionalnym, czy też unijnym. Określenie wartości ekonomicznej sektora sportowego jest istotą Rachunku satelitarnego sportu dla Polski. Sport, który przede wszystkim kojarzy się z aktywnym spędzaniem czasu wolnego, czy rywalizacją sportową, jest również ważną gałęzią przemysłu. Stanowi on część gospodarki narodowej i generuje przychody do budżetu państwa. Z drugiej strony, sport wiąże się z wydatkami budżetu państwa, budżetów samorządów lokalnych, przedsiębiorstw prywatnych oraz gospodarstw domowych. Sektor sportowy w szerokim ujęciu obejmuje oprócz przychodów bezpośrednio wynikających z aktywności sportowej obywateli, także produkcję sprzętu i odzieży sportowej, przychody z działalności medialnej, z totalizatorów sportowych i zakładów wzajemnych opartych na wynikach rywalizacji sportowej, a także przychody z innych sektorów gospodarki narodowej wytwarzających dobra i usługi wykorzystywane w związku z działalnością sportową. Aby oszacować udział sektora sportowego w gospodarce narodowej, konieczne jest pozyskanie informacji o jego wartości w wielu gałęziach przemysłu i działalności gospodarczej, a następnie odpowiednie zestawienie uzyskanych danych. Zatrudnienie związane ze sportem Na postawie rezultatów zaprezentowanych w Tabeli 2 widzimy, że około 225,5 tysiąca osób pracuje w sektorach związanych ze sportem i wytwarzających usługi oraz produkty na rzecz sektora sportowego. Stanowią oni 1,54% ogółu zatrudnionych w gospodarce polskiej. Sekcja O w klasyfikacji PKD obejmuje

2 m.in. usługi związane ze sportem i rekreacją, które odpowiadają statystycznej definicji sportu. Uzyskane wyniki wskazują więc na 73 tysiące zatrudnionych związanych bezpośrednio z sektorem sportowym. Pozostałe 153 tysiące pracujących związanych jest z innymi sektorami wytwarzającymi produkty i usługi na potrzeby i w wyniku funkcjonowania sektora sportowego w Polsce. Sektorem, w którym sport kreuje najwięcej miejsc pracy jest edukacja, w której szacuje się, że niemal 80 tysięcy zatrudnionych związanych jest ze sportem. Ta liczba obejmuje także instruktorów sportowych pracujących w szkołach sportowych nie będących częścią systemu powszechnej edukacji oraz nauczycieli wychowania fizycznego w uczelniach wyższych i szkołach policealnych. Innymi ważnymi sektorami, na które sport oddziałuje, choć w mniejszym stopniu, jest przetwórstwo przemysłowe, handel hurtowy i detaliczny, transport, gospodarka magazynowa i łączność oraz sektor hoteli i restauracji. Zarówno w przypadku bezpośredniego jak i pośredniego wpływu sektora sportowego na funkcjonowanie gospodarki, część produkcji globalnej przypadająca na sektor sportowy oszacowana została na podstawie danych o wielkości konsumpcji i spożycia. Sekcja G klasyfikacji PKD Handel hurtowy i detaliczny obejmuje zarówno usługi handlu artykułami sportowymi i niezbędnymi dla uprawiania sportu i rekreacji oraz zakupy i naprawę pojazdów mechanicznych. Te ostatnie mogą pełnić zarówno bezpośrednie, jak również pośrednie funkcje w działalności związanej ze sportem. Najważniejszą pozycją w sekcji transport, gospodarka magazynowa i łączność jest wartość rynku telewizji sportowych oraz prasy sportowej. Przetwórstwo przemysłowe to głównie produkcja sprzętu sportowego, natomiast sekcja H Hotele i restauracje obejmuje przede wszystkim usługi gastronomiczne towarzyszące imprezom sportowym. Konsumpcja sportowa gospodarstw domowych Ostatnim etapem przeprowadzonej analizy było oszacowanie struktury wydatków konsumpcyjnych związanych ze sportem i rekreacją. Rozpatrywane kategorie wydatków gospodarstw domowych można zagregować w 5 głównych grup: wydatki na odzież i obuwie sportowe, wydatki na sprzęt sportowy i rekreacyjny, wydatki na usługi w zakresie sportu i rekreacji, wydatki na uczestnictwo w obozach sportowych oraz opłaty związane z uczestnictwem dzieci i młodzieży w zajęciach wychowania fizycznego. Zgodnie z wynikami badania Uczestnictwo Polaków w sporcie i rekreacji ruchowej w 2008 r. prawie 80% gospodarstw domowych deklaruje posiadanie sprzętu sportowego. Jednak tylko 29% gospodarstw domowych deklaruje

3 ponoszenie jakichkolwiek wydatków związanych ze sportem i rekreacją w okresie od do Przeciętna miesięczna kwota wydatków na cele sportowo rekreacyjne w tym okresie wynosiła 248 złotych. Najczęstszym typem wydatku są opłaty za udział w zajęciach sportowych i rekreacji ruchowej (17%), oraz związane z zakupem odzieży i obuwia sportowego (16%). Najczęściej deklarowanym typem posiadanego sprzętu sportowego jest rower. Pomimo powszechności posiadania sprzętu sportowego tylko 9% gospodarstw domowych zadeklarowało wydatki na jego zakup. Wydatki gospodarstw domowych związane ze sportem Kategoria wydatków i udział % w wydatkach Odzież 8,80 Obuwie 1,31 Usługi medyczne pomocnicze, niekonwencjonalne 0,21 Rowery 6,15 Sprzęt trwałego użytku do rekreacji na wolnym powietrzu 2,35 Sprzęt trwałego użytku do rekreacji w pomieszczeniach 0,75 Konserwacja sprzętu trwałego użytku do rekreacji 0,05 Sprzęt sportowy i kempingowy do rekreacji na wolnym powietrzu 13,42 Naprawa sprzętu sportowego i kempingowego do rekreacji Na wolnym powietrzu 0,15 Usługi w zakresie sportu i rekreacji 23,63 Opłaty za radio i telewizję kablową 3,99 Czasopisma sportowe 0,79 Źródło: Opracowanie na podstawie danych GUS (Badanie budżetów gospodarstw domowych, 2008 r.) Struktura wydatków gospodarstw domowych związanych ze sportem i rekreacją, grupując poszczególne kategorie dóbr i usług konsumpcyjnych kształtuje się następująco: Trzy typy wydatków związanych ze sportem stanowią podobną część budżetu gospodarstw domowych: wydatki związane z uczestnictwem w obozach sportowych i rekreacyjnych (26%), innymi usługami w zakresie sportu i rekreacji ruchowej (24%), zakupem sprzętu sportowego i rekreacyjnego (23%). Mniejsze znaczenie w całości konsumpcji towarów i usług związanych ze sportem przez gospodarstwa domowe posiadają wydatki przeznaczane na zakup odzieży i obuwia sportowego (10%), oraz opłaty związane z zajęciami wychowania fizycznego (10%). Kategorią o najmniejszym udziale w całkowitych

4 wydatkach są sumy przeznaczane na usługi towarzyszące uczestnictwu w sporcie i rekreacji (8%). Struktura wydatków sportowych w badaniu budżetów gospodarstw domowych Odzież i obuwie 10,12% Sprzęt sportowy i rekreacyjny 22,88% Usługi w zakresie sportu i rekreacji 23,84% Uczestnictwo w obozach sportowych 25,52% Opłaty związane z wychowaniem fizycznym 10,00% Usługi towarzyszące 7,65% Źródło: Opracowanie własne na podstawie danych GUS (Badanie budżetów gospodarstw domowych, 2008). Zgodnie z klasyfikacjami grup produktów i działów związanych ze sportem (PKD i PKWiU, Załącznik 5) największy udział w wydatkach konsumpcyjnych mają wydatki na zakup usług związanych z turystyką, rekreacją i sportem. Innymi ważnymi pozycjami są środki przeznaczane na zakup sprzętu sportowego, odzieży sportowej, motocykli i rowerów oraz usług szkolnictwa wyższego. Grupa związana z zakupem sprzętu sportowego nie wymaga szerszego komentarza. W kategorii motocykle i rowery wydatki związane ze sportem to przede wszystkim zakup rowerów. Kategoria usługi szkolnictwa wyższego obejmuje wydatki związane z bezpośrednim uczestnictwem studentów w zajęciach sportowych. Należy zaznaczyć, że ponad połowa z około dwóch milionów studentów w Polsce płaci za studia. Ponadto, studenci studiów bezpłatnych często uczęszczają w ramach obowiązkowego wychowania fizycznego na odpłatne zajęcia sportowe. Wydatki na bierne uczestnictwo w sporcie, tzn. zakup telewizyjnych programów sportowych i prasy sportowej stanowią poniżej 5% całkowitych wydatków związanych ze sportem. Podsumowując przeprowadzoną analizę danych mikroekonomicznych zebranych na poziomie gospodarstwa domowego należy zwrócić uwagę, iż oba źródła danych wskazały na podobną kwotę globalnych wydatków związanych ze sportem. Można zatem uznać, że przyjęte założenia metodologiczne są uzasadnione. W efekcie oszacowano udział konsumpcji towarów i usług związanych ze sportem. Stanowi on około 1,2% całkowitych wydatków gospodarstw domowych. W analizie struktury wydatków w ujęciu produktów i usług, poza oczywistymi kategoriami, takimi jak wydatki na zakup sprzęt sportowego oraz usług sportowych i turystycznych, duże znaczenie mają: zakup rowerów, ubrań umożliwiających uprawianie sportu oraz wydatki na sport

5 ponoszone w ramach opłat za edukację. Pozostałe pozycje mają mniejsze znaczenie. Aktywność sportowa Polaków Promowanie uczestnictwa w sporcie zajmuje obecnie ważną rolę w polityce publicznej. W ostatnich latach znaczne środki przeznaczono na budowę nowych obiektów sportowych i poprawę stanu już istniejących. Zaangażowanie władz publicznych w sport jest uzasadnione, ponieważ z uczestnictwem w sporcie związanych jest wiele dodatkowych pozytywnych efektów. Są to: lepsze zdrowie (Cowley, 2004), pozytywny wpływ na osiągnięcia edukacyjne (Cornelisen i Pfeifer, 2007), lepsza pozycja na rynku pracy i zwiększona wydajność pracy (Lechner, 2008), intensyfikacja życia towarzyskiego (Downward i Riordan, 2007) i niższy wskaźnik przestępczości (Caruso, 2010). Znacznie mniej wiadomo na temat czynników ekonomicznych determinujących zaangażowanie w aktywność fizyczną i relacji między czynnikami gospodarczymi i uczestnictwem w sporcie. Poważnym wyzwaniem dla naukowego badania sportu jest trudność w zdefiniowaniu kategorii sport. W szczególności, nie ma ogólnej zgody, które formy aktywności fizycznej powinny być traktowane jako sport, a które jako rekreacja. Według definicji Rady Europy (1992), sport obejmuje wszystkie formy aktywności fizycznej, które mają na celu poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, a także stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników w konkursach na wszystkich szczeblach współzawodnictwa. Dlatego rekreacja powinna być traktowana jako sport. Analiza danych empirycznych Badania potwierdzają znaczny wpływ cech społeczno ekonomicznych, takich jak formy zatrudnienia i poziom wykształcenia na uczestnictwo w sporcie, w przeciwieństwie do cech ekonomicznych takich jak liczba godzin pracy i poziom dochodów gospodarstw domowych, które mogą wskazywać na występowanie efektu dochodowego i substytucyjnego. Farrel i Shields (2002) oraz Downward i Riordan (2007) również wskazują na znaczenie cech demograficznych, szczególnie płci i cech gospodarstwa domowego, takich jak obecność dzieci, które wpływają na udział w poszczególnych dyscyplinach sportowych. Badania wskazują, że mężczyźni mają tendencję do większego udziału w sporcie niż kobiety, a spadek poziomu uczestnictwa w sporcie jest związany z wiekiem, życiem w związku i obecnością dzieci w gospodarstwie domowym. Jest on szczególnie istotny w przypadku kobiet. Ponadto, styl życia i deklarowanie

6 lepszego zdrowia sprzyjają zwiększonemu udziałowi w sporcie, a palenie zmniejsza ten udział. Średni wskaźnik uczestnictwa w sporcie w Europie wynosi nieco ponad 40%, przy czym jest on niższy w południowej i wyższy w północnej części Europy (Gratton i Taylor, 2000). Udział w sporcie w Polsce jest nieznacznie niższy w porównaniu z innymi krajami europejskimi. W Polsce 38% respondentów zadeklarowało udział w co najmniej jednej z 32 rodzajów aktywności sportowej w ciągu 4 tygodni poprzedzających badanie. Wywodzą się oni z ponad połowy analizowanych gospodarstw domowych. Ponadto, wyniki wykazują niewielką różnicę między mężczyznami i kobietami. Spośród mężczyzn, 40% deklaruje udział w zajęciach sportowych, natomiast wśród kobiet 35%. Uczestnictwo Polaków w sporcie (w procentach): Uczestnictwo Polaków w sporcie (w procentach) Dyscyplina Procent populacji co najmniej jedna dyscyplina sportowa 37,6% kolarstwo, jazda na rowerze 21,2% pływanie 13,9% piłka nożna 10,0% jogging, spacery, nordic walking 9,2% piłka siatkowa 5,7% inne gry świetlicowe 4,2% jazda na łyżworolkach, deskorolce, wrotkach 3,4% koszykówka 3,2% badminton 3,1% saneczkarstwo 3,0% gimnastyka 3,0% narciarstwo, snowboard 2,8% taniec 2,4% kulturystyka i sporty siłowe 2,4% tenis stołowy 2,3% łyżwiarstwo 2,3% piłka ręczna 2,0% szachy 1,8% lekkoatletyka 1,7% wędkarstwo 1,6% kręgle 1,6% inne rodzaje sporu i rekreacji 1,3% pozostałe sporty wodne 1,1% tenis ziemny, squash 0,9% bilard, snooker 0,8% jeździectwo, jazda konna 0,7%

7 judo, karate, tai chi 0,7% żeglarstwo 0,6% brydż 0,5% inne zespołowe gry sportowe 0,4% nurkowanie 0,3% joga 0,2% Źródło: Obliczenia na podstawie danych GUS (Uczestnictwo Polaków w sporcie i rekreacji, 2008). Dalsza cześć analizy skoncentrowana była na określeniu najbardziej popularnych dyscyplin sportowych w Polsce. Pełne zestawienie popularności dyscyplin sportowych pod względem aktywnego uczestnictwa przedstawiono w Tabeli 5. Trzy najbardziej popularne dyscypliny sportowe w Polsce to kolarstwo (deklarowane przez 21% ludności), pływanie (14%), piłka nożna (10%). Na następnych pozycjach znalazły się jogging, spacery (9%, włączając w to nordic walking), siatkówka (6%), wrotki (3%), koszykówka (3%), badminton (3%), gimnastyka (3%), narciarstwo (3%). Wskaźnik udziału w każdej z pozostałych dyscyplin sportowych nie przekracza 3%, za wyjątkiem gier świetlicowych (4%), które traktujemy jako czystą rekreację, a nie sport. Należy zaznaczyć, że gimnastyka obejmuje fitness i ćwiczenia w siłowni. Dane pokazują znaczne zróżnicowanie w dyscyplinach sportu uprawianych przez mężczyzn i kobiety. Mężczyźni preferują kolarstwo, piłkę nożną, pływanie i jogging oraz spacery i nordic walking, podczas gdy kobiety wolą, poza jazdą na rowerze, pływanie, jogging i siatkówkę. Największe różnice obserwuje się w piłce nożnej, koszykówce i narciarstwie, w których przeważają mężczyźni. Z drugiej strony, kobiety dominują w takich dyscyplinach sportowych jak jogging, gimnastyka i badminton. Analiza kolejnych danych prezentują rozkład uczestnictwa w sporcie względem podstawowych cech społeczno demograficznych. Wiek odgrywa ważną rolę w oddziaływaniu na uczestnictwo w sporcie. Na podstawie danych można zauważyć, że uczestnictwo w sporcie rozpoczyna się w wieku przedszkolnym. Najwięcej uczestników zajęć sportowych jest w grupie 7 14 lat (62%) oraz wśród młodzieży w wieku lat pozostającej w systemie szkolnym (61%). Dla porównania, w tej samej grupie wiekowej pozostającej poza szkołą stopa uczestnictwa w sporcie wynosi zaledwie 42%. W starszych rocznikach wieku uczestnictwo w sporcie jest niższe. Do aktywnego uprawniania sportu niezbędne są dobra kondycja i ogólna sprawność, zatem spadek uczestnictwa wraz z wiekiem jest znacznie większy w sportach ich wymagających, np. w piłce nożnej, koszykówce i siatkówce. W przypadku joggingu i spacerów spadek stopy uczestnictwa jest znacznie mniejszy. Osoby starsze wybierają raczej dyscypliny mniej wymagające fizycznie.

8 Odmiennym rozkładem względem wieku od pozostałych dyscyplin sportowych charakteryzuje się jazda na łyżworolkach. Największy procent uczestników jest obserwowany wśród uczniów szkół pierwszego stopnia, dla innych grup wiekowych jest to dyscyplina o niewielkim znaczeniu. W szczególności dotyczy to osób dorosłych oraz pozostających poza systemem edukacji. Edukacja okazuje się ważnym wyznacznikiem uczestnictwa w sporcie. Ponad 50% osób z wyższym wykształceniem bierze aktywny udział w sporcie. Dla osób z wykształceniem średnim wartość wskaźnika wynosi 38%. Osoby z wykształceniem zawodowym charakteryzują się najniższą stopą uczestnictwa w sporcie, wynoszącą tylko 26%. Względnie wysoka wartość dla grupy osób o wykształceniu podstawowym wynika z faktu zaliczenia do niej dzieci i młodzieży szkolnej. Bez uwzględniania osób uczących się, stopa uczestnictwa w sporcie w grupie osób o wykształceniu podstawowym wynosi niecałe 16%. Zaobserwowane dysproporcje są bardzo podobne, niezależnie od analizowanej dyscypliny sportu. Ludzie wykształceni dostrzegają więcej korzyści z posiadania dobrego zdrowia i kondycji oraz mają prawdopodobnie lepsze warunki materialne pozwalające na uprawianie sportu. Dwie pozostałe osie analizy odnoszą się do ewentualnych różnic i barier w dostępie do sportu. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie żyjący w miastach, w porównaniu z tymi, którzy żyją na wsi, mają większą możliwość uczestnictwa w różnych dyscyplinach sportowych i lepszy dostęp do infrastruktury sportowej. Różnice pomiędzy zaangażowaniem w sport w dużych miastach powyżej 100 tysięcy mieszkańców i na obszarach wiejskich są dość znaczne. W pierwszym przypadku ponad 42% respondentów deklaruje uczestnictwo w sporcie, podczas gdy w drugiej grupie tylko 35%. Różnice są obserwowane we wszystkich rodzajach działalności sportowej, ale w przypadku piłki nożnej i jazdy na rowerze są one pomijalnie małe. Popularność jazdy na rowerze także na terenach wiejskich można wyjaśnić faktem, że rower jest pojazdem codziennego użytku na wsi i z tego powodu duża grupa osób deklaruje uprawianie tego sportu. Różnice w dochodach przekładają się na różnice w aktywności sportowej. Prawie 52% członków gospodarstw domowych o najwyższych dochodach deklaruje uprawianie sportu, a tylko nieco ponad 31% wśród gospodarstw domowych o najniższych dochodach. Na podstawie analizy liczb zawartych w Tabeli 9 widać zwiększającą się stopę uczestnictwa w sporcie wraz z rosnącym dochodem na osobę w gospodarstwie domowym. Dodatkowo, można zauważyć skokowy wzrost pomiędzy czwartą a piątą grupą kwintylową dochodu. Największe różnice występują w przypadku jazdy na nartach oraz pływania i mogą być wyjaśnione przez wysoki koszt związany z uprawianiem tych

9 dyscyplin. Do uprawiania gimnastyki i siatkówki nie jest wymagany ani wyrafinowany sprzęt sportowy, ani nie są z nimi związane wysokie koszty wynajmu obiektu sportowego. Z kolei najbardziej egalitarnymi dyscyplinami sportowymi są piłka nożna i kolarstwo. W przypadku tej pierwszej dyscypliny obserwowany jest spadek zaangażowania wraz z rosnącymi dochodami. W przypadku kolarstwa stopa uczestnictwa w każdej grupie dochodowej jest zbliżona, a tylko wśród najbogatszych gospodarstw domowych jest więcej osób uprawiających tę dyscyplinę sportu. Ostatnim aspektem, jaki został poddany analizie było regionalne zróżnicowanie stopy uczestnictwa w sporcie i rekreacji. W Tabeli 10 przedstawiono szczegółowe wyniki. Nie jest zaskoczeniem, iż najwyższa stopa uczestnictwa w sporcie (43%) jest obserwowana w najbogatszym regionie centralnym. Powyżej wartości średniej dla Polski plasują się także zachodnie regiony kraju. Natomiast najniższa stopa uczestnictwa w sporcie występuje w regionie północnym i południowym. Jednak dla poszczególnych dyscyplin rozkład regionalny uczestnictwa w sporcie różni się od tych globalnych tendencji. Jest on determinowany przez warunki naturalne i dostępność infrastruktury. Dyscypliny, takie jak pływanie czy nordic walking, są częściej uprawiane w rozwiniętych gospodarczo regionach centralnej i północno zachodniej części Polski, a kolarstwo w regionach słabiej zurbanizowanych. Narciarstwo dużo częściej jest deklarowane przez mieszkańców regionu południowego niż pozostałych, co ma związek z warunkami naturalnymi. Dla dyscyplin o bardziej rekreacyjnym niż wyczynowym charakterze, takich jak jazda na łyżworolkach czy badminton, zróżnicowanie regionalne jest nieznaczne. Stopa uczestnictwa w sporcie jest najwyższa wśród młodzieży szkolnej i nieznacznie spada wraz z wiekiem osoby, co obserwowane jest w niemal wszystkich dyscyplinach sportu. Wyjątkiem od tej reguły jest gimnastyka oraz jogging i spacery. Zróżnicowanie uczestnictwa w sporcie pod względem płci, które jest widoczne dla innych krajów, w Polsce nie jest tak istotne. Mężczyźni przede wszystkim wybierają jazdę na rowerze, pływanie, piłkę nożną i jogging, podczas gdy kobiety preferują poza jazdą na rowerze, jogging, pływanie i siatkówkę. Dużo więcej mężczyzn niż kobiet deklaruje uczestnictwo w piłce nożnej, koszykówce i narciarstwie, podczas gdy odwrotna zależność występuje w gimnastyce, joggingu oraz badmintonie. Polska jest bardzo podobna do innych krajów pod względem wpływu edukacji na uczestnictwo w sporcie. Edukacja okazuje się dodatnio skorelowana z uczestnictwem w sporcie. Ponad połowa osób z wykształceniem wyższym

10 deklaruje aktywność sportową, podczas gdy dla wykształcenia zawodowego wskaźnik jest prawie dwukrotnie niższy i wynosi niewiele ponad 25%. Także wielkość miejscowości zamieszkania ma wpływ na stopę uczestnictwa w sporcie, ale wpływ tego czynnika jest znacznie niższy niż wieku i wykształcenia. Polska jest bardzo podobna do innych krajów pod względem wpływu edukacji na uczestnictwo w sporcie. Edukacja okazuje się dodatnio skorelowana z uczestnictwem w sporcie. Ponad połowa osób z wykształceniem wyższym deklaruje aktywność sportową, podczas gdy dla wykształcenia zawodowego wskaźnik jest prawie dwukrotnie niższy i wynosi niewiele ponad 25%. Także wielkość miejscowości zamieszkania ma wpływ na stopę uczestnictwa w sporcie, ale wpływ tego czynnika jest znacznie niższy niż wieku i wykształcenia. Wartość produkcji sprzedanej wyrobów przemysłowych Handel zagraniczny Transport, gospodarka magazynowa i łączność Działalność handlowa, hotelarska i gastronomiczna Usługi biznesowe Sektor instytucji rządowych i samorządowych Nakłady na środki trwałe na działalność związaną ze sportem Nakłady na środki trwałe są to nakłady finansowe lub rzeczowe, których celem jest stworzenie nowych środków trwałych lub ulepszenie (przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja lub modernizacja) istniejącego majątku trwałego. Środkami trwałymi są aktywa trwałe (kompletne i nadające się do użytku), których przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Nakłady na ich wytworzenie obejmują m.in. roboty budowlano montażowe, dokumentacje projektowo kosztorysowe, zakup gotowych obiektów (łącznie z ich montażem). Nakłady na środki trwałe obejmują również koszty związane z nabyciem gruntów oraz z ich ulepszeniem. Dane statystyczne dla nakładów inwestycyjnych zestawiono w podziale na: budynki i budowle maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia, środki transportu, pozostałe środki trwałe (obejmujące w szczególności: zasadzenia wieloletnie, melioracje szczegółowe, ulepszenia gruntów). Pracujący w sporcie