CZĘŚĆ PIERWSZA. Zagadnienia do dyskusji na Kapitule, proponowane przez wspólnoty SCJ

Transkrypt

1 XXII Kapituła Generalna Rzym, Miłość Chrystusa przynagla nas (2 Kor 5,14) Miłując Chrystusa, który jednoczy nas w braterstwie, głośmy Ewangelię Rzym, 27 stycznia 2009 CZĘŚĆ PIERWSZA Zagadnienia do dyskusji na Kapitule, proponowane przez wspólnoty SCJ A. Zauroczeni Chrystusem Ojciec Dehon nauczył nas, aby ze zjednoczenia z Chrystusem, w Jego miłości ku Ojcu i ludziom, uczynić zasadę i centrum naszego życia (Konst. 17). To zjednoczenie z Chrystusem głęboko naznaczyło jego doświadczenie duchowe. Całe jego życie przeniknięte jest miłością Chrystusa. Był zauroczony Nim i Jego Sercem do tego stopnia, że na końcu swojego życia mógł powiedzieć: dla Niego żyję i dla Niego umieram. Będąc uczniami Ojca Dehona, jesteśmy wezwani do uczestnictwa w tym doświadczeniu. W naszym poświęceniu się, aby podążać za Chrystusem, naśladując Ojca Dehona jako historyczny wzorzec naszej konsekracji, chcemy rozmiłować się w Chrystusie i nie ustawać w wysiłku, aby to Jego uczynić centrum naszego życia i aby w ten sposób mógł przenikać całe nasze jestestwo osobowe, wspólnotowe i działanie apostolskie. 1. W jaki sposób wspólnota /Prowincja/Region/Dystrykt pomaga nam, albo może pomóc, w pogłębieniu naszej miłości do Chrystusa? 2. Jak dzielić się z innymi we wspólnocie albo w przepowiadaniu naszym doświadczeniem Chrystusa? ******************* Ogólne wrażenie po przeczytaniu odpowiedzi na te dwa pytania jest takie, że wszyscy zgodnie uznają zasadnicze znaczenie naszego zakotwiczenia w Chrystusie i w centrum Jego osoby: Jego Sercu. Nie wystarczy jednak tylko formalna i teoretyczna bliskość z Chrystusem. Jeżeli jesteśmy w Nim rozmiłowani, taką samą miłość będziemy żywić wobec wspólnoty i 1

2 ludzkości, ku którym skierowane jest nasze świadectwo i działalność misyjna. To zaś wymaga nowego entuzjazmu, odnowy języka i sposobu przekazu oraz tworzenia przestrzeni dla współuczestnictwa. A/1. Rozmiłowani w Chrystusie W okresie formacji wszyscy sercanie uczą się miłości, która pochodzi z Chrystusowego Serca. To budujące i piękne, że Kapituła Generalna chce nam przypomnieć tę centralną prawdę. Budujący jest przykład współbraci, konkretne doświadczenie kogoś, kto kocha Boga. Ich przykład pomaga w codziennym życiu przekazywać miłość do Chrystusa i rozpromienia życie zakonne entuzjazmem. W dążeniu do zjednoczenia z Chrystusem wielką pomocą jest wspólnota: - przez jasny i możliwy do zrealizowania projekt życia - przez przyjęcie środków: rozkład dnia, czas modlitwy, słuchanie słowa i lectio, dzielenie się, rozrywka - przez wysiłek, aby budować ducha sint unum (gościnność wobec współbraci i osób przychodzących z zewnątrz) - Życie we wspólnocie jest naszym pierwszym świadectwem i pierwszym dziełem apostolskim. Także Prowincja odgrywa ważną rolę w podtrzymywaniu wzrastania w Chrystusie: propozycje Komisji duchowości i apostolatu i pomoc wspólnotom w rozeznaniu i podjęciu praktycznych działań. Innym ważnym instrumentem jest rytm życia wspólnoty: wspólna modlitwa, msza święta, adoracja, lectio divina. - Należy przejść od studium, Biblii do dzielenia się doświadczeniem wiary i życia (lectio) w świetle Bożego słowa. - Uczyć się sztuki przebaczenia i pojednania (corectio fraterna, celebracja sakramentu pokuty) - Praktykować kierownictwo duchowe i odnowienia miesięczne. - Pogłębiać własną duchowość, również poprzez formację stałą, która będzie miała wymiar nie tylko kulturalny, ale przede wszystkim egzystencjalny. - Wypracować i przyjąć osobisty i wspólnotowy projekt życia - Pielęgnować ducha wspaniałomyślności i życia wspólnego - Wejść w społeczność znajdującą się w potrzebie. - Poznać lepiej społeczność, w której żyjemy. - Okazywać serdeczną otwartość wobec ludzi. - Otworzyć się na świeckich i podjąć wspólną z nimi drogę wzrastania w wierze i miłości. - Docenić przykład współbraci: troszczyć się nie tylko o komunikację w aspekcie organizacyjnym, ale egzystencjalnym i osobowym. Rozmiłowanie w Chrystusie prowadzi ku coraz gorliwszemu zaangażowaniu się w problemy człowieka. 2

3 A/2. Głosić Chrystusa - Głoszenie Chrystusa (przykładem i życiem) przede wszystkim młodym i rodzinom. - Solidarność, serdeczność, miłosierdzie. - Prowadzenie powściągliwego stylu życia. - Pozbycie się mentalności księży diecezjalnych i odkrycie charakterystycznych cech życia sercańskiego. - Promowanie i dbanie o przejrzystość relacji pomiędzy wspólnotą zakonną i kościołem lokalnym (umowy). - Prostota i kompetencja / profesjonalizm. - Wykorzystanie zarówno środków tradycyjnych, jak i najnowszych do komunikacji i propagowania naszej duchowości (na poziomie wspólnoty, społeczności i w duszpasterstwie). - Zaangażowanie w duchu sercańskim w sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania. - Zaangażowanie w świecie kultury i w problematykę społeczną. - Głoszenie chrześcijańskiego doświadczenia, nie tylko w aspekcie intelektualnym, ale jako świadectwo wiary. - Posługa miłości jako znak wrażliwości na osobę ludzką (cierpliwość, dyspozycyjność, współczucie i duch dzielenia się). - Nawiedzanie chorych, rodzin, więźniów i osób przeżywających trudności. - W samych naszych wspólnotach: dowartościować spotkania wspólnotowe (ocena, rozeznanie prowadzące do sformułowania programu osobistego i wspólnotowego, corectio fraterna). - Wzmocnienie poczucia przynależności (do wspólnoty i Prowincji) poprzez rozwijanie ducha sint unum. - Trzeba, abyśmy odkryli na nowo Chrystusa jako fundament naszego życia osobistego, wspólnotowego i jako podmiot misji, do której nas wzywa obdarowując nas Swoim Duchem. B KTÓRY JEDNOCZY NAS W BRATERSTWIE Kościół zachęca nas do przyjęcia wezwania do życia braterskiego we wspólnocie. W modlitwie arcykapłańskiej Jezus prosi, aby Jego uczniowi stanowili jedno (J 17). Spojrzenie na życie Ojca Dehona w świetle Ewangelii, pozwala nam dostrzec, jak wielką wagę przywiązywał on do ducha braterstwa i wspólnoty, co wyraziło się w Sint unum - charakterystycznym aspekcie naszej duchowości (Konst. 63). Braterska wspólnota jest pierwszym wyrazem naszego życia apostolskiego (Konst. 60), wcześniejszym niż wszelkie zadania i posługi ad extra. Wspólnota jest także miejscem ludzkiego wzrastania i pomocą w nawróceniu. Kościoły i wspólnoty, zarówno stare jak i nowe, potrzebują na nowo odkryć i głębiej przeżywać ducha braterstwa. Nowe misje, które podejmujemy przynagleni miłością Chrystusa, stają się coraz bardziej miejscem międzynarodowej obecności sercańskiej. 3

4 Ożywiani sercańską lekturą Ewangelii, jesteśmy powołani do życia braterskiego, które ma być owocem nie tylko spontanicznych postaw, ale świadomie poszukiwaną i realizowaną wartością tak, aby nasze życie mogło być czytelnym znakiem dla świata. 1. Jakie elementy osłabiają życie wspólnotowe, a jakie służą jego umocnieniu? 2. Mając na uwadze to, do czego powołuje nas Chrystus, jakie elementy sprzyjają przyjęciu propozycji sercańskiego stylu życia i co konkretnie możemy zrobić dla wsparcia duszpasterstwa powołań? 3. Jak otworzyć się na międzynarodowy aspekt naszego życia? 4. Jak przeżywać na płaszczyźnie osobistej, wspólnotowej, Prowincji/Regionu/Dystryktu, Zgromadzenia odpowiedzialność za dobra i ich podział (wspólna kasa, solidarność, itp.)? ******************************************* B/1a. Elementy, które są przeszkodą w życiu wspólnotowym: - zatwardziałość serca, brak gotowości przebaczenia - narzekanie i przesadne skupianie się na własnych chorobach - plotki, zazdrość, chorobliwa ciekawość - łatwość w wydawaniu sądów, fałszywość, uprzedzenia, sceptycyzm - zamknięcie się w sobie i krytyka, która kreuje zły klimat - nieufność, brak przejrzystości i dobrego ducha - zbyt duże różnice w teologii i duchowości - indywidualizm, wyostrzony wraz z rozwojem technologicznym, który może się stać przeszkodą dla życia braterskiego - zbytnie przywiązanie do pracy i do przedmiotów - przesadny indywidualizm i intelektualna pycha - przywiązanie do miejsc i pełnionych funkcji, wygodnictwo albo, przeciwnie, rygoryzm - destrukcyjna krytyka - chęć zaistnienia i mała wrażliwość na człowieka - iluzoryczna międzynarodowość (i osłabienie działalności misyjnej na miejscu, z którego się wyjeżdża) - trybalizm i poczucie przynależności raczej do klanu i rodziny, niż do wspólnoty - zeświecczenie - niedojrzałość - tworzenie raczej wspólnoty pracy, niż wspólnoty życia - brak projektu życiowego, podwójne życie 4

5 - przyznawanie pierwszeństwa osobistym planom i zaangażowaniom przed projektem wspólnotowym - zakonnicy zanurzeni pod powierzchnią (tzn. zakonnicy prowadzący podwójne życie) - zimna woda i złe jedzenie - traktowanie domu zakonnego jak hotelu - trzeba, abyśmy na nowo odkryli, że to Chrystus gromadzi nas w braterskiej wspólnocie i że w zjednoczeniu z Nim możemy ją budować. B/1b. Elementy sprzyjające życiu wspólnotowemu: - dialog, wspólnotowe planowanie, projekt życia wspólnotowego - nie tylko formalny podział zadań, ale prawdziwe współuczestnictwo - gościnność wzajemna otwartość - dyspozycyjność i serdeczność - wspólne spędzanie czasu - pielęgnowanie ducha rodzinnego - wspólna kasa i przejrzystość w używaniu dóbr - odpowiedzialne używanie środków technicznych - współpraca między prowincjami, zdrowa międzynarodowość - docenienie różnych obszarów geograficznych - promocja wspólnot międzynarodowych - poznanie nowych języków i środowisk kulturowych, w których żyjemy - dbanie o organizowanie międzynarodowych spotkań i uwaga skierowana na innych - umożliwienie dopływu świeżej krwi do starych prowincji. B/2 Propozycja życia sercańskiego i duszpasterstwo powołań - duszpasterstwo młodzieży jest punktem wyjścia dla duszpasterstwa powołań - w duszpasterstwie powołań należy położyć nacisk na współpracę ze świeckimi, księżmi diecezjalnymi, zakonnikami i zakonnicami - model życia sercańskiego może być ukazywany przez przepowiadanie, publikacje, spotkania - trzeba zadbać o doroczne spotkania powołaniowe - zaangażować do duszpasterstwa powołań również braci zakonnych - przetłumaczyć na różne języki dzieła Ojca Dehona, użyteczne w duszpasterstwie powołań - zadbać o broszurki i ulotki propagujące naszą duchowość - modlić się wytrwale we wszystkich wspólnotach sercańskich w intencji nowych powołań 5

6 - duszpasterstwo powołań musi być przedmiotem troski wszystkich zakonników; należy zaangażować nowe energie i kreatywność w duszpasterstwo powołań - przygotować dobrze wychowawców - stworzyć w sieci przestrzeń dla młodych (poświęconą Ojcu Dehonowi i życiu duchowością sercańską) - w duszpasterstwie powołań może dobrze i owocnie pracować jedynie ktoś, kto z entuzjazmem przeżywa swoje własne powołanie - zaangażować w duszpasterstwo powołań studentów z naszych domów formacyjnych - okazać ducha otwartości i akceptacji nowym członkom odbywającym formację (duch rodziny) - dla uniknięcia rozczarowań, od samego początku przedstawić wymagania związane z realizacją powołania - przedstawiać młodym propozycje w nowych formach (muzyka, przedstawienia, itp.). B/3 Międzynarodowość - promować wspólnoty międzynarodowe - otworzyć się na projekty zgromadzeniowe ( My Zgromadzenie ) - studiować kultury i języki - otworzyć domy międzynarodowe dla formacji kandydatów z poszczególnych obszarów geograficznych (nowicjat i kolejne etapy formacji) - przewidzieć w czasie studiów kandydata okres pobytu poza krajem pochodzenia - zamieszczać na stronach internetowych wiadomości z misji - promować współpracę sąsiadujących ze sobą prowincji - przeżyć czas sabatyczny poza własnym obszarem kulturowym - docenić misje ad tempus, unikając jednak niebezpieczeństwa turystyki - wydać informator po hiszpańsku przeznaczony dla Amerykanów hiszpańskojęzycznych - rozpowszechnić możliwość udziału w programie ESL - dowartościować w aspekcie umiędzynarodowienia wspólne przygotowanie do ślubów wieczystych - misje są odtąd miejscem postępującego umiędzynarodowienia - przygotować się dobrze do życia we wspólnotach międzynarodowych, według projektu przygotowanego przez Zarząd generalny. B/4 Użytkowanie dóbr wspólna kasa ekonomia Dobra, których używamy są zawsze własnością Zgromadzenia. - Nic nie jest moje/twoje; wszystko jest nasze my zaś żyjemy dla wspólnej misji. - wspólna kasa: należy zweryfikować, w jakim stopniu zachowana jest ta zasada we wszystkich komórkach Zgromadzenia 6

7 - aby zapobiec unicestwieniu wspólnej kasy, należy sprzeciwić się istnieniu nieautoryzowanych kont bankowych - podkreślać zawsze konieczność przejrzystości i poprawności - prosić o pozwolenia przełożonych zgodnie z różnym stopniem ich kompetencji - prowadzić jasną i możliwą do skonfrontowania księgowość - odpowiedzialność za dobra wspólne zakłada również poszanowanie środowiska i wspólnych zasobów - dążyć do samodzielności ekonomicznej, przynajmniej w tym, co odnosi się do codziennego funkcjonowania wspólnoty - poszukiwać nowych form finansowania i samofinansowania - sprzyjać kształtowaniu krytycznego spojrzenia na nasze praktykowanie ubóstwa dla misji - popierać organizacje pozarządowe i inwestycje w fundusze etyczne - przygotować ekonomów, dowartościować profesjonalizm świeckich, kompetentnych i godnych zaufania - pozostawać w ciągłej łączności z naszymi dobroczyńcami: uznanie i wdzięczność są formami naszej posługi - Dobra, którymi dysponuje wspólnota są konkretnym znakiem Bożej Opatrzności i wspaniałomyślności wielu dobroczyńców, wobec których kierujemy naszą wdzięczność. ************************** C. GŁOSIMY EWANGELIĘ Doświadczenie miłości Boga w naszym życiu, które w przypadku O. Dehona było doświadczeniem wiary, skupionym na intymnym zjednoczeniu z Sercem Chrystusa (Konst. 4) jest główną racją, która każe nam zaproponować ludzkości Królestwo Boże. Przynależność do Chrystusa, nie może pozostać jedynie sformułowaniem zapisanym w naszych Konstytucjach (Konst. 5), czy też szeregiem pobożnych życzeń zawartych w naszych dokumentach i osobistych planach, lecz musi się skonkretyzować w życiu braterskim i działaniu apostolskim. 1. Jakie linie działania winny być promowane, aby głosić Ewangelię? ( tzn. w jakie procesy winniśmy się włączyć, w jakim stopniu winniśmy poddać naszą mentalność oczyszczającemu procesowi nawrócenia, jakich winniśmy dokonać zmian w naszych strukturach?). 2. Jak realizować misyjne doświadczenie poza swoją Prowincją/Regionem/Dystryktem? 3. Jak głosić Chrystusa w nowych środowiskach, uwzględniając nowe priorytety apostolskie ( wyjście do ludu nowa ewangelizacja )? ******************************* 7

8 Idziemy na misje posłani przez Chrystusa nie jako pojedyncze osoby, ale we wspólnocie prowadzi nas i podtrzymuje zawsze moc Ducha, który odnawia stworzenie i nie przestaje wprawiać nas w zdumienie. C/1. Linie działania dla ewangelizacji - IŚĆ DO LUDU - studiować mentalność i języki ludów = INKULTURACJA - rozpocząć od włączenia się w kwestie socjalne, aby przejść do głoszenia Ewangelii - pozbyć się mentalności normalnego księdza (jesteśmy zakonnikami, sercanami) - włączyć się w diecezjalny projekt apostolski zachowując naszą tożsamość - poprawić jakość naszej katechezy i proponowanej drogi katechumenatu - wsłuchiwać się z uwagą w głos chrześcijan i promotorów Ewangelicznych Wspólnot Życia - otworzyć się na dialog międzyreligijny - nie zapomnieć o centralnej roli Ducha Świętego w życiu wiary - nie zapoznać centralnego miejsca Słowa Bożego w ewangelizacji - dokonać rewizji życia braterskiego: w głoszeniu przejść od JA do MY - dowartościować komisje prowincjalne zajmujące się problemem ewangelizacji - dokonać przeglądu prowadzonych przez Prowincję dzieł i podtrzymać te, które najlepiej wyrażają nasz charyzmat - dokonywać zmian w zajmowanych stanowiskach i pełnionych funkcjach - przyjąć nowe areopagi - podkreślać duchowość, unikać aktywizmu - dzielić się doświadczeniem Chrystusa i pomagać ludziom, aby zaczęli się dzielić swoim przeżywaniem Jego Osoby (nie narzucać modelu zachodniego) - promować duchowość Najświętszego Serca w zrozumiały dla współczesnego człowieka sposób - głosić Ewangelię jako wspólnota nie jako pojedyncze osoby - podtrzymywać człowieka traktując go nie jako przedmiot, ale jako aktywny podmiot Ewangelizacji - główna linia ewangelizacji wyrażać się będzie w głoszeniu Chrystusa, do którego przynależymy. C/2 Doświadczenia misyjne poza własną wspólnotą - ewangelizatorzy ad tempus - wymiana doświadczeń i przygotowanie misjonarzy - wzmacnianie ducha misyjnego od etapu formacji początkowej - skupienie się na pewnych wybranych dziełach, zamiast rozproszenia 8

9 - przekonywanie Zgromadzenia czy poszczególnych Prowincji o istnieniu wielkiego zapotrzebowania na misjonarzy w świecie zachodnim (nowa ewangelizacja Europy i zeświecczonego Zachodu) - promocja artykułów traktujących o misjonarzach i problematyce misyjnej, nie tylko na łamach naszych czasopism, ale i obcych - wzmocnienie pozycji sekretarzy misyjnych - przypomnienie perspektyw nakreślonych przez Konferencję Generalną w Warszawie na temat misji - w przypadku, kiedy mamy do czynienia ze kilkoma współpracującymi ze sobą Prowincjami, wybranie jednej będącej w głównej mierze odpowiedzialną za cały projekt - ponowne wprowadzenie w okres formacji, bądź na początku kapłańskiej posługi doświadczenia misyjnego - podjęcie tematu zaangażowań misyjnych i ich ciągłości - przyjrzenie się na nowo/weryfikacja/ponowne zaproponowanie misji międzynarodowych (Indie, Filipiny, Wietnam ) - rozważenie z troską sytuacji, w których zakonnicy żyją w izolacji na misjach. C/3 Nowa Ewangelizacja Stare wspólnoty chrześcijańskie potrzebują nowej ewangelizacji - uczyć się na przykładzie pierwszych misjonarzy, którzy próbowali dotrzeć do przywódców ludów - być bardziej kreatywnymi w poszukiwaniu nowych sposobów głoszenia Ewangelii młodym - dać pierwszeństwo pracy z młodymi ten rodzaj wrażliwości charakteryzował O. Dehona - wrażliwość na nowe środowiska: Internet, edukacja, uniwersytety, polityka, ekonomia - ewangelizacja na peryferiach wielkich aglomeracji (nowy rodzaj ubogich: chorzy na AIDS, narkomani, ludzie z marginesu) - w nowej ewangelizacji należy systematycznie współpracować ze świeckimi i szukać miejsca w świecie mediów - zapewnienie stałej formacji świeckich i poważne potraktowanie środowiska Rodziny Sercańskiej - praca na rzecz upowszechnienia społecznej nauki Kościoła. 9

10 CZĘŚĆ DRUGA Ważne tematy do dyskusji na Kapitule Generalnej Dotychczas zostały przedstawione sugestie, jakie nadeszły z różnych komórek Zgromadzenia, w odpowiedzi na wysłany przez nas kwestionariusz poprzedzający XXII Kapitułę Generalną SCJ. Realizm myślenia każe nam sądzić, że nie da się poruszyć wielu tematów ponad te, które z natury rzeczy są przedmiotem obrad zwyczajnej Kapituły Generalnej (wybory, ocena i uaktualnienie tekstów prawnych, stan Zgromadzenia, perspektywy rozwoju ). Dlatego rozmawiając o tym między sobą i z ustępującym Zarządem Generalnym zdecydowaliśmy się zaproponować pewne zasadnicze tematy, na których winniśmy skupić uwagę, przede wszystkim mając na względzie troskę o podkreślenie pewnych linii działania w bezpośredniej przyszłości. Można by mówić o jak to określiliśmy w naszych rozmowach w ramach Komisji filarach albo kolumnach nośnych, które nasycają konkretnością ogólny temat Kapituły i wzięte razem mogą stanowić podstawę dla wytyczenia linii działania i ukierunkowania, które Ojcowie Kapitulni rozpoznają i zaakceptują, aby mogły stanowić bazę dla najbliższych sześciu lat pracy. USZCZEGÓŁOWIENIE 1. Chrystus jako centrum. Obecna Kapituła zamierza podkreślić centralne miejsce Chrystusowego Serca w naszej duchowości, w życiu braterskim i apostolskim. Rozmiłowani w Chrystusie mamy coś interesującego i niezbędnego do zakomunikowania światu. Bez tego żywego ognia, który płonie w sercu i rozprzestrzenia się wokół nas, ryzykujemy, że będziemy być może bardzo dynamicznymi, ale bezdusznymi działaczami, zarządcami dzieł, bardziej menadżerami niż świadkami i apostołami, jednostkami skupionymi bardziej na sobie, niż członkami żywych wspólnot, przenikniętych żarem i zdolnych przyciągać ku sobie. 2. Życie braterskie. To jest nasze pierwsze dzieło apostolskie. Dotykamy tego tematu, gdyż dla zakonnika jest to podstawowa kwestia życiowa (jak woda dla ryby ). Po tym rozpoznajemy nasze bycie uczniami Pana ukształtowanymi przez charyzmat sercański. Nie wystarczy być siłą roboczą w sensie ogólnym, trzeba być robotnikami wyspecjalizowanymi w budowaniu Królestwa najświętszego Serca w duszach i społeczeństwach. 3. Sercańskie oblicze Sercańska specyfika umieszczana jest zawsze na pierwszym miejscu, zarówno przeżywana we wspólnocie braterskiej, jak i proponowana w ramach naszej działalności apostolskiej, poczynając od parafii (nie możemy być po prostu księżmi diecezjalnymi co zostało podkreślone w wielu odpowiedziach na ankietę). To zakłada konieczność oceny, pogłębienia, poszukiwań ( Centrum Studiów, stypendia, itp.) po to, aby sercańskość na nowo stała się naszym dziedzictwem, które z odwagą proponujemy współczesnemu człowiekowi. 10

11 4. Misje, Międzynarodowość, nowe Areopagi. Temat ten został poruszony na ostatniej Kapitule Generalnej, a przede wszystkim w czasie Konferencji Generalnej w Warszawie. Misje ad gentes wpisane są w sercański kod genetyczny. Mogą się one realizować nie tylko na obszarach zwyczajowo uznawanych za misyjne. Istnieją nowe Areopagi, do których musimy dotrzeć. Istnieje potrzeba odkrycia i zorganizowania międzynarodowości, zarówno na rzecz misji ad gentes, która ma swoją ciągłość, jak i nowej ewangelizacji starych wspólnot chrześcijańskich. 5. Proces formacji ciągłej (formacja formatorów i przełożonych). Bez wejścia w dynamikę formacji stałej, nie łatwo będzie nam nie pogubić się, kiedy wciągnie nas wir zachodzących wokół zmian. Wystarczy zobaczyć ile różne firmy inwestują w szkolenie swoich pracowników, aby zrozumieć wagę tematu. Trzeba przede wszystkim przewidzieć i zapewnić ciągłość formacji (początkowej i stałej) w ramach procesu osobowego wzrostu, ze szczególną uwagą na formatorów i przełożonych tak, aby byli oni w stanie wspierać innych swoją mądrością życiową. 6. Duszpasterstwo młodzieży i duszpasterstwo powołań. Zajmujemy się młodymi, bo to oni są przyszłością. O. Dehon zawsze poświęcał młodym wiele uwagi. Jeśli swego czasu Kościół stracił świat robotniczy, świat kultury i nauki, świat kobiety, to dziś nie może sobie już pozwolić na utratę także świata młodych. Mówimy więc o młodych nie dlatego, że są dla nas pożyteczni, ale dlatego, że są ważni sami w sobie. Podstawowego znaczenia nabiera dla nas dzisiaj duszpasterstwo powołań i umiejętność odważnego zaproponowania życia zakonnego. W naszym odniesieniu do młodych winniśmy przyjąć rolę poszukiwaczy talentów i towarzyszy w wędrówce. 7. Autonomia ekonomiczna, wspólna kasa, samofinansowanie. Środki ekonomiczne są ważne dla prowadzonego przez Zgromadzenia dzieła i jego rozwoju. Obecność Zgromadzenia na wielu kontynentach charakteryzuje się między innymi znacznym i ciągle pogłębiającym się zróżnicowaniem sytuacji ekonomicznej. Refleksja na temat samo-utrzymania, podziału dóbr (wspólna kasa i międzynarodowa solidarność), ubóstwa na rzecz misji jest dla Kapituły ważnym zadaniem, zarówno w aspekcie oceny przeszłości, ale zwłaszcza w poszukiwaniu nowych sposobów ekonomicznego wsparcia na przyszłość. 8. Podjęte decyzje i ich weryfikacja. W środowisku kościelnym nie jesteśmy przyzwyczajeni do planowania (cele, czas, inicjatywy do zrealizowania ), a jeszcze mniej do systematycznej weryfikacji. W czasie Kapituły dokonuje się takiej weryfikacji, wypracowuje się programy, ale fundamentalne znaczenie ma uwzględnienie, już na etapie przygotowań, czasu i sposobu oceny wykonania podjętych decyzji. Podkreślenie tego tematu jest ważnym elementem w pracach Kapituły. NIEKTÓRE NOWE ELEMENTY W METODZIE Kończymy ten szkic Instrumentum Laboris podając kilka uwag dotyczących metody. W czasie Kapituły będzie w użyciu metoda tradycyjna (dyskusja i przyjęcie tekstów prawnych), ale także inne metody. Nie będziemy w tym miejscu ich opisywać. Powiemy tylko, że już na etapie prac przygotowujących Kapitułę trzeba wejść w dynamikę, która 11

12 - pozwala na czynny udział wszystkim uczestnikom - sprzyja nie ogólnym rozważaniom i teoretycznym wywodom, - ale w efektywny sposób ukazuje prawdziwe problemy - i pozwala wypracować konkretne kierunki działania na najbliższe sześć lat. Życzymy każdemu z was prawidłowego rozeznania i dobrych wyborów oraz szczęśliwego i owocnego pobytu w Rzymie. Niech wasza praca służy sprawie Królestwa Bożego, Kościoła i Zgromadzenia w dzisiejszym świecie. Komisja przygotowawcza XXII Kapituły Generalnej Ks. Carlos Cucha Suosa Lobo (MZ) Ks. Giampietro Brunet (IS) Ks. Heinrich Wilmer (GE) Ks. Jesus Cresenciano Garcìa (WEN) Ks. Paulus Sugino (IN) 12