PABIANICE NIE MUSZĄ BYĆ SYPIALNIĄ ŁODZI...

Transkrypt

1 PABIANICE NIE MUSZĄ BYĆ SYPIALNIĄ ŁODZI... Rozmowa z Dariuszem Wypychem kandydatem na Prezydenta Pabianic. Red. - Jest Pan jednym z najbardziej doświadczonych samorządowców naszego miasta. Proszę nam przedstawić swoją dotychczasową karierę w lokalnej polityce. D.W. - Początki mojego zaangażowania się w sprawy publiczne sięgają okresu studiów. Kiedy trafiłem na pierwszy rok historii na Uniwersytecie Łódzkim, złapałem kontakt z chłopakiem z Łodzi, który zajmował się kolportażem niezależnych wydawnictw. Byliśmy w jednej grupie na ćwiczeniach. Po kilku miesiącach zacząłem odbierać od niego prasę i książki wydawane w tzw. drugim obiegu, i przywoziłem je do Pabianic. Stworzyłem swoją grupę stałych odbiorców; kilku znajomych i kilka osób z rodziny. To wszystko skończyło się w połowie 1989 r., kiedy rozpoczęły się obrady okrągłego stołu. Byłem świadkiem likwidacji cenzury i początków wolności w sferze intelektualnej. To było niesamowite przeżycie. Cieszę się, że żyłem w takich czasach. Polska naprawdę zmieniała się radykalnie. Red. - Nie wszystko jednak szło wówczas we właściwym kierunku. D.W. - Tak, to prawda. Dlatego w 1990 r. poparłem Lecha Wałęsę w wyborach prezydenckich, ponieważ głosił on potrzebę przyśpieszenia pewnych zmian. Państwa, które rozpoczęły reformy ustrojowe później niż nasz kraj, wyprzedziły nas w wielu dziedzinach. Wydawało się, że Wałęsa da gwarancję takich reform. Niestety, bardzo szybko okazało się, że nie będzie zapowiedzianego przyśpieszenia a w wielu elementach nastąpiła wprost konserwacja starych struktur, które nie pasowały już do niepodległego państwa. Red. - Wtedy związał się Pan z braćmi Kaczyńskimi? D.W. - Tak. W 1990 roku należałem do grupy 12. osób, które założyły w Pabianicach Porozumienie Centrum. W tym ugrupowaniu pełniłem szereg różnych funkcji. Byłem nawet delegatem na Kongres Krajowy PC. Red. - Co Pana urzekło u braci-bliźniaków? D.W. - Kaczyńscy mówili o modernizacji Polski, ale przy zachowaniu tradycji narodowej i chrześcijańskiej. To mi odpowiada do dzisiaj. Budujmy nowe obiekty sportowe, ściągajmy kapitał, twórzmy nowe miejsca pracy i nowe technologie, ale pamiętajmy o prawdziwej sile każdego narodu i społeczeństwa tradycji, dzięki której będziemy szanowani w jednoczącej się Europie. Red. - W 1990 roku odbyły się również pierwsze wybory samorządowe. Brał Pan w nich udział? D.W. - Brałem, ale nie jako kandydat. Byłem wówczas na studiach i moje życie koncentrowało się na nauce. Zgłosiłem się do pabianickiego Komitetu Obywatelskiego Solidarność i pomagałem w kampanii tego ugrupowania. Zostałem redaktorem Biuletynu Informacyjnego KO Solidarność. Red. - Zatem pierwszy start w wyborach nastąpił później? D.W. - Tak, w 1994 r. Kilka ugrupowań centroprawicowych utworzyło Koalicję Prawicy Pabianickiej. Wprowadziliśmy kilku radnych do Rady Miasta, ale niestety ja nie zdobyłem mandatu. Zabrakło mi 10 (!!! ) głosów, aby zdobyć mandat. Co ciekawe gdybym go zdobył, odebrałbym mandat św. p. Jackowi Gryzlowi, który był wówczas wiceprezydentem. Kilka lat później, gdy razem pracowaliśmy w zarządzie powiatu, często wspominaliśmy tę sytuację z uśmiechem na ustach. Red.- Kiedy się udało zdobyć mandat? D.W. - Cztery lata później z drugim wynikiem w Pabianicach. Większe poparcie uzyskała jedynie p. Urszula Kraska. Startowałem wówczas z listy AWS. Po wyborach zostałem członkiem pierwszego w historii powiatu pabianickiego zarządu. Zajmowałem się tworzeniem miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych, nadzorowałem Powiatowy Urząd Pracy i wydział spraw obywatelskich. Red. - Starostą był wówczas p. Jacek Gryzel z Unii Wolności. Jak się Panu układała współpraca? D.W. - Pana Jacka Gryzla poznałem wówczas nieco bliżej. Zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Miał olbrzymią wiedzę na temat samorządu, był obdarzony wysoką inteligencją i dobrymi

2 manierami. Bardzo go ceniłem, choć w wielu poglądach politycznych mieliśmy odmienne zdanie. On reprezentował nurt bardziej liberalny, a ja konserwatywny. Utrzymywaliśmy kontakt ze sobą po naszym odwołaniu, aż do niestety- przedwczesnej śmierci Jacka. Red. - Tworzył Pan od podstaw Starostwo Powiatowe w Pabianicach? D.W. - Tak, w latach Pamiętam pierwsze dni w Starostwie, kiedy nie było nawet krzeseł. To było niesamowite doświadczenie życiowe. Brałem udział w kolejnym historycznym momencie mojej ojczyzny w odbudowie samorządu szczebla powiatowego. W przypadku Pabianic miało to podwójne znaczenie, gdyż nigdy wcześniej nie istniał powiat pabianicki. Red. - W 2002 roku kolejny mandat? D.W. - Tak. Pewnie mało kto dzisiaj pamięta, że wówczas PiS zawiązał przedwyborcza koalicję z PO. Z naszej wspólnej listy do Rady Miasta weszło wówczas tylko dwóch radnych: ja oraz p. Krzysztof Habura. Obaj zostaliśmy wiceprzewodniczącymi rady. Współpraca między PO a PiS trwała pełne cztery lata. W czasie tej kadencji poznałem funkcjonowanie rady oraz gminy jako jednostki samorządu terytorialnego. Red. - Przechodził Pan poszczególne szczeble w samorządzie krok po kroku. Jednak to co najciekawsze dopiero nastąpiło po następnych wyborach? D.W. - Bez wątpienia tak to można ująć. Po pierwsze ucieszył mnie sukces PiS zdobyliśmy 8 mandatów do Rady Miejskiej. Nigdy wcześnie PiS nie miał takiej reprezentacji w samorządzie. Po drugie otrzymałem poparcie PiS, aby stanąć do konkursu na stanowisko wiceprezydenta. W moich planach nie brałem tego pod uwagę wcześniej. Zakładałem, że będę pracować w Radzie Miejskiej. Tymczasem konkurs zakończył się moim sukcesem i z dniem 1 lutego 2007 roku objąłem obowiązki zastępcy prezydenta ds. społeczno-edukacyjnych. Moje życie znalazło się na kolejnym zakręcie. Obowiązki te pełniłem do 30 kwietnia 2009 roku. Nie żałuję tej decyzji, ponieważ doświadczyłem pracy we władzy wykonawczej samorządu i dziś mogę powiedzieć, że jest to doświadczenie niesamowite. Red. - Co niesamowitego jest w takiej pracy? D.W. - To przede wszystkim możliwość realizowania swojej wizji miasta. Nauczyłem się również odpowiedzialności za decyzje podejmowane z pozycji wiceprezydenta. Red. - Jaką wizję Pan realizował? D.W. - Odpowiadałem za edukację, sport szkolny, kulturę, pomoc społeczną, politykę mieszkaniową i zarządzanie miejskimi nieruchomościami. Red. - To spory zakres obowiązków. D.W. - Jeden z radców Urzędu Miejskiego, kiedy przygotowywał zarządzenie Prezydenta o zakresie obowiązków, stwierdził, że nie pamięta, aby jakiś wiceprezydent w przeszłości miał ich aż tyle. Pracowałem bardzo ciężko, koncentrując się na pracy merytorycznej a nie na polityce. Ona była nie obecna aż do wiosny 2009 r., kiedy to w wyniku politycznej decyzji zostałem odwołany. Moje miejsce zajął przedstawiciel Platformy Obywatelskiej już bez procedury konkursowej. Red. - Wróćmy do realizowanej wizji... D.W. - W dziedzinie oświaty rozpocząłem bliską współpracę ze Starostwem Powiatowym. Ta współpraca musi być, ponieważ młodzi pabianiczanie kończą szkoły podstawowe i gimnazja, a później szkoły ponadgimnazjalne, najczęściej w Pabianicach. Musi być więc jakaś spójna korelacja między szkołami, podległymi dwóm różnym jednostkom samorządu. Włączyłem się bardzo aktywnie w tworzenie Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli. Aż do odwołania byłem przewodniczącym Rady Społecznej PODN. Kiedy dokładnie zostałem odwołany z tej rady nie wiem. Prezydent Dychto nie poinformował mnie o tym. W moim okresie pojawiły się również pierwsze pieniądze na zajęcia pozalekcyjne, i rozpoczęły się prace nad potężnym wnioskiem Nie tylko kreda i tablica. Nie licząc tego dużego projektu, w czasie kiedy w Urzędzie Marszałkowskim dopiero zaczynały się prace nad zasadami przyznawania pieniędzy unijnych, udało mi się ściągnąć dla naszych szkół zł. na dodatkowe zajęcia - przede wszystkim sportowe i językowe. Jeśli chodzi o kulturę to postanowiłem wprowadzić Pabianice do kilku dużych projektów. Weszliśmy do Festiwalu Dialogu Czterech Kultur, Festiwalu Kolory Polski, rozpoczęliśmy współpracę z Narodowym Centrum Kultury, Instytutem Pamięci Narodowej,

3 nasz projekt Jesień Herbertowska został bardzo wysoko oceniony przez ministerstwo kultury. Z mojej inicjatywy nawiązaliśmy współpracę z Teatrem Nowym w Łodzi. Cieszyło mnie, że na każdym spektaklu był komplet publiczności. Niestety te wszystkie inicjatywy upadły po moim odejściu. Mam wrażenie, że dzisiaj mamy pustynię w wielu dziedzinach życia kulturalnego. Rozumiem, że można nie popierać moich działań, ale najgorsze dla miasta jest to, że w ostatnim czasie nie pojawiły się żadne inne inicjatywy. Red. - Zwłaszcza po odwołaniu dyrektora Żurawskiego? D.W. - Dyrektor Żurawski nie został odwołany z powodów złej działalności merytorycznej. Tak jak w moim przypadku, to również decyzja polityczna. Moim zdaniem Radosław Żurawski to jeden z najlepszych szefów MOK w całej historii tej instytucji. MOK nie tylko tętnił życiem, ale również przeprowadzono szereg remontów, np. odświeżono główną salę, powstała sala kameralna (galeria). Kilka lat temu, osobiście zajmował się również odbudową telewizji miejskiej. Bardzo blisko z nim współpracowałem. Red. - A działania w innych sektorach? D.W. - Jeśli chodzi o sport szkolny, to do największych swoich sukcesów zaliczam inicjatywę budowy dwóch boisk wielofunkcyjnych: przy Szkole Podstawowej nr 14 i Gimnazjum nr 3. Pomysł narodził się latem w 2008 roku, kiedy razem z p. Włodzimierzem Stawickim obejrzeliśmy dokładnie wszystkie boiska sportowe miejskich szkół. Pilotowałem wówczas organizację pierwszego Festiwalu Piłki Ręcznej. Red. - Jak Pan ocenia tę imprezę? D.W. - Nie uczestniczyłem w niej. Mimo że przez kilka miesięcy pracowałem przy organizacji festiwalu, nie zostałem zaproszony na jego rozpoczęcie. Ponieważ nie otrzymałem zaproszenia, wybrałem wyjazd wakacyjny z rodziną. Red. - Rozczarowało to Pana? D.W. - Nie. To jeden z przykładów, że nie tylko mnie odwołano, ale również podjęto próbę wyeliminowania mnie z życia publicznego naszego miasta. Takich przykładów mógłbym podać więcej. Red. - Co ze sportem wyczynowym? D.W. - Prezydent doszedł do wniosku, że powinien zajmować się nim koordynator ds. sportu. Było to również postulowane przez jedną z komisji Rady Miejskiej. Popierałem ten pomysł. Red. - I powołano koordynatora ds. sportu? D.W. - Powołanie obecnego koordynatora odbyło się w dziwnych okolicznościach. Został przeprowadzony konkurs, którego byłem przewodniczącym. Komisja składała się z przedstawicieli Urzędu Miasta oraz kilku radnych. Konkurs wygrała zupełnie inna osoba. Prezydent nie wziął pod uwagę decyzji komisji konkursowej i powołał obecnego koordynatora. Red. - Co z nieruchomościami i polityką mieszkaniową? D.W. - To jedna z najbardziej zaniedbanych dziedzin naszego miasta. W większości są to stare nieruchomości, które potrzebują dużych nakładów finansowych. Z grupą osób zajęliśmy się przede wszystkim opracowaniem nowych zasad przydziału mieszkań. Te, które były do tej pory opierały się na starych, archaicznych zasadach. Wydział Spraw Lokalowych przeprowadził również po raz pierwszy weryfikację kolejki. Uczestniczyłem w tym osobiście. To była gigantyczna praca, która trwała kilka miesięcy. Uporządkowaliśmy ten sektor. Wiele pozytywnych zmian przeprowadzono również w Zakładzie Gospodarki Mieszkaniowej, zwłaszcza po tym jak na jego czele stanął Jerzy Zalepa. Uporządkowaliśmy strukturę organizacyjną ZGM, przeprowadziliśmy kilka zmian personalnych, rozpoczęły się prace nad uporządkowaniem funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych. To były wieloletnie zaniedbania, które zostały zlikwidowane. Red. - Ostatnio dużo mówi się o Miejskim Centrum Pomocy Społecznej. Ta jednostka również Panu podlegała. Jak Pan ocenia jej działalność? D.W. - W MCPS jest bardzo dobry zespół, który zajmuje się opracowywaniem wniosków i zdobywa dla naszego miasta pieniądze zewnętrzne. W tej działalności pabianicki MCPS odnosi duże sukcesy i jest szanowany w Ministerstwie Polityki Społecznej. Mogłem sam tego doświadczyć, kiedy w Warszawie odbierałem jedną z wielu nagród. Mógłbym nawet pokusić się o postawienie

4 tezy, że pewne pomysły rodem z Pabianic, są tak dobrze oceniane w Warszawie, że następnie stają się pomysłami realizowanymi w skali całego kraju. O nieprawidłowościach, o których pisała prasa lokalna nie chcę się wypowiadać, gdyż mam zbyt mało wiedzy na ten temat. Red. - Były jakieś sukcesy? D.W. - Oczywiście. Z tak dobrym zespołem udało nam się ściągnąć do Pabianic w 2007 roku zł., a w 2008 roku zł. dodatkowych pieniędzy na różne działania z zakresu polityki społecznej. Red. - Czy to wszystkie inicjatywy w jakie był Pan zaangażowany? D.W. - To tylko kluczowe kwestie. Mógłbym jeszcze wymienić : organizację koncertu Jacka Kowalskiego, spektakl w wykonaniu Jerzego Zelnika oraz Henryka Boukołowskiego, koncert kolęd w wykonaniu studentów Akademii Muzycznej w Łodzi, zapraszanie do Pabianic wielu znanych ludzi ( np. Ireny Anders, ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego), przyjazd Teatru Polskiego z Wilna, grupy harcerzy polskich z Wileńszczyzny ( w ciągu kilku dni spotkali się z ok. tysiącem pabianickich uczniów ), organizację Dni Jana Pawła II oraz Dni Austrii, sprowadzenie wystawy z Wilna, w co była zaangażowana ambasada Litwy w Warszawie, zorganizowanie Festiwalu Teatru Ognia. Kilka tygodni przed moim odwołaniem zacząłem prace nad powołanie Rady Młodzieży przy Prezydencie. Każde gimnazjum i szkoła ponadgimnazjalna miała mieć swojego przedstawiciela w Radzie. Miało być to społeczne ciało, które doradzało by prezydentowi w kwestiach młodzieżowych. Po moim odwołaniu pomysł upadł, nikt go nie kontynuował. Byłem również zaangażowany w rozmowy dotyczące budowy nowego obiektu sportowego. Red.- W naszym mieście miał powstać nowy obiekt sportowy? Przecież temat ten pojawił się dopiero kilka tygodni temu. D.W. - Śmiać mi się chce, kiedy czytam, że ma powstać w Pabianicach nowa hala sportowa za trzydzieści kilka milionów złotych. Z tematem wychodzi się kilka tygodni przed wyborami, dlatego jest to typowa wyborcza kiełbasa. W połowie 2008 roku, nawiązałem kontakt z poznańską firmą Świtalski i Synowie, która chciała wybudować w naszym mieście nowy obiekt sportowy. Przez kilka miesięcy prowadziłem negocjacje. Były tak daleko posunięte, że zrobiliśmy nawet wstępny projekt rozmieszczenia tego obiektu. Była rozważana nowa hala wielofunkcyjna lub nowy basen. Firma chciała wybudować obiekt za swoje pieniądze, a miasto spłacałoby pewne koszty przez np. 20 lat. Obiektem miała zarządzać spółka z udziałem miasta i tej firmy. Byłoby to partnerstwo publiczno-prywatne. Tak przygotowany projekt przedstawiłem prezydentowi. Jesienią 2008 roku zorganizowałem przyjazd do Urzędu Miasta prezesa tej firmy. Odbyło się spotkanie z prezydentem, który przejął inicjatywę w tym temacie. Wkrótce okazało się, że cały projekt upadł. Do dzisiaj nie wiem dlaczego. Prezydent wycofał się z pomysłu. Red. - Tych inicjatyw było sporo. Kiedy Pan to wszystko realizował? D.W. - Ciężko pracowałem przez wiele godzin dziennie. Nie zajmowałem się polityką tylko pracą. Red. - W samorządzie nie ma polityki? D.W. - Powinno jej być jak najmniej. Jestem zwolennikiem szerokich koalicji w samorządach. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia do mojego odwołania. Praktycznie nie było opozycji. Wszyscy wspólnie pracowaliśmy dla miasta. Pod koniec kwietnia 2009 roku, wraz z moim odwołaniem radni PiS przestali być traktowani jako partnerzy. Zaczęły się klasyczne gierki polityczne i ataki na osoby, które były mniej lub bardziej związane z PiS. Zostaliśmy wykluczeni poza nawias głównych decyzji. Red. - Kandyduje Pan na Prezydenta Pabianic. Jaką politykę miejską będzie pan prowadził? D.W. - Kluczem do sukcesu jest współpraca między prezydentem i radnymi. Jeśli wygram wybory zaproponuję bardzo szeroką koalicję. Nie można odrzucać jakiegoś środowiska, tylko dlatego że ktoś ma takie a nie inne poglądy. Przecież zakładam, że każdemu radnemu zależy na sukcesie Pabianic. Moje strategiczne działania pójdą w następujących kierunkach: sprowadzenie inwestorów, którzy będą tworzyć nowe miejsca pracy, zatrzymanie odwiertów dla CO2, który ma być składowany w okolicach miasta, znalezienie inwestora strategicznego, który wesprze nasz szpital, rozpoczęcie prac nad wykorzystaniem największego naszego bogactwa, tj. wód termalnych, rozpoczęcie głębokiej reformy komunikacji w mieście. To są propozycje na wiele

5 lat do przodu. Red. - Chce Pan zreformować komunikację? D.W. - Tak, i to nie tylko działalność MZK. Chodzi o możliwość poruszania się po mieście różnymi środkami komunikacji. Jesteśmy np. miastem mało przyjaznym dla rowerów, mieszkańcy tłoczą się w wagonie tramwajowym, a ci, którzy korzystają z autobusów wiele czasu spędzają na przystankach. Jesteśmy świadkami stałej tendencji zmniejszania się ilości osób korzystających z komunikacji miejskiej. Red. - Jaką wizję Pabianic chciałby Pan zrealizować? D.W. - Pabianic, które nie będą sypialnią Łodzi.