ZADANIE PROJEKTOWE. Katedra Geotechniki i Budownictwa Drogowego

Transkrypt

1 Rok I, sem.i 1 Katedra Geotechniki i Budownictwa Drogowego Wydział Nauk Technicznych UNIWERSYTET WARMIŃSKO-MAZURSKI w Olsztynie ZADANIE PROJEKTOWE Zaprojektować wybrane elementy konstrukcyjne przejścia podziemnego dla pieszych usytuowanego na odcinku międzywęzłowym. Przejście podziemne zostanie wykonane w ścianach szczelinowych metodą stropową. Dane do projektu: 1. Klasa drogi wraz z przekrojem jezdni: G, /.. Klasa obciążenia taborem samochodowym: B 3. Kategoria ruchu: KR5 4. Natężenie ruchu pieszego: 7650 osób/h szczytu 5. Zagłębienie tunelu:,0 [m] 6. Warunki gruntowo-wodne: zasypka: Pd, Is 0.95 Dane gruntowe: Rzędne warstwy [m] Rodzaj gruntu Geneza I L /I D Gπ B Ps Pr Gp A 0. Poziom wody gruntowej: 4.5 [m p.p.t.] Projekt powinien zawierać: 1. Opis techniczny uwzględniający technologię wykonania oraz wyposażenie.. Obliczenia statyczne oraz wymiarowanie. 3. Rysunki: a) plan sytuacyjny w skali 1:00; b) przekroje: poprzeczny skala 1:0 i podłużny skala 1:50; c) konstrukcyjne w skali 1:0. Literatura: 1. Bartoszewski J., Lessear S.; Tunele i przejścia podziemne w miastach. WKiŁ, W-wa Glinicki S. P.; Budowle podziemne. Skrypt Politechniki Białostockiej, Białystok Stamatello M.; Tunele i miejskie budowle podziemne. Arkady, W-wa Lessear S.; Miejskie tunele, przejścia podziemne i kolektory. WKiŁ, W-wa PN-85/S Obiekty mostowe. Obiekty mostowe obciążenia. Termin oddania projektu: r.

2 Rok I, sem.i 1.0. Opis techniczny przedmiot i podstawa opracowania, założenia projektowe, lokalizacja obiektu, zakres projektu, konstrukcja budowli, materiały użyte, charakterystyka geologiczno-inżynierska, etapy wykonywania konstrukcji, informacje dodatkowe wyposażenie, uwagi końcowe..0. Obliczenia statyczne.1. Przyjęcie wymiarów geometrycznych przejścia.1.1. Długość przejścia podziemnego. L,0 m.1.. Szerokość przejścia podziemnego. Szerokość użyteczną przejścia podziemnego obliczam ze wzoru: N p B [m] PK i gdzie: P i natężenie krytyczne ruchu pieszego na żądanym poziomie swobody ruchu pieszego [osoby/h], K współczynniki uwzględniający ruch dwukierunkowy, 0,8; N P przewidywane lub pomierzone natężenie ruchu pieszych w godzinie szczytu [osoby/h], Przyjmuję I-wszy poziomy swobody ruchu pieszego - warunki zapewniają swobodę ruchu, możliwość wyprzedzania i mijania; średnia prędkość ruchu v 1,6 m/s; P i 800 osób/h na 1 m szerokości przejścia N p B P K i ,34 m ,8 Dodatkowo należy uwzględnić zwiększenie szerokości ze względu na nie wykorzystanie przez pieszych 0,5 metrowych pasów przejścia przy ścianach. Szerokość przejścia podziemnego będzie więc wynosiła: B 1,34 + 0,5 13,34 m.

3 Rok I, sem.i 3 Przyjmuję szerokość przejścia w świetle: B 14, m (B 15,0 m w osiach) Ustalenie wymiarów schodów. Liczba stopni w jednym biegu powinna zawierać się w przedziale Wyjątkiem jest stosowanie tylko jednego biegu schodów, wtedy maksymalna liczba stopni wynosi 17. Szerokość stopni ok. 35 cm, wysokość 18 cm. Jeśli różnica poziomów nie przekracza 3,5 m, schody mogą być monotonnym ciągiem biegowym. Gdy różnica jest większa wykonuje się spoczniki w odstępach co 1,5-,5 m. Dla różnicy poziomów przekraczających 5-7 m zaleca się stosowanie schodów ruchomych, zwłaszcza dla kierunku pod górę. W ciągach komunikacyjnych obok schodów muszą być wydzielone urządzenia umożliwiające przejazd wózków inwalidzkich i dziecięcych. Schody prowadzące do przejść podziemnych przyjmuję 8,0 m z pojedynczymi pochylniami dla wózków Wysokość przejścia podziemnego (w świetle) Przyjmuję wysokość przejścia podziemnego w świetle H 300 cm (w osiach 360 cm)... Parametry geotechniczne warstw gruntowych Rzędne warstwy [m] Rodzaj gruntu I L /I D ρ [t/m 3 ] γ [kn/m 3 ] ρ s [t/m 3 ] w [%] n ρ' [t/m 3 ] γ [kn/m 3 ] φ u c u [kpa] E 0 [MPa] Gπ 0.40,0 19,6,68 5 0,40 1,0 10,0 14,6 4,5 18, Ps 0.60,0 19,6, ,37 1,07 10,5 33,7-9, Pr 0.77,05 0,11, ,36 1,10 10,8 34,8-10, Gp 0.0, 1,58,67 1 0,6 1,5 1,3 1,5 39,4 39,1 Poziom wody gruntowej: 4.50 [m ppt] Grunt zasypowy Pd ,73 17,0, ,45 0,93 9,13 Gęstość objętościowa gruntu z uwzględnieniem wyporu wody ρ' 1 ( n)( ρs ρ w ) ρ sat ρw ρs ρd n ρ s e w 1+ e ρd ρ sat w ( ) ( ) ρ s 1+ w ρ ρ 1+ w I s - wskaźnik zagęszczenia gruntu zasypowego, wg Pisarczyka: s I s 0, , 165 I D

4 Rok I, sem.i 4 Przekrój poprzeczny i schemat statyczny:.3. Zebranie obciążeń Zebranie obciążeń na płytę górną Obciążenia stałe (konstrukcja nawierzchni + warstwy podłoża + konstrukcja). Założenia: - kategoria ruchu KR5, - zasypka: P d, w, I D 0,6, - grubość płyty górnej: h g 60,0 cm. Rodzaj materiału Warstwy nawierzchni drogowej: warstwa ścieralna betonu asfaltowego 0,04 3,0 Wartość charakterystyczna g k [kn/m ] Współczynnik obciążenia γ f [-] Wartość obliczeniowa g [kn/m ] 0,9 1,5 1,38 warstwa wiążąca beton asfaltowy 0,06 3,0 1,38 1,5,07 podbudowa zasadnicza mieszanina mineralno-bitumiczna 0,0 3,0 4,60 1,5 6,90 podbudowa pomocnicza tłuczeń 0,5,0 5,50 1,5 8,5 zasypka: piasek drobny, mało wilgotny, zagęszczony 1,38 17,0 3,46 1,5 35,19 płyta dociskowa betonowa 0,05 5 1,5 1,5 1,875 izolacja p-wilgociowa papa na lepiku 0,0 14,0 0,8 1,5 0,4 płyta górna 0, ,60 1, 18,7 wykończenie - tynk 0,015 19,0 0,85 1,5 0,43 SUMA 53,75 75,35

5 Rok I, sem.i 5 Jednostkowe charakterystyczne obciążenie stałe płyty górnej wraz z ciężarem własnym: g vk 53,75 kn/m Jednostkowe obliczeniowe obciążenie stałe płyty górnej wraz z ciężarem własnym: g v 75,35 kn/m Obciążenia zmienne (zastępcze obciążenie taborem samochodowym). Założenie: klasa obciążenia taborem samochodowym: B Klasa obciążenia taborem Obciążenie q [kn/m ] Obciążenie K [kn] A 4, B 3, C, D 1, E 1, Nacisk na oś P [kn] Obciążenie K składa się z ośmiu nacisków kół ustawionych w czterech osiach o rozstawie 1, m przy rozstawie osi,7 m. Na obiekcie umieszczamy jedno obciążenie K. Dla elementów o rozpiętości L 4,80 m obciążenie K może być zastąpione przez obciążenie równomiernie rozłożone na długości 4,80 m.

6 Rok I, sem.i 6 h n 0,55 m grubość nawierzchni, [m]; p n obciążenie naziomu równomiernie rozłożone w poziomie nawierzchni, [kn/m ]; p t obciążenie naziomu równomiernie rozłożone w poziomie terenu, [kn/m ]; p z obciążenie naziomu równomiernie rozłożone w gruncie na głębokości z, [kn/m ]; z zagłębienie mierzone od spodu nawierzchni, [m]; Zastępcze obciążenie taborem samochodowym przyjmuję jako obciążenie K równomiernie rozłożone na powierzchni 3,5 m 4,8 m. p tk K a + h )( b + h ) 600,11 kn/m (4,8 + 0,55)(3,5 + 0,55) ( n n n n Jednostkowe charakterystyczne obciążenie p z równomiernie rozłożone w gruncie na głębokości z w polu prostokątnym a z b z wyznacza się wg wzoru: p zk at bt ptk ( a + n z)( b + n z) t gdzie wartości n przyjmuje sie następująco: n 1,6 - dla żwirów i pospółek n 1,4 - dla piasków grubych i średnich n 1, - dla piasków drobnych i pylastych n 1,1 - dla gruntów mało spoistych n 1,0 - dla gruntów średnio spoistych t K ( a + h + n z)( b + h + n z) n n n n Przyjęto n 1, - dla piasków drobnych i pylastych, a z (a n + h n + n z) 3,5 + 0,55 + 1, 1,38) 6,56 m; b z (b n + h n + n z) 4,8 + 0,55 + 1, 1,38) 7,556 m; Jednostkowe charakterystyczne obciążenie p vk płyty górnej budowli, wynikające z obciążenia naziomu: p vk p zk (z z g ) + q. Wartość obciążenia nie może być mniejsza niż 5 kn/m. gdzie: z g - zagłębienie wierzchu płyty górnej budowli, 1,38 m,

7 Rok I, sem.i 7 q obciążenie naziomu tłumem, q 3 kn/m. 600 p zk (z 1,38 m) (4,8 + 0,55 + 1, 1,38)(3,5 + 0,55 + 1, 1,38) 600 (5,9 + 1,656)(4,6 + 1,656) p zk (z 1,38 m) 1,69 kn/m wartość obliczeniowa: p z (z 1,38 m) 1,69 1,5 19,04 kn/m Jednostkowe charakterystyczne obciążenie zmienne pionowe płyty górnej: p vk 1,69 + 3,0 15,69 kn/m > 5 kn/m. Jednostkowe obliczeniowe obciążenie zmienne pionowe płyty górnej: p v 15,69 kn/m 1,5 3,54 kn/m p v1 1,69 kn/m 1,5 19,04 kn/m w polu a z b z p v 3,0 kn/m 1,5 4,50 kn/m na całej rozpiętości płyty stropowej.3.. Zebranie obciążeń bocznych na ściany obliczenie parcia spoczynkowego gruntu na ścianę - g h Zgodnie z PN-83/B poz K 0 ustala się w zależności od rodzaju gruntu według wzorów (1) i (13): - dla gruntów rodzimych wzór (1): K 0 ξ 1 ξ ξ 3 (1 sinφ (n) )(1 + 0,5tgε) - dla gruntów zasypowych wzór (13): K 0 [0,5 - ξ 4 + (0,1 + ξ 4 ) (5I s 4,15)ξ 5 ] (1 + 0,5tgε) gdzie: φ (n) - wartość charakterystyczna kąta tarcia wewnętrznego gruntu, ε - kąt nachylenia naziomu do poziomu, ξ 1 - współczynnik uwzględniający wpływ spójności gruntu, ξ - współczynnik uwzględniający genezę gruntów spoistych, ξ 3 - współczynnik reologiczny dla gruntów spoistych, ξ 4 - współczynnik zależny od rodzaju gruntu zasypowego, ξ 5 - współczynnik uwzględniający technologię układania i zagęszczania zasypu.

8 Rok I, sem.i 8 Jednostkowe charakterystyczne obciążenie poziome ścian od parcia spoczynkowego warstw gruntowych: e 0k σ' zv K 0 ; σ' zv składowa pionowa stanu naprężenia w gruncie na głębokości z; Rzędne warstwy [m] Rodzaj gruntu I L /I D γ,γ [kn/m 3 ] φ u c u [kpa] ξ 1 [tab. 5] ξ [tab. 6] ξ 3 [tab.7] Gπ ,6 14,6 4,5 0,95 1,0 1,0 0, Ps ,6 33,7-1,0 1,0 1,0 0, Ps ,6 33,7-1,0 1,0 1,0 0, Ps ,5 33,7-1,0 1,0 1,0 0, Pr ,8 34,8-1,0 1,0 1,0 0, Gp 0.0 1,3 1,5 39,4 0,85 1,1 1,0 0,761 K 0 e 0 [kpa] bez obc. naziomu e 0 [kpa] z obc. naziomu q n0kpa e 0 [kpa]

9 Rok I, sem.i Obliczenie parcia spoczynkowego od obciążenia naziomu taborem p h. Jednostkowe charakterystyczne obciążenie poziome ścian tunelu wynikające z równomiernego rozłożonego obciążenia naziomu q oblicza się wg wzoru: p h q K 0. Wartość charakterystyczną zastępczego obciążenia taborem samochodowym należy przyjmować jako obciążenie K: K 600 q 35,7 kn/m ( a n bn ) (4,8 3,5) Obliczenie obciążenia bocznego ściany od sił hamowania e H..4. Przyjęcie schematu statycznego (określenie rozmieszczenia i sztywności podpór sprężystych) metoda modułu reakcji podłoża Dzięki metodzie modułu reakcji podłoża możliwe jest uwzględnienie w modelu obliczeniowym nieliniowego zachowania się gruntu i jego współpracy z obudową wykopu w poszczególnych fazach

10 Rok I, sem.i 10 wykonania i eksploatacji. Do tego celu korzysta się z jednoparametrowego modelu podłoża Winklera, który zakłada, że przemieszczenie danego punktu powierzchni sprężystego podłoża jest zależne od jego normalnego obciążenia. Aby uwzględnić różnicę między hipotezą Winklera, a realną pracą obudowy obciążonej poziomo, zastępuje się działanie gruntu na ścianę niezależnymi podporami sprężystymi o sztywności k x. Ściana szczelinowa traktowana jest jako belka, natomiast pozioma reakcja gruntu w danym punkcie jest wprost proporcjonalna do poziomych przemieszczeń: p z K x x x x(z) Współczynnika K x nie można utożsamiać ze współczynnikiem sprężystości podłoża zdefiniowanym przez Winklera. Parametr sztywności podłoża (K x ) jest parametrem obliczeniowym i zależy od: 1. sztywności ściany (EI),. geometrii układu, 3. warunków gruntowych, 4. rozmiarów powierzchni nacisku na grunt Moduły sztywności podpór sprężystych bocznych Mieczysław Kosecki w swojej pracy (KOSECKI M. 1988: Statyka ustrojów palowych. Zasady obliczania metodą uogólnioną. PZIiTB O/Szczecin, Biuletyn nr 1/88, Szczecin) przedstawił szczegółowy opis procedury obliczania ustrojów palowych tzw. metodą uogólnioną. Metodę tę opisano również w Wytycznych IBDiM (1993). Mając daną wartość modułu odkształcenia ogólnego gruntu E 0 można wyznaczyć wartość modułu reakcji poziomej podłoża ze wzoru: gdzie: Kx i n 1 n S n κ φ E 0 n 1, n współczynniki zależne od rozstawu pali i liczby rzędów pali, dla ścian szczelinowych n 1 n 1,0 S n współczynnik technologiczny, dla ścian szczelinowych przyjmuje się S n 0,9 κ współczynnik zależny od kształtu poprzecznego pala, dla ścian szczelinowych przyjmuje się κ 1,0 φ współczynnik uwzględniający wpływ długotrwałości działania obciążeń lub obciążeń powtarzalnych, dla etapów tymczasowych przyjmuje się φ 1,0 E 0 pierwotny moduł odkształcenia ogólnego gruntu. Współczynniki n 1 i n oblicza się według wzorów, zawartych w normie palowej PN-83/B-048: gdzie: R1 (1 β ) ( R D) n 1 1.0, n β D 1.8 D 0 0

11 Rok I, sem.i 11 R 1 i R rozstaw osiowy pali w kierunku odpowiednio prostopadłym i równoległym do kierunku działania obciążenia poziomego (rys. 15), D 0 zastępcza średnica pala, dla pali o D 1.0 m D 0 1.5D + 0.5m, a dla pali o D > 1.0 m D 0 D + 1.0m β współczynnik zależny od liczby szeregów pali prostopadłych do kierunku działania obciążenia: rząd I rząd II rząd III kierunek obciążenia poziomego R 1 Liczba rzędów pali β R 1 R 1 D kierunek obciążenia poziomego R R R R Współczynnik ϕ < 1.0 należy przyjmować w przypadku konstrukcji stałych i narażonych na działanie obciążeń długotrwałych lub powtarzalnych, według poniższych propozycji: grunty niespoiste o I D > 0.67 i spoiste o I L 0.0: ϕ 0.65 grunty niespoiste o I D i spoiste o I L : ϕ 0.45 grunty niespoiste o I D i spoiste o I L : ϕ 0.35 pozostałe grunty w tym grunty organiczne: ϕ 0.30 Obliczona wartość modułu K x jest wartością maksymalną, która mobilizuje się dopiero na pewnej głębokości krytycznej z c, mierzonej od pierwotnego poziomu terenu lub zastępczego poziomu interpolacji. Do głębokości z c wartość K x rośnie liniowo od zera do K x, a głębiej pozostaje już stała. h 1 Warstwa 1 (słaba) γ 1, z c1 h z K x1 z c z c Warstwa (nośna) γ, K x h z γ1 h 0.65 γ 1 K x Rys. Interpolacja modułu reakcji poziomej gruntu K x po głębokości Wartość z c zależy od spoistości gruntu i można w przybliżeniu przyjmować: dla gruntów niespoistych: z c 5.0 m dla gruntów małospoistych: z c 4.0 m

12 Rok I, sem.i 1 dla gruntów średnio spoistych: z c 3.0 m dla gruntów zwięzło spoistych: z c.0 m dla gruntów bardzo spoistych i organicznych: z c 1.0 m Przeliczanie modułu reakcji poziomej gruntu K x na sztywności podpór sprężystych k x odbywa się na podobnej zasadzie jak zamiana obciążenia ciągłego na układ sił skupionych: k xi K xi a i [kn/m] (8) Przy dużych przemieszczeniach ustroju palowego w niektórych podporach sprężystych mogą się wzbudzić reakcje przekraczające graniczny opór gruntu w danym rejonie. Po przekroczeniu tego oporu dalsze przemieszczenia konstrukcji odbywają się już bez przyrostu reakcji gruntu. W rejonie tym następuje uplastycznienie gruntu. W obliczeniach do celów projektowych wystarczające jest przyjęcie najprostszego modelu sprężysto-plastycznego reakcji gruntu, przedstawionego na rys.: R [kn] R gr stan sprężysty stan plastyczny 1 k x [kn/m] k x R k x δ R gr δ gr δ [m] Rys. Schemat modelu sprężysto-plastycznego reakcji gruntu Obliczeniowy graniczny opór boczny gruntu w warstwie j na głębokości z można wyznaczyć za pomocą wzoru: w którym: q ( r) xgrj ( z) ( r) mi Snj D γz ( r) ( r) [ σ K + c K ] [kn/m] (9) m i współczynnik korekcyjny według normy palowej równy 0.8 dla gruntów niespoistych i 0.7 dla gruntów spoistych, D (r) obliczeniowa średnica zastępcza pala, ( ) σ r γ składowa pionowa obliczeniowego naprężenia efektywnego w gruncie na głębokości z, z ( r ) j c obliczeniowa spójność gruntu w warstwie j, K qj, K cj współczynniki oporu poziomego gruntu, odczytywane z nomogramów Brinch Hansena (Kosecki, 1988, Wytyczne IBDiM, 1993). qj j cj

13 Rok I, sem.i 13 Obliczeniowe wartości parametrów gruntów autor metody proponuje przyjmować następująco: φ γ φ, ( r) ( n) m γ γ γ, ( r) ( n) m c ( r) 0.4 c ( n) Współczynnik materiałowy γ m należy przyjmować z dokumentacji geotechnicznej, a w przypadku metody B wyznaczania parametrów geotechnicznych przyjmuje się γ m 0.9. Przy określaniu średnicy zastępczej pala D (r), uwzględnia się przestrzenny charakter oporu poziomego gruntu przed palem i nachodzenie na siebie stref oddziaływania na grunt sąsiednich pali. Średnicę tę wyznacza się ze wzoru: ( ) D r n n n D (10) 1 w którym: n dla pali o przekroju prostokątnym oraz n dla pali o przekroju kołowym K q φ (r) z/d K c φ (r) z/d Rys. Nomogramy do wyznaczania współczynników oporu bocznego gruntu K q i K c według Brinch Hansena (Kosecki, 1988; Wytyczne IBDiM, 1993) (r) Wartości q xgr wyznaczone przy wykorzystaniu współczynników K q i K c odczytywanych z nomogramów Brinch Hansena wydają się być zawyżone. Może to wynikać z tego, że współczynniki te prawdopodobnie zostały wyznaczone z badań modelowych i bezpośrednio przeniesione do skali rzeczywistej, bez uwzględnienia efektu skali. Dlatego autor przedstawia alternatywną propozycję przyjmowania K q i K c : K q K ph K c K ph, gdzie K ph jest współczynnikiem odporu granicznego gruntu, który można obliczać z uwzględnieniem kąta tarcia gruntu o powierzchnię ściany δ p ze wzoru:

14 Rok I, sem.i 14 K ph 1 cos φ sin( φ δ ) sin p φ cosδ p Wartości kąta tarcia gruntu o powierzchnię pali δ p należy przyjmować z przedziału δ p -1/3φ -φ, w zależności od szorstkości pobocznicy pali i rodzaju gruntu. Zgodnie z zaleceniami Eurokodu 7 w obliczeniach sztywności przyjęto wartość współczynnika materiałowego dla kąta tarcia wewnętrznego γ m 1,0 a spójności c 0 kpa Tablica. Obliczenia modułu reakcji i danych do obliczenia granicznego oporu bocznego. Rodzaj gruntu I L /I D φ u c u E 0 [MPa] n1 n Sn κ ϕ K xmax [kpa] z c [m] δ p K q K p K c m Gp (B) Ps Ps Pr Gp (A) Kx[kPa] σ'γ[kpa] qxgr[kpa] Obliczanie reakcji granicznych R gri podpór sprężystych na podstawie q xgr odbywa się podobnie jak w przypadku sztywności k xi na zasadzie zamiany obciążenia ciągłego na układ sił skupionych zaczepionych w węzłach:

15 Rok I, sem.i 15 R xgri ( r) q ( z ) a xgri i [kn].4.. Moduły sztywności podpór sprężystych pod ściana szczelinową oraz płytą denną. Sztywność podpory oblicza się za pomocą wzoru: E0 * B'*L' αωb(1 υ ) K z gdzie: α współczynnik wpływu głębokości przyjmowany na podstawie nomogramu Fox a, ω współczynnik wpływu, zależny od kształtu obciążenia obszaru i jego sztywności, B szerokość całego elementu, B 0,8 m, B - szerokość analizowanych odcinków, L - długość analizowanych odcinków. Kształt podstawy fundamentu Tablica. Współczynnik wpływu ω [Wiłun, 1987] Fundament wiotki Fundament sztywny osiadanie środka osiadanie punktu wartość średnia osiadanie powierzchni narożnego osiadania fundamentu obciążonej Koło 1,00 0,64 0,85 0,79 Kwadrat 1,1 0,56 0,95 0,88 Prostokąt L/B1,5 1,36 0,68 1,15 1,08 L/B 1,53 0,77 1,30 1, L/B3 1,78 0,89 1,53 1,44 L/B4 1,96 0,98 1,70 1,61 L/B5,10 1,05 1,83 1,7 L/B10,53 1,7,5,1 L/B0,95 1,48, L/B100 4,00,00 3, L m; B 0.8 m; D 10.7 m (Depth zagłębienie) Dla fundamentu sztywnego: ω.1 L/B / L B D µ d α 0.64

16 Rok I, sem.i 16 Dla fragmentu ściany o grubości 0,8 [m] i długości 1,0 [m] otrzymano: z 0,8 1,0 0,64,1 0,8 (1 0,5 ) K K z kn/m D z 1/ ,53*10-5 [m/kn] Sztywność podpór sprężystych pod płytą denną Pod płytą denną współpraca z podłożem gruntowym reprezentowana jest przez podpory sprężyste o sztywności Kpz. Płytę o wymiarze B14. m (szerokość przejścia w świetle ścian) i L m podzielono na odcinki o szerokości 1,0 m. Sztywność podpór sprężystych pod płytą denną obliczamy według takiego samego wzoru jak pod ścianą szczelinową. L m; B 14.8 m; L/B / Dla osiadania średniego: ω 1.15 L B D Rys. Współczynnik korekcyjny zależny od zagłębienia fundamentu wg Fox a. D L B µ d α 0.91 Płyta jest położona bezpośrednio na warstwie piasków grubych, mimo tego o jej osiadaniach, a przez to o sztywności podłoża, decyduje warstwa leżąca poniżej, stąd E kpa. Sztywności pojedynczych podpór pod płytą wynoszą: E * B'*L' *1,0*1,0 α ωb(1 υ ) 0,91*1,15*14,* (1 0,5 ) K pz 806,6[kN/m] D pz 1/806,6 3,563*10-4 [m/kn]

17 Rok I, sem.i Wyniki obliczeń statycznych dla poszczególnych faz realizacji przejścia podziemnego Etap I W pierwszym etapie wykonano: wykop wstępny pod osłoną ścianki szczelnej, ściany szczelinowe do pełnej głębokości, płyta stropowa połączona ze ścianami szczelinowymi, głębienie wykopu do rzędnej projektowanego dna + 5cm przegłębienia (z- 6,45 [m]), wypompowanie wody z wykopu. Obliczenia statyczne wykonujemy dla wartości obliczeniowych obciążeń. Dokonujemy dyskretyzacji schematu statycznego, siły poziome od parcia gruntu i wody zastępujemy siłami skupionymi przyłożonymi w węzłach układu. Współczynniki obciążenia do wyznaczenia wartości obliczeniowych wg PN-85/S-10030, tablica 1: parcie spoczynkowe gruntu γ f 1,1; parcie hydrostatyczne wody γ f 1,

18 Rok I, sem.i 18