PIERWSZE GIMNAZJUM AUTORSKIE IM. EMANUELA BUŁHAKA

Transkrypt

1 FUNDACJA SZKOŁY SPOŁECZNEJ PIERWSZE GIMNAZJUM AUTORSKIE IM. EMANUELA BUŁHAKA EGZAMIN WSTĘPNY DO GIMNAZJUM Z JĘZYKA POLSKIEGO 16 kwietnia 2011r. Czas pracy: 60 minut Liczba punktów do uzyskania: 36 CZYTAJ UWAŻNIE POLECENIA! NA KAŻDEJ CZĘŚCI EGZAMINU JEST MIEJSCE NA KOD NIE PODPISUJ IMIENIEM I NAZWISKIEM ŻADNEJ STRONY SWOJEJ PRACY POWODZENIA! KOD UCZNIA DYSLEKSJA (zaznaczyć odpowiedni kwadrat) tak nie 1

2 2

3 Przeczytaj uważnie poniższe opowiadanie i wykonaj związane z nim zadania. Jak szukaliśmy Lailonii Straciliśmy razem z moim bratem mnóstwo czasu na odkrycie, w jakiej stronie świata leży państwo Lailonia. Najpierw pytaliśmy wszystkich znajomych: gdzie leży Lailonia? Nikt nam nie umiał powiedzieć. Potem nawet zaczepialiśmy nieznajomych ludzi na ulicy i zadawaliśmy to samo pytanie. Ale wszyscy wzruszali ramionami i mówili, że nie wiedzą. Potem zaczęliśmy wysyłać listy do różnych mądrych ludzi, którzy piszą książki, więc powinni wiedzieć, gdzie jaki kraj leży. Wszyscy odpowiadali nam bardzo grzecznie i żałowali, że nie mogą nam pomóc, ale naprawdę nikt z nich nie miał pojęcia, gdzie się znajduje Lailonia. Praca ta zajęła nam dużo czasu, ale postanowiliśmy nie dać za wygraną. Zaczęliśmy kupować wszystkie globusy i mapy, jakie nam udało się zdobyć: stare i nowe, piękne i brzydkie, szczegółowe i mniej szczegółowe. Siedzieliśmy po całych dniach nad mapami, szukając Lailonii, a gdy nie udało się nam znaleźć, wychodziliśmy na miasto w poszukiwaniu nowych map. ( )Wreszcie w mieszkaniu nie było już nic oprócz map i globusów, między którymi my sami z bratem przeciskaliśmy się z największym trudem ( ). Obaj schudliśmy bardzo i jadaliśmy coraz mniej, zarówno dlatego, że musieliśmy mieć miejsce na mapy, jak i dlatego, że nie mieliśmy pieniędzy na jedzenie, bo wszystko wydawaliśmy na książki geograficzne, globusy i mapy. Była to naprawdę ciężka praca, która zajęła nam wiele lat. Nie robiliśmy nic innego, tylko szukaliśmy Lailonii. ( )Byliśmy już bardzo zmęczeni i zniechęceni, bo wszystko przemawiało za tym, że nigdy nie uda nam się osiągnąć celu. ( )Już prawie straciliśmy nadzieję, że kiedykolwiek odszukamy Lailonię, kiedy nowy przypadek przyszedł nam z pomocą. Zjawił się pewnego ranka w naszym mieszkaniu listonosz i przyniósł małą przesyłkę. Odebraliśmy ją i dopiero po wyjściu listonosza spojrzeliśmy na nadawcę. Wyobraźcie sobie nasze wrażenie, kiedy na stemplu pocztowym przeczytaliśmy najwyraźniej: LAILONIA. Stanęliśmy osłupiali i na chwilę odjęło nam mowę. Ale zaraz mój brat, który jest bardzo roztropnym człowiekiem, wykrzyknął: Pędźmy za listonoszem, on musi wiedzieć, gdzie jest Lailonia, skoro dostał przesyłkę! Pobiegliśmy bez tchu za listonoszem i udało nam się go złapać jeszcze na schodach. Nieszczęśliwy człowiek myślał, że chcemy go pobić, tak gwałtownie rzuciliśmy się na niego. Ale szybko wytłumaczyliśmy mu, o co chodzi. Niestety, panowie - powiedział listonosz - nie wiem, gdzie leży Lailonia. Ja dostaję tylko przesyłki do rozniesienia i znam się tylko na geografii kilku ulic, a już więcej to nie. Ale może naczelnik poczty będzie wiedział. Bardzo trafnie - krzyknął mój brat. Idziemy do naczelnika poczty! Do naczelnika poczty dostaliśmy się bez trudu. Przyjął nas miło i przyjaźnie, ale na nasze pytanie rozłożył bezradnie ręce. Nie, proszę panów, nie wiem absolutnie, gdzie leży Lailonia. Znam tylko geografię swojej dzielnicy. Ale dam wam radę. Idźcie do Jeszcze Większego Naczelnika poczty, który dostaje listy i paczki z zagranicy. On musi wiedzieć. 3

4 Poszliśmy więc do Jeszcze Większego Naczelnika. Tu już nie poszło tak łatwo, ponieważ Jeszcze Większy Naczelnik miał mnóstwo pracy, był bardzo zajęty i nie mógł nas przyjąć od razu. Musieliśmy się długo starać, zabiegać i prosić, telefonować, chodzić po różne przepustki i składać podania. Trwało to długo, wiele tygodni, ale w końcu nasze starania spotkał sukces. Jeszcze Większy Naczelnik zgodził się nas przyjąć. Wyznaczył nam spotkanie o piątej rano, bo był bardzo zajęty. ( ) Jeszcze Większy Naczelnik był także bardzo miły i życzliwy. Poczęstował nas herbatą i piernikiem, a prośby naszej wysłuchał cierpliwie. Potem pokiwał głową. Ach, moi panowie - powiedział. Rozumiem dobrze wasze zmartwienie. Ale widzicie, panowie, ja mam na głowie tyle pracy, że nie mogę pamiętać o wszystkim. Na świecie jest bardzo dużo krajów i ja nie mogę wszystkich spamiętać. Nie wiem, niestety, gdzie leży Lailonia. Już zaczęła mnie ogarniać rozpacz, że znowu wszystko na nic, kiedy nagle mój brat, który naprawdę jest bardzo mądry, zawołał: Ale w takim razie, szanowny Jeszcze Większy Naczelniku, któryś z pana podwładnych musi wiedzieć, bo oni przecież mają mniej spraw na głowie i każdy ma tylko kilka krajów do załatwienia. Dobra myśl - powiedział Jeszcze Większy Naczelnik. - Zaraz zadzwonię do swoich czterech zastępców i zapytam, który z nich ma w swoim resorcie Lailonię. ( ) Jeszcze Większy Naczelnik rozłożył ręce. Niestety, widzicie panowie, że o Lailonii nie może powiedzieć żaden z moich kierowników. ( ) Więc już nie ma żadnej rady? - zapytaliśmy z rozpaczą. - Już nikt, absolutnie nikt nie wie, gdzie leży Lailonia? Nie umiem panom pomóc - powiedział Jeszcze Większy Naczelnik i dał znak, że audiencja się skończyła. Wyszliśmy zapłakani i nawet nie mieliśmy w kieszeni chusteczek do nosa, bo wszystkie chusteczki wyrzuciliśmy z domu dawno, aby zrobić więcej miejsca na mapy i globusy. ( ) Teraz jesteśmy już bardzo starzy. Na pewno nigdy nie dowiemy się, gdzie leży Lailonia i na pewno nigdy jej nie zobaczymy. Być może jednak ktoś z was będzie miał więcej szczęścia, może komuś uda się trafić kiedyś do Lailonii. ( ) Ale zapomniałem jeszcze powiedzieć, co było w tej przesyłce. Oczywiście, rozpakowaliśmy ją natychmiast. Przesyłka zawierała króciutki liścik, w którym pewien mieszkaniec Lailonii nazwiskiem Ibi Uru donosił nam, że dowiedział się, iż interesujemy się Lailonią i wobec tego przesyła nam zbiorek najmniejszych opowiadań starych i nowych, które są znane w tym kraju. Zbiorek ten był dołączony do listu. Nasz korespondent zapomniał niestety napisać, gdzie leży Lailonią i nie podał bliższego adresu, a więc nie mogliśmy mu odpisać. Wzięliśmy tylko ów zbiorek opowiadań i chcemy go wszystkim pokazać, aby wszyscy mogli się dowiedzieć chociaż troszeczkę o Lailonii, kraju, którego nie udało się nam znaleźć na mapie. Leszek Kołakowski 13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych 4

5 1. Kim jest narrator opowiadania? (0-1p.) 2. Leszek Kołakowski nazwał swoje opowieści bajkami (13 bajek z królestwa Lajlonii). Użyta przez niego nazwa bajka ma znaczyć, że: (0-1p.) a) Jest to utwór przeznaczony wyłącznie dla dzieci. b) Zawiera jedynie elementy fantastyczne. c) W swej pozornie naiwnej treści kryje głębsze przesłanie. d) Jest utworem humorystycznym. 3. Przy poniższych stwierdzeniach zaznacz prawda (P) lub fałsz (F): (0-2p.) Jeszcze Większy Naczelnik potraktował braci niezbyt uprzejmie.. Przesyłka z Lailonii zawierała tylko krótki liścik z pozdrowieniami... Poszukiwanie Lailonii zajęło bohaterom wiele lat. W opowiadaniu Kołakowskiego występują dialogi.. 4. W formie planu zapisz kolejność działań braci zmierzających do odnalezienia Lailonii posłuż się wyłącznie równoważnikami zdania. (0-3p.)

6 5. Jak mogłaby brzmieć rozmowa telefoniczna na temat położenia Lailonii pomiędzy Jeszcze Większym Naczelnikiem a którymś z jego zastępców? Ułóż krótki dialog, zgodny z treścią opowiadania. (0-4p.) 6. Słownik wyrazów obcych pojęcie idee fixe wyjaśnia następująco: natrętna myśl, pomysł stale zaprzątający umysł. Co było idee fixe bohaterów opowiadania? Odpowiedz pełnym zdaniem. (0-2p.).. 7. Jakimi cechami charakteryzowali się bohaterowie utworu? Podaj je w formie rzeczowników. (0-2p.) 8. Uzupełnij tabelkę, wpisując brakujące stopnie danego przymiotnika. (0-3p.) większy najgorszy cichy 6

7 9. Wskaż podmiot i orzeczenie w zdaniu: Teraz jesteśmy już bardzo starzy. Nazwij typ podmiotu oraz typ orzeczenia. (0-2 p.) Podmiot:. Orzeczenie: Napisz wypracowanie zgodne z podaną w temacie formą. (0-16 p.) Twoja praca powinna zająć nie mniej niż połowę przeznaczonego na nią miejsca. Na pewno nigdy nie dowiemy się, gdzie leży Lailonia i na pewno nigdy jej nie zobaczymy. Być może jednak ktoś z was będzie miał więcej szczęścia, może komuś uda się trafić kiedyś do Lailonii. Wyobraź sobie, że właśnie Tobie udało się odnaleźć Lailonię i dotrzeć do niej. Opowiedz o tym w liście do starszych panów - bohaterów bajki L. Kołakowskiego. 7

8 8

9 Brudnopis ( nie będzie sprawdzany) 9