Przegląd i charakterystyka wybranych metod strzelania gład-kościennego w górnictwie odkrywkowym i podziemnym

Transkrypt

1 Przegląd i charakterystyka wybranych metod strzelania gład-kościennego w górnictwie odkrywkowym i podziemnym Grzegorz JAHN 1), Paweł KŁÓSKO 2), Michał TWARDOSZ 3), Józef PYRA 4) 1) inż.; AGH Akademia Górniczo-Hutnicza, Wydział Górnictwa i Geoinżynierii 2) inż.; AGH Akademia Górniczo-Hutnicza, Wydział Górnictwa i Geoinżynierii 3) mgr inż.; AGH Akademia Górniczo-Hutnicza, Wydział Górnictwa i Geoinżynierii 4) dr inż.; AGH Akademia Górniczo-Hutnicza, Wydział Górnictwa i Geoinżynierii; pyra@agh.edu.pl DOI: /IM Streszczenie W niniejszej pracy przedstawiono wybrane metody strzelania gładkościennego stosowane w odkrywkowych i podziemnych zakładach górniczych na całym świecie. Dla poszczególnych metod opisano sposób wykonywania prac wiertniczo-strzałowych, parametry geometryczne siatek otworów strzałowych, konstrukcję ładunków MW, zakres stosowalności oraz zalety i wady danego rozwiązania. W oparciu o dane zawarte w literaturze oraz informacje pocho-dzące od firm wykonujących roboty wiertniczo-strzałowe porównano poszczególne metody strzelania gładkościennego pod względem technicznym, technologicznym i ekonomicznym. Słowa kluczowe: strzelanie gładkościenne, strzelanie konturowe Istota strzelania gładkościennego Strzelanie gładkościenne (konturowe, obrysowe) to zbiorcza nazwa specjalistycznych ro-bót strzałowych mających na celu ograniczenie zniszczeń określonej części ośrodka skalnego wywołanych detonacją ładunku materiału wybuchowego (MW). Głównym zadaniem tego typu prac jest odpowiednie rozprowadzenie energii detonacji rozchodzącej się w ośrodku skalnym, pozwalające na minimalizację naprężeń dynamicznych i spękań calizny. Dzięki temu osiągnąć można dwie zasadnicze korzyści - uzyskanie większej stateczności wykonane-go wyrobiska, a także jego bardziej estetyczny wygląd. W zależności od tego, który z powyż-szych aspektów jest istotniejszy, wybrać można różne metody tego typu strzelania. W literatu-rze wyróżnia się przede wszystkim trzy metody strzelania gładkościennego: Line Drilling, Pre-Splitting, Smooth Blasting oraz ich kombinacje i metody pochodne [8]. Odpowiednie wykonanie strzelania gładkościennego wymaga przeprowadzenia rozezna-nia geologicznego ośrodka skalnego, w którym prowadzone mają być prace oraz określenia jego parametrów fizyko-mechanicznych, występowania naturalnych spękań czy stopnia zwietrzenia. Na skuteczność strzelania gładkościennego wpływają czynniki zależne zarówno od ośrodka, jak i od techniki wykonania robót strzałowych. Czynniki te można pogrupować na związane z [1]: 1. Dokładnością i miejscem wykonania otworów strzałowych: kształt wyłomu, zabiór, odległości między otworami i ich wzajemny stosunek, wystąpienie dewiacji otworu. 2. Materiałem wybuchowym: prędkość detonacji, gęstość MW, koncentracja MW na jednostkę długości otworu, kształt ładunku. 3. Opóźnienia między ładunkami MW: liczba zastosowanych stopni opóźnień (bądź ich brak) precyzja opóźnień. 4. Parametry ośrodka skalnego: naprężenia w skałach, wytrzymałość skał, struktura ośrodka. Przy wykonywaniu robot strzałowych gładkościennych należy dokładnie zaprojektować ich wykonanie oraz zachować dużą dokładność przy przeprowadzaniu wiercenia i ładowania otworów, ponieważ roboty strzałowe tego typu niosą ze sobą znaczne ryzyko. Przede wszyst-kim, mogą stanowić źródło zagrożenia rozrzutem odłamków skalnych o dalekim zasięgu i nieprzewidywalnym charakterze. Oprócz tego, źle wykonane strzelanie może spowodować znaczne spękanie skał otaczających, co spowoduje osłabienie stateczności, a nawet znisz-czenie projektowanego wyrobiska. Do- 271

2 Rys. 1. Poglądowy schemat wykonania otworów w metodzie Line Drilling [8] Fig. 1. Drilling pattern for Line Drilling holes datkowo efektem negatywnym może być wystąpienie podwyższonego poziomu drgań w otoczeniu. Strzelanie gładkościenne znajduje zastosowanie zarówno w górnictwie, przy wykonywaniu podziemnych, czy też odkrywkowych wyrobisk górniczych, jak również w inżynierskich pra-cach strzałowych, takich jak wykonywanie tuneli, skarp czy rowów. Technologie wykonywania strzelania gładkościennego Line Drilling Metoda Line Drilling, najczęściej stosowana w górnictwie odkrywkowym, polega na wywierceniu rzędu bliskich siebie otworów w miejscu, gdzie ma się znajdować krawędź planowanego wyrobiska. Otwory te nie są załadowane materiałem wybuchowym, a ich celem jest wykonanie dodatkowej płaszczyzny osłabienia ośrodka skalnego. Dzięki tej płaszczyźnie część energii, wywołanej przez detonację ładunków MW umieszczonych w ostatnim rzędzie otworów urabiających, jest rozpraszana, co znacznie zmniejsza uszkodzenia ośrodka skalne-go znajdującego się za płaszczyzną osłabienia (rys. 1). Średnica wierconych otworów powinna mieścić się w zakresie 50 75mm, a odległości między otworami w rzędzie wynoszą ok. 2 4 wielkości średnicy, przy czym w częściach narożnych wyrobiska odległości te można zmniejszyć [9]. Otwory wiercone są na pełną głębokość planowanego wyrobiska. Aby zapewnić możliwie dokładne wykonanie geometrii planowego wyrobiska zaleca się modyfikację parametrów robót strzałowych w otworach urabiających przyległych do płaszczyzny osłabienia z uwzględnieniem lokalnych warunków geologicznych. Badania prowadzone w Szwecji w latach '90 wskazują na wzrost długości i ilości spękań wywołanych odstrzałem wraz ze wzrostem: zabioru, odległości między otworami i masą zastosowanego ładunku MW [4]. Otwory te powinny zatem być rozmieszczone bliżej siebie, a zastosowane masy ładunków mniejsze niż w pozostałych otworach o ok. 50% [8]. Odległość między niezaładowanymi otworami, a ostatnim rzędem otworów urabiających powinna wynosić od 50 do 75% planowanego zabioru [7]. Strzelanie tego typu niesie ze sobą duże ryzyko powstawania progów przyspągowych dlatego ważne jest, aby odpowiednio zaprojektować konstrukcję ładunku w dolnej części otworu strzałowego. Wykorzystanie metody Line Drilling pozwala na wykonanie skarp o nachyleniu ok. 1/8:1, przy czym w skałach o dobrych parametrach fizyko-mechanicznych możliwe jest osiągnięcie nachylenia do 1/4:1 [7]. Metoda Line Drilling przynosi najlepsze efekty, kiedy jest wykonywany w ośrodku skalnym możliwie jednorodnym i niespękanym, bądź kiedy linia otworów wykonywana jest wzdłuż istniejącej już płaszczyzny spękania [9]. W ośrodkach o bardziej skomplikowanej budowie geologicznej sztucznie wykonana płaszczyzna osłabienia może nie powstrzymywać spękań wzdłuż naturalnych osłabień. [10]. Metoda Line Drilling wykorzystywana jest przede wszystkim przy robotach strzałowych o stosunkowo małej skali. Metoda ta znajduje wykorzystanie m.in. przy wykonywaniu tuneli, projektowaniu skarp w głębokich wkopach i w pobliżu zabudowań wymagających ochrony przed niekorzystnym wpływem robót strzałowych [8]. Główną wadą tej metody jest konieczność poniesienia wysokich kosztów związanych z przeprowadzeniem robót wiertni-czych w dużo większej skali, a dokładność otworów strzałowych jest priorytetem w niniejszej metodzie. Dodatkowo, trudno jest jednoznacznie przewidzieć dokładne efekty jakie przyniesie wykonanie płaszczyzny osłabienia [9]. Pomimo, że metoda Line Drilling jest najdroższa, uważania jest jednocześnie za najskuteczniejszą, przy warunku spełnienia jej założeń i wymogów (rys. 2) [8]. W przypadku, gdy uzyskanie gładkiej powierzchni wyrobiska jest priorytetem, zastosowa-nie metody Line Drilling może okazać się niewystarczające. Dlatego, metoda ta jest często łączona z metodą Presplitting bądź Trim Blasting pozwalając na ukierunkowanie spękań powstających w ośrodku skalnym. [10]. 272

3 Rys. 2. Przykład połączenia metody Line Drilling i Pre-Splitting do strzelania w pobliżu obiektów chronio-nych [7] Fig. 2. Example of combination of Line Drilling and Pre-Splitting method in blasting near object requiring protection Rys. 3. Schemat otworów w metodzie Pre-Splitting [7] Fig. 3. Pre-splitting holes pattern Pre-Splitting Metoda Pre-Splitting polega wykonaniu rzędu otworów wzdłuż krawędzi projektowanego wyrobiska. W otworach umieszczane są niewielkie ładunki MW, których detonacja tworzy pomiędzy otworami strefę spękań. Dzięki wytworzeniu takiej strefy, możliwe jest przerwanie ciągłości ośrodka skalnego, pozwalając na ograniczenie, a nawet eliminację spękań na ścia-nach powstałego wyrobiska [1]. W metodzie Pre-Splitting ładunki odpalane są najczęściej przed odpaleniem serii ładunków urabiających, chociaż mogą być również odpalone razem z nią (rys. 3). Średnica otworów powinna mieścić się w zakresie 30 70mm, a odległości między otworami wynosić ok. 0,5 wartości projektowanego zabioru. Najlepszy efekt Pre-Splittingu osiągany jest dla otworów o długości 6 12m, a maksymalna długość otworów, dla których metoda jest efektywna wynosi 15m [2]. Dokładne wartości parametrów strzelania zależą m.in. od struktury ośrodka skalnego, charakteru spękań, a także gęstości skał [7]. Otwory załadowane są stosunkowo niewielkim ładunkiem dzielonym, bądź lontem detonującymcelem detonacji otworów nie jest efektywne urabianie skał tylko wykonanie możliwie najgładszej i najmniej naruszonej krawędzi wyrobiska. Sumaryczna masa ładunków w otworze nie powinna przekraczać 0,3kg/mb otworu, natomiast ładunek zwiększany jest w dolnej części otworu w celu uniknięcia pozostawienia progów przyspągowych [9]. Otwory przyległe do krawędzi projektowanego wyrobiska powinny być wiercone równolegle do tych krawędzi. Zastosowanie metody Pre-Splitting pozwala w praktyce na wykonanie stromych, a nawet pionowych skarp [7]. Aby Pre-splitting był efektywny, sumaryczny zabiór urabianej calizny skalnej powinien wynosić co najmniej 3m [8]. W tabeli 1 podano zalecane ilości materiałów wybuchowych w otworach podane przez Biuro Górnictwa Odkrywkowego Stanów Zjednoczonych (OSMRE). Poszczególne parametry można także wyznaczyć korzystając ze wzorów obliczeniowych. Firma Austin Powder proponuje stosowanie wzorów (1 5), przy czym należy pamiętać o przeliczeniu uzyskanych wartości na jednostki metryczne [11]: dla ładunków Air-Decked: Odległość między otworami: S = (1,5 2,0) D (1) S odległość między otworami, ft D średnica otworu, in 273

4 Tab. 1. Parametry otworów w metodzie Pre-Splitting zalecane przez OSMRE [9] Tab. 1. Parameters of Pre-Splitting holes recommended by OSMRE D, mm S, m q, kg/m ,30 0,46 0,03 0, ,46 0,60 0,03 0, ,60 1,00 0,05 0, ,60 1,20 0,23 0,34 Masa ładunku w otworze: W=(0,08 0,12) S L h (2) W masa ładunku w otworze, Ib S odległość między otworami, ft L h długość otworu strzałowego, ft Długość przybitki: T=(1,0 1,2) D (3) T długość przybitki, ft D średnica otworu, in dla ładunków dzielonych: Masa ładunku na jednostkę długości otworu: W_l=D 2 /28 (4) W_l masa ładunku na jednostkę długości otworu, Ib/ft D średnica otworu, in Odległość między otworami: S = D 2 /2,8 (5) S odległość między otworami, ft D średnica otworu, in Ze względu na to, że naruszony spękaniami i rozluzowany ośrodek nie przenosi drgań parasejsmicznych tak efektywnie jak ośrodek nienaruszony wykorzystywać można również tę metodę w celu ograniczenia oddziaływania drgań parasejsmicznych na otoczenie wokół miejsca wykonywania robót strzałowych [10], co pozwala na prowadzenie robót w bliższym sąsiedztwie zabudowań. W szczególnie trudnych sytuacjach, kiedy oddziaływanie na otoczenie należy ograniczyć do minimum zastosowanie mogą znaleźć bezwybuchowe materiały wyburzające (materiały pęczniejące) takie jak Dynacem, czy Dexpan. Materiały tego typu znajdują zastosowanie przede wszystkim przy prowadzeniu prac wyburzeniowych i rozbiórkowych pozwalając na odspajanie i kruszenie skał i konstrukcji betonowych. Materiały bezwybuchowe wtłaczane są do takich samych otworów, jak tradycyjne materiały wybuchowe. Następnie zwiększają swoją objętość oddziałując na ośrodek wokół otworu z ciśnieniem ok PSI (125 MPa). Dzięki temu możliwe jest urabianie skały, lub betonu bez wzbudzania drgań parasejsmicznych, rozrzutu odłamków i hałasu, a strefa spękań wokół miejsca wykonywania robót jest znacznie mniejsza niż dla prowadzenia prac z użyciem MW [12,13]. Strzelanie konturowe w górnictwie podziemnym Strzelanie konturowe (ang. Contour Blasting, Smooth Blasting, Perimeter Blasting,) to najczęściej stosowana metoda ograniczania zniszczeń i spękań powstałych na skutek wykonywania robót strzałowych podczas drążenia podziemnych wyrobisk takich jak szyby czy wyrobiska korytarzowe [9]. Dzięki temu ogranicza się ryzyko obwałów oraz eliminuje konieczność dodatkowego zabezpieczenia stropu i ociosów np. przy użyciu kotwi i siatek [3]. Podobnie jak w metodzie Pre-Splitting, metoda polega na odwierceniu dodatkowego rzędu otworów na obwodzie projektowanego wyrobiska. Otwory te wiercone są bliżej siebie niż otwory urabiające, a umieszczone w nich ładunki MW mają mniejszą masę [9]. Zasadniczą różnicą między tymi metodami jest kolejność odpalania ładunków MW w otworach. Przy strzelaniu konturowym ładunki MW w otworach rozmieszczonych na obwodzie odpalane są po odpaleniu ładunków MW w otworach urabiających. Zapalniki z otworów konturowych są zazwyczaj podpięte do sieci strzałowej razem z zapalnikami z otworów urabiających i odpalane są jedno opóźnienie później [9]. Istotnym aspektem projektowania strzelaniakonturowego jest dobór materiału wybuchowego jaki ma zostać zastosowany. Materiały wybuchowe typu ANFO ze względu na niższe ciśnienie detonacji i wolniejsze przekazywanie energii powodują spękania o większym zasięgu niż MW emulsyjne i zawiesinowe [6]. W celu ograniczenia zasięgu spękań powstałych po odpaleniu ładunków MW w otworach używa się specjalnie zaprojektowanych materiałów wybuchowych o relatywnie 274

5 Rys. 4. Promień występowania spękań wokół otworu strzałowego o średnicy 45mm dla różnych rodzajów MW [2] Fig. 4. Lenghts of crack zone surrounding the 45mm blasthole for different explosives niskiej prędkości detonacji, np. Dynotex (dawn. Gurit) występujących w nabojach o małych średnicach (17, 22 i 32 mm). Wyniki badań pokazują również, że dla materiałów wybuchowych emulsyjnych strefa spękań wokół otworu strzałowego jest ponad dwa razy mniejsza niż przy stosowaniu dynamitu lub ANFO (rys. 4) [2]. Ilość materiału wybuchowego, jaka musi zostać użyta w strzelaniu konturowym przedstawić można jako liniową funkcję średnicy otworu [5]: q=90d 2 (6) q masa MW na jednostkę długości otworu, kg/m d średnica otworu, mm zór (6) stosować można dla otworów o średnicy mniejszej niż 150mm. Korzyści płynące z ograniczenia spękań i zniszczeń skał na obwodzie wykonywanego wyrobiska uzasadniają poniesienie dodatkowych kosztów generowanych przez dokładne wykonanie otworów konturowych [9]. Pomimo tego, na całym świecie część kopalni rezygnuje ze strzelania konturowego traktując wyrobiska jako obiekty tymczasowe, nie przykładając dużej wagi do jakości otrzymanego konturu [6]. Konsekwencjami zbyt dużego spękania skał na obwodzie wyrobiska mogą być: zwiększenie szczelin między warstwami skalnymi stanowiące ryzyko obwałów, obniżenie faktycznej nośności zastosowanej obudowy, obluzowanie skał pomiędzy elementami obudowy, utrudnienie w wykonywaniu obudowy związane z koniecznością pracyw osłabionym ośrodku [6]. Co więcej, koszty dodatkowego zabezpieczenia wyrobiska (opinki, rozpory itp.) mogą okazać się wyższe, niż koszty przeprowadzenia strzelania konturowego. Projektując strzelanie konturowe należy brać pod uwagę wpływ ładunków MW w sąsiednich otworach i trzeba pamiętać, że zasięg spękań i zniszczeń z ładunków MW w otwo-rach urabiających może być większy niż ten z ładunków MW w otworach konturowych, co spowodowałoby, że kontury wyrobiska nie zostaną wykonane tak, jak je zaplanowano (rys. 5) [2]. Strzelanie konturowe w górnictwie odkrywkowym W górnictwie odkrywkowym odpowiednikiem metody Smooth Blasting jest metoda Cus-hion Blasting (Trim Blasting) [8]. Jest to strzelanie z liniowym wypełnieniem materiałem przybitkowym. Metoda ta zakłada rozmieszczenie wszystkich otworów w jednym szeregu. Podobnie jak w przypadku poprzednich metod, polega ona na odwierceniu rzędu blisko leżących obok siebie otworów na obrzeżu miejsca wykonywania robót strzałowych z zastosowa-niem stosunkowo niewielkich mas ładunków MW (rys. 6). Średnica otworów powinna zawierać się w przedziale 50mm 165mm. Dla efektywnego wyko-rzystania metody Cushion Blasting maksymalna długość otworów nie powinna przekroczyć 27 m. Jednocześnie należy wziąć pod uwagę fakt, iż wraz ze wzrostem długości otworów ro-śnie prawdopodobieństwo wystąpienia dewiacji otworów strzałowych [8]. Istotą metody jest wypełnienie pustek pomiędzy ładunkami MW w otworze materiałem przybitkowym. Powsta-ła w ten sposób "poduszka" (ang. cushion) absorbuje część energii powstałej przy detonacji ładunku, zmniejszając naprężenia i spękania w nowo utworzonym ociosie wyrobiska. W kra-jach azjatyckich jako materiał przybitkowy umieszczany pomiędzy ładunkiem MW, a ścian- 275

6 Rys. 5. Poglądowe przedstawienie stref zasięgu zniszczeń dla poszczególnych otworów strzałowych [2] Fig. 5. Schematic representation of destruction zones for specific blastholes Rys. 6. Przekrój przez otwór strzałowy w metodzie Cushion Blasting [2] Fig. 6. Profile of Cushion Blasting blasthole ką otworu strzałowego wykorzystywany jest bambus, który jest ogólno dostępny. Jest on pu-sty w środku przez co zapewnia poduszkę, a zarazem jest na tyle delikatny, że nie zaprze-cza idei metody Cushion Blasting. W metodzie tej można również zastosować tzw. Air-Decking polegający na umieszczeniu w otworze korka, pod którym pozostawiana jest pusta przestrzeń. Górna część otworu przykrywana jest materiałem przybitkowym [1]. Zabiór otwo-rów w metodzie Cushion Blasting powinien zawsze być mniejszy, niż odległość do krawędzi projektowanego wyrobiska [8]. Przykładową konstrukcję ładunków MW w otworze strzałowym dla metody Cushion Blasting przedstawiono na rysunku 6. Otwory strzałowe, wykonane zgodnie z idea metody, mają konstrukcję ładunku dzielonego, gdzie każdy człon połączony jest lontem detonującym przebiegającym przez całą długość otworu. W celu uniknięcie progów przyspągowych w dolnej części otworu umieszcza się zwiększoną masę ładunku MW. Na powierzchni do lontu przymocowane są zapalniki milise-kundowe, a więc ładunki odpalana są z opóźnieniem, a nie natychmiastowo. Główną zaletą metody jest możliwość wykorzystania jej w ośrodku częściowo spękanym i o słabszych parametrach fizyko-mechanicznych [8]. Korzystnym rozwiązaniem jest łączenie metody Cushion Blasting z metodą Line-Drilling, np. przy wykonywaniu narożnych części wyrobiska (rys. 7). Trench Blasting Do strzelania gładkościennego zaliczyć można także Trench Blasting. Jest to technika wykonywania rowów (ang. trench - rów) z wykorzystaniem materiałów wybuchowych. Wykorzystywana jest ona przy wykonywaniu rowów pod rurociągi ropy i gazu, przewody elektryczne czy odpływy wodne, a szerokość rowów nie przekracza z reguły 4m [2]. Przy wykonywaniu tego typu obiektów, istotne jest dokładne zachowanie planowanych kształtów i wymiarów wyrobiska, co możliwe jest dzięki odpowiedniemu wykonaniu i zaprojektowaniu strzelania. Zasadniczą różnicą między strzelaniem tego typu, a standardowym strzelaniem w górnictwie odkrywkowym jest konieczność wywiercenia znacznej ilości otworów umiejscowionych blisko siebie. Ze względu na brak dodatkowych powierzchni odsłonięcia, urobienie skały jest trudniejsze przy dnie i ścianach rowu. Dlatego, w celu uniknięcia pozostawiania progów przyspągowych i nawisów na ociosach należy zwiększać masy MW ładowanego w tych miejscach. Przy wykonywaniu rowów z użyciem MW najważniejsze jest wykonanie otworów strzałowych pod odpowiednim kątem nachylenia [2]. Wykonywanie tego typu robót niesie ze sobą ryzyko powstawania znacznych spękań w ośrodku 276

7 Rys. 5. Poglądowe przedstawienie stref zasięgu zniszczeń dla poszczególnych otworów strzałowych [2] Fig. 5. Schematic representation of destruction zones for specific blastholes Rys. 8. Wykonywanie Trench Blasting metodą tradycyjną [3] Fig. 8. Traditional Trench Blasting skalnym oraz stanowi znaczne zagrożenie rozrzutem odłamków skalnych. Oprócz tego odpalenie serii otworów o zwiększonych masach ładunków przy spągu i ociosach rowu stanowi źródło podwyższonych drgań i zwiększonej liczby spękań, które mogą spowodować spadek stateczności czy zniszczenie wykonywanego wyrobiska. Dlatego istotny jest dobór odpowiednich średnic otworów strzałowych. W praktyce średnicę otworów wyznaczyć można z zależności łączącej średnicę z szerokością wykonywanego rowu [2]: d=w/60 (7) d średnica otworów strzałowych, mm w szerokość rowu, mm W literaturze spotyka się dwie podstawowe metody wykonywania rowów z wykorzystaniem MW: metoda tradycyjna (traditional trench blasting), metoda gładkościenna (smoothwall trench blasting) [2]. W metodzie tradycyjnej schemat wiercenia otworów jest niesymetryczny (rys. 8), a masa materiału wybuchowego we wszystkich otworach jest taka sama co ułatwia ich ładowanie. Główna część materiału umieszona jest w dolnej części otworu. Zabiór zawiera się w przedziale od 0,6m do 1,0m, a otwory centralne wyprzedzają otwory skrajne o 1/3 zabioru. W metodzie gładkościennej schemat wiercenia otworów jest symetryczny (rys. 9), lecz masa materiału wybuchowego w poszczególnych otworach różni się, w centralnych otworach jest zwiększona, a przy skrajnych mniejsza, dzięki czemu zmniejszają się naprężenia w skałach na ścianach wyrobiska. Wymiary siatki otworów są zbliżone do tych w metodzie tradycyjnej. Dzięki zmniejszeniu masy materiału wybuchowego w skrajnych otworach, możliwe jest skró-cenie wysokości przybitki, co powoduje uzyskanie gładszych ociosów wyrobiska. Jednakże może to powodować zwiększenie rozrzutu odłamków skalnych [3]. Podsumowanie Zastosowanie odpowiedniej metody strzelania gładkościennego pozwala na ograniczenie spę-kań ośrodka skalnego, co przekłada się na wykonanie wyrobisk o gładkich konturach (ociosy, strop) i dużej stateczności. Dobór metody powinien opierać się na właściwoś- 277

8 Rys. 9. Wykonywanie Trench Blasting metodą gładkościenną [3] Fig. 9. Smoothwall Trench Blasting Tab. 2. Zestawienie poszczególnych metod strzelania gładkościennego Tab. 2. Comparison of each smoothwall blasting method ciach fizyko-mechanicznych ośrodka skalnego, celu strzelania oraz uwarunkowaniach techniczno-ekonomicznych. Poszczególne metody rozwijały się na przestrzeni lat, opierając się przede wszystkim na doświadczeniach z zakresu techniki strzelniczej z całego świata oraz metodzie "prób i błędów", prowadząc do konkretnych, sprawdzonych rozwiązań. Opisywane wcześniej metody zestawiono w tabeli 2, opisując w uproszczony sposób zastoso-wanie, istotę oraz wady i zalety poszczególnych metod. 278

9 Literatura References 1. Bhandari S. 1997: Engineering Rock Blasting Operations. A.A. Balkema, Rotterdam. 2. Cook M. A. 1963: The Science of High Explosives. American Chemical Society Monograph Series. Rein-hold Publishing Corporation, New York. 3. Olofsson S.O. Applied Explosives Technology for Construction and Mining. Nora Boktryckeri AB, Ärla, Sweden. 4. Ouchterlony F. 1997: Prediction of Crack Lengths in Rock After Cautious Blasting With Zero Inter-hole Delay. FRAGBLAST - International Journal of Blasting and Fragmentation 1(1997): Persson A., Holmberg R., Lee J. 1994: Rock Blasting and Explosives Engineering. CRC Press, Boca Ra-ton, Florida. 6. Sellers E.J. 2011: Controlled Blasting for Enhanced Safety in the Uderground Enviorment. Journal of The Southern African Institute of Mining and Metallurgy, vol Singh J. 2009: Heavy Construction - Planning, Equipment and Methods. Vol. II, Drilling-Blasting and Tunneling. CRC Press/Balkema, Leiden. 8. White T.E., Robinson P. 1995: The Use of Explosives in Quarrying. The Institute of Quarrying, Notting-ham. 9. Engineering Geology - Field Manual, Second Edition, vol. II. U.S. Department of the Interior Bureau of Reclamation, NHI Course No Rock Blasting and Overbreak Control. U.S. Department of Transportation, Federal Highway Administration, The Blaster's Guide. Blast Design Formulas. Austin Powder Company, strona internetowa Dexpan: strona internetowa Dynacem: Overview and Characteristics of Selected Smooth Blasting Methods in Surface and Underground Mining This work presents selected methods of smooth blasting for use in surface and underground mines around the world. For each method, a description of drilling and blasting works, and shooting parameters were made, as well as applicability, advantages and disadvantages of a specific solution. Various methods of smooth blasting were compared in technical, technological and economic terms, based on the information contained in the literature and data from companies performing drilling and blasting operations. Słowa kluczowe: line drilling, pre-splitting, smooth blasting, trench blasting 279