WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Transkrypt

1 Sygn. akt XVII AmE 5/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 09 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Jolantaa de Heij-Kaplińska Protokolant: asystent sędziego Joanna Majchrowicz po rozpoznaniu w dniu 28 października 2011 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania E Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o zmianę taryfy dla energii elektrycznej na skutek odwołania E Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 23 listopada 2009 roku Nr DTA- /WD oddala odwołanie. SSO Jolanta de Heij - Kaplińska XVII AmE 5/10 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 23 listopada 2009 roku Nr DTA /WD Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE) po rozpatrzeniu wniosku Przedsiębiorstwa energetycznego E Spółka Akcyjna z siedzibą w G. : 1

2 - w pkt I. odmówił zatwierdzenia zmiany taryfy dla energii elektrycznej, zatwierdzonej decyzją z dnia 2 stycznia 2009 roku Nr DTA- /WD w zakresie podwyższenia cen energii elektrycznej oraz zmian redakcyjnych w punktach oraz taryfy, - w pkt II. zatwierdził zmianę ww. taryfy poprzez nadanie zapisom w rozdziale 2 oraz w punkcie taryfy następującego nowego brzmienia: 1) rozdział 2 Okres rozliczeniowy okres pomiędzy dwoma kolejnymi rozliczeniowymi odczytami urządzeń do pomiaru energii elektrycznej ; 2) Grupa taryfowa G12p występująca na terenie EO SA Oddział w T., przeznaczona jest jedynie dla Odbiorców już korzystających z rozliczeń w tej grupie zużywających energię na potrzeby określone w punkcie , niezależnie od napięcia zasilania, polegająca na zastosowaniu dwóch progów zużycia energii elektrycznej czynnej w strefie nocnej (I próg powyżej 400 kwh, II próg powyżej 800 kwh). Przekroczenie progu w ciągu miesiąca powoduje obniżenie ceny energii elektrycznej w tej strefie. Dotyczy indywidualnych gospodarstw domowych zużywających w roku kalendarzowym powyżej kwh.. (decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr DTA /WD z dnia 23 listopada 2009 roku, k. 3-7). Odwołujący przedsiębiorstwo energetyczne E Spółka Akcyjna z siedzibą w G. (dalej: E SA) w odwołaniu wniesionym w dniu 16 grudnia 2009 roku wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zatwierdzenie zmian w taryfie dla energii elektrycznej E SA wnioskowanych pismem z dnia 16 września 2009 roku (EO/MF /2009) uzupełnionych pismem z dnia 9 października 2009 roku (E ) oraz zasądzenie od Prezesa URE na rzecz odwołującego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto, E SA wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność sposobu kalkulacji cen we wniosku o zatwierdzenie taryfy oraz wniosku o jej zmianę, a także o dołączenie do akt niniejszej sprawy akt z postępowania o zatwierdzenie taryfy, zakończonego decyzją z dnia 2 stycznia 2009 roku Nr DTA- /WD. Odwołujący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne oraz 21 i 12 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 roku poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na odmowie uznania 2

3 za uzasadnione rzeczywiście ponoszonych przez odwołującego kosztów zakupu oraz kosztów wykonywania działalności. E SA uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne taryfy powinny zapewniać pokrycie uzasadnionych kosztów działalności przedsiębiorstw energetycznych wraz z uzasadnionym zwrotem z kapitału zaangażowanego w tę działalność. Odwołujący zaznaczył, że obowiązująca taryfa powoduje, że działalność jest nieopłacalna, gdyż nie zapewnia pokrycia kosztów uzasadnionych. Jednocześnie wskazał, że obecna taryfa oparta jest na założeniu, iż cena zakupu ponoszona przez odwołującego wynosi 190 zł/mwh, podczas gdy w rzeczywistości cena zakupu przekracza 230 zł/mwh. E SA nadmienił również, że cena zakupu energii od wytwórców ma wynosić 190 zł/mwh i brak elastyczności w urealnieniu tej sumy, prowadzi do pokrzywdzenia podmiotów zakupujących energię. Ponadto, odwołujący wskazał, iż koszty obsługi odbiorców z grupy taryfowej G, ze względu na ich rozproszenie i niewielką ilość energii zakupywaną przez poszczególnego odbiorcę w porównaniu z tzw. odbiorcą przemysłowym (z grupy taryfowej A, B lub nawet C) są stosunkowo najwyższe. Zdaniem E SA obecne kryteria przynależności do grupy taryfowej G nie odpowiadają unijnej idei ochrony odbiorców w gospodarstwach domowych. Na poparcie swojego twierdzenia odnośnie kształtu taryfy pozwalającego na prowadzenie działalności gospodarczej, wynikającej z koncesji, w sposób zapewniający rentowność powołał się na wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 22 grudnia 1999 roku, sygn. Akt XVII AmE 47/99. Wskazał ponadto na podobny pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 czerwca 2004 roku, sygn. akt III SZP 2/2004. (odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr DPE /2008/2009/MG wydanej dnia 31 sierpnia 2009 roku, z dnia 13 października 2010 roku, k ). Prezes URE w odpowiedzi na odwołanie wniósł o umorzenie, zgodnie z art k.p.c., postępowania sądowego, gdyż wydanie wyroku w niniejszej sprawie stało się zbędne; ewentualnie o oddalenie odwołania oraz o oddalenie wniosku o przeprowadzenie 3

4 dowodu z zeznań świadka jako niemającego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu swego stanowiska Prezes URE wskazał, iż decyzją z dnia 23 grudnia 2009 roku Nr DTA- /WD zatwierdził ustaloną przez odwołującego taryfę dla energii elektrycznej na okres do dnia 31 grudnia 2010 roku. Zaznaczył jednocześnie, że ceny lub stawki opłat zawarte w taryfie kalkulowane są dla danego okresu i poza pewnymi wyjątkami obowiązują wyłącznie w tym okresie. Powołał się w tym miejscu na brzmienie przepisu 9 rozporządzenia taryfowego oraz art. 47 ust. 2a ustawy Prawo energetyczne. Prezes URE nadmienił, że specyfika decyzji zatwierdzającej taryfę polega na tym, iż jej byt prawny jest nierozerwalnie związany z bytem taryfy. Jednocześnie zaznaczył, że taki pogląd prezentuje Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 listopada 2008 roku, sygn. akt VIA Ca 669/08. Powołał się również na podobne stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2008 roku, sygn. akt VIA Ca 528/08. Prezes URE wskazał, że zgodnie z art. 47 ust. 2c ustawy Prawo energetyczne, dotychczasowa taryfa, a tym samym zatwierdzająca ją decyzja, obowiązuje do momentu zatwierdzenia nowej taryfy lub zakończenia postępowania sądowego z odwołania od decyzji Prezesa URE o zatwierdzeniu nowej taryfy. Podniósł również, że zastosowana w art. 47 ust. 2c ustawy Prawo energetyczne ma zastosowanie do sytuacji ze swej natury przejściowych i ma na celu w szczególności umożliwienie przedsiębiorstwu dokonywania rozliczeń z odbiorcami z tytułu świadczonych usług w okresie tymczasowym. Prezes URE zwrócił także uwagę na utrwalone orzecznictwo sądowe w zakresie bezprzedmiotowości postępowania o zmianę decyzji taryfowej w przypadku jej wygaśnięcia (postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 28 października 2008 roku, sygn. akt VI ACa 528/08), jednocześnie wskazując, że wniosek o umorzenie niniejszego postępowania sądowego jest zasadny. Jednakże w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku przedstawił argumentację przemawiającą za oddaleniem odwołania od zaskarżonej decyzji. Prezes URE podniósł w tym miejscu, że zgodnie z art. 16 k.p.a. decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku postępowania są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może 4

5 nastąpić tylko w wypadkach przewidzianych w kodeksie. Dokonując analizy wniosku strony złożonego w trybie art. 155 k.p.a. Prezes URE doszedł do przekonania, że za zaproponowaną zmianą ostatecznej decyzji zatwierdzającej taryfę ustaloną przez odwołującego nie przemawia ani interes społeczny ani słuszny interes strony, a ponadto zmianie tej sprzeciwiają się przepisy szczególne. Odnosząc się do treści art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo energetyczne dotyczącej ustalania przez przedsiębiorstwa energetyczne taryfy dla energii elektrycznej Prezes URE wskazał, że należy je (taryfy) kalkulować w sposób zapewniający pokrycie kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej przedsiębiorstw energetycznych oraz ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen i stawek opłat. Prezes URE podkreślił również, że zgodnie z treścią 10 pkt 2 rozporządzenia taryfowego, zawartego w taryfie na obrót energią elektryczną ceny kalkuluje się na podstawie kosztów planowanych na rok obowiązywania taryfy, zaś koszty uzasadnione uwzględnianie w kalkulacji cen lub stawek opłat, o których mowa w 9, dla wykonywanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną stanowią planowane dla danego roku uzasadnione koszty, o których mowa w 21. Ponadto, Prezes URE wskazał, że taryfa dla energii elektrycznej na 2009 rok skalkulowana została przy uwzględnieniu ceny zakupu energii elektrycznej na potrzeby odbiorców w wysokości 190 zł/mwh, uwzględniając objawy ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego. Zjawisko obniżenia ceny energii elektrycznej można było zaobserwować od początku 2009 roku na Towarowej Giełdzie Energii. Dane z tej giełdy zdaniem Prezesa URE potwierdziły słuszność prognozowanego przez odwołującego poziomu ceny energii elektrycznej. W opinii Prezesa URE terminy i warunki zawieranych kontraktów na zakup energii elektrycznej są suwerenną decyzją każdego przedsiębiorstwa energetycznego, obarczoną ryzykiem gospodarczym. W tym miejscu zwrócił uwagę na wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 17 września 2007 roku, sygn. akt XVII AmE 83/07, w którym wskazano, że przedsiębiorstwo energetyczne nie ma obowiązku korygowania cen w dół, w przypadku, gdy koszty faktycznie okażą się niższe od planowanych. Prezes URE wskazał także, że oczekiwania przedsiębiorstw zawarte we wnioskach taryfowych na 2009 rok w odniesieniu do przyjętej kalkulacji taryfy ceny energii 5

6 konwencjonalnej wynosiły od 225 do 245 zł/mwh (bez akcyzy). Przyjęcie tych oczekiwań oznaczałoby uznanie, że w 2009 roku cena energii elektrycznej powinna być równa cenie energii z nowego źródła, podczas gdy w praktyce przez najbliższych kilka lat energia ta produkowana będzie w istniejących elektrowniach, których koszty wytwarzania są zdecydowanie niższe. Prezes URE podniósł, iż przyjęcie ceny 190 zł/mwh równoważyło interesy przedsiębiorstw i odbiorców, gdyż zarówno zapewniało pokrycie kosztów wytworzenia energii (poprzez około 20% wzrost cen), jak również pozwalało na racjonalny wzrost cen energii dla odbiorców w grupach G (około 10%). Prezes URE nadmienił, że wydając zaskarżoną decyzję znał ceny i koszty wytwarzania energii elektrycznej w okresie od stycznia do września 2009 roku, a w tym średni koszt wytworzenia energii elektrycznej w elektrowniach cieplnych, który wyniósł 172,00 złote (bez akcyzy). Zdaniem Prezesa URE wnioskowana przez odwołującego zmiana brzmienia punktu taryfy w zakresie kwalifikowania odbiorców do grup taryfowych G, mająca na celu ograniczenie możliwości wyboru tych grup jedynie do odbiorców w gospodarstwach domowych, nie znajduje uzasadnienia z uwagi na obowiązujące zasady kwalifikowania odbiorców do grup G we wszystkich taryfach przedsiębiorstw energetycznych. Zatwierdzenie zmiany taryfy w powyższym zakresie wiązałoby się z koniecznością zmiany grup taryfowych przez pozostałych odbiorców rozliczanych w grupach G, a konsekwencji zmiana umów zwartych z tymi odbiorcami. Ponadto, stanowiłoby to odstępstwo od podstawowej zasady taryfowania, wyrażonej w art. 45 ust. 4 ustawy Prawo energetyczne. (odpowiedź na odwołanie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, k ). Sąd Okręgowy ustalił co następuje: W ewidencji przedsiębiorców prowadzonej przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w G. Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem figuruje spółka E Spółka akcyjna z siedzibą w G. przy ul., utworzona 12 maja 2007 roku. E Spółka akcyjna z siedzibą w G. w ramach swej działalności gospodarczej prowadzi handel energią elektryczną. 6

7 (dowód: odpis z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 8 października 2009 roku, nr , k ). Wnioskiem z dnia 16 września 2009 roku E SA ponownie wystąpił do Prezesa URE o zatwierdzenie zmian w taryfie dla energii elektrycznej poprzez zmianę w trybie art. 155 k.p.a. decyzji zatwierdzającej tę taryfę z dnia 2 stycznia 2009 roku Nr DTA- /II/WD. Zmiany taryfy miały polegać na podwyższeniu cen dla grupy odbiorców zaklasyfikowanych do grupy taryfowej G w związku ze wzrostem kosztów zakupu energii elektrycznej, poziomem ceny energii pochodzącej z odnawialnych źródeł energii (OZE) oraz poziomem kosztów własnych. (dowód: Wniosek E SA z dnia 16 grudnia 2009 roku, k. 1-3 akt administracyjnych). Na wezwanie Prezesa URE odwołujący wskazał szczegółowe uzasadnienie kalkulacji zmian taryfy dla energii elektrycznej. (dowód: załączniki do pisma datowanego r., k. 27 akt administracyjnych). W dniu 23 listopada 2009 roku Prezes URE decyzją Nr DTA /WD odmówił zmiany decyzji z dnia 2 stycznia 2009 roku Nr DTA- /WD zatwierdzającej taryfę dla energii elektrycznej ustaloną przez E SA, w zakresie podwyższenia cen energii elektrycznej oraz dokonania niektórych z zaproponowanych przez odwołującego zmian redakcyjnych. Decyzją z 23 grudnia 2009 roku Nr DTA- /WD Prezes URE zatwierdził E SA taryfę dla energii elektrycznej na okres do 31 grudnia 2010 roku. (dowód: decyzja Nr DTA- /WD, k. 69). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych wzajemnie twierdzeń Stron oraz dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego i sądowego. Powyższy materiał dowodowy z uwagi na wzajemną spójność i logiczność uznano za wiarygodny. Sąd Okręgowy w Warszawie zważył co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. 7

8 Niniejsze postępowanie dotyczy sprawy z zakresu regulacji energetyki. Sąd Okręgowy w Warszawie sąd ochrony konkurencji i konsumentów jest właściwy w sprawach odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (art pkt 1 k.p.c.). W świetle utrwalonego orzecznictwa wszystkich sądów rozpoznających sprawy z odwołania od decyzji Prezesa UOKiK i innych regulatorów, postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem rozpoznawczym, pierwszo instancyjnym, prowadzonym na zasadach postępowania kontradyktoryjnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 roku sygn. akt III CRN 120/91 Lex Omega nr 3724, OSNCP 1992/5 poz. 87; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 28 czerwca 2002 roku I CKN 753/2000, niepublikowane; z dnia 11 sierpnia 1999 roku I CKN 351/99 OSNC 2000/3 poz. 47, Lex Omega nr 38556; z dnia 7 października 1998 roku I CKN 265/98 OSP 2000/5 poz. 68, Lex Omega nr 35385; z dnia 25 lutego 2004 roku III SK 42/2004, niepublikowane). W postępowaniu sądowym przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku III SZP 2/2005 LexPolonica nr ). Przepisy art. 47 ust. 1, ust. 2, ust. 3 i ust. 4 ustawy Prawo energetyczne stanowią, że przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych, energii elektrycznej i ciepła, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE. Przedsiębiorstwa energetyczne, posiadające koncesje, przedkładają taryfy z własnej inicjatywy lub na żądanie Prezesa URE. Prezes URE w terminie 30 dni zatwierdza taryfę bądź odmawia jej zatwierdzenia. W ocenie Sądu Prezes URE słusznie podnosi, iż wydana decyzja (z 23 grudnia 2009 roku) Nr DTA- /III/WD była decyzją okresową, ze ściśle wskazanym terminem wygaśnięcia, tj. z dniem 31 grudnia 2010 roku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że decyzja o zatwierdzeniu taryfy dla przedsiębiorstwa energetycznego jest decyzją administracyjną okresową, która wygasa z ostatnim dniem okresu, na jaki została zatwierdzona taryfa (wyrok SN z dnia 5 8

9 czerwca 2007 roku, sygn. akt III SK 7/07; wyrok SN z dnia 26 lutego 2004 roku, sygn. akt III SK 5/04; uchwała SN z dnia 15 czerwca 2004 roku, sygn. akt III SZP 2/04, OSNP 2005, nr 9, poz. 132; wyrok SN z dnia 4 marca 2004 roku, sygn. akt III SK 7/04). Za powyższym przemawia brzmienie przepisu 9 rozporządzenia taryfowego, w którym wskazano, iż ceny lub stawki opłat zawarte w taryfie kalkuluje się na okres 12 miesięcy kalendarzowych oraz treść art. 47 ust. 2a ustawy Prawo energetyczne, który stanowi, iż taryfa może zostać zatwierdzona na okres nie przekraczający 3 lat. Zatem wraz z wygaśnięciem decyzji taryfa nią zatwierdzona, automatycznie przestaje obowiązywać. Należy natomiast stwierdzić, że nie ma podstaw do umorzenia niniejszego postępowania, jak wnioskował pozwany, ale sprawa podlega rozpoznaniu. Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia roku wydanym w sprawie III SK 42/08 (publ. LEX nr ), w którym wskazano, że Do momentu upływu terminu obowiązywania decyzji o zatwierdzeniu taryfy, sąd rozpoznający odwołanie od decyzji o odmowie zmiany taryfy może uwzględniając odwołanie zmienić decyzję o zatwierdzeniu taryfy. Natomiast po upływie tego terminu, sąd może jedynie orzec, czy odmowa zmiany decyzji o zatwierdzeniu taryfy była zasadna. Nie może już bowiem zmienić taryfy, gdyż decyzja o jej zatwierdzeniu wygasła. W niniejszej sprawie Prezes URE nie wskazał na jaki okres została wydana decyzja z dnia 2 stycznia 2009 roku Nr DTA- /II/WD, bowiem zgodnie z art. 47 ust. 1 Prawa energetycznego przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych i energii, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, oraz proponują okres ich obowiązywania. Zgodnie z ust. 2a tegoż artykułu Prezes URE, zatwierdza taryfę zawierającą ceny i stawki opłat na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego, na okres nie dłuższy niż 3 lata. Z kolei z treści decyzji z dnia 23 grudnia 2009 roku Nr DTA- /III/WD nie wynika, że dotyczy ona rozstrzygnięcia, które było przedmiotem odwołania od decyzji z dnia 23 listopada 2009 roku. Sąd Okręgowy nie uznaje więc, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy stało sie zbędne. Dodatkowo należy podkreślić, że przedmiotem niniejszego postępowania jest spór między przedsiębiorcą energetycznym a organem regulacyjnym w przedmiocie tego, czy odmowa zmiany decyzji o zatwierdzeniu taryfy była zasadna. 9

10 Jak podkreślił Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku z dnia 10 czerwca 2010 roku do momentu upływu terminu obowiązywania decyzji o zatwierdzeniu taryfy, sąd rozpoznający odwołanie od decyzji o odmowie zmiany taryfy może - uwzględniając odwołanie - zmienić decyzję o zatwierdzeniu taryfy. Natomiast po upływie tego terminu, sąd może jedynie orzec, czy odmowa zmiany decyzji o zatwierdzeniu taryfy była zasadna. Innymi słowy, gdyby były podstawy do zmiany decyzji, to Sąd nie mógłby orzekać merytorycznie poprzez określenie wysokości nowych stawek, bowiem postępowanie takie stałoby się bezprzedmiotowe wskutek upływu terminu obowiązywania taryfy zatwierdzonej decyzją. Natomiast jeżeli nie było podstaw do zmiany decyzji, to wyrazem tej oceny jest orzeczenie merytoryczne, bowiem strona ma prawo uzyskać orzeczenie stwierdzające, czy zaistniały w sprawie okoliczności relewantne z punktu widzenia art. 155 k.p.a. oraz rynku energetycznego. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzglednienia przez Prezesa URE przesłanki słusznego interesu strony lub słusznego interesu społecznego, których zaistnienie daje podstawy do zastosowania art. 155 k.p.a. Słuszność musi być oceniona obiektywnie i nie może być wyprowadzana z własnego przekonania opartego na poczuciu krzywdy, czy nierówności. Jednocześnie Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone w odpowiedzi na odwołanie, wskazując, że 21 rozporządzenia taryfowego stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem energia elektryczną kalkuluje ceny energii elektrycznej na podstawie planowanych kosztów uzasadnionych zakupu tej energii oraz kosztów uzasadnionych wykonywanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną. Natomiast ustęp 2 niniejszego przepisu stanowi, że koszty uzasadnione zakupu energii elektrycznej obejmują koszty zakupionej energii z zachowaniem zasad konkurencji i minimalizacji kosztów jej zakupu. Prezes URE wskazał ponadto, że zatwierdzona na wniosek E SA taryfa dla energii elektrycznej na 2009 rok została skalkulowana, przy uwzględnieniu ceny zakupu energii elektrycznej na potrzeby odbiorców w wysokości 190 zł/mwh, uwzględniając istotną zmianę na rynku energii elektrycznej w momencie przygotowywania założeń do kalkulacji taryf. Prezes URE podniósł również, że terminy i warunki zawieranych kontraktów na zakup energii elektrycznej są suwerenną decyzją każdego przedsiębiorstwa energetycznego, obarczoną ryzykiem gospodarczym, w konsekwencji czego przedsiębiorca może ponieść stratę na działalności, ale może również osiągnąć zysk wyższy od prognozowanego. Prezes URE 10

11 nadmienił, że oczekiwania przedsiębiorców zawarte we wnioskach taryfowych na 2009 rok w odniesieniu do przyjętej kalkulacji taryfy ceny energii konwencjonalnej wynosiły od 225 do 245 zł/mwh i w ocenie Prezesa URE oznaczałyby osiągnięcie nieuzasadnionych korzyści finansowych przez wytwórców energii. W świetle powyższego należy stwierdzić, że Prezes URE dokonał właściwej oceny interesów przedsiębiorców i odbiorców prowadzącej do przyjęcia ceny 190 zł/mwh. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne, taryfy dla energii elektrycznej powinny zapewniać pokrycie uzasadnionych kosztów działalności gospodarczej przedsiębiorstw energetycznych oraz ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen i stawek opłat. Prezes URE wskazał, że wydając zaskarżoną decyzję, znał ceny i koszty wytwarzania energii elektrycznej w okresie styczeń-wrzesień 2009 roku, a w tym średni koszt wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach cieplnych, który wyniósł 172 złote (bez akcyzy). Ponadto, Prezes URE słusznie zauważył, że zatwierdzenie zmiany taryfy w zakresie wskazanym przez odwołującego wiązałoby się z koniecznością zmiany grup taryfowych przez pozostałych odbiorców rozliczanych w grupach G, zaś w dalszej konsekwencji do zmiany umów zawartych z tymi odbiorcami, co stanowiłoby odstępstwo od przepisu art. 45 ust. 4 Prawo energetyczne, tj. zasady różnicowania cen i stawek opłat określonych w taryfie dla różnych grup odbiorców wyłącznie ze względu na koszty uzasadnione spowodowane realizacją świadczenia. Mając powyższe na uwadze Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność sposobu kalkulacji cen we wniosku o zatwierdzenie taryfy oraz wniosku o jej zmianę. W ocenie Sądu przedstawione dokumenty stanowią wystarczający dowód w sprawie, bowiem dowód ze świadków lub z przesłuchania stron w sprawie między uczestnikami tej czynności na fakt jej dokonania jest dopuszczalny w wypadku, gdy dokument obejmujący czynność, został zagubiony, zniszczony lub zabrany przez osobę trzecią, a jeżeli forma pisemna była zastrzeżona tylko dla celów dowodowych. (art. 246k.p.c.). Ponadto, zgodnie z art. 247 k.p.c. dowód ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności ( ) gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne. Sąd uznał, 11

12 że zeznania świadka na okoliczności powołane przez powoda nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Mając na względzie powyższe Sąd działając na podstawie art k.p.c., nie znajdując zasadności uznania decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki za nieprawidłową, postanowił oddalić odwołanie. SSO Jolanta de Heij-Kaplińska 12