Procedury aktualizacji danych ewidencyjnych w procesie przygotowania i realizacji inwestycji drogowych

Transkrypt

1 Kamila Modelska Politechnika Warszawska Procedury aktualizacji danych ewidencyjnych w procesie przygotowania i realizacji inwestycji drogowych 1. Wstęp Podejmując tematykę przygotowania i realizacji inwestycji drogowych szczególną uwagę należy zwrócić na uregulowania zawarte w: Ustawie z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, Ustawie z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, Ustawie z dnia z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Jednocześnie pamiętając, że absolutnie bazową regulacją odnoszącą się do dróg publicznych jest ustawa z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych. Podstawowym przepisem regulującym procedury wykonywania, ograniczania lub pozbawiania praw do nieruchomości min. w celu realizacji inwestycji liniowych, do których zaliczyć możemy drogi, jest ustawa o gospodarce nieruchomościami. Ustawą szczególną w stosunku do w/w ustawy podstawowej jest niewątpliwie ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, która reguluje min. proces nabywania nieruchomości pod drogi. Celem przyświecającym wprowadzenie tego uregulowania było zwiększenie efektywności procesów inwestycyjnych poprzez uproszczenie procedur administracyjnych. Innym szczególnym uregulowaniem jest art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. 2. Skutki decyzji administracyjnych w zakresie zmian danych podmiotowych a) Ustawa o gospodarce nieruchomościami Zgodnie z zapisem art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami, działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne (gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe) lub ich poszerzenie, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa za odszkodowaniem. Przejście własności na podmiot publicznoprawny oraz wygaszenie prawa użytkowania wieczystego, jeżeli zostało ustanowione na nieruchomościach będących przedmiotem opracowania, następuje z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Dotyczy to jednak tylko podziałów wykonywanych na wniosek właściciela i użytkownika wieczystego. Przepis ten nie ma zastosowania przy dokonywaniu podziałów nieruchomości z urzędu lub na wniosek innych podmiotów niż właściciel i użytkownik wieczysty np. zarządu drogi. Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, jednostce organizacyjnej będącej zarządem dróg przysługuje przymiot strony w postępowaniu w sprawie zatwierdzenia podziału nieruchomości w trybie art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W takich przypadkach nabycie własności działek gruntu, wydzielonych pod drogi publiczne, może nastąpić w drodze wywłaszczenia lub czynności cywilnoprawnej (Wyrok WSA w Poznaniu z dnia r. III SA/Po 198/08).

2 Warto również pamiętać, że pozbawienie prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego dotychczasowego podmiotu jest następstwem prawnym wynikającym z art. 98 i następuje z mocy prawa a nie z mocy decyzji (Wyrok NSA z r. OSK 276/05). W związku z tym, właściwy organ do wydania decyzji podziałowej nie orzeka w jej treści o przejściu prawa własności, gdyż byłaby ona dotknięta wadą nieważności jako decyzja wydana bez podstawy prawnej. Zgodnie z orzecznictwem uchylenie decyzji podziałowej w części informującej o przejściu tych dróg na własność odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego nie odwraca tego faktu, a jedynie wskazuje, iż nie stanowi to elementu składowego decyzji administracyjnej. Skutek prawny decyzji zatwierdzającej podział rozstrzyga sąd powszechny w sprawie o wpis prawa własności w księdze wieczystej względnie uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Dopiero ujawnienie w księdze wieczystej własności podmiotu publicznoprawnego daje podstawy do powoływania się w obrocie prawnym na zdarzenie przejścia działek z mocy prawa na rzecz tego podmiotu. Tych kwestii nie rozstrzygają organy administracji publicznej samodzielnie, zwłaszcza w ramach postanowienia opiniującego wstępny projekt podziału (Wyrok WSA w Warszawie z dnia ISA/Wa 1676/09). W doktrynie zwraca się uwagę na nieprecyzyjność uregulowania zawartego w art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z uwagi na brak w dacie podziału aktu prawnego o zaliczeniu danej drogi kategorii dróg publicznych. W orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, że przebieg przyszłej drogi winien wynikać z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego Treść w/w opracowań planistycznych stanowi wraz z decyzją administracyjną podstawę przejścia prawa własności (Wyrok WSA w Gdańsku z dnia r. II SA/Gd 413/08). Bowiem z funkcji danej drogi, wynika jaka powinna być docelowo kategoria danej drogi, a co za tym idzie, kto ma stać się właścicielem wydzielonych pod drogę działek gruntu. W przypadku wydzielania gruntów zajętych pod drogi publiczne przy podziale dokonywanym na wniosek właściciela, przy wydawaniu decyzji administracyjnej po 31 grudnia 1998 r. powinno być uwzględnione postanowienie art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną jako łączące skutek prawny przejścia własności gruntu pod drogą z datą wcześniejszą niż data nadania klauzuli ostateczności decyzji podziałowej. Zastosowanie art. 98 może dotyczyć jedynie gruntów, które dopiero po 31 grudnia 1998 r. zostały zajęte pod drogi publiczne lub też były tylko na ten cel (lub poszerzenie istniejącej drogi) przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego. b) Ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych Podobne do w/w zasad przewidziano w ustawie o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Art. 12 ustawy stanowi, że nieruchomości lub ich części, znajdujące się w liniach rozgraniczających teren ustalone decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych, lub własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Ostateczna decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do: nabycia na własność przez Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego działek przeznaczonych na pas drogowy za odszkodowaniem,

3 wygaszenia prawa użytkowania wieczystego, jeżeli zostało ustanowione na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, wydania przez wojewodę/ starostę decyzji o wygaszeniu trwałego zarządu w stosunku do działek objętych opracowaniem(nie dotyczy sytuacji, gdy trwały zarząd ustanowiony został na rzecz zarządcy drogi lub samorządowej jednostki organizacyjnej), wypowiedzenia przez zarządcę umów dzierżawy, najmu i użyczenia w stosunku do przedmiotowych nieruchomości, nieodpłatnego otrzymania z mocy prawa w trwały zarząd przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad albo właściwego zarządu drogi nieruchomości nabytych na własność Skarbu Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego, wydania przez wojewodę/ starostę decyzji o nieodpłatnym nabyciu z mocy prawa trwałego zarządu przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad albo samorządową jednostkę organizacyjną odpowiednio nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego (gdy nieruchomości zostały oddane w trwały zarząd, dzierżawę, najem lub użyczenie odpowiednio z dniem wygaśnięcia trwałego zarządu albo rozwiązania umów: dzierżawy, najmu lub użyczenia). c) Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną Innym szczególnym przepisem jest art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. Przesłanki określone w art. 73 muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie chociażby jednej z nich wyklucza możliwość nabycia przez Skarb Państwa lub właściwą jednostkę samorządu terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999r. prawa własności nieruchomości, na podstawie tego przepisu (Wyrok WSA w Warszawie z dnia r. I SA/Wa 205/10). A zatem nieruchomości musiały być zajęte pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998r. tj. urządzono na nich drogę, którą następnie zaliczono do odpowiedniej kategorii dróg publicznych, przy czym fakt ten musiał mieć miejsce przed 1 stycznia 1999r. Nie każda zatem droga spełniająca funkcję ciągu komunikacyjnego, może być uznana za drogę publiczną i żeby uzyskała taki status, musi zostać zaliczona w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg i jednocześnie spełniać warunek możliwości powszechnego korzystania z niej (Wyrok NSA w Warszawie z dnia r. I OSK 1124/10). Władanie nieruchomością oznacza pozostawienie jej w faktycznym władaniu Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego (Wyrok WSA w Warszawie z dnia r. I SA/Wa 666/10)), natomiast z dokumentów musi wynikać własność innego podmiotu niż Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Podstawą do ujawnienia w księdze wieczystej przejścia na własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego nieruchomości jest ostateczna decyzja wojewody. Decyzja ta ma charakter deklaratoryjny tj. potwierdzająca skutek zaistniały z mocy prawa. Wojewoda, po zbadaniu spełnienia wszystkich ustawowych warunków przez dany podmiot publicznoprawny na dzień 31 grudnia 1998r., rozstrzyga o przejściu prawa własności na Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999r. Wyżej powołane akty prawne, stanowią o przejściu z mocy prawa własności na podmioty publicznoprawne przy spełnieniu ściśle określonych warunków, narzuconych przez

4 ustawodawcę. Organ ewidencyjny w oparciu o ostateczną decyzję administracyjną powinien dokonać zmiany właściciela w stosunku do działek gruntu, będących przedmiotem opracowania. 3. Skutki decyzji administracyjnych w zakresie zmian danych przedmiotowych Geodeta uprawniony przygotowuje na potrzeby wydania w/w decyzji operat techniczny, który podlega przyjęciu do zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Przedmiotowa dokumentacja wraz z ostateczną: Decyzją wójta/ burmistrza/ prezydenta miasta zatwierdzającą podział wydaną, w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami, Decyzją wojewody/ starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, wydaną w trybie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych Decyzją wojewody stwierdzająca nabycie nieruchomości z dniem 1 stycznia 1999r., wydanej w trybie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, podlega ujawnieniu w ewidencji gruntów i budynków. Oczywisty jest fakt ujawnienia zmian podmiotowych do działek gruntu objętych przedmiotowym opracowaniem, co wskazano powyżej. Rodzi się pytanie o etap na jakim powinna nastąpić zmiana danych ewidencyjnych odnoszących się do obiektów ewidencyjnych. Najwięcej wątpliwości pojawia się przy zmianie danych dotyczących użytku gruntowego oraz dodatkowych danych w postaci numerów i kategorii dróg publicznych nadanych na podstawie przepisów o drogach publicznych, dla działek ewidencyjnych stanowiących drogi publiczne. W celu znalezienia odpowiedzi na nurtujące kwestie poniżej opisane zostaną procedury zmian omawianych danych ewidencyjnych. a) Użytek gruntowy W grupie użytków gruntowych grunty zabudowane i zurbanizowane, wyróżnić możemy tereny komunikacyjne, a tam interesujące nas z punktu podejmowanej tematyki, drogi (oznaczone symbolem dr). Do użytku gruntowego o nazwie "drogi", zgodnie z rozporządzeniem ws. ewidencji gruntów i budynków, zalicza się grunty w granicach pasów drogowych dróg publicznych i dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych. W szczególności do dróg zalicza się grunty zajęte pod: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe, drogi gminne, drogi w osiedlach mieszkaniowych, drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych oraz do obiektów użyteczności publicznej, place postojowe i manewrowe przy dworcach kolejowych, autobusowych i lotniczych, portach morskich i rzecznych i innych oraz ogólnodostępne dojazdy do ramp wyładowczych i placów składowych. Jednak grunty zajęte pod wewnętrzną komunikację gospodarstw rolnych, leśnych oraz poszczególnych nieruchomości nie są drogą w rozumieniu rozporządzenia (grunty te wlicza się do przyległego do nich użytku gruntowego). Warto w tym miejscu przytoczyć definicję pasa drogowego i drogi, pochodzące z ustawy o drogach publicznych. Jako pas drogowy należy rozumieć wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, natomiast pod pojęciem droga rozumiemy budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-

5 użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Geodeta uprawniony ustala użytek gruntowy dla wydzielonych działek ewidencyjnych w oparciu o stan faktyczny na gruncie i zazwyczaj na etapie wykonywania opracowania geodezyjnego do wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie aktualizuje użytku dr dla działek będących przedmiotem opracowania, bo nie nastąpiła na tym etapie zmiana sposobu użytkowania terenu. Na etapie wykonywania opracowania geodezyjnego, prace związane z budową drogi nie zostały jeszcze rozpoczęte. Jeżeli zmiana użytku nie wynika z wykazu zmian gruntowych to organ ewidencyjny nie ma podstaw do zmiany użytku gruntowego na dr na obszarze objętym opracowaniem. Po zrealizowaniu inwestycji drogowej powinno nastąpić wykonanie geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej w celu zebrania aktualnych danych o przestrzennym rozmieszczeniu elementów zagospodarowania działki lub terenu. Dokumentacja geodezyjno-kartograficzna, sporządzona w wyniku geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, powinna zawierać dane umożliwiające wniesienie zmian do ewidencji gruntów i budynków, ale również na mapę zasadniczą i do ewidencji sieci uzbrojenia terenu. Ze sporządzonych wykazów zmian danych ewidencyjnych powinna wynikać min. zmiana sposobu użytkowania gruntów (użytek gruntowy - dr) oraz zakończenie istnienia obiektów budowlanych (usunięcie budynków). Analogicznie dzieje się na etapie opracowywania dokumentacji do wydania decyzji w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz dokumentacji powykonawczej. Odmienna wydaje się procedura wykonywana przy opracowaniu geodezyjnym do wydania decyzji w trybie art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, bowiem odnosi się ona do gruntów zajętych pod drogi publiczne w dniu 31 grudnia 1998r. Wydawałoby się, że stan ujawniony w ewidencji gruntów i budynków powinien już odpowiadać faktycznemu sposobowi użytkowania skoro Wojewoda w decyzji potwierdza min. zajęcie gruntów pod drogę publiczną. Zdarza się jednak, że użytek wykazany w ewidencji nie został zaktualizowany do chwili obecnej. Wówczas na etapie dokonywania zmian wynikających z decyzji należałoby wprowadzić użytek gruntowy dr do działek objętych decyzją. b) Kategoria i numer drogi Kluczową regulacją dotyczącą dróg jest ich własność. Zgodnie z art. 2a ustawy o drogach publicznych drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, natomiast drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy. Konieczną przesłanką do skutecznego podjęcia przez organ jednostki samorządu terytorialnego uchwały o zaliczeniu ulicy do danej kategorii dróg publicznych jest legitymowanie się przez jednostkę samorządu terytorialnego prawem własności do gruntów, po których droga ta przebiega. Stwierdzenie to wynika wprost z w/w przepisu ustawy. Żaden przepis nie przewiduje jednak automatycznego przejścia prawa własności gruntu zajętego pod drogę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego z chwilą wejścia w życie uchwały o zaliczeniu ulicy do kategorii. Rada powiatu podejmując uchwałę o zaliczeniu drogi do kategorii dróg powiatowych, w dniu w którym powiat nie legitymuje się prawem własności do gruntów, po których droga przebiega, wydaje przedmiotową uchwałę z naruszeniem art. 2 ustawy o drogach publicznych (Wyrok WSA w Gliwicach II SA/Gl 498/08). Zawarta w decyzji lokalizacyjnej informacja o przeznaczeniu nieruchomości lub ich części na potrzeby budowy lub poszerzenie drogi publicznej określonej kategorii stanowi jedynie informację, do którego organu należało będzie podjęcie czynności. Organami właściwymi do zaliczenia (pozbawienia) danej drogi do określonej kategorii są:

6 minister właściwy do spraw transportu (działający w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw administracji publicznej, spraw wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej) w stosunku do drogi krajowej, sejmik województwa - w stosunku do drogi wojewódzkiej, rada powiatu w stosunku do drogi powiatowej, rada gminy w stosunku do drogi gminnej. W zależności od organu, zaliczenie do odpowiedniej kategorii następuje w drodze rozporządzenia lub uchwały, które stanowią akty prawa powszechnie obowiązującego. Minister właściwy do spraw transportu w drodze rozporządzenia, natomiast organy ustawodawcze jednostek samorządu terytorialnego w drodze uchwały. Ustalenie przebiegu istniejących : dróg krajowych następuje po zasięgnięciu opinii właściwych zarządów województw, a w miastach na prawach powiatu - właściwych prezydentów miast, dróg wojewódzkich po zasięgnięciu opinii zarządów powiatów, na obszarze których przebiega droga, a w miastach na prawach powiatu - opinii prezydentów miast, dróg powiatowych po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga. Zaliczenie drogi do kategorii dróg gminnych następuje po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu, przy czym rozstrzygające znaczenie mają w takim przypadku względy techniczne i prawne. Brak jednego z tych dwóch elementów powoduje zaliczenie drogi do dróg wewnętrznych. Mówiąc o względach technicznych, mamy na myśli określone parametry techniczne danej drogi (Wyrok NSA III SA 1432/99). W celu uniknięcia istnienia, chociażby czasowego, dróg publicznych niezaliczonych do żadnej kategorii zapewnia przepis art. 10 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Dyspozycja tego przepisu wskazuje na konieczność przy pozbawieniu drogi dotychczasowej kategorii jednoczesnego zaliczenia tej samej drogi do nowej kategorii. Jedyny wyjątek od tej reguły stanowią drogi wyłączone z użytkowania. Ustawodawca sprecyzował również moment zmiany kategorii drogi. Pozbawienie i zaliczenie nie może być dokonane później niż do końca trzeciego kwartału danego roku tj. 30 września br., z mocą od dnia 1 stycznia roku następnego. Wyjątek stanowi zastąpienie odcinka drogi nowo wybudowanym odcinkiem. Pozbawienie dotychczasowej kategorii i zaliczenie do nowej następuje w tym przypadku z chwilą oddania nowo wybudowanego odcinka drogi do użytku. Nowo wybudowany odcinek drogi zalicza się do kategorii drogi, w której ciągu leży, natomiast stare odcinki dotychczasowego przebiegu dróg tracą, z mocy prawa, dotychczasową kategorię i stają się drogami kategorii gminnej. Brzmienie uchwały o zaliczeniu dotychczasowych dróg gminnych do kategorii dróg powiatowych można interpretować jako pozbawienie tych dróg charakteru dróg gminnych przy równoczesnym nadaniu im statusu dróg powiatowych. (Wyrok WSA w Gdańsku III SA/Gd 197/08). Zgodnie z orzecznictwem przewidziane w ustawie o drogach publicznych zaliczenie dróg do jednej z kategorii dróg publicznych, dotyczy zarówno dróg już wybudowanych tj. już stanowiących budowle w rozumieniu prawa budowlanego, jak i dróg dopiero przewidzianych do urządzenia w planach zagospodarowania przestrzennego (bądź objętych decyzjami o lokalizacji inwestycji celu publicznego), o ile przewidziano dla nich parametry techniczne odpowiadające klasom właściwym dla danych kategorii dróg publicznych. O nadaniu drodze statusu drogi publicznej, decyduje wyłącznie spełnienie wymogów określonych w art. 7 ustawy o drogach publicznych (tj. brak dotychczasowego nadania drodze stanowiącej uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, kategorii drogi publicznej, oraz pozytywna opinia właściwego zarządu powiatu). Wynikająca z art. 10 ustawy o drogach publicznych możliwość uzyskania przez nowy odcinek drogi, kategorii drogi publicznej dopiero po jego wybudowaniu, wynika z konieczności

7 dostosowania parametrów technicznych każdego nowego odcinka drogi do parametrów technicznych drogi głównej i z potrzeby uczynienia tego samego podmiotu zarządcą tej samej drogi. Z tych przyczyn powoływanie powyższego przepisu dla uzasadnienia twierdzenia, że generalnie zaliczeniu do dróg publicznych mogą podlegać jedynie drogi już urządzone w terenie (wybudowane), jest nieuzasadnione. W sprawie znaczenia nie ma też okoliczność, że nie zawsze istnieje tożsamość między właścicielem dróg (czy gruntów zajętych pod drogi) a podmiotami będącymi zarządcami poszczególnych kategorii dróg publicznych (Wyrok WSA w Białymstoku II SA/Bk 262/07). Natomiast nadanie numeru drodze publicznej stanowi czynność następczą wobec zaliczenia drogi do jednej z kategorii dróg publicznych. Właściwość organu uprawnionego do nadania numeru drodze uzależniona jest bowiem od kategorii do jakiej droga została zaliczona. Zarówno numery dróg krajowych i wojewódzkich oraz powiatowych i gminnych powinny być niepowtarzalne, odpowiednio na obszarze kraju i województwa, a także niezmienne w przypadku ciągu komunikacyjnego przekraczającego granice administracyjne województw i powiatów lub gmin. Do nadawania numerów drogom upoważnieni są: Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad w przypadku dróg krajowych i wojewódzkich, właściwy zarząd województwa w przypadku dróg powiatowych i gminnych. W zależności od organu, nadanie numeracji drodze publicznej następuje w drodze zarządzenia lub uchwały. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wydaje w w/w sprawie zarządzenie, a zarząd województwa podejmuje uchwałę. W związku z powyższym na etapie prac przygotowawczych do realizacji inwestycji drogowej organ ewidencyjny nie ma podstaw do uzupełnienia danych ewidencyjnych działki o kategorię i numer drogi. Inaczej wygląda sprawa aktualizacji w/w danych ewidencyjnych na podstawie decyzji wydanej w trybie art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Wojewoda jako organ właściwy do wydania decyzji obowiązany jest do sprawdzenia wszystkich przesłanek wskazanych przez ustawodawcę. Jeżeli wydano decyzję to na przedmiotowych działkach w dniu 31 grudnia 1998r. musiała być urządzona droga, którą zaliczono do kategorii dróg publicznych. Gdy mimo tego, wśród danych ewidencyjnych brak jest kategorii i numeru drogi to korzystając z postanowień decyzji należy dane te zaktualizować. Bibliografia: Ustawa z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U z późn. zm.), Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U z późn. zm.), Ustawa z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U z późn. zm.), Ustawie z dnia z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U z późn. zm.), Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U z późn. zm.), Rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie rodzaju i zakresu opracowań geodezyjno-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych obowiązujących w budownictwie (Dz.U. z ), E. Bończyk-Kucharczyk, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, LEX, 2011,

8 R. Stachowska, Ustawa o drogach publicznych. Komentarz, Wolters Kluwer Polska, 2012, W. Kotowski, B. Kurzępa, Komentarz do ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych, LEX.el, 2004, A. Bura, Przejmowanie gruntów zajętych pod drogi publiczne, Samorząd terytorialny 2001,