Topkapı Sarayı. Osmanlı İmparatorluğu. Devlet-i ʿAliyye-yi ʿOsmâniyye.

Transkrypt

1 Downloaded from: justpaste.it/ottoman_history_rp Topkapı Sarayı. Osmanlı İmparatorluğu. Devlet-i ʿAliyye-yi ʿOsmâniyye Sultân Sülëymān zmarł przed laty, natomiast na tron wstąpił jego najmłodszy syn, Çihangır. Państwo przeżywa swój rozkwit, a ambitny i zawzięty władca pragnie nieustannie poszerzać terytorium osmańskiego mocarstwa, zatem jest zwolennikiem polityki podbojów. Syn rudowłosej dowodził oddziałami armii janczarów, podczas wielu zwycięskich bitew. Od chwili objęcia nieograniczonej, absolutnej władzy, Imperator Wschodu i Zachodu dąży do opanowania całego kontynentu europejskiego i zapewnienia państwu niekwestionowanej hegemonii na świecie. Zgodnie ze swymi ideałami głosi, iż jego najważniejszym celem jest zapewnienie szczęścia swoim poddanym. Hürrem Vâlidê Sultân sprawuje pieczę nad sułtańskim haremem. Skutecznie ogranicza domniemaną władzę konkubin swego potomka. Potrafi zapanować nad chaosem, który coraz cześciej wytwarza się wśród rozkapryszonych niewolnic. Lecz przede wszystkim służy pomocą swemu synowi w dokonywaniu wszelakich ruchów na arenie politycznej. Hânifê Sultân, znana powszechnie w Europie, jako Izabela Sophia Fortuna, od lat żyje w osmańskim pałacu, będąc jedną z głównych konkubin obecnego Sułtana. Jest matką trzynastoletniej Kâdêr oraz szesnastoletniego księcia Orhân'a, gubernatora Konyi. Swą uwagę poświęca jedynie swym pociechom i oczywiście sprawom haremowym. Jej idealnie zaplanowane intrygi budzą respekt wsród niewolnic, jak i samych Sułtanek oraz nałożnic Çihangır'a. Co uczyni Hânife, aby pozbyć się potencjalnych dziedziców Osman'a I i utorować swemu pierworodnemu drogę do tronu? Konstantynopol, serce muzułmańskiego świata, odwiedza dostojna, dystyngowana i inteligentna członkini rodu Osmanów, złotowłosa Sułtanka, ciotka współcześnie panującego władcy ludzkich karków, Dilrûbâ Sultân. Opuściła Algierię z powodu śmierci swego wiekowego małżonka, jednego z urzędników państwowych, wspierających przed laty ówcześnie walczącego o tron Çihangır'a. Złotowłosa spotyka w stołecznym pałacu jednego z licznych dostojników państwowych. Czuje, iż ów mężczyzna jest wyjątkowy, niezwykle odmienny od pozostałych przedstawicieli władzy w mocarstwie. Zakochuje się w Sułtance, jednakże wie doskonale, że to uczucie zakazane. Usiłuje zachowywać się przyzwoicie, lecz serce mu na to nie pozwala. Dilrûbâ zaś, kokietuje, starając się przy tym udawać niedostępną i niemalże nieosiągalną. Co wyniknie z tejże znajomości? Osman Sultânzâde, latorośl pięknookiej Sułtanki Hâtiçê i nieustraszonego męża stanu İbrahim'a Pâşy, troskliwy i opiekuńczy brat Hurıçıhan i Nûrbâhâr, powraca niespodziewanie do Konstantynopola, albowiem od niedawna cierpi na poważne problemy z niezwykle istotną funkcją życiową, a mianowicie z oddychaniem. Stwierdził, iż wyłącznie w stolicy znajdzie wybitnych medyków, którzy go uleczą i uzdrowią, zatem składa niezapowiedzianą wizytę w osmańskim pałacu, należącym do jego szanownych rodzicieli. Swym zachowaniem drażni swą prawowitą małżonkę, nieślubną córkę króla portugalskiego Sebastian'a I, znaną pod imieniem Blanca, albowiem składa wiele wizyt w stołecznych tawernach, odwiedzając tym samym swą dawną partnerkę, Letycję. Jego zamiłowanie do pięknych kobiet nie ustąpiło miejsca pasji do zagranicznych ekspedycji. Lekkomyślne działania dorosłego potomka irytuje Hâtiçê, lecz swą złość wyładowuje także na İbrahim'ie, bowiem on uparcie broni swego rozpieszczonego do granic możliwości syna. Czy postępowanie Osman'a doprowadzi do powstania poważnego konfliktu między małżonkami? Sułtanka Mâhfiruz, jedna z sułtańskich konkubin, matka Şehzade Mâhmûd'a i Şehzade Nadım'a, od trzech wiosen żyje z dala od swych potomków oraz padyszacha, na wygnaniu w niewielkim pałacyku w Edirne. Została tam zesłana, albowiem Çihangır widział w niej człowieka zagrażającego swym młodocianym spadkobiercom tronu. Czuł, iż jest niezdolna do opieki nad nimi, zatem stwierdził, że najodpowiedniejszym rozwiązaniem jest pozbawienie możliwości wychowania sułtańskich pociech. Jej śmiałe, ryzykowne, lekkomyślne posunięcia coraz bardziej niepokoiły padyszacha, zatem nie potrafił znaleźć wyjścia z zaistniałej sytuacji. Ku zdumieniu Mâhfiruz, jak i wszystkich mieszkańców pałacu, podjął niezwykle bezduszną, okrutną decyzję, która zaważyła na dojrzewaniu swych latorośli. Jeden z tuzinów listów konkubiny nareszcie trafia do aksamitnych, ottomańskich dłoni sułtana, a słowa w nim zawarte, pozytywnie działają na emocje władcy. Listownie wyraża zgodę na powrót zapomnianej konkubiny. Mâhfiruz wraz ze swą wierną służącą Sâfiyê Hâtûn, wprowadza się do stołecznego pałacu i zawzięcie stara się odbudować relacje z synami oraz zdobyć przychylność, sympatię władcy trzech kontynentów. Şehzade Nadım, latorośl zrodzona z błękitnej krwi ottomańskiego padyszacha, Çihangır'a oraz Sułtanki Mâhfiruz, jest według mniemania swego ojca, księciem niezdolnym do objęcia władzy nad prowincją, a przede wszystkim w przyszłości nad potężnym mocarstwem, rządzonym przez potomków Osman'a I. Ów Şehzade został obarczony przez los, pewną mentalną ułomnością - chorobą psychiczną, przysparzającą młodzieńcowi z dnia na dzień coraz większych trudności, między innymi w kształtowaniu osobowości i

2 współistnieniu z bliźnimi. Przyczyną aktualnego stanu zdrowia psychicznego Nadım'a, jest okrucieństwo jego ojca. Pewnego dnia, padyszach zmusił swych synów do oglądania egzekucji wysokich urzędników państwowych oraz wpływowych mężów stanu. Obrazy z tych wydarzeń nieustannie przywoływane są w umyśle młodocianego księcia. Strach i lęk przed śmiercią z rąk własnego ojca, sprawiły, iż ledwie dziesięcioletni chłopiec rozwijał się odmiennie od swych braci. Jednakowoż Şehzade nie został wyzbyty swej uczuciowości. Obdarza braterską miłością wszystkich swych braci, którzy są powiernikami najskrytszych tajemnic młodziana. Nadım wytwarza w swej wyobraźni postać powabnej anielicy, o imieniu Râbia lub okropnie denerwującego Azâm'a. Sułtanka Mâhfiruz wśród haremowych niewolnic poszukuje odważnego, roześmianego i wesołego dziewczęcia, aby zakończyć męki swego syna. Poszukiwania kończą się sukcesem, a Mâhfiruz zaprasza Şülê Hâtûn do komnaty swego potomka. Niewolnica powoli zdobywa serce księcia, co skutkuje tym, iż jego matka nadaje Şülê wszelakie zaszczyty, takie jak prywatna komnata czy wysoka pensja. Jak potoczą się losy Şehzade Nadım'a i Şülê Hâtûn? Şehzade Osman, piętnastoletnia pociecha Sułtana oraz jego zmarłej w połogu konkubiny Nûrşâh, żyje samotnie w Seraju, spędzając wolne chwile na kształceniu się i poszerzaniu swej wiedzy. Ów Şehzade wykazuje zamiłowanie do poezji, szachów oraz jakichkolwiek pojedynków, działań militarnych. Znużony monotonnością czterech ścian swej komnaty, Osman udaje się na miejski targ, aby złapać chwilę wytchnienia. Towarzyszami jego wyprawy są nauczyciele oraz kilku janczarów, dbających o bezpieczeństwo młodocianego spadkobiercy tronu. Przypadkowo natrafiają na moment, w którym mężczyźni handlują bezbronnymi niewolnicami. Uwagę księcia przykuwa jedna z nich, ciemnowłosa niewiasta o wnikliwym spojrzeniu - Sofia. Słaba, zabrudzona i wychudzona dziewczyna upada na zimną nawierzchnię, natomiast handlarz zaczyna ją kopać i używać niecenzuralnych słów. Osman momentalnie do niej podbiega, aby udzielić kobiecie pomocy. Şehzade wykazuje się odwagą i postanawia zabrać dziewczę do osmańskiego pałacu. Płaci pięciokrotnie większą kwotę od ustalonej ceny, co zdumiewa handlarza. Obecność Sofii wzbudza w haremowych niewolnicach zazdrość, zatem starają się ostudzić zapał nowo przybyłej i opowiadają, iż Şehzade jest kastratem emocjonalnym, pozbawionym skrupułów młodzieńcem, dla którego niewiasty są wyłącznie zabawkami. Zdezorientowana i przestraszona Sofia wreszcie zostaje wezwana przez Osman'a i przekracza próg książęcej alkowy. Czy królewski potomek wykaże się empatią i zrezygnuje z havletu? Sułtanka Hümaşah jest córką Sułtana Çihangır'a oraz jego ukochanej konkubiny, pięknolicej Sułtanki Amrıyê. Szlachetna Ottomanka posiada liczne rodzeństwo, które bezwarunkowo otacza miłością i nie cofnie się przed niczym, aby chronić swoich bliskich, zwłaszcza młodociane książęta przed okrutną i bezwzględną walką o absolutną władzę, po śmierci ich ojca, XI padyszacha silnego mocarstwa wszechmocnej dynastii, wywodzącej się od Osman'a I. "Królowa Ptaków" szczególnie dba o swe relacje z Sułtanką Nûr oraz Şehzade Karım'em, swym rodzeństwem zrodzonym z Sułtanki Amrıyê. Księcia koronnego, swego rodzonego brata, będącego jednocześnie gubernatorem prowincji, zwanej Amasyą, wspiera w drodze do objęcia władzy. Nie pozostaje obojętna na swych pozostałych braci, spadkobierców ottomańskiego tronu. Jest powierniczką ich najskrytszych tajemnic, sekretów, które nigdy nie ujrzą światła dziennego. Zaufanie, którym darzą swą siotrę męscy potomkowie Sułtana Çihangır'a, jest dla niej niezwykle cenne. Szesnastoletnia latorośl padyszacha cechuje się wrażliwością, uczynnością, życzliwością, bezbronnością i niewinnością, aczkolwiek wbrew powszechnemu przekonaniu, w tym znajduje się jej siła, albowiem owe cechy usposobienia sprawiły, iż stała się oczkiem w głowie swych rodziców. Zakłada wakf, aby wspomóc cierpiących i schorowanych mieszkańców Imperium. Ostatnimi czasy przeżywała ciężkie chwile, bowiem zachorowała na ospę. Ku radości familii, jak i samej Sułtanki, znakomici medycy uzdrowili potomkinię rodu Osmanów. "Królowa Ptaków" z wdzięczności i ochoty niesienia pomocy potrzebującym, zdecydowała się prowadzić działalność charytatywną. Stolicę Imperium Ottomanów odwiedza Hanzade Şâhın Giray, potomek krymskiego chana, podporządkowanego sułtanowi. Jego wizyta wiąże się wyłącznie z aspektami politycznymi, bowiem ojciec Şâhın'a obawia się, iż Osmanowie pragną porzucić sojusz i zaatakować swych sprzymierzeńców. Syn chana zostaje zaproszony na uroczystą kolację, gdzie poznaje Sułtankę Râziye. Kobieta wraz ze swą szesnastoletnią córką, Yênîşâh Sultân, powraca do Seraju, albowiem jest skłonna zapomnieć o swym zmarłym małżonku, Alaüddin'ie i rozpocząć nowy etap w swej egzystencji. Liczy, iż w pałacu, z którym łączą ją wspaniałe wspomnienia, znajdzie swe upragnione szczęście. Córka zmarłej Mâhidêvrân zostaje ugodzona strzałą Amora. Zaczyna darzyć zagranicznego przybysza wielkim uczuciem. Ów mężczyzna nie pozostaje dłużny, adoruje ją i niekiedy pozwala sobie na wypowiadanie wszelakich sformułowań związanych z wyznaniami miłości. Şâhın inicjuje pierwszy pocałunek, aczkolwiek Râziye nie odwzajemnia posunięć zagranicznego gościa i ucieka od mężczyzny, bowiem uznaje, iż nie jest skora do przekształcenia nieistotnego flirtu w długotrwały, zakazany związek. Czy Râziye wytłumaczy adoratorowi powody swego postępowania? Małżeństwo Sułtanki Mîhrîmâh oraz Rüstem'a Pâşy nie należy do udanych mariaży. Córka rudowłosej Hürrem twierdzi, iż Rüstem jest dla niczym kalectwo, bowiem musi znosić go z anielską cierpliwością. Owocem ich związku jest Ayşe Hümaşah Sultân, piętnastoletnia dziewczynka, która nie angażuje się w konflikty swych rodziców, bowiem wierzy, iż wreszcie nastanie pokój między dwoma zwaśnionymi osobnikami. Pewnego dnia, Mîhrîmâh podczas samotnego spaceru w ogrodzie, poznaje Taşlıcalı Yahyę Bêy'a, szambelana Şehzade Murad'a. Pomocnik i doradca dziedzica tronu przybył do Topkapı, aby rychło przekazywać swemu panu istotne informacje, dotyczące żywotów poszczególnych mieszkańców ottomańskiego pałacu. Rzecz jasna, jego misja jest ściśle tajna, a szczegóły zadania powierzonego Yahyi

3 nigdy nie ujrzą światła dziennego. Taşlıcalı zdobył zaufanie Padyszacha oraz członków jego familii, zwłaszcza córki Sułtanki Hürrem. Szambelan ze wzajemnością zakochuje się w Mîhrîmâh. Sułtanka Nûr, córka Sułtana i Amrıyê, przygotowuje się do zaaranżowanych przez swych rodziców, zaślubin z wpływowym urzędnikiem państwowym, a mianowicie z Ömer'em Pâşą. Nie jest zadowolona z powodu decyzji sułtańskiej pary, bowiem pamiętała, iż przed laty przyrzekali na wiarę Allaha i swą wielką miłość, że nie wydadzą swej pociechy za mąż wbrew jej woli. Mijają doby, tygodnie, a dzień mariażu zbliża się wielkimi krokami. Aczkolwiek w ostatniej chwili wydarzenie zostaje odwołane, co zdumiewa wszystkich przygotowujących się do ceremonii. Ömer Pâşa odszedł ze świata żywych, popełniając samobójstwo - tak brzmi oficjalna wersja, nie mająca zbyt wiele wspólnego z prawdą, bowiem za jego zgonem stoi Nûr oraz jej wierny sługa, Kirâz. Sułtanka wpadła na iście diabelski pomysł, a swą koncepcję wcieliła w życie i zakończyła istnienie swego przyszłego małżonka. Nakazała swemu poddanemu, aby torturował dostojnika państwowego, a następnie upozorował jego samobójstwo. Śmierć mężczyzny wstrząsa mieszkańcami pałacu, zwłaszcza inicjatorem planowanego mariażu. Rychło decyduje, iż jego córka zostanie wydana za mąż za Malkoçoğlu Balı Bêy'a, a wieść zostaje ogłoszona wszem i wobec. Imperator nie zważa na fakt, że obiecał swej dwunastoletniej córce, Şâyestē Sultân, zaślubiny z Balı'm. Jak zareaguje młodsza pociecha padyszacha, gdy dowie się o jego decyzji? Córka wielkiego wezyra, Zâl'a Mâhmüd'a i iście królewskiej Şâh Sultân, Pani piękna i sztuki, opanowana, spokojna i niezwykle dystyngowana Esmâhân, większość swych monotonnych dni spędza w stołecznym pałacu, gdzie urzęduje władca ludzkich karków; na czytaniu dzieł międzynarodowych arcymistrzów sztuki literackiej lub doskonaleniu swych artystycznych zdolności. Opinie o zrównoważonej i bezkonfliktowej Sułtance diametralnie się zmieniają, gdy niewiasta popada w bezmyślną sprzeczkę z siostrą padyszacha, Nûrıyê, zrodzoną z Fülâne Kâdın, konkubiny Sülëymān'a, uduszonej przed kilkoma miesiącami na rozkaz Çihangır'a. Wypomina jej błędy zmarłej faworyty, krytykując złe postępowanie niewiasty, które ostatecznie doprowadziło ją do bezbolesnej śmierci rytualnym narzędziem egzekucji. Ostra wymiana zdań zmienia się w prawdziwą burzę, kiedy nieświadoma niczego Esmâhân zostaje zaatakowana w pałacowej łaźni. Choć sprawczynią tejże delikatnej zbrodni jest skompromitowana przed kilkoma dniami, Nûrıyê Sultân, to główną podejrzaną zostaje jedna z pałacowych służek, ciemnoskóra Selene, która natychmiastowo zostaje wygnana z Seraju. Czy Sułtanki dojdą do porozumienia, a spór zostanie zakończony? Quentin, ulubieniec sułtana, utrzymujący właściwie pokaźne Imperium w ryzach, niekiedy nazywany najcenniejszą perłą cesarstwa od zaledwie kilkunastu tygodni zasiada w Radzie Divanu, wraz z najwybitniejszymi dostojnikami państwowymi. Zgodnie z wolą padyszacha, nie musiał zmieniać swej religii, toteż młodzieniec pozostał przy swej chrześcijańskiej wierze i nie przeszedł niezbyt ceremonialnego obrzędu przejścia na islam. Quentin otacza się różańcami, co wzbudza powszechne oburzenie w pałacu. Urzędujący władca nie zważa na irytację i gniew pozostałych, akceptując poczynania swej bratniej duszy, a w szczególności jego wyznanie. Chełpi się swą władzą, uważając się za człowieka, równego padyszachowi, o czym świadczy jego samodzielna decyzja o budowie ogromnej rezydencji, swego potencjalnego miejsca zamieszkania, w pobliżu Hipodromu. Swym pięknem ma znacząco przebić sułtańskie zamczyska. Iście królewskie warunki, bogactwo i przepych idealnie łączą się z usposobieniem oraz nienasyconymi ambicjami przedstawiciela gatunku ludzkiego, chcącego w każdy możliwy sposób ukazać swą nienaruszalną pozycję w hierarchii i status nietykalnego. Otwarcie przedstawia swe intencje innym, pałającym nienawiścią do władczego faworyta; jednak wyłącznie przed obliczem swego pana zachowuje się niczym baranek, gotów wykonać każde polecenie swego pasterza. Choć od zaledwie trzech wiosen cieszy się względami władcy, to sprawnie, niezwykle skutecznie wykorzystuje swą wysoką pozycję oraz wszelkie zyski, powiązane ze ściśle nieokreślonym stanowiskiem. Zważywszy na jakże istotną kwestię, dotyczącą umieralności członków dynastii Osmanów, Quentin planuje udzielić wsparcia w drodze do tronu, wybranemu przez siebie księciu, dzięki któremu w niedalekiej przyszłości będzie czerpał najwięcej korzyści. Któż zostanie wybrany dziedzicem w mniemaniu młodziana, skorego do zmieniania poglądów, frakcji czy chwiejności opiniotwórczej, niczym chorągiewka na wietrze? Ku zdziwieniu niemalże wszystkich mieszkańców stołecznego pałacu, dom Osmanów odwiedza rodzona siostra zmarłego Sułtana Sülëymān'a, Fâtmâ Sultân. Ostatni raz zawitała w stolicy lata temu, gdy odbył się pogrzeb Ayşe Hâfsy i od tamtego czasu, ani razu nie przekroczyła murów Seraju, ukrywając się przed ciekawskimi spojrzeniami w Egipcie, prowincji, w której urzęduje jej mąż, Zûlfikâr Pâşa, jeden z najmniej lubianych przez Çihangır'a dostojników państwowych. Swą drugą połówkę nieoczekiwanie zostawia w Kairze, natomiast towarzyszami jej podróży do sułtańskiego Seraju są jej potomkowie Sultânzâde Hâfiz i İsmîhân Sultân oraz cierpiąca na ślepotę najmłodsza latorośl Fâtmy, Gülfêm Sultân. Troje młodych istot łączy silna, iście nierozerwalna więź; wzajemnie się szanują i miłują, wspierają w trudnych chwilach. Ciotka padyszacha stawiła sobie za cel wyeliminowanie matki władcy lub chociażby zmniejszenie wpływów Sułtanki Hürrem w haremie. Chce także znaleźć odpowiedniego pretendenta do tronu, którym z łatwością dałoby się manipulować i sterować jego działaniami. Uznaje, iż najlepszym rozwiązaniem byłby obłąkany Nadım, aczkolwiek jego choroba psychiczna skutecznie wzbudza wiele wątpliwości we wnętrzu żądnej władzy członkini rodu Osmanów, toteż skreśla go z listy potencjalnych kandydatów na sułtana - marionetkę. Szuka kolejnych wskazówek, licząc na pomoc swego szpiega, dzielącego się z nią nowinkami z prowincji książąt. Tymczasem Hâfiz obiekt swych westchnień lokuje w konkubinie władcy czterech kontynentów, Sułtance Amriyê, a İsmîhân w przebraniu błąka się wieczorami po Konstantynopolu, w celu zaczerpnięcia porad od medyków i zielarek, skorych do wytworzenia leków, dzięki którym jej siostra odzyska zdolność

4 widzenia. Gülfêm, obdarzona przez los pewną ułomnością, powiązaną z brakiem możliwości widzenia otaczającego świata, zaczyna podejrzewać swego brata o wręcz obsesyjne uwielbienie do matki sułtańskich pociech. Czy opowie swej rodzicielce o swych przeświadczeniach? Stary Pałac. Synonim upadku i blamażu. Ogromnej porażki, bez jakichkolwiek szans na odrodzenie się, niczym Feniks z popiołów. Kobiety, wiodące życie w tymże miejscu, z reguły są odsuwane od centrum świata intryg, gdzie rezyduje sułtan. Odbierane są im insygnia władzy, dzierżone wcześniej przez słoneczne, ciepłe lata i mroźne, srogie zimy. Od pięciu wiosen ów pałac zamieszkuje konkubina mężnego Sułtana Sülëymān'a, Firûze Kâdın, wraz ze swymi dwoma córkami, Gêvhêrhân i Âfrâh. Gêvhêrhân imponuje swą elegancją i majestatycznością, ściśle powiązaną z wysoką pozycją. Społeczeństwo śmie twierdzić, iż jako jedyna z pociech zmarłego padyszacha odziedziczyła typowo władcze cechy, jednakże jej wrodzona nieśmiałość lekko burzy ów wizerunek. Ów fakt ma wpływ także na dziwaczne sny osmańskiej piękności; wielokrotnie widziała w nich swego ojca składającego na jej twarzyczce błogosławieństwo, a po wykonaniu tejże czynności, dziewczęce lico zalewało się szkarłatną krwią. Od czasu intronizacji i rozpoczęcia panowania przez jej brata, Sułtanka miewa koszmary, gdzie tron jest zapełniony siedmioma zakrwawionymi niemowlętami i wyłącznie jeden z nich jest czysty, nieskazitelny, a na jego głowie spoczywa złota korona, natomiast dziecięca prezencja oświetlona jest promyczkami Słońca. Âfrâh Sultân jest całkowitym przeciwieństwem istoty, z którą łączą ją więzy błękitnej krwi dynastii Osmanów. Znacząco różni się od pięknolicej siostry i nie wykazuje uwielbienia do typowo żeńskich rozrywek, takich jak szycie czy gra na lutni. Sułtanka jest pełną werwy dziewczynką, zainteresowaną technikami sztuk walki czy eksploracją otaczającego świata; jeżdżącą konno i wyprawiającą się na samotne leśne wędrówki, gdzie może ćwiczyć szermierkę ze swym nauczycielem, Kâsım'em oraz swym przyjacielem, Sêyfêttin'em, kilkunastoletnim chłopcem żyjącym samotnie w kompleksie różnorakiej roślinności. Ów młodzieniec jest bratnią duszą członkini rodu Osmanów. Choć Âfrâh jest zwolenniczką pomysłu przeprowadzki do Starego Pałacu swego bezdomnego powiernika, on nie zgadza się na propozycje, którymi jest nieustannie zalewany, gdyż nie widzi się w otoczeniu prawdziwych dam i ludzi, gotowych spełniać każde ich zachcianki. Zbywa Sułtankę, twierdząc, iż woli prowadzić żywot, jaki sobie osobiście wyznaczył, przed kilkoma miesiącami, gdy uciekł z rąk oprawców, przygotowujących młodzieńców do ról pałacowych eunuchów, co równocześnie wiązało się z kastracją. Trzy istoty płci żeńskiej żyją w odosobnieniu, żywiąc nadzieję na uśmiech od losu - pojawienie się w Konstantynopolu pełnoprawnego kandydata do tronu, który cudem nie zginął w trakcie krwawej i bezlitosnej rzezi, dokonywanej przez nowego władcę ludzkich karków tuż po objęciu przez niego absolutnych rządów. Firûze, wiedząc, iż życie jej dzieci płci męskiej będzie zależne od woli następcy jej ukochanego, postanowiła zabezpieczyć przyszłość chociażby jednego ze swych synów. Gdy wydała na świat dwoje zdrowych i silnych chłopców, jeden z nich został oddany zaufanej rodzinie, zamieszkującej obrzeża stołecznego miasta. Akuszerki hojnie wynagrodzono za dyskrecję i przysłowiowe trzymanie języka za zębami, łączącą się z nieujawnianiem narodzin dwojga książąt, lecz wyłącznie jednego, jednakże najwierniejszy służący sułtańskiej konkubiny podzielił się swą koncepcją prostego pozbycia się kobiet, aby na wszelki wypadek uratować dobre imię Sułtanki. Znacząco ich plany ułatwiła szalona epidemia dżumy, która wysyłała na tamten świat co dziesiątego mieszkańca stolicy. Sługa zakaził medyczki, lecz niedługo potem sam stracił życie, jak na ironię umierając właśnie na tę przeklętą chorobę. O tajemnicy wiedziała już wyłącznie nałożnica, której awans w hierarchii haremowej nie spodobał się niemalże wszystkim mieszkańcom pałacu. Gdy XI sułtan wstąpił na tron, rozkazał zamordowanie sprzymierzeńców swych przyrodnich braci, jak i również księcia, zrodzonego z perskiej niewolnicy. Firûze zmieniła zasady gry i zamiast wychowywanego w królewskich warunkach syna, Şehzade Tânêr'a, wysłała na pewną śmierć uderzająco podobnego do niego brata bliźniaka; ukrywanego w stołecznym domostwie, Yâvûz'a. Czternastoletni wówczas Tânêr trafił do weneckiej rodziny Gonzaga, gdzie wychowywał się wraz z Giulią, niezwykle chętną do wyjazdu do imperialnego państwa i wsparcia przyszywanego brata w drodze, prowadzącej wprost na dynastyczny tron. Obydwoje, po osiagnięciu dorosłości przez niewiastę, opuszczają terytorium Republiki Weneckiej, kierując się w stronę Imperium Osmańskiego. Giulia i Tânêr trafiają do Konstantynopola, szukając uporczywie Zamczyska Łez. Czy uda im się znaleźć rodzicielkę księcia? Perłowy pałacyk w Konstantynopolu. Zgodnie z wolą władcy ludzkich karków, owo miejsce zamieszkuje trzynastoletni dziedzic tronu, Şehzade Dâvûd wraz ze swą rodzicielką, İntisâr Sultân. Krasnolica niewiasta przez dłuższy czas cieszyła się względami współcześnie panującego, gdy ów mężczyzna przeżywał beztroskie chwile, sprawując funkcję gubernatora prowincji Ankara. Jednakże poprzez liczne poronienia i nieudaną próbę pozbawienia życia jednej z akuszerek, straciła w oczach potomka osmańskiej dynastii. Los się jednak do niej uśmiechnął, a wszechmocny Allah wynagrodził jej cierpienia, albowiem wydała na świat zdrowego i silnego chłopca, pełnoprawnego spadkobiercę tronu. Choć to nie zwiastowało nadchodzącej wielkimi krokami katastrofy, niedoświadczony wówczas książę zdecydował o niezwykle radykalnej zmianie - wysłaniu swej konkubiny i

5 niemowlęcia do Rumelii, europejskiej części imperialnego państwa. Gdy minęła niemalże dekada, a ojciec dziecięcia wstąpił na tron, momentalnie zwołał dwoje osobników wprost do Konstantynopola, oświadczając, iż rozpoczną egzystowanie w Perłowym Pałacyku. Od kilku wiosen prowadzą umiarkowanie spokojne żywoty, z dala od intryg oraz władzy. Dawna konkubina nie chce, aby jej syn został wciągnięty w walkę o dynastyczny tron, toteż wykorzystuje fakt, iż jest niezwykle respektowana przez obywateli stolicy i przedstawia postawy swej latorośli wyłącznie w pozytywnym świetle, adekwatnym do rzeczywistości. Swym dobrym sercem, łaskawością i wrażliwością książę zdobył serca wielu poddanych, chcących, aby w Imperium wreszcie nadeszły czasy spokoju i idylli. Jednocześnie chce zostać wybitnym wojownikiem, jednakże nie wykazuje jakichkolwiek talentów militarnych. Gdy pewnego dnia udaje się do miejscowego grabarza, poznaje dziewczę imieniem Dêryâ, młodą szwaczkę, jego pracowniczkę, bestialsko skrzywdzoną przez jednego z zamożniejszych przedstawicieli osmańskiego społeczeństwa. Ów człowiek zgwałcił ją przed kilkoma miesiącami, a co najważniejsze młódka nie była jedyną ofiarą brutalności bogacza. Książę udziela jej wsparcia i postanawia zabrać ją do siebie, co wzbudza podziw grabarza. Jak potoczą się losy Dâvûd'a i Dêryi? Czy İntisâr zaakceptuje wybrankę swego pierworodnego? Manisa. Manisą włada Şehzade Bâyezıd - starszy brat XI Padyszacha Imperium Osmańskiego. Potomek Sülëymān'a cieszy się uwielbieniem wsród ludu, bowiem udziela się charytatywnie i jest inicjatorem wielu działań humanitarnych, prowadzonych na obszarze prowincji koronnej. Biedny książę został zmuszony do poślubienia polskiej księżniczki - Anny Jagiellonki, która sprawia mu wiele kłopotów. Członkini rodu, panującego nad Lechistanem, podtruwa księcia, aby znacząco ułatwić sobie powrót do swej ojczyzny. Jasnowłosy królewicz z ledwością uniknie śmierci, a gdy dojdzie do siebie i nabierze sił, wyruszy w pogoń za lekkomyślną małżonką. Jego stosunki z królem Zygmuntem się ocieplą, a obydwaj mężczyźni będą bardziej przyjaźni i serdeczni. Tymczasem w Manisie będzie przebywać zauroczona księciem Hurıçıhan, która wprost nie może doczekać się powrotu swego ukochanego do imperialnego miasta. Ugruntowała swą pozycję i pragnie zawładnąć sercem Bâyezıd'a. Czy na przeszkodzie stanie jej Anna? A może uwielbiana przez jasnowłosego Şehzade, konkubina Âzmıye stawi czoła kobiecie, w której żyłach płynie krew Osmanów? Diyarbakır. Ową prowincję reprezentuje jeden z namiestników sułtana, najstarszy z potomków rudowłosej Hürrem, Şehzade Mêhmêd. Książę interesuje się potrzebami mieszkańców terytorium prowincji, co sprawiło, iż stał się w ich oczach herosem, który koncentruje się na dobru całego regionu. Jednakże wspaniały wizerunek dobrodusznego i szlachetnego potomka osmańskiej dynastii, wytworzonego wyłącznie dla łatwowiernego społeczeństwa, jest iluzją, genialną propagandą, jakże odmienną od prawdziwego usposobienia dziedzica tronu, łaknącego absolutnej, nieograniczonej władzy. Jego drugą połówką jest krymska księżniczka, prawowita małżonka Mêhmêd'a, Aybige. Obydwoje snują marzenia o zdetronizowaniu obecnie panującego władcy. Zawzięcie i uporczywie szukają sojuszników, sprzymierzeńców, a także mieszkańców sułtańskiego dworu, którzy z chęcią stworzyliby wielką sieć szpiegowską i okazaliby wsparcie zdesperowanemu i zaślepionemu żądzą władzy spadkobiercy. Czy dwoje istnień osiągnie swój cel i rozpocznie iście despotyczne rządy, eliminując wszystkich przeciwników? Amasya. Sanjakiem zarządza pierworodny syn Çihangır'a, książę koronny, Şehzade Karım. Jest ulubieńcem ludu, którzy wielbią swego gubernatora za działania charytatywne i agresywną politykę wobec sąsiadujących wrogów mocarstwa, Persów. Światły i błyskotliwy młodzieniec zdobywa poparcie korpusów janczarów, którzy widzą w nim lustrzane odbicie aktualnego padyszacha. Şehzade Karım wyróżnia się zdolnościami dowódczymi, co pokazał podczas zagranicznych wypraw wojennych. Spadkobierca tronu nie uważa, iż jest to piekło wytworzone przez własnego ojca. Ów sanjak usytuowano w jednej z najodleglejszych części Imperium, jednakże Çihangır wybrał Karım'a jako sanjakbey'a, bowiem był świadomy, że jedynie on potrafiłby zarządzać niezwykle różnorodnym pod wieloma względami, regionem. Şehzade Karım prowadzi w miarę spokojne życie, odkąd chwile dramatyzmu bezpowrotnie minęły. Jedna z jego konkubin, Rânâ, wydała na świat syna, Şehzade Abdullah'a. Ów spadkobierca tronu, w wieku dwóch lat, został porwany dla okupu przez weneckich piratów. Pieniądze wysłane przez Karım'a okazały się zbędne, albowiem Şehzade otrzymał dziecięce ucho, oblepione krwią, a kilkanaście dni później zdeformowane ciało swego potomka. Rânâ, dowiedziawszy się o śmierci swego syna, poroniła i zamknęła się w sobie. Nie potrafiła kontrolować swych emocji i w przepływie chwili uciekła z prowincjonalnego pałacu, zamieszkiwanego przez gubernatora Amasyi. Odtąd Şehzade zakochał się jedynie w Rümêysie Hâtûn, która niezwykle często gości w książęcej alkowie i nie dopuszcza do niej innych haremowych niewiast. Jeden z szambelanów księcia, prowadzących dochodzenie w sprawie zniknięcia, dowiódł, iż Rânâ Hâtûn z własnej woli powróciła do swego rodzinnego domu, znajdującego się w pobliżu miejskiego targu. Şehzade przywołuje w pamięci obrazy ich pierwszego spotkania, właśnie pod niewielką chatką. Zjawia się pod nim, aby namówić konkubinę do powrotu. Jego działania i upór sprawiają, że niewiasta ponownie zamieszkuje w gubernatorskim pałacu. Zamierza zawładnąć sercem Karım'a i odsunąć od niego Rümêysę i Nûriçihan. Co wyniknie z posunięć Râny?

6 Ankara. Tu zamieszkuje jeden z ulubieńców ottomańskiego sułtana, Şehzade Murad. Godnie reprezentuje władzę swego pana w sanjaku. Çihangır zademonstrował swe preferencje wysyłając swą pociechę do Ankary, którą rządził przed objęciem tronu. Książę jest uwielbiany przez poszczególne jednostki społeczeństwa prowincji, aczkolwiek nie uważa, iż umiłowanie ludu jest sprawą niezwykle istotną, wręcz nadrzędną. Co najważniejsze, ów mężczyzna posiada poparcie oddziałów armii. Murad wsłuchiwał się w słowa wezyrów, nauczycieli, doradców, odpowiedzialnych za edukację dziedzica, wszelakich postaci powiązanych z dynastią, którzy wpajali mu, iż posiadanie rodzeństwa płci męskiej jest największym przekleństwem książęcego istnienia i wielkim zagrożeniem dla kontynuowania swej egzystencji oraz późniejszego ozdabiania tronu rodu Osmanów. Şehzade wziął sobie do serca te nauki i bez zgody Sułtana więzi swego rodzonego, siedmioletniego brata w klatce, gdzie zniewolony nie ma jakichkolwiek szans na edukację i nie stanie się konkurencją dla Murad'a. Kilkumiesięczne odosobnienie Şehzade Korkut'a w ogłupiającym otoczeniu ma poważny wpływ na jego zdrowie, lecz Murad nie przejmuje się stanem fizycznym, jak i stanem psychicznem małoletniej, bezbronnej dzieciny. Uznaje, iż umiejscowienie Korkut'a w klatce to niezwykle humanitarne działanie, bowiem chroni go przed krwawą walką o tron i śmiercią z rąk pozostałych braci. Ku zdziwieniu Księcia, do pałacu przybywa jasnowłosa piękność, Lukrecja Borgia, córka papieża Aleksandra VI. Ów zwierzchnik Kościoła katolickiego wysłał ją do Imperium Ottomanów, aby mieć swego szpiega w potężnym mocarstwie. Lukrecja zostaje przydzielona do książęcego haremu. Pełnoprawnego dziedzica tronu nie ciągnie do haremowych niewolnic, jest człowiekiem nie skorym do korzystania z uciech książęcej egzystencji, nie ulega wpływom konkubin. Swe nałożnice wysyła do osobnych pałacyków, wydaje za mąż lub po prostu je zabija, a potem ich martwe ciała w workach dryfują po rzekach w okolicach prowincji. Aczkolwiek niewiasta pochodząca ze znamienitego rodu, olśniewa go swą rzadko spotykaną w haremach, urodą. Şehzade, początkowo niechętny na zawiązanie jakiejkolwiek relacji z jasnowłosą, zamierza zagościć w rozdartym sercu Lukrecji. Nie poświęca należytej uwagi Hândân Hâtûn, zaborczej intrygantce, przejawiającej oznaki buntu przeciwko zasadom panującym w pałacu. Jego konkubina uczyni wszystko, aby pozbyć się rywalki. Która z kobiet zatriumfuje? Kütahya. Kütahyą zarządza pierworodny syn ottomańskiego władcy oraz Mâhfiruz Sultân, Şehzade Mâhmûd. Ów spadkobierca tronu otrzymał swe imię po wiernym przyjacielu swego ojca, będącym aktualnie wielkim wezyrem państwa Osmanów. Mâhmûd wiedzie spokojny żywot, przepełniony polowaniami, ćwiczeniami szermierki i obowiązkami gubernatora, takimi jak analizowanie licznych dokumentów bądź korespondencji. Aby znać opinię ludu na swój temat, odwiedza mieszkańców w przebraniu. Jest zaangażowany w działania charytatywne, funduje jadłodajnie, studnie, meczety. Şehzade ma jedną ukochaną, Âsmę Hâtûn. Konkubina obdarowywana jest przez księcia wieloma podarunkami, lecz przede wszystkim posiada własną komnatę oraz przywileje godne najważniejszej kobiety w pałacu. Zarządza haremem w Kütahyi, aczkolwiek wysyła swemu lubemu nałożnice, kiedy ona nie może odwiedzić książęcej alkowy. Jej największym pragnieniem jest powicie męskiego potomka, aby awansować w hierarchii, jako pełnoprawna Sułtanka. Jednakże pojawia się nie lada kłopot, albowiem Mâhmûd podczas polowania poznaje uroczą, wiejską dziewkę o imieniu Armın. Niewiasta mocno zauroczyła księcia swą nieskazitelną urodą, jakże odmienną od typowych, haremowych piękności. Sytuacja nie sprzyja odwzajemnieniu uczuć przez dziewczynę, ponieważ uprzednio została zauważona przez młodziana, kiedy zażywała kąpieli w jeziorze. Mâhmûd droczy się z nią, jednocześnie zachwycając się jej ciętym językiem i swobodą. Armın ukazuje mu swą wrogość. Książę zleca swemu szambelanowi znalezienie dziewki i rychłe zawiezienie jej do swego pałacu. Hâtûn trafia do haremu i natychmiastowo zostaje poinformowana, iż noc spędzi z potomkiem Osmanów. Czy Armın zawładnie niewinnym sercem Mâhmûd'a? Co uczyni Âsmâ, aby wyeliminować rywalkę? Konya. Prowincję zamieszkuje syn Sułtanki Hânife, Şehzade Orhân wraz ze swą prawowitą małżonką, którą darzy wielką, bezwarunkową miłością, Yâsêmın Sultân oraz ich potomkiem - Şehzade İsmāel'em. Orhân szczególnie dba o losy obywateli oraz o rozwój sanjaku. Staje się mecenasem sztuki, wspiera utalentowanych artystów, czytuje literackie dzieła prowincjonalnych autorów, nakazuje Amin'owi Efendiemu spisanie kronik. Şehzade do szaleństwa swą ukochaną, pozwala jej nawet na zaglądanie w dokumenty państwowe, albowiem uważa, iż jej mądrość i nadludzka inteligencja czynią z niej idealną doradczynię w sprawach powiązanych z polityką. Książę posiadał również konkubinę Nûrbegûm, będącą matką jego kilkumiesięcznej córeczki, Esmânûr, aczkolwiek odeszła ze świata żywych istot, gdy w Konyi zapanowała epidemia śmiertelnej czarnej ospy. Od tamtej chwili dziewczynką opiekuje się matka Şehzade İsmāel'a. Jednakże ich rodzinna idylla i beztroska zostają zaburzone przez nieoczekiwane odwiedziny Sułtanki Nêşlihân, córki królewskiej Sułtanki Şah oraz Zâl'a Mâhmüd'a. Zakochuje się w Orhân'ie od pierwszego wejrzenia i nie zważa na ugruntowaną pozycję Yâsêmın w sercu księcia. Obraża ją przy każdej sposobności, aczkolwiek prawowita żona Orhân'a nie zamierza czynić z siebie ofiary losu, zatem nie skarży się ukochanemu. Obojętność Yâsêmın sprawia, iż Nêşlihân namawia niewolnice z książęcego haremu do buntu przeciwko legalnej żonie ottomańskiego spadkobiercy tronu. Odwiedzają komnatę matki İsmāel'a z pochodniami, jednakowoż w odpowiedniej porze Şehzade kroczy wąskimi korytarzami pałacu i zasłuchuje

7 się w subtelny, dziewczęcy krzyk. Zaniepokojony szuka jego źródła i ratuje swą ukochaną od śmierci. Nêşlihân okłamuje obiekt swych westchnień i uparcie twierdzi, iż pragnęła pomóc ukochanej księcia, co tłumaczy jej obecność wsród buntowniczek. Łatwowierny Orhân wierzy w słowa, które zostały wypowiedziane przez nią i przekonuje się do córki wpływowego dostojnika państwowego. Czy przezorny i ostrożny Şehzade zauroczy się członkinią swego rodu? Jak daleko posunie się Nêşlihân, aby pozbyć się Yâsêmın i zagościć w sercu księcia na stałe? Watykan. Od dawien dawna wiadomo, iż absolutny monarcha, rezydujący w Konstantynopolu jest skonfliktowany z papiestwem. Konsekwentnie stosował politykę wynarodowienia i siłowego nawracania na islam mieszkańców nowo zdobytych ziem, między innymi Wiednia i Rzymu, albowiem wiedział, iż tolerancja i brak prześladowań innowierców będzie gwoździem do trumny imperialnego państwa. Odkąd urząd Ojca Świetego sprawuje zdegenerowany Aleksander VI, wywodzący się z rodu Borgiów rozpustnik, relacje między muzułmańskim, a chrześcijańskim światem wyjątkowo się zaogniły, czego skutkiem stało się porwanie przez duchownych jednego z osmańskich książąt, syna sułtana, Şehzade Alêmşâh'a. Kardynałowie wraz z papieżem przetrzymują nieświadomego bycia pionkiem w politycznej grze księcia, licząc, iż to właśnie ów fakt będzie miał wpływ na zmianę nastawienia padyszacha, zmuszającego wyznawców chrześcijaństwa do przejścia na islam. Czy absolutny władca okaże swe łagodne serce i doprowadzi do nieprześladowań chrześcijan na ziemiach Imperium, co jednocześnie połączy się uwolnieniem jego syna? A może poświęci życie swej latorośli dla przymusowego nawracania innowierców na islam i toczenia konfliktu z papieżem? Albania. Okrucieństwo Sülëymān'a nie znało granic. Gdy wydał wyrok śmierci na swego pierworodnego syna, zrodzonego z pięknolicej kobiety, zwanej wiosenną różą, jednocześnie na tamten świat zostali wyprawieni nie tylko jego męscy potomkowie, lecz również córki księcia. Sojusznicy zmarłego ukryli jedną z nich, Gülbâhâr, w albańskiej wiosce u cierpiącego na podagrę, podstarzałego Księcia Idar'a, znajdującego się na krawędzi życia i śmierci. Jeszcze przed ciężką wyprawą, trzynastoletnia wówczas dziewczynka wpatrywała się w udaną próbę samobójczą jej babki. Nie widziała dla siebie żadnych perspektyw, gdyż wraz z księciem, umarła cząstka jej duszy. Nie zważała na koncept wysłania swej wnuczki do Albanii, lecz wydała cichą i dyskretną zgodę na uratowanie chociażby jednej niewinnej duszyczki. Zmuszona do egzystowania w trudnych warunkach, odstawiających od bogactw, którymi otaczała się w cesarskich zamczyskach, w akcie desperacji parokrotnie chciała uciec, lecz jej poczynania nie były zbytnio przemyślane. Gdy Idar wyjeżdża, pozostawiając skromny pałac pod opieką swej małżonki, a zarazem prababki dziewczęcia, Sułtanka starannie planuje ucieczkę, listownie omawiając ją wraz z przyjacielem swego ojca, Âtmâçą, wspierającym osmańską księżniczkę w walce o przetrwanie. Ów mężczyzna zgodnie z wolą młódki, zbiera wojska, podając się za cudownie ocalonego księcia, a rezultaty jego działań są niezwykle obiecujące i godne pozazdroszczenia. Członkini dynastii Ottomanów po długiej, niemalże trzytygodniowej podróży, ukazują się mury obronne Konstantynopola. Czy zemści się na dynastii? Czy Samozwaniec przedstawi swą siłę i stworzy zagrożenie dla monarchy i jego synów? Administracja RP. //Çihi. //W.