IV SA/Wa 2294/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Transkrypt

1 1 z :30 IV SA/Wa 2294/15 - Wyrok WSA w Warszawie Data orzeczenia orzeczenie nieprawomocne Data wpływu Sąd Sędziowie Symbol z opisem Hasła tematyczne Skarżony organ Treść wyniku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Alina Balicka /przewodniczący sprawozdawca/ Anna Szymańska Małgorzata Małaszewska-Litwiniec 6180 Wywłaszczenie nieruchomości i odszkodowanie, w tym wywłaszczenie gruntów pod autostradę Inne Minister Infrastruktury Oddalono skargę o wznowienie postępowania Powołane przepisy Dz.U poz 270 art. 272 par. 1 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. SENTENCJA Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alina Balicka (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, sędzia WSA Anna Szymańska, Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2016 r. po wznowieniu ze skargi Rzymskokatolickiej Parafii [...] w L. postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/13 wydanego po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rzymskokatolickiej Parafii [...] w L. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę o wznowienie UZASADNIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/13, oddalił skargę Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w L. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 27 lipca 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga Rzymskokatolickiej Parafii p.w. [...] w L. (dalej zwana "skarżącą") o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/13. Podstawę wznowienia oparto na art ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej zwanej "P.p.s.a.") w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny (dalej zwany "TK") wyroku z 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13. Jednocześnie wskazano, że dochowany został termin do wniesienia skargi wskazany w art P.p.s.a. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że ww. wyrokiem TK orzekł o niezgodności art ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, ze zm.) dalej zwanej "k.p.a." w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, z art. 2 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącej mimo, że przedmiotem orzeczenia był art pkt 2, to stwierdzenie niekonstytucyjności tego przepisu rzutuje na sposób wykładni art pkt 2 k.p.a. dokonywanej przez sądy. W konsekwencji skarżąca wniosła o zmianę wyroku WSA w Warszawie z 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/13 oraz uchylenie zaskarżonej nim decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji, stosownie do zasady

2 2 z :30 pewności prawa oraz zasady zaufania do organów państwa. Pismem z 22 lutego 2016 r. uczestnik postępowania T. M. wniósł o odrzucenie lub oddalenie skargi wskazując, iż w niniejszej sprawie nie występuje nagromadzenie okoliczności wymienionych w pkt 10.1 ww. wyroku TK skutkujące naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawa. W piśmie z 24 lutego 2016 r., będącym uzupełnieniem ww. pisma, stwierdzono, iż skoro skarżąca była stroną postępowania administracyjnego dotyczącego zwrotu nieruchomości będącej w jej posiadaniu, to nie można uznać, że w dobrej wierze otrzymała w zarząd, a następnie w użytkowanie wieczyste tę nieruchomość. Na rozprawie w dniu 4 marca 2016 r. uczestnik postępowania Prezydent Miasta L. wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej reprezentujący Skarb Państwa przyłączył się do skargi o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Sąd badając dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt I SA/Wa 1788/13 uznał, iż zasługuje ona na uwzględnienie. Stosownie do art ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.), można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. W skardze o wznowienie postępowania sądowego Parafia Rzymskokatolicka pw. [...] w L. wskazała, że podstawą wznowienia jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13, w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art k.p.a. w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji rzeczypospolitej Polskiej. Skarga o wznowienie postępowania została złożona w dniu 23 lipca 2015 r. (data stempla pocztowego). Zatem należy uznać, iż termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania sądowego, zgodnie z art. 272 P.p.s.a. został zachowany. Sąd rozpoznając skargę w postępowaniu wznowieniowym uznał, że nie jest ona zasadna. Z akt administracyjnych wynika, że orzeczeniem z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej m. L. orzekło w punkcie 1 o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], o powierzchni 960 m2, nr hip. [...], rep. Hip. [...], stanowiącej własność H. B., E. B., J. M. i A. B. w oparciu o przepisy dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny (Dz. U. nr 20, poz. 138, zwanego dalej "dekretem"). Z treści uzasadnienia ww. orzeczenia z dnia [...] kwietnia 1952 r. wynika, że nieruchomość została zajęta w styczniu 1945 r. przez władze państwowe, które władały tymi nieruchomościami do dnia wydania orzeczenia, wykorzystując je na cele użyteczności publicznej. Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] - w części dotyczącej wywłaszczenia ww. nieruchomości wystąpił, do Prezydenta Miasta L., M. M. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż zaskarżone orzeczenie narusza art. 2 pkt 1 dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny , ponieważ wywłaszczenie

3 3 z :30 mogło dotyczyć tylko tych nieruchomości, które zostały zajęte na cele użyteczności publicznej. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. L. z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], o powierzchni 960 m2, nr hip. [...], rep. Hip. [...], stanowiącej własność H. B., E. B., J. M. i A. B. (lp. 1 orzeczenia). Na skutek wniosku Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w L. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] maja 2013 r. utrzymał w mocy ww. decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że z wniosku z dnia 22 grudnia 1949 r. o wywłaszczenie przedmiotowej nieruchomości wynika, iż została ona zajęta w dniu 1 kwietnia 1948 r. przez Warsztaty [...] nr [...] Szefostwa Zaopatrzenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, w celu "przechowywania samochodów oczekujących kapitalnego remontu". W aktach znajdują się również dokumenty (pismo Głównego Urzędu Tymczasowego Zarządu Państwowego w L. z dnia [...] marca 1946 r. nr [...] oraz odpis protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 21 marca 1946 r.), z których wynika, iż przedmiotowy grunt został wcześniej oddany w zarząd i użytkowanie Rzymsko- Katolickiej Parafii Św. [...], na podstawie art. 13 ustawy z dnia 6 maja 1945 r. o majątkach opuszczonych i porzuconych (Dz. U. R. P nr 1,7 poz. 97). Bezspornym zatem jest, iż przedmiotowa nieruchomość była użytkowana od dnia 21 marca 1946 r. przez Rzymsko-Katolicką Parafię Św. [...]. W aktach sprawy brak jest dokumentów opisujących losy nieruchomości w okresie od 1 września 1939 r. do 9 maja 1945 r. Organ ustalił, iż wywłaszczenia dokonano na wniosek Warsztatów [...] nr [...] Szefostwa Zaopatrzenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i na cele tego urzędu (przechowywania samochodów oczekujących kapitalnego remontu) została przeznaczona przedmiotowa nieruchomość. Zdaniem organu, powyższe zajęcie nie wypełnia przesłanki celu użyteczności publicznej. Organ wskazał, iż cel użyteczności publicznej cechuje ogólna dostępność i powszechna użyteczność dla ogółu ludności, czego w niniejszym przypadku nie sposób stwierdzić. Jednocześnie organ wskazał, iż wywłaszczenie nieruchomości na cele Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w orzecznictwie sądowo-administracyjnym nie może być identyfikowane jako wywłaszczenie na cel użyteczności publicznej. W związku z powyższym, zdaniem organu, orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej m. L. z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], o powierzchni 960 m2, nr hip. [...], rep. Hip. [...], stanowiącej własność H. B., E. B., J. M. i A. B. (lp. 1 orzeczenia) został rażąco naruszony art. 2 pkt 1 lit f dekretu. Na skutek skargi wniesionej przez Parafię Rzymskokatolicką pw. Św. [...] w L. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/13 oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że wśród przyczyn skutkujących stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, ustawodawca wymienił także "rażące naruszenie prawa"- art pkt 2 k.p.a. W dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalony jest przy tym pogląd, iż rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie. Oznacza to, iż decyzje administracyjne, które są ostateczne i znajdują się w obiegu prawnym podlegają domniemaniu legalności

4 4 z :30 chyba, że w sposób oczywisty i niewątpliwy domniemanie to zostanie obalone. Badane orzeczenie Prezydium Rady Narodowej m. L. z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] w ocenianej części wydane zostało w oparciu o przepisy dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. dekretu, dopuszczalne było wywłaszczenie nieruchomości zajętych w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 9 maja 1945 r. na cele wymienione w art. 2 i znajdujące się w dniu wejścia w życie dekretu (tj. w dniu 16 kwietnia 1948 r.) we władaniu Skarbu Państwa, związków samorządu terytorialnego lub przedsiębiorstw państwowych. Przepisy powyższe wyznaczały następujące przesłanki, które musiały być spełnione, aby mogło dojść do wywłaszczenia nieruchomości na podstawie dekretu o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939 r r.: nieruchomość musiała być zajęta w okresie od 1 września 1939 r. do dnia 9 maja 1945r. na cel budowy, rozwoju i utrzymania urządzeń komunikacji publicznej, na cele przedsiębiorstw podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, będących przedsiębiorstwami państwowymi lub przejętych na własność Państwa, na cele wojskowe, pod ulice i place publiczne, skwery, zieleńce, parki, place sportowe i cmentarze, pod zalesienia lub na melioracje, na cele użyteczności publicznej, nieruchomość powinna być użytkowana po dniu wejścia w życie dekretu na ww. cele; nieruchomość w dniu wejścia w życie dekretu (tj. 16 kwietnia 1948 r.) musiała znajdować się we władaniu Skarbu Państwa, związków samorządu terytorialnego lub przedsiębiorstwa państwowego. W toku postępowania administracyjnego ustalono, że w roku 1945 zarząd nad nieruchomością sprawował Główny Urząd Tymczasowego Zarządu Państwowego w L., który administrował nieruchomością jako porzuconą. Następnie nieruchomość została przekazana w użytkowanie Rzymskokatolickiej Parafii, zaś w dniu 1 kwietnia 1948 r. została zajęta przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego na parking dla samochodów ciężarowych i to zajęcie stanowiło podstawę wniosku wywłaszczeniowego. Wywłaszczenia dokonano na wniosek Warsztatów [...] nr [...] Szefostwa Zaopatrzenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i na cele tego urzędu (przechowywania samochodów oczekujących kapitalnego remontu) została przeznaczona przedmiotowa nieruchomość. Zatem słusznie organ ocenił, że zajęcie, a następnie wywłaszczenie nieruchomości pod parking/przechowalnię samochodów dla Szefostwa Zaopatrzenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego nie wypełniało przesłanki zajętości na cel użyteczności publicznej. Wywłaszczenie nieruchomości na cele Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie może być identyfikowane jako wywłaszczenie na cel użyteczności publicznej. Pod pojęciem użyteczności publicznej mieści się wszystko to, co jest dostępne dla całego społeczeństwa i jego członków. Urzędy bezpieczeństwa publicznego sprawowały wprawdzie funkcje publiczne, lecz funkcje te nie mogą być traktowane jako funkcje związane z realizacją celów użyteczności publicznej. Przyjmując zatem, co jest bezsporne, iż wywłaszczenie nastąpiło na cele związane z funkcjonowaniem Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, uprawnione jest twierdzenie, iż już w momencie wywłaszczenia, cel wywłaszczenia został określony w sposób sprzeczny z postanowieniami dekretu o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny r. Trzeba wskazać, że mienie przeznaczone dla organów administracji państwowej niewątpliwie realizuje cel publiczny, lecz nie cel użyteczności publicznej. Na to, że przekazanie nieruchomości na cele organów administracji nie pokrywa się z przekazaniem nieruchomości na cele użyteczności publicznej zwrócił również uwagę ówczesny

5 5 z :30 ustawodawca (art. 2 pkt 5 dekretu z dnia 6 grudnia 1946 r. o przekazywaniu przez Państwo mienia niewolnego na obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska Dz. U. Nr 71, poz. 389 ze zm.). Wobec powyższego słusznie organ uznał w decyzji z [...] listopada 2012 r., że w ocenianym postępowaniu zakończonym orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej m. L. z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], o powierzchni 960 m2, nr hip. [...], rep. Hip. [...], stanowiącej własność H. B., E. B., J. M. i A. B. (lp. 1 orzeczenia) został rażąco naruszony art. 2 pkt 1 lit f dekretu. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13 wskazał, że w art k.p.a. wyłączono możliwość stwierdzenia nieważności decyzji ze względu na upływ czasu częściowo, tj. w odniesieniu do niektórych wad decyzji. Po upływie dziesięciu lat od wydania lub ogłoszenia decyzji nie jest możliwe stwierdzenie jej nieważności, mimo że została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, bądź wydana mimo uprzedniego rozstrzygnięcia sprawy inną decyzją ostateczną, bądź została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie, bądź też zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa. Po upływie powyższego dziesięcioletniego terminu nadal jest natomiast możliwe stwierdzenie nieważności decyzji, która zawiera inne wady przewidziane w art k.p.a., tj. która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, lub była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, bądź decyzji, która w razie wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą. W ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny dokonał oceny zgodności z konstytucją art k.p.a., w którym nie przewidziano wyłączenia stwierdzenia nieważności z uwagi na upływ czasu decyzji, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa (art pkt 2 in fine k.p.a.). Trybunał Konstytucyjny wskazał, że ustawodawca, określając przesłanki stwierdzania nieważności decyzji oraz zakres ich zastosowania, powinien brać pod uwagę wszystkie zasady mieszczące się w klauzuli państwa prawnego, przewidzianej w art. 2 Konstytucji. Przesłanek tych nie można oceniać wyłącznie z punktu widzenia przewidzianej w art. 7 Konstytucji, zasady praworządności, który uzasadnia rozwiązania prawne zmierzające do eliminacji z obrotu wadliwych decyzji administracyjnych. Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku, że "zasada praworządności nie uzasadnia rozwiązania prawnego umożliwiającego stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, jeśli decyzja ta korzystała przez kilkadziesiąt lat z domniemania zgodności z prawem, wywołuje skutki polegające na nabyciu prawa lub ukształtowaniu ekspektatywy nabycia praw przez jej adresatów, a dodatkowo przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji ma charakter niedookreślony i jej wykładnia ukształtowała się w orzecznictwie na długo po wydaniu decyzji. W sytuacji, w której występuje nagromadzenie powyższych okoliczności, zasada praworządności nie służyłaby realizacji zasady pewności prawa. Ponieważ stwierdzenie nieważności decyzji może powodować zmianę ukształtowanej od kilkudziesięciu lat sytuacji prawnej adresatów decyzji, nie służyłoby ono też realizacji zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa i zasady pewności prawa". Dalej w uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że "korzystanie przez osobę z praw wynikających z aktu administracyjnego jest wykonywaniem uprawnień zagwarantowanych jej przez organ władzy publicznej. Kwestia oddziaływania upływu czasu na akt administracyjny ma istotne znaczenie praktyczne. Stabilizacja stanów faktycznych, po upływie określonego czasu, leży w interesie porządku publicznego (zob. postanowienie WSA w Warszawie z 18 września 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 204/12, Brak wyłączenia dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z przyczyny (wady) określonej w art pkt 2 in fine k.p.a. po znacznym upływie czasu skutkuje destabilizacją porządku prawnego, jeśli decyzją przyznano stronie ekspektatywę nabycia prawa, z której zamierza ona skorzystać.

6 6 z :30 Odstępstwa od zasady trwałości decyzji ostatecznej (do których trzeba zaliczyć możliwość stwierdzenia nieważności decyzji) nie powinny naruszać wynikających z art. 2 Konstytucji zasad bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa. Stabilizacja stosunków administracyjnoprawnych po upływie określonego czasu leży w interesie porządku publicznego".... "Działanie organów państwa na podstawie prawa, będące przejawem zasady praworządności (legalizmu), nie oznacza bezwzględnego obowiązku eliminowania z obrotu wadliwych decyzji, na podstawie których strona nabyła prawo lub jego ekspektatywę (w szczególności jeżeli z takim nabyciem powiązane było powstanie obowiązku państwa), po upływie znacznego czasu od wydania tego aktu administracyjnego. Takie aspekty i konsekwencje zasady praworządności są bowiem ograniczone przez jej inne oblicze, tj. potrzebę stabilizacji stanów społeczno-gospodarczych ukształtowanych mocą aktu administracyjnego, a ponadto przez zasadę zaufania obywatela do państwa, w tym zasadę pewności prawa, które wynikają z art. 2 Konstytucji". "Z powyższych względów Trybunał uznał, że art k.p.a. w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji". Trybunał Konstytucyjny zaznaczył w cyt. wyroku, że zapadł on w wyniku kontroli konstytucyjności przeprowadzonej w związku z pytaniem prawnym zadanym przez sąd w konkretnej sprawie. Zatem istotne znaczenie miał stan faktyczny sprawy, w ramach którego kontroli konstytucyjności dokonał Trybunał. Zasadnicze znaczenie w sprawie miała nie tylko okoliczność, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa i to, że od wydania decyzji, której stwierdzono nieważność, nastąpił znaczny upływ czasu, ale i to, że decyzja ta była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. Sam upływ czasu od wydania decyzji nie jest tutaj decydujący, decydujące znaczenie ma okoliczność, że podmiot do którego decyzja była skierowana na jej podstawie nabył prawa lub ekspektatywę. Stan ten, nie znajduje odzwierciedlenia w realiach sprawy objętej wnioskiem o wznowienie postępowania sądowego. Orzeczenie z dnia [...] kwietnia 1952 r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej m. L., którym orzeczono w punkcie 1 o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], o powierzchni 960 m2, nr hip. [...], rep. Hip. [...], stanowiącej własność H. B., E. B., J. M. i A. B. nie było skierowane do Parafii Rzymskokatolickiej pw. Św. [...] w L. Parafia nie była stroną tego postępowania i orzeczenie z dnia [...] kwietnia 1952 r. nie było dla niej podstawą nabycia jakichkolwiek praw. Z akt administracyjnych sprawy wynika, że w roku 1945 zarząd nad nieruchomością sprawował Główny Urząd Tymczasowego Zarządu Państwowego w L., który administrował nieruchomością jako porzuconą. Następnie nieruchomość została przekazana protokołem zdawczo-odbiorczym z 21 marca 1946 r. w użytkowanie Rzymskokatolickiej Parafii pw. Św. [...], na podstawie art. 13 ustawy z dnia 6 maja 1945r. o majątkach opuszczonych i porzuconych (Dz. U. R. P nr 17 poz. 97). Z kolei w dniu 1 kwietnia 1948 r. nieruchomość została zajęta przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego na parking dla samochodów ciężarowych i to zajęcie stanowiło podstawę wniosku wywłaszczeniowego. Z kolei ustanowienie użytkowania wieczystego na rzecz Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w L. nastąpiło w drodze decyzji Urzędu Rejonowego w L. z dnia [...] czerwca 1995 r. nr [...]. Przed ustanowieniem użytkowania wieczystego Parafia użytkowała nieruchomość na podstawie umów cywilnoprawnych. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niekonstytucyjność art k.p.a. w zakresie opisanym w jego sentencji ma charakter zakresowy o pominięciu prawodawczym. Wyrok taki nie powoduje zmiany normatywnej poprzez derogację tego przepisu. Stwierdzenie niekonstytucyjności w zakresie pominięcia prawodawczego nakłada na ustawodawcę obowiązek rozszerzenia unormowania art

7 7 z :30 k.p.a., przewidującego ograniczenia możliwości stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. Trybunał wskazał na konieczność dokonania wykładni art w związku z art pkt 2 in fine k.p.a. nie tylko z uwzględnieniem zasady praworządności, przewidzianej w art. 7 Konstytucji, ale również z uwzględnieniem, wynikających z art. 2 Konstytucji, zasady pewności prawa oraz zasady zaufania obywatela do państwa. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie uzasadnia uwzględnienia skargi w postępowaniu wznowieniowym w oparciu o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13. Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art i art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.