Autoreferat. 3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych:

Transkrypt

1 Załącznik nr 2 Autoreferat 1. Imię i Nazwisko: Justyna Zofia Łukaszewska-Haberko 2. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe: doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa (literatury średniowiecznej), Uniwersytet Jagielloński, Wydział Filologiczny. Dysertacja zatytułowana: Pierwsza księga Scivias Hildegardy z Bingen. Analiza struktury dzieła magister filologii klasycznej, specjalność nauczycielska, magisterium z zakresu językoznawstwa hellenistycznego, Uniwersytet Jagielloński, Wydział Filologiczny, Instytut Filologii Klasycznej. Praca zatytułowana: Patronimy w dialekcie tesalskim. 3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych: Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna Ignatianum (obecnie Akademia Ignatianum ), Wydział Pedagogiczny, lektor języka łacińskiego i angielskiego Liceum św. Jacka w Krakowie, nauczyciel języka łacińskiego od 2007 Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna Ignatianum (obecnie Akademia Ignatianum ), Wydział Filozoficzny, Instytut Kulturoznawstwa, adiunkt w Katedrze Historii Kultury Antycznej i Średniowiecznej 1

2 4. Wskazanie osiągnięcia* wynikającego z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 ze zm.): a. Osiągnięcie naukowe pt. Charakterystyka pierwszego pokolenia jezuitów polskich oraz jego wpływ na życie kulturalne i religijne Rzeczypospolitej Obojga Narodów w latach w świetle dokumentów. b. Publikacje stanowiące osiągnięcie przedstawione w punkcie a. i. Examina novitiorum (Egzaminy nowicjuszów) z Braniewa z lat , Kraków 2012, s. 236, Akademia Ignatianum/Wydawnictwo WAM, Seria: Studia i materiały do dziejów jezuitów polskich, Kraków 2012, s (edycja źródeł z komentarzem) ii. iii. Losy pierwszego pokolenia polskich jezuitów w świetle biografii i egzaminów, Akademia Ignatianum/Wydawnictwo WAM, Seria: Studia i materiały do dziejów jezuitów polskich, Kraków 2013, s (pogłębiona analiza) Wpływ pierwszego pokolenia polskich jezuitów na życie kulturalne i religijne Rzeczypospolitej Obojga Narodów w latach , Akademia Ignatianum/Wydawnictwo WAM, Seria: Studia i materiały do dziejów jezuitów polskich, Kraków 2014, s (synteza) (recenzja wydawnicza: prof. dr hab. Janusz Tazbir) c. Omówienie celu naukowego ww. prac i osiągniętych wyników wraz z omówieniem ich ewentualnego wykorzystania Podejmując się przygotowania charakterystyki pierwszego pokolenia polskich jezuitów, to znaczy wydając kolejne książki stanowiące opracowanie monograficzne poświęcone zakonowi jezuitów w Polsce w ciągu pierwszych pięćdziesięciu lat jego działalności w kraju, chciałam przedstawić dzieje Towarzystwa Jezusowego w świetle zachowanych dokumentów zakonnych oraz innych, dostępnych, wydanych i niewydanych wcześniej, opracowań. Wobec charakteru zagadnienia, musiałam w tym celu podjąć się 2

3 wydania i opracowania pozostających w rękopisie dokumentów zakonnych z XVI wieku dotyczących Towarzystwa Jezusowego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a następnie zweryfikować i uporządkować powstałe dotąd publikacje odnoszące się do tegoż zagadnienia. Przedstawione do oceny osiągnięcie naukowe obejmuje trzy niezależne publikacje, które ukazywały się w kolejnych latach. Są to edycja krytyczna zachowanych źródeł (egzaminów kandydackich do nowicjatu w Braniewie z lat znajdujących się obecnie w Bibliotece Uniwersyteckiej w Uppsali, rękopis BUp H 167), analityczna interpretacja zachowanych materiałów, tzn. właśnie egzaminów oraz biografii, wreszcie najważniejsza: synteza przygotowana w oparciu o wymienione wyżej materiały, jak również szereg rękopisów znajdujących się w Archiwum Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego w Krakowie. Tę ostatnią pozycję uważam za najbardziej odkrywczą, jakkolwiek u jej źródeł znajdują się dwie inne, wcześniej opublikowane, których jestem także jedyną autorką. Na podstawie interpretacji istniejących źródeł przygotowałam najpierw analityczny opis ludzi: ich wykształcenia, pochodzenia, świadomości religijnej oraz charakterystykę dokonań zakonnych, a następnie, wykorzystując wydane wcześniej opracowania i niepublikowane rękopisy (przede wszystkim niewydane materiały Jana Poplatka SJ), napisałam wyczerpującą syntezę. Przedstawiłam w niej działania podejmowane przez pierwszych polskich jezuitów, w wymiarze religijnym, jak i kulturowym. Niejednokrotnie moje spostrzeżenia odbiegają od dotąd obowiązujących wyników badań, w innych natomiast kwestiach uzupełniają dotychczasowe wnioski. Moje opracowanie naukowe przedstawia wszystkie aspekty działalności Towarzystwa Jezusowego w ciągu jego pierwszego pięćdziesięciolecia istnienia w Polsce. * * * Przygotowane przeze mnie opracowanie monograficzne dotyczące pierwszego pokolenia polskich jezuitów zawiera edycję materiałów źródłowych egzaminów nowicjuszowskich z Braniewa (Examina novitiorum (Egzaminy nowicjuszów) z Braniewa z lat ). To jeden z niewielu dokumentów z tego czasu i jedyny przykład egzaminów nowicjuszowskich do końca XIX w., które zachowały się do naszych czasów Egzaminy mają dla biografii jezuitów polskich szczególną wagę, gdyż kwestionariusz był bardzo szczegółowy i stanowi unikatowe źródło wiadomości odnoszących się do pierwszego pokolenia polskich jezuitów. 3

4 Kandydata, który wstępuje do Towarzystwa Jezusowego, podobnie jak w innych zakonach, poddaje się specjalnemu egzaminowi. Egzamin a raczej pogłębiona rozmowa z mistrzem nowicjatu lub osobą odpowiedzialną za nowicjuszy składa się z kilkunastu pytań, które zostały określone i zapisane w Instytucie Towarzystwa Jezusowego jeszcze w XVI wieku. Te pytania mają charakter ogólny i zadaje się je wszystkim kandydatom, natomiast mężczyzna przychodzący do nowicjatu musi również jasno sformułować charakter swego powołania: czy chce zostać bratem czy też księdzem. W dalszej części egzaminu, zwłaszcza, gdy kandydat zamierza zostać księdzem, powinien dokładniej odpowiedzieć na szereg szczegółowych pytań: o rodziców, np. jaki jest poziom ich zamożności, o ewentualne długi, zobowiązania względem innych ludzi. Pojawiają się także pytania o rodzeństwo, umiejętności nowicjusza; czy potrafi pisać i czytać oraz czy zna jakieś rzemiosło, kolejne odnoszą się do jego stanu zdrowia. Ostatnia część egzaminu dotyczy stanu i predyspozycji duchowych kandydata. Przygotowane przeze mnie wydanie, poza koniecznym komentarzem edytorskim, zawiera wstęp, bibliografię oraz indeks nazw miejscowych i osób. *** W drugiej książce (Losy pierwszego pokolenia polskich jezuitów w świetle biografii i egzaminów) przedstawiłam losy poszczególnych zakonników żyjących i działających w Towarzystwie Jezusowym w pierwszym półwieczu jego istnienia w Polsce. Byli to jezuici tworzący strukturę i dzieła zakonu, a także pośrednio kształtujący bogatą kulturę tego okresu. Książka została opracowana w oparciu o wydane wcześniej egzaminy nowicjuszowskie z pierwszego polskiego kolegium jezuitów w Braniewie i zachowane zapisy z kolegium w Rzymie, a także vocationes, czyli biografie pisane przez zakonników. Dostępne źródła pozwalają scharakteryzować grupę nowicjuszy i niektórych z kandydatów, którzy pozostali zakonnikami do końca życia. Moje studium zawiera siedem odrębnych rozdziałów opisujących takie kwestie, jak m. in. świadomość religijna, wykształcenie, pochodzenie czy stan zdrowia zakonników. Jezuici wywodzili się ze wszystkich stanów. Stosunkowo duża liczba kandydatów wstępowała do zakonu przed lub krótko po ukończeniu nauki w kolegiach. Pewna, lecz stosunkowo nieliczna grupa otrzymała wyższe wykształcenie i ukończyła studia. W szeregach nowicjatu, a następnie w zakonie, znajdowali się ludzie prości, niepiśmienni, kupcy, złotnicy, uczniowie szkół, sekretarze królewscy i rektorzy szkół. 4

5 W pierwszych latach istnienia zakonu w Rzeczypospolitej wszyscy jezuici działający na terenach Rzeczypospolitej przynależeli do Wiceprowincji Austriackiej, a następnie, od roku 1575 do Prowincji Polskiej. Większość z nich wstąpiła do Towarzystwa poza granicami Polski. Na podstawie tego studium można wysnuć jeden zwłaszcza wniosek, że zakon jezuitów nie był strukturą monolityczną. W omawianych źródłach nie można znaleźć dwóch podobnych osób, a nawet podobnych losów jednostek. Wśród wybiórczo opisanych nowicjuszy i zakonników krzyżowały się wszystkie możliwe warstwy społeczne, choć w mniejszym stopniu te bardziej skrajne. Należy jednak uznać za prawdziwe stwierdzenie o swoistej tożsamości całej kultury zakonnej jezuitów w omawianym czasie. Każda praca podejmowana przez jezuitę miała go prowadzić ku wartościom wyższym, a losy zakonników stawały się najpierw dziejami zakonu, a następnie historią Kościoła. * * * Wreszcie trzecia część opracowania ma charakter syntetyczny. Chciałam tutaj przedstawić wpływ pierwszego pokolenia polskich jezuitów na kształt życia kulturalnego i religijnego Rzeczypospolitej, zarówno tych ludzi, którzy pochodzili z terenów polskich, jak i cudzoziemców, którzy z jednej strony nadali kształt Towarzystwu Jezusowemu, to znaczy zbudowali zręby prowincji, sieć kolegiów i struktury szkolnictwa, a z drugiej pośrednio wpłynęli na świadomość ludzi w XVI i na początku XVII wieku. Ich rola pozostaje nieco odmienna niż pokoleń zakonników działających w XVII stuleciu. Ci właśnie, pierwsi jezuici, mieli przed sobą bardzo trudne i wymagające wytężonej pracy zadanie, gdyż w jednym czasie musieli walczyć z myślą protestancką, tworzyć programy szkolne i prowadzić codzienną pracę apostolską. Rzeczpospolita XVI wieku była krajem zróżnicowanym, zatem przygotowana przeze mnie synteza wymagała przedstawienia rozmaitych kwestii. Samodzielna Prowincja Polska Towarzystwa Jezusowego powstała w 1575 roku, w 1608 wydzieliła się kolejna: Prowincja Litewska. Toteż za pierwsze pokolenie należałoby uznać jezuitów wstępujących do zakonu przed usamodzielnieniem się prowincji w Jednak do tego roku większość inicjatyw dopiero powstała, często w sposób umowny, więc wydawało się uzasadnionym, by omawiany okres zamknąć późniejszą datą. Z kolei kształtowanie się nowej kultury jest procesem, wobec tego trudno przyjąć dla niego jakąkolwiek datę końcową. Za granicę czasową uznałam lata , gdy powstanie Zebrzydowskiego zmieniło w zdecydowany sposób nastawienie szlachty do władzy 5

6 królewskiej. Rokosz w pewnym sensie pokrywa się z zasadniczą, społeczną zmianą w samym Towarzystwie Jezusowym w Polsce w tym czasie, na początku XVII wieku, większość zakonników stanowili szlachcice, którzy zastąpili dotychczasowych mieszczan (w dodatku cudzoziemców z pochodzenia) i mniej licznych chłopów. Wielonarodowe społeczeństwo zamieszkujące Rzeczpospolitą nabrało także innego charakteru. Zmienił się sposób myślenia: od ochoczego przyjmowania nowinek kulturowych w miejsce własnej kultury do zachwalania tradycji lokalnej. W dobie reformacji i kontrreformacji uznano, iż elementem, który w największym stopniu charakteryzuje państwo, jest wyznanie i religijność jego narodu. Towarzystwo Jezusowe postrzegało swą misję w tym, by pogłębić religijność tych krajów, które jak Rzeczpospolita, opowiedziały się po stronie katolicyzmu, natomiast w tych miejscach, gdzie do głosu doszedł protestantyzm, przywrócić katolicyzm. Wreszcie w krajach niechrześcijańskich skutecznie wprowadzić i umocnić chrześcijaństwo. W tym celu szerzyli nauczanie teologii, przygotowywali tłumaczenia Pisma Św. oraz ważniejszych książek z zakresu duchowości, pisali kazania i modlitewniki. Ponadto podjęli się wyzwania, jakim było wychowanie i wykształcenie nowego pokolenia świadomego i uczonego kleru. Wprowadzili także nowe formy duszpasterstwa, czynnie zwalczali innowierców ze wszystkich odłamów, a dzięki współpracy z królem Stefanem Batorym starali się również wprowadzić katolicyzm na tereny zdobyte przez władcę oraz zaniedbane ich zdaniem pod względem religijnym. Najważniejszym jednak zadaniem, którego podjęli się zakonnicy, było wychowanie nowego pokolenia świadomych katolików. W opracowaniu dotyczącym pierwszego pokolenia polskich jezuitów moim celem było przedstawienie krótkiej charakterystyki zakonników tworzących zręby Towarzystwa Jezusowego na terenach Rzeczypospolitej. Zarówno cudzoziemców, jak i mieszkańców Korony i Litwy. Następnie scharakteryzowałam większość inicjatyw (np. bursy, organizacje i teatr), dzięki którym jezuici stworzyli nowe szkolnictwo. Tutaj opisałam nie tylko podstawowe zasady obowiązujące w zakonie przed rokiem 1599 (czyli przed przyjęciem Ratio studiorum), ale również niektóre elementy na trwałe kształtujące szkolnictwo w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wskazałam też wpływ jezuitów na kształt i rozwój języków, którymi władali ludzie zamieszkujący Koronę i Litwę: w największej mierze był to język polski, ale działalność Towarzystwa Jezusowego pozwoliła na rozwój języka litewskiego, zwłaszcza jego postaci literackiej, a także estońskiego, ruskiego i łotewskiego. Nie zajmowałam się poszczególnymi autorami, lecz starałam się pokazać, w jaki sposób jezuici wykorzystywali teksty i literaturę oraz jak wpłynęli na jej kształt w obrębie 6

7 polszczyzny. Z kolei podjęłam zagadnienie rekatolizacji rozumianej jako wszelkie rodzaje działań służących rozwojowi i umocnieniu religii katolickiej, wśród nich kaznodziejstwa, zreformowanej liturgii, misji ludowych i dworskich, a także zakładanych seminariów duchownych. Wspomniałam również działania o charakterze społeczno-religijnym: stowarzyszenia i bractwa oraz wpływ jezuitów na inne zakony i ich odnowę. Wreszcie na końcu omówiłam kwestię budownictwa jezuickiego i umiejętności wykorzystania okoliczności zewnętrznych (np. istniejących zabudowań miejskich) w rozwoju kolegiów. Tutaj przedstawiłam także elementy muzyczne wniesione i rozwinięte przez Towarzystwo Jezusowe. Przygotowana przeze mnie synteza w dużej mierze opiera się na materiałach, które zredagowałam, opublikowałam i wydałam wcześniej. Należy podkreślić, iż jako pozycja w dużej mierze opierająca się na własnych, nowatorskich badaniach. Moja książka przedstawia pierwsze pokolenie polskich jezuitów w nieco innym świetle, niż miało to miejsce w dotychczasowej literaturze przedmiotu. Jako opracowanie monograficzne przygotowane przeze mnie prace mają charakter pełny i stanowią efekt pracy własnej. 5. Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo - badawczych (artystycznych) Niezależnie od przygotowania wymienionych wyżej książek, prowadziłam badania naukowe poświęcone innym zagadnieniom historycznym. Moje osiągnięcia naukowobadawcze można podzielić na kilka grup: a. Pozycje związane z początkami Towarzystwa Jezusowego na ziemiach Rzeczypospolitej. W większości są to publikacje, w których wykorzystałam znajomość języka łacińskiego, jak również metod nauczania języków starożytnych. Są one pokłosiem mojego zainteresowania historią kultury, zwłaszcza łacińskiej kultury nowożytnej. W szczególnych przypadkach, takich, jak twórczość Fryderyka Bartscha SJ (pozycja nr II.B.6 w załączonym wykazie opublikowanych prac naukowych), są to pierwsze artykuły dotyczące danego tematu. Moje artykuły w największej mierze dotyczą książek i twórczości literackiej pierwszych jezuitów działających w Polsce, tak Polaków, jak i cudzoziemców. 7

8 Chciałabym podkreślić, że jestem jedyną autorką wszystkich artykułów należących do tej kategorii. Moje badania mają charakter szerszy niż tylko krajowy, czego dowodem jest artykuł The First Generation of Jesuits in Poland and the Development of Missions (pozycja nr II.A.1), który ukazał się w czasopiśmie o istotnym znaczeniu dla humanistyki, dużym zasięgu międzynarodowym, publikującym wysoko oceniane artykuły naukowe (kategoria INT2 z listy ERIH). Z kolei Episteme (w którym to periodyku ukazał się artykuł nr II.B.15) należy do najwyżej punktowanych polskich czasopism naukowych. Spis wszystkich artykułów należących do tej grupy znajduje się w załączniku do zgłaszanego wniosku (są to pozycje II.B.2, II.B.8 i II.B.9, a także II.B.13). b. Pozycje nawiązujące do osoby i twórczości św. Hildegardy z Bingen. Moje wcześniejsze zainteresowania badawcze, których pokłosiem był obroniony doktorat, dotyczyły tylko jednej księgi (I księgi Scivias ) z bardzo obfitej i znaczącej spuścizny literackiej średniowiecznej mistyczki i doktora Kościoła św. Hildegardy z Bingen. Wobec tego, iż uznałam ten temat za zbyt wąski, potraktowałam napisaną dysertację jako wstęp do znacznie szerszego opracowania o charakterze ogólnym i jako takie wydałam je w serii Źródeł Monastycznych. Słowo wprowadzające do tego dwutomowego opracowania, w którym wstęp i komentarz do dzieła św. Hildegardy z Bingen Scivias zajmują znaczną część jednego z tomów, napisał prof. Jerzy Strzelczyk. To pierwsza tego rodzaju książka poświęcona średniowiecznej autorce, która ukazała się w języku polskim (pozycja nr II.B.1) i jedno z ważniejszych opracowań naukowych dotyczących Hidlegardy z Bingen nie tylko w Polsce, ale również w Europie. Jest to czwarte, po angielskim, niemieckim i francuskim, pełne tłumaczenie Scivias, trzecie wydane w Europie (miejscami kontrowersyjny przekład angielski powstał w Stanach Zjednoczonych). Zarazem książka ta zawiera obszerne wprowadzenie dotyczące autorki i XII wieku, którego objętość nadaje mu w pełni charakter monograficzny. Jestem jedynym w Polsce filologiem klasycznym, historykiem kultury i jedną z nielicznych osób w ogóle, która zajmuje się postacią i twórczością Hildegardy z Bingen w szerszym kontekście, w tym również studiami porównawczymi, np. relacjami ilustracji z tekstem. Niezależnie od wspomnianego opracowania, wydałam szereg pomniejszych artykułów poświęconych symbolice wyobrażeń św. Hildegardy, recepcji jej pism, jak również kulturoznawczym aspektom jej twórczości (pozycje nr II.B.2 II.B.4 oraz nr II.B.14). Do tej grupy moich artykułów dołączyłam recenzje prac dotyczących twórczości autorki (pozycje 8

9 nr II.B.21 oraz nr II.B.23). Spis wszystkich publikacji znajduje się w załączniku. Badania i działalność naukowa związana z Hildegardą z Bingen, wymagają wszechstronnego wykształcenia, które obejmuje wiedzę z różnych dziedzin. Wiedząc o tym konsultowałam pracę z uczonymi różnych specjalizacji. Moje szerokie zainteresowania związane ze średniowieczem zaowocowały współpracą naukową m. in. z Benedyktyńskim Instytutem Kultury, a od strony naukowej z dr Michałem Tomaszem Gronowskim. W ramach tej współpracy jestem wykonawcą międzynarodowego grantu zakwalifikowanego do finansowania w konkursie Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki (edycja 2013/2014, moduł badawczy 1.2, grant realizowany na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego) pt. Źródła wzorców kultury monastycznej transformacja i recepcja w średniowiecznej Polsce: kultura piśmienna, przekaz ustny i wizualny. c. Artykuły poświęcone dziejom kultury. To grupa najbardziej zróżnicowana pod względem doboru tematyki. Znajdują się tutaj m. in. teksty dotyczące ksiąg parafialnych i historii parafii (II.B.5, II.B.11), nauczycieli języków starożytnych i filologów klasycznych (II.B.7, II.B.10 oraz II.B.12). Elementem łączącym wszystkie artykuły jest fakt, że wykorzystałam w nich źródła i zbiory łacińskie lub archiwalia zawierające dokumenty przygotowane w tym języku. Część moich prac stanowi pokłosie kwerend przeprowadzonych w archiwach, również w archiwach zagranicznych (np. w Marly w Szwajcarii). Tę część dorobku naukowego postrzegam w szerszym kontekście moich zainteresowań badawczych: przede wszystkim jako wkład w poznanie i zrozumienie kultury nowożytnej, której najważniejszym, spajającym elementem, jest jej związek z językami starożytnymi oraz kulturą antyczną. Za dodatkowy atut należy uznać moje zainteresowania dotyczące łacińskiej kultury nowożytnej (jestem członkiem światowej organizacji zrzeszającej neolatynistów, IANLS), jak również znajomość języków nowożytnych. Za istotne dla nauki należy uznać te publikacje, w których przedstawiłam metody nauczania oraz indywidualne programy szkolne zaproponowane przez Romualda Koppensa SJ (pozycje nr II.B.10 oraz nr II.B.12). Był to jeden z ważniejszych nauczycieli języka w kolegiach jezuickich pod koniec XIX i w pierwszej połowie XX wieku, który ukończywszy studia polonistyczne i filologiczne, miał szerszy wgląd we wzajemne relacje łaciny i języka 9

10 polskiego. Brał czynny udział w reformach nauczania dokonanych w latach 20. i 30. XX wieku. Z kolei osoba Ludwika Bronarskiego, wybitnego muzykologa i pierwszego Polaka zajmującego się twórczością Hildegardy z Bingen, była dotąd mniej znana, gdyż Bronarski pozostał i zmarł na emigracji w latach 60. XX wieku. Tymczasem jako działacz społeczny, naukowiec i osoba publiczna, wpływał nie tylko na kształt lokalnego, szwajcarskiego środowiska emigrantów, ale również na życie bardzo licznej grupy Polaków, którzy po II wojnie światowej nie mogli powrócić do ojczyzny. Mój artykuł (pozycja nr II.B.16) uzupełnia w pewnym stopniu lukę, gdyż przedstawia osobę i działalność Ludwika Bronarskiego, a pośrednio także tej części społeczeństwa, której losy i dokonania pozostawały nieznane środowisku w kraju. d. Pozostała działalność naukowo-badawcza Równocześnie z wymienionymi wyżej publikacjami, starałam się recenzować bieżące książki i wydarzenia dotyczące interesujących mnie dziedzin (pozycje II.B.17 II.B.23). Jednak obok działalności ściśle naukowej, podejmowałam i realizowałam rozmaite inicjatywy, które mogły ukazać np. postać św. Hildegardy z Bingen szerszemu gronu odbiorców. Na szczególne podkreślenie zasługuje tutaj wystawa zatytułowana Jak piórko wiatrem niesione (pozycja nr III.I.1). Przygotowałam ją jako autor scenariusza w Benedyktyńskim Ośrodku Kultury. Otwarciu wystawy towarzyszyła także konferencja. Początkowo przedsięwzięcie to miało charakter krajowy, jednak wystawę przedstawiono także za granicą. Przygotowałam i zredagowałam również trzy książki o charakterze popularno-naukowym, dotyczące Hildegardy z Bingen ukazujące ją szerszemu gronu odbiorców (pozycje nr III.I.4 III.I.6). Współpracowałam też z instytucjami kulturalnymi za granicą: we współpracy z Centrum Kultury i Języka Polskiego oraz Uniwersytetem Babeş-Bolyai w Kluż-Napoka w Rumunii zorganizowałam wystawę poświęconą Marii Kasterskiej-Sergescu i Petre Sergescu (pozycja nr III.I.2). Jak wspomniałam wyżej, jestem członkiem IANLS (łac. Societas Internationalis Studiis Neolatinis Provehendis, ang. International Association for Neo-latin Studies) światowej organizacji zrzeszającej badaczy łacińskiej kultury nowożytnej oraz należę do Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Współpracuję z Polskim Słownikiem Biograficznym, jako autor haseł oraz Instytutem Historycznym Towarzystwa Jezusowego w Polsce. Ponadto 10

11 współpracuję z Benedyktyńskim Instytutem Historycznym oraz Dominikańskim Ośrodkiem Liturgicznym jako tłumacz z języków klasycznych i nowożytnych oraz konsultant naukowy. Jako adiunkt zatrudniony w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum zaproponowałam zajęcia autorskie (seminarium, wykład monograficzny oraz konwersatoria), poświęcone zwłaszcza roli języków klasycznych w historii kultury oraz historii kultury materialnej. Oba przedmioty, do których napisałam stosowne sylabusy zatytułowane odpowiednio Łacina w kulturze oraz Historia kultury materialnej (wykład i konwersatoria) zostały następnie uznane przez Radę Wydziały Filozoficznego Ignatianum za obowiązujące odpowiednio pierwszym i drugim stopniu studiów. Niezależnie od prowadzenia zajęć w sposób bezpośredni, przygotowałam również materiały i pomoce dydaktyczne w postaci elektronicznej, które udostępniłam studentom w Internecie. Prowadząc badania naukowe i wydając kolejne opracowania o charakterze naukowym i popularyzatorskim, starałam się czynnie wygłaszać referaty związane z aktualnie prowadzonymi pracami. Brałam udział zarówno w konferencjach, jak i warsztatach w kraju i za granicą. Spis wszystkich wymienionych wyżej wydarzeń znajduje się w załączniku. 11