Adobe Illustrator lab. 1 Jacek Wiślicki, jacenty@kis.p.lodz.pl

Transkrypt

1 Spis treści 1. Interfejs graficzny Przybornik Prowadnice Kolory Model RGB Model CMYK Model HSV (HSB) Praca z kolorami Próbki Kolory Pantone Pobieranie koloru pipeta Tworzenie i edycja krzywych Ćwiczenia Kontury i wypełnienia Ćwiczenia...16 strona 1 z 17

2 1. Interfejs graficzny Adobe Illustrator jest jednym z najpopularniejszych i najlepszych programów przeznaczonych do tworzenia grafiki wektorowej. Interfejs graficzny Illustratora (Rys. 1) nie odbiega od standardu oferowanego przez Adobe w innych aplikacjach, a więc charakteryzuje się bardzo dobrą funkcjonalnością. menu palety przybornik obszar rysunku Rys. 1: Interfejs graficzny AI 1.1. Przybornik Na Rys. 2 pokazany został przybornik, w którym znajdują się wszystkie narzędzia dostępne w aplikacji. Jeżeli dane narzędzie oznaczone jest małym trójkątem w prawym dolnym rogu (przykład na Rys. 3), oznacza to że jego przycisk kryje grupę narzędzi, której rozwinięcie możliwe jest poprzez przytrzymanie na nim wciśniętego przycisku myszy. Każde narzędzie posiada swój własny unikatowy skrót klawiaturowy, który jest pokazywany po najechaniu na nie myszą (tooltip). Poszczególne narzędzia/grupy narzędzi oznaczają: 1. Wskaźnik służy do zaznaczania i przesuwania obiektów. Przełączenie się na wskaźnik jest bardzo bardzo często jest wygodne podczas pracy z innymi narzędziami (np. jeżeli chcemy jeden z obiektów przemieścić). Wystarczy wtedy wcisnąć Cmnd (Ctrl pod MS Windows), po zwolnieniu klawisza wracamy do pracy z dotychczasowym narzędziem. 2. Narzędzie zaznaczania bezpośredniego służy na przykład do przesuwania punktów kontrolnych (edycja krzywych wektorowych, omówiona w dalszych instrukcjach). 3. Różdżka ma zastosowanie przy wyborze (zaznaczaniu) na przykład według koloru. 4. Lasso pozwala zaznaczać obszary poprzez obrysowywanie ich (tworzy pętle, której wnętrze staje się zaznaczeniem). strona 2 z 17

3 Rys. 2: Przybornik Rys. 3: Grupa narzędzi w przyborniku 5. Pióro podstawowe narzędzie do pracy z krzywymi wektorowymi (krzywymi Béziera). 6. Tekst grupa narzędzi związanych z wpisywaniem i edycją tekstu. 7. Linia służy do rysowania prostych. W grupie znajdują się narzędzia przeznaczone do rysowania innych krzywych (łuków, spiral, itp.). strona 3 z 17

4 8. Elipsa pozwala rysować elipsy i okręgi. Grupa zawiera narzędzia przeznaczone do rysowania krzywych (kształtów) zamkniętych, np. prostokątów, gwiazd, itp. 9. Pędzel narzędzie do malowania (jego funkcje zostaną omówione w dalszych instrukcjach). 10. Ołówek podstawowe narzędzie rysowania odręcznego. Grupa zawiera także narzędzie wygładzania narysowanych kształtów i gumkę. 11. Odbicie pozwala odbijać obiekty (tworzyć lustrzane transformacje). Grupa zawiera także narzędzie do obracania obiektów (aczkolwiek istnieje prostsza technika obracania, omówiona w dalszej części kursu). 12. Skalowanie służy do skalowania obiektów. W grupie dostępne są też narzędzia do pochylania (ścinania) i zniekształcania obiektów (istnieją także prostsze metody dające takie same efekty, omówione w dalszej części kursu). 13. Warp narzędzie do odkształcania obiektów, pozwala osiągnąć ciekawe efekty wizualne. 14. Swobodna transformacja pozwala na skalowanie, modyfikacje narożników, pochylanie, obracanie, itp. 15. Rozpylacz symboli pozwala malować gotowymi obiektami (symbolami). 16. Wykresy nazwa nie wymaga komentarza. 17. Siatka gradientu pozwala tworzyć zaawansowane wektorowe wypełnienia. 18. Gradient wypełnienie gradientowe. 19. Pipeta pozwala pobrać kolor z dowolnej części obrazu. W grupie znajdują się także wiadro z farbą (wypełnianie kolorem) i miarka (pomiar odległości/długości na obrazie). 20. Ewolucje przekształcanie jednego obiektu w drugi. W grupie znajdują się także narzędzia do konwersji bitmap na obraz wektorowy. 21. Odcięcie tworzenie odcięć na potrzeby stron WWW. 22. Nożyczki pozwalają rozcinać obiekty po ich punktach kontrolnych. W grupie znajduje się także nóż pozwalający na dowolne cięcia. 23. Rączka pozwala przesuwać ekran. Narzędzie jest bardzo przydatne, jeżeli chcemy w czasie pracy z innym narzędziem przesunąć się w inny obszar grafiki, nie przerywając bieżącej czynności. Aby je aktywować należy nacisnąć spację. Zwolnienie przycisku powoduje powrót do dotychczasowego narzędzia. 24. Lupa powiększanie/pomniejszanie widoku grafiki. Nie ma wpływu na rzeczywistą skalę, ułatwia jedynie edycję. Pozwala wykonać prace wymagające większej precyzji (powiększenie) lub objąć wzrokiem całość grafiki (pomniejszenie). 25. Kolory tła (wypełnienia) i obrysu (konturu) obiektów. 26. Przełączanie między wypełnieniem jednolitym, gradientem i brakiem wypełnienia. 27. Przyciski pozwalające na zmianę organizacji ekranu (polecam ich samodzielne wypróbowanie). Pokrewną funkcję odgrywa także klawisz Tab, którego naciśnięcie ukrywa wszystkie palety. Jego ponowne naciśnięcie przywraca ich ustawienie. strona 4 z 17

5 Niektóre narzędzia z przybornika (np. pipeta) umożliwiają dokonywanie na nich dodatkowych ustawień funkcję tą uruchamiamy poprzez dwukrotne kliknięcie na ikonie narzędzia. Inne, po wyborze otwierają własne palety, gdzie dostępne stają się ustawienia narzędzia. Część narzędzi umożliwia także dostęp do bardziej zaawansowanych funkcji poprzez kliknięcie narzędziem z wciśniętym klawiszem Alt Prowadnice Prowadnice ()guides są to poziome, pionowe lub ukośne abstrakcyjne linie, które bardzo ułatwiają rysowanie i rozmieszczanie obiektów. Standardowo prowadnice ustawie się wyciągając je z linijek (odpowiednio poziomych albo pionowych). Ich zastosowanie nie różni się od innych programów graficznych. Pewną nowością w Illustratorze są sprytne prowadnice (smart guides, stosowane także w innych aplikacjach graficznych, nie są autorskim pomysłem Adobe). Są one tworzone przez aplikacje dynamicznie, w miarę potrzeby. Ich działanie włącza/wyłącza się poprzez skrót Cmnd + U (MS Windows: Ctrl + U). Odpowiednie opcje prowadnic (guides) dostępne są także w menu Widok. Po włączeniu funkcji sprytnych prowadnic zmienia się zachowanie wskaźnika myszy. Po zbliżeniu go do figury pojawiają się informacje, przy czym aktualnie się znajdujemy, np. ścieżka/krawędź (path), środek (center). Aby wykonać opisaną powyżej czynność przesuwanie prostokąta (narysujmy go sobie za pomocą odpowiedniego narzędzia z przybornika), kliknijmy jego środek i przesuwajmy go po skosie. Automatycznie pojawiają się pomocnicze linie informujące, czy kąt po którym przesuwamy jest wielokrotnością 45 (aby wymusić tą wielokrotność wystarczy przytrzymać klawisz Shift), czy znajdujemy się przy przecinających ścieżkach, itp. Zauważmy też, że obiekty, nad którymi się znajdujemy ulegają podświetlaniu Kolory Adobe Illustrator obsługuje modele RGB i CMYK. Pierwszy przeznaczony jest do tworzenia grafiki z przeznaczeniem do wyświetlania na ekranie komputera (synteza addytywna), drugi do zapisu obrazów przeznaczonych do wydruku (synteza subtraktywna). Projektując grafikę musimy mieć świadomość, jakie jest jej przeznaczenie. Inaczej przekazanie do drukarni materiału zapisanego w RGB może zaowocować dość niespodziewanymi wynikami Model RGB RGB jest to jeden z modeli przestrzeni barw, opisywanej współrzędnymi kartezjańskimi. Nazwa powstała ze złożenia pierwszych liter nazw barw: Red (czerwonej), Green (zielonej) i Blue (niebieskiej), z których składa się model. Jest to model wynikający z właściwości odbiorczych ludzkiego oka, w którym wrażenie widzenia dowolnej barwy można wywołać przez zmieszanie w ustalonych proporcjach trzech wiązek światła o barwie red, green, blue, czyli światła o odpowiedniej częstotliwości fali elektromagnetycznej. strona 5 z 17

6 Rys. 4: Model RGB Z połączenia barw RGB w dowolnych kombinacjach ilościowych można otrzymać szeroki zakres barw pochodnych, np. z połączenia barwy zielonej i czerwonej powstaje barwa żółta. Rys. 5: Synteza addytywna Do przestrzeni RGB ma zastosowanie synteza addytywna (Rys. 5), w której wartości najniższe oznaczają barwę czarną, najwyższe zaś białą. Model RGB jest jednak modelem teoretycznym a jego odwzorowanie zależy od urządzenia (ang. device dependent), co oznacza, że w każdym urządzeniu każda ze składowych RGB może posiadać nieco inną charakterystykę widmową, a co za tym idzie, każde z urządzeń może posiadać własny zakres barw możliwych do uzyskania. Zapis koloru jako RGB często stosuje się w informatyce (np. palety barw w plikach graficznych, w plikach HTML). Najczęściej stosowany jest 24-bitowy zapis kolorów, w którym każda z barw jest zapisana przy pomocy składowych, które przyjmują wartość z zakresu Rys. 6: Mikser RGB Na Rys. 6 pokazany została paleta miksera kolorów w trybie RGB. Kolory ustawia się przesuwając suwaki odpowiedzialne za poszczególne składowe. Jeżeli wszystkie składowe mają identyczną wartość, uzyskuje się odpowiedni odcień szarości (0,0,0 oznacza czarny, a 255,255,255 biały) Model CMYK Skrót CMYK powstał jako złożenie pierwszych liter angielskich nazw kolorów: Cyan (cyjan), Magenta (madżenta), Yellow (żółty), prócz koloru czarnego, z którego wzięto literę ostatnią black, ponieważ litera B jest skrótem jednego z podstawowych kolorów w analogicznym skrócie strona 6 z 17

7 RGB. Dokładnych odpowiedników barw C, M, Y i K nie ma w języku polskim, są to specjalnie stworzone kolory na użytek przemysłu dla umożliwienia oddawania (poprzez łączenie ich w różnych proporcjach) jak największej ilości barw natury. CMYK to zestaw czterech podstawowych kolorów farb drukarskich stosowanych powszechnie w druku kolorowym w poligrafii i metodach pokrewnych (atramenty, tonery i inne materiały barwiące w drukarkach komputerowych, kserokopiarkach itp.). Rys. 7: Model CMYK Na zestaw tych kolorów mówi się również barwy procesowe lub kolory triadowe (kolor i barwa w języku polskim to synonimy). CMYK to jednocześnie jeden z trybów koloru w pracy z grafiką komputerową. Barwy wynikowe w metodzie CMYK otrzymuje się poprzez łączenie barw podstawowych w proporcjach (dla każdej z nich) od 0% do 100%. Farby CMYK to substancje barwiące przepuszczające światło, czyli barwniki, tak więc łączy się je nie metodą mieszania tylko nakładania warstwami i dlatego barwa wynikowa może mieć od 0% do aż 400% koloru (czyli kolorów składowych). Na kolory budowane wg CMYK należy patrzeć jak na warstwy kolorowej, przepuszczającej światło folii synteza subtraktywna (Rys. 8). Absolutnie wszystkich istniejących w naturze barw nie uda się uzyskać metodą mieszania barw CMYK z wielu różnych powodów, z których najważniejszym jest brak możliwości uzyskania w praktyce farb teoretycznych o absolutnej czystości koloru. Rys. 8: Synteza subtraktywna Na Rys. 9znajduje się paleta miksera CMYK. Proszę zwrócić uwagę na dwa różne ustawienia czerni (składowa K) powodujące przyciemnienie koloru (większa domieszka szarości), pomimo że składowe CMY pozostają niezmienione. strona 7 z 17

8 Rys. 9: Mikser CMYK Model HSV (HSB) Symbole w nazwie modelu to pierwsze litery nazw angielskich dla składowych opisu barwy. H to częstotliwość światła (Hue) wyrażona kątem na kole barw przyjmująca wartości od 0 do 359. Model jest rozpatrywany jako stożek (lub ostrosłup), którego podstawą jest koło barw. Wymiary stożka opisuje składowa S nasycenie koloru (Saturation) jako promień podstawy oraz składowa V (Value) równoważna nazwie B (Brightness) moc światła białego jako wysokość stożka. Rys. 10: Model HSV Przyporządkowanie częstotliwości fal świetlnych na kole barw w modelu HSV jest takie same jak w modelach HLS lub HSL, tzn. centrum barwy czerwonej odpowiada kąt 0 lub 360. Centrum barwy zielonej odpowiada kąt 120. Centrum barwy niebieskiej odpowiada kąt 240. Pozostałe barwy pośrednie dla składowej Hue są odpowiednio rozłożone pomiędzy kolorami czerwonym, zielonym i niebieskim. Rys. 11 pokazuje paletę miksera HSV. Suwak H odpowiada za barwę, S za jej natężenie (intensywność), a suwak B za jasność. Rys. 11: Mikser HSV strona 8 z 17

9 Praca z kolorami O modelu kolorów dokumentu (RGB/HSV) można zdecydować już w momencie tworzenia dokumentu (Rys. 12). Rys. 12: Wybór modelu koloru przy tworzeniu dokumentu Jeżeli pracujemy w istniejącym dokumencie, model możemy przełączyć poprzez menu Plik, jak zostało pokazane na Rys. 13. Oczywiście, model koloru dokumentu ma olbrzymie znaczenie podczas zapisywania i eksportowania końcowej pracy. Ale podczas tworzenia znacznie bardziej interesuje nas ustawianie bieżącego koloru rysowanych kształtów (czy będzie to kontur, czy też wypełnienie). W przyborniku znajdują się przyciski pozwalające na ustawienie tych kolorów (poz. 25 na Rys. 2, strona 3). Pierwszy kwadrat oznacza wypełnienie obiektu, drugi jego kontur (obrys). Przełączanie między nimi (zamiana kolorów wypełnienia i konturu) możliwe jest poprzez znajdującą się Rys. 13: Zmiana modelu koloru istniejącego dokumentu w prawym górnym rogu zakrzywioną strzałkę (skrót X). Edycję bieżącego koloru wypełnienia lub konturu rozpoczynamy poprzez dwukrotne kliknięcia na nim w przyborniku. Otwiera się wtedy okno pokazane na Rys. 14. Istnieje kilka równoważnych sposobów wyboru koloru. Najbardziej intuicyjny, to ustawienie barwy pionowym suwakiem, a następnie wybór odpowiedniego nasycenia i domieszki czerni w dużym kwadracie. Można także wpisać odpowiednie składowe, wybierając model HSV, RGB lub CMYK. Pole oznaczone znakiem # oznacza kolor wyrażony przez składowe RGB w notacji szesnastkowej (stosowanej np. w dokumentach HTML). strona 9 z 17

10 Rys. 14: Wybór koloru Kolejnym sposobem jest wykorzystanie palety koloru (z pominięciem okna widocznego na Rys. 14). Także tutaj mamy możliwość wyboru pomiędzy kolorem wypełnienia i konturu (jak w przyborniku), co zostało zaznaczone na Rys. 15. Rys. 15: Używanie palety koloru i przybornika I na koniec jeszcze jedna bardzo przydatna wskazówka. Niezależnie od modelu kolorów dokumentu, czasami wygodniej jest ustawić jakiś kolor w jednym z dostępnych modeli. Aby tego dokonać, można przełączyć się na odpowiedni tryb poprzez ikonę pokazaną na Rys. 16. Ikona ta udostępnia menu każdej palety, dając dostęp do dodatkowych funkcji i ustawień. Rys. 16: Zmiana trybu ustawiania kolorów Mała ikonka znajdująca się w przyborniku (Rys. 17) pozwala na resetowanie ustawień kolorów wypełnienia i tła do wartości domyślnych (bieli i czerni). Funkcja ta dostępna jest także poprzez skrót D. strona 10 z 17

11 Rys. 17: Resetowanie kolorów Próbki Próbki (swatches) stanowią gotowe ustawienia kolorów, z których możemy korzystać bez konieczności ich każdorazowego ustawiania. Jeżeli paleta próbek (Rys. 18) nie jest widoczna, należy ją pokazać przez menu Okno. Rys. 18: Paleta próbek z rozwiniętym menu bibliotek Zestaw próbek oferowanych domyślnie przez Illustrator jest dość ubogi, jednak można je tworzyć samodzielnie. Aby utworzyć próbkę należy nadać jakiemuś obiektowi kolor i zaznaczyć go. Najprostszym sposobem jest przeciągnięcie koloru wypełnienia/obrysu z palety koloru do palety próbek. Można także, mając zaznaczony obiekt, kliknąć w menu palety próbek (przycisk z ikoną trójkąta w prawym górnym rogu) i wybrać nowa próbka. Bardzo przydatna jest możliwość zapisywanie próbek, tak abyśmy mogli je później wykorzystać (kiedy otwieramy nowy plik, posiada on domyślny, skromny zestaw próbek). Aby zapisać/otworzyć próbki, wybieramy opcje zapisz bibliotekę... / otwórz bibliotekę... znajdujące się na dole menu palety próbek. Możemy także załadować jedną z istniejących (predefiniowanych) bibliotek. W menu palety możemy także wybrać widok próbek dostępne widoki to małe miniatury (domyślne), duże miniatury i lista. Widok listy prezentuje próbki rozmieszczone jedna pod druga, wraz z nazwą próbki. Gotowe próbki możemy także modyfikować wystarczy dwukrotnie kliknąć na ikonie odpowiedniej próbki w palecie. Otwiera się wtedy okno pokazane na Rys. 19. strona 11 z 17

12 Wartą zaznaczenia jest tu opcja Ogólny, której zaznaczenie powoduje modyfikację wszystkich kolorów w dokumencie, które zostały utworzone w oparci o ta próbkę (np. jeżeli mieliśmy kilka obiektów wypełnionych próbką o nazwie jasnoczerwony i zmienimy kolor próbki zaznaczając Ogólny, to kolor tych wszystkich obiektów odpowiednio się zmieni). Kiedy opcja Ogólny pozostanie odznaczona, zmodyfikujemy tylko właściwości próbki, które będą miały odzwierciedlenie jedynie w dalszej pracy. Rys. 19: Edycja próbki Gotową próbkę można z palety usunąć, przeciągając ją po prostu do ikony kosza znajdującej się na dole palety. Czasami pojawia się sytuacja, kiedy chcemy wykorzystać próbki z jednego dokumentu w innym, bez przenoszenia całej palety (np. tylko pojedyncze próbki). Wystarczy w tym celu skopiować do innego dokumentu obiekt wykorzystujący daną próbkę z dokumentu bazowego. Illustrator automatycznie aktualizuje listę próbek o próbkę wykorzystywaną przez wklejany obiekt. W momencie konfliktu nazw pojawi się okno dialogowe pozwalające podjąć decyzję o zastąpieniu próbki lub zmianie jej nazwy Kolory Pantone 1 Skala Pantone stanowi listę kolorów wzorcowych używanych w przemyśle poligraficznym (aczkolwiek nie tylko). Odniesienie się do konkretnego koloru definiowanego przez Pantone pozwala na możliwe najwierniejsze odwzorowanie go w produkcie (przykładem może być np. dobór farby drukarskiej, czy też dobór koloru nitki do koloru tkaniny). Biblioteki kolorów Pantone można załadować z menu palety próbek. Domyślnie kolorów tych nie widać. Do pracy z kolorami Pantone najwygodniejszy wydaje się widok listy, który zapewnia obok podglądu koloru, także widok jego nazwy Pobieranie koloru pipeta Narzędzie pipety dostępne jest z przybornika (skrót I). Pozwala ono na pobranie gotowego koloru (ale także dowolnych innych właściwości obiektu!) z dowolnego miejsca dokumentu. Pamiętajmy, że działanie pipety w Illustratorze jest zupełnie inne niż w innych programach 1 Pantone Inc. amerykańska korporacja z siedzibą w Carlstadt w stanie New Jersey. Znana jest z produkcji systemów używanych w przemyśle poligraficznym. Pantone została założona w 1962 przez Lawrence'a Herberta obecnego prezesa zarządu. Pantone opracowała i wydała swoją unikatową skalę kolorów, która stanowi wzorzec barw nazwany Skalą Pantone. ( strona 12 z 17

13 graficznych, a w szczególności tych przeznaczonych do grafiki rastrowej. Kiedy mamy zaznaczony jakiś obiekt i klikniemy na nim pipetą, następuje skopiowanie jego wszystkich właściwości (wypełnienie, kontur, dodatkowe efekty, np. cień). Kiedy następnie klikniemy na innym obiekcie, te właściwości zostaną na niego automatycznie przeniesione. Jeżeli chcemy skopiować tylko kolor obiektu, klikając na obiekcie docelowym przytrzymujemy wciśnięty Shift. Z kolei użycie klawisza Alt pozwala na kopiowanie atrybutów obiektu. Pipeta pozwala także na pobieranie koloru z bitmapy. Zwykłe kliknięcie na bitmapę powoduje usunięcie wszystkich atrybutów obiektu wektorowego, natomiast użycie klawisza Shift kopiuje kolor z klikniętego punktu bitmapy. Podobne zasady obowiązują dla kopiowania z obiektów z gradientem siatkowym. strona 13 z 17

14 2. Tworzenie i edycja krzywych Krzywe Béziera używane w Adobe Illustrator działają identycznie jak w CorelDRAW (węzły i uchwyty), jednak sposób ich tworzenia i edycji wymaga wyzbycia się pewnych nawyków. Podstawowym narzędziem przeznaczonym do pracy z krzywymi jest pióro że chcemy narysować krzywą jak na Rys Wyobraźmy sobie, Rys. 20: Krzywa Béziera Najpierw umieszczamy węzeł kontrolny nr 1, a następnie klikamy w punkcie 2 i nie zwalniając myszy przeciągamy uchwyt do punktu 3 (powoduje to symetryczne wygięcie krzywej). Rysowanie kończymy klikając w punkcie 4. Podczas rysowanie/edycji krzywej klawisz Alt pozwala tworzyć bardziej skomplikowane (niesymetryczne) odkształcenia. Do edycji kształtów wektorowych najbardziej przydatne jest narzędzie konwersji punktów zakotwiczenia (węzłów) (w grupie pióra, skrót Shift+C). Aby użyć tego narzędzia, trzeba najpierw wybrać węzeł (punkt zakotwiczenia), który będziemy edytować używamy do tego narzędzia zaznaczania bezpośredniego (z przybornika, skrót A). Narzędzie konwersji węzłów posiada także inne funkcje: kliknięcie nim bezpośrednio na węźle zmienia go w węzeł gładki (obydwa punkty kontrolne węzła ułożone są na jednej prostej, jak w punkcie 1 naszej łezki), kliknięcie na jednym z uchwytów powoduje zmianę węzła w taki sposób, że z jednej strony krzywa jest gładka, z drugiej może być niezależnie wyginana, powtórne kliknięcie na węźle powoduje zmianę go w węzeł ostry (przykładem takiego węzła jest czubek naszej łezki). Możemy także dodawać do krzywej nowe węzły. W tym celu wystarczy zbliżyć do linii pióro obok wskaźnika pojawia się plus i kliknąć na krzywej. Podobnie, węzły można usuwać. Zbliżamy kursor do punktu (pracujemy wciąż piórem) obok wskaźnika pojawia się minus i klikamy wybrany punkt. Po usunięciu węzła figura automatycznie dopasowuje się do węzłów znajdujących się po obu stronach usuniętego węzła. Każdą krzywą można także rozcinać. Służą do tego nożyce (z przybornika, skrót C) i klikamy w dowolnym miejscu krzywej. Utworzony zostaje nowy punkt, którym można swobodnie operować. Kolejną operacją jest wycinanie kawałka krzywej. Wystarczy powtórzyć powyższą operację w innym miejscu pomiędzy rozcięciami powstaje niezależna krzywa, stanowiąca samodzielny obiekt. 3 strona 14 z 17

15 2.1. Ćwiczenia Poniżej znajduje się kilka prostych kształtów wektorowych, które należy samodzielnie narysować. Opanowanie tej czynności (przynajmniej do pewnego stopnia) jest niezbędne do dalszej pracy z Adobe Illustrator. Polecam próby zamieniania jednego kształtu w inny, np. serca w liść, serca w usta, tak aby poza rysowaniem poćwiczyć także edycję. Rys. 21: Serce Rys. 22: Liść Rys. 23: Usta Rys. 24: Chmura Rys. 25: Kropla strona 15 z 17

16 3. Kontury i wypełnienia Kolory konturów i wypełnień ustawia się albo przez opcje znajdujące się w przyborniku (poz. 25 na Rys. 2, str. 3), albo analogicznie przez opcje w palecie koloru (Rys. 15, str. 10). Możemy także ustawić wypełnienie gradientowe (jak również kontur) poprzez odpowiednią paletę (jeżeli jest niewidoczna, należy ją aktywować poprzez menu Okno). Grubość i styl konturu ustawia się poprzez paletę Obrys (tutaj także może pojawić się konieczność aktywacji palety) Ćwiczenia Należy do powyższych kształtów wektorowych (mogą być to także inne kształty) należy zastosować różne rodzaje konturów i wypełnień, zgodnie z poniższymi ilustracjami. Dla obiektów z tym samym wypełnieniem/konturem należy przećwiczyć działanie pipety oraz próbek. Oczywiście, w miarę potrzeby powinniście Państwo zastosować kopiowanie, skalowanie i obroty. Rys. 26: Serce (wypełnienie czerwony, brak konturu) Rys. 27: Liście (różne odcienie zieleni, brak konturu) Rys. 28: Usta strona 16 z 17

17 Rys. 29: Chmury (wypełnienie gradientowe, brak konturu) i deszcz (2 odcienie niebieskiego) strona 17 z 17