ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE ZAŁOŻONY W 1922 ROKU

Transkrypt

1 ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE ZAŁOŻONY W 1922 ROKU Rok XCIII Nr 10 (5206) Buenos Aires, octubre - październik 2015 Nr pojedynczy $ 31,00.- W tym numerze PAźDZIERNIK * Córdoba *Buenos Aires * P.O.M. * Rosario *S.P.K. * JMJ... Czuwajcie Nad Nami! * Berisso i więcej... NUESTRO SITIO TU PÁGINA

2 Str. 2 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) XXI ENCUENTRO ORGANIZADO POR LA FEDERACION MUNDIAL DE EX COMBATIENTES POLACOS XXI Zjazd Federacji Światowej Stowarzyszenia Polskich Kombatantów Este Congreso se realiza cada tres años en Londres, y este año se realizó los días 26 y 27 de septiembre En el Congreso se reunieron los delegados de los siguientes países: Argentina, Australia, Brasil, Canadá, Dinamarca, Francia, Gran Bretania, Nueva Zelandia, Escocia, y Sud África. De la Argentina fue como representante de Ex Combatientes Polacos- SPK- el recientemente reelecto, Presidente Sr. Francisco Slusarz. El día 26 de septiembre, se reunieron los distintos representantes y se trataron temas sobre el aspecto institucional de las distintas Organizaciones SPK de cada país y de la Federación. Como Observadores estuvieron presentes la Consejera, y el Jefe del Ente Ministerial Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Sr. Ministro Dr. J Cicharnowski,. ( gov.pl/) Para finalizar el encuentro tomo la palabra el Ministro Dr. Jan Stanisław Ciechanowski, quien explicó acerca de la ayuda que Polonia sigue otorgando a los ex combatientes. El día domingo 27 a las 12:00 hs. los miembros del Encuentro se dirigieron a la Iglesia Polaca św. Andrzej Bobola, donde se rezó una misa por la intención de la Federación Mundial y Asociaciones de Veteranos de Guerra de Polonia. (Ex Combatientes Polacos SPK) NUEVAS AUTORIDADES DE LA ASOCIACION DE EX - COMBATIENTES POLACOS EN LA REPUBLICA ARGENTINA El día 3 de octubre de 2015 en la Ciudad Autónoma de Buenos Aires en Asamblea General Ordinaria, y según el Sexto punto del Orden del día fueron electas las nuevas autoridades de la Asociación de Ex - Combatientes Polacos en la República Argentina SPK- en forma unánime para el periodo 2015/2017. Estas Son: Apellido y Nombre Cargo Slusarz Francisco Presidente Kałuda Antonio Vicepresidente 1º Arendarz Ricardo Vicepresidente 2º Wawrzniak Martha Secretaria Chełmicki E. Adalberto Prosecretario Kedzierski Celia Elena Tesorera Szyszkowski Witold Protesorero Baigorria Rúben Vocal Titular Zelga Lucia. Vocal Titular Ciundziewicki Juan Vocal Titular Idczak Víctor Vocal Titular Kolinski Cristina M. Vocal Suplente Cieslinski Estanislao Vocal Suplente Ledzwa Tadeo Vocal Suplente COMISION REVISORA DE CUENTAS Apellido y Nombre Cargo Kowalski Stosław Presidente Ciupalski José Miembro Titular Misa Cristina Miembro Titular Golen Tadeo Miembro Suplente Cieslinski Roberto Miembro Suplente Wawrzniak Martha Slusarz Francisco Secretaria Presidente Francisco Slusarz - Presidente SPK

3 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 3 Rosario ASOCIACIÓN POLONESA DOM POLSKI- ROSARIO El pasado 19 de septiembre La Asociación Polonesa Dom Polski llevo a cabo la V edición de la Noche de las colectividades, organizada por la municipalidad de Rosario. Con un lleno total, los asistentes se fueron muy contentos por lo ofrecido. Fue una hermosa noche donde la gente no solo disfrutó de la gastronomía, sino que se deleitó con la actuación de la tenor Jorgelina Sorrequieta quien interpretó obras de reconocidos autores polacos y quienes tampoco dejaron de aplaudir las danzas a cargo de nuestro conjunto de Danzas folclóricas ZPiT Czesław Wiecko. Queremos además agradecer a toda la delegación de Polska Concordia quienes se hicieron presente en esta noche afirmando los conceptos de integración y unión de la cultura polaca en todos los rincones del país. Hace muy poco tiempo atrás, nuestra sociedad no gozaba de estos gratos momentos, hoy podemos de decir que dia tras día salimos adelante, con una sola idea: LA DIFUSIÓN DE LA CULTURA POLONESA. Gracias a nuestros socios y amigos quienes colaboraron desinteresadamente para que esta fiesta fuese un éxito. Y ASI LO FUE!!! Berisso Con un éxito rotundo continua el programa radial de la unión Polaca en Berisso.. VOCES DE POLONIA los días sábados de a 12.00hs POR FM DIFUSIÓN 98.1 Mhz de nuestra ciudad. Página web wwwfmdifusionberisso.com.ar / Teléfono de la sede Social : La conducción está a cargo del señor Eduardo Daniel Saíno Swidzinski Moszynski. la señora Patricia Okolotovich, la señora Marcela Yankowsky,el señor Jorge Plotycia, la permanente participación especial de la señora Valeria Wroblewski, Irma Moro de Swiatkowski, Antonia Karczmarczyk, Juan Carlos Swiatkowski y la colaboración permanente de la Señora Presidente de la Institución Ing. Krystyna Klinkowicz. En el mismo se realzan los valores y principios la Polonidad entrecruzando lazos de unión con toda la comunidad polaca y no polaca regional, Provincial, Nacional e Internacional. Entre otros temas figuran Regiones de Polonia, Efemérides, Noticias de actualidad, costumbres, Danzas, Vestimentas, Leyendas, Tradiciones, Cantos, música, Heráldica, Vexilologia, Genealogía, Inmigraciones, Micro-programas, contactos, entrevistas a personalidades nacionales e Internacionales, sorteos y muchas sorpresas más. Un sueño de la Unión Polaca en Berisso hecho realidad. La señora Patricia Okolotovich, el señor Eduardo Daniel Saíno Swidzinski Moszynski, la señora Marcela Yankowsky, el señor Jorge Plotycia y la señora Valeria Wroblewski, aparecen en una de las fotos. En la foto general aparecen Micaela Campagna, Ana Campagana (actual soberana de la Unión Polaca en Berisso, Gabriela Ruszczyk, Jorge Plotycia, José Villarreal, Valeria Wroblewski, Marcela Yankowsky, Patricia Okolotovich, Eduardo Daniel Saíno Swidzinski Moszynski, Uno de los Decretos. Publicidad entregada en cada una de las fiestas de la Unión. Desde ya muchísimas gracias. Saludos y a vuestra disposición.eduardo Daniel Saíno Swidzinski Moszynski. Z.P w Berisso 4222.Te de contacto:

4 Str. 4 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) AMIGOS PMS ARGENTINA, LOS INVITA A DISFRUTAR DE UNAS HERMOSAS VACACIONES EN NUESTRO PREDIO EN LA GRANJA CORDOBA, Y TAMBIEN DE NUESTRA CLASICA CO- LONIA. Fecha de salida: Domingo 10 enero de 2016 a las 19 HS, desde DOM POLSKI. Jorge L Borges 2076 CABA Fecha de regreso a Retiro: sábado 6 de febrero de AM aproximadamente AQUI PONEMOS A DISPOSICION LAS TARIFAS: Adulto con baño privado $ 450 Adulto con baño compartido $ 350 Barraca (niño/a de 7 a 17 años) $ 180 Los precios son por día y en régimen de pensión completa IMPORTANTES FACILIDADES DE PAGO Para reservas comunicarse con el teléfono o personalmente en Dom Polski calle Jorge Luis Borges 2076, 1 piso Oficina PMS los días viernes de 17:30 a 19:30.-

5 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 5 Buenos Aires Festival de Colectividades en el Planetario Los bosques de Palermo se llenaron de ritmos, colores y sabores con la presencia de los stands de diferentes países y los bailes en el escenario de los conjuntos. Una gran cantidad de público asistió a esta fiesta en la que cada colectividad pudo mostrar una parte de su cultura. Verdaderamente fue una fiesta, se celebró el Día del Inmigrante con mucha alegría. Cada organización puso su esfuerzo para poder representar a su país lo mejor posible, tanto con los productos de los stands como con la música y el baile. Fue otra oportunidad más para conocer un poco de cada cultura y ver el patriotismo que tiene tanta gente por el país que dejaron o por el que dejaron sus padres o abuelos. Enrique Mackiewicz 85º ANIVERSARIO DE LA FUN- DACIÓN DE LA ASOCIACION DE EX - COMBATIENTES POLACOS EN LA REPUBLICA ARGENTINA Fot. M. Ciupalska El conjunto Nasz Balet subió al escenario cerca de las 14 hs para bailar un Krakowiak. También tuvo su stand en el que ofrecíó comida y artesanías. En el otro stand polaco estuvieron los KPH de Maciaszkowo y POM, que también contaron con cosas dulces, saladas y productos polacos. Fot. P. Jasinski El clima acompañó y el sol iluminó con fuerza todo el festejo, que comenzó después de las 10 de la mañana y terminó pasadas las 18 hs. Este año el evento volvió a su ubicación tradicional, al lado del Planetario, ya que en el 2014 se había realizado cerca del lago de Palermo. Hubo 82 stands de las diferentes comunidades y dos escenarios, uno para el baile y otro para algunas bandas musicales. (SPK ARGENTINA) Esta Organización fue fundada por los veteranos polacos de las guerras el día 8 de Noviembre de Este año, la Asociación cumplirá 85 años de su fundación, y para ello, el día sábado 7 de noviembre, en nuestra sede se realizara una cena de camaradería y un brindis, para conmemorar dicha fecha. Invitamos a todos nuestros socios, socias y amigos a acompañarnos en tan importante evento. Es necesario reservar su lugar para la cena, que se realizara a las 20:00 hs. Para reservar: Marta: o a Alberto: Asociación de Ex - Combatientes Polacos en la República Argentina c. Jorge Luis Borges 1818, PB-Dpto. 2,- CABA- spk.argentina@outlook.com.ar /

6 Str. 6 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) TRIUMFALNY POWRÓT SOKRATESA Wybuch rewolucji naukowej na początku XVII wieku doprowadził w ciągu ostatnich dwóch stuleci do cał- kowitej zmiany kondycji ludzkiej. Możliwości człowieka zwiększyły się kolosalnie, w dodatku końca tego procesu (który mniej lub bardziej trafnie nazywamy postępem ) nie widać. Zapewne jednak nie wszyscy zdajemy sobie sprawę, na czym polegała podstawowa zmiana w sposobie myślenia ludzi, która uruchomiła ten proces. Wpadła mi niedawno w rękę książka pt. Od zwierząt do bogów 1), w której znalazłem bardzo interesujące uwagi na ten temat. Autor argumentuje (dla mnie przekonująco), że rewolucja naukowa przede wszystkim zasadniczo przeobraziła cel i charakter badań podejmowanych przez uczonych i filozofów. Najważniejszą zmianą było przyznanie się do NIEWIEDZY. Chodzi o to, że przedtem ludzie uważali, że wiedzą o świecie w zasadzie wszystko, co warto wiedzieć. Najważniejsze rzeczy są przecież zapisane w świę- tych księgach i w razie potrzeby zawsze można do nich sięgnąć, aby uzupełnić swoje wiadomości. Natomiast je- żeli czegoś w świętych księgach nie ma, to widocznie jest nieważne (bo gdyby było ważne, to ich Autor z pewnością by je tam umieścił). Takie podejście niesłychanie utrudniało wszelki postęp. Zresztą nikt w postęp nie wierzył. Raczej odwoływano się do Złotego Wieku, który był dawno temu i już nie wróci. Badania i nauczanie finansowano w intencji utrzymania status quo, a nie w celu zdobycia nowych możliwości rozwoju. Ten stan rzeczy zaczął zmieniać się w XVI wieku, gdy ludzie uświadomili sobie, że jest wiele WAŻNYCH rzeczy, których NIE WIEDZĄ. Początek to oczywiście wielkie odkrycia geograficzne. Dopiero wówczas pojawiły się na mapach białe plamy. Przedtem twórcy map zapełniali nieznane miejsca wyimaginowanymi lądami i stworami, bo nie można było przyznać się do niewiedzy. Dalszy rozwój doprowadził do rozwinięcia METODY NAUKOWEJ, która polega na zaakceptowaniu trzech podstawowych zasad: i. gotowości przyznania się do niewiedzy; ii. nadrzędności systematycznych obserwacji, dokładnych pomiarów i matematyki; iii. dążenia do nabywania nowych umiejętności poprzez wykorzystanie nagromadzonej wiedzy. Te trzy zasady (przedstawione tutaj oczywiście w ogromnym uproszczeniu) zmieniły świat i ciągle determinują naszą codzienność. Bez ich zrozumienia i akceptacji, nie tylko przez badaczy, ale przede wszystkim przez ogół społeczeństwa, ogromne osiągnięcia techniczne i ekonomiczne nie byłyby możliwe. Bo bez nich nie można by było zbudować wiary w POSTĘP, na której opiera się cały współczesny świat i jego ekonomia. Tymczasem wiedza o zasadach, jakimi rządzi się metoda naukowa jest w naszym społeczeństwie znikoma. Nie dowiadujemy się o niej w szkole, gdzie wyniki badań naukowych podawane są jako gotowe, święte formuły, których się nie kwestionuje, tylko trzeba się ich nauczyć (zazwyczaj na pamięć). Nie uczymy jej na studiach, które coraz bardziej przekształcają się w zaawansowaną formę szkoły średniej. Tzw. popularyzacja nauki w prasie codziennej polega głównie na wyszukiwaniu sensacji i często przypomina propagowanie naukowej magii, urągając METODZIE NAUKOWEJ właśnie. A przecież podobno chcemy dogonić świat. Widać, że nie będzie łatwo. Coś z tym trzeba wreszcie zrobić. Ale jak? Chętnie opublikujemy oryginalne (a jeszcze lepiej PRAKTYCZNE) pomysły. ANDRZEJ BIAŁAS (Polska Akademia Umiejętności) 1) Y. N. Harari, Od zwierząt do bogów. Krótka historia ludzkości, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2014 MNIEJSZE ZŁO Nie jestem zbyt entuzjastycznym czytelnikiem prasy, telewizji nie oglądam wcale, i w związku z tym mój obraz polskiej polityki jest nieco zamglony. Od czasu do czasu dochodzą mnie oczywiście odgłosy sporów, czy może lepiej powiedzieć kłótni, często poniżej poziomu, który chciałoby się widzieć u Reprezentantów Narodu. Mam rzecz jasna swoje preferencje, ale nie sądzę, żeby ludzie, których popieram w wyborach, idealnie spełniali moje postulaty czy nadzieje. Co ja mówię! Nie tylko nie spełniają ich idealnie, ale nawet w wielu sytuacjach występują przeciwko nim. I to od lat. Sądzę, że w podobnej sytuacji znajduje się znakomita większość wyborców. Wielu wyciąga stąd wniosek, że nie ma na kogo głosować. Też tak uważam, niemniej systematycznie biorę udział w wyborach. Jak wybieram? To oczywiste: wybieram mniejsze zło. Przez jakiś czas bardzo mnie to irytowało, dopóki nie zrozumiałem, że to po prostu stała cecha demokracji. Nie tylko u nas. Wszędzie. Przecież to prawie nie- (c.d. na str. 7)

7 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 7 (ze str. 6) możliwe, żeby program jakiejkolwiek partii zgadzał się idealnie z moimi poglądami. To samo dotyczy starających się o wybór kandydatów. Zawsze będą jakieś elementy, które mi odpowiadają, i takie, które mi nie odpowiadają. Muszę więc zważyć znaczenie, jakie mają dla mnie jedne i drugie, i na tej podstawie podjąć decyzję, na kogo głosować. Natomiast rachuba na znalezienie ideału, który zadowoli wszystkie moje oczekiwania, jest po prostu naiwnością. Lub zbyt łatwym wytłumaczeniem lenistwa. Krótko mówiąc, ZAWSZE głosujemy na mniejsze zło. Swoją drogą, dosyć to dziwne, że tak bardzo buntujemy się przeciwko wybieraniu mniejszego zła w kwestiach politycznych, podczas gdy robimy to niemal codziennie w innych sytuacjach. Stale dokonujemy przecież licznych wyborów, w sprawach i błahych i istotnych. Ważymy wtedy za i przeciw i nie tak często jedno z rozwiązań całkowicie nam odpowiada. Zatem też wybieramy mniejsze zło, ale uznajemy to za normalną kolej rzeczy. Więc chociaż faktycznie czasem jesteśmy zmuszeni głosować, zgrzytając zębami, trzeba pamiętać, że to jednak lepsze niż rezygnacja z oddania głosu, oznaczająca odwrócenie się od demokracji. Wszak mimo iż powszechnie na nią narzekamy, bo przecież nie jest to ustrój idealny i dość łatwo wskazać jego wady 1), to jednak alternatywy są dostatecznie przerażające, aby je wykluczyć. Prezydent Woodrow Wilson, człowiek któremu zawdzięczamy niepodległą Polskę, powiedział kiedyś: Zbyt wielu ludzi spodziewa się po demokracji cudów, a to po prostu cudowne żyć w demokracji. Jedną z wad ustroju demokratycznego (bynajmniej nie największą, jak sądzę) jest właśnie to, że zmusza nas czasem do podejmowania decyzji i wyborów, których wolelibyśmy uniknąć. Ale to doprawdy niewielka cena. I tę cenę warto zapłacić. Bo, jak zauważono już dość dawno, ZŁYCH polityków wybierają DO- BRZY ludzie, KTÓRZY NIE GŁOSUJĄ. 1) Z licznych komentarzy na ten bardzo popularny temat zacytujmy Ernesta Rutherforda: Demokracja to ustrój, w którym możesz mówić to, co myślisz. Nawet jeżeli nie myślisz. (Było to powiedziane na długo przed wynalezieniem Internetu!). ABBA Od Redakcji Głosu Polskiego Powyższy artykuł który ukazał się w Tygodniku Polskiej Akademii Umiejętności i Środowiska Naukowego (PAUza Akademicka) poprzedzającym polskie wybory parlamentarne, ma zastosowanie - jak to stwierdza Autor - nie tylko w Polsce, a wszędzie. Przy użyciu argumentów podanych w odnośniku 1) które pozwalam sobie wzmocnić cytując W.Churchilla: Demokracja jest najgorszym systemem rządu niemniej jeszcze nie wymyślono lepszego, Autor zachęca obywateli do brania udziału w demokratycznych wyborach. I tu zachęcam polską diasporę na emigracji, do licznego brania udziału w wyborach w Polsce, oraz do dyskusji na łamach listów do redakcji Głosu Polskiego na temat: Czy polscy obywatele osiedleni poza granicami Kraju, powinni brać udział w wyborach prezydenckich i parlamentarnych? Henryk Mittelstaedt MUZEUM KATYŃSKIE Fot. Muzeum Katyńskie, to pierwsza w świecie placówka martyrologiczno - muzealno - badawcza dokumentująca zbrodnię katyńską popełnioną na 22 tysiącach polskich jeńców wojennych pomordowanych w Katyniu, Charkowie i Miednoje. Powstałe w Warszawie w 1993 roku zostało przeniesione do nowej siedziby przygotowanej w tym celu w parku, na terenie Cytadeli Warszawskiej. Oficjalne uroczyste otwarcie muzeum w nowej siedzibie miało miejsce 17go września b.r. w 76 rocznicę ataku Rosji Sowieckiej na Polskę. Otwarcie Muzeum Katyńskiego 75 lat po mordzie dokonanym przez Armię Czerwoną na polskich jeńcach jest wydarzeniem, na które Polacy i ro- (c. d. na str. 8)

8 Str. 8 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) (ze str. 7) dziny ofiar sowieckiego ludobójstwa czekały od lat. Za PRLu pamięć o Katyniu wymazywano wszelkimi sposobami, niszczono wznoszone krzyże. Cieszy więc, że nadszedł czas, iż ta niespotykana w dziejach świata zbrodnia znalazła wreszcie miejsce godnego upamiętnienia. Oryginalny projekt architektoniczny w którym zacierają się granice między architekturą, rzeźbą, malarstwem i działaniami multimedialnymi, daje projektodawcom niezwykłe możliwości realizacyjne i wystawiennicze. Realizowany projekt prowadzi widza przez kolejne odsłony dramatu polskich żołnierzy września 1939 r. Do muzeum wchodzi się drogą prowadzącą na Plac Apelowy, którego centralnym elementem jest 90 grabów posadzonych w równych rzędach, symbolizujących wartę wojskową trzymaną przed Muzeum. Otacza je żywa i bogata zieleń, przypominająca las w którym miała miejsce zbrodnia katyńska. Na płycie przewidzianej na ołtarz polowy, znajduje się cytat z wiersza Zbigniewa Herberta Guziki poświęconego pamięci swego stryja który tam zginął (patrz niżej). Samo Muzeum, to budynek z okresu carskiego, w którym znajduje się wystawa przygotowana na dwóch poziomach. Są tam elementy wyjęte z mogił, jak orzełki z rogatywek, Krzyże Walecznych, ryngrafy, odznaki, listy do rodzin, mundury i buty. Do wnętrza Muzeum schodzi się w dół, zanurzając się w ciemną przestrzeń. Na ścianach są tam umieszczone monitory wyświetlające archiwalną projekcję żołnierzy idących do niewoli. Na pierwszym poziomie zatytułowanym Odkrywanie poznajemy historię poprzedzającą zbrodnię katyńską, samą zbrodnię i powojenną historię, tuszującą prawdę o zbrodni. Głównym elementem wystawy są tu ekrany dotykowe wyświetlające okoliczności zbrodni. Na sklepieniu sali jest wyświetlona projekcja lasu. Morderstwo jest pokazane za pomocą nagrań archiwalnych powstałych podczas ekshumacji niemieckich w czasie wojny. Miejsce to jest odgrodzone przesłoną, a film można oglądać jedynie przez szczelinę w zasłonie, przez którą zwiedzający mogą obejrzeć te potworne sceny, lub przejść mimo. Na drugim, niższym poziomie zatytułowanym Świadectwo, określanym jako serce Muzeum, ułożono w gablotach najcenniejsze, autentyczne przedmioty wydobyte z mogił katyńskich. Na ścianach są wyświetlane listy więźniów. Przewidziano także nieco odgrodzone miejsca ze stanowiskami komputerowymi, gdzie można poznać historię poszczególnych ofiar, jak też i ich fotografie. Z poziomu Świadectwo wychodzi się na zewnątrz, na Aleję Nieobecnych, przez wąski ciemny korytarz zwany tunelem śmierci. Na ścianach okalającego muru znajdują się wizerunki Matki Boskiej Kozielskiej i Matki Boskiej Katyńskiej. Dalej wchodzi się przez szklane drzwi na których znajdują się wyryte znaki reprezentujące wyznania ofiar - katolicyzm, prawosławie, judaizm i islam, do Epitafium Katyńskiego z tablicami zawierającymi około nazwisk ofiar zbrodni katyńskiej. Stamtąd szerokie schody prowadzą pomiędzy dwiema wysokimi ścianami, z powrotem na Plac Apelowy. Zebrał H.Mittelstaedt (Dla uczczenia pamięci Stanisława Mittelstaedta, ofiary zbrodni) GUZIKI ---o--- Tylko guziki nieugięte przetrwały śmierć świadkowie zbrodni z głębin wychodzą na powierzchnię jedyny pomnik na ich grobie są aby świadczyć Bóg policzy i ulituje się nad nimi lecz jak zmartwychwstać mają ciałem kiedy są lepką cząstką ziemi przeleciał ptak przepływa obłok upada liść kiełkuje ślaz i cisza jest na wysokościach i dymi mgłą katyński las tylko guziki nieugięte potężny głos zamilkłych chórów tylko guziki nieugięte guziki z płaszczy i mundurów Zbigniew Herbert (Pamięci kapitana Edwarda Herberta, ofiary zbrodni)

9 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str ANIVERSARIO DE OGNISKO POLSKIE fundadores, representada en el Estandarte con la imagen de la Virgen de Częstochowa, patrona de Polonia y la antorcha encendida. El domingo 11 de octubre Ognisko Polskie cumplió el 85 aniversario de su fundación y lo celebró con un concurso literario nacional Inmigración Polaca en la Argentina. Al finalizar la misa en la Iglesia Ntra. Señora de Guadalupe, celebrada por el Rvdo. Padre Javier Solecki, nos dirigimos a la sede de la antigua casa para compartir un tradicional almuerzo. La concurrencia colmó sus instalaciones, los cuerpos de baile Nasz Balet y Nasz Balecik se presentaron en el escenario vestidos con trajes típicos, para escuchar los Himnos Nacional Argentino y Polaco Jeszcze Polska nie zgineła A continuación la presidente Krystyna Wardyga de Ferrari nos saludó, agradeció nuestra presencia y presentó a las autoridades: Sra. Joanna Addeo- Krajewska Cónsul de la Embajada de la Republica de Polonia, Sr. Ryszard Konopka vicepresidente de la Unión de los Polacos y demás autoridades. Recordó que esta casa fue fundada el 18 de octubre de 1930 por un grupo de inmigrantes polacos y hasta el día de hoy continúa manteniendo la meta de sus Agradeció a la Comisión Directiva por la tarea que realiza y el apoyo de los socios y amigos que concurren a los almuerzos mensuales - Estamos muy orgullosos de nuestra labor en mantener la cultura de nuestra patria Agregó -No podemos olvidar a los pioneros: Ministro Władysław Mazurkiewicz, Padre Władysław Zakrzewski, Padre Aleksander Michalik y los argentinos que apoyaron la Asociación: Dr. Miguel Araya y esposa y el Dr. Adolfo Roca del Circulo Argentino Polonia Libre. En la actualidad al Padre Javier Solecki, protector espiritual y amigo. -Esta casa ha recibido personalidades que escribieron en el Libro de Oro. Desde aquí salieron los polacos que fueron al ejército cuando comenzó la Segunda Guerra Mundial, se recaudó ropa y dinero para enviar a las víctimas. Al fin de la guerra se recibió a los refugiados, entre ellos a la Sra. Elizabeth Niewiadomska, actriz y bailarina fundadora del Naz Balet. En este lugar inició sus actividades la Asociación de Ex Combatientes Polacos (SPK). Solicitó un minuto de silencio en memoria de los fundadores, presidentes, socios y amigos que han partido. Luego llamó a la Sra. Cónsul para que nos dirigiera unas palabras. -Buenas tardes - Dijo -Los felicito por la venerable edad de esta casa, que a pesar de sus años no ha perdido el encanto. Por la labor efectuada de tantas personas que siguen siendo sus fans. Por el concurso que logró reunir más de 60 trabajos, lo cual significa que la gente sigue interesada en las historias de sus mayores. Sigan así hasta los 100 y 200 años. Posteriormente habló el Sr. Ryszard Konopka - Después de las palabras de la Sra. cónsul no queda mucho por decir. Sólo felicitarlos por la tarea de (cont. pag. 10)

10 Str. 10 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) (de pag. 9) mantener nuestra identidad, junto a la enseñanza del idioma polaco, que se está realizando con ayuda de Polonia. Deseo que cumplan 85 y 100 años más trabajando de esta manera. Fernán Preite, de sólo 21 años. El 2 Premio lo obtuvo la Diseñadora Gráfica Maia Losowska y el 3 Premio Laura Judith Zylbersztejn, El sacerdote Javier Solecki nos saludó y dio la bendición y agregó - No voy a decir mucho de la escasa concurrencia en la misa, pero tengo la esperanza de que en la próxima oportunidad mejorará. La Sra. Krystyna Wardyga leyó una carta de felicitaciones de Aniversario enviada por María Teresa Pigulska de la Sociedad Polonesa de Dock Sud. Finalmente agradeció al círculo de damas Marie Curi -Skłodowska que prepararon los deliciosos platos que comenzaron a servir. CONCURSO LITERARIO INMIGRACIÓN POLACA EN LA ARGENTINA -El concurso tiene premios en dinero para ayudar a los ganadores a viajar a Polonia el próximo año, para asistir a las jornadas de la juventud -Manifestó la Sra. Krystyna. Nos presentó al ganador del 1 Premio Sr. Gonzalo en su representación se encontraba su madre. Se entregaron siete Menciones Especiales y Diplomas a todos los participantes. -Que lo disfruten- Finalizó Krystyna. La música inundó el salón, los jóvenes comenzaron sus pasos de baile, las bailarinas giraban con faldas coloridas, blusas y chalecos bordados. La Lic. Claudia Stefanetti Kojrowicz junto a la Sra. Krystyna entregaron la Mención de Honor a Nicolás Hadad, llegado desde Córdoba especialmente para esta celebración y debía abordar el avión de regreso. -Es la historia de un polaco de la ciudad de Goya, Corrientes mi provincia, dejó en mí una huella indeleble -Dijo emocionado. Se presentó la última danza con una coreografía traída del último viaje de los jóvenes a Polonia. La Sra. Krystyna regresó al escenario junto a los integrantes del jurado y la Cónsul para continuar con la entrega de diplomas, esta autora se sorprendió cuando le solicitó que subiera para recibir un agradecimiento por la iniciativa de realizar el concurso. El lic. Ricardo Sauc habló sobre la evaluación de los (cont. pag. 11)

11 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 11 (de pag.10) trabajos, priorizando los valores de la cultura polaca. La Prof. Elena Nemesia Curbelo Bialobreszki Baez Peña agradeció a los participantes, manifestó que rió y lloró leyendo las historias, sintió el amor a la tierra polaca que sus protagonistas debieron dejar y la generosidad de este país que los recibió. -Cada historia es una joya literaria, así como cada persona es única e irrepetible -Manifestó - Solicitó un aplauso para los participantes, varios de ellos se encontraban presentes. La Lic. Claudia Stefanetti Kojrowicz agregó - Compartimos risas y llantos mientras evaluábamos los trabajos, tratando de dar lo mejor en la selección de historias sobre el siglo XX. Los polacos que emigraron por diferentes razones nos ayudan a ver por qué estamos hoy aquí. Esperamos que próximamente se pueda editar un libro. La Sra. Cónsul Joanna manifestó su agradecimiento a los participantes, también al jurado por la honestidad de su trabajo. La concurrencia agradeció con un fuerte aplauso. Se hizo entrega de una placa en agradecimiento a los integrantes del jurado. También un ramo de flores a la directora del Nasz Balet, Carolina Warpachowicz. CÓRDOBA Festival Pilar 2015 El Festival del Humor y las Comidas Típicas de la localidad cordobesa de Pilar -ubicada a 45km de Córdoba Ciudad- se ha sumado hace algunos años al circuito de festivales y eventos del cual la Asociación Polaca participa con mucho entusiasmo y compromiso, mostrando lo mejor de nuestra cocina, tanto salada como dulce: pierogi, kiełbaski, carré de cerdo, ideales para acompañar con imperdibles tortas de chocolate, frutos rojos, crema moka y gran surtido. El Festival se desarrolló en el fin de semana del 9 al 12 de Octubre de 2015, contando con la presencia de Colectividades que, con sus puestos y carpas de comidas y bebidas típicas, mostraron lo mejor de sus sabores y cultura al público. El evento contó además con variados números musicales y reconocidos humoristas lo cual generó un marco ideal para disfrutar en familia dicho festival que una vez más y con una gran concurrencia durante sus noches nos recibió con sus brazos abiertos. Por último se soplaron la velas de la torta y cantamos Sto lat, Sto lat niech żyją nam y brindamos con sidra por muchos años más. María Teresa Dittler

12 Oktobe WESOŁY Soc. Polone Fot: Henryk Str. 12 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206)

13 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 13 rfest BALET sa Rosario Kozłowski

14 Str. 14 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) Un tractor para el P.O.M. Se acerca el verano y el P.O.M. (nuestro Centro Juvenil Polaco) es una buena opción para gozar de un maravilloso espacio natural con arboleda, mucho verde, pileta, vestuarios, duchas, canchas, quincho y mucho lugar para disfrutar del aire libre así como una hermosa casona donde realizar actividades culturales y sociales todo esto a menos de 40 km. de la Capital Federal. En estos momentos este predio necesita reponer un tractor que hace años está trayendo dolores de cabeza a la hora de mantener el parque en condiciones, por esto hoy iniciamos una campaña a la que llamamos: Un tractor para el P.O.M. Recordemos que este predio fue una donación que hizo nuestra querida Druhna Wiktoria Machnikowa para que los jóvenes y niños del Harcerstwo y todos los demás niños y jóvenes con sus familias tuvieran un lugar para reunirse, practicar algún deporte, compartir con amigos o simplemente desconectarse del trajinar cotidiano. Y así como ella tuvo este inmenso gesto con su comunidad, nosotros hoy tenemos la oportunidad de hacer un gesto similar para cumplir con esta necesidad de la institución, que hemos llamado Un tractor para el P.O.M. Te sumás? Nos apoyás en la iniciativa? Nos damos una mano entre todos? Desde donde estés podés colaborar para la campaña! Por transferencia bancaria o depósito a la cuenta de la Unión de los Polacos de la República Argentina: Banco Comafi sucursal Botánico Cta. Cte CBU CUIT Una vez hecha la misma pedimos por favor escannear el ticket y enviar a: secretaria@upranet.com. ar colocando en Asunto: Un tractor para el P.O.M.. También podés pasar por la secretaria del Dom Polski y personalmente dejar tu colaboración. Desde ya MIL GRACIAS!!! Asóciate al POM Invitamos a todos los miembros de la colectividad polaca a colaborar con el POM (Polski Ośrodek Młodzieżowy), nuestro centro juvenil que está en Burzaco, Provincia de Buenos Aires. Para asociarse, sumamos la opción de poder hacerlo en la secretaría de la Casa Polaca (Borges Capital Federal) de lunes a jueves de 12 a 21 hs y viernes de 10 a 16 hs. Los valores mensuales de las cuotas son: Individual mayor: $35.- Individual menor: $20.- (12 a 17 años) Jubilado: $20.- Familiar: $80.-

15 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 15 Ciekawe witryny w internecie Watykan. Pierwsze święte małżeństwo Tech Ad Legendy Małopolska Czym jest legenda? Jest wspaniałą, baśniową opowieścią, rozbudzającą wyobraźnie, zawierającą zwykle szlachetny morał. Czy tylko tyle? Przez wiele lat naukowcy odmawiali legendom większych wartości poznawczych i edukacyjnych. Dzisiaj jednak wiemy, że legendy są w równym stopniu bajką jak i źródłem historycznym, kryjącym w sobie ogromne ładunki prawdy. A czym są legendy małopolskie? To takie same legendy jak te, które pochodzą z innych regionów, z tym jednak wyjątkiem, że stanowią rodzinę najliczniejszą i najbogatszą. Są bowiem emanacją niezwykłego dziedzictwa kulturowego i historycznego dawnego kraju Wiślan. W niedzielę, 18 października papież Franciszek kanonizował na placu Świętego Piotra małżonków Martin, rodziców św. Teresy z Lisieux. Ludwik ( ) i Maryja Zelia ( ) byli małżeństwem od 1858 r. Dali na światło dzienne dziewięcioro dzieci, czworo z nich zmarło przedwcześnie. Ostatnim dzieckiem była św. Teresa z Lisieux, patronki misji. Podczas swojej refleksji Ojciec Święty powiedział pod adresem państwa Martin: Święci małżonkowie Ludwik Martin i Maryja Zelia z domu Guérin, świadczyli posługę chrześcijańską w rodzinie chrześcijańskiej, budując dzień po dniu środowisko pełne wiary i miłości. W tej atmosferze zrodziły się zakonne powołania ich córek, m. in. św.. Teresy od Dzieciątka Jezus. Kanonizacja pary małżonków Martin jest bardzo ważna, gdyż miała miejsce podczas Zgromadzenia Synodu poświęconego tematyce rodziny. Oprócz rodziców świętej Teresy papież Franciszek zaliczył do grona świętych dwóch innych błogosławionych. Są nimi włoski ksiądz diecezjalny Vincenzo Grossi ( ), założyciel Instytutu Córek Oratorium i hiszpańska siostra zakonna Maryja od Niepokalanego Poczęcia Salvat Romero ( ), Przełożona Generalna Sióstr Zgromadzenia Krzyża. P. Lucian foto: Anton P./P. Lucian za: minoriti.sk źródło: Czarna legenda Marcina Portasza Małopolski najsławniejszy zbój to oczywiście Janosik - harnaś nad harnasie, który złym i bogatym odbierał a biednych obdarowywał i przed nieprawością bronił. Jak wiadomo, legendarny i filmowy Janosik to postać częściowo autentyczna, stworzona w oparciu o kilka postaci. Zbójowanie w swoim czasie było bowiem w Małopolsce procederem znanym, choć prawdziwym zbójom spod Giewontu, Pilska i Babiej Góry, daleko do szlachetnego i przystojnego Janosika. Znani z okrucieństwa i braku litości przemierzali w poszukiwaniu łupów Tatry, Gorce i Beskidy, zapuszczając się czasem do Dobczyc, Myślenic, ba! Nawet do Krakowa. Tam gdzie dzisiaj znajduje się miły i cienisty park Bednarskiego, na podgórskich krzemionkach, znajdował się niegdyś gęsty las a w nim karczma, nie przez przypadek zwana Na Zbóju. W wielu miejscowościach podbeskidzia przekazywano sobie z ust do ust legendy o wyczynach tych złoczyńców, którzy niejedno mieli na sumieniu. Jednym z takich zbójów był żyjący w XVII w. Marcin Portasz, którego wyczyny prawdziwe wyczyny tak mocno przemieszały się z ponurą sławą, że dzisiaj doprawdy trudno oddzielić prawdę od czarnej legendy. Marcin pochodził z Bystrec nad rzeką Orawą koło Dolnego Kubina. Był więc z urodzenia Słowakiem. Tam też zaczął zbójować i zasłynął z czynów, które powtarzane z ust do ust, zapewne ze znaczną przesadą, stworzyły obraz największego okrutnika polskich słowackich gór. Poszukiwany i przyciśnięty przez depczących mu po palcach hajduków, przeszedł bowiem Portasz przez Polską granicę i z Pawłem bra- (c. d. na str. 16)

16 Str. 16 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) (ze str. 15) tem swoim i dwudziestoma piąciema po Żywieckim Państwie i innych okolicznych Państwach zbójstwem swym bardzo grasował, plebanie, dwory ślacheckie rabował. Marcin sporo musiał narozrabiać, skoro przez niego dwory ślacheckie i miasta postronne się wartowały, a pomiędzy Suchą Beskidzką, Makowem Podhalańskim i Żywcem drogi opustoszały. Nic dziwnego. Trzydziestu uzbrojonych i obeznanych ze swoim rzemiosłem chłopów to poważne zagrożenie. Słano tedy prośby, monity i apele do starostów a nawet do wojewody w Krakowie ale bez echa. Dopiero wyczyn Portasza i jego kompani który miał miejsce w dniu 16 lipca 1688 r. zmusił władze do działania. W tym to dniu banda porwała urzędnika, niejakiego Marcina Jaszkę. Związanego zawieźli do karczmy w Rajczy, posyłając jednocześnie wiadomość żonie porwanego, że jeżeli chce męża zobaczyć żywego ma przywieźć okup. Przerażona małżonka, na koniu co prędzej przyniosłwszy dukatów 360 a talarów bitych 470, cały pieniądz złożyła w ręce Portasza. Zbójca okup przeliczył pod karczmą, po czym, na oczach żony i gości karczemnych Marcina Jaszkę tyrańsko, aż do śmierci zabili, strzeliwszy mu dwaj z kompaniej pod pachy kulami. Nie dość na tym. Rozochocona alkoholem kompania wymyśliła sobie makabryczną zaiste rozrywkę. Trupa Jaszkowego rzucili na ziemię a złapanemu przypadkowo młodemu pocholikowi kazali uciąć mu głowę siekierą. Przerażony chłopak drżącymi rękoma kilka razy rąbiąc ze szczęką szyje okrutnie odciął. Sprawy zaszły za daleko. Wieść o zbrodni spłynęła do Krakowa szybciej niż wody Wisły i Soły. Z Wawelu wysłano w celu ujęcia Portasza 40 osobowy oddział zamkowej piechoty, który szybko przybył w beskidzkie strony dając popis sprawności śledczej. W krótkim czasie za kratkami znalazła się kopa podejrzanych, których zamierzano criminaliter sądzić, ale urząd nie mając na nich nic dokumentalnego tego uczynić nie mógł. Sytuacja stała się nieco niezręczna. Urząd wojewody nie mógł ot tak przyznać się do spektakularnej pomyłki. Miast 25 zbójców złapano kilkudziesięciu zupełnie niewinnych obywateli. Ratując honor zamkowej piechoty pojmanych przewieziono do złodziejskiej baszty na Wawelu i przetrzymano tam przez następne kilka niedziel. Po dokładnych przesłuchaniach obarczono też dwoje winą. Tomasza Dudkę z Milówki oraz jego córkę Reginę oskarżono o współudział w zbrodni. Tomasz miał kilka razy udzielić Portaszowi i jego kamratom noclegu a Regina...towarzyszyła im w czasie noclegu służąc wdziękiem swego ciała. Wyrok na obydwojgu zapadł surowy, nieproporcjonalny do winy. Ojciec z córką zostali ścięci. Po wykonaniu wyroku resztę obywateli puszczono wolno. A co z Portaszem? Główny winowajca rozpłynął się w powietrzu. Legenda mówi, że najpierw rozłączył się z kupy, tylko z bratem Pawłem chodził a na ostatku do Krakowa zimą przyszedł. Tu podał się za...kupca i jawnie na rynku sprzedawał srebro, pochodzące oczywiście z rabunków. Oferowany do sprzedaży srebrny złom wyglądał jednak podejrzanie. Doświadczeni krakowscy kupcy dali więc znać komu trzeba i Portasza zamknięto w ratuszowych kazamatach. Jeszcze raz udało mu się jednak przechytrzyć wymiar sprawiedliwości. Pomógł mu ziomek, student węgierski, który podał się za jego faktora. Biegle władający węgierskim, niemieckim i łaciną scholar, zdołał przekonać rajców o kupieckiej tożsamości zbója. Ten, czując stryczek na szyi, zostawił srebro w zastawie i zobowiązał się dostarczyć attestacyję dobrej swej sławy jako kupiec uczciwy. Tego samego dnia uciekł z miasta wraz z bratem Pawłem i węgierskim studentem, a uciekać musieli szybko, skoro już w nocy przybyli do Państwa Żywieckiego. Zmęczony drogą, zmarznięty, głodny i spragniony zbój, zawitał do domu swej kochanki, Reginy, nieszczęsnej ofiary wyroku sądowego wykonanego w lecie na wawelskim wzgórzu. Zbója przyjęła, zachowując zimna krew matka Reginy. I tu skończyła się legenda. Zbójca dostał gorącego mleka i strawę a gdy tylko wyszedł, kobiecina zaalarmowała okolicznych chłopów, którzy ośladą albo torem po przepierzchu śniegu, na łace zwanej Srobite w kolebie susząc się, onego tam napadłszy samotrzech uchwycono i do zamku, do Żywca przyprowadzono. Działo się to 28 XII 1688 r. Straszna musiała być zaciętość Żywieckich mieszczan na Portasza, zapewne proporcjonalna do doznanych krzywd, skoro dzień i noc trzymało nad nim straż trzydziestu chłopa. Nie długo jednak. 10 stycznia 1689 r. po krótkim osądzie zapadł wyrok skazujący Portaszów na karę śmierci, do której wykonania sprowadzono kata o imieniu Jur aż z Krakowa. Bracia śmierć ponieśli na górze Grojec, gdzie przybyło ponoć dwa tysiące ludzi. Aż wierzyć się nie chce bo sam Żywiec tylu mieszkańców wówczas nie miał. Wyrok wykonywano długo. Najpierw na zamku braci smolnymi pochodniami męczono. Następnie mu pasy dwa na plecach udarto i dwie ręce ucięto, aby wreszcie jeszcze żywego na haku jako hetmana zawieszono. Paweł cierpiał niewiele mniej gdyż najpierw połamano go kołem a następnie w to koło wplatając życia pozbawiono. Taki był koniec czarnej legendy i czarnego żywota Marcina Portasza. Andrzej Komoniecki, Chronografia albo dziejopis żywiecki, Żywiec 1987 Źródło:

17 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 17 Mickiewicz jak magnes przyciąga fiata czy samochodów produkowanych przez zakłady w Mielcu. Stąd w 1970 roku Dobiesław Walknowski wyruszał w podróż promującą starachowicką ciężarówkę pod hasłem Starem przez Saharę (relacje z tej podróży drukował Przekrój ). Dzisiaj najczęściej pod Adasiem młodzi chłopcy dają popisy umiejętności breakdance. Jedno się tylko nie zmienia: krakowskie kwiaciarki zawsze 24 grudnia, w dniu patrona, pamiętają o imieninach wieszcza i składają u stóp pomnika bukiet biało- czerwonych kwiatów. Fot. William Manning/ Corbis Pomnik Adama Mickiewicza stanął na krakowskim Rynku w czerwcu 1898 roku. W sierpniu 1940 hitlerowcy strącili go z cokołu. Wrócił na swoje miejsce przed Sukiennicami w 1955 roku nieco odmieniony bez wawrzynowego wieńca, z nieco inną fryzurą i w bardziej oszczędnie drapowanym płaszczu już mniej przypominał pieczątkę do laku. W dniu uroczystego odsłonięcia (26 listopada) tysiące krakowian szczelnie wypełniły płytę Rynku i ulice okalające plac. Pomnik stał się na długie lata miejscem spotkań krakowian. Umawiali się pod Adasiem wszyscy: zakochani, wagarowicze, przyjezdni. Podczas juwenaliów oblegali go studenci. Pod pomnik przeniosły się też pewne krakowskie zwyczaje: od lat 80. do czasu wprowadzenia tzw. nowej matury (czyli ocenianej na punkty i procenty) maturzyści wierzyli, że po studniówce należy pomnik obskoczyć na jednej nodze liczba okrążeń wróżyła ocenę z maturalnego wypracowania Prawdopodobnie zwyczaj ten zastąpił przedwojenną tradycję pochodu maturzystów z kolorowymi bibułami przez Planty. Zbierali się tu co roku rezerwiści. Prosto z Dworca Głównego przystrojeni w chusty, ze śpiewem, maszerowali ulicą Floriańską na Rynek, by pod Mickiewiczem wykonać ostatnie pompki. W czerwcu 2009 roku, wraz z przejściem do rezerwy ostatniego rocznika żołnierzy z przymusowego poboru, tradycja ta prawdopodobnie przejdzie do historii. Również kibice krakowskich klubów Wisły i Cracovii święcą sukcesy swych ulubieńców pod pomnikiem. Był Mickiewicz świadkiem politycznych wydarzeń, m.in. Marca 1968, Czarnych Juwenaliów 1977, w stanie wojennym starć ZOMO z demonstrantami. W latach 70. patrzył z góry na Cepeliady, wystawy polskiego CONCURSO LITERARIO INMIGRACIÓN POLACA EN LA ARGENTINA 4º lugar - Mención de Honor UN PELUQUERO POLACO Me siento polaco. Nací en Don Bosco, Buenos Aires hace 45 años, sueño, rezo, trabajo, entrego el alma detrás de un hermoso porvenir para mi querida Argentina Y me siento polaco. No se trata de un sentimiento contradictorio; para nada irracional. Pero al igual que el amor se nutre de las dos cosas y de cuántas otras! Permítanme contarles el secreto que me penetró el alma. El secreto que me hace sentir polaco. Esta historia, la de mi abuelo-padre, luego les contare el porqué, comienza en Polonia, en la ciudad de Lodz, ciudad situada en el centro del país a 130 Km de la capital Varsovia. Allí, en mitad de un gélido invierno, un 15 de enero de 1922 nace don Zigmunt K., hijo de Stanislaw y Feliksa G., Quien tuviera (cont. pag. 18)

18 Str. 18 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) (de pag. 17) como hermanos a Josef (José) y Joanna (Juana). La ciudad donde nació es actualmente y lo era en aquel entonces, un polo industrial muy importante dentro de Polonia, sobre todo había muchas fábricas textiles, hoy en día Lodz se destaca por su excelente escuela de cine donde estudiaron y crearon arte importantes figuras tales como Andrzej (Andrés) Wajda realizador, entre otras, de la película Katyn. La infancia de Zigmunt fue como la de cualquier niño de su época, yendo al colegio, colaborando en la casa con las tareas de hogar, jugando con sus hermanos, ayudando a los inquilinos que vivían en el mismo edificio de su propiedad sito en la calle Przedzalniana 112 (edificio que actualmente sobrevive entre nuevas y modernas edificaciones, como no queriendo desaparecer...). Llegada la adolescencia Zigmunt tuvo una curiosidad Cómo será el mar? Gdansk, a 300 kms de distancia de Lodz, podía darle la respuesta. Con 16 años a cuestas, contando con un amigo tan curioso y decidido como él y sin un zloty (moneda polaca) en los bolsillos, los compañeros de travesía se proponen dar respuesta a su curiosidad. A falta de dinero para el boleto de tren disponían de un buen par de cinturones con los que atarse a la estructura del vagón y hacer de colados el trayecto hasta el ansiado mar. La incomodidad en la que viajaban los obligaba a que en cada parada que realizaba la formación ellos se desataran del vagón y estirar las piernas moviéndose libremente por sobre el andén. A solo 50kms de Gdansk un guarda observador descubre la treta de los polizontes Sin boleto y atados al tren! El viaje de los muchachos finalizó allí mismo a pesar de las súplicas y de las lágrimas que imploraban para que el guarda les permita seguir el viaje hasta el mar. Como toda respuesta obtuvieron un no rotundo. Así, cansados, sucios y tristes tuvieron que esperar en la estación hasta que llegaran sus padres a buscarlos. La vergüenza de los muchachos ante la situación fue muy grande pero mayor la desilusión que les provocó no haber conocido el inmenso y lejano mar. Aparte del interés por aquello que existía más allá de Lodz, Zigmunt descubre en el colegio secundario las posibilidades de la peluquería. Después de unos años de prácticas y horas de estudio se recibe como Barbero y Peluquero Profesional, y poco tiempo después hace su ingreso al Liceo Militar. Es allí donde lo encuentra el nefasto 1º de septiembre de 1939, día que Alemania invade Polonia dando inicio a la Segunda Guerra Mundial, comienzo de lo que sería un largo y triste calvario en la vida de un muchacho con 17 años de edad. Transcurridos los primeros meses de la guerra los alemanes llegan a Lodz. Entre los objetivos de los invasores estaba el exterminio de toda la población judía, en ese momento la gran mayoría de los habitantes de la ciudad. El papá de Zigmunt, mi bisabuelo, no se queda con las manos cruzadas. Con el apoyo de mi bisabuela decide esconder y albergar al patrón y su familia en su propia casa a pesar de tener en claro las consecuencias si lo descubrían los nazis. Dicho y hecho. En una inspección de rutina los nazis descubren a los judíos escondidos en la casa; de inmediato trasladan a mi bisabuelo y a la familia judía al campo de concentración de Auschwitz. Stanislaw falleció allí a los pocos meses y supongo que la misma desgracia le tocó vivir a la familia judía. Zigmunt decide alistarse en el Ejército para defender a su amada patria sabiendo que dejaría al resto de su familia atrás. Sin noticias de su padre, con un enorme dolor en el pecho, se despide de Josef y de Joanna. Después, con un abrazo infinito, saluda a su madre; jamás podrá olvidar las lágrimas de su madre en el umbral de la puerta al verlo partir. La guerra continúa. Rusia, en un principio aliada contra Alemania, muestra su cara de traición e invade Polonia. Miles de soldados polacos son tomados prisioneros, entre ellos Zigmunt. Los trasladan en vagones de ganado hasta la lejana Siberia, en el confín del territorio ruso. Pasando hambre, sufriendo frío, soportando el castigo y el dolor son obligados a trabajar en condiciones inhumanas. Luego de dos años de esclavitud logra escaparse junto a varios compañeros del gulag (campamento de trabajo). De este trágico momento guarda en su cuerpo las huellas del escape: sendos impactos de ametralladora que quedarán para siempre en el brazo como doloroso recuerdo. Zigmunt y sus compañeros debieron recorrer muchos kilómetros a pie; débiles, hambrientos no todos llegaron a destino. Aquellos que lo hicieron, como mi abuelo, dieron con unidades del Ejército inglés que los alimenta, los cura, les da abrigo e instrucción militar ayudándolos a dejar Rusia y colaborando en la creación del Segundo Cuerpo de Ejército Polaco bajo el mando del general Wladislaw Anders, Zigmunt se alista como Sub Oficial en la 5º División de Infantería y reanuda el combate por la libertad de su patria como Tanquista. El destino, la guerra, lo llevó a conocer otras culturas, personas e idiomas. Por fin descubrió el mar al que se entregó con tanta felicidad como cuando subió al tren al que se amarró con el cinturón cuando adolescente. Contempló las Pirámides de Egipto, la campiña francesa, deambuló por Irak, Persia, Palestina y finalmente arribó a Italia. Combatió heroicamente en la batalla más célebre y sangrienta que protagonizó el Ejército polaco: Monte Cassino. Viendo caer a muchos compañeros al grito de Viva Polonia no claudicó en la lucha que desde el sur de Italia lo llevó a Forli, en el norte del país. En cada pueblo y ciudad eran recibidos de idéntica (cont. pag. 19)

19 (5206) Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 Str. 19 (de pag. 18) manera. La gente del lugar en eterno agradecimiento les arrojaba flores a su paso al grito de Liberatori. Una bella y osada mujer fue más allá y saltó sobre el tanque de los libertadores que cruzaba en ese momento frente a ella besando a uno de los soldados y regalándole una flor Comenzando una singular y bella historia de amor que no supo de barreras ni de idiomas que lo pudieran impedir. La aparición de Emma C. fue una caricia al dolorido corazón de Zigmunt. Meses después, tras 6 largos años la guerra llegó a su fin. Fue una enorme alegría para todo el pueblo pero al mismo tiempo, para los soldados polacos, un nuevo dolor que afrontar: su patria quedaba bajo el régimen comunista, el solo hecho de retornar a Polonia implicaba quedar automáticamente detenido. Ningún soldado quiso regresar a la patria aun sabiendo que sus familiares esperarían su retorno. Con la guerra como un angustiado recuerdo, Zigmunt y Emma se casaron en el Campamento Militar Polaco. Emma quedaría embarazada naciendo fruto de aquel amor un hijo al que llamaron Stanislaw, en honor al abuelo paterno. Europa, desbastada por la guerra era muy poco lo que podía ofrecer para subsistir a los millones de personas que la habitaban. La inmigración, en busca de un nuevo porvenir era moneda corriente. Para Emma y Zigmunt fue una decisión difícil de tomar; mi abuela dejaba su terruño y mi abuelo se alejaba cada día más de Polonia. Con Stanislaw en brazos y algunas mínimas pertenencias embarcan en Génova en el vapor de bandera inglesa Empire Halberd rumbo a América. Tras 20 días de navegación desembarcan en el puerto de Buenos Aires el 20 de noviembre de Iban acompañados de un baúl de madera, algunas pequeñas cosas, el alma y el corazón marcados por el dolor, la angustia, el sufrimiento y la esperanza de encontrar en esta bendita tierra la paz y el amor que les arrebató la guerra. Después de pasar por la obligatoria revisación médica de toda la familia, de ser interrogados sobre sus oficios, religión y procedencia, son alojados en el Hotel de los Inmigrantes. Transcurridos unos días los envían a la costanera del río en la ciudad de Quilmes, a un recreo llamado Selva Negra. Zigmunt de inmediato se contacta con otros polacos de la zona y comienza a trabajar quedando Emma al cuidado de su hijo y de su nuevo hogar. Lamentablemente la desgracia no dejó de apiadarse de los recién llegados. El desconocimiento del sitio donde levantaron su humilde vivienda y una súbita sudestada hizo posible que el río inunde toda la zona; las turbias aguas de color marrón se llevaron lo poco que habían traído de Europa, dejándolos sin nada más que el amor que se tenía uno a otro y la esperanza de volver a empezar. Siempre el pueblo polaco fue muy solidario y a miles de kilómetros de su patria no iban a dejar de serlo. Los compatriotas del lugar se solidarizaron y les dieron lo que pudieron para que mis abuelos comiencen de nuevo. Con mucho trabajo y sacrificio ven los frutos de la solidaridad y logran comprar un terreno en la localidad de Berazategui. Allí, de a poco, con la ayuda de varios amigos, mi abuelo comienza a edificar el hogar a la vez que Emma da a luz a la nueva camada de argentinos. Primero es Lucía Felisa, mi futura mamá, que lleva su nombre en honor a su abuela paterna. Luego Luis Juan, en recuerdo de su tía paterna Juana; seguidos por Roberto Esteban y finalmente Nora Alicia. El abuelo nunca abandonó su oficio de Peluquero. Cada vez que regresaba de realizar distintos trabajos, actividades varias que aprendía con facilidad por ser muy capaz y autodidacta, lo esperaba algún cliente para que le corte el cabello. Como buen peluquero, mientras trabajaba con las tijeras y navajas, no dejaba de charlar y hablar de su amada Polonia. Cada palabra transmitía la esperanza de poder regresar a su patria, junto a su familia, y vivir en paz en la tierra que lo viera nacer. Uno de sus tantos trabajos fue el de repartidor de pan. Disponía de un carro tirado por una hermosa yegua blanca llamada Paloma, y un fiel compañero, un perro ovejero alemán, Cygan (gitano, en polaco). Cada mañana, muy temprano, pasaba por la panadería en busca del pan recién horneado y comenzaba el reparto un viaje que recorría a sus queridos paisanos y clientes quienes siempre tenían un motivo para charlar y brindar una copita de vodka aquí, otra allá al final del recorrido se hacía notorio el efecto de tantos amigos y de tantos vasitos de vodka. Por suerte Cygan y Paloma sabían a la perfección el camino de regreso. Incluso muchos contaban que Paloma y Cygan miraban para ambos lados antes de cruzar las vías del ferrocarril y se detenían a la puerta de la casa a la espera de que Emma ayude a descender a mi abuelo. También trabajó como cañista, soldador, capataz de obra. Se trasladó por varias provincias del país trabajando en altura o dentro de tanques, lugares a los que nadie se animaba a entrar pero siempre, Zigmunt, el Valiente era capaz de hacerlo. Se desempeñó en empresas como Cervecería Quilmes, Sniafa, Ducilo, siempre procurando el bienestar de los suyos, preocupado por la educación de sus cinco hijos. Emma, aparte de las tareas propias del hogar, realizaba trabajos fuera de la casa para ayudar a la manutención de la familia. Los hijos fueron creciendo. Cada uno fue formando su propio hogar pero siempre manteniéndose cerca de la casa de sus padres a quienes frecuentaban asiduamente. Así le tocó el turno a mi madre quien se casó con Enrique A. Las cosas de la vida quisieron que (cont. pag. 21)

20 Str. 20 Głos Polski Buenos Aires, Nr 10 / 2015 (5206) Para publicitar en Glos Polski: glospolski@gmail.com ESCRIBANIA STANKIEWICZ Dr. Fernando Stankiewicz Escribano - Titular - Abogado Tel / Fax: Rodriguez Peña B Capital Federal Conozca con nosotros los románticos rincones de nuestro país - POLONIA Salidas grupales e individuales Suipacha 472 Piso 3 Of Buenos Aires Tel/Fax: ejaniak@agaturviajes. com.ar com.ar upranet.com.ar Harcerstwo Argentyna POLONIA FÚTBOL CLUB ARGENTINA