Streszczenie w języku polskim

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Streszczenie w języku polskim"

Władysława Górska
4 lat temu
Przeglądów:

1 Streszczenie w języku polskim WSTĘP Choroba hemoroidalna to stan powiększenia oraz wypadania fizjologicznie położonych guzków krwawniczych, któremu towarzyszą dotkliwe objawy, takie jak; świąd odbytu, ból w okolicy odbytu, bezbolesne krwawienie żywoczerwoną krwią podczas defekacji, dyskomfort podczas siedzenia. Szacuje się, że choroba hemoroidalna może dotyczyć nawet 50% populacji europejskiej i amerykańskiej. W etiopatogenezie rozwoju choroby hemoroidalnej odgrywa rolę wiele czynników. Wśród nich znajdują się czynniki genetyczne i środowiskowe, takie jak: czynniki genetyczne: zaburzenia struktury kolagenu budującego ścianę naczyń krwionośnych dieta ubogoresztkowa z niską zawartością błonnika przewlekłe zaparcia nadużywanie oraz przewlekłe stosowanie preparatów o działaniu przeczyszczającym ciąża, poród siedzący tryb życia nieprawidłowy proces defekacji (przedłużone, nadmierne oraz nieefektywne parcie na stolec) podwyższone napięcie mięśnia zwieracza odbytu wewnętrznego nadciśnienie wrotne nowotwory miednicy mniejszej niektóre zawody, dyscypliny sportu predysponujące do ch. hemoroidalnej (kierowcy, urzędnicy, kolarstwo, jazda konna) zapalenia okolicy odbytu

2 ZAŁOŻENIA I CEL PRACY Głównymi założeniami pracy były Porównanie skuteczności metod leczenia chirurgicznego i instrumentalnego w różnych stadiach choroby hemoroidalnej Ocena skuteczności poszczególnych metod instrumentalnych i chirurgicznych Określenie ryzyka nawrotu związanego z rodzajem wykonywanych procedur Analiza powikłań pooperacyjnych Ocena jakości życia po wykorzystaniu poszczególnych metod operacyjnych Ocena i porównanie wyników leczenia operacyjnego u pacjentów operowanych w trybie nagłym i planowym MATERIAŁ i METODY Narzędzie badawcze niniejszej rozprawy stanowił kwestionariusz ankiety skonstruowany z 14 pytań (w załączeniu), wypełniany anonimowo przez pacjentów objętych leczeniem choroby hemoroidalnej. Dodatkowym narzędziem badawczym był kwestionariusz oceny ogólnej jakości życia SF 36 wersja 2 polska. Pozostałe istotne dla oceny porównawczej metod zaczerpnięto z dokumentacji medycznej, zachowując anonimowość badanych pacjentów. Wśród nich znajdowały się: Czas wykonania procedury Czas hospitalizacji Estymacja bólu pooperacyjnego z użyciem skali analogowej VAS (u pacjentów z analogicznym schematem leczenia przeciw-bólowego) Potrzeba włączenia opioidów w leczeniu bólu pooperacyjnego Potrzeba założenia cewnika do pęcherza moczowego Potrzeba przetoczenia preparatów krwiopochodnych Do analizy powikłań po hemoroidektomii użyto kwestionariusza ułożonego w oparciu o klasyfikację powikłań chirurgicznych Clavien-Dindo opracowaną w 1992 r. zmodyfikowaną w 2004 oraz zaktualizowaną przez Japońskie Towarzystwo Onkologii Klinicznej Badanie ankietowe przeprowadzono wśród 226 pacjentów, hospitalizowanych w latach w oddziałach i ambulatoriach: I Klinika Chirurgii Ogólnej i Poradnia Chirurgiczna

3 Samodzielnego Pulblicznego Szpitala Klinicznego nr 4 w Lublinie, Wojewódzki Szpital Specjalistyczny - Oddział Chirurgii Ogólnej, NZOZ Klinika sp. Z o. o. Nałęczów Oddział I Poradnia Chirurgiczna Wśród badanej grupy było 135 kobiet i 91 mężczyzn. Średnia wieku kobiet to 47 lat i mężczyzn 51. Grupa badana nie została poddana świadomej randomizacji ani kwalifikacji, wyniki miały charakter retrospektywny. Do oceny statystycznej posłużono się testami oceny, opartej na punktowaniu poszczególnych metod (scoringu) względem parametrów liczbowych opartych na danych zebranych od pacjentów. Analizowano 6 metod leczenia choroby hemoroidalnej: metody instrumentalne: embolizacja, DGHAL, metoda Barrona oraz metody chirurgiczne: PPH Procedure for Prolapse Hemorrhoid, Ferguson, Milligan-Morgan. Z uzyskanych informacji utworzono komputerową bazę danych w programie Excel oraz poddano analizie statystycznej. W celu określenia u ustalenia zależności oraz uzyskania odpowiedzi na postawione pytania badawcze i hipotezy przeprowadzono szereg analiz statystycznych wykorzystując program IBM SPSS Statistics w wersji 25. Do analizy danych jakościowych wykorzystano test chi-kwadrat niezależności bądź test dokładny Fishera (gdy liczebność oczekiwana była mniejsza niż 5). Do analiz post hoc wykorzystano test z poprawką istotności Bonferroniego. Do analizy danych ilościowych wykorzystano test U Manna Whitneya, gdy porównywano ze sobą dwie grupy bądź test H Kruskalla Wallisa, gdy grup porównywanych było więcej. Do analiz post hoc wykorzystano test Dunna z uwzględnieniem korekty istotności Bonferroniego. Jako poziom istotności na potrzeby analizy przyjęto α= 0,05. WYNIKI BADAŃ Wśród osób z II stadium choroby hemoroidalnej badanych w grupie leczonej metodami chirurgicznymi z powikłań chirurgicznych wystąpiła potrzeba przetoczenia preparatów krwiopochodnych oraz zwężenie odbytu - (Clavien-Dindo II i III b). Nawroty choroby hemoroidalnej w drugim stadium wstępowały istotnie częściej w p rzypadku leczenia metodami chirurgicznymi (n = 8; 47,1%) niż w przypadku leczenia metodami instrumentalnymi (n = 6; 10,5%). U osób w III stadium choroby hemoroidalnej, które zostały poddane leczeniu metodami chirurgicznymi różnice występują dla krwawienia po zabiegu, zakażenia rany, obrzęku okolicy operowanej, potrzeby założenia cewnika i przetoczenia preparatów krwiopochodnych. Podobne jak w II stadium, objawy te występują istotnie częściej w grupie osób leczonych metodami chirurgicznymi niż instrumentalnymi. Analiza wykazała, że nawroty występują istotnie częściej po

4 leczeniu metodami chirurgicznymi (n = 21; 32,8%) niż po leczeniu metodami instrumentalnymi (n = 4; 12,9%) χ 2 (1) = 4,27; p = 0,039; φ = 0,21. Dla IV stadium choroby hemoroidalnej różnice w objawach między metodami instrumentalnymi i chirurgicznymi dotyczyły jedynie problemów z aktywnością seksualną. Osoby leczone metodami instrumentalnymi częściej przejawiają problemy z aktywnością seksualną niż osoby leczone metodami chirurgicznymi. Dla pozostałych objawów, zarówno przed zabiegiem jak i po zabiegu, różnice między metodami są statystycznie nieistotne. Nie wykazano istotnych różnic w częstości występowania nawrotów pomiędzy grupami (p = 0,685; φ = -0,07). Nawroty zaobserwowano u 33,3% (n = 3) osób leczonych metodami instrumentalnymi i u 25% (n = 12) leczonych metodami chirurgicznymi. Przeprowadzona analiza skuteczności poszczególnych metod, wśród grupy metod instrumentalnych wykazała istotne różnice między porównywanymi metodami dla krwawienia z odbytnicy przed zabiegiem oraz dla dolegliwości bólowych po zabiegu. Osoby, które zostały poddane leczeniu poprzez embolizację istotnie rzadziej krwawiły z odbytu i istotnie częściej przejawiały dolegliwości bólowe niż pozostałe dwie grupy: po leczeniu metodą Barron i DGHAL. Dla pozostałych objawów różnice między grupami są statystycznie nieistotne. W grupie osób poddanych leczeniu metodami instrumentalnymi nie zaobserwowano potrzeby przetoczenia preparatów krwiopodobnych oraz nietrzymania stolca i zwężenia odbytu jako powikłań pozabiegowych. Analiza nie wykazała istotnych różnic dla występowania nawrotów w zależności od zastosowanej metody leczenia (p = 0,845) Nawrót zaobserwowano u 12,7% (n = 10) leczonych metodą Barron, u 12,5% (n = 1) leczonych metodą DGHAL praz 20% (n = 2) leczonych za pomocą Embolizacji. Przeprowadzona analiza wykazała szereg istotnych różnic między metodami leczenia chirurgicznego. Osoby leczone metodą Milligan-Morgan istotnie częściej niż pozostałe dwie grupy doświadczały dolegliwości bólowych. Zakażenie rany występowało istotnie częściej przy leczeniu metodą Ferguson niż w przypadku PPH. Obrzęk okolicy operowanej, zwężenie odbytu oraz potrzeba transfuzji preparatów krwopochodnych występowały istotnie rzadziej przy leczeniu metodą PPH niż przy pozostałych metodach. Problemy z oddawaniem moczu występowały istotnie rzadziej po leczeniu metodą Milligan-Morgan niż przy leczeniu PPH. Analiza testem chi-kwadrat niezależności nie wykazała istotnych różnic między grupami dla występowania nawrotów χ 2 (2) = 0,06; p = 0,969. Nawroty występują u 32% (n = 16) leczonych metodą Ferguson, u 30% (n = 9) leczonych metodą Milligan-Morgan oraz 32,7% (n = 16) leczonych metodą PPH.

5 WNIOSKI 1. Wykazano różnice w poszczególnych metodach zarówno chirurgicznych jak i instrumentalnych 2. Metody instrumentalne hemoroidectomii charakteryzują się mniejszą ilością powikłań w stosunku do metod klasycznych -chirurgicznych, m.in.: rzadsze występowanie krwawienia po zabeigu operacyjnym. 3. Wśród chorych operowanych metodą Barrona rzadziej wystąpił obrzęk okolicy operowanej. 4. W grupie po zabiegu embolizacji tętnicy odbytniczej górnej częściej wystąpiły dolegliwości bólowe niż po zastosowaniu innych metod. 5. Dużym ograniczeniem wykorzystania metod instrumentalnych jest zaawansowane stadium choroby hemoroidalnej 6. Stwierdzono wyższą skuteczność użycia metod chirurgicznych do leczenia zaawansowanego stadium choroby hemoroidalnej. (III/IV stadium).

Podobne dokumenty

FORMULARZ ZGODY. Imię i nazwisko Pacjenta:... Imię i nazwisko przedstawiciela ustawowego:. PESEL/Data urodzenia Pacjenta:...

FORMULARZ ZGODY. Imię i nazwisko Pacjenta:... Imię i nazwisko przedstawiciela ustawowego:. PESEL/Data urodzenia Pacjenta:... FORMULARZ ZGODY I Informacje o osobach uprawnionych do wyrażenia zgody Imię i nazwisko Pacjenta:... Imię i nazwisko przedstawiciela ustawowego:. PESEL/Data urodzenia Pacjenta:... II Nazwa procedury medycznej